Γράφει ο Ἀπόστολος Βρανᾶς
Ι) Νὰ μᾶς Ζήσει ἡ Ἑλλάδα μας!
Γιὰ πρώτη φορὰ φέτος, γιορτάζουμε Ἐθνικὴ Γιορτὴ χωρὶς Παρέλαση καὶ μεγάλη Θρησκευτικὴ Γιορτὴ χωρὶς Ἐκκλησιασμό. Εἴτε πηγαίναμε στὶς παρελάσεις τὰ προηγούμενα χρόνια, εἴτε ὄχι, εἴτε ἐκκλησιαζόμασταν ὡς πιστοὶ Χριστιανοί, εἴτε ὄχι, ἐδῶ βλέπουμε τὴν ἀνάγκη νὰ δώσουμε στὸ τυποποιημένο ‘Ζήτω ἡ Ἑλλάς!’ διπλὸ νόημα: κυριολεκτικὸ καὶ μεταφορικό.
Κυριολεκτικὸ διότι γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία της, ἡ Χώρα μας βρίσκεται μπροστὰ σὲ μία πανδημία μὲ δυσοίωνες προοπτικές (σήμερα, θὰ ἀφήσω κατὰ μέρους τὸ ἐὰν ὁ ἰὸς εἶναι φυσικὸς ἢ ἀνθρωπογενής, πατενταρισμένος ἢ ὄχι, τμῆμα ἑνὸς μεγαλύτερου σχεδίου (πολλῷ δὲ μᾶλλον τοὺς ἐμπνευστὲς ἑνὸς τέτοιου σχεδίου) ἢ ὄχι καὶ ἄλλες τέτοιες συζητήσεις νὰ περνάει ἡ ὥρα)! Δὲ μιλάω γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ κάθε ἀτόμου διότι, ὅσο κι ἂν ἀκούγεται σκληρό, αὐτὸ δὲν ἀφορᾶ τὴν ἐπιβίωση τῆς Πατρίδας – σκέφτομαι τὴν κυριολεκτικὴ ἐπιβίωση τοῦ μεγαλύτερου τμήματος τοῦ συνόλου τῶν κατοίκων της!
Μεταφορικὸ διότι τὴν ἴδια περίοδο καὶ τὰ προηγούμενα χρόνια, ἡ Ἑλλάδα μας βρίσκεται στὴν πρώτη γραμμὴ ἀναχαίτισης ἑνὸς καινοφανοῦς κύματος γνησίων προσφύγων καὶ κεκαλυμμένων λαθρομεταναστῶν, οἱ ὁποῖοι εἶναι ὅλοι ἀλλόγλωσσοι καὶ στὴ συντριπτική τους πλειονότητα ἀλλόθρησκοι (ξεκαθαρίζω ὅτι ὁ ἀδελφὸς μου εἶναι μετανάστης στὸ ἐξωτερικὸ κι ἐγὼ εἶμαι παντρεμένος μὲ ἀλλοδαπή – πρὸς ἀποφυγὴν ταμπελῶν τύπου ‘ρατσιστὴ’ καὶ ‘φασίστα’!). Σαφῶς καὶ θὰ θέλαμε νὰ βοηθήσουμε ὅλους αὐτοὺς τοὺς ταλαιπωρημένους καὶ μή, ὅμως – ἂν τοὺς δεχόμασταν ὅλους ἀνεξαιρέτως μέσα (μὲ μόνη ἐγγύηση ὅτι οἱ ‘ἑταῖροι’ μας ΔΕ θὰ ἀποκαθιστοῦσαν παρὰ μιὰ ἰσχνὴ μειονότητά τους) – τότε θὰ βαδίζαμε ὁλοταχῶς πρὸς τὸ μεταφορικὸ θάνατο τῆς Ἑλλάδας: μία Ἑλλάδα δίχως Ἕλληνες! Καί, ἐπειδὴ ὅλοι γνωρίζουμε καὶ λίγη Ἱστορία, δὲν εὐσταθεῖ τὸ ἐπιχείρημα ‘Καααλά, ἐδῶ ἤδη μία φορὰ ἀλλάξαμε θρησκεία (μὲ τὸ καλὸ καὶ μὲ τὸ ζόρι) ἐγκαταλείποντας τὸ ἐγχώριο Ὀλύμπιο Πάνθεον πρὸς ὄφελος τοῦ ἐξ ἀνατολῶν εἰσαγόμενου Χριστιανισμοῦ. Καὶ τὶ ἔγινε;’’ καθὼς μιλᾶμε γιὰ μία διαδικασία μετάβασης ποὺ διήρκεσε μερικοὺς αἰῶνες ἐνῶ ἡ σημερινὴ κατάσταση ἐξελίσσεται σὲ ταχύτατους ρυθμοὺς χρόνων καὶ δεκαετιῶν!
Νὰ μᾶς ζήσει λοιπὸν ἡ Ἑλλάδα μας – Ζήτω ἡ Ἑλλάς! – καὶ νὰ παραμείνει Ἑλληνική!
ΙΙ) Νὰ βελτιωθεῖ ἡ Ἑλλάδα (κι ἐμεῖς μαζί της)
Εἴθισται στὶς δύσκολες καταστάσεις νὰ κάνουμε καὶ λίγη ἐνδοσκόπηση.
Ἡ παραγωγικότητα τῆς χώρας εἶναι σὲ πολὺ χαμηλὰ ἐπίπεδα – δὲ θα μπῶ σὲ στατιστικές παρουσιάσεις καὶ ἀναλύσεις ἀλλὰ σίγουρα (πρέπει νὰ) μᾶς τρομάζει τὸ ὅτι γιὰ μάσκες προσώπου ἐξαρτώμαστε ἀπὸ τὶς εἰσαγωγὲς καὶ ὅτι γιὰ λεμόνια συμπληρώνουμε τὶς ἀνάγκες μας εἰσάγοντας ἀπὸ τὴν (κατὰ τὰ ἄλλα ‘κακὴ’) Τουρκία. Προσφάτως, εἴδαμε μία συνεχὴ καὶ πεισματικὴ ἄρνηση ἀπὸ ἕνα σημαντικὸ τμῆμα τοῦ πληθυσμοῦ νὰ συμμορφωθεῖ μὲ τὰ ὅντως δυσάρεστα περιοριστικὰ μέτρα (δὲ θὰ μπῶ σὲ παραδείγματα διότι κάποια ἀπὸ αὐτὰ θὰ μᾶς ‘πονέσουν’) – προφανῶς, θέσαμε γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὸ προσωπικὸ μας ‘καλῶς ἔχειν’ πάνω ἀπὸ τὸ ὁμαδικό. Μὲ βάση τὴν ἀπαγόρευση τῶν ὅποιων θρησκευτικῶν τελετῶν (κυρίως τῶν Χριστιανικῶν Θείων Λειτουργιῶν καὶ (λόγῳ ἐποχῆς) Χαιρετισμῶν), εἴδαμε νὰ ἀναβιώνει γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὸ τρομακτικὸ φάντασμα τοῦ κοινωνικοῦ διχασμοῦ μὲ τὶς δύο πλευρὲς νὰ ἀνταλλάσσουν ὑποτιμητικότατους χαρακτηρισμούς … Στὸ θέμα τῆς ἀνακύκλωσης, ἡ Χώρα μας ὑστερεῖ τραγικά, παρότι ὁ καταναλωτισμός ‘βασιλεύει’. Τέλος, ὁ δικαιωματισμὸς θριαμβεύει (ὅλοι ‘ἀγωνιζόμαστε’ γιὰ τὰ δικαιώματά μας) ἀλλὰ συνήθως δὲ γίνεται κὰν ἀναφορὰ στὶς ὑποχρεώσεις μας …
Καί, γιὰ νὰ μὴν εἴμαστε ἄδικοι, ὑπῆρξαν καὶ θετικὰ παραδείγματα (μόνο ποὺ στὴν πλειονότητά μας προτιμήσαμε εἴτε νὰ τὰ ἀγνοήσουμε πλήρως, εἴτε νὰ τὰ περάσουμε στὰ ψιλὰ ὡς ‘ἀναμενόμενα’ ἐνῶ ἀκριβῶς πρέπει νὰ τονιστοῦν!): πρὸς χάριν τῆς συντομίας, θὰ ἀναφερθῶ μόνο στὴν πρωτοφανὴ ὀμόνοια τῶν πολιτικῶν μας (ποὺ σὲ ἄλλες περιπτώσεις τσακώνονται σὰν τὰ κοκκόρια) καὶ στὸ κῦμα βοήθειας ποὺ ἔχει σταλεῖ στὰ δύο μέτωπα – τοῦ Ἔβρου καὶ τῶν νοσοκομείων, μὲ μορφὴ ἐθελοντική, ὑλικὴ καὶ χρηματική.
Μᾶλλον, λοιπόν, πρέπει νὰ μελετήσουμε τὸ ‘τί πάει στραβὰ’ καὶ νὰ τὸ διορθώσουμε κατὰ τὸ δυνατὸν, ἀρχίζοντας καὶ ἀπὸ τὰ ‘δικά μας’! Γιὰ νὰ γίνει ἡ Ἑλλάδα μας καλύτερη!
ΙΙΙ) Νὰ Ἐπανεκτιμηθεῖ ἡ Θέση τῆς Ἑλλάδας στὸ Παγκόσμιο ‘Στίβο’
Σαφῶς ὄχι τοῦ παρόντος, ἀλλὰ πρέπει κάποια στιγμὴ νὰ συζητηθεῖ σοβαρά: ποιὰ θέλουμε νὰ εἶναι ἡ θέση τῆς Χώρας μας στὸ παγκόσμιο γίγνεσθαι. Σαφῶς καὶ εἴμαστε μία μικρὴ πληθυσμιακὰ καὶ ἐδαφικὰ χώρα καὶ καταχρεωμένη, ὅμως πρέπει νὰ σκεφτοῦμε (καὶ ὄχι μόνο οἱ ‘ἄρχοντες’ καὶ οἱ ταγοί μας …), τὶ θὰ θέλαμε ἀπὸ τὴ θέση μας στὰ Βαλκάνια, στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἔνωση, στὴν Εὐρώπη, στὸ ΝΑΤΟ, στὸν κόσμο ὅλο … Πῶς θὰ μπορούσαμε νὰ ἀλλάξουμε τὴ θέση τῆς Ἑλλάδας ὥστε νὰ τὴν καταστήσουμε κάποια στιγμὴ χώρα-μαγνήτη ἐπενδυτῶν, σπουδαστῶν, τουριστῶν καὶ ὅποιων ἄλλων θὰ θέλαν νὰ τὴν κοιτάξουν νόμιμα καὶ παραγωγικά;
Κλείνω μὲ μία νότα αἰσιοδοξίας: ἡ πρόσφατη ἀλλαγὴ πλεύσης τῆς Ε.Ε. στὸ θέμα τοῦ ‘ντέρμπυ’ τοῦ Ἔβρου, δείχνει ὅτι ἀλλαγὲς μποροῦν νὰ γίνουν, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὶς μικρές καὶ προχωρῶντας σταδικὰ στὶς μεγαλύτερες.
Εἴθε κάποια στιγμὴ νὰ βλέπουμε τὴν Ἑλλάδα μας νὰ ἀνεβαίνει θέσεις στὶς διάφορες παγκόσμιες κατατάξεις!