Γράφει ο Γιώργος Μανωλόπουλος.
Εκλογές διεξήχθησαν στις 25 Σεπτεμβρίου στη Ιταλία και πέρα όλων των άλλων, μία τεχνική λεπτομέρεια τράβηξε τη προσοχή μου. Στη φωτογραφία που συνοδεύει αυτό το άρθρο φαίνεται το πακέτο που λαμβάνουν οι Ιταλοί ομογενείς που ζουν στο εξωτερικό και επιθυμούν να ψηφίσουν. 8 αντικείμενα εκ των οποίων μία μόλις σελίδα οδηγιών και δύο φακέλους, έναν για το ταχυδρομείο και έναν για τη κάλπη. Αδιάβλητο εξασφαλισμένο με αριθμημένους φακέλους, κωδικό που διαγράφεται κλπ. Ανάλογα συστήματα εφαρμόζουν οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και δεκάδες άλλες χώρες.
Αντίθετα το σύστημα που επέλεξε η ελληνική κυβέρνηση περιλαμβάνει 71(!) σελίδες οδηγιών για εγγραφή του ομογενή στο πιο κοντινό του προξενείο. Εν συνεχεία ο ομογενής θα πρέπει να ταξιδέψει εκατοντάδες χιλιόμετρα πολλές φορές για να ψηφίσει αφού οι αποστάσεις σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Αυστραλία και ο Καναδάς είναι τεράστιες και τα προξενεία λιγοστά.
Όταν ο ομογενής ξεπεράσει το γραφειοκρατικό εμπόδιο και ταξιδέψει ίσως επί πολλές ώρες, θα διαπιστώσει ότι η ψήφος του δεν έχει τη ίδια αξία με αυτού που ψηφίζει στην Ελλάδα διότι λείπει ο σταυρός προτίμησης! Αυτό συμβαίνει επειδή δεν ψηφίζει σε συγκεκριμένη εκλογική περιφέρεια. Η ψήφος του μετράει μόνο για το ποιο κόμμα θα βγει πρώτο και ποιο θα μπει στη Βουλή. Όχι όμως και ποιος συγκεκριμένος βουλευτής θα τον εκπροσωπεί.
Επίσης δύο πράγματα είναι σίγουρο πως θα συμβούν στη πράξη. Από τα εκατομμύρια των ομογενών οι περισσότεροι θα αποθαρρυνθούν από τα γραφειοκρατικά εμπόδια και τις αποστάσεις και μόνο λίγες δεκάδες χιλιάδες θα ψηφίσουν τελικά. Αυτές οι έστω λίγες χιλιάδες θα περιμένουν ώρες στην ουρά για να ψηφίσουν στα κυριολεκτικά ελάχιστα εκλογικά κέντρα των προξενείων, (ειδικά σε πολυπληθείς ελληνικές κοινότητες όπως η Νέα Υόρκη, η Μελβούρνη ή το Μόντρεαλ) θα αγανακτήσουν για άλλη μια φορά με το ελληνικό δημόσιο και πολλοί δε θα ασχοληθούν ξανά και θα απομακρυνθούν ακόμα περισσότερο από τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Το δεύτερο που θα συμβεί είναι πως η αριστερά θα πανηγυρίζει για τη μικρή συμμετοχή των ομογενών, θα διατυμπανίζει την «αδιαφορία» τους και θα ζητάει ψήφο για τους λαθραίους κατοίκους της Ελλάδας «που ενδιαφέρονται πιο πολύ για τη χώρα αφού θέλουν να ζήσουν σε αυτή».
Ο κ. Μητσοτάκης αναγνώρισε κατά τη ψήφιση αυτού του νόμου τα μειονεκτήματά του, επιθυμούσε όμως να υπάρχει «ευρεία συναίνεση» και ενέδωσε στις απαιτήσεις των αριστερών κομμάτων. Γιατί; Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε μήπως την «ευρεία συναίνεση» ψηφίζοντας με 153 βουλευτές την επαίσχυντη Συμφωνία των Πρεσπών που παρέδωσε τη Μακεδονία στους Σλάβους; Οποιαδήποτε κυβέρνηση επιλέγει ποτέ «ευρεία συναίνεση» για οποιοδήποτε νομοσχέδιο;
Αντί όμως να αποθαρρύνει και να απομακρύνει τους Έλληνες του εξωτερικού, η ψήφος των ομογενών, με μια πραγματική και λειτουργική εφαρμογή της, θα μπορούσε να γίνει ένα εργαλείο που φέρνει το έθνος πιο κοντά. Δίνοντας στους Έλληνες την αίσθηση ότι όλοι μαζί αποφασίζουμε όπου κι αν είμαστε. Όχι να θυμόμαστε ότι είμαστε ένα έθνος και να ζητάμε λεφτά μέσω των ελληνικών εκκλησιών του εξωτερικού μόνο όταν γίνεται σεισμός ή καταστροφή στην Ελλάδα ή όταν χρειάζεται η βοήθεια του ελληνικού λόμπι στις ΗΠΑ.
Πρέπει να σκεφτόμαστε σαν έθνος, όχι σα κράτος. Αν υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων για τους οποίους πρέπει όχι μόνο να διευκολύνεται αλλά να επιδιώκεται από το κράτος η παροχή ελληνικής υπηκοότητας και πολιτικών δικαιωμάτων είναι οι ελληνικής καταγωγής κάτοικοι του εξωτερικού. Όπως πράττει το κράτος του Ισραήλ για να ενισχυθεί αριθμητικώς μέσα στην αραβική θάλασσα από ανθρώπους στην οποία προσπαθεί να επιβιώσει. Στην Ελλάδα οι Έλληνες φθίνουν αριθμητικώς. Στο εξωτερικό όμως υπάρχουν εκατομμύρια που αγαπούν την Ελλάδα και με μεγαλύτερη ανιδιοτέλεια. Με την υπογεννητικότητά μας, δε περισσεύει πλέον ούτε ένας Έλληνας να αποκόπτεται από τον ελληνισμό.
Γιώργος Μανωλόπουλος