Γράφει ο Ηρακλής Ρεράκης,
Καθηγητής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ
Είναι αδύνατο να κατανοηθεί, με πληρότητα και ακρίβεια, η στάση των Τριών Ιεραρχών απέναντι στη γνώση, στην παιδεία, στην ανθρώπινη σοφία, ακόμη και στη λεγόμενη θρησκευτική αγωγή, αν δεν ληφθεί υπόψη ότι η Χριστιανική πίστη, γι αυτούς, αποτελεί θεραπεία της ανθρώπινης ύπαρξης, με μοναδικό στόχο την πνευματική τελείωση και τον αγιασμό του ανθρώπου.
Είναι σαφές ότι η ανθρώπινη σοφία κρίνεται από αυτούς ως αδύναμη για να συμβάλει, από μόνη της, στη χαρισματική μεταμόρφωση του ανθρώπου. Μόνον διά της θεανθρώπινης διδασκαλίας, πίστεως και ζωής μπορεί, κατά τους Αγίους Πατέρες, να βρει ο άνθρωπος τον δρόμο που οδηγεί στην τελείωση.
Γι αυτό ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, συμβουλεύει να υποτάσσουμε την κοσμική γνώση στη θεϊκή, διότι αυτή κατάγεται από τον ουρανό. Η γήινη παιδεία πρέπει να υπηρετεί τη θεία. Οι άγιοι Πατέρες, γνώρισαν τη φιλοσοφία, αλλά δεν θέλησαν να γίνουν φιλόσοφοι, ούτε υποδουλώθηκαν στην φιλοσοφία, όπως οι αιρετικοί, συμφύροντας την Θεολογία της Εκκλησίας του Χριστού με τις διάφορες φιλοσοφικές ή θρησκευτικές θεωρίες.
Μένουν ανεπηρέαστοι από τη φιλοσοφία, ακόμη και όταν χρησιμοποιούν γλώσσα φιλοσοφική στην θεολογία τους, που και αυτή βρίσκει το αληθινό της νόημα μέσα στην θεία αποκάλυψη, κατά τον άγιο Γρηγόριο. Οι Άγιοι Πατέρες στηρίζουν την ανθρώπινη γνώση και σοφία, αποτρέπουν όμως την απολυτοποίησή της, διότι θεωρούν ότι δεν έχει τη δύναμη από μόνη της να βοηθήσει στην πνευματική πρόοδο και ολοκλήρωση του ανθρώπου.
Η παιδεία των Τριών Ιεραρχών συμβάλλει στην ιεράρχηση των ανθρωπίνων προτεραιοτήτων και στη δημιουργία μιας θεανθρωποκεντρικής φιλοσοφίας ζωής. Δίνουν προτεραιότητα στην αυτογνωσία. Να μάθει ο άνθρωπος ποιος είναι ως ύπαρξη και ποιος είναι ο σκοπός της ζωής του.
Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος ομολογεί για τον άνθρωπο ότι είναι «Μικρός και μέγας, ταπεινός και υψηλός, θνητός και αθάνατος, επίγειος και ουράνιος». Και ο Μ. Βασίλειος δίνει τη δική του ερμηνεία, προτείνοντας να υπερβαίνουμε τα σαρκικά που παρέρχονται και να φροντίζουμε την ψυχή που μένει αθάνατη.
Και ο Ιερός Χρυσόστομος εκλαμβάνει τον παρόντα βίο ως μία αποδημία. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι προσωρινός στον κόσμο και οδοιπόρος προς την αιώνια ζωή και ότι η παρούσα ζωή μας δεν είναι παρά ένα πανδοχείο που μας φιλοξενεί προσωρινά, ενώ η αιώνια πατρίδα μας βρίσκεται στον ουρανό.
Τα οράματα που προσφέρει η σημερινή παιδεία δίνουν προτεραιότητα στην κοσμική και προσωρινή ευημερία του οικονομικού ανθρώπου, σε ένα ανθρωποκεντρικό ανθρωποείδωλο, που θεωρεί τον άνθρωπο ως μόνιμο κάτοικο της γης, με μοναδική έγνοια τα υλικά και τις σαρκικές απολαύσεις.
Η παιδεία των Τριών Ιεραρχών, αντίθετα, αποβλέπει σε αυτό που διδάσκει η εν Χριστώ θεία Αποκάλυψη. Στην απάντηση του ανθρώπου στο θέλημα του Θεού, που είναι να βρει τον αληθινό σκοπό και δρόμο της ζωής, που οδηγεί στην αιωνιότητα και όχι τον δρόμο που καθηλώνει και προσδένει τον άνθρωπο στην προσωρινότητα και στη φιλοσοφία του «φάγωμεν πίωμεν αύριον γαρ αποθνήσκομεν».
Δυστυχώς, η παιδεία του τόπου μας συνεχώς απομακρύνεται τα τελευταία χρόνια από την παιδεία που μας παρέδωσαν οι προστάτες της ελληνικής παιδείας, οι Τρεις Ιεράρχες. Ένα τρανταχτό παράδειγμα για τον αντίθετο προς τη διδασκαλία των τριών Ιεραρχών προσανατολισμό, με τον οποίο οργανώνεται η παιδεία μας είναι το μάθημα των Θρησκευτικών.
Με τα επικίνδυνα και απαράδεκτα για παιδιά Προγράμματά τους, οι ιθύνοντες το αδειάζουν από ό, τι έχει σχέση με την ορθόδοξη και αποκαλυπτική πίστη και την εν Χριστώ ζωή και το γεμίσουν με τις ανθρωποκατασκευασμενες θρησκείες του κόσμου, μετατρέποντάς το έτσι από ορθόδοξο που ήταν σε διαθρησκειακό ή πολυθρησκειακό, με απόχρωση κοινωνικής και πολιτικής αγωγής.
Το μάθημα των Θρησκευτικών καταντά έτσι σε ένα μάθημα παροχής θρησκευτικών πληροφοριών από όλες τις θρησκείες, άδειο όμως από τα αγαθά της πνευματικής ζωής που εμπνέονται και ζυμώνονται οι ψυχές των παιδιών, για να μη χάσουν τον δρόμο και τον τρόπο για να νικούν τον θάνατο και να κερδίζουν την αιώνια ζωή.
Τι μεθοδεύεται από όλον αυτό τον πολυθρησκειακό ακταρμά, που «ελαφρά τη καρδία», μάλιστα, οι αρχιτέκτονές του τον διαφημίζουν ως ορθόδοξο μάθημα, εκφράζοντας, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιούν την αρρωστημένη μεταπατερική αντίληψη που έχουν για την Ορθοδοξία (ως ορθή δόξα);
Μεθοδεύεται, μέσω της σύγχυσης που δημιουργείται στα παιδιά, η θεολογική τους αποξένωση και αλλοτρίωση από την Ορθοδοξία. Με το μικρόβιο της σύγχυσης που γεμίζει ο νους και η ψυχή τους από αυτή τη διαθρησκειακή διδασκαλία που τα βομβαρδίζουν, σύμφωνα με τις οδηγίες των νέων Προγραμμάτων, τα οδηγούν σταδιακά στη θρησκευτική αδιαφορία και στον θρησκευτικό μηδενισμό.
Τι άραγε να πιστέψουν από όλον αυτό τον πολτό των θεών και των θρησκειών που τα εμποτίζουν; Τους μιλούν για μια πολλαπλότητα από αξίες των θρησκειών, για κάθε λογής πνεύμα των θρησκειών, για σωτηρία και λύτρωση στις θρησκείες, για προσευχές και νηστείες και για μεταθάνατη ζωή στον απέραντο κόσμο των θρησκειών. Γιατί; Για να μπορούν τα παιδιά, καθώς ισχυρίζονται οι αρχιτέκτονες των Προγραμμάτων, να συμβάλουν στη δημιουργία μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας.
Τι να πει κανείς; Είναι αυτός στόχος ενός μαθήματος Θρησκευτικών; Ή αποτελεί ένα πνευματικό έγκλημα, που συντελείται στον τόπο μας, που το μόνο που κατεργάζεται είναι η αποδόμηση του όλου οικοδομήματος της χριστιανικής διδασκαλίας και πίστεως που μας κληροδότησαν ως πολύτιμη προίκα οι Τρεις Ιεράρχες και ο πνευματικός θάνατος των νέων μας; Διότι η αντικατάσταση της ορθόδοξης πίστεως με ένα συνονθύλευμα θεών και θρησκευτικών διδασκαλιών, δεν φαίνεται να έχει παρά μόνον αρνητικά αποτελέσματα για την πνευματική προκοπή, το ήθος και τη συνείδησή τους.
Και αυτά, εάν δεν αντιδράσουν και δεν αντισταθούν, άμεσα και ορθοδόξως, οι εκκλησιαστικοί ηγέτες και ο ορθόδοξος λαός μας, θα φανούν δυστυχώς πολύ σύντομα, επιτείνοντας, μάλιστα, την πνευματική κρίση που παρατηρείται κατά τα τελευταία χρόνια στην κοινωνία μας.
Η αντίδραση αυτή είναι αναγκαία και επείγουσα, σύμφωνα με τους λόγους του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: Δεν θα γκρεμίσουμε το σχολείο, φυσικά, αλλά δεν πρέπει να επιτρέψουμε στο σχολείο να γκρεμίσει τις ψυχές των παιδιών.
15 comments
Πιστεύω ότι είναι ξεκάθαρο πως όταν λέμε μάθημα θρησκευτικών, μιλάμε για μάθημα που έχει να κάνει με τις θρησκείες, τις δοξασίες τους κλπ, αλλιώς θα ονομάζονταν μάθημα ορθοδόξου Χριστιανικής πίστεως ή κάτι τέτοιο!
Είναι σαν να διδάσκουμε κοινωνική και πολιτική αγωγή και να μιλάμε για το πρόγραμμα της Ν.Δ ή του ΠΑΣΟΚ!
Άλλωστε η δουλειά της εκκλησίας δεν είναι μόνο να φτιάχνει και να μοιράζει μερίδες μακαρόνια αλλά πρωτίστως ή πνευματική κατήχηση, οπότε ας αναλάβει εκείνη αυτόν τον ρόλο, σε όποιον το θέλει…
Ο αμερικανός αστρονόμος Robert Jastrow στο βιβλίο του «ο Θεός και οι αστρονόμοι», ήταν απαισιόδοξος με τις αξιώσεις ενός θεωρητικού της “Μεγάλης Έκρηξης”:
«Έχει σκαρφαλώσει τα βουνά της άγνοιας, κοντεύει να κατακτήσει την υψηλότερη κορυφή και καθώς αναρριχάται στον τελευταίο βράχο, βλέπει να του νεύουν χαμογελώντας, ένα τσούρμο θεολόγοι, συναγμένοι εκεί απο αιώνες».
Θα συμφωνήσω με τον Μιχάλη.
Η χώρα πια είναι ”άεθνη κι ουδετερόθρησκη”, οι σύντροφοι πέτυχαν τον στόχο τους.
Δεν είναι δυνατόν όμως να μην ξέρει ο αγαπητός Μιχάλης ότι από ιδρύσεως ελλαδικού κράτους, οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι έκαναν στο σχολείο το Κοράνι και το Ταλμούδ, αντιστοίχως.
Γι αυτό λεγόταν θρησκευτικά το μάθημα.
Οπότε τώρα έχουμε την αστεία κατάσταση, ΜΟΝΟ οι ελληνορθόδοξοι να μην μαθαίνουν το δικό τους θρήσκευμα. Το ελάχιστο που ζητάμε είναι ισονομία, θρησκειολογία για όλους ή για κανέναν.
Θα συμφωνήσω με τον Μιχάλη και θα το προχωρήσω, δουλειά ενός ”άεθνου κι ουδετερόθρησκου” κράτους ΔΕΝ είναι να έχει αρπάξει όλη την περιουσία της Εκκλησίας manu militari και να την αναγκάζει να σερβίρει μακαρόνια χωρίς ούτε έναν σταυρό επάνω στα κιβώτια (αλλιώς τα ταξικά αδέρφια μας καίνε τα σπίτια τους)!
Ούτε βεβαίως είναι ανεκτή η δήμευση του Ευαγγελισμού και όλων των άλλων νοσοκομείων που έχτισε η Εκκλησία (ο Ευαγγελισμός δημεύτηκε το 1984) με λεφτά των πιστών, για να νοσηλεύουν κυρίως αντίχριστους.
Μάλιστα, πρέπει να προχωρήσουμε την σκέψη μας στο φουλ: Όπως σε όλα τα ”άεθνα κι ουδετερόθρησκα” κράτη, ΔΕΝ είναι δυνατόν να έχουμε δημόσια νοσοκομεία και σχολεία από υπερτοπικούς φόρους. (Ούτε και ιερωμένους βεβαίως)
Κρατικά νοσοκομεία και συντάξεις ΤΕΛΟΣ, σχολεία ΜΟΝΟ από τον ΕΝΦΙΑ του κάθε δήμου (που θα μένει όλος εντός του δήμου), ασφάλιση ο καθένας μόνος του.
Καιρός είναι το γένος των Ελλήνων και το ποίμνιο των Ορθοδόξων να σταματήσουν να τρέφουν και να στεγάζουν και να νοσηλεύουν όλες τις φυλές του πλανήτη Γη δωρεάν.
”Άεθνο κι ουδετερόθρησκο κράτος” είμαστε ΗΔΗ.
Ας το πάρουμε απόφαση κι ας το κάνουμε σωστά.
Όπως λέει κι ο Μιχάλης.
Εκτός αν νομίζει ότι οι Κινέζοι της Καλιφόρνιας πληρώνουν για νοσοκομεία των Ελλήνων της Φλόριδας ή των Αγγλοσαξόνων του Τέξας.
Ένας άγρια φορολογούμενος πολίτης.
Ο Francis Collins είναι ο Αμερικανός επιστήμονας ο οποίος ήταν επικεφαλής του 10ετούς προγράμματος για την καταγραφή του ανθρώπινου γονιδιώματος στην Αμερική. https://www.nih.gov/about-nih/who-we-are/nih-director/biographical-sketch-francis-s-collins-md-phd
Παρουσίασε τις απόψεις του πάνω στο σημαντικό ζήτημα της συμβατότητας της επιστήμης με την ύπαρξη του Θεού σε διάφορα επιστημονικά και επικοινωνιακά φόρα.
[για παράδειγμα: http://www.pbs.org/wgbh/questionofgod/voices/collins.html
μια σειρά εκπομπών επιστημονικής διερεύνησης του θέματος The Question of God από τον ανεξάρτητο μη κερδοσκοπικό τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό οργανισμό PBS γνωστό για ην υψηλή ποιότητα των παραγωγών του.]
Επίσης, έγραψε ένα βιβλίο για το θέμα όπου διεξοδικά παρουσιάζει τις επιστημονικές θεωρίες για τη δημιουργία του σύμπαντος, την θεωρία της εξέλιξης (Δαρβίνος) και τις μέχρι τώρα ανθρώπινες γνώσεις πάνω στη γενετική (που είναι και η ειδικότητά του). Ακολουθώντας αυστηρά επιστημονική «διαλεκτική» καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η επιστημονική γνώση δεν είναι ασύμβατη με την ύπαρξη του Θεού.
Τίτλος του βιβλίου «The Language of God» https://en.wikipedia.org/wiki/The_Language_of_God
https://www.amazon.com/Language-God-Scientist-Presents-Evidence/dp/1416542744
Στα ελληνικά μεταφρασμένο «Η Γλώσσα του Θεού».
Φυσικά το θέμα είναι ανεξάντλητο και η απόφαση του κάθε ανθρώπου να πιστεύει στον Θεό, ή όχι, καθαρά προσωπική και απόλυτα σεβαστή. Εκείνο που είναι όμως αστείο είναι η «σιγουριά» με την οποία ορισμένοι παρουσιάζουν τις επιφανειακές επιστημονικές τους γνώσεις και αντιλήψεις σε συνδυασμό με ορισμένες ατάκες ως «τελεσίδικες» αποδείξεις δήθεν ότι το ζήτημα έχει οριστικά «λυθεί» και οι ίδιοι κατέχουν την τελική και αναντίρρητη ΓΝΩΣΗ.
Και η άποψή σας για το Τμ. Μουσουλμανικών Σπουδών στο ΑΠΘ;;;;
Το να πιστεύει κανείς σ’ένα Θεό δεν αποδεικνύει τίποτα περί της υπάρξεώς του. Όπως και το να πιστεύει στη θεωρία του “Big Bang” ή του Δαρβίνου δεν αποδεικύει τίποτε περί της αρχής του σύμπαντος και της ζωής. Ο άνθρωπος είναι ριγμένος στον κόσμο και πορεύεται χωρίς κανένα προκαθορισμένο προορισμό – όπως ένα καράβι στον απέραντο ωκεανό – με τη διαφορά ότι δεν έχει καπετάνιο, ούτε χάρτες και πυξίδα. Αυτό που ονομάζουμε προορισμό, τα σχέδια που καταστρώνουμε, οι ιεραρχίες που θέτουμε και οι λογής αξιολογήσεις κι αιτιολογήσεις, δεν είναι παρά φαινομενικές περιφράξεις, προσπάθειες οικειοποίησης του αγνώστου για να νιώθουμε πιο ασφαλείς, ενώ το μόνο σίγουρο είναι ότι στο τέλος του ταξιδιού μας περιμένει ο όλεθρος.
@ Ελευθέριος
Η ζωή δεν είναι τόσο μαύρη.
Το βλέπουμε από την ανθρώπινη δημιουργία, αλλά και την έμφυτη τάση προς το καλό.
Το υπερφυσικό δεν «αποδεικνύεται» με μαθηματικές εξισώσεις.
Βιώνεται και εκεί βρίσκεται η όλη «γλύκα».
Επιμονή στην αναζήτηση με ελπίδα και όχι κακομοιριά.
Και όπως λέει ο Κρέων στον Οιδίποδα Τύραννο:
«Το ζητούμενο αλωτόν, εκφεύγει δε τα’ αμελούμενον»
[αλωτόν => άλωση]
https://twitter.com/Learn_Things/status/827172476358639617
Καθόλου σίγουρο ότι στο τέλος παραφυλάει ο όλεθρος.
Άγγελε,
δεν αντιλέγω, ωραία η Louize!
https://www.youtube.com/watch?v=LhvFgCOrlH4
Εύστοχότατη και η ρήση του Σοφοκλή, εν τω κόσμω τούτω.
Πάντως, εγώ δεν μίλησα μήτε για μαύρο, μήτε για ελπίδα και κακομοιριά. Αυτά είναι κατηγορούμενα πλασμάτων ατελών, προορισμένων ν’ αφανιστούν, όπως και η Louize, όπως και κάθε πλάσμα επι γής, κι αυτή η γή μας και το ηλιακό μας σύστημα, το σύμπαν επίσης (γι’αυτό βάλε μερικές τάξεις μεγέθους παραπάνω).
Εξ’άλλου, το αναμφισβήτητο γεγονός ότι θ’ αφανιστούμε είναι ένα ευεργέτημα της Φύσης. Το φαντάζεσαι να ζούσαμε αιώνια και μάλιστα στον Παράδεισο; Θεέ μου, τι πλήξη!
Κι ο ίδιος ο Θεός τονε βαρέθηκε γι’αυτό μας έδιωξε απο κεί, για να διασκεδάζει κομμάτι.
Αλλά εκείνο που παρέλειψα στο προηγούμενο σχόλιο να θίξω επί του σχολίου σου και που με κάνει ν’απορώ με σας τους χριστιανούς, είναι που βλέπετε “την έμφυτη τάση για το καλό” στον άνθρωπο. Κι όλα αυτά που βλέπουμε και ζούμε καθημερινά γύρω μας;
Τουλάχιστον, ο Ζιάκας, που δηλώνει χριστιανός, αλλά είναι και μαθηματικός επίσης, ομολογεί πως ο κόσμος τούτος δεν ανήκει στον Θεό αλλά στον Διάβολο, αυτόν αναγνωρίζει ως τον Άρχοντα του κόσμου ετούτου. Προφανώς, σαν συνεπής χριστιανός, για να μεταθέσει την ευδαιμονία στην μετά θάνατον ζωή.
Αλλά κι ο εθνικός μας ποιητής, αφηγείται:
“Εγώ Διονύσιος Ιερομόναχος, εγκάτοικος στο ξωκλήσι του Αγίου Λύπιου, για να περιγράψω ό,τι στοχάζουμαι λέγω:
Ό,τι εγύριζα από το μοναστήρι του Άγιου Διονυσίου, οπού είχα πάει για να μιλήσω με έναν καλόγερο, για κάτι υπόθεσες ψυχικές.
Και ήτανε καλοκαίρι, και ήταν ή ώρα οπού θολώνουνε τα νερά, και είχα φθάσει στα Τρία Πηγάδια, και ήταν εκεί τριγύρου ή γη όλο νερά, γιατί πάνε οι γυναίκες και συχνοβγάνουνε.
Εσταμάτησα σε ένα από τα Τρία Πηγάδια, και απιθώνοντας τα χέρια μου στο φιλιατρό του πηγαδιού έσκυψα να ιδώ αν ήτουν πολύ νερό.
Και το είδα ως τη μέση γιομάτο και είπα: Δόξα σοι ο Θεός.
Γλυκιά η δροσιά που στέρνει για τα σπλάχνα του ανθρώπου το καλοκαίρι, μεγάλα τα έργα του και μεγάλη ή αφχαριστία του άνθρώπου.
Και οι δίκαιοι κατά τη θεία Γραφή πόσοι είναι; Και συλλογίζοντας αυτό επαίξανε τα μάτια μου στα χέρια μου οπού ήτανε απιθωμένα στο φιλιατρό.
Και θέλοντας να μετρήσω με τα δάχτυλα τους δίκαιους, ασήκωσα από το φιλιατρό το χέρι μου το ζερβί, και κοιτώντας τα δάχτυλα του δεξιού είπα: Τάχα να είναι πολλά;
Kαι αρχίνησα και εσύγκρενα τον αριθμό των δικαίων οπού εγνώριζα με αυτά τα πέντε δάχτυλα, και βρίσκοντας πως ετούτα επερισσεύανε ελιγόστεψα το δάχτυλο το λιανό, κρύβοντας το ανάμεσα στο φιλιατρό και στην απαλάμη μου.
Και έστεκα και εθεωρούσα τα τέσσερα δάχτυλα για πολληώρα, και αιστάνθηκα μεγάλη λαχτάρα, γιατί είδα πως ήμουνα στενεμένος να λιγοστέψω, και κοντά στο λιανό μου δάχτυλο, έβαλα το σιμοτινό του στην ίδια θέση.
Εμνέσκανε το λοιπόν από κάτου από τα μάτια μου τα τρία δάχτυλα μοναχά, και τα εχτυπούσα ανήσυχα απάνου στο φιλιατρό για να βοηθήσω, το νου μου να εύρει κάνε τρεις δίκαιους.
Αλλά επειδή αρχινήσανε τα σωθικά μου να τρέμουνε σαν τη θάλασσα που δεν ησυχάζει ποτέ,
ασήκωσα τα τρία μου έρμα δάχτυλα και έκαμα το σταυρό μου.
Έπειτα θέλοντας να αριθμήσω τους αδίκους, έχωσα το ένα χέρι μες στην τσέπη του ράσου μου και το άλλο ανάμεσα στο ζωνάρι μου, γιατί εκατάλαβα, αλίμονον! πως τα δάχτυλα δεν εχρειαζόντανε ολότελα.
Και ο νους μου εζαλίστηκε από το μεγάλον αριθμό· όμως με παρηγορούσε το να βλέπω πως καθένας κάτι καλό είχε απάνου του. Και άκουσα ένα. γέλιο φοβερό μες στο πηγάδι και είδα προβαλμένα δυο κέρατα…”
Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου!
προς τον Ελευθέριο
Ο Θεός είναι ο ποιητής μόνο του καλού. Γι’ αυτό το λόγο και ο άνθρωπος έχει έμφυτη τάση προς το καλό. Ωστόσο ο σημερινός άνθρωπος δεν είναι αυτός ο οποίος κατασκεύασε τότε ο Θεός, αλλά είναι ο πεπτωκώς άνθωπος, αυτός που ζει μέσα στην αμαρτία και στα δεσμά των παθών του. Από αυτά ήρθε να μας ελευθερώσει ο Χριστός.
Το κακό δυστυχώς υπάρχει στον κόσμο διότι ο Θεός από την απέραντη αγάπη του προς εμάς, μας εχάρισε την ελευθερία της επιλογής, το αυτεξούσιο δηλαδή. Αλλά τέτοιοι που είμαστε, τέτοιες επιλογές κάνουμε.
@leon11gr
Tρομερό επιχείρημα leon! Και δε σου φτάνει νάσαι ένας αλλά λέων, άντε τώρα να τα βγάλεις πέρα μ’ έντεκα!
«Ο σημερινός άνθρωπος είναι πεπτωκώς και ζει μέσα στην αμαρτία και τα πάθη.»
Πάει καλά. Αμ’ ο άλλος; Αν ήταν πλήρης με τόσα που του χάρισε ο καλός Θεός, γιατί αφέθηκε να παρασυρθεί από σπόντα, πρώτα απ’ τον φίδη κι ύστερα απ’ την Εύα; Κι η Εύα γιατί τον άφησε να μπεί μέσα της; Φαίνεται κι ο φίδης, πεπτωκώς ήταν κι αυτός. Αφού μετά την δολοπλοκία του, τον τιμώρησε κι αυτόν ο Θεός να σέρνεται στον αιώνα τον άπαντα, πα να πεί πως πρώτα περπατούσε όρθιος ή πετούσε!
Απόδειξη δε τούτου, είναι που και σήμερα υπάρχουν φίδια που πετάνε στη ζούγκλα και λέγονται μάλιστα του Παραδείσου.
Φαίνεται πως για κάποιο λόγο, αυτά εξαιρέθηκαν της τιμωρίας, άρα αν σε μιαν αφύλαχτη στιγμή, καταφέρουμε να πιαστούμε απ’ την ουρά τους, πάμε κατευθείαν στον Παράδεισο και μάλιστα πετώντας!
Ατέλειωτο το επιθετικό παραλήρημα.
Και δεν είναι δύσκολο το άλογο πάθος να οδηγήσει σε ασυναρτησίες.
Όντως μέρος του κόσμου ανήκει στον διάβολο μόνον όπου αυτός βρίσκει πρόθυμο φορέα.
Πάντως αρκούν πέντε λεξούλες απ’ την καρδιά βγαλμένες να τον ξαποστείλουν.
Αγγελε,
αν ξαποστείλεις τα δαιμόνια απ’ τον άνθρωπο, παύει πλέον να είναι άνθρωπος.
Αλλά δε μου απάντησες. Εκεί στον Παράδεισο, θα κάθεσαι δηλαδή χωρίς να ιδρώνεις για να βγάζεις το ψωμί σου; Και πώς; Οι φασιανοί θα πετάνε ψημένοι και θα σούρχονται έτοιμοι στο πιάτο;
Πάλι αδιάβαστος ρε el-el;;;
Αυτός που αναφέρεσαι είναι ο μουσουλμανικός παράδεισος….ρύζι, ουρί κλπ κλπ…
Άλλο ελευθερία γνώμης και άλλο πικροχολίαση!!!!
Είσαι άθεος δικαίωμά σου….Αλλά μην είσαι ασεβής προς τους άλλους….Αλλιώς θα πάμε πάλι για κατοστάρα 🙂
Που είδες βρε έρμε την πικροχολίαση; Εγώ, μπαίνοντας αργά το βράδυ μετά από μια κωπιώδη εργάσιμη μέρα, να ρίξω κανα σχόλιο, απλά το διασκεδάζω.
Δηλαδή, όταν μας τάπριζαν όταν είμαστε παιδάκια στο σχολειό και στο κατηχητικό καλά ήτανε;
“And bind with briars my joys and desires”