Συνήλθαν και εφέτος, στην Ακουΐλα της Ιταλίας, οι ηγέτες των ισχυροτέρων πολιτικά χωρών για να συζητήσουν για τα “καυτά” προβλήματα του πλανήτη. Στη συνοδεία τους συμμετείχαν και κάποιοι ηγέτες χωρών κατά πολύ πιο ασθενεστέρων, πολιτικά και οικονομικά, τους οποίους φαίνεται να ετοιμάζουν να διαδραματίσουν κάποιο ρόλο στα σχέδιά τους. Μεταξύ αυτών ο Καντάφι της Λιβύης, το “μαύρο πρόβατο” των δυτικών κατά το παρελθόν και “αξιότιμος” συνομιλητής σήμερα.
Το θέμα που κυριάρχησε κατά τις συζητήσεις ήταν η επείγουσα ανάγκη χορήγησης βοήθειας προς τις χώρες της Αφρικής όχι υπό μορφή υλικών αγαθών αλλά αναπτυξιακών έργων. Καθορίστηκε μάλιστα το ύψος της βοήθειας αυτής στο ποσόν των 20 δισεκατομμυρίων δολλαρίων. Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με τους μεγάλους αριθμούς, το ποσόν της βοήθειας φαντάζει αστρονομικό. Δεν είναι ασφαλώς λίγοι εκείνοι που έχουν εκπλαγεί με τη γενναιοδωρία των οικονομικά ισχυρών. Ας εξετάσουμε όμως κάποιες πτυχές του προβλήματος.
Η Αφρικανική ήπειρος μαστίζεται από χρόνια ανομβρία, η οποία έχει παραλύσει τη ζωή στις χώρες της Σαχέλ, δηλαδή της υποσαχάριας Αφρικής, από τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Το ζωικό κεφάλαιο έχει σχεδόν αφανιστεί και οι καλλιέργειες έχουν μειωθεί στο ελάχιστο, καθώς τα υδάτινα αποθέματα, με πρώτο αυτό της λίμνης Τσαντ, έχουν δραματικά μειωθεί. Ο πληθυσμός έχει εν πολλοίς μετακινηθεί προς τα παραθαλάσσια αστικά κέντρα, όπου οι άνθρωποι συνωστίζονται σε άθλιες συνοικίες χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής, κατάσταση που συμβάλλει τα μέγιστα στην εμφάνιση και διάδοση λοιμωδών ασθενειών.
Η μόνη λύση για τον Αφρικανό των αθλίων γκέτο των μεγάλων αστικών κέντρων είναι η φυγή προς την Ευρώπη, μέσω της δυτικής πύλης εισόδου λαθρομεταναστών σ’ αυτή, δηλαδή μέσω της Ισπανίας. Στο πρόσφατο παρελθόν ο πρωθυπουργός της χώρας Θαπατέρο τόνισε την άμεση ανάγκη στηρίξεως των οικονομιών των χωρών της Αφρικής, προκειμένου να ανασχεθεί το κύμα των λαθρομεταναστών από την πονεμένη ήπειρο. Η αλαζονική αποικιακή δύναμη του παρελθόντος αντιμετωπίζει άμεση την απειλή εκ του πλήθους των μεταναστών που εγκαθίστανται σ’ αυτήν με το όνειρο βέβαια πλείστων να μετακινηθούν σε άλλη πιο επιθυμητή χώρα πρώην μητρόπολη (Γαλλία, Αγγλία) της αποικίας χώρας καταγωγής. Η αλαζονεία του παρελθόντος ότι οι μετανάστες θα αφομοιώνονταν το πολύ κατά την τρίτη γενιά τιμωρήθηκε παραδειγματικά και μαζί της ο αφελής σχεδιασμός της αναπλήρωσης του δημογραφικού ελλείματος. Οι “ξένοι” ακόμη και τέταρτης γενιάς προκαλούν ισχυρό πονοκέφαλο στους κρατούντες λόγω των κοινωνικών αναστατώσεων που αναμένονται να προκληθούν εξ αιτίας του ενταφιασμού των ονείρων των μεταναστών στη γηραιά ήπειρο, που κατρακυλά διαρκώς σε όλους τους τομείς, μηδέ και του οικονομικού εξαιρουμένου.
Οι ΗΠΑ, που, παρά την πρόσφατη οικονομική κρίση, φαίνονται να είναι κυρίαρχες ως φιλοξενούσες στο έδαφός τους την έδρα διαμορφώσεως του διεθνούς οικονομικού παιγνίου, δεν έχουν αποκρύψει από τους Ευρωπαίους εταίρους τους ότι δεν επιθυμούν την ανόρθωση των χωρών της Ε.Ε. Μάλιστα είναι η χώρα που κόπτεται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη υπέρ της αύξησης του ρυθμού μετανάστευσης προς την Ευρώπη με κύριο υποστηρικτή της διόδου προς την ανατολική πύλη (Ελλάδα) την Τουρκία. Οι ίδιες οι ΗΠΑ θωρακίζουν τα σύνορά τους έναντι της εισόδου Λατινοαμερικανών. Από την άλλη δεν είναι χώρα που φημίζεται για την διάθεση προσφοράς ανθρωπιστικής βοήθειας. Δεν κατέχει θέση μεταξύ των 20 πρώτων χωρών (με βάση βέβαια και τον πληθυσμό τους) και υπολείπεται ακόμη και από τη χώρα μας! Συνεπώς προς τί θα σπεύσει να προσφέρει βοήθεια για κατασκευή αναπτυξιακών έργων στην Αφρική; Μήπως επειδή έχει μιγάδα πρόεδρο;
Οι πλέον άθλιες συνθήκες, όπως ήδη γράψαμε επικρατούν στη Σαχέλ. Με την ένταση της ξηρασίας η έρημος Σαχάρα επεκτείνεται προς νότο καλύπτοντας με το από άμμο σάβανό της δεκάδες χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα ετησίως. Συνεπώς το σημαντικότερο αναπτυξιακό έργο στην περιοχή θα ήταν ένα νέο “σινικό” τείχος που θα έθετε φραγμό στην επέκταση της ερήμου. Αυτό θα έπρεπε να συνδυαστεί με άλλο τρομακτικό έργο μεταφοράς νερού από τη θάλασσα στη λίμνη Τσαντ και άλλες φυσικές δεξεμενές και την επί τόπου αφαλάτωσή του με τη βοήθεια της ηλιακής ενέργειας, πολύ άφθονης στην περιοχή, τόσο, ώστε κάποιοι να θεωρούν ότι η Ευρώπη θα μπορούσε να καλύψει σημαντικό μέρος των ενεργειακών της αναγκών από τον ήλιο της Αφρικής. Το ερώτημα, στην περίπτωση υποθέσεως ότι πραγματοποιούνται αυτά τα δύο μεγαλεπήβολα έργα, είναι: Τί θα καλλιεργηθούν στις εκτάσεις αυτές; Οι αποικιοκράτες είχαν επιβάλλει τις καλλιέργειες που απέφεραν σ’ αυτούς τα μεγαλύτερα κέρδη, αδιαφορώντας για το αν εξωθούσαν τους γηγενείς σε λιμοκτονία.
Αν οι ΗΠΑ επενδύσουν στην Αφρική, ασφαλώς ως στόχο θα έχουν να επαναλάβουν εκεί το πείραμα του Αμαζονίου και της Ινδίας. Στην περιοχή του πρώτου αφάνισαν τεράστιες εκτάσεις δασών, προκειμένου η Μονσάντο να εξασφαλίσει εκτάσεις για την καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένων φυτών. Στην Ινδία μέσω της σύμβασης της κυβέρνησης της χώρας με την ίδια εταιρία, οι Ινδοί καλλιεργητές έφθασαν στην απόγνωση καταχρεωμένοι στις τράπεζες για δάνεια προς αγορά σπόρων που διέψευσαν κατά τρόπο οδυνηρό τα όνειρά τους. Στη σύσκεψη μετείχε και ο ηγέτης της χώρας αυτής. Τί άραγε θα είπε στους απλήστους για κέρδη φονείς των αγροτών της χώρας της; Ή μήπως συνέβαλε και αυτός στην εξαθλίωση αυτών με τη δουλική υποταγή στο θέλημα των ισχυρών προς ίδιον όφελος; Ασφαλώς η καταστροφή των τροπικών δασών της Αφρικής είναι “αναπτυξιακό” έργο κατά πολύ πιό οικονομικό από το άλλο που παρουσιάσαμε πρώτο. Και προς αυτή την κατεύθυνση είναι πιθανότερο να στραφούν οι “ελεήμονες” ισχυροί του πλανήτη.
Τα είκοσι δισεκατομμύρια δολλάρια είναι ποσόν ανεπαρκέστατο για αναπτυξιακά έργα. Προ τριών ετών σε οικονομικό συνέδριο στη Νέα Υόρκη με συμμετοχή 3.000 συνέδρων δαπανήθηκε το ποσόν των 100 εκατομμυρίων δολλαρίων. Στις συσκέψεις των G8 πολύ πιθανόν να δαπανώνται ποσά της ίδιας τάξεως μεγέθους. Έτσι έχουν μάθει να ζουν οι άνθρωποι της χλιδής. Γι’ αυτούς οι καταφρονεμένοι και δυστυχούντες εξ αιτίας της απληστίας τους είναι μονάδες εργαλείων. Γι’ αυτό ούτε και αυτή τη φορά θα φανούν συνεπείς προς τη δέσμευσή τους, η οποία, ας τονιστεί, δεν είναι η πρώτη. Η Αφρική θα υποκύψει στην αθλιότητα, αλλά θα προλάβει να στείλει και άλλους μετανάστες στην Ευρώπη. Δεν είναι δυνατόν να μη πληρώσουν κι αυτοί για το πλήθος των εγκλημάτων τους. Όσο για τις ΗΠΑ θα έρθει και το δικό τους τέλος, όπως και κάθε άλλης αυτοκρατορίας κατά το παρελθόν. Το θλιβερό είναι ότι και η Ρωσία σύρεται πίσω από το άρμα των ισχυρών εχθρών της αδύναμη να αρθρώσει αξιοπρεπή λόγο.
“ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”.