Tου Χρηστου Γιανναρα
Μοιάζει απειλητικά δυσοίωνο: Ακόμα και με δεδομένη την κατάρρευση, με
τη χώρα να επιτροπεύεται, να έχει ανταλλάξει την εθνική κυριαρχία με
δανεικά, ακόμα και τώρα, είναι αδύνατο να βρούμε κοινή γλώσσα
συνεννόησης.
Τα κόμματα συνεχίζουν τον σκυλοκαβγά, όπως και χθες
και πάντοτε, για φτηνές σκοπιμότητες ιδιοτέλειας. Οι συνδικαλιστές, με
αρρωστημένη πώρωση, ιλιγγιώδη ασυνειδησία, εντείνουν στο έπακρο τον
εκβιασμό για εξωπραγματικές διεκδικήσεις. Δημοσιογράφοι, κανάλια και
ραδιόφωνα πουλάνε σκόπιμο κερδοφόρο πανικό ή βλακώδες ψυχολογικό
νταϊλίκι. Πανεπιστημιακοί και λόγιοι στο παλκοσένικο της δημοσιότητας
αναμηρυκάζουμε τα ίδια, δεκαετίες τώρα, άσπερμα και στείρα κλισέ
επιπόλαιων, σχηματικών ερμηνειών της «κρίσης», μόνο για να
δικαιολογήσουμε τον αυτευνουχισμό ή την υποταγή μας στην ημιμόρφωση, αν
όχι σε συμφέροντα.
Λόγος ικανός να χαλινώσει το χάος της
ασυνεννοησίας, δεν υπάρχει. Ούτε ήθος επαρκές, στον χώρο υψηλόβαθμων
κρατικών λειτουργών ή εξωκομματικών με δημόσια αναγνώριση
προσωπικοτήτων, για να διακινδυνεύσουν πρωτοβουλίες αναζήτησης κοινής
γλώσσας, κοινής συνεννόησης για το πρακτέο. Να χαρακτηρίσουμε το
φαινόμενο σαν γενική ηθική έκπτωση, δεν βοηθάει σε τίποτα – η καταφυγή
στην ηθικολογία διευκολύνει μόνο την αποφυγή έμπρακτης ανάληψης ευθυνών
και δράσης.
Ακόμα και οι μάζες οι πιο εξηλιθιωμένες από τον τζόγο,
την «ποδοσφαιροφιλία», τα «εκδημοκρατισμένα» σχολειά, τον κρετινισμό
της εμπορικής τηλεόρασης, ακόμα και αυτές, μπορούν από ένστικτο να
ξεχωρίσουν την ειλικρίνεια από την ιδιοτέλεια. Καταλαβαίνουν ότι
υπάρχουν λόγια του αέρα και λόγια που γεννάνε πράξη. Οπως υπάρχει και
πράξη που πρέπει να προηγηθεί για να εγγυηθεί την αξιοπιστία του λόγου.
Ομως, αυτά που όλοι τα καταλαβαίνουν από ένστικτο, είναι αδύνατο να τα
αντιληφθούν οι ψυχικά χαλασμένοι (και χαλασοχώρηδες) επαγγελματίες της
πολιτικής. Γι’ αυτό και χρειαζόμαστε τόσο πολύ τον λόγο αδέσμευτων στα
κομματικά πολιτών, να θυμίζει ή να απαιτεί τα όσα οι εξουσιαστές μας
οφείλουν να καταλαβαίνουν.
Είναι παραφροσύνη σκέτη, οι υπαίτιοι
και αυτουργοί της οικονομικής χρεοκοπίας, της σπατάλης και κλοπής του
κοινωνικού χρήματος, να τιμωρούν για τα δικά τους εγκλήματα τους
αναίτιους, τα θύματα. Να ξεκινάνε περιορισμό των δημόσιων δαπανών με
περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, τρελές αυξήσεις των έμμεσων φόρων
που συντρίβουν τη φτωχολογιά, περικοπές του «κοινωνικού κράτους». Να μην
διανοούνται, οι αχρείοι, να θίξουν τις δικές τους εξωφρενικές
«αποζημιώσεις», τους πακτωλούς των κρατικών επιχορηγήσεων που οι ίδιοι
έχουν αποφασίσει για τις συντεχνίες τους, το ασύδοτο χρήμα που ρέει
στους κομματανθρώπους των κρατικών εταιρειών, της καμαρίλας τους.
Ο
απελπιστικά ολίγιστος πρωθυπουργός μας δεν καταλαβαίνει (δεν έχει τις
προϋποθέσεις για να καταλάβει) ότι μένοντας αμετανόητος για τις ενοχές
που βαρύνουν το κόμμα του (και τον ίδιο ως άλλοτε υπουργό και
προβεβλημένο «στέλεχος») μένει σε όλα αναξιόπιστος. Οσα λόγια – φούμαρα
κι αν του γράφουν για να παπαγαλίζει, η αναξιοπιστία του δεν αναιρείται.
Το ίδιο περίπου ισχύει και για τον αρχηγό της αξιωματικής
αντιπολίτευσης: Μας εμπαίζει προκλητικά, όταν εκφέρει γνώμες και
προτάσεις για «ανάκαμψη» περιστοιχιζόμενος ή εκπροσωπούμενος από
φιγούρες της πιο εξοργιστικής ανικανότητας, ολιγόνοιας, πιθανόν και
φαυλότητας, που υποστήκαμε στην εγκληματική κυβερνητική πενταετία του
κόμματός του. Αν δεν τολμάει ή δεν μπορεί να βάλει νυστέρι στο σάπιο και
απονεκρωμένο κόμμα του, πώς να τον εμπιστευθούμε να διαχειριστεί (ή να
έχει γνώμη) για την εθνεγερσία που χρειαζόμαστε;
Αν εμείς, το
λαϊκό σώμα, ξέρουμε τι θέλουμε, τότε διευκολύνουμε τις διεργασίες για να
καρπίσει το αίτημά μας. Να ξέρουμε, λοιπόν, με κριτικό έλεγχο της
βεβαιότητάς μας, ότι ένας (και μόνο) ενεργός πολίτης, με ηγετικό χάρισμα
και ανιδιοτέλεια, θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν καταλύτης για να
αναχαιτιστεί η παντοδαπή χρεοκοπία μας, να μεταστραφεί σε δημιουργική,
καινοτόμο ανάκαμψη. Αρκεί ο λόγος του να βεβαιώνει την ανιδιοτέλεια, τον
πόνο και καϋμό για την κοινωνία και την πατρίδα, αλλά και το ταλέντο
του. Και να συμπέσει με διεγερμένη, για την υποδοχή τέτοιου λόγου,
κοινωνική ετοιμότητα. Το διακηρύττουν και οι πιο στυγνοί τεχνοκράτες
οικονομολόγοι: η οικονομία (όπως κάθε έκφανση κοινωνικής δυναμικής)
είναι, σε μέγιστο ποσοστό, συνάρτηση του κοινωνικού «κλίματος», της
κοινωνικής ψυχολογίας.
Δεν περιμένουμε από μηχανής μεσία, αλλά
ούτε είναι παραπλανητικό ή εφησυχασμός να πούμε ότι κάποιος χρειάζεται
να εμπνεύσει τους πολίτες, να τους μεταγγίσει πείσμα και ελπίδα. Να τους
ξεσηκώσει όπως σε δίκαιο πόλεμο, σε λαϊκή αυτοάμυνα. Να τους μπολιάσει
με την περηφάνια της αντίστασης, να τους συνεγείρει στη χαρά της
δημιουργίας, σε όραμα συλλογικού κατορθώματος. Δεν υπάρχει κοινωνία,
οσοδήποτε εκφαυλισμένη, σαπισμένη, αποβλακωμένη, που ένας ταλαντούχος
ηγέτης να μην μπορεί να την αναστήσει – το πέτυχε ακόμα και η πεθαμένη
Ρωσία του αλητήριου Γιέλτσιν μόλις εμφανίστηκε ο Πούτιν, το πέτυχε με
τον Ερντογάν η Τουρκία φτασμένη στον βυθό της «Εργκένεκον» και του
«Σουσουρλούκ».
Σίγουρα η ανάκαμψη μόνο συλλογικό κατόρθωμα μπορεί
να είναι, επίτευγμα κοινωνικό, των πολλών. Αλλά κάποιος πρέπει να πείσει
τους πολλούς ότι μπορούν. Μπορούν να ξανακερδίσουν τη λεηλατημένη από
ανάξιους και ανίκανους πολιτικάντηδες ζωή τους, να ξανακερδίσουν την
αξιοπρέπεια του κοινού τους ονόματος. Να ξαναστήσουν κράτος από την
αρχή, καινούργιους θεσμούς, κοινωνικά οράματα, στόχους πολιτισμού. Να
τους πείσει ο ένας, ο ταλαντούχος στην πράξη. Στην πράξη που εγγυάται
την αξιοπιστία του λόγου.
Για μία και μόνη φορά, σε αυτή την πολύ
κρίσιμη (για όλους, δίχως εξαίρεση) ώρα, ας γινόταν να σιωπήσουν οι
«εξυπνάδες», ο μηδενιστικός αρνητισμός, η επαγγελματική, χρυσαμειβόμενη
αρνησιπατρία, ο «προοδευτικός» χλευασμός κάθε ιερού και όσιου, η
«δημοσιογραφία» και τηλεοπτική «ενημέρωση» που επιμένει να σκυλεύει το
τυμπανιαίο και οδωδός κουφάρι της πατρίδας. Οχι να αλλάξουν οι άνθρωποι,
να μεταμεληθούν, να μεταστραφούν από οδού πονηράς – αυτά δεν γίνονται.
Μόνο να σιωπήσουν, απλά και μόνο, ώσπου να περάσει το κακό.
Μήπως
και, αν ανασταλούν προς ώρας ο αλαζονικός αρνητισμός, οι συμπλεγματικοί
κρωγμοί της αρνησιπατρίας, οι ακκισμοί της επηρμένης ιδιοτέλειας,
ξεμυτίσει ο αξιόπιστος λόγος. Και καταφέρουμε να τον αφουγκραστούμε.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_39_20/06/2010_405297
.
9 comments
Η απαίτηση που έχει ο κ. Γιανναράς “να πεισθούνε οι πολίτες” κάμει ολοφάνερο, ότι δεν υπάρχει (ακόμη) πραγματική βούληση για αλλαγή. Πόση καλύτερη διακυβέρνηση αξίζουνε όμως πράγματι οι ανυποψίαστοι πολίτες;
Η φράση “ξέρω τί θέλω” παραπέμπει σε προθέσεις, πραγματικές όμως, δηλαδή εκείνες οι οποίες φαίνονται στην πράξη. Η πραγματική, πεπραγμένη πρόθεση φαίνεται από το αποτέλεσμα. Άλλο ζητάω – επαιτώ και άλλο διεκδικώ – πράττω. Σε αυτή την διάκριση στηρίζεται και η πεποίθηση “δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω” η οποία δεν σημαίνει “μπορώ να πετύχω ό,τι θέλω” αλλά “πρέπει να θέλω αυτά τα οποία μπορώ, γιατί δεν είμαι αυτό το οποίο θέλω, αλλά αυτό το οποίο μπορώ”.
Είναι εύκολο για τον κάθε πολίτη να “θέλει” την αλλαγή, πόσοι όμως την “διεκδκούνε” στην πράξη, για παράδειγμα στις εκλογές;
Ο ΑΨΕΥΔΗΣ ΛΟΓΟΣ
ο Χρήστος Γιανναράς είπε………………………………
“Να ξέρουμε, λοιπόν, με κριτικό έλεγχο της βεβαιότητάς μας, ότι ένας (και μόνο) ενεργός πολίτης, με ηγετικό χάρισμα και ανιδιοτέλεια, θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν καταλύτης για να αναχαιτιστεί η παντοδαπή χρεοκοπία μας, να μεταστραφεί σε δημιουργική, καινοτόμο ανάκαμψη. Αρκεί ο λόγος του να βεβαιώνει την ανιδιοτέλεια, τον πόνο και καϋμό για την κοινωνία και την πατρίδα, αλλά και το ταλέντο του.”
Εμμανουήλ είπε…………………………………..
συμφωνώ ότι “ένας (και μόνο) ενεργός πολίτης” μπορεί “να λειτουργήσει σαν καταλύτης”.
Είναι ανάγκη όμως να θυμηθούμε τον Λόγο του Θεού που είπε: <<εάν δεν με δεχθείτε
Θα πεθάνετε μέσα στις αμαρτίες σας.»,όπως επίσης και το λόγο ενός ακόμη ενεργού πολίτη, του Απ. Παύλου που είπε: <<ο κόσμος είναι αυτοκαταρούμενος.»
ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΣΘΕΝΗΣ?//Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Ή Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ? // “η λαϊκή αυτοάμυνα” ή η μετάνοια ?
//
Είναι αδύνατο να υπάρξει γλώσσα συνεννόησης από τη στιγμή που υπάρχει διαφορά στόχων
ανάμεσα στην ολιγαρχία και το έθνος.Οι διάφορες ελίτ στρέφουν την χώρα πρός την
ελληνοτουρκική φιλία και το νεοφιλελευθερισμό ενώ το έθνος επιθυμεί από τα χρόνια του
νεοελληνικού διαφωτισμού ανεξάρτητη εθνοκεντρική Ελλάδα με αυτάρκη προστατευτική οικονομία.
Το δίκαιο το έχει το έθνος γιατί όποτε οι `Ελληνες μετείχαν σε πολυπολιτισμικά σχήματα
είχαν ένα αδρανή πολιτισμικό ρόλο και ο πολύς κόσμος ζούσε σε καταστάσεις αμάθειας και
τρομερής εξαθλίωσης.
Νεκτάριος Κατσιλιώτης
Ιστορικός-Εκδότης
Ο κ. Γιανναρας εξακολουθει να προωθει “εξω-συνταγματικες” και μη δημοκρατικες λυσεις. Ποιος ειναι ο “ηγετης” που εχει στο μυαλο του; Ας τον ονομασει. Ποιον αλλο δικτατορα (πρωην “ΖΩΙΚΟ”) φιλο του μας ετοιμαζει; Δεν εχει ποτε μια καλη κουβεντα να πει για κανεναν; Αλλα….
Το γηρας ου γαρ ερχεται μονον
Ο κ. Γιανναράς εμπνέει και συνεχίζει να εμπνέει με αυτά τα οποία γράφει και λέει.
Το πρόβλημα αρχίζει από το σημείο, στο οποίο ιδεολογικοποιήται, είτε αρνητικά είτε θετικά.
Αυτά τα οποία λέει οφείλουνε να μας απασχολήσουνε σοβαρά, όχι όμως να αποτελέσουνε τόπο στάσης, αλλά σημείο αναφοράς.
Δυστηχώς στην Ελλάδα έχουμε μια πολύ κακή παράδοση με φιλοσόφους, παλιόθεν (όπως θα έλεγε και ο Μακρυγιάννης) έως σήμερα. Οι μισοί θέλουμε να τους κάμουμε κυβερνήτες με δικτατορικές εξουσίες και οι άλλοι μισοί, να τους δούμε να πίνουνε το κόνιο!
Με αυτό τον τρόπο λειτουργεί και η εξουσία στην Ελλάδα, από την προεπαναστατική περίοδο, επί τουρκοκρατίας δηλαδή. Ότι έφτιαχναν οι αρματολοί (σήμερα η εκάστοτε κυβερνώντες) το χαλούσαν οι κλέφτες (σήμερα η εκάστοτε αντιπολίτευση). Έκαμε ένας από τους δύο κάτι σωστό, το χαλούσε ο άλλος, λιγότερο ικανός, αλλά περισσότερο δημαγωγός, ερχόμενος στην εξουσία. Τουναντίον, έκαμε ο ένας κάτι κακό, ο επόμενος, περισσότερο ικανός, αλλά λιγότερο δημαγωγός, ήτανε απασχολημένος με την ανατροπή του, χωρίς να μπορεί έτσι να προσφέρεται κάτι καινούργιο, αλλά στην καλύτερη περίπτωση περιοριζότανε το κακό.
Ράβε ξύλωνε, δουλειά να μην σου λείπει!
Δε θα συμφωνησω με τον χρήστη ο οποίος αφησε υπονοούμενα για τη δημοκρατικότητα του Γιανναρά. Αν είναι δυνατον. Χαρισματικος ηγέτης είναι ένας ηγέτης ο οποίος έτσι κι αλλοιώς δεν έχει ανάγκη μια δικτατορία για να επιβάλει τη γνώμη του.
Να θυμήσω όμως στο συγκεκριμένο χρήστη οτι η δημοκρατία είναι άθλημα, άλλοι λαοί έχουν επιδόσεις και άλλοι όχι. Εξαρτάται από την κατανόηση που έχουν πάνω στην έννοια δημοκρατια και πολιτική. Οι διαπιστώσεις του Γιανναρά για ένα τέλμα πολιτικό μάλλον έχουν ισχυρή βάση, με δεδομένο οτι η απόσταση των πολιτών από τα κόμματα μεγαλώνει, η απόσταση των κομμάτων από την πολιτική επίσης, έχουν σχεδόν αυτονομηθεί θεσμικά, αναπαράγοντας οικογενειοκρατικά συστήματα, λογικές οπαδών κτλ. Στα ΜΜΕ δεν υπάρχει κανένας θεσμικός έλεγχος. Η κοινωνία βρίσκεται σε κατάσταση ασυνενοησίας, και μετά λέμε το Γιανναρά “απαισιόδοξο” επειδη επισημαίνει τα αυτονόητα.
Νομίζω οτι η φράση του για “χαρισματικό ηγέτη” αντιστοιχεί σε ένα πολιτικό πρόσωπο το οποίο μάλλον θα μπορούσε να δώσει κάποια διέξοδο σε μια κρίση, και, επιτέλους να συμβαδίσει το λαικο συναίσθημα με τη λογική. Δεν είδα αναφορά σε εξωδημοκρατικές λύσεις, οπότε μην κατηγορούμε άδικα.
Ο Γιανναράς λέει τα αυτονόητα. Ούτως ει άλλως, το παρόν πολιτικό κατεστημένο χρεοκόπησε μαζί με την χώρα, άρα δεν μπορεί να την βγάλει από την κρίση, αφού το ίδιο την βύθισε σ’ αυτήν.
Η εμφάνιση ηγέτη δεν γίνεται κατά παραγγελίαν, δυστυχώς, και όσο η χώρα στερείται ενός ηγέτη, τόσο θα βυθίζεται στο χάος. Είναι, όμως, κρίσιμο να γίνει αντιληπτό ότι το παρόν διεφθαρμένο και οικογενειοκρατικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα, μία ελεεινή παρωδία δημοκρατίας, όχι μόνο δεν βοηθά στην ανάδειξη ηγέτη, αλλά την αποτρέπει. Και μαζί μ’ αυτήν, αποτρέπει την ανάδειξη ικανών ανθρώπων σε κυβερνητικές θέσεις.
Το μόνο που θα μπορούσε να γίνει είναι να σχηματιστεί κυβέρνηση εκ προσωπικοτήτων (το πρόβλημα είναι ποιος θα τις ορίσει), η οποία δια διαχειριστεί για όσο χρειαστεί τα οικονομικά και εθνικά μας θέματα. Μία κυβέρνηση από ανθρώπους εγνωσμένου κύρους, ανεξάρτητους από κομματικές συμμορίες και μη παρακωλυόμενους από “κΥνοβουλετυτικές” διαδικασίες, η οποία απερίσπαστη και σοβαρά θα μπορέσει να εργαστεί για να περισώσει ό,τι και αν μπορεί να περισωθεί ακόμη από τα συντρίμμια που αφήνουν πίσω τους οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες της μεταπολίτευσης. Οι τελευταίοι πρέπει να πάρουν οριστικά την άγουσα για το σπίτι τους, να βρουν κάποια δουλειά για να κερδίσουν τα προς το ζην, αφού εννοείται ότι ούτε σύνταξη ούτε άλλου είδους “αποζημίωση” θα πάρουν, έως ότου περάσουν από δίκη και τους κατασχεθούν οι περιουσίες, την δημιουργία των οποίων δεν μπορούν να δικαιολογήσουν.
Αυτά θα έπρεπε να γίνουν, αλλά δεν θα γίνουν, διότι δεν υπάρχει κανείς να τα κάνει.
Σε όλα θα συμφωνήσω με τον κύριο καθηγητή με μια μικρή επιφύλαξη όμως ως προς το σχόλιο του για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Επιφύλαξη που όπως είναι λογικό ούτε στιγμή δεν μειώνει στο ελάχιστο την απέραντη εκτίμηση που τρέφω για το πρόσωπο του καθώς και τον αντίστοιχο θαυμασμό για την προσφορά του.
Όντως ο Σαμαράς περιστοιχίζεται από πολιτικούς που κατά την διάρκεια άσκησης των κυβερνητικών τους καθηκόντων απέτυχαν παταγωδώς να αξοποιήσουν έστω και στο ελάχιστο την ξεκάθαρη εντολή για αποπασοκοποίηση του κράτους. Παρόλο που διά στόματος του αρχηγεύοντος τους είχαν υποσχεθεί την περιβόητη επανίδρυση , κυβέρνησαν ακολουθώντας πιστά το σύστημα ΠΑΣΟΚ εκτοξεύοντας επικοινωνιακά πυροτεχνήματα αντί να παράγουν έργο και αφήνοντας απείραχτη τη κυρίαρχη φαυλότητα των χρυσοκάνθαρων της εξουσίας που επίσης είχαν υποσχεθεί να καταπολεμήσουν τόσο προεκλογικά όσο και μετεκλογικά με την πολυθρυλούμενη αναφορά στους νταβατζήδες. Είναι δε ηλίου φαεινότερον ότι εκφαυλίστηκαν και αρκετοί από αυτούς.
Όμως είναι συνήθης διαπίστωση ότι ο Σαμαράς αρχηγεύει σε ένα κόμμα που το μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτευτών του ήταν και ίσως είναι ακόμα αντίθετο στην παρουσία του σε αρχηγική θέση σε απόλυτη σύμπνοια με τα καθεστωτικά ΜΜΕ.
Κάτι που καθιστά δυσκολότατη την τάχιστη αλλαγή του κόμματος, το νυστέρι δυσκολεύεται να μπει.
Προέχει η αποπομπή των λεγόμενων βαριδίων του κόμματος που ήδη ξεκίνησε με τις διαγραφές Παλίδη, Κιλτίδη και Μπακογιάννη, .
Ίσως θα έπρεπε να περιμένουμε λίγο, η προσωπική πορεία του Σαμαρά στα χρόνια της πολιτικής του μοναξιάς όταν δεν διαπλέθηκε με το εκδοτικοκατασκευαστικό κατεστημένο αποτελεί σοβαρό εχέγγυο. Το ίδιο και η θέση του προ εικοσαετίας περίπου στο εθνικό θέμα της Μακεδονίας.
Το επερχόμενο συνέδριο θα βοηθήσει να ξεκαθαρίσει το τοπίο.
Αυτά να τα πειτε στη Ντορούλα σας που έκανε ότι έκανε (μάλλον τίποτα δεν έκανε) τόσα χρόνια ως Κυβερνητικό στέλεχος υψηλότατων εξουσιαστικών οφικίων, και τώρα τα βάζει με τον Αντωνάκη ως μυξοπαρθένα που της πήραν τη Μπάρμπη!