Σαν σήμερα δημοσιεύθηκε το πρώτο φύλλο της εφημερίδας “Μακεδονία” στη Θεσσαλονίκη (1911), αλλά η πρώτη ελληνική εφημερίδα που κυκλοφόρησε με το όνομα “Μακεδονία” εκδόθηκε στην Αθήνα το 1883 από τον ποντιακής καταγωγής Κωνσταντίνο Ιεροκλή. Αντιγράφω εδώ το πρώτο άρθρο του πρώτου φύλλου της (προφανώς του συντάκτη και ιδιοκτήτη). Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι απηχεί και τη σημερινή πραγματικότητα σε πολλά θέματα. Η πρωτεύουσα καθεύδει, για άλλη μία φορά. Ελπίζουμε να έρθει η μέρα που θα ξαναξυπνήσει
[Αντιγραφή από ανάρτηση στο facebook]
__________
Εις την σωτηρίαν της Μακεδονίας θα αποβλέψη ή τε δημοσιογραφική και η πολιτική υμών εργασία εν τω μέλλοντι. Η Επαρχία Μακεδονία, περιλαμβάνουσα το κέντρον των Ελληνικών παραδόσεων, κινδυνεύει από βορρά και απ’ ανατολών τον έσχατον των κινδύνων. Ο αυτοκράτωρ Φραγκίσκος Ιωσήφ ανέγραψεν ήδη την επαρχίαν ταύτην εις τα αρχεία της οικογενείας αυτού ως κτήσιν Ηγεμονικήν. Εξ ανατολών δε οι γείτονες Βούλγαροι ή μάλλον οι πάτρωνες αυτών Ρώσσοι μυριοτρόπους καταβάλλουσι προσπάθειας, όπως πείσωσι την κοινήν γνώμην και τους Ευρωπαίους πολιτικούς, ότι η πατρίς του Μ. Αλεξάνδρου δεν έχει άλλον προορισμόν επί γης ή να κατασκευάση το βούτυρον και τον τυρόν των Βουλγάρων ποιμένων. Παραδόξως δ’ επ’ εσχάτων και αυτοί οι Ρωμούνοι επίστευσαν ότι έχουσιν εθνολογικάς αξιώσεις επί της επαρχίας ταύτης, και προέβησαν εις πολλά διαβήματα επίσημα και ημιεπίσημα, όπως σαγηνεύσωσι διά του γοήτρου του Βλάχικου ονόματος και της βλαχικής γλώσσης τους κατοίκους της Μακεδονίας. Προσθέσατε εις τας ραδιουργίας ταύτας και τας ενεργείας διαφόρων θρησκευτικών εταιριών, των Ιησουιτών, των Ευαγγελιστών, των Ουνιτών και θα εννοήσητε ποίον χάος ηθικόν και ποίος κυκεών θρησκευτικοπολιτικός επικρατεί καθ’ όλην την έκτασιν της ατυχούς ταύτης χώρας.
Μόνη η Ελλάς η δι’ αδιαρρήκτων δεσμών εθνολογικών ιστορικών και φυλετικών συνδεδεμένη μετά της Μακεδονίας απρακτεί και αυτή καθ’ εαυτήν και κατά την εξάσκησιν τής νομίμου αυτής επιρροής εν ταις υπό την Τουρκίαν επαρχίαις. Εις ένα μόνον σύλλογον, των Γραμμάτων επικαλούμενον, και μάλλον εκπαιδευτικόν έχοντα σκοπόν και τούτον περιωρισμένον, ανετέθη άπασα η εθνική ενέργεια προς αντίπραξιν κατά των ποικιλομόρφων εν Μακεδονία εχθρών του Ελληνικού γοήτρου και της ελλ. γλώσσης. Την σπουδαιότητα των εντεύθεν επί της Μακεδονίας ενεργειών αποδεικνύουσιν τα εσχάτως εν Θεσσαλονίκι μεταξύ της Ελληνικής κοινότητος διατρέξαντα γεγονότα. Μήτε ό Έλλην πρόξενος, μήτε ό Έλλην Μητροπολίτης, μήτε η Ελληνική Κυβέρνησις, μήτε το Οικουμενικόν Πατριαρχείον μήτε ο των Γραμμάτων σύλλογος επί τέλους κατώρθωσαν να προλάβωσι μικράς τινας προσωπικάς έριδας των Θεσσαλονικέων, οίτινες τοσούτον επιζημίως εξέθηκαν και διέσυραν τον εν Μακεδονία Ελληνισμόν. Η Κυβερνητική μέριμνα εξαντλείται εις τας εσωτερικάς διαμάχας παρά τοις πολίταις της ελευθέρας Ελλάδος, η εθνική ιδέα προ πολλού σχεδόν εγκατελείφθη ως ασύμφορος και ανεπικερδής, και τοιουτοτρόπως η εσωτερική ημών και εξωτερική πολιτική εκουσίως σχεδόν και κατά τινα μοιραίον νόμον περιεβλήθη τας αλύσεις του συμφέροντος του ατομικού, του υλισμού και της ευπαθείας.
Εν τη οικτρά ταύτη καταστάσει αισθάνθημεν το ελληνικόν αίμα να πνίγη την καρδίαν ημών και επί του πνεύματος ημών να επισωρεύωνται νεφέλαι οργής και αγανακτήσεως κατά των αιτίων της ταπεινώσεως του ελληνισμού και κατά του μικροπρεπούς και αναξίου πνεύματος το οποίον διευθύνει εν γένει και από πολλών ετών τα εσωτερικά και τα εξωτερικά συμφέροντα της Ελλάδος. Απεφασίσαμεν να αποταθώμεν προς την πρωτεύουσαν της ελευθέρας Ελλάδος, ήτις είναι και η ελπίς των δούλων Ελλήνων, και να ειπώμεν προς αυτήν, ότι η οδός ην διέγραψαν οι εν Αθήναις πολιτευόμενοι είναι σφαλερά και ολεθρία και άδοξος και αναξία της Ελλάδος και της πρωτευούσης. Η πρωτεύουσα, ήτις είναι το κέντρον και η κορυφή του Ελληνισμού και ήτις συγκεντρώνει εν εαυτή τα ευγενέστερα και νοημονέστερα στοιχεία της Ελληνικής φυλής, οφείλει να πρωταγωνιστή πάντοτε εν τη εθνική πολιτική και να δίδη την κίνησιν αυτή εις όλον το σώμα της Ελλάδος και εις τον δούλον Ελληνισμόν. Η πρωτεύουσα του έθνους δεν πρέπει να ήναι ως οιαδήποτε άλλη επαρχία του ελευθέρου κράτους, υποκύπτουσα εις οικογενειακάς επιρροάς και ψηφίζουσα πρόσωπα και όχι ιδέας πολιτικάς. Η πρωτεύουσα επαρχία του Κράτους πρέπει προ πασών των άλλων να αποκτήση πάσαν πολιτικήν εμπειρίαν ως προς τα εσωτερικά και εξωτερικά ζητήματα και να περιβάλη τους εκλεκτούς αυτής με ωρισμένην και εθνικήν αποστολήν, αφορώσαν εις το μέλλον του ελληνισμού και την δόξαν της όλης Πατρίδος.
Προς την ευγενή ταύτην και μεγάθυμον πρωτεύουσαν αποτεινόμενοι, προς τας ενδόξους Αθήνας εκ της φήμης των οποίων είναι πεπληρωμένη η οικουμένη άπασα, έχομεν την πεποίθησιν ότι θα εξεγείρωμεν τας μεγάλας αυτής αναμνήσεις και ότι δεν θα επικαλεσθώμεν ματαίως την ισχυράν αυτής προστασίαν υπέρ της ορφανής και εγκαταλελειμμένης Μακεδονίας. Αι Αθήναι μόνον, δύνανται να σώσωσι σήμερον την άτυχον ταύτην επαρχίαν, να αναχαιτίσωσι την Αυστριακήν πολιτικήν και να διασκορπίσωσι τας ημικωμικάς ενεργείας των Βουλγάρων, εάν θέλωσι τω όντι αι Αθήναι να είναι η κορυφή και το σέμνωμα του Ελληνικού έθνους. Όλη η δύναμις του Ελληνικού έθνους συγκεντρούται εν τη πρωτευούση· εν τη πρωτευούση συγκεντρούνται και λύονται πάντα τα πολιτικά ζητήματα και η κοινή γνώμη της πρωτευούσης είναι ο διδάσκαλος και ο ποδηγέτης ολοκλήρου του Ελληνισμού. Εάν η πρωτεύουσα κηρύξη ελληνικήν την Μακεδονίαν, η Ελλάς άπασα περιχαρής και σκιρτώσα θα παρακολουθήση την μεγάλην ταύτην απόφασιν και οι δούλοι ημών αδελφοί θα αισθανθώσιν την παρηγορίαν και την ελπίδα διεισδύουσαν εις την ταλαιπωρημένην αυτών καρδίαν. Όχι πλέον πρόσωπα και επιρροαί ατομικαί και υποχρεώσεις ατομικαί και συμφέροντα ως επί το πλείστον επίψογα και παράνομα· αρκεί η ευτέλεια την οποίαν επισώρευσεν επί της εαυτού κεφαλής το ελληνικόν έθνος· της Μακεδονίας ο κίνδυνος πρέπει να διανοίξη τους οφθαλμούς των φιλοπατρίδων της πρωτευούσης κατοίκων και να εμπνεύση εις αυτούς την συναίσθησιν της εαυτών δυνάμεως και την αξιοπρέπειαν αυτών ως πολιτών Ελλήνων, ελευθέρων και αυτοκυβερνωμένων. Η πρωτεύουσα είναι η διασκεπτομένη κεφαλή του Έθνους, είναι η εστία και το κέντρον του νευρικού συστήματος, είναι η πνευματική λυχνία ήτις φωτίζει πάσαν Ελληνικήν διάνοιαν και πάσαν Ελληνικήν καρδίαν όσον και αν απομακρύνεται εκ του κέντρου· ας υιοθετήση η πρωτεύουσα το Μακεδονικόν ζήτημα και η Μακεδονία εσώθη.
________________
[Ο Κωνσταντίνος Ιεροκλής, πρεσβύτερος αδελφός του Αριστείδη Ιεροκλή, δάσκαλου και δημοσιογράφου από την Τραπεζούντα, διακρίθηκε στην Αθήνα ως δημοσιογράφος, ιδίως στην πολιτική αρθρογραφία. Οι πληροφορίες για τη ζωή του είναι περιορισμένες. Μαζί με τον αδελφό του Αριστείδη ίδρυσε επίσης στην Αθήνα την εφημερίδα Νέα Ελλάς (1899-1901). Πέρα από τη δημοσιογραφία, ο Κ. Ιεροκλής δοκίμασε τις δυνάμεις του στη θεατρική γραφή με το δράμα Αριστόδημος (1872), μια πεντάπρακτη τραγωδία 1.550 ιαμβικών στίχων, και στην ποίηση. Ποιήματά του βρίσκονται δημοσιευμένα σε περιοδικά της Σμύρνης]