Τὸ γαλάζιο τῆς πλατειᾶς θάλασσας τοῦ Αἰγαίου καὶ τοῦ οὐρανοῦ χρυσίζει ἀπ᾿ τὶς ἀκτίνες τοῦ ἥλιου… Καὶ δυὸ μικροί βράχοι. Δυὸ μικροί, γυμνοί βράχοι. Τρία-τέσσερα κατσίκια στὶς πέτρες, λίγα γλαροπούλια ψηλά. Μόνον. Τίποτε ἄλλο. Κι ὅμως, κάτι μαγικό, χωρὶς ἐξήγησι· σ᾿ αὐτὲς τὶς δυὸ πέτρες συμπυκνώνεται χρόνος καὶ τόπος, ἄνθρωποι, Ἱστορία· ἡ Ἑλλάδα.
Καὶ καθὼς ὁ ἥλιος πέφτει ἀργὰ καὶ τὰ κοκκινοβαμμένα κύματα νανουρίζουν μὲ τὸ σιγανοφλοίσβισμά τους νησιὰ κι ἀνθρώπους, κατσίκια καὶ γλαροπούλια, σὰν νὰ σταματᾷ σιγά-σιγὰ ὁ χρόνος… κι οἱ μνῆμες ξυπνοῦν… τὰ φαντάσματα σηκώνονται, ζεστὸ αἷμα ρουφώντας ἀπ᾿ τὸ ἄλικο χρῶμα τοῦ ἥλιου, κι οἱ ζωντανοὶ γέρνουν μαζί του σὲ μιὰ γλυκειὰ μελαγχολία… 31-1-2013· 31-1-1996· 1821· 1453· 490 π.Χ…. ἀριθμοί, εἰκόνες, ἔρχονται, φεύγουν… Κι ἐκεῖ, τότε, γιὰ μιὰ στιγμή, γιὰ μιὰ αἰωνιότητα, ὁ χρόνος δὲν ὑπάρχει πιά. Κι ὅλοι, ὅλα, εἶναι ἐκεῖ. Σιωπή. Κι ἡ μακρινὴ ἡχὼ μιᾶς σάλπιγκας μὲς στὸ δειλινό:
— Ἀντιπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης: Παρών!
— Ἀντιπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος: Παρών!
— Σημαιοφόρος Ἕκτωρ Γιαλοψός: Παρών!