Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων
Ο Τας Μέλας ή Μελάς (οι αμερικανοί παρατονίζουν τα ελληνικά επώνυμα) είναι ελληνοαμερικανός δημοσιογράφος, ειδικός στα θέματα της καλαθοσφαίρισης και του αμερικανικού πρωταθλήματος NBA. Παρουσιάζει μαζί με άλλους τρεις συναδέλφους του τη δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή THE STARTERS, στην οποία αναλύονται οι αγώνες του ΝΒΑ λίγο πριν αρχίσουν. Προ ολίγων ημερών σχολίαζε ότι στον αγώνα Γκρίζζλις εναντίον Μπακς θα παίξουν τρεις παίκτες ελληνικής καταγωγής. Ο Κώστας Κουφός, ο Νικ Καλάθης και ο Γιάννης Αντετοκούμπο. Τόνισε ότι αυτή η σύμπτωση κάνει υπερήφανους όλους τους Έλληνες ανά τον κόσμο, φρόντισε να προβληθούν στην οθόνη οι φωτογραφίες των τριών παικτών μαζί με την ελληνική σημαία, ζήτησε από τον τηλεσκηνοθέτη να βάλει ως υπόκρουση τον ελληνικό Εθνικό Ύμνο και τραγούδησε στα ελληνικά τη δεύτερη στροφή. Όταν οι συμπαρουσιαστές πήγαν να τον διακόψουν τούς ζήτησε δυναμικά να σιωπήσουν και συνέχισε όρθιος να τραγουδά τον Ύμνο των προγόνων του έχοντας το δεξί χέρι στην καρδιά.
Νομίζω ότι ο νεαρός αυτός Ομογενής βοήθησε πολύ την Ελλάδα , ίσως χωρίς να το συνειδητοποιεί. Μια απλή πράξη συγκίνησης και ενθουσιασμού, αυθόρμητη κατά πάσαν βεβαιότητα, έκανε εκατομμύρια Έλληνες ανά την Υφήλιο να νιώσουν υπερήφανοι. Δεν υπερβάλλω ούτε είμαι αλόγιστα συναισθηματικός. Ξέρω ότι τα προβλήματα του τόπου μας είναι πολύ σοβαρά. Πιστεύω, όμως, ότι λίγες ενέσεις εθνικής αξιοπρέπειας, απ’ όπου κι αν προέρχονται, τονώνουν το ηθικό μας και βοηθούν στην καταπολέμηση της εθνικής κατάθλιψης που μας απειλεί. Ο Τας Μελάς προκάλεσε πάμπολλα σχόλια στο διαδίκτυο και τα περισσότερα καταδεικνύουν την ανάγκη όλων μας, εντός και εκτός Ελλάδος, να ξαναθυμηθούμε τις ρίζες μας και τις παραδόσεις μας, να αντλήσουμε υπερηφάνεια από τα σύμβολα του Έθνους, να ξαναθυμηθούμε τον Εθνικό μας Ύμνο, τον οποίο κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε!
Ναι, είναι γεγονός, δεν κινδυνολογώ. Στα σχολεία μας μία λαίλαπα δήθεν προοδευτισμού και διεθνισμού έχει θέσει υπό διωγμόν τον Εθνικό Ύμνο και την προβολή του υγιούς πατριωτισμού. Παλαιότερα γινόταν κάθε ημέρα έπαρση και υποστολή της σημαίας και όλοι οι μαθητές ψάλλαμε τον Εθνικό Ύμνο. Σήμερα αυτό το τελετουργικό πραγματοποιείται άπαξ της εβδομάδος και συνήθως μετ’ εμποδίων. Στα σχολικά βιβλία πάντα υπήρχε ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν του Διονυσίου Σολωμού, οι γνωστότερες στροφές του στο Δημοτικό, η πλήρη μορφή στο Γυμνάσιο-Λύκειο. Σήμερα τον αναζητούμε στις δώδεκα τάξεις του σχολείου και μετά βίας θα βρούμε λίγες στροφές στο Δημοτικό. Φίλοι εκπαιδευτικοί μού έδειξαν απάντηση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου προ δύο –τριών ετών, στην οποία χαρακτηριζόταν ως ακατάλληλο ποίημα για τους νέους μας ο Εθνικός Ύμνος και εκφραζόταν η ανάγκη να εισαχθούν στα σχολικά βιβλία ….μοντέρνοι ποιητές. Έτσι, λοιπόν, ο Εθνικός Ύμνος εξοβελίζεται και από τη σχολική αυλή και από τα σχολικά βιβλία και από την ψυχή των παιδιών μας. Και όταν ακόμη κάποιοι νέοι τον τραγουδούν σε αγώνες της Εθνικής μας Ομάδος, παρατηρούμε τις συνέπειες της ελλιπούς διδασκαλίας. Στον πρώτο στίχο αντί να πουν «σε γνωρίζω από την κόψη» συνήθως τραγουδούν «από την όψη». Αυτή είναι μία δραματική όψη της παιδείας μας, η οποία βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Πότε θα εφαρμόσουμε το άρθρο 16, παρ. 2 του Συντάγματος, το οποίο ορίζει ως σκοπό της Παιδείας την ανάπτυξη εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως;
Ο ομογενής Τας Μελάς συν τοις άλλοις απέδειξε πόσο μεγάλη αγάπη και νοσταλγία για την Ελλάδα αισθάνονται οι Απόδημοι. Φαίνεται ότι πρέπει να βρεθείς στην ξενιτειά μακριά από την πατρίδα για να αισθανθείς την γνήσια υπερηφάνεια. Στο πρόσωπο του Τας Μελάς ευχαριστούμε όλους τους Αποδήμους Έλληνες για όσα επέτυχαν και για την ελπίδα που μας χαρίζουν!
Κ.Χ. 18.1.2014
6 comments
Ο “θεός” της της τηλεόρασης στις ΗΠΑ είναι αιώνες μπροστά από οπουδήποτε… Πάντως είτε ήταν στημένο το περιστατικό είτε όχι, ήταν “κάτι” η πράξη του Μελά και αυτό είναι βέβαιο.
Βέβαια πιο μεγάλη μαγκιά είναι να πας σήμερα στα Εξάρχεια με μια Ελληνική σημαία και να τραγουδήσεις δυνατά στην πλατεία τον εθνικό ύμνο. Οι πιθανότητες να γυρίσεις σπίτι σου σε ένα κομμάτι είναι ελάχιστες…
Δεν γράφω για να διαφωνήσω με τον κ. Χολέβα. Κάθε άλλο.
Αλλά αυτή η “λαίλαπα δήθεν προοδευτισμού και διεθνισμού, που έχει θέσει υπό διωγμό στα σχολεία μας τον εθνικό μας ύμνο”, δεν είναι μόνο σημερινό φαινόμενο και δεν αρκεί να την εντοπίζουμε εδώ κι εκεί σε κάποιες μεμονωμένες, πατριωτικές και ατομικές επιμονές και να νομίζουμε ότι έτσι την καταπολεμούμε αποτελεσματικά. Αντίθετα, τολμώ να εκφράσω την άποψη ότι η καταγγελία της, ιδιαίτερα αν δεν κοστίζει τίποτε κι εξασφαλίζει κι ένα φανταστικό, εφήμερο δάφνινο στέφανο στον καταγγέλλοντα, περισσότερο τη “νομιμοποιεί” και την εδραιώνει παρά να την καταπολεμά.
Είναι επόμενο να διερωτηθεί ο αναγνώστης τι ακριβώς θα θεωρούσα τότε αποτελεσματικό. Σε τέτοια περίπτωση θα έλεγα ότι αυτό που χρειάζεται να γίνει (και κοστίζει σε όποιον τολμά να το πει) είναι η ανίχνευση και ο εντοπισμός τής προέλευσης τής λαίλαπας στις αρχές της δεκαετίας του ’60 στην Κύπρο, όπου η Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου απέστειλε μια μεραρχία Ελληνικού Στρατού στο πλαίσιο μιας πανεθνικής υπερπροσπάθειας πραγματοποίησης της Ενώσεως, για να αντιμετωπίσει – η μεραρχία – τη διαβολή και τη συκοφαντία ως ιμπεριαλιστική και εθνικιστική απόπειρα της Ελλάδας η οποία όφειλε, τάχα, να είναι “διεθνιστική” και… προοδευτική! Όλα αυτά καλλιεργήθηκαν εναντίον τής Ενώσεως και στο όνομα της “ανεξαρτησίας” που ήταν η πραγματική “πολιτική” που εφάρμοζε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος.
Ήδη από τον Οκτώβριο τού 1964 η θεολόγος και προσωπική φίλη του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, Ουρανία Κοκκίνου, επέστρεψε πλήρης ενθουσιασμού από επίσκεψη στη Σοβιετική Ένωση εκθειάζουσα τα ωραία και “διεθνιστικά” δήθεν που συνέβαιναν εκεί (“Φιλελεύθερος” 10.10.64) για να κορυφώσει τον “προοδευτικό” αγώνα κυκλοφορώντας η ίδια εγκύκλιο το 1976 – ως διευθύντρια του Γυμνασίου Θηλέων Λευκωσίας – η οποία ζητούσε την κατάργηση της ελληνικής σημαίας εν Κύπρω ως συμβόλου… σωβινισμού, μισαλλοδοξίας και απλού, ανώφελου “πολεμικού λαβάρου”!!
Δεν θα επεκταθώ με περισσότερα προς το παρόν εδώ.
Θέλω, όμως, με αυτά τα λίγα να πω, ότι είναι καιρός να πούμε και αυτά που πληγώνουν βαθιά αλλά αντιμετωπίζουν ευθέως, ριζικά και ανατρεπτικά τα γενεσιουργά αίτια χθεσινών και σημερινών επιπτώσεων, δεινών και κακοδαιμονιών.
Δεν είναι αρκετό να δείχνουμε το κακό, πρέπει να ξέρουμε και την πηγή του.
Περισσότερα λεπτομερή στοιχεία για την πολιτική “απεξάρτησης” της Κύπρου από την Ελλάδα, που επέφερε τόσα δεινά στον ελληνισμό, και που άρχισε τουλάχιστο από τον Ιανουάριο 1963, μπορεί κανείς να βρει στο κείμενο με τίτλο “Πρόλογος σε μια πιθανή ανατύπωση του ‘Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες'” στο τελευταίο τεύχος της Νέας Εστίας, αριθμός 1860, Δεκέμβριος 2013, στις σελίδες 876-886.
Τὸ πρόβλημα ὑπάρχει ἤδη ἀπὸ τὸ 1935 τοὐλάχιστον :
Ἰδοὺ λοιπόν ἡ Ἑλληνικὴ νεότης ἡ σημερινή, ἐστερημένη πλέον μεγάλου Ἐθνικοῦ Ἰδανικοῦ. Ποῦ νὰ στραφῇ ; διότι νεότης χωρὶς Ἰδανικὸν δὲν ἠμπορεῖ νὰ ζήσῃ. Ἄλλοι νέοι ἐστράφησαν πρὸς τὰ ἀνθρωπιστικὰ ἰδεώδη τὰ ὁποῖα ἄλλοι λαοὶ μὲ ἄλλην νοοτροπίαν ἐναφάνισαν. Ὁ ἀριστερισμὸς ἀόριστος καὶ νεφελώδης ἔγινε τῆς μόδας. Ἄλλοι ἐστράφησαν πρὸς τὴν φασιστικήν ἀντίδρασιν. Ἀρκετοὺς θερμαίνει ἀκόμη ἡ νοσταλγία τῆς ὑποδουλωμένης ἰδιαιτέρας πατρίδος των, χωρὶς ὅμως νὰ εὑρίσκουν καὶ πλήρη κατανόησιν μέσα εἰς τὸ ὀρθολογιστικὸν περιβάλλον τῆς κοινωνίας μας. Ἄλλοι ἔγιναν διεθνισταί. Ἄλλοι ἔγιναν Πανευρωπαῖοι. Ἄλλοι κοσμοπολῖται. Ἄλλοι περιώρισαν ὅλα των τὰ ὄνειρα εἰς τὴν θεραπείαν τῶν ἀναγκῶν τοῦ ἀτόμου των. Πλήρης σύγχυσις καὶ ἀταξία εἰς τὰς τάξεις τῆς νεότητος. Καμμία ἑνότης Ἰδανικοῦ. Καὶ πρὸ παντὸς τὸ ἀνήσυχον συναίσθημα τῶν νέων, τοῦ ἀνικανοποιήτου τῆς ψυχῆς των ἀπὸ οἱανδήποτε ἐξ ὅλων τῶν ἐντεῦθεν κἀκεῖθεν τοιούτων τάσεων, καὶ ἡ ἀπογοήτευσις ὅτι ὁ βίος των παραμένει μονήρης καὶ κενὸς ἀνωτέρου καὶ μεγάλου σκοποῦ.
Εἰς τοῦτο συνέτεινε καὶ ἀπὸ καιροῦ τὸ σύστημα τῆς ἐκπαιδεύσεως, ὅπου καὶ ἐκεῖ ἔδρασαν καὶ ἔφερον ἀποτελέσματα νεώτεραι θεωρίαι, κατὰ τὰς ὁποίας σκοπὸς τῆς ἐκπαιδεύσεως ἦτο ἡ μόρφωσις τῶν ἀνθρώπων. Ἐνῷ σκοπὸς τῆς ἐκπαιδεύσεως οὔτε εἶνε οὔτε δύναται νὰ εἶνε ἄλλος παρὰ ἡ μόρφωσις Ἑλλήνων, καὶ πρὸ παντὸς διὰ τῆς στοιχειώδους ἐκπαιδεύσεως.
Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/3496, Ἀντίβαρο
Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΙΩΠΗ
Ασφαλώς, κύριε Γεωργάνα, το πρόβλημα υπάρχει από το 1935, και υπάρχει και από το 1922, που παραμερίστηκε καθαρτικά με το 1940, το πνεύμα του οποίου καταστράφηκε με τον εμφύλιο.
Το κυπριακό 55-59 (αγώνας ΕΟΚΑ) επανέφερε την εθνική αξιοπρέπεια και αυτοπεποίθηση των Ελλήνων στο αναγκαίο ύψος. Δικαίωσε και ανέδειξε το καταπιεσμένο “μυστικό” της ελληνικότητάς των Κυπρίων, ως απαίτηση άξιας λόγου, εν ελευθερία επιβίωσης, και ενθουσίασε και τον λαό της Ελλάδας, που κινητοποιήθηκε σε μαζική υποστήριξη του ευγενούς οράματος.
Κι αν δεχτούμε (δεν έχει ακόμα αδιαμφισβήτητα αποδειχτεί αυτό) ότι “ανωτέρα βία” ή “αδήριτη ανάγκη” εμπόδισε την Ένωση Κύπρου-Ελλάδας να πραγματοποιηθεί το 1959, σήμερα αποδεικνύεται περίτρανα ότι το 1964 ακολούθησε – σχεδόν αναπόφευκτα – ως δεύτερη, μεγάλη ευκαιρία πραγματοποίησης τής Ενώσεως. Και η υπερπροσπάθεια που κατέβαλε το έθνος το 1964, με την αποστολή της ελληνικής μεραρχίας στην Κύπρο, ρίζωσε ακριβώς και στηρίχθηκε στην πίστη και στην υπέρ πατρίδος αυτοθυσία, που επέδειξαν οι Κύπριοι το 55-59.
Η πραγματοποίηση της Ενώσεως το 1964 θα μπορούσε να δώσει τη νέα πνοή αυτοπεποίθησης και ευθύνης απέναντι στην πατρίδα, εκείνη που χρειάζεται κάθε έθνος για να οργανώνει μιαν άξια λόγου επιβίωσή του, δηλαδή το ευ ζην του. Η εκ των έσω υπονόμευσή της, και μάλιστα από έναν ορκισμένο Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος συνέπραξε με τους συνειδητούς υπονομευτές της ιδέας του “έθνους” προκειμένου να ακολουθηθεί “δικής του” έμπνευσης πορεία “ανεξαρτησίας” (και απεξάρτησης από την κυρίως Ελλάδα), κατέστρεψε την εθνική υπερπροσπάθεια και είχε ως συνεπακόλουθα όχι μόνο επιπρόσθετα καταστροφικά πολιτικά γεγονότα (δικτατορία 1967, τουρκική επικράτηση στην Κύπρο το 1974), αλλά και καταλυτικές επιπτώσεις στην υπερηφάνεια, στην αυτοπεποίθηση και στην πίστη των Ελλήνων – Κυπρίων και Ελλαδιτών – γενικά στο «ηθικό» τους και, βέβαια, στο ίδιο τους το κράτος.
Εννοώ ότι η σημερινή παρακμή του έθνους και εδώ και εκεί, ακόμα και η οικονομική κατάρρευση – ως αποτέλεσμα διεφθαρμένης συμπεριφοράς “πολιτών” – δεν μπορεί να αποσυνδεθεί ή να μη θεωρηθεί αποτέλεσμα συγκεκριμένων νοοτροπιών, ενεργειών και αποφάσεων ορισμένων ανθρώπων που βρέθηκαν σε θέσεις απόλυτης (τονίζω το “απόλυτης”) εξουσίας σε κρίσιμες ώρες για το έθνος.
Πέρα από αυτό δεν μπορώ να μιλήσω με βεβαιότητα αν η ανάδυση τέτοιων ανθρώπων ως “ηγετών” και όχι καλύτερών τους οφείλεται σε “τύχη” ή σε άλλους (ανεξιχνίαστους;) παράγοντες.
Εκείνο που εκπλήττει ή καθόλου δεν εκπλήττει αν αίφνης συνειδητοποιήσει κανείς το μέγεθος της σημερινής μας παρακμής, είναι η άρνηση της σημερινής ελληνικής διανόησης να δει καταπρόσωπο τα ξεκάθαρα πλέον γεγονότα, τη στιγμή μάλιστα που ανεπίγνωστα ή εν πλήρει συνειδήσει κάποιοι μάχονται απεγνωσμένα να διατηρήσουν τη Μεγάλη Σιωπή, ώστε να διατηρηθεί η διαστρέβλωση και η παρακμή μέσα στην οποία οι ίδιοι αναδείχτηκαν.
H ΥΠΟΓΕΙΑ ΚΑΤΑΚΡΑΥΓΗ
Την Μεγάλη Σιωπή προσπαθούσαν να επιβάλουν πάντα οι κυβερνώντες, τα αφεντικά και οι πραιτωριανοί τους. Ο λαός από κάτω είχε πάντα τον τρόπο να εκφράζεται..
Τραγούδι του Μάρκου το 1935 εν μέσω βαθυτάτης πολιτικής και οικονομικής κρίσης:
http://www.youtube.com/watch?v=_XygHmTwWwk
Μέσα σε ένα χρόνο πεθάνανε διαδοχικά τέσσερις πρωθυπουργοί: Κονδύλης, Τσαλδάρης, Δεμερτζής, Βενιζέλος και άνοιξε ο δρόμος για τη δικτατορία Μεταξά της 4ης Αυγούστου 1936.
Επίσης, κύριε Γεωργάνα, στις 25 Ιανουαρίου δημοσιεύθηκε στον κυπριακό “Φιλελεύθερο” το πιο κάτω σύντομο άρθρο του κυρίου Χάρη Φεραίου.
Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
Λέγοντας στο προηγούμενο σημείωμα για το «εθνικό αμάρτημα» του 1964, αψυχολόγητης δηλ. σύγκρουσής-μας με τον Αμερικανό γίγαντα, παρότι (για δικό-του φυσικά συμφέρον) «έπαιζε» τότε (και εν πολλοίς απρόθυμα) με το μέρος-μας, «σύγκρουση» όμως προσμετρημένη απ’ εκείνον ως ταπεινωτικό πλήγμα, τόσο μάλιστα ώστε ορμέμφυτα να αντιδράσει, και με βιαιότητα, (η οποία μας κυνηγά ακόμα ανελέητα) πρόσθεσα ότι περί όλων αυτών, ήδη βοούν αποκαλυφθέντα αμερικανικά έγγραφα, «με ονόματα μάλιστα και διευθύνσεις»! Γεγονός το οποίο όμως, η πολιτική και ακαδημαϊκή-μας διανόηση, αντιμετώπισε με μεγαλοπρεπή σιωπή. Ακριβέστερα, «συνωμοσία σιωπής»…
Την αποκάλυψη βέβαια των, περί ων ο λόγος, αμερικανικών εγγράφων, δεν την έκανε κάποιος «εντεταλμένος», ιστορικός ή ιστοριοδίφης. Ούτε πολιτικός επιστήμονας ή ερευνητής, ούτε και κανείς από τους ειδικούς στο «άνοιγμα φακέλλων», πλήθιους παρ’ ημίν ιστοριοκόπους. Την έκανε λογοτέχνης!1* Ο οποίος, «τολμήσας» κατά τη Γραφή, ή απλώς αγανακτήσας από την αδράνειά-τους, αποφάσισε να κάνει εκείνο που όφειλαν να είχαν κάνει όλοι οι πιο πάνω, πλην δεν τολμούσαν. Ή ενόχως δεν ήθελαν. Εκδοχές πάντως αμφότερες, που οδηγούν σε «λογική» αντίδρασή-τους: Απόδραση δηλ. στο ψυχολογικό καταφύγιο της σιωπής!2*
Και είναι όντως, αυτή η σιωπή, καταφύγιο ενοχής! Διότι το εθνικό αμάρτημα του 1964, δεν είχε μόνη εκδοχή-του την καταστροφική σύγκρουσή-μας με τον Αμερικανικό γίγαντα, γεγονός που ίσως και να είναι αναστρέψιμο. (Αν βεβαίως τολμήσομε να ποριστούμε απ’ εκείνα τα αμερικανικά έγγραφα). Η δεύτερη εκδοχή του αμαρτήματος είναι και η «θανάσιμη», καθότι δεν είναι (ή μερικώς μόνο μπορεί να είναι) αναστρέψιμη. Έχει να κάνει με ό,τι στο προηγούμενο σημείωμα ονομάσαμε «διάσωση της Τουρκίας». Και είναι το έξης:
Από το 1684, (έτος της τουρκικής πανωλεθρίας στη Βιέννη) το καταρρέον υπόσαθρο Οσμανικό χαλιφάτο, (καλούμενο από εμάς «Οθωμανική Αυτοκρατορία»!) ημιθανές το συντηρούσαν στον «αναπνευστήρα» οι δυτικοί, μόνο και μόνο διότι όλοι-τους εποφθαλμιούσαν, χωρίς να καταλήγουν, ποιος θα το υφαρπάσει (λαϊκιστί να το χάψει) για λόγου-του. Από το 1922 όμως και εντεύθεν, τη διάσωση του «μεγάλου ασθενούς» στην Ανατολή, την αναλάβαμε οι Έλληνες! Τότε μεν, θέλοντας, ναι και καλά, «ψωμί κι ελιά, και Κώτσο Βασιλιά», εμποδίσαμε την Τουρκία να παραμείνει Ασιατική, τουλάχιστο, χώρα: Την κάναμε και Ευρωπαϊκή, επαναφέροντάς-την, (χωρίς ένα πυροβολισμό-της) στην Ανατολική Θράκη. Και το 1964, θέλοντας (ναι και καλά) για λόγου-μας, (βαφτίζοντάς την «εφικτή» την ανέφικτη) «αδέσμευτη ανεξαρτησία», διασώσαμε την Τουρκία από τον αποκλεισμό-της στη Μαύρη Θάλασσα: Εμποδίζοντας την Ελλάδα να γίνει μοναδική κυρίαρχος στην ανατολική Μεσόγειο, και την Κύπρο μέρος ενός πανίσχυρου θαλάσσιου άξονα συμμαχίας, που το ένα άκρο-του θα ήταν στο Ισραήλ.3*
Και οι δυο λοιπόν φύσεις εκείνου του εθνικού αμαρτήματος, αιτιολογούν, ως πράξη αυτοσυντήρησης φυσικά, την καταφυγή της πολιτικής-μας διανόησης, στη «συνωμοσία της σιωπής». Πλην ουδόλως τη δικαιολογούν! Και εξηγούμαι: «Λύση» του Κυπριακού δεν υπάρχει, μην εκτρέφομε ονειρικές αυταπάτες, όπως τις σαλπίζει η κυβερνώσα τον τόπο πολιτική παρεξήγηση! (Ήδη ο τουρκικός «πόλεμος» είναι πλέον μόνο ο πληθυσμιακός…) Το μόνο που υπάρχει είναι, «διάσωση των μη κατακτηθέντων εδαφών-μας». Συστηματική λοιπόν μελέτη εκείνων των εγγράφων, που αποδεικνύουν ότι η πρώτη φύση του αμαρτήματος είναι αναστρέψιμη, δείχνουν επίσης και τον τρόπο αναστροφής-του. Γεγονός που θα έχει ως συνέχεια και πιθανή αναστροφή της δεύτερης φύσης-του: Ανάκτηση δηλ. των κατακτηθέντων εδαφών!
Προς τι όμως, φίλε αναγνώστη, όλες αυτές οι «προτροπές», γνωστού όντος ότι η υπερφίαλη πολιτική-μας διανόηση δεν (και ουδέν) «ακούει»! Πόσο μάλλον ο δεινόσαυρος της, κατέχουσας το (από καθέδρας) διάσημο αλάθητο, πολιτικής-μας ηγεσίας… Διότι, λέει άσημος ο γράφων, είναι επίσης γνωστό, ότι η πιο μεγάλη νίκη των Ελλήνων οφείλεται στο γεγονός, ότι ένας, άσημος τότε, πολίτης ηττημένης (και πυρπολημένης) πόλης, τόλμησε να πει στον διάσημο Ευρυβιάδη, Σπαρτιάτη ηγέτη διάσημης (και αήττητης) πόλης, «πάταξον μεν άκουσον δε»… Στη Σαλαμίνα, το 480 π.Χ.!
Χ ά ρ η ς Φ ε ρ α ί ο ς
1*Άντης Ροδίτης, στο βιβλίο «Κουράγιο Πηνελόπη», Αρμός 2013.
2*Στην παρουσίαση του βιβλίου, που έκαναν τρεις συγγραφείς, (οι δυο και πρώην γυμνασιάρχες) και ένας («ξεστρατισμένος»;) βουλευτής, και ενώ η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη, ουδείς υπήρχε εκεί πολιτικός σχολιαστής, (συντάκτης ή αρχισυντάκτης εφημερίδας) πολιτικός επιστήμονας, (μελετητής ή ερευνητής) ούτε καν διπλωμάτης (εκτός ενός πρώην…). Απούσα δηλ. σύσσωμη η πολιτική-μας διανόηση!
3*Και στις δυο περιπτώσεις, χαρακτηριστικός είναι ο ρόλος των Άγγλων. Ιδίως όμως (καταγεγραμμένα) κατάπτυστος, στη δεύτερη! (Έγγραφο Αρ.181, Ροδίτης.)