Γράφει ο Γιώργος Μανωλόπουλος.
Κανείς δε ξέρει. Κανείς δεν αναρωτιέται.
Στην Ουκρανία πριν την έναρξη του πολέμου ζούσαν περίπου 150,000 άνθρωποι με συνείδηση της ελληνικής καταγωγής τους. Δηλαδή σχεδόν 1 στους 100 Έλληνες παγκοσμίως. Αριθμός διόλου ευκαταφρόνητος σε εποχές δημογραφικής παρακμής. Όλοι αυτοί έχουν πλέον «σβήσει» από το χάρτη. Άλλη μία χαμένη πατρίδα.
Έχει ασχοληθεί κανείς από την ελληνική κυβέρνηση ή τα ελληνικά ΜΜΕ με αυτούς τους ανθρώπους; Στα καθημερινά ρεπορτάζ που ακούμε και διαβάζουμε δεν υπάρχει ποτέ αναφορά σε αυτούς. Όταν στέλνουμε υλικό ή συνομιλούμε με τους Ουκρανούς ρωτάμε για τη κατάστασή τους; Οι περισσότεροι ζούσαν στη Μαριούπολη που ισοπεδώθηκε και τώρα βρίσκεται υπό των έλεγχο των Ρώσων. Έχουμε αναλάβει τη περίθαλψή όσων από αυτούς είναι πλέον πρόσφυγες; Και δε μιλάμε να τους φέρουμε στην Ελλάδα. Το σωστό είναι να μείνουν στο τόπο τους και να διαιωνίσουν την εκεί ελληνική παρουσία. Αν το είχαμε πράξει σίγουρα θα το είχαμε πληροφορηθεί από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, μεταξύ άλλων και για λόγους επιχειρηματολογίας υπέρ της υποστήριξής μας προς την Ουκρανία.
Από την άλλη δεν έχουμε πλέον εύκολους διαύλους επικοινωνίας με τη Ρωσία. Και πάλι όμως αν είχαμε πετύχει κάτι για τους ομογενείς κατοίκους της Μαριούπολης, η ελληνική κυβέρνηση δε θα το κράταγε κρυφό. Οι σύμμαχοί μας δε θα μας κατηγορούσαν για το ενδιαφέρον μας για τους ομοεθνείς μας, η κυβέρνηση θα κέρδιζε πόντους στο «φιλορωσικό» ακροατήριο εντός της χώρας και οι ίδιοι οι Ρώσοι θα το διαφήμιζαν για τους δικούς τους λόγους.
Με λίγα λόγια, δεν έχουμε κάνει τίποτα, δεν ξέρουμε πόσοι από αυτούς τους Έλληνες ζουν ακόμη και που είναι διασκορπισμένοι και άλλη μία προαιώνια πατρίδα κινδυνεύει να σβήσει οριστικά, αν δεν έχει ήδη συμβεί αυτό. Και το γεγονός αυτό περνάει εντελώς απαρατήρητο από την ελληνική κοινωνία. Μια κοινωνία που ασφαλώς την απασχολούν άλλα πράγματα, όπως οι εκλογές και τα επιδόματα. Αλλά και η κυβέρνηση προτιμάει να είναι έτσι τα πράγματα. Η προστασία ελληνικών μειονοτήτων και πληθυσμών από τη Κάτω Ιταλία, τα Βαλκάνια, μέχρι τον Πόντο και τη Μέση Ανατολή είναι δύσκολη. Είναι μεν εθνικό καθήκον αλλά όπως φαίνεται όχι και κρατικό. Δίνει ευκαιρίες διεύρυνσης της επιρροής μας και της εξωτερικής μας πολιτικής αλλά δημιουργεί και «μπελάδες» στο πολιτικό προσωπικό μας χωρίς καν την υπόσχεση εκλογικής ανταμοιβής.
Θα αναμένουμε λοιπόν να ενημερωθούμε κάποια στιγμή για τη τύχη αυτών των ανθρώπων. Ίσως σε αυτόν τον δεύτερο χρόνο του πολέμου κάποιος να φιλοτιμηθεί να μάθει που βρίσκονται σήμερα οι Έλληνες της Μαριούπολης και της Ουκρανίας γενικά και πως μπορούμε να τους βοηθήσουμε.
Γιώργος Μανωλόπουλος