Ο καλός στρατιώτης Σβεΐκογλου
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλος
Α΄ Μέρος
Με τον ιερομόναχο Κύριλλο πήγαμε στην Τραπεζούντα το 199… για προσκύνημα στο Ναό της Αγίας Σοφίας, εκκλησιά σύμβολο της πίστης και της ευλαβείας των Ποντίων, καθώς και στα ιστορικά και άρρηκτα δεμένα με αυτούς Μοναστήρια Παναγίας Σουμελά, Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα και Αγίου Ιωάννου Βαζελώνος. Βγήκαμε από το αεροδρόμιο και πήραμε το πρώτο ταξί της σειράς. Ήταν ένα παλιό Πασάτ της Βολκς Βάγκεν. Ο οδηγός γύρω στα εξήντα, ευτραφής και ευχάριστος στην όψη.
Στη διαδρομή μας ερώτησε, με τα σπασμένα αγγλικά του, πού πηγαίνουμε. Πήγα να του απαντήσω στα αγγλικά, αλλά με πρόλαβε ο ιερομόναχος Κύριλλος. Του είπε τη διεύθυνση του ξενοδοχείου στα ποντιακά. Ο οδηγός χαμογέλασε και του είπε:
-Δεν σας καταλαβαίνω, σας παρακαλώ μιλήστε μου αγγλικά…
Πήρα το λόγο και του είπα το ξενοδοχείο. Κούνησε το κεφάλι, είπε ένα ΟΚ και σιώπησε.
Μου είπε στα ελληνικά ο Κύριλλος:
- Να τον ρωτήσουμε πόσα θέλει να μας πάει στα τρία μοναστήρια;
Προτού προλάβω να απαντήσω, μας ρωτάει ο ταξιτζής, στα αγγλικά:
- Έλληνες είσαστε;
- Ναι, του απαντώ…
- Ξέρω λίγα ποντιακά από τους γονείς μου, μας αποκαλύπτεται για πρώτη φορά. Οι παππούδες μου είχαν φίλους Έλληνες και συνεννοούνταν στα ποντιακά…
- Κατάλαβες, τον ρώτησε ο Κύριλλος, που ρώτησα τι χρήματα θα ήθελες να μας πάς στα τρία μοναστήρια; Γέλασε.
- Κάτι κατάλαβα… Να σας πάω, αλλά θα προτιμούσα να πληρωθώ σε Ευρώ ή σε δολάρια και ζήτησε ένα ποσό σχετικά μικρό για εμάς. Κανονίσαμε κάθε μέρα να βλέπουμε και ένα μοναστήρι και όταν τελειώσει η επίσκεψή μας να μας πάει στο αεροδρόμιο.
- Και πώς σε λένε; Τον ρώτησε ο π. Κύριλλος.
- Ιμπραήμ, του απάντησε.
- Αβραάμ δηλαδή… Συνηθισμένο όνομα και στους Ρωμιούς Ποντίους, του παρατήρησε ο π. Κύριλλος και αυτός χαμογέλασε, αλλά δεν μίλησε άλλο… Τις υπόλοιπες ημέρες η συνεννόηση μας μαζί του γινόταν περισσότερο με τα αγγλικά και λίγο στα ποντιακά.
Το ξενοδοχείο ήταν ένα παλιό αρχοντικό τριώροφο κτίριο κοντά στο κέντρο της Τραπεζούντας. Ο υπάλληλος της υποδοχής μας υποδέχτηκε με μια παγερή ευγένεια. Πήραμε τα κλειδιά μας και ανεβήκαμε στα δωμάτιά μας, στον δεύτερο όροφο. Δεν αργήσαμε να κατεβούμε για να πάμε να φάμε, ήταν μεσημέρι.
Αφήνοντας τα κλειδιά ο υπάλληλος μας ρώτησε με το ίδιο ξινό χαμόγελο:
- Πώς είδατε τα δώματιά σας;
- Καλά είναι, του απάντησα, επίσης στεγνά.
Ο υπάλληλος συνέχισε:
- Είναι από τα καλύτερα του ξενοδοχείου μας. Είναι άνετα τα δωμάτια και μεγάλα τα μπάνια. Έχουν και μπιντέ… Ο π. Κύριλλος μου εξήγησε ότι ο μπιντές στην Τουρκία σημαίνει αρχοντιά…
Τον ρωτήσαμε και μας είπε κάποιο κοντινό εστιατόριο να πάμε να φάμε. Βγαίνοντας παρατήρησα ότι μαζί μας σηκώθηκαν από τις πολυθρόνες που κάθονταν στην αίθουσα αναμονής και έρχονταν προς την έξοδο τέσσερις γιγαντόσωμοι άνδρες. Και οι τέσσερις είχαν αρειμάνια μουστάκια και φορούσαν μαύρα κοστούμια, άσπρα πουκάμισα και μαύρες γραβάτες. Μου θύμισαν «κοράκια» των γραφείων κηδειών. Καθώς περπατούσαμε προς το εστιατόριο οι μουστακαλήδες μας ακολουθούσαν. Καθίσαμε να φάμε, ενώ αυτοί έμειναν στο πεζοδρόμιο του εστιατορίου. Τρώγοντας έριχνα ματιές προς την πόρτα. Συζητούσαν, κάπνιζαν και δεν μας άφηναν από τα μάτια τους. Το κέφι μας είχε χαλάσει. Φάγαμε βιαστικά κάτι έτοιμο και σηκωθήκαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο. Οι μουστακαλήδες πάντα πίσω μας. Είχαμε εκνευριστεί. Φτάνοντας πήγαμε στη ρεσεψιόν να πάρουμε τα κλειδιά για να ανεβούμε στα δωμάτιά μας ρώτησα τον υπάλληλο της υποδοχής:
- Τι είναι αυτοί που μας παρακολουθούν;
- Έχουν αναλάβει την προστασία σας, μου απάντησε ψυχρά χωρίς να με κοιτάξει…
- Κινδυνεύουμε από κάποιους; Ρωτήσαμε απορημένοι.
- Ποιος ξέρει, μας απάντησε με μια ειρωνεία, που δύσκολα κρυβόταν. Είστε Έλληνες και ειδικά στον Πόντο χρειάζεστε προστασία….
Παίρνοντας τα κλειδιά του δωματίου μας ρίξαμε στους τέσσερις μουστακαλήδες μια κλεφτή ματιά. Μας έβλεπαν πάντα και χασκογελούσαν…
Ανεβήκαμε στον 2ο όροφο και ο π. Κύριλλος ήρθε στο δωμάτιό μου να συζητήσουμε την κατάσταση.
- Ας κλειδώσουμε καλά την πόρτα και ο Θεός βοηθός, μου είπε. Μοιάζουν για παρακρατικοί «γκρίζοι λύκοι». Δε νομίζω πάντως ότι θα μας πειράξουν. Τα νεύρα θέλουν να μας σπάσουν. Ας μην το πετύχουν. Εμείς νάμαστε ψύχραιμοι. Αύριο θα πάμε για προσκύνημα στη Σουμελά… Σηκώθηκε από την καρέκλα και πήρε στο τηλέφωνο τον Ιμπραήμ. Κανόνισαν την επόμενη ημέρα, στις εννέα το πρωί, να φεύγουμε για το μοναστήρι…
Αν και ήταν ακόμη νωρίς το απόγευμα δεν μας έκανε όρεξη να κινηθούμε στην πόλη. Μείναμε στα δωμάτιά μας και περάσαμε την ώρα μας διαβάζοντας. Από πλευράς μου και γράφοντας στο ημερολόγιό μου…