Σαράντα χρόνια τουρκικής κατοχής στην Κύπρο. Ιθύνουσες τάξεις και κοινωνία σε Ελλάδα και Μεγαλόνησο εξοικειώθηκαν σε απίστευτο βαθμό με το Έγκλημα και χαριεντίζονται ήδη από καιρό σαν «καρντάσια» με τον εισβολέα.
Το συγκεκριμένο επιφαινόμενο ο Παναγιώτης Κονδύλης είχε χαρακτηρίσει εύστοχα «βαθύτερη ιστορική κόπωση» και «προϊούσα ηδονική παράλυση»(Θεωρία του πολέμου, Θεμέλιο σ.410).
Και ο σπουδαίος στοχαστής κορύφωνε τη διάγνωση-προειδοποίηση με μιαν οξυνούστατη επισήμανση:
«Στο βαθμό όπου η Ελλάδα θα καθίσταται ανεπαίσθητος γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέμου θα απομακρύνεται, οι ψευδαισθήσεις θα αυγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόμα ηδονικότερη».
Γιατί όλα αυτά ; Διότι «η υποχωρητικότητα θα αμείβεται με αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς επαίνους που τους χρειάζεται κατεπειγόντως ο εκσυγχρονιζόμενος βαλκάνιος [το κείμενο γράφονταν μεσούντος εδώ του υπαρκτού εκσυγχρονισμού ] και επίσης με δάνεια και δώρα για να χρηματοδοτείται ο παρασιτικός καταναλωτισμός».
Υπό τα δεδομένα αυτά «ό,τι στην πραγματικότητα θα συνιστά κάμψη της ελληνικής αντίστασης (…) οι Έλληνες θα συνηθίσουν σιγά σιγά να το ονομάζουν “πολιτισμένη συμπεριφορά”, “υπέρβαση του εθνικισμού” και “εξευρωπαϊσμό”».
Η ενδοσκόπηση Κονδύλη γίνεται προ Ανάν, πρό μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, πάντων γεωπολιτικών προπομπών του εν εξελίξει νεοανανικού τερατουργήματος που εξυφαίνεται με το Κοινό Ανακοινωθέν Αναστασιάδη-Έρογλου.
Στο μεταξύ οι δύο κρατικές μας οντότητες κατέστησαν αποικίες χρέους, φόρου υποτελείς στους διεθνείς τοκογλύφους, ίνα πληρωθεί το ρηθέν : «οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους»(Κονδύλης ενθ΄αν. σ.411).
Ο Ελληνισμός από γεννησιμιού του είναι ειρηνοφόρος. Οι εχθροί του επιλέγουν τον πόλεμο και τότε αυτός ανταπαντά με το «παίδες Ελλήνων ιτε». Όχι με το «σφάξε με, αγά μου ν΄ αγιάσω». Ο χρυσούς κανών δια στόματος Περικλέους και γραφίδος Θουκυδίδη: «Ειδέναι δε χρη ότι ανάγκη πολεμείν, ην δε εκούσιοι μάλλον δεχώμεθα, ησσον εγκεισομένους τους εναντίους έξομεν»(I,144,3). Ο πόλεμος δηλαδή είναι αναπόφευκτος και αν θέλουμε ειρήνη ο εχθρός δεν θα μας επιτεθεί, μόνο αν ξέρει ότι εμείς δεν φοβόμαστε τον πόλεμο.
Το ειρήνη ή πόλεμος είναι ψευδοδίλημμα. Το πραγματικό δίλημμα είναι αποτροπή ή πόλεμος. Και τα σοβαρά κράτη επιλέγουν προδήλως την αποτροπή, που σημαίνει δίνουν απόλυτη προτεραιότητα στην αποτρεπτική ισχύ τους.
Με την δραστική πολιτική τους πείθουν ότι είναι στρατηγικοί παίκτες σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο στρατηγικό παίγνιο. Από αυτό αδαείς αποκλείονται. Χρησιμοποιούνται όμως ως πιόνια.
Η Μεγαλόνησος που “πολλούς αφέντες άλλαξε” “αλλά δεν άλλαξε ψυχή” είναι θύμα της εμμονικής “αψόγου στάσεως” του Εθνικού Κέντρου.
Στο μεταξύ βραδυφλεγής βόμβα είναι ο ασυγκράτητος τουρκοεποικισμός. Υπολογίζεται ότι οι Τούρκοι υπερτερούν ήδη πληθυσμιακά. Με το ελληνικό στοιχείο μόλις στις 572.000 (απογραφή 2011) την υπογεννητικότητα και την γήρανσή του, σε αντίθεση με την νεανικότητα και υπεργεννητικότητα των μουσουλμάνων κινδυνεύουμε να βρεθούμε εμείς μειονότητα. Τότε εκείνοι θα αξιώσουν ό,τι εμείς το 1950: Αυτοδιάθεση!
Και η εσχάτη πλάνη θα είναι χείρων της πρώτης κατά το προηγούμενο των Σέρβων του Κοσόβου.
Η ιστορία εκδικείται αυτούς που την αγνοούν, ή την διαστρεβλώνουν.
Η Άγκυρα κέρδισε με αμερικανική συναίνεση ρόλο περιφερειακού ηγεμόνα, παίζοντας χοντρά παιχνίδια επί ζημία των ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον δείχνει να το κατάλαβε όπως και το στρατηγικό κενό στην περιοχή. Εμείς στερούμαστε στρατηγικής. Νύξη προσγείωσής μας επεχείρησε πρόσφατα στην Λευκωσία ο Αντιπρόεδρος Μπάιντεν.
Αλλά εδώ χρειάζεται ικανότητα να συλλαμβάνεις εξ όνυχος τον λέοντα. Όχι να ρωτάς για τα ίχνη του και όταν σου απαντούν «αυτόν τούτον τον λέοντα σοι δείξω»(Αίσωπος), κάτωχρος να ψελλίζεις ότι δεν θέλεις το λιοντάρι αλλά μόνον τα.. ίχνη του!
Χρειάζονται κινήσεις ματ για να αποτραπούν π.χ. επανασύνδεση Τουρκίας-Ισραήλ και να αναδειχθεί ο ενεργειακός μονόδρομος Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ αποκλειομένης της Τουρκίας και των μέσω αυτής λύσεων.
Τι θα γίνει όμως με τις όποιες «μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες» με τις οποίες βολεύονται λίγο πολύ οι πάντες. Και ο ίδιος ο λαός;
Ο σύγχρονος πολιτικός, -και όχι μόνον- λόγος κατατρύχεται από την διαβόητη πολιτική ορθότητα η οποία ασφαλώς απέχει παρασάγγες από την ορθότητα όπως και από την πολιτική. Δεσπόζει μία κλιμακούμενη στρέβλωση εννοιών και λέξεων που αποσκοπεί να διευκολύνει την ασυδοσία της Αγοράς, την εθνοαποδόμηση και την επιβολή την Νέας Τάξης.
Σαράντα χρόνια με τον Αττίλα να θύει και να απολλύει στο ματωμένο εθνικό μας σώμα αρκετά να αφυπνίσουν αλλά και πολλά να αποκοιμίσουν.
Τα τελευταία πάντως ελλαδοκυπριακά δρώμενα, βαθύτατα ηττοπαθή και αποκαρδιωτικά, εξοργίζουν. Ως πότε το ελληνικό κράτος θα βωλοδέρνει χωρίς πυξίδα, χωρίς εθνική στρατηγική;
Είναι κατεπείγουσα μία πολυεπίπεδη στρατηγική περιφρούρησης της εθνικής μας ακεραιότητας και κυριαρχίας.