Η εθνική επιτελική σκέψη υπακούει στους κανόνες τις κοινής λογικής. Ανακαλύπτεις και ιεραρχείς τις εσωτερικές Δυνατότητες και τις Αδυναμίες του λαού, όπως επίσης τις Ευκαιρίες και τις Απειλές που διαγράφονται στο πολιτικό περιβάλλον. Η χάραξη Στρατηγικής είναι η εναρμόνιση των εσωτερικών Δυνατοτήτων στις εξωτερικές Ευκαιρίες του πολιτικού περιβάλλοντος, αλλά και η προσπάθεια θωράκισης των εσωτερικών Αδυναμιών από τις εξωτερικές Απειλές που καιροφυλακτούν.
Δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να αρνηθεί στους Έλληνες την εμφανή Δυνατότητα τους της Προσαρμοστικότητας. Έλληνες βρίσκεις σε όλα τα μέρη του κόσμου και κάτω από κάθε είδους συνθήκες, προσαρμόζονται πανεύκολα. Ο λόγος αυτής της προσαρμοστικότητας είναι κυρίως η τάση του Έλληνα να μετέχει ισότιμα σε συλλογικότητες κάθε είδους, οπότε γίνεται εύκολα αποδεκτός, το αίσθημα πληρότητας που πηγάζει από τέτοιου είδους σχέσεις τον κάνει να στεριώνει ταχύτατα και μακροχρόνια στα μέρη που πάει, ενώ αντιλαμβάνεται επίσης εύκολα την ουσία των πραγμάτων. Την Πόλη την κουβαλάμε μέσα μας, όπως έλεγε και ο Καβάφης.
Δύσκολα το αποδέχονται οι Έλληνες, αλλά η σημαντικότερη Αδυναμία τους είναι η Ανηθικότητα. Τους Έλληνες τους ενδιαφέρει μόνο η συλλογικότητα που μετέχουν, η ηθική της υπόλοιπης κοινωνίας τους αφήνει αδιάφορους. Δεν έχουν και άδικο, η ηθική, είτε κοινωνική είτε ατομική, είναι προβληματική έννοια και έναυσμα πολλές φορές ενοχών και συμπλεγμάτων. Ο Καβάφης κάνει λάθος όταν θεωρεί ό,τι τιμιώτερον τον Έλληνα, όπως λάθος κάνει και ο Κάλβος όταν θεωρεί ό,τι ηρωικότερον τον Έλληνα. Ξεχνάνε ότι την ίδια στιγμή που θέσαμε το πρότυπο του Ήρωα, τον Λεωνίδα, θέσαμε και το πρότυπο του Προδότη, τον Εφιάλτη. Οι ελληνικοί πολιτισμοί έμειναν στην ιστορία επειδή ήταν πολιτισμοί του ανθρώπινου μέτρου, κι αυτό επειδή οι Έλληνες ήταν άνθρωποι των Άκρων. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μια μόνιμη διαμάχη και διαπληκτισμό επί πάντως επιστητού. Από την Γεωμετρία γνωρίζουμε ότι για να υπολογίσεις το μέσο πρέπει να γνωρίζεις τα άκρα.
Ευτύχημα είναι ότι η Ανηθικότητά αυτή συνοδεύεται και από μια δεύτερη Αδυναμία: την Απειθαρχία. Δεν αναγνωρίζουμε εύκολα αυθεντίες. Η Ανηθικότητα σε συνδυασμό με την πειθαρχία θα μας έφερνε πιο κοντά στους φίλους Ιταλούς και στην Cosa Nostra. Σπάνια οι δικές μας Αδυναμίες παίρνουν βαθιά αντικοινωνική διάσταση. Αυτές οι Αδυναμίες μας παρουσιάζουν ένα βαθύ ιστορικό μειονέκτημα: δύσκολα αναδεικνύονται ηγέτες από την βάση της κοινωνίας μας. Η Ανηθικότητά και η Απειθαρχία μάς εμποδίζει να αναγνωρίσουμε κάποιον ηγέτη από την βάση μας. Γι’ αυτό οι ιστορικές ηγετικές λύσεις στους Έλληνες προκύπτουν συνήθως από ψηλά (Φιλική Εταιρία, Γουδή κ.λπ.)
Εύκολο είναι να εντοπίσουμε στο διεθνές πολιτικό περιβάλλον δύο φαινομενικά αντιφατικές τάσεις: Παγκοσμιοποίηση και Αυτοδιοίκηση. Η Τεχνολογία έχει μικρύνει τον κόσμο και κανείς πλέον δεν βρίσκεται σε απομόνωση, αυτό έχει οδηγήσει σε μια απίστευτη Διάχυση της Πληροφορίας αλλά και Εντατικοποίησης του Ανταγωνισμού. Αυτά οδηγούν σε ένα περιβάλλον συνεχούς αλλαγής, την οποία οι σύγχρονες κοινωνίες αδυνατούν να ακολουθήσουν λόγω μεγάλου μεγέθους. Έτσι έχει παρουσιαστεί το εξής φαινόμενο: από την μια να αναζητούνται μεγάλοι διακρατικοί σχηματισμοί που επιφέρουν οικονομίες κλίμακος και μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα, από την άλλη προωθείται η Αυτοδιοίκηση σε πολύ μικρότερες κοινωνίες που θα προσδώσει την απαιτούμενη προσαρμοστικότητα στις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές που σηματοδοτεί η Παγκοσμιοποίηση, επίσης θα προσδώσει και μια αίσθηση πληρότητας που λείπει από τον άνθρωπο των μεγαλουπόλεων.
Στο πλαίσιο αυτής της Αυτοδιοίκησης βλέπουμε εθνότητες να βρίσκονται κοντύτερα από ποτέ στην απόκτηση εθνικής ανεξαρτησίας, σημαντικότερη περίπτωση για μας είναι οι Κούρδοι. Το ανεξάρτητο Κουρδιστάν δεν θα μπορέσει να γίνει δεκτό από την καταγωγικά επιθετική Κεμαλική Τουρκία, διότι θα σημάνει την αρχή του τέλους της. Οπότε ανοίγονται δύο προοπτικές: α) η μετατροπή της Τουρκίας από Κεμαλική σε Νεοοθωμανική, το οποίο σημαίνει ανοχή της πολιτιστικής ιδιαιτερότητας των μειονοτήτων ή β) ένα πόλεμο μεταξύ Τουρκίας και του άξονα Κουρδιστάν-Ισραήλ-Ελλάδος, όπου θα έλυνε τα γεωπολιτικά προβλήματα των χωρών αυτού του άξονα και θα τελείωνε ιστορικά την Τουρκία. Η πρώτη εκδοχή δεν φαίνεται πιθανή διότι μετά από τόσα χρόνια Κεμαλικής καταπίεσης των μειονοτήτων η Τουρκία έχει χάσει από την πλευρά των μειονοτήτων την ελάχιστη εμπιστοσύνη που απαιτείται στην τήρηση της οποιασδήποτε συμφωνίας. Ο Ερντογάν μοιάζει να είναι το κύκνειο άσμα της Τουρκίας.
Ευκαιρίες που ανοίγονται για την Ελλάδα είναι η Παγκοσμιοποίηση και η Αυτοδιοίκηση. Ανέκαθεν οι Έλληνες ζούσαν σε οικουμενικά περιβάλλοντα και συνήθως από θέση ισχύος μέσα στις εκάστοτε ξένες κοινωνίες. Οι ελληνικές κοινότητες έχουν γράψει την δική τους επιτυχημένη ιστορία σε όλο τον κόσμο, η Αυτοδιοίκηση βρίσκεται αποδεδειγμένα στο πολιτιστικό DNA του Έλληνα. Άρα η Προσαρμοστικότητα των Ελλήνων πρόκειται να αποτελέσει μείζων παράγοντα επιτυχίας αν η Ελλάδα προσαρμόσει την διοικητική της δομή προς την κατεύθυνση της συμμετοχής σε παγκοσμιοποιημένα σχήματα αλλά με ταυτόχρονη έμφαση στην τοπική Αυτοδιοίκηση που θα προσδώσει τις απαιτούμενες άμυνες στην καλπάζουσα πολιτιστική καταιγίδα.
Απειλή είναι η Κεμαλική Τουρκία. Η Αδυναμία της Ανηθικότητας έχει ως συνέπεια να μην μπορούμε να λειτουργήσουμε μια παραγωγική καπιταλιστική οικονομία. Η Αδυναμία της Απειθαρχίας έχει ως συνέπεια να μην μπορούμε να λειτουργήσουμε στο πλαίσιο Εθνικού Κράτους με αυστηρές δομές. Ο συνδυασμός αυτών των δύο συνεπειών και το μέγεθος της Τουρκίας, δημιουργεί την συνεχή επιδείνωση της ανισορροπίας οπλικών συστημάτων Ελλάδος-Τουρκίας. Πρέπει σύντομα και με δική μας πρωτοβουλία να ωθήσουμε τις διαφορές μας με την Τουρκία στην μόνη ευμενή για μας λύση: τον Πόλεμο.
Δημήτρης Μ. Ζιαμπάρας, Δικηγόρος, ΜΒΑ, DiplEng
.
49 comments
Μπουρμπουλήθρες
Πόλεμο με 3.000.000 λαθρομεταναστών στο εσωτερικό μας, που δεν ξέρουμε τι στάση θα τηρήσουν; Οι Αλβανοί, οι μισοί δηλαδή απ’ αυτούς, μας μισούν, ενώ πρόσκεινται φιλικά στην Τουρκία. Τα καλά του πολυπολιτισμικού (λέγε διαλυμένου) κράτους. Ή μήπως θα τους στείλουμε να πολεμήσουν;
Πόσοι είναι σε “διατεταγμένη” υπηρεσία στην Ελλάδα; Τι γύρευαν αλλοδαποί ανάμεσα στους κουκουλοφόρους των Εξαρχείων;
Εφ’ όσον, αγαπητέ, πρέπει με δική μας πρωτοβουλία να φτάσουμε σε πόλεμο, για να ησυχάσουμε, προφανώς έχεις υπ’ όψιν την ειρήνη των νεκροταφείων.
`Οπως μας έμαθαν οι αρχαίοι `Ελληνες μέσα από τα κείμενα τους και τις πράξεις τους,πρώτα
εφαρμόζεις ένα πολιτικοκοινωνικό σύστημα που ταιριάζει στη ψυχοσύνθεση του λαού που
διοικείς και ύστερα εντοπίζεις ποιός είναι ο κυριότερος εξωτερικός εχθρός για να τον
αντιμετωπίσεις μέσα από ένα σύστημα ομοειδών συμμαχιών.
Σε αντίθετη περίπτωση έχουμε άκριτο μιμητισμό ηθών,εθίμων και γνωστικών αξιών του
ισχυρού της περιοχής,γεγονός που οδηγεί στην όξυνση της πάλης των τάξεων με το επίχρυσμα
του ιδεολογικού διχασμού και μοιραία στη γεωπολιτική εξάρτηση από τον περιφερειακό γείτονα που έχει πνευματική και οικονομική ομοιογένεια.
Νεκτάριος Κατσιλιώτης
Ιστορικός-Εκδότης
Γιάννη3, μπορεί νάχεις και δίκιο, ποιός ξέρει;
Δημήτρη Νατσιέ, η ειρήνη για μένα δεν είναι αυτοσκοπός. Νομίζω ότι αυτοσκοποί για τον άνθρωπο είναι η Ελευθερία, η Πληρότητα και το Νόημα στην ζωή του, με μια ισόρροπη ανάπτυξή τους ο άνθρωπος εξελίσσεται προς κάποιου είδους θέωση. Αν όμως κάποιο από αυτά λείπει όσους αιώνες ειρήνης να έχουμε πάνε χαμένοι. Ο Όρσον Γουέλς νομίζω έλεγε, ότι η Ελβετία μετά από 500 χρόνια ειρήνης έδωσε στον κόσμο το ρολόι με τον κούκο, η Ιταλία μετά από 500 χρόνια πολέμου έδωσε στον κόσμο την αναγέννηση.
Ανώνυμε, έχεις απόλυτο δίκιο, η 5η φάλαγγα είναι πάντα ο χειρότερος εχθρός. Είναι από τους κινδύνους που πρέπει να αντιμετωπίσουμε, όχι όμως με κινήσεις πανικού αλλά με προσπάθεια ειλικρινούς ένταξης κάποιων από αυτούς, ώστε να βοηθηθούμε να εντοπίσουμε τους “άλλους” που εννοείς.
Νεκτάριε Κατσιλιώτη, συμφωνώ απόλυτα, πρώτα ξεκινάς χτίζοντας μια συνοχή και μετά προχωράς να αντιμετωπίσεις εξωτερικούς εχθρούς. Με τρεις προϋποθέσεις βέβαια: πρώτον ότι οι εξωτερικοί εχθροί θα σε περιμένουν, δεύτερον δεν θα γίνονται ισχυρότεροι μέρα με την ημέρα και τρίτον δεν έχει ήδη ο αντίπαλος μεγαλύτερο πρόβλημα συνοχής από σένα.
Στην προκειμένη περίπτωση, αν το Ιράν αποκτήσει πυρηνικά, σύντομα ο πρώτος πελάτης της θα είναι η Τουρκία. Εκεί το θέμα έχει τελειώσει, η μόνη γραμμή άμυνας που μας μένει είναι να αποκτήσουμε και εμείς πυρηνικά απλά για να εξασφαλίσουμε το minimum. Ενώ θα έχουμε την ευκαιρία σύντομα για το maximum.
Δημήτρη, καμιά φορά διαβάζοντας τα άρθρα σου νομίζω ότι είσαι πράκτορας σκοτεινών δυνάμεων :-). Τη μία προτείνεις την αφομοίωση των μεταναστών ως λύση για την υπογεννητικότητα, την άλλη εξυμνείς την παγκοσμιοποίηση και τώρα παρουσιάζεις τον πόλεμο ως το μόνο τρόπο για να σωθούμε;
Για να καταλάβω δηλαδή προτείνεις να γυρίσουμε στον Αθηναϊκό Ιμπεριαλισμό του 5ου πχ, στην Ελληνική Παγκοσμιοποίηση; Το “ταμείο της Δήλου” θα μας ήτανε πολύ βολικό αυτή τη στιγμή, και να σου πω την αλήθεια θα ήμουνα από τους πρώτους που θα έπαιρνα μία κληρουχία στην Κωνσταντινούπολη.
Προδικάζεις όμως ότι ο πόλεμος θα έχει ευμενή αποτελέσματα για την Ελλάδα. Πιστεύεις πραγματικά ότι ο “μεγάλος αδελφός” θα επέτρεπε την συμμαχία Κουρδιστάν-Ισραήλ-Ελλάδος, όπου θα έλυνε τα γεωπολιτικά προβλήματα των χωρών αυτού του άξονα και θα τελείωνε ιστορικά την Τουρκία; Εάν θυμάμαι καλά τα τελευταία χρόνια έχει συμβεί ακριβός το αντίθετο. Ποτέ κανείς δεν πήρε το μέρος μας.
Εάν βρούμε τους συμμάχους είμαι και εγώ μαζί σου (περιμένω να δω την Αφροδίτη της Μήλου σε εξώφυλλο να κρατάει κουραμάνα και σπαθί… 🙂
Επιτέψτε μου να παρατηρήσω ότι υπάρχουν μύριες ενδείξεις για την ανάπτυξη του άξονα Ισραήλ – Κουρδιστάν – Ελλάδας. 1) Το εβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ βρίσκεται σε οργασμό – την ερχόμενη εβδομάδα θα υπάρξει επιτέλους επίσησμη αναγνώριση στο Κογκρέσο της Αρμενικής Γενοκτονίας. 2) Αυτό θα είναι η αρχή του τέλους για την Τουρκο-αμερικανική “στρατηγική συμμαχία”. Το τέλος θα έρθει το προσεχές φθινόπωρο οπότε προγραμματίζεται βομβαρδισμός των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν. 3) Η Τουρκία έχει στριμωχτεί λόγω των λαθών της πολιτικής Νταβούτογλου στη γωνία και θα είναι αναγκασμένη να κρατήσει και πάλι μια αμφίσημη “ουδετερότητα” – κάτι που η Δύση δεν μπορεί να δεχτεί ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ. 4)Υπάρχουν πολλές κινήσεις συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ όπως η ¨μυστική” 4 ήμερη επίσκεψη του αρχηγού Ναυτικού Καραμαλίκη στο Τελ Αβίβ και η πρόσφατη “τυχαία” συνάντηση Παπανδρέου με Νετανιάχου στη Μόσχα. 5) Πρόσφατα το Ισραήλ απαγόρευση τη διαφήμιση διακοπών στα κατεχόμενα στον τύπο… 6) Δημοσιογραφικές πληροφορίες αναφέρουν την εκπαίδευση Κούρδων στο Β.Ιράκ από ισραηλινούς και κοινές κουρδο-ισραηλινές μυστικές επιχειρήσεις στο Ιράν.
Το ατυχές είναι ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική δρά καθυστερημένα και ακολουθεί την πεπατημένη τηε “στήριξης της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας” – κάτι που και ο ίδιος ο Νταβούτογλου δεν πολυσυζητά πλέον… Νομίζω ότι πολλά θα αλλάξουν στις επόμενες 10 μέρες και ειδικά κατά την επίσκεψη Παπανδρέου στην Ουάσιγκτον.
Κύριε Σταματάκη,
Δες σας κρύβω ότι διαφωνώ. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσθέσω αυτή την σελίδα στα αγαπημένα μου για παραπομπή. Ο χρόνος θα δείξει…
Για την διαπιστωμένη πλέον ρήξη Ισραήλ – Τουρκίας υπάρχει δήλωση του κ.Ερντογάν πριν μερικές μέρες ότι “έχει μήνες να μιλήσει στο Νετανιάχου”. Η απόφαση αλλαγής (paradigm shift) είχε ληφθεί εδώ και ένα χρόνο στο Ισραήλ. Δείτε τι είπε τον Ιούνιο του 2009 στη Λευκωσία ισραηλινή καθηγήτρια διεθνών σχέσεων κυρία Ανάτ Λαπιντότ-Φιρίλα σε ομιλία της με θέμα «Τουρκική εξωτερική πολιτική και Ισραήλ: Το τέλος μιας στρατηγικής συμμαχίας;» (www.sigmalive.com/simerini/politics/164590)… Αλλά στο θεωρητικό επίπεδο το ισχυρότερο χτύπημα το έδωσε σε άρθρο του στο εγκυρότατο Foreign Affairs με τίτλο “Is Turkey Leaving the West” ο Soner Cagaptay τον περασμένο Οκτώβριο (www.foreignaffairs.com/articles/65634/soner-cagaptay/is-turkey-leaving-the-west)…
Τώρα βέβαια οι Εβραίοι έχουν αφήσει τις θεωρίες και έχουν περάσει στην πράξη. Η δήλωση της Χίλαρι Κλίντον με την οποία άδειασε τον πρέσβη της στην Αγκυρα για τις ηλιθίως μονόπλευρες φιλοτουρκικές δηλώσεις του είναι πολύ ενδεικτική – η κα Κλίντον είναι ιδιαίτερα συνδεδεμενη με το εβραϊκό λόμπι. Οπως είπα σύσσωμο το λόμπι αυτό ετοιμάζεται να περάσει σε λίγες μέρες (4 Μαρτίου) την αναγνώριση της Αρμενικής γενοκτονίας στο Κογκρέσο για πρώτη φορά στην ιστορία – και ο πρόεδρος Ομπάμα ετοιμάζεται να το δεχτεί (και να τηρήσει έτσι φέτος την προεκλογική του δέσμευση).
Κραστήστε την ιδέα “paradigm shift” (αλλαγή παραδείγματος – στην περίπτωσή μας στρατηγικής). Ζούμε ημέρες κοσμογονίας – τις οποίες δυστυχώς η σήψη της πολιτικής ηγεσίας της Ελλάδας δεν μας επιτρέπει να εκμεταλλευθούμε όσο θα έπρεπε.
Νίκος Σταματάκης, Νέα Υόρκη
Η δημιουργία τελικώς άξονος Ελλάδος – Ισραήλ θα είναι, μετά από καθυστέρηση δεκαετιών,ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ σημασίας και γιά τους δύο.
Ο Αραβικός κόσμος ποτέ δεν προσέφερε τίποτα στην Ελλάδα. Μάλιστα, στο θέμα της Κύπρου άμεσα και έμμεσα (το δεύτερο, λόγω του βάρους που έδωσαν στη φιλία του οι Ελληνικές κυβερνήσεις)ήταν αρνητικός παράγοντας.
Ο άξονας και η συνεργασία μεταξύ Ελλάδος και Ισραήλ είναι κάτι προφανές, αφού και οι δυό είναι έθνη ανάδελφα στην περιοχή τους. Είναι κάτι γιά το οποίο ομιλώ και προωθώ παντού εδώ και πολλά χρόνια.
Αν στον άξονα μπορέσει να προστεθεί και το Κουρδιστάν, θα σημάνει το τέλος της Τουρκίας στη σημερινή της μορφή και ισχύ.
Ιωάννης Μπουγάς – Μόντρεαλ
εξαιρετος ο κυριος Μπουγας
Ας σκεφθεί καθένας την τελευταία φράση του Γκορμπατσώφ, στη γεμάτη μετάνοια αυτοβιογραφία του:
«Έπαιξα το παιχνίδι τους κι έχασα την πατρίδα μου..» .
Κι όλοι εμείς που βράζουμε στο καζάνι μας, ας σκεφθούμε & μια σημαντική φωνή ενός Ευρωπαίου αιρετικού, του Ρόμπερτ Σκιντέλσκι:
“Μην κλαίμε πάνω στις στάχτες μας…Μη μυθοποιούμε, μη φοβόμαστε,
μην συνηθίζουμε τους εκάστοτε δυνατούς της γης.
Μην παίζουμε το παιχνίδι τους..
Μην βλέπουμε μόνο το δέντρο και χάνουμε το δάσος..
Και μην ξεχνάμε ότι, αιώνες τώρα, με υπομονή, με πάθος και με πολύ μεγάλους αγώνες,οι απλοί Πολίτες και όχι οι επαγγελματίες πολιτικοί άλλαξαν το παρόν και έχτισαν το μέλλον της Ευρώπης..”
Είναι τόσο βαθειές και καιπολυεπίπεδες οι σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας,που είναι τουλάχιστον κακό για την ενημέρωση του κόσμου η παρουσίαση μιας ακόμη συμμαχίας (των ευχών) η οποία δεν υφίσταται. Ο κ. Ζιαμπαράς έχει δηλώσει ακραιφνής οπαδός διαφόρων τέτοιων θεωριών, για τις οποίες προβαίνει σε προτεσταντικού-αγγλοσαξωνικού τύπου ανάλυση αλλά ξεχνάει σημαντικούς παράγοντες, αγνώστους χ για αυτού του είδους τα θέματα. Ο κάθε λαός έχει έναν δικό του τρόπο αντίληψης και ανάλυσης των στρατηγικών δεδομένων, και αφού αναφερόμασθε στο δικό μας λαό, πρέπει να πούμε ότι οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες της χώρας, στις κρίσιμες περιόδους, έχουν ταχθεί με το πλευρό του νικητού. Πρόβλημα στρατηγικής έχουμε, αλλά αυτό εντοπίζεται στη ασυνέχεια αυτής που ακολουθείται μόλις περάσει ο μεγάλος κίνδυνος, (όχι την απειθαρχία, όχι την ανηθικότητα), λόγω της βίαιης επιβολής θέσεων από μια αριστερόστροφη και πολυδάπανη νομενκλατούρα, η οποία ακυρώνει οτιδήποτε έχει χρώμα ελληνικό. Αυτός άλλωστε είναι και ο διακηρυγμένος της σκοπός, ένας διεθνιστικός, πολυπολιτισμικός αχταρμάς κι όχι ένα συμπαγές έθνος όπου θα κυριαρχούν θεσμοί σεβαστοί από το σύνολο του λαού. (Περιέργως βέβαια, αυτό βολέύει όλους αυτούς που μέσα σε μια νύχτα του Β΄ΠΠ άλλαξαν τα ονόματά τους και εμφανίζονται ώς Έλληνες, και μάλιστα κυριαρχούν στο πολιτικό στερέωμα).
Πόλεμος. Σαν σενάριο όπως το θέλετε (κτυπάμαι από όλες τις πλευρές, ένα νέο 1912), είναι πάρα πολύ ωραίο για να είναι και πραγματικό (σήμερα). Ναι, λοιπόν στον πόλεμο αν προετοιμασθούμε
1. Σαν κράτος, ότι σε …. θα κάνουμε πόλεμο, πράγμα που σημαίνει, προετοιμασία της Ελληνικής κοινωνίας με Ελληνοκεντρική παιδεία (να ξαναδιαβάσει το ελληνόπουλο ονόματα ελληνικά στα αναγνωστικά του, κι όχι Χασάν, Μπεν, Εμινέ κλπ), να ξανακάνει το μάθημα της ιστορίας Έπος Διδακτικό, να μάθει για τις μάχες, τους ήρωές του, εκείνους που με τις πράξεις τους έγειραν την πλάστιγγα προς την πλευρά μας .
2. Σαν στρατός, ότι επανέρχεται η πειθαρχία σε επίπεδα που θα αποκλείουν όλα τα νοσηρά φαινόμενα της τελευταίας 30ετίας (απαλλαγές, χαριστικές πράξεις, κλπ).
3. Σαν πολιτεία, ότι έχουμε τη θέληση να απαλλαγούμε από την παρουσία όσων ξένων δεν χρειαζόμαστε.
4. Σαν Εκκλησία, απαλλαγή από ψυχανόμαλους με κουσούρι, από το Πατριαρχείο και ανάδειξη Μητροπολιτών με ήθος
Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Υπαρχει τόσος εξοπλισμός και τέτοιας ποιότητος που αρκεί για τον πόλεμο που θα σχεδιασθεί. Το ηθικό είναι το πρόβλημα. Αυτό είναι ο πολλαπλασιαστής ισχύος, αυτό είναι που μετράει στην κρίσιμη στιγμή. Κι ένα παράδειγμα. Αναφορά αποτελεσμάτων μιας αμερικάνικης διμοιρίας κατά τον πρώτο πόλεμο του κόλπου. Νεκροί της διμοιρίας 41, εκ των οποίων οι 37 από φίλια πυρά. Οι 37 στους 41. Δίδαγμα. Όταν παίρνεις μέρος σε έναν πόλεμο, χωρίς ηθική προετοιμασία, χωρίς υψηλό ηθικό, κάνεις πολλά, μα πάρα πολλά λάθη, και είναι μιά πολυτέλεια την οποία εμείς δεν έχουμε.
Ετσι λοιπόν κ. Ζιαμπαρά, θα σας έλεγα, πέρα από θεωρίες στρατηγικής με βάση την προτεσταντική λογική, δες τε λίγο το τί πραγματικά συμβαίνει σήμερα εντός Ελλάδος, και μη στεναχωριέστε για τον γείτονά μας. Αυτός εκεί είναι και θα συνεχίσει να μας προκαλεί. Αλλά δεν μπορείτε εσείς με βάση τα όσα έχω δει κατά καιρούς να υποστηρίζεται για το εσωτερικό μας, με μια εκ διαμέτρου αντίθετη πρόταση να προτείνεται πόλεμο. Εκτός αν δούμε τον πόλεμο με την πειρατική έννοια του όρου, όπως ακριβώς διδάσκεται εκεί στην εσπερία. Οι οποίοι βέβαια αισθάνονται ασφαλείς, γιατί δεν απειλήθηκε ποτέ η ίδια η ύπαρξη της χώρας τους, κι έτσι κάθε πόλεμός τους είναι στην πραγματικότητα, μια ακόμη επιδρομή.
“Η Τουρκία έχει στριμωχτεί λόγω των λαθών της πολιτικής Νταβούτογλου στη γωνία”
Ειδικά αυτό δεν το καταλαβαίνω. Ποια είναι τα λάθη αυτά και σε ποια γωνία είναι στριμωγμένη η Τουρκία; Έχω την άποψη, ότι ουδέποτε ήταν ισχυρότερη στην διεθνή πολιτική σκηνή.
Η Τουρκία απλώς δείχνει ότι είναι ισχυρή. Αλλά τα φαινόμενα απατούν. Να θυμίσω μήπως το Καβαφικό “σοφοί δε προσιόντων;” – στόχος μας πρέπει να είναι να βλέπουμε λίγο πιο μακρυά από το παρόν…
Το βασικό λάθος της πολιτικής Ερντογάν-Νταβούτογλου είναι ο υπερφίαλος ιδεαλισμός της – το “όραμα” μιας νεο-Οθωμανικής αυτοκρατορίας εκτεινόμενης από τα Βαλκάνια έως την Κίνα. Η αυτοκρατορία υπερβαίνει τα τουρκικά σύνορα και επιβάλλει παντού την ειρήνη (Pax Ottomanica – δείτε αναλύσεις του Ν.Σαρρή και άλλων – υπάρχει γενική συμφωνία σε αυτό). Μόνο που στην ειρήνη αυτή η Τουρκία επιβάλλει τη θέληση της παντού – δεν υπάρχει πουθενά ίχνος “διεθνούς νόμου και δικαίου” παρά μόνο το τουρκικό συμφέρον και η τουρκική υπεροχή. Ενδεικτικά: 1) Η ύπαρξη ενός ισχυρού Ισραήλ την ανταγωνιζεται και την ενοχλεί και για τούτο συνειδητά έρχεται σε ρήξη μαζί του. 2) Τα μισά νησιά του Αιγαίου, σύμφωνα με ρητή δήλωση Νταβούτογλου είναι “ζωτικός χώρος” και τα διεκδικεί. 3) Απαιτεί να μεταπωλεί το φυσικό αέριο του Αζερμπαιτζάν και να τσεπώνει το κέρδος αντί να εισπράττει ποσοστό για τη διέλευση όπως ισχύει διεθνώς – αυτό κι αν είναι “Οθωμανισμός”! 4) Η Τανζανία και η λοιπή Αφρική – ειδικά η μουσουλμανική Αφρική βλέπουν στην ισχυρή Τουρκία τον εκπρόσωπό τους, επομένως αρμόζει στην Τουρκία ΜΟΝΙΜΗ θέση στο ΣΑ του ΟΗΕ (επίσης εκφρασμένη θέση της τουρκικής διπλωματίας – αφού ήδη έγινε δεκτή στους G-20).
Ολοι οι παραπάνω “υπερφίαλοι υπερβατισμοί” της “αιθεροβάμονος” Τουρκίας του Νταβούτογλου την οδήγησαν στα εξής αδιέξοδα: 1)Συμφωνία με τους Κούρδους – που αμέσως μετά την απελευθέρωση των πρώτων κούρδων φυλακισμένων και τις ποικίλες αντιδράσεις των “πατριωτών” αθετείται με προσωπικές δηλώσεις του Ερντογάν. 2) Υπογραφή των Πρωτοκόλων με την Αρμενία στη Ζυρίχη (10-10-2009) – αλλά όταν το Αζερμπαιτζάν κατεβάζει τις τουρκικές σημαίες στην Μπακού και απειλεί ότι θα τριπλασιάσει τη τιμή του φυσικού αερίου, οι Ερντογάν-Νταβούτογλου δηλώνουν ότι έκαναν “λάθος εκτίμηση” και αδυνατούν να επικυρώσουν τη Συμφωνία στο τουρκικό κοινοβούλιο. 3) Οι σχέσεις με το Ισραήλ όπως έχω ήδη εξηγήσει επανήλθαν στα προ του 1996 επίπεδα – ειδικά μετά την προσέγγιση με την Τουρκίας-Συρίας. 4) Η Τουρκία συνδέεται στενα με τις “φανταμενταλιστικές” ισλαμικές χώρες και η Σαουδική Αραβία παρασημοφορεί τον ισλαμιστή Ερντογάν – ενώ τις μετριοπαθείς χώρες όπως η Αίγυπτος και η Τυνησία δεν τις πλησιάζει ιδιαίτερα ίσως επειδή ανταγωνίζονται το “μονοπώλιο” που θέλει να δημιουργήσει.
Αλλά η ώρα της αλήθειας θα έρθει το φετινό φθινόπωρο όταν, κατά τα φαινόμενα, θα συμβεί ο βομβαρδισμός του Ιράν. Εκεί η Τουρκία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη Δύση και επιμένει στη “διπλωματική λύση” ενώ η Δύση (και όπως φαίνεται πρόσφατα και η Ρωσία αλλά και η Κίνα) είναι έτοιμη για “τιμωρία” του Ιράν και ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ δεν είναι δυνατόν να επιτρέψει ένα πυρηνικό Ιράν. Η Τουρκία στο θέμα αυτό είναι στριμωγμένη με μόνη απάντηση (για δεύτερη φορά σε μόλις 8 χρόνια) μια αμφίσημη ουδετερότητα: έχει ήδη δηλώσει ο κ.Ερντογάν ότι όχι μόνο δεν θα συμμετάσχει σε πιθανό βομβαρδισμό του Ιράν αλλά ούτε καν σε επιβολή “κυρώσεων” κατά του “φίλου” και “αδελφού” του Αχμαντινετζάντ.
Εάν δεν υπάρξει στρατιωτικό πραξικόπημα στην Αγκυρα και εάν δεν βγεί “κάποιος λαγός από το καπέλλο” του Νταβούτογλου – όπως απελπισμένοι περιμένουν τώρα κάποιοι αναλυτές στην Τουρκία θα αναγνωρισθεί προσεχώς η Αρμενική Γενοκτονία στο Κογκρέσο των ΗΠΑ και θα έρθει η αρχή του τέλους της στρατηγικής συμμαχίας της Τουρκίας με τη Δύση. Ο κ.Νταβούτογλου ας ετοιμαστεί να προσγειωθεί στην πραγματικότητα όπου προσγειώνονται όλοι οι ιδεαλιστές: Δεν μπορεί να είσαι και με το Θεό και με το Διάβολο ταυτοχρόνως – όσο ικανός και προικισμένος διπλωμάτης και να είσαι. Ολων των ειδών οι κοινωνικές σχέσεις αλλά ειδικά οι διεθνείς σχέσεις απαιτούν σταθερότητα και προβλεψιμότητα και η πολιτική Νταβούτογλου προσφέρει ένταση, ανασφάλεια και ειδικά στη Δύση ένα αμφίβολο σύμμαχο όπως ήταν σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της η Τουρκία.
Νίκος Σταματάκης, Νέα Υόρκη
Ομολογώ ότι δεν είμαι καλός γνώστης των Εξωτερικών θεμάτων που αφορούν την Πατρίδα μας. Φοβούμαι, όμως, ότι το ίδιο συμβαίνει και με τους πολιτικούς μας που αναλαμβάνουν τις υπεύθυνες θέσεις διεύθυνσης των Εθνικών Θεμάτων. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πιστεύω ότι θέτουν σε πρώτη προτεραιότητα το ατομικό και κομματικό συμφέρον και μετά τα συμφέροντα της Χώρας.
Χαίρομαι τα κείμενα του κ. Σταματάκη, ο οποίος δεν κρύβεται πίσω από ψευδώνυμα και ελπίζω να έχει δίκιο στις εκτιμήσεις του.
Εκείνο που με λυπεί αφάνταστα είναι η οικονομική κατάντια της Πατρίδας μας, η οποία συνοδεύεται από πλήρη απαξίωση της Πολιτικής Ηγεσίας όλων των εν τη Βουλή και Ευρωβουλή κομμάτων και επακόλουθο την υποβάθμιση τής αξιοπιστίας της πατρίδας μας στο διεθνές περιβάλλον.
Παναγιώτης Μοροζίνης
Αγαπητέ Δημήτρη και συνομιλητές
το παρόν άρθρο, η επιχειρηματολογία και η πρότασή του, η αλήθεια είναι ότι με άφησε έκπληκτη. Φιλοσοφικά μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει αυτό για ένα πολιτισμικό παράδειγμα που βρίσκεται σε συρρίκνωση ή αλλοτρίωση. Επίσης, γνωρίζω ότι κάθε φορά που υπάρχει οικονομική κρίση μιας υπερδύναμης εξάγεται πόλεμος.Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πώς θα παίξει αυτό το παιχνίδι η χώρα μας…
Ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω..
Χαιρετώ σας
Αγαπητέ Δημήτρη,
Εύστοχες οι παρατηρήσεις σου σχετικά τόσο με το πολιτικό σύστημα της Τουρκίας όσο και για την ψυχοσύνθεση των Ελλήνων.
Να μου επιτρέψεις ωστόσο να παρατηρήσω ότι θεωρώ το συμπέρασμά σου λίγο ουτοπικό. Δεν είναι λύση ο πόλεμος με την Τουρκία ούτε τον θεωρώ ιδιαίτερα πιθανο. Από παλιά θεωρούσα την Τουρκία ως ένα γίγαντα με πήλινα πόδια και εξακολουθώ να πιστεύω ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται να της προσφέρει κανενός είδους σωσίβιο. Για αυτό ισως και ο πόλεμος είναι περιττός!!!!
Στέφανε Δ. δεν είμαι πράκτορας σκοτεινών δυνάμεων, αλλά αν με ακούει κάνεις και θέλει να με στρατολογήσει κάπου, ευχαρίστως πάω. Να διευκολυνθεί λίγο ο βίος μου βρε αδερφέ, αρκετά πια με τον δρόμο της αρετής που είναι όλο αγκάθια, θέλω και λίγο ίσιωμα ή και κατηφόρα, όχι άλλο ανήφορο.
Τώρα για να σοβαρευτούμε, δεν δέχομαι αυτό που λες ότι κάνεις ποτέ διεθνώς δεν πήρε το μέρος μας. Να σου θυμίσω την βοήθεια των ξένων στην επανάσταση του 1821 αλλά και το 1912-1913.
Νίκο Σταματάκη, η ανάλυσή σας υπερέχει της δικής μου όσον αφορά τις σχέσεις Ελλάδος – Ισραήλ – Κουρδιστάν. Η συνεισφορά σας στην επιχειρούμενη γεωπολιτική ανάλυση είναι πολύτιμη.
Θαθελα όμως να πω ότι έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην ελληνική εξωτερική πολιτική. Και τα δυο μεγάλα κόμματα έχουν κατορθώσει αξιοσημείωτα πράγματα τα τελευταία 35 χρόνια. Άλλο αν εμείς γκρινιάζουμε συνέχεια…
Ιωάννη Μπουγά, συμφωνώ απόλυτα. Οι Άραβες δεν έχουν καταφέρει να έχουν μια κοινή υπερασπιστική γραμμή για τους Παλαιστίνιους τους οποίους εμείς υποστηρίζουμε, ανοήτως, τόσα χρόνια. Ελλάδα και Ισραήλ έχουν πολύ κοινό δρόμο μπροστά τους. Αντί να υποστηρίζουμε κουφές χώρες για υποψήφια μέλη της ΕΕ έπρεπε ήδη να προπαγανδίζουμε την είσοδο του Ισραήλ στην ΕΕ. Ενός Ισραήλ που έχει τόσα συνεισφέρει στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Ανώνυμε, αν θες μια σύγκριση της εποχής Γκορμπατσώφ με το σήμερα, θα σου έλεγα τα κάτωθι:
– Ο Γκορμπατσώφ της δεκαετίας του 2010 θα είναι ο Ερντογάν.
– Η Περεστρόικα θα είναι ο Νεοοθωμανισμός.
– Η Γκλάστνοστ θα είναι ο Εκδημοκρατισμός της Τουρκίας.
Χρήστος3, σωστά αναφέρεσαι στην σημασία του ηθικού. Έχω όμως την αίσθηση ότι ιστορικά σε Περιόδους κρίσεως πάντα επιδεικνύαμε υψηλό ηθικό. Σου αναφέρω μόνο τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων λίγους μήνες πριν το έπος του 1940 τα οποία κορόιδευαν τους νέους του Κολωνακίου με τα ψηλά καπέλα, τους οποίους θεωρούσαν παντελώς ανάξιους να υπερασπισθούν την πατρίδα τους όταν έρθει η ώρα…
Aurora, σήμερα είναι πολύ δύσκολο να γίνει κατανοητό το πως κάποιος μπορεί να υποστηρίζει την ανάγκη ενός πολέμου. Έχουμε όλοι μας διαποτισθεί μέχρι το μεδούλι με την μοναδική πλέον αξία της μεγιστοποίησης της καταναλωτικής μας ευχέρειας πάσει θυσία. Μέχρι φυσικά μια ρωγμή στην ζωή μας να κάνει τα πάντα να καταρρεύσουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και να δούμε κατάματα την πραγματικότητα μιας χαμένης ζωής. Αν δεν ξεφύγουμε ο καθένας μόνος του αλλά και σαν κοινωνία, με πολύ κόπο, πάρα πολύ κόπο, από αυτή την παγίδα της επονείδιστης ειρήνης είναι εξαιρετικά δύσκολο να κατανοήσουμε παρόμοιες θέσεις.
Παναγιώτη Μοροζίνη, δεν χάλασε και ο κόσμος με την οικονομική δυσπραγία του ελληνικού κράτους. Πολλές φορές πτωχεύσαμε…
Γιάννη Δεληγιώργη, μακάρι νάχεις εσύ δίκιο και ο πόλεμος να είναι περιττός εφόσον η Τουρκία καταρρεύσει από μόνη της. Προσωπικά όμως δεν το βλέπω πιθανόν να γίνεται αυτό χωρίς την εξωτερική πίεση. Η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε έχοντας την εξωτερική πίεση του ψυχρού πολέμου ο οποίος την εξάντλησε οικονομικά, αλλιώς ακόμα θα είχαμε τον φόβο του ολοκληρωτισμού της και το φάντασμα ενός 3ου Παγκόσμιου Πυρηνικού Πολέμου.
Κύριε Ζιαμπάρα, τι χρώμα απολυτήριο έχετε; Ρόζ, πράσινο ή λευκό που σας στέλνει γυναικόπαιδο στα μετόπισθεν;
Οι μετόπισθεν μπορούν μέσα στην ασφάλεια τους, να ζητούν όχι μόνο πόλεμο, αλλά και κολύμπι μέχρι την Τουρκία από την Αθήνα.
μένω έκπληκτος με το συμπέρασμα ότι ο πόλεμος είναι η μόνη λύση μεταξύ εμάς και των τούρκων.
Αλλά ας έρθουμε στην ουσία του άρθρου. Το θέμα δεν είναι να κάνουμε πόλεμο αλλά αν ξεκινώντας έχουμε τις προυποθέσεις να κερδίσουμε. Για να κερδίσουμε πρέπει α)να έχουμε ξεκάθαρους στόχους εύκολα μετρήσιμους β) να έχουμε τα νώτα μας καλυμμένα γ) στρατηγική εξόδου από το πόλεμου δ) σαφέστατη και καταφανή υπεροπλία ε) την επίτευξη των στόχων σε διάστημα μικρότερο της εβδομάδας στ) κοινωνική αποδοχή της σύρραξης ζ) ισχυρή οικονομία η) η ελλάδα σαν μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Λοιπόν κ. Ζιαμπάρα αυτή τη στιγμή η Ελλάδα δεν καλύπτει κανένα από τα παραπάνω όπως και δεν τα κάλυπτε στο πόλεμο το 1897 και στη Μικρασιατική εκστρατεία και για αυτό καταστράφηκε (η ιστορία διδάσκει και καλό θα είναι να τη ξέρουμε αν αναφερόμαστε σε θέματα τα οποία έχουν μακρά ιστορία)ενώ το 1912-13 αντίθετα τα κάλυπτε.
Πολυ επιγραμματικά στα παραπάνω ποιός είναι ο στόχος π.χ η κατάληψη τησ Κων/λης με 16εκ κατοίκους Τούρκους;;;β)οι αλβανοί με την υποστήριξη των τούρκων θα φτάσουν και μετά τα γιάννενα (οι τούρκοι και οι αλβανοί είναι ιστορικοί σύμμαχοι εξού και στις αφηγήσεις από την επανάσταση του 21 που αναφέρει τουρκαλβανούς) όσο για τους σκοπιανούς..αλλά ακόμα και οι βούλγαροι μπορούν να βρούν την ευκαιρεία…
γ)πως τελειώνουμε τον πόλεμο;;;δ)μπορούμε μέσα σε μερικές ώρες να έχουμε βάλει τις βάσεις για την επικράτηση;;; όσοι έχουν πάει στρατό τα τελευταία χρόνια μάλλον θα γελάσουν πολλοί σκεφτόμενοι αυτή τη πιθανότητα στ) ειναι οι έλληνες έτοιμοι για τις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και υποδομές;;;ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ζ)καμία χώρα με άδύναμη οικονομία δεν κέρδισε πόλεμο (δεν υπάρχει φυγή προς τα μπρος με πόλεμο το δοκιμάσαμε σαν έθνος το 1896 και η Αργεντινή το 1982 με τα φώκλαντς και ήρθε η καταστροφή). ζ)Επειδή αναφέρεται σε μία απάντηση τη πτώχευση σαν λύση στα προβλήματα σαν απαντώ ότι σαν μέλος της ΕΕ και της ζώνης του Ευρώ δεν υπάρχει θα γονατίσουμε σαν έθνος αλλά δεν γλιτώνουμε από τα χρέοι…
Και επιδή φαίναται ότι ούτε τη πολύ πρόσφατη ιστορία με τα Ίμια δεν θυμάσται και το ότι η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού δεν επιθυμούσε πόλεμο. Η μετανάστευση από την ελλάδα σε περ’ιπτωση πολέμου θα είταν τεράστια.
Αντίθετα η οικονομική ανάταση του έθνους περνά από την αύξηση των οικονομικών σχέσεων με τη τουρκία οι έλληνες έχουν μόνο να κερδίσουν οικονομικά με τη συνεργασία με τους τούρκους όπως έκαναν τόσους αιώνες επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Όσο για τα πολεμικά σας σενάρια θα ήθελα να ξέρω την αντιδρασή σας αν τα παιδειά σας πηγαίνανε στο πόλεμο και χάναν τη ζωή τους πόσο αναγκαίο θα τον θεωρούσατε…
“Και τα δυο μεγάλα κόμματα έχουν κατορθώσει αξιοσημείωτα πράγματα τα τελευταία 35 χρόνια.”
Σαν τι έχουν καταφέρει δηλαδή; Είναι επιτυχημένη η ελληνική εξωτερική πολιτική των τελευταίων 35 χρόνων;
Δημήτρη Ζ., Ανώνυμε,
Ευχαριστώ γιά τα σχόλιά σας.
Κρίμα που οι πολιτικοί μας δεν βλέπουν τις προοπτικές γιά την Ελλάδα, μιάς στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ.
Τι άραγε τους εμποδίζει; Η αριστερολαγνία; η Ρωσο(Σλαβο)λαγνία ή η εκκλησία; Μήπως ο αντιαμερικανισμός των ΜΜΕ και των πανεπιστημιακών της Ελλάδος;
Κυριε Μπουγα. Το τελευταιο ειναι. Βλεπετε χορτασαμε πολυ απο τον Αραφατ, τον Κανταφι και ολα τα σαχλοκαθεστωτα που συνεταιριστηκε ο παπατζης Ανδρεας Παπανδρεου. Ο λογος ηταν να πουλησει ψευτοαριστερισμο οταν μετα το 85 επρεπε να βαλει τον Σημιτη να κανει την βρωμικη δουλεια στα οικονομικα. Επρεπε να πουλησει κατι στην σοσιαλιστικη ελλαδα που ετρεχε σαν το ζωο μπροστα απο την αμερικανικη πρεσβεια για να διαδηλωσει για την χουντα. Ετσι πουλησαμε λιγη, αλα ΚΚΕ εσωτερικου και Κυρκο, μεταπολιτευση στους ιθαγενεις. Οταν επεσε ο τοιχος και ανακαλυψαν, ω του θαυματος, τον καπιταλισμο εγινε ο καθε Ανδρουλακης, Γουσετης και λοιπα σαπροφυτα οπαδοι του Στεφανου Μανου.
Και βεβαια αυτος ο περηφανος πατριωτικος χωρος τρομαρα του, που επενδυε σε ελληνοαραβικες φιλιες, ορθοδοξα τοξα και λοιπες ανοησιες. Η πιο εμβληματικη μορφη του πατριωτικου χωρου που τουλαχιστον ειχε μια στοιχειωδη εκλογικη παρουσια ηταν ο Παπαθεμελης. Καταλαβαινετε δηλαδη με τι γραφικοτητα εκπροσωπηθθηκε εκλογικα ο πατριωτικος χωρος. Και μετα αναρρωτιουνται γιατι ο Σημιτης τους πηρε φαλαγκι για 8 χρονια, ιδεολογικα.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ, ούτε μυαλό βάνει.
Σαν να ακούω φωνές του 1897..”ημεις δεν εχωμεν αναγκην όπλων, εχωμεν την αρχαίαν Ελληνικήν γραμματείαν”Μιστριώτης κλπ)
Ενα ταγμα γενναίων δεν μπορεί να κανει τιποτα μπροστα σε ενα χαλασμένο καρμπυρατέρ..Θυμηθείτε την εφοδο του Πολωνικου ιππικού εναντιον των τάνκς.
Τωρα που οι αγορές μας πιάσανε με τα παντελόνια μεσίστια ( the pants half the mast), το ρίξαμε στον υπερφίαλο εθνοπατριωτισμό, αντι να οργανώσουμε ορθολογιστικά το κρατος μας..
Για μια φορά ακόμα επιβεβαιώνεται το ρητό ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ, ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΩΝ ΑΠΑΤΕΩΝΩΝ.Ο καλλιτερος πατριώτης είναι εκείνος που εργαζεται σκληρά και ορθολογιστικά..Να θυμηθούμε, Μάνο, Αλέκο Παπαδόπουλο, Μπένο, Λεωνιδα Κύρκο, Παπαγιαννάκη..Γιαννη Μαρίνο…κ.α ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ
Ε όχι και πατριώτης ο Κύρκος. Έλεος πια.
Κύριε Σταματάκη, διαβάσαμε το ΟΡΙΑΚΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ψήφισμα της αμερικανικής επιτροπής, που κι εσείς περιμένατε, αλλά διαβάσαμε επίσης και για τις οργίλες αντιδράσεις των Τούρκων. Η Κλίντον είπε ότι δεν θα αφήσει να προωθηθεί στην ολομέλεια του Κογκρέσου. Φαίνεται λοιπόν ότι εξακολουθεί να παραμένει πολύ ισχυρή η συνεργασία Ομπάμα και Ερντογάν, ΑΝΤΙΘΕΤΑ από τις εκτιμήσεις σας. Ας αναμένουμε και ας ελπίσουμε ότι δεν θα διαψευτείτε.
“Η Κλίντον είπε ότι δεν θα αφήσει να προωθηθεί στην ολομέλεια του Κογκρέσου.”
…υπό όρους…
ή είχε δίκηο το focus,
οτι οι Ελληνες αλληλομισούνται ;;;
Προς τον Μηνά Γρ. και όλους:
Προσπάθησα να κάνω ορισμένες προβλέψεις με βάση κάποια αλλαγμένα δεδομένα το βασικότερο από τα οποία είναι και παραμένει ότι οι σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας έχουν επανέλθει στα προ του 1996 επίπεδα και ότι το εβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ έχει ήδη αλλάξει στάση τόσο στο θέμα της Γενοκτονίας όσο και γενικότερα έναντι της Τουρκίας. Η αλλαγή αυτη δείχνει να είναι οριστική και αμετάκλητη τουλάχιστον όσο οι “ισλαμιστές” του κ.Ερντογάν είναι στην εξουσία και συνοδεύεται από ανοιχτό προσεταιρισμό των Κούρδων του Ιράκ από το Ισραήλ.
Αλλά η βασικότερη παράμετρος ήταν και είναι το τεράστιο έλλειμμα αξιοπιστίας της Τουρκίας προς τους γείτονές της και προς τη Δύση: Ολοι βλέπουν πλέον ότι προσεταιρίζεται ευκαιριακά τους φανατικούς ισλαμιστές (Ιράν, Συρία, Χαμάς, Σουδάν κλπ) και επομένως η χρησιμότητά της στη Δύση μειώνεται δραστικά και καθίσταται μάλιστα επικίνδυνη. Εφτασε ο κ.Ερντογάν να υποδεχθεί τον χασάπη του Νταρφούρ Ομάρ Χασάν Αλ-μπασίρ στην Πόλη στις 9 Νοεμβρίου 2009 ισχυριζόμενος ότι “στο Νταρφούρ δεν έγινε γενοκτονία”, “το Ισλάμ δεν κάνει γενοκτονίες” και άλλα γραφικά. Αποτέλεσμα: η αξιοπιστία του είναι αξιοθρήνητη.
Παρότι οι διεθνείς σχέσεις δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη, οι προειδοποιητικές βολές έχουν ήδη αρχίσει και θα κορυφωθούν καθώς η κρίση με το Ιράν οδηγείται σε σύγκρουση. Η Ελλάδα μπορεί ως ένα βαθμό να εκμετελλευθεί τις περιστάσεις προς όφελος των εθνικών θεμάτων.
Νίκος Σταματάκης, Νέα Υόρκη
Κύριε Σταματάκη, ειλικρινά σας ευχαριστώ για την απάντησή σας. Προσυπογράφω όσα γράφετε στο τέλος της απάντησής σας. Δεν είμαι αισιόδοξος ότι το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο είναι ικανό να εκμεταλλευτεί τις περιστάσεις προς όφελος των εθνικών θεμάτων, και ανησυχώ πολύ για τα αποτελέσματα του ταξιδιού του Γ.Α.Π. στην Ουάσινγκτον. Ας αναμένουμε.
Ανώνυμε, μάλλον λευκό απολυτήριο έχω, άλλωστε είμαι 44 ετών, μάλλον με βλέπω αεράμυνα. Δεν μπορούμε όμως να κρίνουμε το συμφέρον της πατρίδος από τα δικά μας συμφέροντα. Οφείλουμε να είμαστε όσο πιο αντικειμενικοί γίνεται.
Jean, η απόφαση για ένα πόλεμο, όπως και οι δημοσιονομικές αποφάσεις, δεν μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο δημοψηφίσματος. Πρέπει να εμπιστευτούμε τις εκάστοτε ηγεσίες μας. Σαφώς όλοι μας θα έχουμε απώλειες από ένα πόλεμο. Μην ξεχνάμε όμως ότι δεν αποφασίζουμε μόνο με κριτήριο τους ζωντανούς αλλά λαμβάνουμε υπόψιν και τους αγέννητους και τους πεθαμένους. Τους ζωντανούς για να τους εξασφαλίσουμε ένα μέλλον τουλάχιστον τόσο καλό όσο αυτό που παραλάβαμε και τους πεθαμένους για να μην ευτελίσουμε την θυσία τους.
Ανώνυμε, στην εξωτερική μας πολιτική στα χρόνια της μεταπολίτευσης έχουμε πάει πολύ καλά. Ενδεικτικά αναφέρω: την είσοδό μας στην ΕΕ και στο Ευρώ, την αποσόβηση του Σχεδίου Ανάν χωρίς κανένα κόστος, την είσοδο της Κύπρου στην ΕΕ, την επιτυχή μέχρι τώρα αντιμετώπιση του πολύ σοβαρού και χρόνιου προβλήματος της ΦΥΡΟΜ, τον επιτυχή έλεγχο της μειονότητας στην Θράκη (σύγκρινε με Βουλγαρία), κ.λπ. Όσον αφορά τα Ίμια και τον Οτσαλάν δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσαμε να το χειριστούμε πολύ καλύτερα. Επειδή έχω φίλους Τούρκους οφείλω να σου πω ότι η αγαπημένη συζήτηση των Τούρκων είναι το πως καταφέρνουμε πάντα και φέρνουμε τούμπα τα πράγματα υπέρ μας! Με αποκορύφωμα την απόρριψη του σχεδίου Ανάν και την μετέπειτα είσοδο της Κύπρου στην ΕΕ!!
Όσον αφορά τον Κύρκο που αμφισβητείς τον πατριωτισμό του, δεν ξέρω να σου πω σίγουρα αν έχεις δίκιο ή άδικο. Μετά από την συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη στην ΝΕΤ, προβληματίστηκα για τον “διεθνισμό” των τότε αγνών αριστερών και έχω μπερδευτεί.
OWL, η ρήση ότι “ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων” βγήκε στην Αμερική μετά τον πόλεμο όταν σε δίκες για οικονομικές ατασθαλίες από μυστικά κονδύλια η μόνιμη επωδός των κατηγορουμένων ήταν ότι το έκαναν για την πατρίδα τους, εξ ου και η ρήση. Δεν νομίζω ότι μπορεί να εφαρμοσθεί στην περίπτωση της ελληνικής πραγματικότητας. Όσον αφορά τα άτομα που αναφέρεις όλα είναι σεβαστά και με μεγάλη προσφορά. Με τον Μάνο μόνο έχω μερικές ενστάσεις μιας και χρόνια τώρα ενώ θα μπορούσε να έχει μια πρόταση που να έχει απήχηση στην ελληνική κοινωνία, με την ιδιτελειά του μόνιμα την κατέστρεφε. Για παράδειγμα με την Δράση, ενώ θα μπορούσε να μπει τελευταίος στο ψηφοδέλτιο της και να πιάσει 3%, μπήκε πρώτος και η Δράση πήρε 0,3%. Θα σου έλεγα ότι το κεφάλαιο όπως και οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα. Και οι προλετάριοι μας τέλειωσαν, έχουμε όμως ανθρώπους του κεφαλαίου…
Νίκο Σταματάκη και Μηνά Γρ., φαίνεται ότι η Ελλάδα βαίνει προς μια βίαιη έξοδο από την περίοδο της μεταπολίτευσης αλλά και των υφιστάμενων γεωπολιτικών ισορροπιών.
Εσωτερικά ξεκίνησε το τέλος του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού λόγω της παταγώδους αποτυχίας του να φέρει δίκαια μέτρα εξόδου από το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας και η κοινωνία στην κυριολεξία βράζει.
Εξωτερικά ξεκίνησε το τέλος των υπαρχόντων γεωπολιτικών συσχετισμών στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και ευρύτερα μέχρι το Κουρδιστάν λόγω της ασυμβατότητας ύπαρξης του Κουρδιστάν με την Κεμαλική Τουρκία.
Εσωτερικά στην Τουρκία η αμφισβήτηση του Κεμαλισμού θυμίζει έντονα την αμφισβήτηση του Κομμουνισμού στην Σοβιετική Ένωση πριν την πτώση της. Ο Ερντογάν θα αποδειχθεί ο Γκορμπατσόφ της Τουρκίας.
Όσο και να κλαιγόμαστε νομίζω ότι η Ελλάδα συγκριτικά με την Τουρκία είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τις επερχόμενες προκλήσεις.
Π. Τσίρο, οι Έλληνες όντως όταν δεν έχουν ισότιμη μετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι αλληλομισούνται. Δεν αναγνωρίζουμε κανενός είδους αυθεντία σε κανέναν. Αυτό από την μια φαίνεται κακό διότι δείχνει μια κοινωνία που δεν μπορεί να έχει καμιά συνοχή μιας και η ανισότητα ανάμεσα στους ανθρώπους είναι από την φύση δεδομένη. Από την άλλη όμως δείχνει και ανθρώπους που δεν επαναπαύονται στην όποια θέση τους αλλά πάντα προσπαθούν να φθάσουν αυτόν που τους ξεπερνάει ή να τον κατεβάσουν στα χαμηλά. Γι αυτό πάντοτε ισορροπούμε ή χαμηλά ή ψηλά. Ανάλογα με τις ιστορικές περιόδους…
α) Η είσοδός μας στο Ευρώ, χωρίς να πληρούμε τα κριτήρια του Maastricht, έδωσε την χαριστική βολή στην ήδη μισοδιαλυμένη οικονομία μας. Άλλωστε, δεν είναι επιτυχία της εξωτερικής πολιτικής το να μπαίνεις σε ένα “κλαμπ ισχυρών” οικονομιών με δημιουργικές λογιστικές και πολιτικά ανταλλάγματα.
β) Η αποσόβηση του Σχεδίου Ανάν είναι επιτυχία της κυπριακής εξωτερικής πολιτικής και ασφαλώς όχι της Ελλαδικής, αφού η Αθήνα ήταν ΥΠΕΡ του Σχεδίου. Το ίδιο και η είσοδος της Κύπρου στην ΕΕ, την οποία αυτάρεσκα καρπούται ο Σημίτης.
γ) Για την “επιτυχή” αντιμετώπιση του προβλήματος της ΠΓΔΜ υπάρχει η ομιλία του Κρις Σπύρου στο Αντίβαρο. Αν ήμασταν κράτος σοβαρό, τότε δεν θα τραβιόμασταν ακόμη.
δ) Η Θράκη είναι ήδη περιοχή μειωμένης κυριαρχίας και το τουρκικό προξενείο Κομοτηνής λύνει και δένει. Οι Τούρκοι εγείρουν πρόβλημα μειονότητας κι εμείς τους αφήνουμε να κυκλοφορούν ασύδοτοι εκεί.
Έχω την αίσθηση ότι δεν είσαι σοβαρός και χάνω τον καιρό μου συζητώντας πράγματα γνωστά σε όλους. Μήπως έχεις την αίσθηση ότι συζητάς με κάφρους; Εδώ πάμε να χάσουμε και το Αιγαίο, είμαστε τόσο απομονωμένοι όσο ποτέ άλλοτε κι εσύ μιλάς για επιτυχίες; Αν ναι, τότε γιατί είμαστε τόσο ανυπόληπτοι παντού, εν αντιθέσει προς την Τουρκία, η οποία κάνει “μεγάλο παιχνίδι” στην διεθνή πολιτική σκακιέρα.
Παρουσιάζοντας την μέρα νύκτα, δεν μπορείς να κάνεις σοβαρή συζήτηση.
Φίλε Ανώνυμε, δεν μπορώ τα κλαψουρίσματα και τις θριαμβολογίες:
α) Οι περισσότερες χώρες τις Ευρώπης μαγειρεύουνε τα λογιστικά τους, αυτό είναι κοινό μυστικό. Το πρόβλημα με την Ελλάδα (βλέπε Αλογοσκούφης) είναι ότι το έθεσε επίσημα για να χτυπήσει το ΠΑΣΟΚ και έφερε σε αμήχανη θέση όλη την Κομισιόν. Όσον αφορά την οικονομία μας έχουμε μόνο πρόβλημα ανταγωνιστικότητας, στα υπόλοιπα δημοσιονομικά μεγέθη δεν έχουμε μεγάλη διαφορά από άλλες δυτικές οικονομίες. Αλίμονο αν με μιζέριες δεν μπαίναμε στην ΟΝΕ ή δεν κάναμε Ολυμπιακούς, τότε δεν θάμαστε Έλληνες αλλά Βέλγοι ή Δανοί.
β) Αδικείς τον Καραμανλή, ποτέ δεν ήταν υπέρ του σχεδίου Ανάν, αλλά είχε μια μεσοβέζικη λύση η οποία ήταν και εκ του ασφαλούς διότι οι δημοσκοπήσεις δίνανε ένα σίγουρο όχι, οπότε γιατί να τα χαλάσει και με τους Αμερικανούς. Η Ελληνική και Κυπριακή πολιτική πιστώνονται και οι δύο με την επιτυχία.
γ) Όσον αφορά την δυσκολία του Μακεδονικού. Ρώτα απλά τον εαυτό σου, αν ήσουν από την ΦΥΡΟΜ, πότε θα εγκατέλειπες τις προσπάθειες για το όνομα;
δ) Στην πολιτική τα αποτελέσματα κρίνονται πάντα συγκριτικά με παρόμοιες περιπτώσεις διότι ποτέ δεν υπάρχει το τέλειο αλλά μόνο το εφικτό. Ναι γίνανε λάθη στην Θράκη αλλά και πάλι είμαστε καλύτερα από τις γειτονικές χώρες της Τουρκίας που έχουν παρόμοιες μειονότητες.
Σημασία δεν έχουν τι λένε οι άνθρωποι (κλαψουρίσματα) αλλά τι κάνουνε (δίνουν 85% στα δύο μεγάλα κόμματα για κάποιους λόγους). Αυτή η ριμάδα η πραγματικότητα τελικά δεν είναι τόσο εύκολο να την δεις…