Η Δημοκρατία του 23,5 % – Τα θεωρητικά αίτια και η Ελλαδική πραγματικότητα

Είθισται να απευθύνομαι σε σας όσον αφορά τα
Ελληνο-Τουρκικά. Όμως, όπως δεν νοείται ισχυρός στρατός με αδύναμο διπλωματικό
σώμα, έτσι δεν νοείται ισχυρό έθνος ή κράτος (ή εθνοκράτος) με αβάσιμη ή
διεφθαρμένη κοσμοθεωρία (και στις δύο περιπτώσεις ισχύει και το αντίθετο),
δηλαδή εάν το διπλωματικό σώμα είναι αναποτελεσματικό, οι ένοπλες δυνάμεις, όση
ισχύ και να έχουν, θα είναι αναποτελεσματικές. Όπως δεν μπορεί να επιβιώσει
μακροπρόθεσμα ένα έθνος ή κράτος με διεφθαρμένη ή αβάσιμη κοσμοθεωρία.

Επειδή στην περίοδο που διανύουμε
πολλοί επισημαίνουν την κατάπτωση και των τεσσάρων εννοιών σ’ ότι αφορά την
Ελλάδα και τον Ελληνισμό, σήμερα κατ’ εξαίρεση θα αναφερθώ στα του οίκου μας.

 

Η
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ 23,5 %

Τα θεωρητικά αίτια και
η Ελλαδική πραγματικότητα

Κατά τον Θουκυδίδη (Επιτάφιος
Περικλέους), κάθε πολίτης που δεν εννοούσε επαρκώς τα πολιτικά πράγματα και δεν
μετείχε σ’ αυτά ήταν αχρείος και εζητούντο να τεθεί υπό κοινωνικό αποκλεισμό.

Στην Ελλάδα βάσει του ισχύοντος
αντιπροσωπευτικού πολιτικού συστήματος ο πολίτης συμμετέχει μόνο με την ψήφο
του, εκλέγοντας αντιπροσώπους στην Ελληνική Βουλή αλλά και στις τοπικές
διοικητικές αρχές (ΟΤΑ).

Το Σύνταγμά μας (αρθ.102) προβλέπει
μέχρι δευτεροβάθμια αυτοδιοικητική δομή. Στο νέο σχέδιο αυτοδιοίκησης
(Καλλικράτης) θεσμοθετήθηκαν επίσημα οι περιφέρειες (13 στον αριθμό), έτσι με
Νομαρχίες και Δήμους εμφανίστηκε και η τριτοβάθμια διοικητική μορφή. Μετά
πολλών προσφυγών (ατόμων και θεσμών) στο Συμβούλιο Επικρατείας, για καταπάτηση
του Συντάγματος, η κυβέρνηση κατάργησε τις 56 Νομαρχίες (των 52 Νομών) και έτσι
δημιουργείται μία νέα Ελλάδα με 13 περιφέρειες και 325 Δήμους (στην θέση των
1034 που είχαν προκύψει από το σχέδιο Καποδίστριας).

Όταν ήλθε η σειρά του πολίτη να
εκφράσει την γνώμη του για την νέα διοικητική μορφή (στις 7 και 14 Νοεμβρίου),
από τους 9,792, 237 που είχαν δικαίωμα ψήφου, ψήφισαν μόνο οι 5,972,985 (61 %),
από τους οποίους οι 329,158 (3,36%) έριξαν άκυρη ή λευκή ψήφο. Οι νέοι τοπικοί
άρχοντες του νέου διοικητικού σχεδίου εκλέχτηκαν (σε α’ και β’ γύρο) με σύνολο
2,624,573 (23,44%) ψήφους. Δηλαδή με την ευρεία έννοια της Δημοκρατίας, η
μειοψηφία (δηλ. οι 76,5% στην περίπτωσή μας) πρέπει να συμμορφωθεί με την
απόφαση που θα λαμβάνει η πλειοψηφία (δηλ. το 23,5 % στην περίπτωσή μας) σ’ ότι
αφορά θέματα τοπικής αυτοδιοίκησης!

Μετεκλογικά τα ΜΜΕ παρά να ασχοληθούν
με την κρίση του πολιτεύματος (όπως εφαρμόζεται στην Ελλάδα) ασχολήθηκαν
περισσότερο να αναδείξουν κάποιο νικητή και κατέληξαν να ανακηρύξουν νικητές το
ΚΚΕ και την «αποχή». Το ΚΚΕ μεν, που κέρδισε μόνο μία δημαρχεία, αλλά είχε
πάρει περίπου 50,000 περισσότερους ψήφους από τις προηγούμενες εκλογές, την
«αποχή» δε, που παρελήφθη να αναλυθεί το πώς θα εκφράζεται στις διοικητικές
αποφάσεις. Να μην παραλείψουμε και τον. κ. Μπουτάρη που θα κτίσει μία νέα
Ιερουσαλήμ στην Θεσσαλονίκη (συμπεριλαμβανομένων και των  πυρών; δεν μας το διευκρίνισαν).

Χωρίς βαθείς στοχασμούς, η ελλαδική
κοινωνία μετεκλογικά βυθίστηκε ξανά στις συζητήσεις περί οικονομικής κρίσης.
Όμως η κρίση είναι οικονομική;

Η θεωρητική βάση

Με την Γαλλική επανάσταση, οι αστοί
που αναλαμβάνουν τα ηνία της παγκόσμιας διακυβέρνησης δεν μπόρεσαν να
υποδείξουν, αν η παγκόσμια ευημερία θα προέρχονταν με την ευημερία του ατόμου ή
της κοινωνίας. Το θεωρητικό άλυτο πρόβλημα εξελίχθηκε σε δύο τάσεις:

·       
Αυτοί που στήριξαν την ατομική
πρωτοβουλία. Η θεωρεία  αποκαλείται ως
«φιλελεύθερη οικονομία» και οι πρωτεργάτες της θεωρίας είναι οι Adam Smith και
John Maynard Keynes. Η λεγόμενη δεξιά παράταξη.

·       
Αυτοί που στηρίζουν τον
κοινωνισμό. Η θεωρεία είναι γνωστή ως σοσιαλισμός και κομμουνισμός. Οι
πρωτεργάτες της θεωρίας είναι οι Karl Marx και Friedrich Engels. Η λεγόμενη
αριστερή παράταξη.

Έχοντας υπ’ όψη ότι οι δύο σκληρότατα
αντιμαχόμενες θεωρίες του 19^ου και 20^ου αιώνα είχαν την
ίδια αφετηρία και στη βάση τους δέχονταν ως πρότυπο την Δημοκρατία της αρχαίας
Αθήνας, ας δούμε που εντάσσεται η επικρατούσα θεωρεία που πρεσβεύει ο
Πρωθυπουργός μας, που συνάμα προεδρεύει και στην Σοσιαλιστική Διεθνή.

Δεκαοκτώ χρόνια μετά την κομμούνα του
Παρισιού (1871) στο Παρίσι το 1889 συνέρχεται σε σώμα  η 2^η Διεθνής που θεσπίζει τις
αρχές του Σοσιαλισμού (ορίζοντας στην συνέχεια, τον φεουδαρχικό, τον
μικροαστικό, τον αστικό και τον αληθινό Σοσιαλισμό). Επειδή η Δημοκρατία της
αρχαίας Αθήνας παρουσιάζει μεγάλες θεωρητικές διαφορές και διαφορετικού βαθμού
εφαρμογές με την Δημοκρατία στις πολιτισμένες χώρες της υφηλίου και το
αντιπροσωπευτικό σύστημα διακυβέρνησης είχε δεχτεί σφοδρή κριτική από την 1^η
Διεθνή (Λονδίνο 1864) το αριστερό κίνημα βρίσκονταν σε νέες αναζητήσεις.

Όπως, μετά τον γαλλοπρωσικό πόλεμο
προκλήθηκε η εξέγερση του Παρισιού, μετά του Ρωσοϊαπωνικό πόλεμο η Ρωσική
επανάσταση του 1905, έτσι και με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο επικρατεί η αριστερά
στη Ρωσία και στις 10/7/1918 εκδίδεται το πρώτο Σύνταγμα των Σοβιέτ
(Συμβουλίων). Το Σύνταγμα αποδέχεται τα έθιμα και τα έθνη (αρθ.11, 22), είναι
κοσμικό και αποδέχεται την θρησκευτική ελευθερία (αρθ.13, 21), την ελευθερία
τύπου (αρθ.14),  την ελευθερία έκφρασης
(αρθ.15, 16), την δωρεάν εκπαίδευση (αρθ.17) και την εργασία (αρθ.18),
τονίζοντας «ο μη εργαζόμενος δεν θα έχει παροχές». Στηρίζει τα συμφέροντα της
Σοσιαλιστικής Επανάστασης (αρθ.23).

Επειδή μερίδα Σοσιαλδημοκρατών ηγετών
είχε παθητική στάση, αλλά και άλλοι τάχθηκαν ενεργά υπέρ του Παγκοσμίου
Πολέμου, αποφασίζεται η σύγκλιση της 3^ης Διεθνούς στην Μόσχα. Ο
Τρότσκι με την δύναμη του Συντάγματος του 1918, στις 24/1/1919 καλεί τους
Σοσιαλιστές στην 3^η Διεθνή. Εκτός των άλλων στο κάλεσμα τονίζει: «…
ολοκληρωτική χρεοκοπία των παλιών σοσιαλιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων
και σύγχρονων της 2^ης Διεθνούς…». Ανταποκρίνονται από 32 χώρες 69
αντιπρόσωποι με δικαίωμα ψήφου (στην 3^η Διεθνή παρευρίσκεται ένας
αντιπρόσωπος από την Τουρκία, ενώ δεν αντιπροσωπεύεται η Ελλάδα)

Παράλληλα οι υπό κατηγορία
σοσιαλδημοκράτες συγκαλούν την «δική» τους Διεθνή στη Βέρνη στις 10/2/1919
(στην Ιστορία περνά ως Κίτρινη Διεθνής). Κλίνουν προς την θέση «… Με την
αφαίρεση της προσωπικής πρωτοβουλίας, δημιουργείται ‘οκνηρή κοινωνία’…»

Στις συζητήσεις της Μόσχας, στις
5/3/1919, σ’ ότι αφορά την συνδιάσκεψη της Βέρνης τονίζεται «… Κάθε
σοσιαλιστικό κίνημα που δεν προορίζεται για την ίδρυση ενός Σοβιέτ διολισθαίνει
να μετατραπεί σ’ αστικό κόμμα …». Τονίζεται επίσης, όσο πιο μακρόχρονη, πλήρης
και σταθερή είναι σε μία χώρα η κυριαρχία της αστικής δημοκρατίας, τόσο περισσότερο
εφικτό είναι για την αστική τάξη να φέρει στις ηγετικές θέσεις του εργατικού
κινήματος ή στις πηγές της πνευματικής διακονίας, ανθρώπους, που αυτή η ίδια
τους έχει αναθρέψει ή τους έχει εξαγοράσει. Η διαπίστωση αναγράφεται ως «… Οι
ειρηνόφιλοι, ηγέτες των συνδικάτων, οι ‘προοδευτικοί’ μεγαλοεκδότες, οι
ανώτεροι υπάλληλοι των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων δημιούργησαν μία
‘σοσιαλδημοκρατική’ κάστα με σοβινιστικά πρότυπα…».

Ο Μπουχάριν στις 2/8/1920, κάνει τις
εξής διαπιστώσεις «… Ενώ τα σοσιαλιστικά κόμματα  έπρεπε να χρησιμοποιήσουν τα αστικά
κοινοβούλια ως μέσο προπαγάνδας, η μακροπρόθεσμη νομοθετική σχέση τους
δημιούργησε στους κόλπους των σοσιαλιστικών κομμάτων, καριερίστες και
διεφθαρμένους, που κρυφά ή φανερά πρόδωσαν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης…».

Η πορεία εξοστρακισμού της 3^ης Διεθνούς

Οι τόσο επίκαιρες διαπιστώσεις της 3^ης
Διεθνούς στην βάση του Συντάγματος των Σοβιέτ του 1918, τείνουν να ξεχαστούν.
Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που υλοποιούνται όλα τα «κακώς κείμενα» που είχαν
επισημανθεί. Εξάλλου από τότε είχε τονιστεί ότι «τον μεγαλύτερο κίνδυνο κατά
της εργατικής τάξης αποτελεί η σοσιαλιστική τάξη».

  
Ήδη από αρχές του 1920, την «πλατφόρμα» συζητήσεων για την μορφή των
Σοβιέτ, αρχίζει να αποτελεί η «ταξική κοινωνία» και όχι η μωσαϊκή μορφή
πολιτισμού της ανθρωπότητας. Πράγμα που αντιτίθονταν στο ίδιο το Σύνταγμα του
1918.

Το ζήτημα γίνεται πιο άκαμπτο με τις
εκκαθαρίσεις του Στάλιν κατά των πιο αξιόλογων θεωρητικών και αγωνιστών του
σοσιαλισμού. Η πλήρης αλλοίωση του συστήματος Σοβιέτ την δεκαετία του 1930, με
το νέο πρόσωπο «κράτος πρόνοιας» της Δύσης της δεκαετίας 1960, δημιουργεί δύο
αντιμαχόμενα δογματικά κοινοβουλευτικά συστήματα  που ανταγωνίζονται σ΄ ένα γήπεδο (στη γήινη
σφαίρα) με κοινούς «κανόνες παιχνιδιού» και θεατή την ανθρωπότητα, που δεν
γνωρίζει ξεκάθαρα τους κανόνες. Βέβαια το χειρότερο είναι το να αποσυρθεί μία
ομάδα (ίσως και με κοινή συνεννόηση) και να σημειώνει τέρματα η άλλη χωρίς
αντιπάλους!

Όταν η παγκόσμια κρίση ξεπερνά το
πρόβλημα της οικονομικής συγκυρίας (περιβάλλον, αυτοματοποιημένη παραγωγή,
πολιτισμικές διενέξεις, που εμφανίστηκαν με την εξάπλωση της υβριδικής
κοινωνίας της πληροφορικής κ.ά.), θολώνει το τοπίο και οι θεατές πληρώνουν
πολλαπλές φορές το εισιτήριο, προσπαθώντας να παρακολουθήσουν έναν αγώνα σ’ ένα
ομιχλώδες γήπεδο (από τα αέρια που οι ίδιοι έχουν εκσφενδονίσει, κοίτα μη
εφαρμοσμένες αποφάσεις του Κιότο), που στην πραγματικότητα δεν παίζεται,.

Η Ελληνική χρεοκοπημένη πραγματικότητα

Το μονοκομματικό διακυβερνητικό
σύστημα της Ελλάδος, που επιβλήθηκε από τον πρέσβη των ΗΠΑ John Peurifoy το
1952, με σκοπό την επίλυση των προβλημάτων του εμφυλίου πολέμου, παρά τους
πάμπολλους εκλογικούς νόμους (περιόδου 1952 – 2008) κρατά μέχρι των ημερών μας.
Έτσι όποιο κόμμα υπερβεί το 28% των ψήφων στις βουλευτικές εκλογές αναλαμβάνει
πλειοψηφικά την εξουσία. Το Μαρξιστικό κόμμα ΠΑ.ΣΟ.Κ (όπως αναγράφονταν στο
πράσινο βιβλιαράκι του 1980), που ήταν κατά της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ αναλαμβάνει
την εξουσία αρχές της δεκαετίας του 1980. Θεσπίζεται η ΑΤΑ (Αυτόματη
Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή) για μισθούς και κρατικές παροχές, όπως και η πορεία
«κρατικοποίησης» των προβληματικών παραγωγικών κέντρων.

Η ταχύρυθμη αύξηση του βιοτικού
επιπέδου, εκτός του ότι αποφέρει υψηλό πληθωρισμό, κρατά σταθερή την ποιότητα
παραγωγής. Έτσι τα προϊόντα δεν μπορούν να ανταγωνιστούν του ιδίου είδους
παραγωγή των αναπτυσσόμενων και τριτοκοσμικών χωρών. Με την νέα πορεία προς την
ΕΕ της δεκαετίας του 1990, δεν υπάρχει περιθώριο ίδρυσης βαριάς βιομηχανίας. Η
«Σοσιαλιστική Ελλάδα» μετατρέπεται σε όχημα της ΕΕ, με σκοπό να επωφεληθεί
τμήμα του συσσωρευμένου Ευρωπαϊκού κεφαλαίου για να στηριχθεί και να βελτιωθεί
η «εθνική» παραγωγή.

Όμως στα κρατικοποιημένα πλέον κέντρα
παραγωγής, τα  Ευρωπαϊκά κεφάλαια δεν
δαπανώνται για επιστημονική έρευνα 
εύρεσης «βελτιωμένης παραγωγής» ή μεταποίησης «υπάρχουσας παραγωγής»
αλλά μετατρέπονται σε μισθούς «ημετέρων» και κάλυψη της ΑΤΑ. (εδώ σημειώνεται
και η παρατήρηση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης «μαζί τα φάγαμε»).

Όταν διαπιστώθηκε η πλήρης κατάρρευση
της βιομηχανίας, οι «σοσιαλιστές», αποφάσισαν να στηρίξουν την εγχώρια παραγωγή
μέσω του ναού του φιλελευθερισμού, δηλαδή του χρηματιστηρίου. Για συσσώρευση
εσωτερικού κεφαλαίου προς «παραγωγικά κέντρα» αφέθηκαν ελεύθερα τα ηνία του
ελεγκτικού μηχανισμού της Σοφοκλέους και παροτρύνθηκαν οι πολίτες να τα παίξουν
«όλα  για όλα». Η κατάρρευση του
χρηματιστηρίου, ήταν θέμα χρόνου!  Οι
κρατικοποιήσεις της δεκαετίας 1980 – 1990 δημιούργησαν μία  κρατικοποιημένη παραγωγή και μαζί με τα
συσσωρευμένα κεφάλαια του χρηματιστηριακού σκανδάλου πέρασαν σ’ άλλα  χέρια. Προφανώς μη Ελληνικά!

Με την κατάρρευση της βιομηχανίας και
του χρηματιστηρίου η Ελλάδα μετατράπηκε σε Φεουδαρχικό Σοσιαλισμό. Ατράνταχτο
παράδειγμα είναι οι τοποθετήσεις νομίμων και μη διαθέσιμων κεφαλαίων των
προυχόντων του κόμματος σε ακίνητα  δια
μέσου off shore εταιρειών ή πολλαπλών συζύγων (Σε περίοδο ισχύος του
«ασυμβίβαστου» του βουλευτικού αξιώματος οι αντικειμενικές αξίες των ακινήτων
που αποκτήθηκαν υπερβαίνει το σύνολο των εισοδημάτων τους). Δημιουργείται μία
κρατικοδίαιτη αστική τάξη (εφόσον δεν υφίσταται ως προς το είδος της
παραγωγής), που στηρίζει με κάθε μέσο την παρούσα κατάσταση (όπως συνηθίζεται
ν’ αποκαλείται και «συντηρητική παράταξη»).

Το σύστημα κρατήθηκε με κατασκευάσματα
και παραποίηση της «κοινής γνώμης». Το «νέο σύστημα» εισχωρεί σε κάθε επίπεδο
και τομέα της κοινωνίας. Κατορθώνει να υποκλέψει τις συνομιλίες του
Πρωθυπουργού (χωρίς να βρεθούν οι ένοχοι), «ρίχνει» γενικούς γραμματείς από
παράθυρα, και «νομικό κόμματος» σε ρόδες φορτηγού (όπως προβλήθηκαν από ΜΜΕ)
κατά την διάρκεια που ο Πρωθυπουργός της «δεξιάς» προσπαθεί να επιλύσει τα
«εθνικά προβλήματα» επισκεπτόμενος Ρωσία και Τουρκία αντίστοιχα. Προωθεί
Ρεπούση και Δραγώνα, ούτως ώστε οι νέες γενιές να μην ασχολούνται «με παπάδες
και φασιστοεθνικιστικά κατάλοιπα». Δημιουργεί νέα κόμματα (όπως το ΚΚΕ Μ-Λ του
Μπίστη), που καλούν τους Έλληνες να μην ψηφίσουν, ούτως ώστε το 28% των
κρατικοδίαιτων να είναι σίγουρο. Ενημερώνει με έγκριτους επιστήμονες (όπως
«σχολή Γιανναρά»), ότι η Ελλάδα έχει τελειώσει.

Έτσι χρεοκόπησε μία ιδεολογία
αμφιβόλου αξίας (που είχε επισημανθεί από τις αρχές του 20^ου αιώνα),
όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ΕΕ, και Νότια Αμερική.

Όσον αφορά την ΕΕ, πολλά ιστορικά έθνη
(Έλληνες, Πορτογάλοι, Ισπανοί, Ιρλανδοί κ.ά.) είναι έτοιμοι να υποδουλωθούν στο
σύστημα στήριξης του Ευρωπαϊκού κεφαλαίου, που διαθέτει 740 δις. Ευρώ, με τις
συνταγές του ΔΝΤ (IMF), που έχει εξαθλιώσει στο παρελθόν πολλές οικονομίες
συμπεριλαμβανόμενης και της 7^ης οικονομίας του κόσμου (Αργεντινή, με
σοσιαλιστική κυβέρνηση).

Συμπέρασμα

Η αποδοχή της Ρωσίας στις 20/11/2010
ως στρατηγικού εταίρου του ΝΑΤΟ, θέτει σε νέα τροχιά την σημασία και το «φως»
του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Πιστεύω, ότι πρέπει να τρέξουμε προς
άλλη κατεύθυνση απ’ ότι πρότεινε ο Πρωθυπουργός της Troika–Greece στην συνδιάσκεψη στο Καζαχστάν στις 1/12/2010. Η πεποίθηση του
Παπανδρέου Γ’ ήταν το άνοιγμα των συνόρων, η ενοποίηση «των ανθρώπων» με
λιγότερο εθνικισμό και περισσότερο διεθνισμό για να εστιασθούμε στην
αντιμετώπιση των «οικονομικών».

Κάπου υπάρχουν και άλλες προτάσεις,
όπως των Ι. Χρυσοστόμου, Γρ. Ναζιανζηνού, Μ. Βασίλειο και άλλων Πατέρων, ας
αρχίσουμε την ανάγνωση. Καλό θα μας κάνει. Εξ άλλου στην κατάσταση που
βρισκόμαστε, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, ως ελεύθεροι και μη αλυσοδεμένοι

βκ

 (Πολίτης, Δεκ. 2010)

.