|Του Δημήτρη Βερδελή|
Έρχονται στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου που αυτός φτάνει στα όριά του. Τέτοιες στιγμές έχουν υπάρξει πολλές κατά την διάρκεια της υπερχιλιετούς ιστορίας του Ελλ. Έθνους. Την περίοδο που «ήταν όλα σιωπηλά γιατί τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.» ή που απειλούταν να καταλυθεί η πολύτιμη ελευθερία μια βαθιά συνειδησιακή υποχρέωση καλούσε τους Έλληνες πολίτες-οπλίτες να πάρουν τα όπλα για να υπερασπισθούν την γη των πατέρων τους.
Στη μάχη του Μαραθώνα ο Μιλτιάδης είπε στους άνδρες του πως αν χάσουν οι Πέρσες τη μάχη έχουν σπίτια για να επιστρέψουν σε αυτά ενώ οι Έλληνες όχι και έχοντας στο νου και την καρδιά τους την προστασία των βωμών και των εστιών τους μπόρεσαν και νίκησαν γιατί η αλήθεια είναι πως κανείς δεν πολεμάει επειδή του αρέσει ο πόλεμος αλλά για να υπερασπιστεί τους ανθρώπους του, τη γη του, την ελευθερία του.
Η αλήθεια είναι πως πριν από τη μεταπολίτευση το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» εμπεριείχε κάτι το ιερό, κάτι στο οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι πίστευαν και το οποίο υπήρξε πηγή ευτυχίας και ευημερίας για τους Έλληνες. Η κατάσταση αυτή μετεβλήθη ραγδαίως από το ’74 και μετά ενώ από το ’81 και μετά υπήρξε η πλήρης απαξίωση του τριπτύχου αυτού αφού θεωρούνταν χουντικό και αναχρονιστικό. Μετά το σύνθημα «ο λαός στην εξουσία» και την άνοδο των μη προνομιούχων, μέχρι τότε, αριστερών πολιτών επιβλήθηκε μια άτυπη ιδεολογική τρομοκρατία στην οποία αν δήλωνες δεξιός ήσουν «φασίστας», αν δήλωνες θρησκευόμενος ήσουν «οπισθοδρομικός» και εάν έφερες έναν συγκεκριμένο κώδικα αξιών με βασικό άξονα την πίστη στο έθνος και την πατρίδα ήσουν «βασιλοχουντικός».
Τα βήματα που ακολουθήθηκαν ήταν αργά αλλά σταθερά: υποβάθμιση της διδασκαλίας της γλώσσας και της έννοιας της γλωσσικής συνέχειας στην εκπαίδευση, κατάργηση της αξιολόγησης στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, έλλειψη πειθαρχίας και σεβασμού στους εκπαιδευτικούς, υποβάθμιση του μαθήματος των θρησκευτικών, συχνές αλλαγές ύλης στο μάθημα της ελληνικής ιστορίας και γενικότερα μια προσπάθεια πλήρους υποβαθμίσεως της εθνικής συνείδησης στην εκπαίδευση παρά τις προβλέψεις του καταστατικού χάρτη της χώρας.
Η κατάσταση θεωρούνταν λίγο έως πολύ μη αναστρέψιμη για την ελληνική παιδεία. Η έννοια ελληνικότητα δεν είχε την πρέπουσα προσοχή που άξιζε, και νομίζω πως ακόμα και σήμερα αν ρωτήσεις κάποιο παιδί του γυμνασίου ή του λυκείου τι είναι ελληνικότητα δύσκολα θα σου απαντήσει.
Η εικόνα αυτή όμως άλλαξε εν ριπή οφθαλμού όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποφάσισε να «λύσει» το ονοματολογικό με τη συμφωνία των Πρεσπών. Το τι και πως έγινε αυτή η «αφύπνιση» της εθνικής «ενσυναίσθησης» δεν είναι το ζήτημα που θα εξετάσουμε εδώ.
Αυτό που θεωρώ πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα είναι το πως από τις διαμαρτυρίες των ελληνοπαίδων για την τετράγωνη τυρόπιτα περάσαμε στις διαμαρτυρίες για το Μακεδονικό. Η «μαγιά» της ελληνικότητας που υπάρχει ακατέργαστη στη ψυχή της μαθητικής νεολαίας και που άντεξε δεκαετίες υπονόμευσης μπορεί και πρέπει να ενδυναμωθεί και να αποκρυσταλλωθεί για να αποτελέσει το θεμέλιο της νέας Ελλάδας.
Αυτή είναι η σημαντικότερη αποστολή που πρέπει να επιτύχει η συντηρητική παράταξη.
Πηγή
Πηγή
4 comments
Συμφωνώ με τα γραφόμενα στο άρθρο σας. Το ποιά παράταξη είναι συντηρητική, σηκώνει μεγάλη κουβέντα.
Εάν αυτοαποκαλείστε “συντηρητικοί” δεν πρόκειται να πάτε μακριά, ούτε φυσικά να προσελκύσετε τους νέους. Εμένα προσωπικά μου θυμίζει κονσέρβα. Άσε που υιοθετείτε έναν υβριστικό ή τουλάχιστον υποτιμητικό χαρακτηρισμό ως ταυτότητα, Όταν οι “προοδευτικοί” ονόμασαν τους εαυτούς τους έτσι, σύμφωνα με τη θεωρία τους ότι αυτοί πάνε μπροστά, είπαν οι αντίπαλοί μας είναι συντηρητικοί, δηλ. μια απλή επανάληψη του ήδη υπάρχοντος, κι εσείς άκριτα το υιοθετείτε. Ούτε “δεξιοί” να δεχτείτε να ονομάζεστε, δηλαδή να καθορίζεστε από το πού καθόντουσαν κάποιοι στο αμφιθέατρο της πρώτης συνέλευσης στη διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης. Μην κάνετε το λάθος να καταφύγετε στα σχήματα του παρελθόντος, στη δεξιά του `50 και του `60, νομίζοντας ότι αυτή η κουλτούρα μπορεί να εκπροσωπήσει τους νέους που αφυπνίστηκαν με το θέμα της Μακεδονίας. Μην αναπαράγετε σας παρακαλώ τα δίπολα αυτά, γιατί είναι πολύ σκουριασμένα και γεμάτα παλιές αμαρτίες. Βγάλτε επιτέλους από το ντουλάπι το παλιό καλό σπαθί που λέγεται δικαιοσύνη και αρετή. Δεν υπάρχει πιο διαχρονικό, γερό όπλο, από το όπλο της δικαιοσύνης, με το οποίο νίκησε ο Οδυσσέας τους μνηστήρες και ο Μιλτιάδης τους Πέρσες. Αν η Δεξιά έχασε, έχασε επειδή δεν ήταν παρά μια καρικατούρα, μια πρόσκαιρη και τυφλή μίμηση της Δύσης. Παρόλα αυτά, η κουλτούρα αυτή της ιστορικής γνώσης που παίρναμε από παιδιά στο σχολείο, ανάμεσα στον χάρτη των κατακτήσεων του Μ. Αλέξανδρου και των πορτραίτων των ηρώων του `21, μας έδινε έναν κοινό συλλογικό εαυτό. Αυτό χάθηκε με τη μεταπολίτευση, όταν η προσχώρηση στην αριστερή “επαναστατικότητα” μάγεψε όλους τους έφηβους της εποχής, όπως ακριβώς ο μαγεμένος αυλός έκλεψε όλα τα παιδιά των ανθρώπων της πόλης στο ομώνυμο παραμύθι και έμειναν στο παραμύθι αυτό για πάντα, διδάσκοντας στα παιδιά τους τη νοσταλγία του τί ωραία που ήταν τότε. Και τα παιδιά τους ζούνε ακόμα εκεί, θα ψηφίσουν Σύρριζα για να μην βγει με τίποτα ο Μητσοτάκης! Αν θέλουμε να σώσουμε το έθνος μας, τη τιμή μας και τους απογόνους μας, μας χρειάζεται μία γλώσσα. Όχι συντηρητική, όχι αναπαραγωγή χιλιομασημένων, αλλά με επιχειρήματα ζωντανά. Τα αρχαία κείμενα που ευτυχώς σώζονται μας διδάσκουν πως χρησιμοποιείς το μυαλό σου για να παράγεις λόγο, για να διαφωνείς χωρίς να βρίζεις και να προσβάλεις. Τα αρχαία ελληνικά κείμενα είναι κλασσικά, επειδή έχουν μέγιστη επικοινωνιακή δύναμη. Γι αυτό ταξιδεύουν σε όλες τις εποχές και σε όλους τους τόπους από μόνα τους, χωρίς να τα σπρώχνει κανένα επιμορφωτικό ινστιντούτο και καμία πολιτιστική διπλωματία. Το ίδιο και ο Καβάφης. Έγινε παγκόσμιος ποιητής από μόνος του. Αυτός που στο ελληνικό κρατίδιο τον περιγελούσαν και τον διακωμωδούσαν. Που τόσοι πολλοί θα ήθελαν να αποκτήσουν την επιτυχία του σήμερα, αλλά δεν καταλαβαίνουν πώς το έκανε. Αυτός ο περίφημος “εκσυγχρονισμός της παράδοσης” δεν είναι τίποτε άλλο, παρά να θεωρήσουμε εμείς οι ίδιοι ότι εκτός από το χωριό μας και την τοπική ταυτότητα με την οποία ζήσαμε επί αιώνες είμαστε οι Έλληνες που θα θέλαμε να μας θεωρούσαν έτσι και να μας σέβονται οι άλλοι. Αν δεν αναλάβουμε την ευθύνη να επεξεργαστούμε έναν συλλογικό εαυτό, μία ταυτότητα που να χωράμε όλοι, με αποδοχή της ποικιλομορφίας του καθένα και του κάθε τόπου, και της κάθε χρονικής περιόδου του παρελθόντος, δεν θα συνέλθουμε ποτέ. Το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς ευτυχώς ξηλώθηκε από μόνο του. Δεν φτάνει όμως αυτό. Να μιλάμε στο όνομα της δικαιοσύνης και με δικαιοσύνη. Να είμαστε ηθικά πρότυπα σαν τον Αριστείδη. Να υποστηρίζουμε τους δίκαιους ανθρώπους και τον σεβασμό των νόμων και των κανόνων. Να πάψει ο δίκαιος να είναι “αγαθός” και “μαλάκας” και να γελάνε οι άλλοι μαζί του, οι συσπειρωμένοι γύρω από τον αρχινάρκισσο που κάνει κουμάντο. Αν θέλετε να σώστε τη χώρα, καλλιεργείστε την αρετή. Στην καλλιέργεια της αρετής συναντιέται χωρίς ιδεολογήματα ο αρχαίος και ο χριστιανικός πολιτισμός μας. και δεν είναι συντηρητικός. Είναι δυναμικός. Αυτό το αγωνιστικό φρόνημα, αυτή την ενέργεια που ξεχειλίζει και περισσεύει και γίνεται φαγωμάρα, με περισσή σοφία οι αρχαίοι σοφοί νομοθέτες την διοχέτευσαν σε τοπικούς και πανελλήνιους αγώνες. Ένα στόχο βάλτε και όλα τα άλλα θα βρουν το δρόμο τους: Ας δείξουμε επιτέλους ποιοι είμαστε! Μπορούμε. Νυν υπέρ πάντων ο αγών. Το αίμα μας πίσω. Αρκετά πια οι προσβολές και η υποτίμηση. Ας ενωθούμε σε έναν κοινό αγώνα. Να τους δείξουμε διεθνώς (τώρα που ο κόσμος έγινε μία παγκόσμια αγορά και θέατρο συγχρόνως, όπως εμείς τους διδάξαμε) ποιοι είμαστε και τι είμαστε ικανοί να κάνουμε.
Διαφωνούμε κάθετα με την προσέγγισή σας, η οποία είναι εσφαλμένη σε μια σειρά σημείων και κυρίως, φοβούμαι, πως είναι ιδεολογικά ανιστόρητη. Λυπούμαι που αναγκάζομαι να προβώ σε αυτήν την διαπίστωση διότι, από το συγκείμενο, αντιλαμβάνεται κανείς πως μάλλον είστε Δεξιών και Συντηρητικών αντιλήψεων.
Περνώντας στην ουσία, διατυπώνετε την άποψη πως ο αυτοπροσδιορισμός μας, ως Δεξιών Συντηρητικών (και αντι-κομμουνιστών θα προσέθετα), είναι αρνητικός ετεροπροσδιορισμός που έλκει την καταγωγή του από την Γαλλική Επανάσταση και που, μεθοδολογικά, η υιοθέτησή του αποτελεί στρατηγικό ατόπημα για εμάς (τους Δεξιούς Συντηρητικούς) ως προσχώρηση στην ρητορική του Εχθρού (της Αριστεράς).
Αναρωτιέμαι, δεν γνωρίζετε τον βαθύτερο φιλοσοφικό συμβολισμό των όρων Δεξιάς και Αριστεράς;
Στα αλήθεια νομίζετε πως πρόκειται απλά για μια ορολογία που προήλθε από μια γεωμετρική διάταξη στην συνέλευση που σηματοδοτεί την γενέθλια φάση της νεωτερικότητας. Δεν γνωρίζετε πως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο; Η ίδια, αυτή γεωμετρική διάταξη προήλθε από την βαθύτερη σημασία των όρων Δεξιά και Αριστερά και επιλέχθηκε τότε ακριβώς για να την συμβολίσει. Από τον Ηρόδοτο ακόμα έως και την Ανατολική Χριστιανική φιλοσοφία, ακόμα και στην Μεσαιωνική φιλοσοφία, η σημασία της λέξης Δεξιός ταυτίζεται με τον ευτυχή, τον αίσιο, τον ευοίωνο. Είναι εκείνος που έρχεται από την Ανατολή, είναι ο Δίκαιος, είναι όλα αυτά που αναφέρετε στο τέλος του κειμένου σας και μας προτείνετε να τα βάλουμε στην θέση του προσδιορισμού Δεξιός. Μάθετε λοιπόν, πως δεν χρειάζεται, διότι αυτό σημαίνει Δεξιός. Φυσικά αντιλαμβάνομαι πως είναι δύσκολο να γνωρίζετε την πρωταρχική σημασία καθώς σήμερα ζούμε στην νεωτερική εποχή που κυριαρχεί η κατεξοχήν έκφραση του Κακού (όπως εμείς οι Δεξιοί, παραδοσιοκεντρικοι, Συντηρητικοί ορίζουμε το Κακό) δηλαδή η Αριστερά, διότι πρέπει να μάθετε επίσης πως αυτή ήταν η πρωταρχική σημασία και αυτής της λέξης. Ο Αριστερός σήμαινε τον δυσοίωνο, τον απαίσιο, τον ολέθριο, τον ερχόμενο από την Δύση. Αυτό που στο κείμενό σας αναφέρετε ως “καρικατούρα της Δύσης” είναι ο πρωταρχικός ορισμός της Αριστεράς, όχι της Δεξιάς όπως (σας έκαναν να) νομίζετε. Η πρωταρχική σημασία του δυισμού Δεξιάς-Αριστεράς αποτελεί δική μας ορολογία. Είναι παραδοσιακοί, προ-νεωτερικοί ορισμοί και ο Εχθρός υιοθέτησε την δική μας ρητορική και αυτοπροσδιορίστηκε ως Αριστερά διότι οι ίδιοι δέχονται για τον εαυτό τους πως εκπροσωπούν ακριβώς αυτό που εμείς θεωρούμε ως το Κακό par excellence. Εκπροσωπούν το μίσος εναντίον του Χριστιανισμού, το μίσος για την παραδοσιακή διάρθρωση της κοινωνίας, το μίσος για την παραδοσιακή οικογένεια, το μίσος για τον μεταφυσικό αντι-υλισμό δηλαδή το μίσος των σχέσεων κοινωνίας, το μίσος για το εθνοκεντρικό πολιτισμό, το μίσος για τον Καινό Άνθρωπο του Χριστιανισμού. Εκπροσωπούν τον κενό Άνθρωπο του νεωτερισμού, τον (υπ)Άνθρωπο της εποχής μας. Αυτό το μίσος και αυτή η αντίληψη, με την έλευση της νεωτερικής εποχής, ανάγεται σε ιδεολογία και σε πολιτικό πρόταγμα, αυτήν που αποκαλούμε προοδευτισμό και μετέπειτα Αριστερά, τον φιλελευθερισμό, κομμουνισμό, συμμοριτισμό και τα λοιπά.
Συνεπώς, ειδικά σήμερα, που φαίνεται να αναδύεται μια παγκόσμια Συντηρητική Επανάσταση που κλονίζει τα θεμέλια του νεωτερικού κόσμου της Αριστεράς, ποδοπατά την συστημική ιδεολογία της, αντιμάχεται την παγκοσμιοποίηση και την ιδεολογική της προμετωπίδα, τον Αριστερό πολυπολιτισμικό σχετικισμό, και την απειλεί σχεδόν σε κάθε χώρα, πρέπει περισσότερο από κάθε άλλη φορά όλοι οι άνθρωποι που πιστεύουμε αυτά που γράφετε στο τέλος του κειμένου σας να παρουσιαστούμε με το πραγματικό μας όνομα: Δεξιοί και Συντηρητικοί.
Με τόση πάχνη πάνω στ’άνθη η χώρα μας εχάθη