Ο αντίλαλος των θορύβων της πνευματικής σιωπής.

Γράφει ο Χάρης Φεραίος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

«Ο αληθινός λόγος αναχωρεί εκ της σιωπής», έλεγε ο Σπύρος Κυριαζόπουλος, ο νέος φιλόσοσφος. Της σιωπής του εσωτερικού κόσμου, όπου ο λόγος αυτοσυγκεντρώνεται πριν επιχειρήσει το τόλμημα της έκφρασης. (Παράδειγμα μέγιστο ο ομηρικός λόγος που ανέτειλε ως φωτεινό μετέωρο μετά από τρεις – καλούμενους «σκοτεινούς» – αιώνες εσωτερικής σιωπής). Λόγος που δεν αναχωρεί εκ της σιγής, αλλά εκ του εξωτερικού θορύβου, είναι απλώς αντίλαλος των κρότων του έξω κόσμου, και όχι η συλλογή και η σύνθεση του ανθρώπου. Ο λόγος αυτός, εφόσον δεν είναι προϊόν εσωτερικής συλλογής, αλλά εσωτερικού κενού, είναι στην ουσία, όπως εύστοχα το διατύπωσε ο Κυριαζόπουλος, μια κ α τ α θ ο ρ ύ β η σ η του ανθρώπου. Δεν έχει αντίκρισμα εντός-του. Ως άνθρωπο τον αφήνει άθιχτο, δεν τον διασχίζει, δεν του υποβάλλει δηλ. καμιάν εσωτερικήν υποχρέωση. Γι’ αυτό δεν «υποχρεώνει» ούτε εκείνον που τον ακούει. Αποτελεί απλώς την έκφραση του θορύβου των σιωπηλών πραγμάτων!

Πρέπει να ομολογήσω πως πολύ αμφιταλαντεύτηκα, αν θα αναρτούσα το σημερινό κείμενο. Και ο λόγος ήταν κάποια, έστω ελάχιστα, από τα σχόλια αναγνωστών που ακολούθησαν την προηγηθείσα δημοσίευση: «Υψαυχενικός», είτε εγώ είτε ο Χρήστος Γιανναράς, ο οποίος είναι επιπροσθέτως και «διάσημος ασχετολόγος» (!) Για τον μοναδικό λοιπόν εκείνο Γιανναρά, και όχι βεβαίως για την αφεντιά-μου, δημοσιεύω αυτό (το έστω «δυσνόητο») κείμενο αναμνήσεων, ελπίζοντας τουλάχιστον, οποιοδήποτε πιθανό σχόλιο αυτή την φορά, να ακολουθήσει την προσεκτική πρώτα ανάγνωση του κειμένου…

                                                 * * * * * * * * * * * * * *

Ο θλιβερός λόγος, θυμίζω, που προ καιρού εκφερόταν, ως ρητορεία ακατάσχετη των τηλεοπτικών παραθύρων, και είχε το παραπλανητικό όνομα «Μονή Βατοπεδίου» του Αγίου Όρους, αν κανείς θυμάται το γεγονός, (πριν 17 χρόνια) ήταν κλασικό παράδειγμα, ό,τι η φιλοσοφία του Σπύρου Κυριαζόπουλου ονομάζει «αντίλαλο των θορύβων της πνευματικής σιωπής»: Δεν επιτρέπει δηλ. σ’ αυτόν που ακούει, να έχει χρόνο για σ υ λ λ ο γ ή . Θορυβεί αδιακόπως, ώστε να μη δίνεται σ’ εκείνον η ευκαιρία προσωπικής κρίσης. Την εξαγγελία του ενός «σκανδάλου», του οποίου την αποκάλυψη κάνουν κατ’ αποκλειστικότητα τα τηλεοπτικά κανάλια, την διαδέχεται αμέσως η εξαγγελία του επόμενου, ώστε να μην επιτραπεί η ύπαρξη ενδιαμέσως χρόνου για συλλογή. Και το σημαντικότερο, τον προειδοποιεί πως δόθηκε σύνθημα «καθολικής», (δηλ. ομοιόμορφης) «συμπεριφοράς» για εξαγγελλόμενο νέο σκάνδαλο, και συνεπώς οποιαδήποτε αντίρρησή-του σε ό,τι θα ακούσει, συνιστά «κρατικό αμάρτημα», και βεβαίως ένδειξη ύποπτης συνενοχής-του στο υπό εξαγγελίαν έγκλημα!

Σε τέτοιες συνθήκες γιγαντομαχίας των θορύβων, καταπνιγόμενος δεν μπορεί να ακουστεί έστω και ο στοιχειώδης, εκτός του θορύβου, ο λόγος, εκείνος που, ενδεχομένως, άπτεται της ουσίας του προβλήματος. Και ιδού παράδειγμα: Λέχθηκε τότε από τον, αείμνηστο πια, Χρήστο Γιανναρά, για την κοινότητα της Μονής Βατοπεδίου φυσικά, ότι ουσιαστικά η Μονή παρεκκλίνει προς τον προτεσταντικό η θ ι κ ι σ μ ό ! Πράγμα που, αν όντως συμβαίνει, αποτελεί μέγιστο «αμάρτημα» της Μονής, όχι μόνο προς την Ορθοδοξία, αλλά και προς τον ίδιο τον ελληνισμό. Το οποίο μάλιστα μεγιστοποιείται, ως σφάλμα, διότι εκείνος, ο Γρηγόριος Π α λ α μ ά ς , μέγιστος Πατέρας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο οποίος στη διάρκεια των «ησυχαστικών ερίδων», (αρχές του 14ου αιώνα, λίγο πριν το “τέλος”…) ανέλαβε στην ουσία μόνος όλο το βάρος του γιγάντιου αγώνα κατά του δυτικού (εκ της «Εσπερίας»!) νομικισμού και σχολαστικισμού, που απειλούσε να κατακλύσει από δυσμών την ελληνική κοσμοκρατορία της Ρωμανίας (το καλούμενο «Βυζάντιο»)! Σώζοντας τότε, ο μέγας εκείνος «αριστοτελικός» Πατέρας, όχι μόνο την Ορθοδοξία από τη νόθευση, αλλά και τον ίδιο τον ελληνισμό από την καραδοκούσα εθνική αλλοτρίωση, σ’ αυτό το Άγιον Όρος είναι που «ησύχαζε» ως μοναχός, πριν γίνει Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης! Πλην όμως οι παραγωγοί του μηχανισμού των θορύβων, ούτε είδαν ούτε άκουσαν τη φοβερή, (λέω εγώ) υποθετική έστω, κατηγορία Γιανναρά. (Αλλά και αν την άκουγαν, οι κενόβιοι, θα την κατανοούσαν;) Παρά σάλπιζαν ως τάχα μέγα έγκλημα, ότι οι μοναχοί έπαιρναν λέει χρήματα, εις ρευστό, από την τράπεζα μέσα σε βαλίτσες… Ως να έπρεπε να πληρώνουν τους εργάτες, που επισκευάζουν τα κτήρια της μονής, για παράδειγμα, με τραπεζικές επιταγές!

Το τραγικό αποτέλεσμα όμως όλης εκείνης της γιγαντομαχίας του (πολλαπλού) θορύβου, τελικά, δεν είναι ο διασυρμός των μοναχών του Βατοπεδίου. Εκείνοι, πολυπτυχιούχοι οι πλείστοι, μένουν πνευματικά ήρεμοι. Και ίσως μάλιστα να χαίρονται! Διότι θεωρούν ότι βρίσκονται «υπό διωγμό», επειδή εκόμισαν, έργο, θεόπνευστο, στην εκκλησία. Εκείνος που πλήττεται από την τρικυμία των κενόσπουδων, είναι το σώμα της ίδιας της ιστορίας αυτού του έθνους. Όταν, π.χ. για να πλήξουν τη Μονή Βατοπεδίου οι ματαιόσπουδοι γιγαντομάχοι, μυκτηρίζουν και μάλιστα ασύστολα, τα χ ρ υ σ ό β ο υ λ λ α των «βυζαντινών» αυτοκρατόρων. Προσθέτοντας, ως για να καταπλήξουν νήπια, ότι τα χρυσόβουλλα τα επικύρωσαν και οθωμανικά φιρμάνια. (stupete gentes!)

Αντιλαμβάνονται τάχα ότι είναι τα χρυσόβουλλα που δίνουν κύρος στα φιρμάνια; Ξέρουν μήπως πως θέλοντας, με τόσο πάθος, ο Μεχμέτ (Μωάμεθ) να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη, το έκανε γιατί ονειρευόταν να γίνει ο ίδιος «βυζαντινός» αυτοκράτορας; Σάμπως ξέρουν πως όταν μπήκε στην Κωνσταντινούπολη, η σημαία-του ήταν η πράσινη, του Προφύτη, και την άλλαξε μετά σε πορφυρή, όπως εκείνη των αυτοκρατόρων της Ρωμανίας; Ή ξέρουν ακόμα ότι το μισοφέγγαρο που έβαλε στην, κόκκινη πια, σημαία-του ο πορθητής Μεχμέτ, ήταν σύμβολο της εκεί αρχαίας Ελληνίδας Πόλης, της οποίας όνομα ήτανε “Βυζάντιο”; Κατέχουν τη σημασία όλων αυτών, όσοι ανάλαβαν το ρόλο του κενοποιού στον νέο ελληνισμό;

Αλλά τι; Εδώ πέρα διαρρήξαμε, (και καλώς τα διαρρήξαμε), τα ιμάτιά-μας, διότι η πανσπερμία των Σκοπίων σφετερίστηκε τον (δικό-μας) ήλιο της Βεργίνας. Αλλά δεν βλέπομε ότι, δεκαετίες τώρα, τα κράτη της χερσονήσου του Αίμου, τα καλούμενα βαλκανικά, οι πρώην δηλ. επαρχίες της Ρωμανίας, έχουν είτε στη σημαία-τους είτε στα εθνόσημά-τους, όλα, το σύμβολο μιας χιλιόχρονης δικής-μας ιστορίας, τον δικέφαλο αετό των Αυτοκρατόρων-μας. Εκείνον που εμείς, οι κενουργοί, αποποιηθήκαμε θορυβωδώς, μάλιστα μετά «φωταδιστικής» βδελυγμίας! Και ερχόμαστε μετά, να θρηνωδούμε θορυβώντας, «σαν μαυλίστρες σαν δουλικά», (που έλεγε κι ο Σαίξπηρ) διότι στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1878, όπου επιδίωξη του Τσάρου Αλέξανδρου Β΄ Νικολάγιεβιτς, ήταν η α ν α β ί ω σ η της Ρωμανίας, θεώρησε ότι δικαιούχοι ήσαν μόνο οι Βούλγαροι ρωμηοί, οι οποίοι, στο κάτω-κάτω είχαν για εθνόσημό-τους τον δικέφαλο, και αγνόησε παντελώς τους «εξευρωπαϊσμένους» (του Κοραή και του «Διαφωτισμού») τάχα Έλληνες, του περί την Αθήνα κρατιδίου των ποτέ Βαυαρών του Μονάχου.

Ιδού τι ονομάζω εγώ, θόρυβο των σιωπηλών πραγμάτων…