Πόθεν η έκπληξη από τις εξελίξεις στα Σκόπια;

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 10 Νοεμβρίου 2021

Αφέλεια, ανικανότητα ή στρουθοκαμηλισμός η έκπληξη και αγωνία ορισμένων στην Ελλάδα, από τις εξελίξεις στα Σκόπια;

Όταν από τον Δεκέμβριο του 2017 έγινε σαφές και δημοσίως ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε αποφασίσει την πλήρη υποχώρηση έναντι των Σκοπίων, πίστευε κανείς ότι η εκείνη η πολιτική ηγεσία θα βρισκόταν αιωνίως στην εξουσία;

Ή μήπως δεν ξεκίνησε τη διαδικασία ξεπουλήματος της Μακεδονίας ο Νίκος Κοτζιάς από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών στις αρχές του 2015, με επίσκεψη μάλιστα στα Σκόπια ώστε να τους καταστήσει γνωστές τις προθέσεις του να αποδεχθεί τον «ψευδομακεδονισμό τους», επί πρωθυπουργίας Γκρουέφσκι παρακαλώ;

Το ξεχάσαμε; Ναι λοιπόν. Τον Ιούνιο του 2015 όταν ο Βαρουφάκης έτρεχε στα eurogroups, έπαυε τις πληρωμές και ο Τσίπρας αποφάσιζε το δημοψήφισμα, ο Κοτζιάς συναντούσε τον Γκρουέφσκι στην πόλη των Σκοπίων και του έλεγε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν διατεθειμένος να δεχθεί και το ελληνικό όνομα στο κράτος και στην εθνότητα και στη γλώσσα. Ο ίδιος ο Κοτζιάς τα λέει αυτά υπερηφάνως για τις πράξεις του. Θυμίζω ότι ένα χρόνο μετά έχασε τις εκλογές το VMRO και διευκολύνθηκε η παρουσίαση της «λύσης», αφού πρωθυπουργός ήταν πια ο δήθεν διαλλακτικός Ζάεφ.

[Σημείωση: στις 24 Ιουνίου 2015 έκανε κοινή δήλωση στα Σκόπια με τον υπουργό εξωτερικών του VMRO, δηλώνοντας ότι ήταν η τέταρτη φορά που τον συναντούσε κατά τη διάρκεια της θητείας του. Δεν είχαν κλείσει ούτε πέντε μήνες από τις εκλογές]

Ή μήπως δεν είδαμε ότι και ο Ζάεφ σε ορισμένες στιγμές δεν τήρησε ούτε καν τα προσχήματα και προέβη σε ωμές παραβιάσεις της Συμφωνίας των Πρεσπών; Μέχρι και η λοίσθια πολιτική πνοή του ήταν μία κοροϊδία στα μάτια μας. Η τελευταία του δημόσια δήλωση ήταν ότι παραιτείται από πρωθυπουργός και από πρόεδρος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος «της Μακεδονίας». Χώρια οι 170 συγκεκριμένες παραβιάσεις που κατέγραψε η Επιτροπή Ελληνισμού και απέστειλε στον κ. Μητσοτάκη στα τέλη Σεπτεμβρίου για ενημέρωση.

Αυτή λοιπόν την ύστατη πρόκληση του Ζάεφ, τη μετέδωσαν μεν ορισμένα ελληνικά ΜΜΕ, αλλά αποκρύπτωντας τη μετάφρασή της! Έβαλαν τελεία στο «κόμμα» και αποσιώπησαν το «της Μακεδονίας». Από πού πηγάζει τόση ενδοτικότητα; πού στηρίζεται αυτή η συνενοχή στο έγκλημα;

Ας τα πούμε λοιπόν ωμά. Οι Σκοπιανοί, επίσημοι ή απλοί πολίτες, φορείς ή ιδιώτες, δεν έχουν καμία πρόθεση να σταματήσουν να αναφέρονται στον εαυτό τους ως «Μακεδόνες» και στο κράτος τους ως «Μακεδονία». Ο «μακεδονισμός» είναι το Raison d’ être του κράτους των Σκοπίων. Η καρδιά του αφηγήματός τους. Ήδη, δημοτικοί σύμβουλοι του VMRO δήλωσαν σαφώς ότι δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσουν ποτέ τον όρο της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Οι Έλληνες, ο εγγράμματος κόσμος του πλανήτη και το απαύγασμα της Ιστορίας, δεν έχουν καμία αμφιβολία ότι οι Σλάβοι με τη Μακεδονία έχουν τόσο σχέση όση περίπου οι Κινέζοι με τη Σκανδιναβία.

Εάν σήμερα υπήρχαν απόγονοι των αρχαίων Αιγυπτίων, που μιλούσαν αρχαία Αιγυπτιακά, ασφαλώς και θα έθεταν αντιρρήσεις βλέποντας Άραβες που μιλάνε αραβικά να χρησιμοποιούν το όνομά τους. Στην περίπτωσή μας όμως, υπάρχουμε εμείς, οι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων (ως τμήμα των αρχαίων Ελλήνων), που μιλάμε ελληνικά (δηλαδή τη γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων), και ασφαλώς έχουμε δικαίωμα και αντιρρήσεις να φέρουμε, αλλά και να αρνούμαστε να χρησιμοποιούν τρίτοι το όνομά μας.

Ο μόνος τρόπος να πάψει να είναι ενοχλητικό για μας το πλαστό αυτό αφήγημα είναι ο ιστορικός χρόνος. Αφ’ ενός οι πραγματικοί πρόγονοι του μεγαλύτερου τμήματος των Σκοπιανών, δηλαδή οι Βούλγαροι, αφ’ ετέρου οι Αλβανοί αποκτώντας ολοένα και μεγαλύτερη εξουσία στη χώρα (όπως την παρούσα στιγμή είναι ολοφάνερο, διότι απαρτίζουν τον μόνιμο ρυθμιστικό κυβερνητικό εταίρο και των δύο πολιτικών πόλων της χώρας), σε δεδομένη στιγμή θα οδηγήσουν τα γεγονότα σε ένα ουδετεροεθνές όνομα, το οποίο ούτε θα ενισχύει και επιβραβεύει τον επικίνδυνο, ακραίο εθνικισμό του «μακεδονισμού», ούτε όμως θα αναδεικνύει μία από τις δύο εθνικές ταυτότητες της χώρας.

Θα συγκλίνει σε ένα ουδετεροεθνές όνομα κράτους, κατά παρόμοιο τρόπο που το ουδετεροεθνές όνομα Βέλγιο εκφράζει τις δύο εθνότητες των Γαλλόφωνων Βαλλόνων και Ολλανδόφωνων Φλαμανδών, χωρίς να ενοχλείται ή να εγείρει ζητήματα ούτε η Γαλλία, ούτε η Ολλανδία.

Ας το καταλάβουμε, να αφήσουμε τον χρόνο να δράσει.

Πηγή – https://www.antibaro.gr/article/31510