Γράφει ο Κυριάκος Παπαδόπουλος.
Έχω αρθρογραφήσει στο παρελθόν με τρία κείμενα γνώμης, “Ποιοί φοβούνται τα μαθηματικά’’, “Πρόταση για μια διαφορετική παγκοσμιοποίηση’’ και “Ποιοί ιστορικοί θα γράψουν την ιστορία μας’’, κείμενα που απέσυρα από τα μπλογκ όπου τα απέστειλα, διότι διέκρινα μια έντονη καχυποψία από τους αναγνώστες-σχολιαστές: ποιός είναι αυτός που γράφει, ποιά είναι η κομματική του γραμμή, ποιόν εκπροσωπεί. Ειπώθηκαν τόσο ακραία πράγματα, που συνειδητοποίησα ότι, τουλάχιστον στην μπλογκόσφαιρα, δεν υπάρχει ωριμότητα για ειλικρινή διάλογο. “Για να γράφεις δημόσια, κάποιον πρέπει να εκπροσωπείς: είναι αδύνατον να παραθέτεις απλά τις σκέψεις σου.’’ Σήμερα θα παραβώ την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου να μην ξαναγράψω ποτέ δημόσια στην μητρική μου γλώσσα, διότι αυτό που γίνεται (ή, τουλάχιστον πάει να γίνει) με στενοχωρεί τόσο πολύ, όσο στενοχωρεί κάθε άνθρωπο που μιλάει την ελληνική λαλιά, και είναι βαπτισμένος Χριστιανός, Ορθόδοξος. Είπα ελληνική λαλιά, Ορθοδοξία…και ήδη θα σταμπαριστώ ως υπερπατριώτης ή φασίστας! Εδώ φτάσαμε.
Ακούστηκε ότι το να παραδώσεις μακεδονική ταυτότητα και γλώσσα αποτελεί καταστροφή όμοια με την μικρασιατική: δεν το βρίσκω υπερβολικό! Έτσι είναι. Θα σας εξηγήσω το γιατί, όσο πιο σύντομα και απλά μπορώ. Διότι μπορεί οι πρόγονοί μου εκ Τραπεζούντας και εκ Βαλουκλίου να έχασαν τις περιουσίες τους, και να έγιναν πρόσφυγες στο κράτος της Ελλάδας, όμως ποτέ κανείς δεν αμφισβήτησε την ότι σ’ αυτά τα μέρη υπήρξαν κάποτε “Ρουμ’’, Ρωμαίοι, ελληνόφωνοι, Χριστιανοί. Η γη χάθηκε, όχι όμως η πνευματική Τραπεζούντα, η Άγια Κωνσταντινούπολη, η άυλη. Τα πράγματα με την άυλη κληρονομιά της Μακεδονίας είναι πιο επικίνδυνα απ’ ότι μπορεί κανείς να φανταστεί.
Στα δέκα χρόνια που έζησα στην Αγγλία, άκουγα ξανά και ξανά στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, από φίλους και γνωστούς στην καθημερινότητά μου, αναφορά στο Κράτος των Σκοπίων με το όνομα “Μακεδονία’’. Το πρόβλημα ωστόσο δεν σταματούσε εκεί: όταν τύχαινε και γινόταν καμιά αναφορά στον Μεγαλέξανδρο, στον μακεδονικό πολιτισμό, στα ελληνιστικά χρόνια, γινόταν ένας σαφής διαχωρισμός: “Οι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες’’. Όταν με απλά επιχειρήματα προσπαθούσες να παρέμβεις “Ε τότε πώς γίνεται και μιλούσαν την ελληνική, και η ετυμολογία της ίδιας της λέξης Μακεδονία να είναι ελληνική’’, τότε απαντούσαν πως η ελληνική γλώσσα ήταν κοινή, και δεν δήλωνε κατ’ ανάγκη ελληνικότητα. Νευρίαζα, στενοχωριόμουν, διότι πέρα απ’ όλα αυτά, που θα μπορούσε να τα τοποθετήσει κανείς στον χώρο της ιστορικής επιστήμης, στην αρχαιολογία και να δώσει και μια φιλοσοφική χροιά για το τί εστι εθνοτική καταγωγή και ποιά η διαφορά με την εθνική ταυτότητα, όλα αυτά γινόταν εκ του πονηρού: υπήρχε πάντοτε μια σύνδεση της αρχαίας μακεδονικής ταυτότητας με τους σημερινούς κατοίκους των Σκοπίων. “Μα τέτοια ασχετοσύνη;!’’, οδυρόμουν, χωρίς ωστόσο να δικαιώνομαι. Και ξέρετε γιατί; Διότι το πρόβλημα το προκαλούσαμε εμείς οι ίδιοι, εντός Ελλάδος…
Ερχόμενος αισίως στον Αράβιο Κόλπο, θεωρούσα ότι βρίσκομαι σε γη όπου τα σύκα λέγονται σύκα και η σκάφη σκάφη, όσον αφορά στον τρόπο που μας βλέπουν οι ιστορικοί λαοί των Αράβων και των Περσών. Όνειρο θερινής νυκτός. Η φιγούρα του Μεγαλέξανδρου άρχισε να φθίνει στον αραβοπερσικό κόσμο. Το διαπίστωσα σιγά σιγά με τον καιρό, και αυτό πόνεσε περισσότερο απ’ όλα, διότι αν τους Ευρωπαίους τους χαρακτηρίσεις πνευματικούς απογόνους του Καρλομάγνου, μισούντες τον χριστιανικό ρωμαίικο πολιτισμό, τους φίλους Άραβες τους θεωρούσες πάντα υποστηρικτές μας. Αν τους χάσαμε και αυτούς, τότε είμαστε απελπιστικά μόνοι. Και γι’ αυτό ευθυνόμαστε αποκλειστικά εμείς: θα το επαναλέβω, εμείς! Να αναφέρω ένα μόνο ενδεικτικό παράδειγμα: συντρώγαμε, συνάδελφοι μαθηματικοί, και μέσα σε συζητήσεις πάνω στην ιστορία, αλγερινός καλός μου φίλος γυρνά και μου απαντά κατηγορηματικά “Μα ο Μεγαλέξανδρος είναι Μακεδόνας, δεν είναι Έλληνας’’. Οι γύρω συνάδελφοι, άλλοι αραβικής, άλλοι περσικής και άλλοι τουρκικής καταγωγής, έδειχναν προβληματισμό σε αυτή την λεπτομέρεια, διότι δεν γνώριζαν και πολλά. “Υπάρχει και Κράτος πια, Μακεδονίας’’, επέμενε με πείσμα. Άντε τώρα να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας… Με τα χρόνια, έχω μάθει να αντιδρώ νηφάλια,και παρέπεμψα τον συγκεκριμένο εκλεκτό φίλο σε προσβάσιμη πηγή, όπου μπορεί να διαπιστώσει ποιά η γλώσσα του Μεγαλέξανδρου και ποιά η γλώσσα (ή μάλλον, ποιές οι γλώσσες, συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής και της βλαχικής!) των κατοίκων του Κράτους των Σκοπίων.
Αυτό ακριβώς θα ήθελα να υπογραμμίσω σε αυτή την σύντομη παρέμβασή μου: η μακεδονική αρχαία ταυτότητα έχει ήδη ταυτιστεί με το κράτος των Σκοπίων. Το βλέπουμε όχι μόνον στον διεθνή Τύπο, αλλά στις καθημερινές μας επαφές. Το τελευταίο προπύργιο αντίστασης είμασταν εμείς, οι ελληνόφωνοι Χριστιανοί, οι πνευματικοί απόγονοι του Κράτους της Κωνσταντινούπολης! Μάλιστα! Αυτοί που σε ελληνική λαλιά διαβάζουμε καθημερινά ελληνικά κείμενα στον Όρθρο μας, στην Θεία Λειτουργία, στον Εσπερινό, τα γνήσια κείμενα της μετάφρασης των Εβδομήκοντα, των πρωτοχριστιανικών κειμένων, που όλα γραφτήκαν στην Ελληνιστική Κοινή και στην μεσαιωνική γλώσσα των Πατέρων μας.
Εμείς οι Ρωμαίοι, απόγονοι των Αυτοκρατόρων που υπέγραφαν εν Χριστώ τω Θεώ πιστοί βασιλείς, σε ελληνική γραφή, με το πολυτονικό σύστημα των Αλεξανδρινών, δεν θα είμαστε τώρα απόγονοι της ρωμαϊκής Οικουμένης της Κωνσταντινούπολης, εάν δεν ήμασταν Ελληνιστές, αν δεν ήμασταν υπερ-Μακεδόνες.
Αν παραδώσουμε την Μακεδονία, χάνεται ολόκληρη η υπόστασή μας. Δεν είμαστε τίποτα.
Με πολύ θλίψη, αλλά και Πίστη,
Κυριάκος Παπαδόπουλος,
Κουβέιτ, 14.vi.2018
19 comments
Εσείς, ως Ρωμαίος, όπως μας δηλώνετε, στην μάχη της Πύδνας πού εντοπίζετε τους προγόνους σας; Στους Ρωμαίους, όπως κι εσείς, ή στους Έλληνες Μακεδόνες; Όμηρος ή Βιργίλιος; Ιούλιος Καίσαρ ή Αλέξανδρος; Στους Βίους Παραλλήλους του Πλουτάρχου, με ποιάν παράλληλο τέμνεσθε; Μήπως τα έχετε κι εσείς μπερδέψει, εκτός από τους φίλους σας-που ωστόσο δικαιολογούνται γιατί οι έννοιες Έλλην, Ρωμαίος και Μακεδών τους είναι έτσι κι αλλιώς ξένες;
Ο Ρωμιός είναι Έλλην και ο Έλλην Ρωμιός. Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες υπογράφοντας ως πιστοί εν Χριστώ βασιλείς, υπέγραψαν την ελληνοποίηση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, την οποία επισφράγισε η σύντομη καθιέρωση της ελληνικής, η ταύτιση της βασιλείας Ρωμαίων με τις ελληνικές και όχι τις ρωμαϊκές περιοχές, και τελικά ο Βατάτζης στην γνωστή επιστολή του. Όσο τα έχουμε εμείς μπερδεμένα, για να δικαιώσουμε τον εγωισμό μας και την ιδιαίτερα πρωτότυπη άποψή μας, μην περιμένετε να τα καταλάβει κανείς άλλος.
Κυριάκο, τι γυρεύεις εκει κάτω ρε συ;
Βάλθηκες να το παίξεις Λώρενς της Αραβίας;
Αααχ!
“Έτσι μια ειρωνία θα καταντήσουν πια,
και παίγνιο μες στην Pώμη τα γένη των.
Που κατά βάθος έγιναν
σαν ένα είδος υπηρέται των Pωμαίων
το ξέρει ο Σελευκίδης, που αυτοί τους δίδουν
κι αυτοί τους παίρνουνε τους θρόνους των
αυθαίρετα, ως επιθυμούν, το ξέρει.
Aλλά τουλάχιστον στο παρουσιαστικό των
ας διατηρούν κάποια μεγαλοπρέπεια·
να μη ξεχνούν που είναι βασιλείς ακόμη,
που λέγονται (αλλοίμονον!) ακόμη βασιλείς.”
Δεν υπάρχει κανένα μπέρδεμα, φίλε μου. Έχουμε μια ζωντανή παράδοση, στα ποντιακά ρωμαϊκά. Πόντιος είμαι Ρωμαίος, που λέει και το μαυροθαλασσίτικο τραγούδι, και όπως έγραφε και η Άννα Νοταρά στην διαθήκη της, στα 1507 (διατηρώ την ορθρογραφία του πρωτότυπου): “Να μνημωνεύουν εμέν και τους αυθέντας γονοίς μου, τους εδεικούς μου κατά την τάξην των ρωμαίων Χριστιανών, ακόμη να καλειεργήσουν μίαν εκλησίαν ρωμαϊκήν εις τους τόπους της αυθεντίας της Βένετιασ, με τρόπον ότι πάντωτε και αιωνίως να είναι ρωμαϊκά και εις ιεροίς ρωμαίους”. Αν γνωρίζαμε τί σημαίνει Ρωμαιοσύνη, θα ήμασταν πραγματικοί Μακεδόνες. Καιρός για ενότητα, φίλε μου και αδελφέ. Τις απαντήσεις περί του Ιουλίου κλ.π. στις δίνει ο Κων. Ζ’ Πορφυρογέννητος, στο Thematibus, και μια βόλτα στην περιοχή Sultanahmet στην Πόλη, όπου μπορείς να βρείς ξανά το μέτρο των πραγμάτων. Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς, στο αγωνιστικό Αντίβαρο, Κ.Π. Υ.Γ. Ελευθέριε:λίγο Λωρενς, λίγο επικ. καθηγητής στο κρατικό πανεπιστήμιο. Όλα καλά, δόξα τον Θεό. Ο Καβάφης ωραίος, αλλά μόνος: δεν αποτελεί παράδοση, αλλά προσωπική τέχνη η κατάθεσή του. Να είστε καλά.
Κυριάκο, υπάρχει μπέρδεμα στις / ή με τις σημερινές έννοιες. Η ιδιότητα τού Ρωμαίου εμφανίζει την υπηκοότητα κάποιου και όχι την εθνικότητα. Ο Απ. Παύλος και ο Ιώσηπος, ήσαν μεν Ρωμαίοι πολίτες, αλλά Εβραίοι στην εθνικότητα. Ο Κωνσταντίνος ο Μέγας ήταν Ρωμαίος πολίτης, αλλά Μοισός (αδιευκρίνιστη εθνικότητα, η Μοισία ήταν κυρίως στην νοτιοανατολική Γιουγκοσλαβία) κλπ.
Ο Έλληνας μπορεί να είναι οιασδήποτε υπηκοότητος, αρκεί να ανήκει στο ελληνικό έθνος.
Χρόνια τώρα σε θυμάμαι να υποστηρίζεις αυτή την άποψη, χωρίς να έχεις πείσει κανέναν, διότι ακριβώς είναι λάθος αυτό που γράφεις. Μπερδεύεις την εθνικότητα με την υπηκοότητα.
Εθνοτική καταγωγή (ethnicity) σημαίνει μια εκτεταμένη πολιτιστική καταγωγή. Εθνικότητα (nationality) σημαίνει την ταύτιση με Κράτος. Δεν υποστηρίζω κάτι για να πείσω κάποιον. Είμαι κοινωνός μιας ζωντανής παράδοσης. Ο φίλος Χρήστος Μαλατράς, στην εργασία του το Γένος των Ρωμαίων στον 12ο αιώνα, εξηγεί αναλυτικά τα λάθη στις παραπάνω προτάσεις σου, με πολλά παραδείγματα από τις πηγές, ανθρώπων υπό το ρωμαϊκό Κράτος που δεν αυτοπροσδιορίζονταν Ρωμαίοι και άλλων εκτός αυτού, που αυτοπροσδιορίζονταν έτσι. Από την άλλη, η γραμμική ανάγνωση μιας αρχαιοπρεπούς ελληνικής παράδοσης δεν δύναται να υφίσταται, διότι υπάρχουν διακλαδώσεις δυσσάρεστες για τους μονολιθικούς αναλυτές: γι’ αυτό θα πρέπει να έχουμε μια μερική (και όχι γραμμική) διάταξη στις αναλύσεις μας. Οι εθνότητες κινούνται στον χρόνο και διακλαδίζονται: εκλατινισμός, εκφραγκισμός, εκτουρκισμός, εξισλαμισμός, αποτελούν φαινόμενα τέτοια, διακλάδωσης. Όμως υπάρχει και η αντίσταση, που απορροφά, μετατρέπει, μεταλλάσει. Όταν αναφερόμαστε στο ρωμαϊκό Κράτος της Κωνσταντινούπολης, αναφερόμαστε κατεξοχήν σε ένα Κράτος με ισχυρά ελληνιστικά θεμέλια. Θεμέλια μακεδονικά. Ας σταθούμε εδώ. Προς το παρόν, ας είμαστε ενωμένοι πάνω στην τραγικότητα των ημερών. Μπήκα στον κόπο να σου απαντήσω, αλλά δεν υπάρχει λόγος συνέχισης τέτοιας συζήτησης. Γι’ αυτό την σταματώ εδώ. Δεν θέλω να σε πείσω για τίποτα. Συνέχισε να υπερασπίζεις τις απόψεις σου, και να μελετάς όσο μπορείς, γνήσιες πηγές και με προσοχή. Θαυμάζω την επιμονή του Αντιβάρου να κρατά σταθερά μια πατριωτική γραμμή, εδώ και χρόνια. Νιώθω τύψεις αν παλαιότερα συγκρούστηκα μαζί σου (Πατριώτη) λεκτικά, όπως και με τον αγωνιστή κ. Χολέβα. Δεν προτίθεμαι να εκφραστώ ξανά δημόσια. Έχω την δουλειά μου και την καριέρα μου. Η ρωμαϊκότητά μου, η μακεδονικότητά μου αποτελούν την υπόστασή μου, οπότε δεν τα διαπραγματεύομαι. Θεώρησα αναγκαίο ωστόσο να βγάλω από μέσα μου την θλίψη μου για την προδοτική συμφωνία που πάει να περάση. Θερμές Ευχές. Και μην ξεχνάς: όλοι μαζί μια γροθιά. Η χρονοστρατηγική είναι αυτή που θα μας κάνει να νικήσουμε ως Γένος, και από ψευδορωμαίικο να ξαναγίνουμαι ρωμαίικο.
Κυριάκο,
“Εθνοτική καταγωγή (ethnicity) σημαίνει μια εκτεταμένη πολιτιστική καταγωγή. Εθνικότητα (nationality) σημαίνει την ταύτιση με Κράτος”
Μην ανακατεύεις αγγλικά εκεί που δεν υπάρχει λόγος.
Η σχέση τού ατόμου προς το κράτος λέγεται υπηκοότητα ή ιθαγένεια, στα ελληνικά και citizenship στα αγγλικά.
Η αγγλική λέξη nation δεν αποδίδει ακριβώς την ελληνική έθνος, παρά το ότι μεταφράζεται έτσι. Ενέχει το πρόθεμα natio που έχει σχέση με την γέννα, άρα το nationality φανερώνει μάλλον τον τόπο καταγωγής/γεννήσεως και όχι την εθνικότητα, που είναι όντως το ethnicity. Υπάρχει μπέρδεμα εκεί. Ακούς π.χ. να λένε “the American nation” και το μεταφράζουν ως αμερικανικό έθνος, ενώ δεν υπάρχει τέτοιο έθνος. Εννοούν μάλλον “ο αμερικανικός λαός”.
Αλλά ας μην ξεφύγουμε από το θέμα. Εσύ, από τα παραδείγματα που σού έδωσα, κατάλαβες τι θέλεις να πω.
“Νιώθω τύψεις αν παλαιότερα συγκρούστηκα μαζί σου (Πατριώτη) λεκτικά”
Δεν θυμούμαι πού αναφέρεσαι, αλλά προς τι οι τύψεις; Συζήτηση κάνομε, βρε αδελφέ. Ούτε εκείνο το “Δεν προτίθεμαι να εκφραστώ ξανά δημόσια” καταλαβαίνω. Απλώς, δεν είδα ποτέ κανέναν να συμφωνεί μαζί σου. Σού πέρασε ποτέ από το μυαλό, ότι ίσως κάνεις λάθος;
Να είσαι καλά και να προσέχεις.
Πατριώτη: θα ήταν καλό για την πατρίδα, εάν εκφραζόσουν με ονοματεπώνυμο. Δεν έχω χρόνο να απαντήσω, διότι δεν διαβάζεις τί γράφω προσεκτικά, αλλά διακρίνω προσωπικό θέμα εδώ…η ανωνυμία ταυτίζεται με προβοκατόρικες καταστάσεις. Αν ενδιαφερόσουν για την πατρίδα, θα έγραφες επώνυμα, σε τέτοια θλιβερή στιγμή. Πιστεύω ενδιαφέρεσαι… Από την όμορφη έρημο, σε ασπάζομαι και σε αφήνω.
Κυριάκο,
καλή η πανεπιστημιακή καριέρα κι ακόμη καλύτερα να ασπαστείς και τον μουσουλμανισμό εκεί κάτω, θα σέρνεις κι έξι-επτά γυναίκες από πίσω!
Αλλά σαν τον αέρα και το χώμα της πατρίδας δεν έχει. Τα μήλα, τα ροδάκινα, τα κεράσια, το κρασί και τα κορίτσια της Μακεδονικής γής.
Αυτή την πατρίδα, το όνομά της, τη γλώσσα της, την ιστορική και πολιτισμική κληρονομιά της, που στο έδαφός της πολέμησαν και έπεσαν ήρωες, έρχονται τώρα μια τσογλανοπαρέα πολιτικών της δεκάρας να ξεπουλήσει, αφού προηγουμένως τίναξε στον αέρα την οικονομία της χώρας (η μπάλα πιάνει όλους).
Για τον Καβάφη, στο ‘χω ξαναπεί, δεν μ’ακούς και πέφτεις σε λάθη, σύ ένας απόγονος Ρωμαίων αυτοκρατόρων, τι Πορφυρογένητων, τι Βατάτζηδων, τι Κομνηνών, τι Παλαιολόγων!
Δεν υπάρχει ιστορικότερος ποιητής και ποιητικότερος ιστορικός αυτού.
“Οπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί,/ όπου και να θολώνει ο νους σας/ μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό/ και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη” έγραφε ο Οδυσσέας Ελύτης στο “Αξιον Εστί”, εγώ θα πρόσθετα και Καβάφη.
Χαίρε και καλή επάνοδο κάποτε στην Πατρίδα, αν θα έχει απομείνει ακόμη κάτι από αυτή!
Κυριάκο,
“θα ήταν καλό για την πατρίδα, εάν εκφραζόσουν με ονοματεπώνυμο”
Σε τι ακριβώς θα ωφελούσε αυτό την πατρίδα; Γίνε πιο σαφής.
“διακρίνω προσωπικό θέμα εδώ…η ανωνυμία ταυτίζεται με προβοκατόρικες καταστάσεις”
Πού διακρίνεις το … προσωπικό; Να ζητήσεις τον λόγο επ’ αυτού! 🙂
15 χρόνια στο “Αντίβαρο”, κανείς δεν μού καταλόγισε προβοκατόρικες προθέσεις. Μια χαρά διαβάζω τι γράφεις, πράγμα που μάλλον δεν κάνεις εσύ για μένα.
Το ελάττωμά σου ήταν κι εξακολουθεί να είναι ότι θέλεις οι πάντες να συμφωνούν μαζί σου.
Δεν είναι οδηγός μας ο εγωκεντρικός (νομίζω θα το ‘χεις καταλάβει, είναι ο ίδιος πρωταγωνιστής σε κάθε του ποίημα) υπέροχος παραμυθάς, Κωνσταντίνος Καβάφης, του οποίου την ποίηση λατρεύω προσωπικά. Καθοδηγός μας είναι η Κεφαλή της Εκκλησίας μας: στο Ιερό Δισκοπότηρο, γινόμαστε όλοι Ένα με Αυτήν, Σώμα Χριστού, στην Θεία Ευχαριστία, όπου δεν προσευχόμαστε πια Εμείς, αλλά Αυτός για μας. Νομίζω ότι εδώ ακριβώς βρίσκεται η διαφορά μας: όταν αναφέρομαι σε Ρωμαϊκότητα, Μακεδονισμό, Ελληνισμό, σε Ρωμανία, Μακεδονία, Ελλάδα, έχω πάντα σαν γνώμονα τον Εκκλησιαστικό Χρόνο. Σε ανθρώπους του Εκκλησιαστικού Χρόνου αναφέρομαι, και όχι σε ατομιστές, που χαράξαν διαφορετική πορεία, δήθεν “ανθρωπιστική”, καθ’ όλα υλιστική, αυτήν που εκμηδενίζει την κοινότητα και αναβαθμίζει το άτομο, απομακρισμένη από την λαϊκή παράδοση. Σε χαιρετώ κι εγώ, και εύχομαι πραγματικά να πιάσει η ευχή σου, και να επαναπατριστούμε, στα Άγια χώματα της πατρίδας. Βέβαια, πατρίδα εννοώ αυτή την αλησμόνητη, των εξ αίματος προγόνων μου… Ας σταματήσουμε εδώ αυτή την προσωπική (από την δική σας πλευρά) συζήτηση, και ας σταθούμε στο πώς μπορεί να ανατραπεί (αν και δύσκολα, υπάρχει ακόμα ελπίδα) η δυσάρεστη θέση στην οποία μας έφεραν οι Τσίπρας-Κοτζιάς-Καμένος.
Κύριε Παπαδόπουλε,
Σας ευχαριστώ για τις συμβουλές σας, τις λαμβάνω υπ’ όψιν. Θα συμφωνήσω ότι είναι ώρα για ενότητα και ουδεμία προσωπική αιχμή έχουν τα σχόλιά μου. Σας καλώ να σκεφτείτε αν εξυπηρετείται αυτή η ενότητα υπό την γαλανόλευκη της Ελλάδος, χάρη στην οποία έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε αυτήν την συζήτηση. Επειδή είμαι βέβαιος ότι συμφωνείτε, σκεφτείτε έστω την πιθανότητα να εννοούν οι συνομιλητές σας κάτι που ενδεχομένως σας έχει διαφύγει, ανθρωπίνως, ή την πιθανότητα να αντιδράτε στην απαξίωση της Ρωμιοσύνης με τρόπο που ευνοεί τους εμπνευστές της απαξίωσης αυτής: με την δικαίωση της σχιζοειδούς αντιπαράθεσης δύο ταυτολογιών: Ελλάδος και Ρωμιοσύνης.
Σε ό,τι με αφορά, η Ρωμιοσύνη μου είναι μέγα μέρος της προσωπικής μου ταυτότητας. Πλην όμως, μία Ρωμιοσύνη που έπαψε να είναι σε όλα ρωμαϊκή πλην της κρατικής υπόστασης. Μία ελληνική και χριστιανική Ρωμανία. Που όμως “πάρθεν”, βυθισμένη (και) στις δικές της αμαρτίες. Όταν πια αυτό το κράτος που ιδρύθηκε στο αγροίκο Λάτιο πάνω στα πτώματα Ετρούσκων τον 6ο αι. π.Χ., ισοπέδωσε και έσπειρε αλάτι την Καρχηδόνα, κατανίκησε το έθνος μου στις μάχες της και έσερνε τον Μακεδόνα βασιλιά στον θρίαμβο του Αιμιλίου Παύλου, για να ηττηθεί από αυτό πνευματικά εξελληνιζόμενο, σταύρωσε τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό δικάζοντάς Τον κατά την δικονομία του και την κρατική του νομιμότητα, από τις δημόσιες αρχές του ως κακούργο, έσκισε σάρκες Χριστιανών στο Κολοσσαίο και στους φανούς, μετεστράφη “εν τούτω Νίκα”, μίλησε και νομοθέτησε ελληνικά, έστειλε στον Ρωμαίο Πάπα επιστολή περήφανης ελληνικότητας, όταν επιτέλους αυτό το κράτος μετά από δύο χιλιετίες λύγισε, η αποστολή του είχε πια ολοκληρωθεί. Οι “Βυζαντινοί μετά το Βυζάντιο” επαναστάτες του 1821 πάλεψαν πια για Ελλάδα. Ήξεραν τι έκαναν, ήξεραν τι εννοούσαν και με την Ελλάδα και με τους αείμνηστους ημών αυτοκράτορες στα διατάγματά τους. Χωρίς Ελλάδα, μόνο με Ρώμη, πρέπει να αναγνωρίσετε Σουλτάνο Τούρκων και Ρωμαίων τον Πορθητή. Προσέξτε όμως μήπως αν το κάνετε, λυθούν μεν οι αυταπάτες όπως όταν γνωρίσατε την Αραβία που υπάρχει στην πραγματικότητα και όχι στην φαντασία, είναι όμως πια πολύ αργά.
Είναι τάτοπο και οξύμωρο, για να μην πω αήθες, να επιτίθεται ένας καριερίστας, σ’έναν Ποιητή που το έργο του χαίρει παγκόσμιας αναγνώρισης.
Ο ένας ενδιαφέρεται κυρίως για τον βιοπορισμό και την προσωπική του ανέλιξη, ο άλλος απευθύνεται και συνεισφέρει μέσω του έργου του στην ανθρωπότητα.
Ακόμη και ο Αρτύρ Ρεμπώ χάνει το ενδιαφέρον και το κύρος του όταν χώνεται ως “ξένος” να βράζει σ’έναν κρατήρα στο Άντεν.
Η Εώα Ρωμανία ήταν εκ γενετής ρωμαϊκή. Προήλθε από τα σπάργανα του ρωμαϊκού κράτους που κατέκτησε τα εδάφη της αιώνες προ του Κωνσταντίνου. Σ’ αυτό δεν βαράνε κανένα ρόλο οι “Έλληνες”. Οι Έλληνες, υπο τη μορφή του κατακτητή και ενοποιητή τους Αλεξάνδρου, τον πραγματικό γεννητόρα του Ελληνισμού, ο οποίος μονο γλωσσικά επιβιώνει ακόμα, δεν ήταν παρα οι προηγούμενοι κατακτητές του χώρου που ηττήθηκαν ολοσχερώς και για πάντα απο τους Ρωμαίους γιατί ήταν κλάσης ανώτεροί τους τόσο σε πολιτική και ηθική οσο και σε πολεμική αρετή. Ο Χριστιανισμός άσχετα της προέλευσής του, έγινε επίσημη λατρεία του ρωμαϊκού κράτους και ως τέτοια επικράτησε ολοκληρωτικά.
Για σας ευσταθεί ο εξωφρενικός συλλογισμός της επόμενης παραγράφου;
Οι σημερινοι Αμερικανοι μιλάνε αγγλικά, ονομάζουν την γλώσσα τους αγγλική και μελετουν έργα της αγγλικής γραμματείας. Έχουν δε την ίδια θρησκεία με τους Άγγλους, πολλές κοινές παραδόσεις, νοοτροπίες, αξίες, κοινωνικές δομές και δεν συμμαζεύεται. Και οι δύο αν θέλουν να προσδιοριστούν φυλετικά και πολιτισμικά λένε ότι είναι Λευκοί, Αγγλοσαξωνες και Δυτικοί και το δε αμερικανικό κράτος προήλθε κατευθείαν απο την αποικιακή Αγγλία και εξελίχθηκε απο κει. Άρα πως είναι δυνατόν να μην ξέρουν ότι ειναι στην πραγματικότητα “Άγγλοι άποικοι που απλά τυχαίνει να ζουν στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού”; Πως είναι δυνατόν να εμμένουν στην εξωφρενική πλάνη οτι είναι λέει “Αμερικανοί”; Πρέπει να έχουν υποστεί τεράστια πλύση εγκεφάλου για να διανοούνται κάτι τέτοιο γιατί ο όρος είναι ενα αδειανό πουκάμισο, έτσι; Πραγματικοί Αμερικανοί μπορούν να είναι μόνο οι απόγονοι των Ινδιάνων. Σίγουρα όταν λένε ότι είναι Αμερικανοί θα εννοούν απλώς ότι ζουν στην Αμερική και ότι είναι υπήκοοι του κράτους της Ουάσιγκτον. Δεν γίνεται να εννοούν κάτι άλλο.
Ισως να αντέττασε κανείς στη νοσηρή αυτή λογική ότι οι Αμερικανοί δεν είναι Άγγλοι γιατί αποτελούν μίξη πολλών λαών που έπρεπε αναγκαστικά να εφεύρουν άλλο όνομα γιατί το αίμα κάνει τα έθνη. Αν ομως δεχτούμε αυτή την άκρως προβληματική λογική που μονο φασίζοντες ακροδεξιοί δέχονται
τότε ερωτώ:
Πως είναι δυνατόν να λέμε ότι οι Εώοι Ρωμαίοι προγονοί μας ήσαν Έλληνες δεδομένου του ότι οι ελληνόφωνοι της Ανατολίας ήταν αναντίλεκτα μίγμα πολλών λαών;
Πρέπει να καταλάβουμε ότι:
Α) Ο όρος Έλληνας την ύστερη αρχαιότητα ηταν κενός εθνοτικού και πολιτικού περιεχομένου και είχε πανω απ’ όλα πολιτιστικό περιεχόμενο
και ότι
Β) Ο πολιτισμικός Έλλην, δηλαδή ο μορφωμένος ειδωλολάτρης, την ύστερη αρχαιότητα ήταν ο φλύαρος νεοπλατωνιστής φιλόσοφος ανεξαρτήτου καταγωγής και ότι ο απλός Έλλην ήταν ο ελληνόφωνος Ρωμαίος ανεξαρτήτου καταγωγής στο στομα λατινόφωνων συγγραφέων
και ότι
Γ) όταν πέθανε ο νεοπλατωνισμός και ο παγανισμός πέθανε μαζί τους και ο πολιτισμικός Έλλην και έμεινε απλά ο έλληνιζων Ρωμαίος του οποίου η μορφωμένη μερίδα φυσικά γνώριζε και εκτιμούσε την αρχαία γραμματεία, που ήταν αν μη τι άλλο πολύ σημαντική σ’ ότι αφορά την ρωμαϊκή ιστοριογραφία του (Πολύβιος) και την θεολογία της ρωμαϊκής θεολογίας του (Πλατων).
Ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί εάν ο Ρωμαίος ήταν ένα παλιομοδίτικο συνώνυμο του Έλληνας, απομείναρι τάχα μιας κρατικής παράδοσης, γιατί συνέχισαν οι πρόγονοί μας να ονομάζονται έτσι αδιαλείπτως μέχρι το ελλαδικό κράτος; Τους το απαγορεύε ο Σουλτάνος γιατί θεωρούσε το Ρωμαίος δηλωτικό υποταγής και τον εαυτό του νόμιμο κληρονόμο των τίτλου του Ρωμαίου βασιλέα; Δηλαδή απορώ με το μυαλό που σκέφτεται κάτι τέτοιο.
Είμαστε Ρωμαίοι. Οι Παρθενώνες και όλες αυτές οι τουριστικές σαχλαμάρες δεν έχουν καμιά αξία για μένα πέρα από το γεγονός ότι υπήρξαν για μια περίοδο ωραία στολίδια της ρωμαϊκής κυριαρχίας.
Βελουδέ Κροκοδειλάκι… !!! (Προς τί αυτό το συγκεκριμένο ψευδώνυμο;)
Διαβάζω, διαδικτυακά, άρθρο του κου Χολέβα “Έλλην, Ρωμηός, Γραικός”, αναδημοσιευμένο αρκετά από τον πατριωτικό χώρο. Δεν με επηρεάζει καθόλου ότι ο κ. Χολέβας αναφέρεται στον π. Γ. Μεταλληνό και σε μια ομάδα καθηγητών. Άλλωστε, στην επιστήμη κάνουμε λάθη, και τα διορθώνουμε με Errata, στο ίδιο το περιοδικό που πρωτοκάναμε την δημοσίευση. Το ότι ένας καθηγητής υποστηρίζει κάτι, δεν είναι (και δεν θα πρέπει να είναι!) πανάκεια, αλλά ένα λιθαράκι στην συζήτηση, άρα και στην γνώση.
(ι) Ο κος Χολέβας αναφέρθηκε σε στατιστική μελέτη, σε κείμενα ΜΕΤΑ την Άλωση της Πόλης, εφόσον επικράτησε η φραγκική άποψη για τα πράγματα, και για το ποιός (δεν) μπορεί να λέγεται Ρωμαίος, εθνοτικά. Αυτό και μόνο αποτελεί λάθος, από επιστημονικής απόψεως: μια απόδειξη δεν στηρίζεται ποτέ σε στατιστικά δεδομένα. Ένα αντιπαράδειγμα και μόνο, μπορεί να ισοπεδώσει μια στατιστική μελέτη. Μάλιστα, στο παρελθόν, είχα παραθέσει από το TLG την τεράστια ποσοτική διαφορά της χρήσης του όρου Ρωμαίος, σε όλο το Corpus, που περιλαμβάνει κείμενα από την εποχή του Ομήρου μέχρι το 1453. Η προσθήκη Ρωμαίος υπερέχει κατά δεκάδες χιλιάδες αυτής του Έλληνος. Και όμως, αυτό από μόνο του δεν μας λέει τίποτα.
(ιι) Το λάθος, από επιστημονικής απόψεως, του κου Χολέβα, και της συγκεκριμένης ομάδας καθηγητών στο συνέδριο αυτό, είναι η αναφορά σε κείμενα μετά της αλώσεως. ΠΟΥ τυπώθηκαν αυτά τα κείμενα; Μέχρι τον 18ο αιώνα κυρίως σε τυπογραφεία στην Ιταλία, από απογόνους πάλαι ποτέ Ρωμαίων (νυν Γραικών για τους Ιταλούς και Ελλήνων για εσωτερική κατανάλωση, μετά την παραίνεση των μαθητών του φιλοσόφου Γεωργίου Γεμιστού-Πλήθωνος). Και πάλι, δηλαδή, διαπράττεται σφάλμα, από καθαρά επιστημονική ματιά: η αναφορά γίνεται σε γραπτά λογίων που είχαν ήδη επηρεαστεί από τον δυτικό τρόπο σκέψης ή είχαν παντρέψει την ρωμαίικη σκέψη με φιλοσοφίες της περιόδου της Αναγέννησης.
Αυτό που ΔΕΝ γράφτηκε, στο συγκεκριμένο άρθρο του κου Χολέβα, είναι το ΠΩΣ αυτοαποκαλούνταν οι άνθρωποι στην καθημερινότητά τους, στα χώματα που βρίσκονταν υπό οθωμανική κυριαρχία. Εδώ θα εκπλαγεί κανείς: Ρωμαίοι. Και σήμερα, αν μιλήσετε με τους εναπομείναντες “Ρωμηούς” της Κωνσταντινούπολης, βλέπετε ότι τους “ξεφεύγει” το Ρωμαίος, Ρωμαίισα, όταν αναφέρονται στους “δικούς τους”. Ένα κοριτσάκι, μου είπε στο Κουζγκουντζούκι ότι είναι Ρωμαίισα, όταν την ρώτησα αν μιλά ελληνικά. Δεν μου είπε “ελληνίδα”.
Αυτό ακριβώς είναι που με ενοχλεί: ήρθαν οι Ελλαδίτες, να δείξουν στον παπού το αμπέλι του…
Όσο και να αρθρογραφήσουμε, όσο και να επιχειρηματολογούμε, η ιστορική αλήθεια δεν πρόκειται να διαγραφεί.
Ακόμα δεν έχω καταλάβει σε τί αποσκοπούν οι κ. Χολέβας, παπα-Γιώργης, κλ.π. στο να στοχεύουν εκ δεξιών την Ρωμαιοσύνη, προκειμένου να χτυπήσουν τον “εθνομηδενισμό”.
Ελπίζω κάποια στιγμή να καταλάβουν το λάθος τους: κυρίως ηθικό, αφήνω στην άκρη τα περί επιστήμης, διότι οι άνθρωποι της Μικρασίας, της Μαύρης Θάλασσας, του Πόντου, της Κύπρου και άλλων πολλών εδαφών εκτός Ελλάδος, αβίαστα χρησιμοποίησαν και, όσοι απέμεινα χρησιμοποιούν ακόμα τον εθνοτικό προσδιορισμό Ρωμαίος.
Αυτός ο προσδιορισμός έχει βάθος και ουσία, δεν μας τον επέδειξε κανένας, όπως τον προσδιορισμό “Βυζάντιο”, που παραδόξως τον χρησιμοποιεί αβίαστα ο κος Χολέβας. Υ.Γ. Ρωμανία προσδιορίζεται ο χώρος μετά την Φραγκοκρατία, και ιδιαίτερα στα χρόνια του Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου. Βασιλεία Ρωμαίων ήταν η Αυτοκρατορία.
Θα επαναλάβω ότι η μακάρια Άννα Νοταρά, κόρη του μεγάλου Δουκός της Κωνσταντινούπολης, Λουκά Νοταρά, έγραφε μεταξύ άλλων στην διαθήκη της στην Βενετία, μετά την Άλωση (έχει την σημασία του ότι η γυναίκα αυτή είχε κάτι το επαναστατικό μέσα της, π.χ. διέθετε παράνομα το σπίτι της για την τέλεση Ορθόδοξης Θείας Λειτουργίας, και παραλίγο να φυλακιστεί γι’ αυτό, όπως αναφέρει η Χρύσα Μαλτέζου: δεν μασούσε τα λόγια της):
Πρώτον. Να με μνημονεύουν εμέ και τους αυθέντας τους γονείς μου και τους εδικούς μου κατά την τάξιν των Ρωμαίων Χριστιανών. Ακόμη, να κτίσουν ή να καλλιεργήσουν μίαν εκκλησίαν ρωμαίϊκην εις τους τόπους της αυθεντίας της Βενετίας, με τρόπον ότι πάντοτε και αιωνίως να είναι ρωμαίϊκα και εις ιερείς Ρωμαίους, χωρίς αναντιότιτι, δια τας ψυχάς των αυθεντών των γοναίων μου και των εδικών μου και δια την ημετέραν ψυχήν. Ακόμη, να εξαγοράσουν έναν αμάλωτον από τους Τούρκους, Χριστιανόν, και να τον ελευθερώσουν για την ψυχήν της κερα Φροσύνης, της αδερφής μου, καθώς το επάφεικεν εν τη ώρα του θανάτου αυτής.
Πέντε αιώνες έχουν περάσει, και η κυρα-Άννα η Νοταρά μνημονεύεται ακόμα κατά την τάξιν των Ρωμαίων Χριστιανών, στην ρωμαϊκή εκκλησία η οποία θεμελίωσε με την περιουσία της, με λειτουργία στα ρωμαίϊκα και ιερείς Ρωμαίους.
Ψευδώνυμα ειν’ αυτά φίλε Κυριάκο και δεν έχουν νόημα. Μια σαχλαμάρα είναι που έτσι μου κατέβηκε. Βλέπεις δεν επιθυμώ την επωνυμία γιατί φοβάμαι οτι οι “ακραίες”, “γραφικές”, “επικίνδυνες”, ακόμα και “υποκινούμενες” για κάποιους εγκεφάλους απόψεις μου με εκθέτουν άσκοπα. Ήδη έχω τσακωθεί κατ’ ιδίαν με κόσμο και αν είναι να τσακώνεσαι είναι πιο ορθολογικό από πλευράς ψυχικής οικονομίας αυτό να γίνεται ανώνυμα. Άλλωστε το πραγματικό μου όνομα δεν έχει κάποιο ειδικό βάρος προς ενίσχυση των απόψεών μου γιατί ούτε επιστήμων και ερευνητής είμαι (από πανεπιστημιακό ίδρυμα μόνο απ’ έξω έχω περάσει), ούτε και δημόσιο πρόσωπο με κάποια επιρροή, φερειπείν ως πολιτικάντης ή “φιλόσοφος” της συμφοράς.
Απλώς νιώθω ότι χωρίς τη Ρωμανία δεν έχουμε αυτό που λέμε, “παράδοση”, “ταυτοπροσωπία”, “ρίζες” συνοπτικά “ύπαρξη”. Χωρίς την Ρωμανία στην καρδιά μας είμαστε απλά ενα Πουέρτο Ρίκο της Ευρώπης με ταυτότητα καθαρά “τουριστική”. Εγώ προσωπικά υποφέρω απ’ αυτό.
Ακόμα και η πρότυπος γλώσσα που μιλάμε, δήθεν “δημοτική” φαντάζει αφύσικη με τον άκομψο αρχαϊσμό της και τις μαζικές μεταφράσεις-μετακενώσεις γαλλικών λέξεων.
Αν πρέπει να σου πω κάτι προσωπικό για μένα είναι ότι δεν έχω καταγωγή από Πόντο και Μικρά Ασία. Βάσει ονομάτων της οικογενείας, έλκω σίγουρα καταγωγή τόσο απ’ το “αφελέστατο” έθνος των Αλβανιτών όσο κι από εκ Βενετίας αποικιστές. Οι εθνοτικές αυτές ομάδες εισέρχονται στο Ελλαδικόν σε περίοδο κατάρρευσης της Βασιλείας και διέπραξαν επαχθή εγκλήματα κατά των Ρωμαίων. Και όμως εν τέλει γίνανε και αυτοί Ρωμαίοι και σήμερα εγώ δεν αισθάνομαι καμιά υπερηφάνεια αλλά ντροπή για την ενετική μου καταγωγή αφού η καταραμένη αυτή πόλη συνέβαλε τα μέγιστα στην καταστροφή της Ρωμαϊκής Πολιτείας. Και όχι μόνο άμεσα φέρνοντας τους βαρβάρους στα εδάφη μας και εφοδιάζοντάς τους, αλλά και έμμεσα, διότι ευσταθεί πιστεύω η άποψη ότι η εμπορική της κουλτούρα πλουτισμού διέφθειρε τα παραδοσιακά ρωμαϊκά ήθη.
Λοιπόν, θέλω πολύ να μελετήσω την μεσαιωνική μας γραμματεία αλλα δυστυχώς δεν έχω πρόσβαση στο TLG. Θα ψάξω να τα βρω αλλού. Αν έχεις κάποια πρόταση πόθεν να αρχίσω, με χαρά να ακούσω γιατί λαχταρώ λίγες πνευματικές ανάσες μακριά από την “ελληνική” έρημο.
Χα, χα, χα! με κάνεις και γελάω βρε Κυριάκο, ευτυχώς που υπάρχεις και συ εδώ, που ευθαρσώς δηλώνεις ότι είμαστε απόγονοι Ρωμαίων αυτοκρατόρων! Αλλά δεν σε πιστεύουν και δεν σ’ακολουθούν οι ανίδεοι κι ενδεείς Αντιοχείς, παρά μόνο κάτι “βελουτέ κροκοδειλάκια”!
Πάντως αυτό είναι πολύ περισσότερο διασκεδαστικό από κάτι τύπους που αντιστρέφουν ή κουτσουρεύουν τα όνόματά τους για να υποστηρίξουν μια άποψη, που την έχουν περι πολλού..
Πάει καλά, όπως σωστά εμάντεψες σου απαντώ και πάλι με κυρ Κωνσαταντίνο.
Η Δυσαρέσκεια του Σελευκίδου
Δυσαρεστήθηκεν ο Σελευκίδης
Δημήτριος να μάθει που στην Ιταλία
έφθασεν ένας Πτολεμαίος σε τέτοιο χάλι.
Με τρεις ή τέσσαρες δούλους μονάχα·
πτωχοντυμένος και πεζός. Έτσι μια ειρωνία
θα καταντήσουν πια, και παίγνιο μες στην Pώμη
τα γένη των. Που κατά βάθος έγιναν
σαν ένα είδος υπηρέται των Pωμαίων
το ξέρει ο Σελευκίδης, που αυτοί τους δίδουν
κι αυτοί τους παίρνουνε τους θρόνους των
αυθαίρετα, ως επιθυμούν, το ξέρει.
Aλλά τουλάχιστον στο παρουσιαστικό των
ας διατηρούν κάποια μεγαλοπρέπεια·
να μη ξεχνούν που είναι βασιλείς ακόμη,
που λέγονται (αλλοίμονον!) ακόμη βασιλείς.
Γι’ αυτό συγχίσθηκεν ο Σελευκίδης
Δημήτριος· κι αμέσως πρόσφερε στον Πτολεμαίο
ενδύματα ολοπόρφυρα, διάδημα λαμπρό,
βαρύτιμα διαμαντικά, πολλούς
θεράποντας και συνοδούς, τα πιο ακριβά του άλογα,
για να παρουσιασθεί στην Pώμη καθώς πρέπει,
σαν Aλεξανδρινός Γραικός μονάρχης.
Aλλ’ ο Λαγίδης, που ήλθε για την επαιτεία,
ήξερε την δουλειά του και τ’ αρνήθηκε όλα·
διόλου δεν του χρειάζονταν αυτές η πολυτέλειες.
Παληοντυμένος, ταπεινός μπήκε στην Pώμη,
και κόνεψε σ’ ενός μικρού τεχνίτου σπίτι.
Κ’ έπειτα παρουσιάσθηκε σαν κακομοίρης
και σαν πτωχάνθρωπος στην Σύγκλητο,
έτσι με πιο αποτέλεσμα να ζητιανέψει.
http://www.hup.harvard.edu/catalog.php?isbn=9780674986510
Ελευθέριε σε σέβομαι, και πάντοτε θα μιλώ μαζί σου με διάθεση χιούμορ.
Απλά, όταν ο Αντώνιος Καλδέλλης δημοσιεύει ένα τόσο επαναστατικό βιβλίο στο Harvard University Press, από έρωτα και μόνο για την Γνώση θα έπρεπε να το διαβάσουμε. Την ίδια στιγμή που άνθρωποι χωρίς να έχουν κάνει ούτε ένα μεταπτυχιακό, για να πάρουν μια εξιδείκευση και ν’ ανοίξει λίγο το μυαλό τους, δημιουργούν συνέδρια και συνεδριακούς τόμους και καυχώνται ότι έλυσαν το θέμα της εθνοτικής ταυτότητας και χωρίς να ντρέπονται (για την ανεπάρκειά τους) δηλώνουν πως “όλα είναι το ίδιο πράγμα, Έλλην, Ρωμηός και Γραικός”, ένας από τους σημαντικότερούς μας σύγχρονους ιστορικούς εργάζεται αθόρυβα, και με τον τρόπο που γνωρίζει ένας πραγματικός επιστήμονας.
Απολαύστε το Romanland (Harvard University Press)!
A leading historian argues that in the empire we know as Byzantium, the Greek-speaking population was actually Roman, and scholars have deliberately mislabeled their ethnicity for the past two centuries for political reasons.
Φίλε/φίλη Βελουδέ Κροκοδειλάκι, να με συγχωρείς, αλλά έκανα μια απλή αναφορά στον Σφραντζή, για το “αφελέστατο των Αλβανιτών γένος”. Δεν αποτελεί προσωπική γνώμη. Η Αρβανιτιά διείσδυσε σε μεγάλο βαθμό στην υπό αιχμαλωσία Ρωμαιοσύνη, και χωρίς αυτήν δεν γνωρίζω αν θα ήταν δυνατόν να δημιουργούνταν αυτό το κρατίδιο που δημιουργήθηκε. Χωρίς τους Σουλιώτες, τους Υδραίους, τους Αρβανίτες της Πελοποννήσου…δύσκολα θα ήταν τα πράγματα. Ο ίδιος ο Σφραντζής (στο βραχύ χρονικό, το μόνο γνήσιο) αναφέρει και τον λόγο που τους αναφέρει ως αφελέστατους.
Ἔτι δὲ καὶ τὸ κάκιστον καὶ ἀφελέστατον γένος τῶν Ἀλβανιτῶν,
καιροῦ λαβόμενον τῆς ὑπολήψεως καὶ ἁρπακτικῆς αὐτῶν γνώμης ἁρμο-
δίου, τί οὐκ ἔπραξαν ᾒ τί οὐκ εἰργάσαντο κακόν; Ἀπιστοῦντες γὰρ δὶς
τοῦ σαββάτου, ἀπὸ τὸν ἕνα τῶν αὐθεντῶν εἰς τὸν ἄλλον ἀπήρχοντο· καὶ
κάστρα, ὡς ἡ ἐκείνων γλῶσσα, εἰς κεφαλατίκια ἀπῄτουν, εἰ δ’ οὖν, εἰς
τὸν ἄλλον ἀπήρχοντο καὶ οἱ ἄλλοι πρὸς τὸν ἕτερον τῶν δεσποτῶν ὁμοίως.
Διὰ μέσου οὖν, εἴ τι ἆρα καὶ εὕρισκον τῶν ἀθλίων τάχα Ῥωμαίων, ἀλλὰ
δὴ καὶ τῶν Ἀλβανιτῶν καὶ συγγενῶν πολλάκις καὶ οἰκείων αὐτῶν, πάντα
διηρπάζοντο καὶ ἠφάνιζον. Ἐγένοντο δὲ τοιαῦτα καὶ τοσαῦτα, ὅτι τὶς
ἀξίως αὐτὰ θρηνήσειεν;
Ο ψευδο-Σφραντζής, λόγιος επίσκοπος Μονεμβασίας, άλλαξε το αφελέστατον σε ανωφελέστατον, στο μεγάλο χρονικό.
Η ταπεινότης μου σου προτείνει το καινούργιο βιβλίο του Καλδέλλη: Romanland, ισχυρό χαστούκι για τους ερασιτέχνες ιστορικούς με μόνιμα ακροατήρια ηλικιωμένους ανθρώπους ενοριών.