Προς όποιον αφορά

Αγαπητέ φίλε Κυριάκο Παπαδόπουλε, σ’ ευχαριστώ για το σχόλιό σου και κυρίως για την βαθύτερη κατανόηση του κειμένου μου.
Συμπλήρωσα 2-3 σημεία και το επανα-υποβάλω:

Προς όποιον αφορά Πειραιάς 28.10.2011

Με αφορμή την ματαίωση της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη και της απουσίας της πολιτικής ηγεσίας από τις παρελάσεις στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω και δηλώσω τα εξής:

Σύμφωνα με το Σύνταγμα κυρίαρχος είναι ο Ελληνικός λαός, ο οποίος όχι μόνον τιμάει , αλλά και συμπορεύεται με τις αξιοπρεπείς αποφάσεις των εκλεγμένων ηγητόρων του, συχνά δε , – όπως έχει καταδείξει η ιστορία – , συμπορεύεται και δίνει την ζωή του για τις αξιοπρεπείς και τιμητικές για τον λαό αποφάσεις που τυχόν έχουν πάρει ακόμα και εκπρόσωποι που προέκυψαν μέσα από άλλες διεργασίες ( 1940, ΌΧΙ, Ιωαν. Μεταξάς ).
Η πλειονότητα του αγωνιστή ελληνικού λαού και παρά τα λάθη και τις συχνές ενδοφυλιακές του διαμάχες, δεν εξαργύρωσε πλήρως το διαρκές ζητούμενο, δηλ. την «Σωκρατική ευδαιμονία», αντιθέτως μία μικρή «πλειοψηφία» ( στην ουσία μειοψηφία ) λειτουργώντας με κλειστά οικογενειακά κριτήρια ( τζάκια ), εξαργύρωνε και εξαργυρώνει τους υπαρκτούς ή/και συχνά ανύπαρκτους αγώνες της με πλήρως αλαζονικό τρόπο, βαπτίζοντας το συμφέρον της, ώ της παραδοξότητας -, ως «πατριωτικό» συμφέρον του λαού , ζητώντας επιπλέον και τιμές για το ανύπαρκτο ή καλλίτερα καταστροφικό και εκμαυλιστικό/ πελατειακό της έργο.
Όμως τα «στερνά τιμούν τα πρότερα» . Έστω και εάν σήμερα κάποιοι δημοκρατικά εκλεγμένοι πολιτικοί ταγοί υπήρξαν αγωνιστές στα νιάτα τους, στο παρόν , και με την όλη στάση τους, αναιρούν τα πρότερα μεταπίπτοντας στην φάση του Καβαφικού ποιήματος: « .. στο τέλος ο Εφιάλτης θα φανεί και οι Μήδοι θα περάσουν ».
Ο ελληνικός λαός τιμάει τους αγώνες του ( παλαιούς και νέους ) και επ’ ευκαιρία των τιμών αυτών , εξ αντανακλάσεως, χαιρετά και αποδίδει τιμές στις παρελάσεις, στους «λεγόμενους» επισήμους που εκπροσωπούν τους φορείς του λαού.
Όταν όμως μεταξύ λαού και ηγετών του, έστω και δημοκρατικά εκλεγμένων, υπάρχει χάσμα, τότε ο λαός έχει καθήκον να αποστρέψει το βλέμμα του, για να μην πω πως σύμφωνα με το Σύνταγμα έχει υποχρέωση προστατεύοντας τους θεσμούς και την κοινωνική συνοχή, αν αυτοί δεν παραιτούνται, να καθαιρέσει τους εκπροσώπους του, όταν αυτοί μεταπίπτουν σε «απολυταρχική Δημοκρατία» . Αυτή είναι η βασική Συνταγματική και Δημοκρατική αρχή. Το τι θα γίνει μετά και το πώς θα ανασυνταχθεί ο λαός και οι φορείς του με αυτοθέσμιση, είναι μία άλλη συζήτηση και αρθογραφία.
Επομένως η αυθόρμητη εκ του λαού , – και όχι των οργανωμένων κομμάτων και ομάδων- , ματαίωση της σημερινής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη με σκοπό την απομάκρυνση των πολιτικών εκπροσώπων του, θυμίζει τον αρχαίο εξοστρακισμό στη σύγχρονη μορφή του, ήταν δε η ελάχιστη φωνή εναντίωσης προς ώτα μη ακουόντων και επ’ ουδενί έχει να κάνει με την απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών και την σημασία της σημερινή επετείου, που ήταν είναι και θα είναι λαμπρή , ένδοξη και πηγή έμπνευσης για το μέλλον.
Αιδώς διαστρεβλωτές της κοινής γνώμης , που ενοχληθήκατε από τις διαμαρτυρίες του κόσμου , γιατί τάχα κλονίζονται οι δημοκρατικοί θεσμοί !!!
Μετά λόγου γνώσεως
Δημήτρης Σταθακόπουλος
Δρ κοινωνιολογίας της ιστορίας Παντείου πανεπιστημίου – μουσικολόγος
Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω – μέλος του Δ.Σ του Δικηγ. Συλλ. Πειραιά
Μέλος της Ελληνικής αντιπροσωπείας στην Ευρωπαϊκή Ένωση Δικηγορικών Συλλόγων ( CCBE , Βρυξέλλες )

Μωραίνει Κύριος, κύριοι, ὅν βούλεται ἀπωλέσαι.
Ἀπὸ πότε ἔγινε τὸ κάθε πεζοδρόμιο φωνὴ τοῦ λαοῦ ; Κι ἐμεῖς διερμηνευτές της ;
Ἀσφαλῶς παλιάνθρωπος εἶναι ὁ Παπούλιας καὶ ἀνάξιος γιὰ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας. Θυμηθεῖτε τὰ περίφημα δανεικὰ ποὺ δῆθεν δάνεισε στὸν Ἀνδρέα Παπανδρέου γιὰ νὰ συμπληρώσει τὸ «πόθεν ἔσχες» γιὰ τὸ σπίτι τῆς Ἐκάλης. Ἀλλὰ τί νόημα ἔχει νὰ τὸν καταδικάζουμε κι αὐτὸν καὶ ὅλους τοὺς πολιτικούς, ὅταν εἴμαστε, ἀλλοίμονον, ἐμεῖς οἱ πραγματικοὶ αἴτιοι γιὰ τὸ χάλι μας ; Ἔλλειψαν ἄρα γε οἱ τίμιοι ; Ἐμεῖς ὅμως θέλαμε αὐτοὺς ποὺ θὰ μᾶς διόριζαν σὲ ἀργομισθίες στὸ εὐρύτερο δημόσιο.
Συνεπῶς καὶ ἐπὶ τῆς διαδικασίας καὶ ἐπὶ τῆς οὐσίας, τὸ πεζοδρόμιο ἔχει ἄδικο. Κι ἀπὸ πάνω, τίποτα ποτὲ δέν μπορεῖ νὰ πετύχει θετικό. Μόνον ἐρείπια !

Σε επίρρωση των παραπάνω: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_17/07/2007_234588

Αγαπητέ Ανδρέα σ’ ευχαριστώ, αλλά πιστεύω πως υπάρχουν χιλιάδες άξιοι Ελληνες και σίγουρα καλλίτεροι από εμένα, απλά σήμερα επιπλέουν κάποιοι σαν τους φελούς, ενώ όσοι έχουν βάρος είναι στον πάτο. Από εμάς τους ίδιους εξαρτάται η απαξίωση του φαύλου συστήματος και των προτύπων του ( μέχρι του life style του ) και η ανάδειξη των ικανών, και όσο δεν “ξεκουνάμε” , όσα μας θλίβουν και μας κάνουν τη ζωή δύσκολη θα συνεχίσουν να μας κάθονται στο σβέρκο και μάλιστα με τη θέλησή μας !!

Το άρθρο αυτό εκφράζει το γενικό αίσθημα των υγιώς σκεπτομένων Ελλήνων. Όταν εκλέγεις έναν άρχοντα για να διαχειρίζεται αυτός τα κοινά (Οικονομία, Παιδεία, Εθνικά θέματα κ.λπ.) και αυτός προδίδει τα πάντα στους εχθρούς της πατρίδος σου, φθάνοντας στο έσχατο σημείο να υπογράψει και αυτή ακόμη την απεμπόληση της Εθνικής Κυριαρχίας, τότε αυτός ο άρχων είναι προδότης. Ο λαός έχει όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και ΙΕΡΟ ΧΡΕΟΣ, να τον διώξει κλωτσηδόν. Ο κ. Γ.Ι.Γ., μονίμως μπερδεμένος σε όλα τα ζητήματα, λέει ότι το πεζοδρόμιο έχει άδικο. Καλά, από πού θα διαμαρτυρηθεί ο λαός που τον εξοντώνουν ηθικά, οικονομικά και εθνικά οι προδότες;

Το άρθρο του κ. Σταθακόπουλου πέτυχε την αποδοχή και επιδοκιμασία σχολιαστών διαφορετικών αντιλήψεων, όλων πλην ενός μέχρι στιγμής, που σε άλλα θέματα έχω παρατηρήσει να γίνονται «μαλλιά – κουβάρια» (συγχωρήστε μου την έκφραση). Αυτό σημαίνει κάτι, ή μάλλον πολλά, έτσι δεν είναι;
Το άρθρο αλλά και τα περαιτέρω σχόλια του κ. Σταθακόπουλου εκφράζουν πλήρως και την προσωπική μου αντίληψη και τρόπο σκέψης.
Θα ήθελα συμπληρωματικά να παρατηρήσω τα εξής:
Α) Δύο παρελάσεις το χρόνο γίνονται στην Ελλάδα, συν κάποιες τοπικές, όλες εθνικών-ιστορικών επετείων. Για να τιμούμε αφ’ ενός αλλά και να γνωρίζουμε και να διδασκώμεθα από αυτές!
Δεν είναι ούτε μνημόσυνα, ούτε μαθητικές γιορτές, ούτε αποκριάτικες παράτες (όπως Αμερική!) για να βρίσκουν το θράσος οι συνήθεις ξεδιάντροποι να κατηγορούν κάποιους «αναιδείς» πως τους χαλάσανε τη φιέστα!
Τέτοια απύθμενη υποκρισία δεν εκπορεύθηκε δυστυχώς μόνο από τους «κεχαγιάδες στο κεφάλι μας» που καθ΄εκάστην μας «σώζουν» (από τον κακό εαυτό μας προφανώς!) αλλά και από τον όλον «σύστημα», πολιτικό, ιδεολογικό και «ενημερωτικό». Για προσβολή της εθνικής επετείου λοιπόν, με αυτά που μας συμβαίνουν, πρέπει να κατηγορηθούν μόνο αυτοί που το ξεστομίζουν!
Β) Την 28η Οκτωβρίου ήμουν στο χωριό μου. Ούτε οργανωμένες διαμαρτυρίες, ούτε «οχλοκρατία». Στο κάγκελο μπροστά στον κεντρικό δρόμο, ύψωσα όπως κάθε άλλη χρονιά και σε κάθε επέτειο την Ελληνική σημαία. (Τρείς μόνο επιμένουμε σε ένα μικρό, παρατημένο χωριό!). Δεν άντεξα όμως στο πειρασμό και παρά την υποψία να χαρακτηρισθώ «γραφικός», κάτω από τη σημαία, σε ένα μεγάλο χαρτόνι εν είδει πλακάτ, έγραψα:

Πάνω από το κεγάλι μου
Μόνο αυτή η ΣΗΜΑΙΑ!
Όχι οι δοσίλογοι
& οι Γκαουλάϊτερ!
Γιορτάζω το «΄Όχι»
Με ένα Νέο, Μεγαλύτερο ΟΧΙ!

Ούτε πολιτικούς περίμενα, ούτε να οργανώσω κανέναν, ούτε εισέπραξα εύσημα. Ασχολίαστη συγκατάβαση μιάς ματιάς μόνον από τους λιγοστούς απελπισμένους συγχωριανούς.
Γ) Προσωπικά κρίνω την τάση ταύτισης της λαϊκής διαμαρτυρίας προς την οχλοκρατία άκρως υποκριτική και εξ’ εθισμού σε προπαγάνδες εκπορευόμενη. Δηλαδή τι πρέπει να κάνει ο κόσμος; Να το παίζει comme il faut και political corect; Ή να περιμένει αν κανείς και ποτέ θα του δώσει θεσμικό και υπεύθυνο ρόλο για να «δικαιούται δια να ομιλεί»; Μόνο υπουργοί και κομισάριοι έχουν «βαρύ» λόγο στην “δημοκρατική” κοινωνία μας;
Δ) Με δεδομένη την αιχμή προς όσους «αντιφρονούντες» -κυρίως δε από τον χώρο της διανόησης- διαχωρίζουν την θέση τους από την κυρίαρχη πολιτική συντασσόμενοι με το λαϊκό αίσθημα και την απροθυμία τους να τολμήσουν οι ίδιοι να εκτεθούν ως πολιτικοί για να δούν «πόσα απίδια παίρνει ο σάκος» και μετά να μιλούν, προτείνω λύση:
Βάλτε εμένα υπουργό!
Δεν είμαι καν διανοούμενος, είμαι σκληρόπετσος από τη ζωή για να αντέχω, σίγουρα θα εξυπηρετήσω τα δικά σας λαϊκά συμφέροντα περισσότερο από αυτούς γιατί εγώ δεν έχω ούτε πάτρονες ούτε χορηγούς ούτε masters από USA, ούτε προϋπηρεσίες σε «διεθνείς οργανισμούς» για να χρωστάω γραμμάτια και το κυριότερο! Πιο σκατά από αυτούς τους «ειδήμονες» αποκλείεται να τα κάνω!

Τὰ προσωπικά μας τὰ σημειώνω καὶ τὰ ἀντιπαρέρχομαι. Προωθοῦν καὶ οἱ προσωπικὲς έπιθέσεις καὶ οἱ χαρακτηρισμοὶ τὴν συζήτηση διότι δείχνουν πόσο λίγο πιστεύουν αὐτοὶ ποὺ τὶς κάνουν στὴν πραγματικὴ ἀξία τῶν γραφομένων τους.
Σᾶς παρακαλῶ, ὅμως, νὰ μοῦ παρουσιάσετε μία περίπτωση ποὺ ἡ λαϊκὴ πρωτοβουλία ὁδήγησε σὲ θετικὸ ἀποτέλεσμα. Μὴν κοπιάζετε, δὲν ὑπάρχει. Τυχαῖο εἶναι ποὺ κανένας, μὰ κανένας πολιτικὸς στοχαστής, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴν Ἀριστοτέλη καὶ φθάνοντας στοὺς συγχρόνους μας, δὲν συνιστᾶ τὴν ἄμεση δημοκρατία. Καὶ κανένα κράτος, ἐξαιρουμένης τῆς Ἑλβετίας δὲν ἔχει ἐπιχειρήσει νὰ τὴν θεσμοθετήσει. Αὐτὰ γιὰ τὴν ἐσωτερική πολιτική μας ὀργάνωση.
Στὰ έξωτερικά τώρα, πράγματι ὑπάρχουν περιπτώσεις ποὺ ἡ λαϊκὴ πρωτοβουλία ὑπαγόρευσε τὴν πολιτικὴ τῆς ἡγεσίας. Κι ἐδῶ εἶναι τὸ ένδιαφέρον : Τὸ 1821 ἔφθασε σὲ αἴσιο τέλος μόνον ἀφοῦ, μετὰ ἐπιμονὴ τοῦ λαοῦ σὲ ἕξι χρόνια ἀγώνων, τὸ πῆραν άπὸφαση οἱ ἡγέτες νὰ ὑποταχθοῦν στὸν Καποδίστρια. Ἡ Κρήτη ἀγωνίσθηκε συνεχῶς γιὰ ἑβδομηνταένα (71) ὁλόκληρα χρόνια. Ὁ λαὸς παρέσυρε, ὅμως τὴν κυβέρνηση καὶ σὲ κάμποσες ἀπόπειρες ποὺ δὲν εἶχαν καλὸ τέλος : Παρκερικά, 1897. Ἀντιθέτως, τὸ 1878 κάτσαμε φρόνιμα καὶ ἡ τὸτε Ἑλλάδα σχεδὸν διπλασιάσθηκε ὑπο τὸν προδότη-μειοδότη Κουμουνδοῦρο.
Στὴν Κύπρο, ἡ λαϊκὴ πρωτοβουλία εἴδαμε ποῦ κατέληξε.
Συμπέρασμα : Γιὰ νὰ φέρει ἀποτέλεσμα ἡ λαϊκὴ ὀργή, πρέπει νὰ συνοδεύεται άπὸ ἐπιμονὴ καὶ σταθερότητα γιὰ δεκαετίες. Τώρα, ὅμως, βλέπουμε τοὺς πολλοὺς νὰ διαμαρτύρονται διότι χὰλασε ἡ βολή τους. Μπορεῖ κανεὶς νὰ ἰσχυρισθεῖ ὂτι αὐτοὶ οἱ χονδροί, βολεμένοι συνδικαλιστὲς εἶναι ἱκανοὶ γιὰ μακροὺς ἀγῶνες ; Ὄχι βέβαια !

http://www.youtube.com/watch?v=PJRQLOLXxXw

Kύριε Γ.Ι.Γ., ἐνημερῶστε μας σᾶς παρακαλὤ ἄν περάσατε ἀπὸ περιπέτεια ὑγείας τελευταία, γιὰ νὰ μὴν σᾶς ζορίζουμε, καὶ νὰ σὰς λέμε ναι…

Μὴν καταστρέφετε τὴν αὐθόρμητη ἔκφραση ἀνθρώπων: ἐκτὸς καὶ ἄν βρίσκεσαι σὲ διατεταγμένη ὑπηρεσία…

…γιὰ νὰ σοβαρευτοῦμε: ἔνα 6% τῶν δανείων πηγαίνουν γιὰ μισθοὺς καὶ συντάξεις. Τὰ ὑπόλοιπα πάνε στοὺς τόκους. ΚΑΝΕΙΣ δὲν ζήτησε τέτοια δάνεια: ἡ προδωτικὴ καὶ παράνομη κυβέρνηση τοῦ ΓΑΠ ὑπερχρεώνεται μὲ ΑΠΕΧΘΗ χρέη, τὴν στιγμὴ ποὺ ὑπήρχαν χαμηλότοκες προσφορές.

@Kyriakos Papadopoylos
Δώστε σὲ ψυχαναλυτὴ τῆς ἐμπιστοσύνης σας ἀντίγραφο τῶν συζητήσεών μας καὶ θὰ δεῖτε ἀμέσως ποιός ἀπὸ τοὺς δυό μας χρειάζεται ἐπειγόντως φροντίδα.

Καλά προλάβατε καὶ στείλατε κιόλας ; Εἴδατε ποὺ πήρατε ἀμέσως καὶ τὴν γνωμάτευση ; Ἀκριβῶς ὅπως σᾶς τὰ ἔγραψα. Στὶς ὁξεῖες κρίσεις, χρειάζεται ἀμέσως φροντίδα. Εἴδατε γιὰ πότε ἔφτιαξε ἡ διάθεσίς σας ; Μπράβο, ὅλα θά πᾶνε καλὰ τώρα ! Πρέπει κανεὶς νὰ μήν διστάζει νὰ συμβουλεύεται τοὺς εἰδικούς.

Ἠ γενναία ἀπόφαση γιὰ τὸν ἔφηβο εἶναι νὰ δουλέψει γιὰ νὰ γίνει χρήσιμος ἄνθρωπος στὴν κοινωνία καὶ ὄχι κρατοδίαιτο παράσιτο, ὂπως πολλοὶ ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους του. Νὰ ἀγωνισθεῖ πολιτικῶς γιὰ νὰ περιορισθοῦν οἱ συντάξεις αὐτῶν ποὺ μὲ τὴν ψῆφό τους τὸν χρεωκόπησαν. Καὶ ὅταν μπορέσει καὶ βγάζει τὰ πρὸς τὸ ζῆν μόνος του, χωρὶς μπασίδια ἀπὸ ἄλλους, τότε εὔκολα ξεφορτώνεται καὶ τοὺς δανειστές. Διότι τότε θά παρακαλοῦν νὰ τὸν δανείσουν.

Αγαπητέ κ. Γεωργανά στα 2 τελευταία σχόλιά σας δεν θα διαφωνήσω επί της αρχής , πιστεύω δε πως μία συζήτηση ( και όχι ιντερνετική αλληλογραφία ) θα απεδείκνυε πως μάλλον έχουμε περισσότερες κοινες διαπιστώσεις παρά αντιθέσεις για τις παθογένειές μας ως λαός, ή τέλος πάντων και αυτές ( οι αντιθέσεις μας ) θα ήταν εντός της δοκίμου ανταλλαγής απόψεων.
Τώρα το εάν αεροβατώ ( επειδή παραπάνω είπα πως ίσως είμαι αιθεροβάμων με τις ελπίδες μου για έναν καλλίτερο κόσμο που θα ανατρέψει το κατεστημένο που κλώθει και αναπαράγει συνεχώς τα ίδια πράγματα ) , είναι άλλο θέμα και σίγουρα δεν βλάπτει κανένα, παρά μόνον ίσως τον εαυτό μου με την θλίψη που μου προκαλεί το ψαλίδισμα ή η ακύρωση των ονείρων μου. Οι άλλοι όμως, οι ρεαλιστές σύγχρονοι “γερμανοτσολιάδες που μου κάνουν τα έξοδα” ( sic ), ( προσωπικά δεν έχω πάρει ούτε 1 ευρώ από δημόσιο, ευρωπαίους, επιδοτήσεις κ.λ.π , αντιθέτως πληρώνω τους φόρους και τις υποχρεώσεις μου και παρά τα 22 χρόνια δικηγορίας δεν απέκτησα περιουσία, ίσως λόγω ανικανότητας, ή ίσως λόγω μη εμπλοκής μου με το σύστημα και αυτό από επιλογή ) τους μόνους που ωφέλησαν ήταν την κομματική εκμαυλισμένη πελατεία τους ( τον λαό τους όπως τον αποκαλούν ), ενώ τους άλλους ανθρώπους ( ελληνική κοινωνία ήτοι το σύνολο του λαού )τους έβλαψαν και τους βλάπτουν καθημερινά με τις παραπειστικές πράξεις ή τις παραλείψεις τους ..!!
καλή εβδομάδα

Συγγνώμην ποὺ δὲν πρόλαβα νὰ ἀσχοληθῶ μέ προηγούμενο σχόλιό σας κύριε Χονδρογιάννη.
Ἐπὶ τῆς μεθόδου πρώτα :
Ἄλλο πρᾶγμα ὁ δημόσιος τομέας καὶ ἄλλοι οἱ κρατοδίαιτοι. Οἱ τελευταῖοι εἶναι πολύ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἀπ’ εὐθείας σιτιζομένους ἀπὸ τὸ δημόσιο. Παράδειγμα οἱ φαρμακοποιοί, οἱ ἰδοκτῆτες ἀδειῶν φορτηγῶν Δημοσίας Χρήσεως, οἱ συμβολαιογράφοι, πολλοὶ δικηγόροι, πολλοὶ πολιτικοὶ μηχανικοὶ καὶ ἀρχιτέκτονες ἀκόμη καὶ οἱ ἠθοποιοὶ τῶν ἐπιχορηγουμένων θεατρικῶν θιάσων. Ἀκόμη καὶ ὁ καφετζῆς τοῦ χωριοῦ τοῦ πρὸς μητρὸς πάππου μου ποὺ ἀποζεῖ ἀπὸ τὴν κίνηση ποὺ κάνουν στό κατάστημά του οἱ πολυάριθμοι προώρως συνταξιοδοτημένοι ἀπὸ ΔΕΚΟ συγχωριανοί του. Οἱ πολυάριθμοι συνταξιοῦχοι ποὺ λαμβάνουν προνοιακές συντάξεις, ἐνῶ ἔχουν κληροδοτήσει στὰ παιδιά τους ἀκίνητα γιὰ ἐκμετάλλευση.
Ἂν δέν κατανοήσετε καὶ ‘σεῖς καὶ ὅσοι ὑπόλοιποι ἀκόμα ἐπιμένουμε νὰ πληρώνουμε αὐτὸ τὸ ἀσήκωτο βάρος ὅτι αὐτὸ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ κακοῦ ποὺ μᾶς βρῆκε, ἁπλῶς μιὰ μέρα θὰ χρεωκοπήσουμε καὶ ἀτομικῶς, ἐκτὸς ἀπὸ συλλογικῶς.
Ἔχω διατυπώσει τὴν πρόταση νὰ ψηφίζουν σὲ χωριστὰ ἐκλογικὰ τμήματα ὅσοι στὸ χρονικὸ διάστημα ἀπὸ τὶς ἀμέσως προηγούμενες ἐκλογές ἔλαβαν, βάσει ΑΦΜ, περισσότερα χρήματα ἀπὸ τὸ δημόσιο ἀπ’ ὅσα ἔδωσαν. Ἔτσι θὰ γίνει ἐπὶ τέλους κατανοητόν ὂτι κάποιος πληρώνει καὶ κάποιος ἄλλος ἐπωφελεῖται.
Σημειῶστε πάντως ὅτι οἱ σημερινοὶ Γερμανοτσολιάδες καὶ γκαουλάϊτερ καταβάλλουν ἀνελλιπῶς κάθε μῆνα 151,51 € γιὰ κάθε Ἕλληνα, Ἑλληνίδα καὶ Ἑλληνόπουλο. Τόσο εἶναι τὸ ἔλλειμμα των συναλλαγῶν μας μὲ τὸ ἐξωτερικὸ πρὸ τόκων καὶ χρεωλυσίων. Τόσα πρέπει νὰ εἰσάγουμε πρισσότερα ἀπ’ ὅσα παράγουμε καὶ ἐξάγουμε.
Θὰ ρωτήσετε εὐλόγως γιατὶ δὲν παράγουμε περισσότερα. Μὰ φυσικὰ διότι τόσες ἑκατοντάδες χιλιάδες άπὸ ‘μᾶς ἀπασχολούμεθα σέ «ἔργα οὐχὶ παραδεδεγμένης χρησιμότητος». Ἅμα ἔχετε χρόνο νὰ μελετήσετε τὸ ζήτημα εἰς βάθος διαβάστε ἐδῶ κι ἐδῶ.

Ἀφοῦ εἶναι «παθογενές» τὸ «σύστημα ποὺ ζοῦμε», δέν εἶναι «καταστροφικὴ» ἠ ἐπικαιρότητα. Καθαρτικὴ καὶ σωτήριος μπορεῖ νὰ εἶναι. Ἴσως ἂν ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος ἢ οἱ διάδοχοί του εἶχαν προκηρύξει δημοψήφισμα γιὰ τὴν συνθὴκη τῶν Σεβρῶν ἢ γιὰ τὶς συμβιβαστικὲς προτάσεις τῶν Συμμάχων τοῦ 1921, νὰ ἦταν διαφορετικὴ ἡ ἱστορία.

Δεν επιθυμώ να αντιδικήσω με τον κ. Γεωργάνα σε θέματα που ούτως ή άλλως δεν εξαντλούνται με τόσα και τόσα που έχουν γραφεί και ειπωθεί και θα συνεχίσουν να μας ταλαιπωρούν ακόμα για πολύ-πολύ καιρό.
Σίγουρα όλες οι θέσεις και οι παρατηρήσεις έχουν υπόσταση. Η εκτίμηση όμως του «ειδικού βάρους» και της «ειδικής συνεισφοράς» σε έναν πολύπλοκο μηχανισμό αλληλεξάρτησης είναι η δυσκολότερη αλλά απαραίτητη διαδικασία για τη διαμόρφωση μιας συγκροτημένης άποψης.
Επειδή η εκπαίδευση μου εξ’ ορισμού χαρακτηρίζεται «τεχνοκρατική» και επειδή κανένα θέμα δεν είναι δυνατόν ποτέ να καλυφθεί σφαιρικά, ιδίως από θέση σχολιασμού σε άρθρα, θα επιχειρήσω μόνον κάποιες παρατηρήσεις στον σχολιασμό του κ. Γεωργάνα, στην προσπάθεια αποδόμησης «δογματισμών» και «αληθειών» που αποτρέπουν την εστίαση των κυρίων προβλημάτων και την συνολική εκτίμηση.
Α) Όποιος θεωρεί ότι την χώρα μας «βούλιαξαν» οι ταξιτζήδες, οι φορτηγατζήδες, οι φαρμακοποιοί, οι συμβολαιογράφοι κλπ. ακόμα και ο καφετζής της γειτονιάς μας που έχει καλή πελατεία προνομιούχων συνταξιούχων του εύχομαι καλό μπάνιο στην απέραντη θάλασσα της κυβερνητικής προπαγάνδας! Έξοχος αποπροσανατολισμός!
Όχι ότι δεν χρειάζονταν ρυθμιστικές παρεμβάσεις αλλά είναι σαν να λες ότι για τον καρκίνο που σε κατατρώει φταίνε οι υπερβολές σου σε σουβλάκια!
Καλό για τη χοληστερίνη να τα κόψεις, ο καρκίνος όμως θα σε κατασπαράξει!
Β) Ενδιαφέρουσα η πρόταση να διαχωριστούμε βάσει ΑΦΜ σε ήρα και στάρι και όχι μόνο στις εκλογές. Έχω όμως κάποιες απορίες. Στο τι δώσαμε στο κράτος θα συνυπολογιστεί και ο ΦΠΑ (1/4 περίπου κάθε συναλλαγής μας) ώστε ακόμα και η γριά των 400 € σύνταξη που «τρέφεται» από το κράτος να θεωρείται ότι επιστρέφει τα 100; Οι υψηλότατοι ειδικοί φόροι που πληρώνουμε σε καύσιμα, τσιγάρα, ποτά, αυτοκίνητα, ναύλα και τόσα άλλα θα συνυπολογιστούν και πώς; Οι εισφορές στα Ταμεία; Η θα θεωρούμε όλες τις συντάξεις τζάμπα!
Γ) Το πρόβλημα του ελλείμματος συναλλαγών είναι όντως το κύριο πρόβλημα. Είτε λόγω απραξίας είτε λόγω ενασχόλησης σε «ἔργα οὐχὶ παραδεδεγμένης χρησιμότητος». Βλέπει όμως κανείς πολιτικές σήμερα που να στοχεύουν στην επίλυσή του;
Ακριβώς το αντίθετο! Αποδιάρθρωση και της όποιας υπάρχουσας οικονομίας. Επιχειρήσεις που κλείνουν, απολύσεις, τζίρος και απασχόληση σε ελεύθερη πτώση. Και δάνεια, μνημόνια, ξανά δάνεια και μεσοπρόθεσμα και τελειωμό δεν έχει!
Είδατε καμιά πολιτική, κάποια εξαγγελία κάποια προτροπή έστω για αξιοποίηση της γής μας για να παράγουμε έστω την τροφή μας;
Εγώ μόνο μία είδα, να φυτέψουμε φωτοβολταϊκά! Φυσικά, αφού το πρόγραμμα «ήλιος» σχεδιάζεται από γερμανούς (μόνο αυτοί κάνουν πολιτική στην Ελλάδα), θα εκτελεσθεί από τους ίδιους, θα πάρουν και την επιχορήγηση του ΕΣΠΑ, θα ωφεληθούν και την εξαγωγή της τεχνολογίας τους και θα εξάγουν ΟΛΗ την ενέργεια στην χώρα τους τιμολογώντας την οι ίδιοι, υπολογίζοντας την σαν αποπληρωμή χρέους!
Σπαράζει από χρόνια η καρδιά μου να ζώ σε έναν ιδιαίτερα ευλογημένο τόπο (Κέρκυρα) που τον θεωρώ τον «Κήπο της Ελλάδας» αν όχι και της Ευρώπης και να εισάγει ντομάτες Βελγίου! Γιατί δεν παράγουμε; Ελάτε από εδώ να κάνετε του λογαριασμούς! Ούτε λάδι να φάμε δεν θα έχουμε σε λίγο με 1,40 που πληρώνεται το λίτρο. Κοντά όσο και το εμφιαλωμένο νερό! Με ένα λίτρο λάδι, με τη δουλειά και τα έξοδα που απαιτεί, πίνεις έναν ελληνικό καφέ μόνο σε λαϊκό καφενείο! Για να σε λένε και τεμπέλη!
Κάποιοι φταίνε για όλα αυτά και δεν μου φαίνεται το κύριο βάρος της ευθύνης να φέρουν οι απλοί αγρότες, εργάτες, βιοτέχνες κλπ. και η μεταφυσική ερμηνεία ότι ξαφνικά όνειρο ζωής τους έγινε ο διορισμός στο δημόσιο! Φυσικά, όταν τους διώχνεις από την γή τους, τη δουλειά τους, δεν θα ψάξουν να ζήσουν όπως-όπως και «γαία πυρί μειχθήτω»;
Δ) «οἱ σημερινοί Γερμανοτσολιάδες καὶ γκαουλάϊτερ καταβάλλουν ἀνελλιπῶς κάθε μῆνα 151,51 € γιὰ κάθε Ἕλληνα, Ἑλληνίδα καὶ Ἑλληνόπουλο»!!!!
Συγνώμη, μας τα χαρίζουν;
Δάνεια με μια χαρά τόκο μας χορηγούν, μην τρελαινόμαστε, business κάνουν! Απαιτώντας και υποτέλεια!
Σε λίγο θ’ ακούσω ότι όποιος δίνει 1 ευρώ στο γυφτάκι που ζητιανεύει γιατί έχει άθλιο πατέρα με την υποχρέωση να επιστρέψει 1,5 ευρώ τον άλλο μήνα κρατώντας την αδελφή του για σιγουριά, είναι πολυεύσπλαχνος και ευεργέτης! Έλεος!
Χώρια που από αυτά σε εμέ, όπως και σε πολούς άλλους δεν καταλήγει ούτε πεντάλεπτο! Έρχονται όμως ανελλιπώς και πλήρεις οι λογαριασμοί αποπληρωμής!
Και μήπως οι πολιτικές πού αναφέρθηκα μόλις πιο πάνω οι οποίες χαράχθηκαν από τους ισχυρούς της Ευρώπης, άρα κυρίως την Γερμανία και οι «δικοί μας» (δικά τους τσιράκια) συνυπέγραψαν δεν οδήγησαν μαθηματικά σ’ αυτό; Και έχει γίνει φαύλος κύκλος και βρόγχος στον λαιμό μας;

Καταλήγω, ότι πολύ άσπρο-μαύρο έχει πέσει και η ζυγαριά καταλογισμού ευθυνών κλέβει ασύστολα προς ορισμένες πλευρές!

Κύριοι χαίρομαι για τον εποικοδομητικό διάλογό σας, ειλικρινά , είναι υψηλού επιπέδου και πάει την σκέψη μου παραπέρα …

Προσωπικῶς, ἐπωφελήθην καὶ ἐγὼ δευτεροβαθμίου ἐκπαιδεύσεως σέ Ἑλληνικὸ δημόσιο σχολεῖο παγκοσμίου ἐμβελείας, ὅπως διαπίστωσα ὅταν πῆγα φοιτητὴς στὸ ἐξωτερικό. Ἀλλὰ γιὰ τὰ παιδιά μου, βλέπω ὅτι εἶναι κίνδυνος σήμερα τὸ δημόσιο σχολεῖο.
Ἀφοῦ δὲν θέλετε νὰ συνεισφέρετε τὰ 151,51 € τὸν μῆνα καὶ δὲν θέλετε καὶ νὰ ἀπολυθοῦν ὅσοι σήμερα ἔχει προγραμματισθεῖ νὰ ἀπολυθοῦν ἀπὸ τὸ εὐρύτερο δημόσιο, ἀπὸ ποῦ προτείνετε νὰ χρηματοδοτηθοῦν οἱ ἀνάγκες ἐπιβιώσεως τῆς χώρας. Λέτε οἱ Οὐκρανοὶ νὰ μᾶς χαρίσουν τοὺς 500.000 τόννους σιτηρῶν ποὺ μᾶς πωλοῦν κάθε χρόνο ;

Εἶσθε, κύριε Χονδρογιάννη, τῆς γνώμης ὅτι ἡ κακοδαιμονία τοῦ ἰδιωτικοῦ τομέως τῆς οἰκονομίας, τὴν ὁποίαν διεκτραγωδεῖτε, δὲν προέρχεται ἁπὸ τὸ ὑπέρογκο κόστος τοῦ εὐρυτέρου δημοσίου ; Ἡ δική μου γνώμη εἶναι ὅτι προέρχεται καί, συνεπῶς, ὅποιος ὑποστηρίζει τὴν συνέχιση τῆς καταστροφικῆς αὐτῆς λειτουργίας τοῦ εὐρυτέρου δημοσίου ὐποστηρίζει τὴν καταστροφὴ τῆς χώρας.

Συμπληρωματικά:
Αντιλαμβάνεστε ελπίζω από το ανωτέρω παράδειγμα πως τόσους αργόμισθους γεωπόνους που έχουν συγκεντρωθεί στο Αθηναϊκό δημόσιο αντί να τους απολύσεις μπορείς να τους βάλεις να κάνουν πραγματική δουλειά με έμμεση πολύ υψηλή προστιθέμενη αξία! Και αν πάλι περισσεύουν, δεν πειράζει να απολυθούν και κάποιοι, άλλωστε φεύγουν και μόνοι τους αν ο ιδιωτικός τομέας αποτελεί εναλλακτική λύση!
Χωρίς εκατόμβες πτωμάτων!

Ξεφεύγουμε αρκετά από τη συζήτηση (εννοώ να παραμένουμε στο θέμα του αρχικού άρθρου για να μην απεραντολογούμε και συνήθως επιμένω σ’ αυτό) αλλά ας είναι!
Σίγουρα κανείς δεν αγαπά τις μεταθέσεις προς τόπο άγνωστο ιδίως εάν έχει εγκαταστήσει οικογένεια. Μεταξύ όμως απολύσεως και μεταθέσεως νομίζω ότι δεν του αφήνεται επιλογή!
Το να παράγεις έργο δεν γίνεται ποτέ με το ζόρι! Όμως πιστεύω (και όχι απλά πιστεύω, το έχω συζητήσει) ότι τα 9/10 των επιστημόνων, ιδίως αυτών που δουλεύουν στο δημόσιο έχουν κρυφό παράπονο ότι ποτέ δεν άσκησαν την επιστήμη τους αλλά γραφειοκρατικά καθήκοντα. Το να σου δοθεί η ευκαιρία να κάνεις αυτό που αγαπάς, να υλοποιήσεις και συ το όποιο όνειρό σου, είναι ένα πολύ μεγάλο κίνητρο προς παραγωγική εργασία και οι όποιες μικρές θυσίες απαιτούνται καθίστανται αμελητέες και εκτελούνται μάλιστα ευχαρίστως.
Θα εκμυστηρευθώ το εξής:
Έχω δηλώσει ότι ούτε έχω τραφεί ούτε τρέφομαι από το δημόσιο! Παραμένει αληθές! Δεν σημαίνει όμως ότι δεν έχω εργασθεί ποτέ για το δημόσιο. Έχω εργασθεί προ δεκαετίας για μόλις δύο οκτάμηνα! (Ξέρετε τις γνωστές παλιές συμβάσεις). Ένα οκτάμηνο στην Εφορία Κλασσικών Αρχαιοτήτων και το άλλο στην Εφορία Βυζαντινών αρχαιοτήτων. Η δεύτερη ιδίως περίοδος υπήρξε από τις ωραιότερες της ζωής μου. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα εκπονήσαμε μελέτες τις εγκρίναμε/εντάξαμε και εκτελέσαμε εμείς τα έργα με υψηλή επίβλεψη στα πλαίσια του Β’ ΚΠΣ. Μια ομάδα 3-4 ατόμων μόλις αλλά υπό φωτισμένη και δραστήρια προϊστάμενη αρχή. Πηγαίναμε και δουλεύαμε και τα απογεύματα μέχρι το βράδυ! Δρούσαμε με το πάθος μιας καλλιτεχνικής ομάδας. Για μισθό αν θυμάμαι καλά περίπου 200.000 δρχ. Ξεφτίλα δηλαδή! Αλλά δεν μας ένοιαζε! Εμείς κάναμε αυτό που μας άρεσε και αυτό που αγαπούσαμε γιατί κίνητρό μας ήταν το έργο “μας”, ούτε τα λεφτά, ούτε η λούφα και τα συγχαρητήρια αξίζει ο προϊστάμενός μας παρά εμείς, που μας εκτίμησε και μας αξιοποίησε σαν επιστήμονες και πολύτιμους συνεργάτες και όχι “δημοσίους υπαλλήλους”!

Οι γεωπόνοι των Υπουργείων Γεωργίας δεν είναι για να συμβουλεύουν παραγωγούς! Αλίμονο, να μαζέψουμε όλη την αγροτιά στην Αθήνα να κάνει ερωτήσεις στο Υπουργείο! Υπάρχουν άλλα κλιμάκια γι΄αυτό αλλά κυρίως είναι δουλειά ιδιωτών γεωπόνων.
Αυτοί είναι γι’ αυτό που ήδη σαφώς εννόησα. Να σχεδιάζουν και να επιβλέπουν την Αγροτική Πολιτική!
Δεν έχετε εξοικείωση καταλαβαίνω από οργανωτικές διαδικασίες σε πρακτικούς τομείς και βγάζετε αυθαίρετα συμπεράσματα.

Το Καβαφικό μεγάλο ΝΑΙ και το μεγάλο ΟΧΙ σε αντιδιαστολή με το μεγάλο ΝΑΙ του Κυβερνητικού εξαγγελθέντος Δημοψηφίσματος, ή το πλαστό δίλημμα

Che fece …. il gran rifiuto
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.
Μέχρι την στιγμή που γράφεται το παρόν, ισχύει η Κυβερνητική εξαγγελία περί Δημοψηφίσματος ( που βέβαια ως επικοινωνιακό / πολιτικό τρικ είχα αναλύσει ήδη από τις 26.05.2011 βλ. http://www.antibaro.gr/node/3064 ) , στο οποίο θα ζητηθεί από τον ελληνικό λαό να πει το μεγάλο ΝΑΙ ( σύμφωνα με τον πρωθυπουργό ) στην ευρωπαϊκή Τροϊκανή δανειστική προοπτική του ( με το όποιο κόστος λέω εγώ ) με ελπίδα την αποφυγή της πτώχευσης, ή το μεγάλο ΟΧΙ που θα δρομολογήσει ανεξέλεγκτες αντιδράσεις κατάρρευσης των πάντων ( Ελλάδας, Ευρώπης, ΗΠΑ, Τραπεζών αγορών κ.λ.π ) και σίγουρη επιστροφή στην δραχμή, σύμφωνα με τους ειδικούς.
Επειδή ο κ. πρωθυπουργός χρησιμοποίησε Καβαφική ποιητική ρήση, δράττομαι της ευκαιρίας να παρουσιάσω την ανάλυση του ποιήματος όπως την έκανε ο Γ.Π. Σαββίδης, στο άρθρο του: «Ψύλλοι στ’ άχερα του “Mεγάλου Nαι”» ( 21 Ιουλίου 1973 Eφήμερον σπέρμα, Eρμής, 1978 και Mικρά καβαφικά, A΄, Eρμής, 1985, πηγή: http://www.kavafis.gr/kavafology/articles/content.asp?id=14 ):
« Τι απατηλός γέρος αυτός ο Καβάφης σας! Εκεί που, ενόσω ζούσε, έβαζε φίλους του να βεβαιώνουν ότι «ποτέ του δεν θα γράψει έναν ύμνο βενιζελικόν ή βασιλικό», νάσου τον τώρα, σαράντα χρόνια αθάνατος, που εμφανίζεται να πριμοδοτεί το «δεδομένο» (κόντεψα να πω «θεόδοτο») και μοναδικό υποψήφιο Σύνταγμα, με ξέφτια από ένα νεανικό (1899-1901) ποίημά του… Γιατί δεν φαντάζομαι να χωρεί αμφιβολία πως δικό του είναι «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΝΑΙ» που βλέπουμε τοιχοκολλημένο σε «οδούς, πλατέες, και πύλες της περιωνύμου πόλεως Αντιοχείας» καθώς και σε όλα τα ντουβάρια της λοιπής Επικράτειας.
Πόσο θεμιτή, άραγε, είναι τούτη η πλάγια παρεμβολή ενός «ομογενούς» στον ξένο αχυρώνα; Και μη μου πείτε, παρακαλώ, πως γυρεύω ψύλλους στ’ άχερα ή πως ο Καβάφης, έχοντας μάλιστα διαλέξει την Ελληνικήν Υπηκοότητα, δεν είχε λιγότερο δικαίωμα να νοιάζεται για τις τύχες του Έθνους από όσο (ας πούμε) ο κ. Πάππας ή ο κ. Ωνάσης. Το ξέρω. Μόνο που συμβαίνει να θυμούμαι και κάποιους άλλους, ωριμότερους και σαφώς πολιτικούς του στίχους. Λ.χ.:

…Που κατά βάθος έγιναν
σαν ένα είδος υπηρέται των Ρωμαίων
το ξέρει ο Σελευκίδης, που αυτοί τους δίδουν
κι αυτοί τους παίρνουνε τους θρόνους των
αυθαίρετα, ως επιθυμούν, το ξέρει.

Ή και:

κατά που θέλει και κατά που κάμνει
οι Έλληνες (οι Έλληνες!) να τον ακολουθούν,
μήτε να κρίνουν ή να συζητούν
μήτε να εκλέγουν πια, ν’ ακολουθούνε μόνο.

Ή πάλι:

Αυτή η Συρία — σχεδόν δεν μοιάζει σαν πατρίς του,
αυτή είν’ η χώρα του Ηρακλείδη και του Βάλα.

Και ακόμη:

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Ίσαμε το κυνικό:

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Πριν ξαναδιαβάσουμε ολόκληρο το ποίημα του «μεγάλου Ναι» (ή μήπως είναι κυρίως του «μεγάλου Όχι»;) θα ήθελα να ξεκαθαρίσω στον αναγνώστη ότι συμμερίζομαι την γνώμη του Σεφέρη και για τούτο το κείμενο, γνώμη γραμμένη «εις ανύποπτον χρόνον» (1941) — αν υπάρχουν, στον αιώνα μας, χρόνοι «ανύποπτοι» για άλλους από τους ολότελα ανυποψίαστους:
Από τα ποιήματα του Καβάφη που μ’ ενοχλούν πραγματικά• πρώτα, γιατί δε μου μεταδίνει κανένα αίσθημα• έπειτα, γιατί άκουσα τόσους και τόσους να το απαγγέλνουν με το στόμφο εκείνων που δεν ξέρουνε τι λένε• θαρρείς πως ο καθένας μπορεί να το γεμίσει με όλα τα ναι και τα όχι που του έλαχαν στο μεροκάματό του. (…) Το μεγάλο Ναι και το μεγάλο Όχι δίνουν έναν ήχο αρκετά κούφιο…

Και η γνώμη του Καβάφη; Ευτυχώς δεν θα χρειαστεί να αποκαλύψω την ταυτότητα του προσφιλούς μου μέντιουμ ούτε την παράνομή μου ραδιοτηλεφωνική σύνδεση με τον χώρον όπου αναπαύεται ο ποιητής. Γιατί υπάρχουν δύο αυθεντικά τεκμήρια της στάσης του Καβάφη απέναντι σε τούτο το ποίημά του: Πρώτον, ότι, μετά το 1910 και ίσαμε τον θάνατό του (1933), το άφησε, μαζί με 15 άλλα «σουξέ» του, σε ένα είδος καθαρτηρίου — δηλ. δεν τα αποκήρυξε, μα και δεν τα ενέταξε στις συλλογές που εξέδιδε ως τα τέλη της ζωής του. Δεύτερον, στο Αρχείο Καβάφη σώζονται ανέκδοτα δύο αυτόγραφα σχόλιά του, ασφαλώς πρώιμα, που μαρτυρούν, αν όχι τις επιφυλάξεις που ενδεχομένως ωρίμασαν αργότερα, πάντως όμως ότι σχεδόν εξαρχής ένιωθε πως το ποίημα αυτό ήταν κάπως μπόσικο και χρειαζόταν διευκρινίσεις.
Το ένα σχόλιο, γραμμένο ελληνικά, πιθανότατα για να χρησιμέψει στον αδελφό-μεταφραστή του Τζων Καβάφη, αφορά τις δύο πρώτες (θεμελιακές, καθώς αποδεικνύεται) λέξεις του ποιήματος:

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι και το μεγάλο Όχι
να πούνε…

Σχολιάζει λοιπόν ο Καβάφης: «Εφιστώ προσοχήν εις την λέξιν μερικούς. Σε μερικούς ανθρώπους, όχι σε όλους».

Με άλλα λόγια: το ποίημά μου δεν είναι γενικής (ούτε καθημερινής) εφαρμογής, αλλά ισχύει μόνο για λίγους ανθρώπους (και για την ημέρα εκείνη που θα κρίνει όλη την υπόλοιπη ζωή τους). Έτσι, τουλάχιστον όσον αφορά τις δηλωμένες προθέσεις του Καβάφη, κάθε γενική εφαρμογή του ποιήματος, έστω και ολοκλήρου, είναι αυθαίρετη και προϋποθέτει βασική παρανόηση όχι μόνο των προθέσεων του ποιητή, αλλά και του ίδιου του κειμένου.
Βέβαια, οι προθέσεις ενός συγγραφέα δεν δεσμεύουν τον αναγνώστη παρά στον βαθμόν όπου είναι πραγματοποιημένες στο κείμενό του. Και από αυτήν την άποψη δέχομαι πως το ποίημα του Καβάφη δίνει λαβή σε παρανοήσεις: η εννοιολογική χαλαρότητα του κειμένου σαν να δημιουργεί ένα κενό που ο κάθε αναγνώστης έχει τον πειρασμό να το γεμίσει με το περίσσευμα (ή το υστέρημα) της δικής του εμπειρίας είτε σύμφωνα με τις προσωπικές του ανάγκες και προκαταλήψεις.
Τούτα μας οδηγούν στο δεύτερο και ουσιαστικότερο σχόλιο του Καβάφη για το ίδιο ποίημα. Αναφέρεται στον «ήρωα» ή αντι-ήρωά του — ο οποίος (ας μην το ξεχνούμε) δεν είναι εκείνος που είπε «το μεγάλο Ναι», αλλά αυτός που είπε «το μεγάλο Όχι». Το σχόλιο είναι συντομογραφημένο αγγλικά, άρα για προσωπική χρήση του ποιητή, και το μεταφράζω πιστά:
Αρνήθηκε, γιατί σκέφτηκε ευσυνείδητα ή πως είναι ακατάλληλος για το έργο ή πως το έργο είναι ανάξιό του ή πως το έργο δεν έπρεπε να πραγματοποιηθεί ή κάποια παρόμοια λογικήν αιτία. Όμως κάποιος άλλος ανέλαβε το έργο και επέτυχε — πιθανότατα επειδή ήταν ο κατάλληλος για τούτο το ειδικό έργο, ή είχε στην διάθεσή του ορισμένα ειδικά μέσα, τα οποία αλλοίωσαν ή διευκόλυναν ή βελτίωσαν το έργο είτε τα αποτελέσματά του. Η επιτυχία αυτού του κάποιου άλλου αντανακλά εις βάρος του Αρνηθέντος, και αυτός είναι ο λόγος που, αν και ο Αρνηθείς εγνώρισε πως το Όχι του ήταν σωστό, μολαταύτα τούτο το Όχι τον βαραίνει σε όλη την ζωή του — το κάνουν να τον βαραίνει οι υποψίες και οι φλυαρίες και οι επιτιμήσεις και οι παρανοήσεις των πολλών.

Οφείλω να προσθέσω ότι το πρώτο σχόλιο συνοδεύεται από μιαν άλλη σημείωση του Καβάφη, για τον ιταλικό τίτλο του ποιήματος («Che fece… il gran rifiuto» = Αυτός που έκανε… την μεγάλη άρνηση). Είναι γνωστό πως προέρχεται από ένα στίχο του Ντάντε για κάποιον που από δειλία («per viltate» ή «per viltà») είπε Όχι, και τα αποσιωπητικά δείχνουν ότι ο Καβάφης παρέλειψε τις δύο αυτές λέξεις — δικαιωματικά (και στο σημείο αυτό διαφωνώ με την συνέχεια του σχόλιου του Σεφέρη) αφού δεν ερμηνεύει τον Ντάντε αλλά απλώς του δανείζεται μιαν έκφραση για τον τίτλο ενός τελείως άσχετου ποιήματος.
Στην σημείωσή του, λοιπόν, αυτήν ο Καβάφης γράφει: «Το “per viltate” βγήκε διότι ακριβώς το ποίημα πραγματεύεται ή υπονοεί την έλλειψιν του viltate».
Αλήθεια, συνήθως χρειάζεται ασύγκριτα περισσότερο θάρρος να πεις ένα Όχι παρά το ευάρεστο Ναι. Και έχω προσέξει πως σε φανερές ψηφοφορίες είναι κατά κανόνα αποδοτικότερο να θέτεις έτσι το ερώτημα ώστε μόνον όσοι διαφωνούν απολύτως είτε με την ουσία του ρωτήματος είτε με τον τρόπο που τίθεται (συχνά ο τρόπος είναι η ουσία) να είναι αναγκασμένοι να σηκώσουν το χέρι. Έτσι κιόλας κερδίζεις τους ψήφους των αναποφάσιστων και των αδιάφορων και των χαζών και των δειλών.
Συνεπώς, αν το ποίημα αυτό αναμφισβήτητα ανήκει σε εκείνα που, κατά τον Κ.Θ. Δημαρά, εκφράζουν πολύτροπα το Καβαφικό πλέγμα της αποτυχίας — από το «Τείχη» (1896) μέχρι το «Εις τα περίχωρα της Αντιοχείας» (1933) — ταυτόχρονα συνάπτεται με τον εξίσου σημαντικό καβαφικό κύκλο ποιημάτων της συνειδητής ανδρείας — από το «Θερμοπύλες» (1903) ίσαμε το «Στα 200 π.Χ.» (1931).

Ο Καβάφης — ξετυλίγω τώρα ένα άλλο νήμα του Σεφέρη — είναι, πριν και μετά από οτιδήποτε άλλο (ποιητής ιστορικός, φιλοσοφικός, ηδονικός, είτε λυρικός, διδακτικός, δραματικός), ποιητής διαλεκτικός, δηλ. αμφίσημος. Θέση και άρση, λόγια και έργα, φαινόμενο και ουσία, επιθυμία και πραγματικότητα, αλήθεια και ψέμα, παρελθόν και παρόν, αδιάκοπα συμπλέκονται μέσα στο έργο του και το συνθέτουν.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο κριτικοί διαλεκτικά αγύμναστοι ή που θαρρούν πως η διαλεκτική εξισώνεται μηχανικά με την μονοσήμαντη και μονοκόμματη ταύτιση ή αντιπαράθεση (π.χ.) άσπρo-μαύρο ίσον πάντα ναι-όχι), τόσο χοντρά παραστράτησαν διαβάζοντάς τον. Γι’ αυτό επίσης θεωρώ γόνιμο να τον διαβάζουμε συγκριτικά — παρά τις οφθαλμοφανείς ιδεολογικές ή άλλες διαφορές του χαρμανιού που συνιστά τις ανεπανάληπτες προσωπικότητές τους — με τους τρεις άλλους κατεξοχήν διαλεκτικούς ποιητές του αιώνα μας: τον Παλαμά, τον Έλιοτ και τον Μπρεχτ.
Με την στοιχειώδη διαλεκτική που διαθέτω, θα επιχειρήσω να κοιτάξω απόμακρα («Να μακραίνουμε τα πράγματα είναι ασφάλεια» συμβούλευε ο Καβάφης, προσεγγίζοντας την «αντικειμενική συστοιχία» του Έλιοτ και την «παραξένωση» του Μπρεχτ) το ποίημα – αφορμή μας, χρησιμοποιώντας παραδείγματα από τους άλλους τρεις ομότεχνούς του.
Αρχίζοντας από τον Παλαμά. Η ποιητικά σημαντικότερη διαλεκτική του σύνθεση είναι, βέβαια, Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου (1899-1906). Διαβάζοντας, λοιπόν, το κείμενο αυτό μαζί με τους φοιτητές μου, βεβαιώθηκα πόσο πιο θετικοί, ποιητικά, είναι οι λεγόμενοι «αρνητικοί» Λόγοι, σε σύγκριση με τους «ανοικοδομητικούς». Γιατί άραγε; Για να το πω συνοπτικά: νομίζω, γιατί ο Παλαμάς ένιωθε πολύ οξύτερα ― ύστερα μάλιστα από την εθνική ντροπή του 1897 και πριν από την εμφάνιση του Βενιζέλου — τι δεν ήθελε και τι τον πλήγωνε, παρά εκείνο που αόριστα επιθυμούσε ή που ενόμιζε πως όφειλε να θέλει. Και με αυτήν την ευκαιρία, έλεγα στα παιδιά:

Μην υποκύπτετε στον ψυχολογικόν εκβιασμό, όταν σας λένε πως η αρνητική στάση είναι πάντα στείρα, και πως για να αρνηθείς κάτι πρέπει να έχεις άλλο να προτείνεις στη θέση του. Ο νέος άνθρωπος είναι φυσικό να μην ξέρει ακριβώς τι θέλει, αλλά εξίσου φυσικό είναι να νιώθει εντονότερα τα στραβά που τον περιτριγυρίζουν. Αν η άρνησή σας αφορά κάτι που είναι ή κατάντησε αρνητικό, έχετε κάνει μια πράξη θετική και δυνάμει γόνιμη. Λέγοντας: Δεν θέλω τούτο το στραβό, είναι σαν να λέτε: Θέλω το σωστό. Ποιο είναι το σωστό, πιθανόν να μην το ξέρετε ή και να μην υπάρχει ακόμη — και πάντως, πολύ πριν να το ζητήσουμε από σας, έχετε το δικαίωμα να το ζητήσετε από μας. Ωστόσο, ήδη το Όχι σας απέναντι στο υπαρκτό στραβό είναι η προϋπόθεση για να βρεθεί το σωστό. Και από αυτή την άποψη, ο Γύφτος του Παλαμά μού φαίνεται σαν πρόδρομος των χίππηδων…

Καιρός να προχωρήσουμε στον Έλιοτ. Στο Φονικό στην Εκκλησιά (1935), αυτό το υψηλό πολιτικό και αγγλοκαθολικό δράμα, ο αρχιεπίσκοπος Θωμάς Μπέκετ, για να μην αφήσει πια ορφανό το ποίμνιό του στην βίαιη κοσμικήν εξουσία του βασιλιά και των φεουδαρχών, επιστρέφει στην Αγγλία ύστερα από εφτά χρόνια εξορίας, αποφασισμένος να αντιμετωπίσει ακόμα και μαρτυρικό θάνατο. Στην ψυχική του προετοιμασία, έχει να δοκιμαστεί από τρεις κοσμικούς Πειρασμούς: της ανέμελης αισθησιακής ζωής• της εξουσίας που συνεπάγεται υποταγή της Εκκλησίας στον βασιλιά• ή της εξουσίας με προϋπόθεση να συμμαχήσει με τους φεουδάρχες για να προδώσουν μαζί τον βασιλιά.
Απροσδόκητα, εμφανίζεται και ένας τέταρτος Πειρασμός. Είναι ο άλλος εαυτός του Θωμά, και τον παρακινεί να επιδιώξει με κάθε τρόπο το πιθανό μαρτύριο, δηλ. την εξασφάλιση όχι τόσο της μεταθανάτιας κοσμικής δόξας όσο του επουράνιου μεγαλείου. Εκείνο που βοηθάει τον Θωμά να νικήσει και τούτον τον Πειρασμό, είναι η φωνή λαού των απλών γυναικών της Καντερβουρίας: «Κατάστρεψε τον εαυτό σου και χαθήκαμε!». Τότε η φωνή του Θωμά αντηχεί γεμάτη διαλεκτική και χριστιανική σοφία:

Ο τελευταίος πειρασμός είναι η πιο μεγάλη προδοσία:
να κάνεις το σωστό για τη στραβήν αιτία…

Τούτα τα λόγια μάς οδηγούν, διαλεκτικά πάντα, σε μιαν από τις κορυφώσεις ενός άλλου δράματος, μείζονος, πολιτικού και ανθρώπινου: στον Βίο του Γαλιλαίου (1938-39) του Μπρεχτ. Έχοντας απαρνηθεί (για να σώσει την ζωή του και για να ολοκληρώσει το έργο του), μπροστά στην Ιερά Εξέταση, αυτό που είναι βέβαιος πως αποτελεί τον θεμελιακό φυσικό νόμο του Σύμπαντος, ο Γαλιλαίος ακούει την πικρή κραυγή του αγαπημένου μαθητή του:

Αλίμονο στον τόπο που δεν έχει ήρωες!

Και του αποκρίνεται:

Όχι. Aλίμονο στον τόπο που έχει ανάγκη από ήρωες…

Πόσο σχετική είναι η δήθεν απόλυτη αξία του «μεγάλου Ναι» όταν το κοιτάξουμε στην προοπτική των εκάστοτε συμφραζομένων του και γυμνωμένο από τα κούφια κεφαλαία του — «τες οικογενειακές του παραδόσεις, το χρέος προς την πατρίδα, κι άλλα ηχηρά παρόμοια» — θαρρώ πως φαίνεται ακόμη πιο καθαρά σε ένα άλλο μπρεχτικό παράδειγμα:
Στα 1930, ο Μπρεχτ είχε γράψει μια σχολικήν όπερα (με μουσική του Κουρτ Βάιλ) που είχε τίτλο: Αυτός που λέει ναι. Το λιμπρέτο βασιζόταν σε κάποιο φεουδαρχικό γιαπωνέζικο δράμα. Πρωταγωνιστής είναι ένα παιδί που σε μια σχολικήν εκδρομή αρρωσταίνει και βάζει σε κίνδυνο τους συμμαθητές του. Σύμφωνα με μιαν «αρχαία μεγάλη συνήθεια», ο άρρωστος δέχεται να τον ρίξουν στον γκρεμό, για να γλιτώσουν οι άλλοι.
Τα παιδιά που έπαιξαν και είδαν την όπερα διαμαρτυρήθηκαν, λέγοντας στον Μπρεχτ πως το δίλημμα ήταν πλαστό. Ταυτόχρονα, το έργο προκάλεσε ενθουσιασμό σε αντιδραστικούς κύκλους του Βερολίνου, οι οποίοι το θεώρησαν υπόδειγμα τάχα χριστιανικής, είτε βουδιστικής αρετής ή μάλλον ενσάρκωση του πρωσικού ιδανικού υπακοής, πειθαρχίας και αυτοθυσίας.
Παρευθύς ο Μπρεχτ έκατσε και ξανάγραψε το λιμπρέτο της όπερας, σύμφωνα με πιο ρεαλιστικά και σύγχρονα δεδομένα, και την τιτλοφόρησε: Αυτός που λέει όχι! Τελειώνω, μεταφράζοντας περικοπές από την απόκριση του παιδιού προς εκείνους που τον πιέζουν να πει «ναι» στην απάνθρωπη και παράλογη «αρχαία μεγάλη συνήθεια», επικαλούμενοι την καταφατική απάντηση που τους είχε δώσει όταν, πριν ξεκινήσουν, τον είχαν ρωτήσει αν συμφωνεί με όλους τους όρους συμμετοχής στην εκδρομή:

Η απάντηση που έδωσα ήταν ψεύτικη, μα η ερώτησή σας ήταν πιο ψεύτικη. Όποιος λέει Α, δεν είναι υποχρεωμένος να πει Β. Μπορεί και να διαπιστώσει πως το Α ήταν ψεύτικο… Και όσον αφορά την αρχαία μεγάλη συνήθεια, δεν βλέπω δα να έχει καμιά λογική βάση. Μάλλον χρειάζομαι μια νέα μεγάλη συνήθεια, που να την εφαρμόσουμε αμέσως τώρα — εννοώ: την συνήθεια, σε κάθε κατάσταση, να ξανασκεφτόμαστε με νέο τρόπο.»

Τι να πω και τι να συμπληρώσω στα παραπάνω εγώ ο ελάχιστος ;
Το μόνο που θα κάνω είναι μία υποκειμενική κατάθεση ψυχής, μετά το σκίρτημα που ένιωσα ξαναδιαβάζοντας τα παραπάνω επ’ αφορμή της Κυβερνητικής εξαγγελίας Δημοψηφίσματος:
Λέω ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, γιατί είναι το γνησιότερο μέσο έκφρασης της άμεσης δημοκρατίας , το οποίο ως Πολίτης ζητούσα επί χρόνια και ποτέ δεν μου εδόθη, μιας και τα κόμματα και οι κυβερνώντες, με θεωρούσαν «ανώριμο πιθηκάνθρωπο» να κρίνω για τα μεγάλα εθνικά ή οικονομικά θέματα των περασμένων δεκαετιών, αλλά ώριμο και σοφό λαό όταν ψήφιζα τα κόμματά τους !!!
Λέω ΝΑΙ και στο άκαιρο ( κατόπιν εορτής ) εξαγγελθέν Δημοψήφισμα γιατί θα είναι το πρώτο ( και ελπίζω όχι το μοναδικό ) της γενιάς μου ( γενν. 1964 ), προκειμένου να τους πω το μεγάλο ΟΧΙ !!!!
Και τι θα κερδίσω με αυτό ;
1) Την εμπειρία και τη δημιουργία «νομολογίας» να ζητάω σαν πολίτης συχνότερα Δημοψηφίσματα.
2) Να αποδείξω πως αφενός επρόκειτο για ένα κυβερνητικό τρικ, αποφυγής των πιθανολογούμενων ευθυνών και μεταθέσεώς τους στον λαό, την ανικανότητα όλων των κομμάτων να διαχειριστούν την άμεση ψήφο του λαού, χωρίς κομματικές παρωπίδες , καθώς και να μάθουν να μας δέχονται σαν ενιαίο σύνολο και όχι με κομματικές ταυτότητες και πελατειακές ψήφους. Κάτι για το οποίο είναι απροετοίμαστοι και γι’ αυτό δεν θέλουν να γίνει μιας και διαιρημένοι είμαστε ευκολομεταχείριστοι , ενώ ενωμένοι …. !!!
3) Γιατί το ΟΧΙ μου, τελικά θα είναι ένα γονιμοποιό ΝΑΙ στη δρομολόγηση νέων άγνωστων προς το παρόν καταστάσεων , που όπως λένε και όλοι οι ποιητές και φιλόσοφοί μας: « μην υποκύπτετε στον ψυχολογικόν εκβιασμό, όταν σας λένε πως η αρνητική στάση είναι πάντα στείρα, και πως για να αρνηθείς κάτι πρέπει να έχεις άλλο να προτείνεις στη θέση του. Ο νέος άνθρωπος ( παραφράζω και οι αεί παίδες έλληνες ) είναι φυσικό να μην ξέρει ακριβώς τι θέλει, αλλά εξίσου φυσικό είναι να νιώθει εντονότερα τα στραβά που τον περιτριγυρίζουν. Αν η άρνησή σας αφορά κάτι που είναι ή κατάντησε αρνητικό, έχετε κάνει μια πράξη θετική και δυνάμει γόνιμη. Λέγοντας: Δεν θέλω τούτο το στραβό, είναι σαν να λέτε: Θέλω το σωστό. Ποιο είναι το σωστό, πιθανόν να μην το ξέρετε ή και να μην υπάρχει ακόμη — και πάντως, πολύ πριν να το ζητήσουμε από σας, έχετε το δικαίωμα να το ζητήσετε από μας. Ωστόσο, ήδη το Όχι σας απέναντι στο υπαρκτό στραβό είναι η προϋπόθεση για να βρεθεί το σωστό»
4) Γιατί η Κύπρος μετά το δικό της μεγάλο Όχι στο σχέδιο Ανάν δεν ζημιώθηκε, τουναντίον η «διεθνής κοινότητα» ξαφνικά βρήκε τρόπο να την αναβαθμίσει , ως σαν άλλος μάγος που έβγαλε το «κουνέλι από το καπέλο». Έτσι ελπίζω ( δεν ξέρω ) να συμβεί και με την Ελλάδα. Ίσως με το μεγάλο μας ΟΧΙ να έχουμε πει το μεγάλο ΝΑΙ στη δρομολόγηση κάτι νέου και ως δια μαγείας να αναβαθμιστούμε εκτός από πανεπιστημιακό παράδοξο case study , σε χώρα ευδαιμονίας. Αλλά γι’ αυτά θέλει «αρετή και τόλμη» και να μην φοβάσαι να φοβηθείς .
Πειραιάς 02.11.2011

Μόλις διάβασα και το επί της ουσίας σχόλιο του κ. Σταθακόπουλου που μας επαναφέρει στην τάξη και τον αρχικό διάλογο.
Τον θαυμάζω και τον ζηλεύω!
Μα γιατί να μπορεί να λέει τόσο καλύτερα από μένα, τόσο σαφέστερα και τόσο πιό εύγλωττα, πράγματα που είναι καταχωνιασμένα στην άκρη του μυαλού μου, θέλουν απροσδιόριστα να εκφρασθούν από το θυμικό μου και τα βρίσκω έτοιμα, εκεί, με έξοχο τρόπο αναπτυγμένα!

Όπως και να το θέσετε το χάπι πλέον δεν χρυσώνει!
Είστε αναπόσπαστο κομμάτι του συστήματος που καταρρέει πλέον με πάταγο! Και των νοοτροπιών και αντιλήψεων του! Θα το παρατηρήσατε εξάλλου και εδώ μέσα στο Αντίβαρο. Είστε πλέον μόνος! Και στην κοσμάρα σας!
Εδώ ακόμη νομίζετε ότι κάνατε την Ελληνική ύπαιθρο παράδεισο! Τέτοια αντίληψη και οξυδέρκεια! Ελάτε από κοντά να δείτε πως κατάντησε! Και γιατί! Σαν τουρίστας σωφάροντας το καμπριολέ θα τα δείτε όλα ρόδινα!
Νομίζω πλέον ότι ο διάλογος εξαντλήθηκε και είμαστε και εκτός θέματος. Δεν θα ήθελα να προσθέσω κάτι άλλο.

Το θέμα των εκλογών ακούγεται καλό μεν, αλλά δεν θα φέρει άμεση ουσιαστική λύση, σύμφωνα με τα διδάγματα της ιστορίας, παρά μόνον στιγμιαία εκτόνωση, που σύντομα θα ξαναοδηγήσει σε φαύλο κύκλο και περαιτέρω “υποδούλωσή μας” , με ψευδαίσθηση ελευθερίας και τότε δεν θα έχουμε καμμία δικαιολογία, όταν θα βιαζόμαστε και θα λέμε, μας αρέσει κιόλας, γιατί εμείς το επιλέξαμε. Εδω που φτάσαμε μόνη διέξοδος, το Πλατωνικό παράδειγμα του Σπηλαίου. Σπάσιμο αλυσίδων, έμπνευση και αναγέννηση σαν τον Φοίνικα, να κάνουμε την έκπληξη, να δώσουμε ελπίδα στον εαυτό μας και σε άλλους λαούς με το παράδειγμά μας μπας και φύγει/ σπάσει το παγκόσμιο κατεστημένο. Αν αποτύχουμε θα έχουμε αυτοκτονήσει, αλλά θα έχουμε γλυτώσει την εξευτελιστική εκτέλεση. Αν όμως πετύχουμε …. για σκεφτείτε το … !!! θα μιλάει η ανθρωπότητα για άλλα 2000 χρόνια για εμάς και την οπτική που της δώσαμε. Βέβαια το ζητούμενο είναι ποιός θα ηγηθεί αυτού του τολμήματος και μάλιστα με αρετή ; Από το παρόν πολιτικό σκηνικό ουδείς, γι’ αυτό η μόνη λύση είναι η άμεση λαϊκή ετυμηγορία και πρωτοβουλία, κάτι που οι παμπόνηροι ευρωπαίοι, ώς άλλοι Μέτερνιχ, φρόντισαν να αφαλοκόψουν εξ αρχής … !!!
Οταν σηκώσαμε κεφάλι μετά το 1821, φρόντισαν αμέσως να μας αφαλοκόψουν, επέβαλαν δανεισμό και τοποτηρητή τον Οθωνα. Από τότε η ιστορία των δανείων και των τοποτηρητών συνεχίζεται.
Αποψη μου βέβαια η οποία μπορεί να είναι λάθος, όμως δεν βλάπτει κανέναν παρά μόνον τον εαυτό μου ίσως, οι άποψεις όμως των ελλήνων και ευρωπαίων πολιτικών και συμφερόντων, στην παρούσα φάση μας θίγουν όλους. Για σκεφτείτε το ..

Ένσταση μόνη έχω στην αποδοχή του δημοψηφίσματος!
Είναι μια σατανική παγίδα της κλίκας των δοσίλογων για να σώσουν το τομάρι τους με όποιο αποτέλεσμα!
Εάν ποτέ γίνει θεωρώ ότι πρέπει να ακυρωθεί στην πράξη δια της αποχής!
Ανάλογα με ένα κίνημα “δεν πληρώνω” να δημιουργηθεί ένα πλατύ κίνημα “δεν ψηφίζω” και να σαμποταριστεί ευρέως!
Ας πάει να ψηφίσει το περίπου 10% των Πασόκων που απέμειναν!
Το όποιο αποτέλεσμα θα είναι για γέλια!
Να το πάρουν στην Μέρκελ σαν έκφραση του Ελληνικού λαού στην ανοησία τους!

The Green Beautiful -La belle Verte (original)
http://www.youtube.com/watch?v=-E96Ffv0Ktg&feature=channel_video_title
καταπληκτική ταινία , μετά το ΧΑΟΣ η Αναγέννηση…

Λοιπόν, δὲν ξέρω ἂν τὸ προσέξατε, ἀλλὰ εἴμαστε, εἴμαστε μιὰ ὡραία ἀτμόσφαιρα εἴμαστε …

Γιατί ἀδικεῖτε τόσο σκληρὰ τὸν ἑαυτό σας κύριε Σταθακόπουλε ; Γράψατε μιὰν ἀνάλυση τῶν κινήσεων τοῦ πρωθυπουργοῦ (σημεῖα 1 ἕως καὶ 5 στὸ σχόλιό σας), ἡ ὁποία εἶναι ὑπόδειγμα περιεκτικότητος καὶ συντομίας. Ψάξτε τὰ σχόλια τῶν πλέον διακεκριμένων δημοσιογράφων (καὶ δημοσιολογούντων γενικῶς) καὶ δὲν θὰ βρεῖτε κάτι καλύτερο.
Στὸ «διὰ ταῦτα», ὅμως, σᾶς πιάνει ἕνας μηδενισμούλης.
Ἀντιγράφω : «Η μόνη λύση είναι η άρνηση στα πάντα, για να τους δημιουργήσουμε χάος ( έχει κόστος και πόνο και για εμάς ) , προκειμένου να υπάρξει κάτι νέο, μια αναγέννηση , και με φώς και με θάνατον ακαταπαύστως όπως λέει ο Κάλβος. Και όπως λέει ο λαός: «Αν δεν βρέξεις κ… δεν έχει ψάρι !!!»
Ἔχετε κανένα προηγούμενο νὰ μᾶς δείξετε ὅπου ἡ ἀπόλυτη ἄρνηση ἔφερε ἀποτέλεσμα ; Γιατί δέν δίνετε τὸ καλό παράδειγμα διαλύοντας τὸ γραφεῖο σας; Δὲν σᾶς ζητῶ νὰ αὐτοπυρποληθεῖτε ὅπως ὁ Τυνήσιος χωρὶς ἄδεια μικροπωλητής, ὁ θάνατος τοῦ ὁποίου πυροδότησε τὴν Ἀραβικὴ Ἄνοιξη. Ἐλᾶτε νὰ πᾶμε γιὰ ψάρεμα καὶ θὰ δεῖτε ὅτι καὶ κ… θὰ βρέξουμε καὶ ψάρι δὲν θὰ φᾶμε. Ἡ θυσία πρέπει νὰ ἔχει καὶ γνώση μαζί της γιὰ νὰ πιάσει τόπο. Θυμηθεῖτε, ἐπίσης, ὂτι τὸ χάος δὲν βλάπτει ὂλους τὸ ἴδιο. Ὑπάρχει κόσμος τὸν ὀποῖο ἡ ἀναταραχὴ τὸν βλάπτει πολύ περισσότερο άπὸ ‘σᾶς καὶ σίγουρα πολύ περισσότερο ἀπὸ τοὺς στόχους τῆς ὀργῆς σας

Αγαπητέ κ. Γεωργανα σας ευχαριστώ για το σχόλιό σας.
Είναι τιμητικό.
Δεν θεωρώ όμως πως στο τέλος αδικώ τον εαυτό μου, αντιθέτως πιστεύω πως του δίνω αξιοπρέπεια, μιάς και δεν αρκεί να αντιλαμβάνομαι τους τακτικισμούς τους, αλλά πρέπει να έχω και μία πρόταση ανατροπής, αναγέννησης, αυτή δε που μου έχει διδάξει ( υποκειμενικά ) η ιστορία είναι πως η ήπια αυτοθέσμιση ενός φαύλου συστήματος, απλά δεν υπάρχει. Για να αλλάξει κάτι χρειάζεται αμφισβήτηση και ΣΟΚ, για να αναγκαστει να φύγει ή να αλλάξει. Αυτό έχει κόστος και θυσία, σίγουρα, επί δικαίων και αδίκων, αλλά οι περισσότεροι θα γλυτώσουν, θα λυτρωθούν, όμως η παραμονή μου σε ένα φαύλο σύστημα που σαπίζει σίγουρα θα μας πάρει όλους μαζί του στον όλεθρο.
Αραγε ποιόν θα πρωτοσώσουν πλέον στην ΕΕ και στο ευρώ ; Οι εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές πανευρωπαϊκά και προφανώς παγκόσμια. Η ελλάδα δεν είναι το πρόβλημα, η ελλάδα ήταν αφορμή να βγεί το σαθρό βάθρο της ΕΕ των Τραπεζών και όχι των λαών.
Σας τα έχω ξαναπεί τα παραδείγματα:
Οταν η ιερά εξέταση έκαιγε τους ανθρώπους για να τους συνετίσει, τους έκαιγε για το καλό τους !!! ( ω της παραδοξότητας ). Δεν θέλω να με καίει η ΕΕ για το καλό μου !!!
Οταν οι δασκάλοι έλεγαν πως η γή είναι επίπεδη, και σε αναθεμάτιζαν για το αντίθετο, οι αναθεματισμένοι που λέγαν πως είναι στρογγυλή είχαν δίκιο και όχι οι θύτες τους. Εμείς έχουμε δίκιο και όχι η “δεσποτεία” που μας επιβάλει για το καλό μας να περάσουμε τα δεινά της ιεράς εξέτασης. –
Τώρα, σήμερα τους λέμε: Κύριοι δεν έχετε δίκιο, δεν είναι αυτό το σύστημα των μνημονίων, των δανείων και της ύφεσης το σωστό ( η γή δεν είναι επίπεδη ), η γη είναι στρογγυλή, υπάρχει εναλλακτική λύση διακυβέρνησης με κέντρο τον άνθρωπο και όχι το εργαλείο που τάχα θα κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο ( παρούσα οικονομία/ διακυβέρνηση ) , που δεν είναι του παρόντος να τα αναλύσω, εξάλλου είσαστε ευφυέστατος και μπορείτε να τα βρείτε στο διαδίκτυο ή σε πλούσια βιβλιογραφία( άσχετα εάν δεν τα ενστερνίζεστε ).
Επομένως με την άρνηση του παρόντος συστήματος, του δημιουργώ πανικό ( ότι έκανε ο πρωθυπουργός στους αντιπάλους του ) , μετά το χάος και την αυτοκατάρρευσή του ( ελπίζω ).
Η απόλυτη άρνηση του: ” η γή είναι επίπεδη” , έστω και εάν κάηκαν άνθρωποι γι’ αυτό, λύτρωσε/ ωφέλησε τελικά την ανθρωπότητα από την βλακεία, απέδειξε την σφαιρικότητα της γής, προόδευσε η επιστήμη κ.λ.π
Αν δεν αρνηθώ το σύστημα δεν θα έρθει το ΝΕΟ, και η άρνησή μου δεν είναι “ΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΗ”, αλλά βαθιά αισιόδοξη και δημιουργική. Το νέο θέλει χώρο για να γεννηθεί. Αυτή είναι η οπτική μου και αυτό με δικαίωσε πάντα στην προσωπική μου ζωή. Δείτε την γαλλική ταινία που προτείνω παραπάνω, θα βρείτε τις απαντήσεις σας. Θέλει τόλμη και έμπνευση. Σας θυμίζω και το ποίημα του Κ. Καβάφη για το μεγάλο ΟΧΙ και ΝΑΙ ( che fece il grand rifiuto ).
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας: ” Ἡ θυσία πρέπει νὰ ἔχει καὶ γνώση μαζί της γιὰ νὰ πιάσει τόπο” .
Προσωπικά θυσιάζομαι καθημερινά , με γνώση θέλω να πιστεύω. Και σίγουρα πάμπολλοι σαν και μένα. Αναμένω πιά αποτελέσματα και όχι άλλα 20 χρόνια φόρους, μνημόνια και ύφεση για να σωθούν οι καιροσκόποι, τζογαδόροι, χρηματιστήρια και τράπεζες!!
Το παράδειγμα για το γραφείο μου, την προσωπική μου θυσία κ.λ.π, εν τιμή , τα έχω κάνει και γίνεται καθημερινά, αλλά δεν θα καταθέσω δημοσίως προσωπικά δεδομένα ή το κοινωνικό έργο μου.
Κατά λοιπά, ο φοβισμένος ή ο δειλός πεθαίνει κάθε μέρα, ο γενναίος μία και με αξιοπρέπεια, μένει στην ιστορία, για αυτόν μιλάνε και όχι για τον δειλό, αυτός είναι το πρότυπο και όχι ο δειλός/ συμβιβασμένος, άν δε είναι να επιζήσω και να συμβιβαστώ θα το κάνω όπως ο αείμνηστος Τ.Π με το ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν που μέχρι τώρα η ιστορία τον δικαίωσε. Το Οχι του, το χάος και ο πανικός που προκάλεσε στους “δεπότες του”, τελικά έφερε μία νέα λύση που τάχα μέχρι τότε δεν υπήρχε. Η στιβαρότητα του ΤΠ, έφερε αξιοπρεπή αποτελέσματα για την Κύπρο, ενώ σήμερα ( για το συμφέρον τους βέβαια ) την προστατεύουν και ωφελείται. Εμεινε κράτος και όχι ελληνοκυπριακή κοινότητα. Το πως θα διαχειριστεί το μέλλον της, είναι αλλο θέμα και εξαρτάται από τις επιλογές των πολιτικών και του λαού της. Ομως το παράδειγμα το έδειξε και προσωπικά παίρνω κουράγιο από αυτό.
Τέλος: για να φάμε ψάρι πρέπει σίγουρα να βρέξουμε κ… , χωρίς να είναι σίγουρο κιόλας όπως σωστά λέτε, άν όμως δεν πάμε καν στη θάλασσα για να μην βρέξουμε κ…, σίγουρα δεν θα φάμε ψάρι. Προσωπικά θέλω να προσπαθήσω , να βρέξω κ…., μπάς και φάω ψάρι ..!!! Δεν θα κάτσω σπίτι μπάς και βραχεί ο κ…., γιατί τότε σίγουρα δεν θα φάω ψάρι και θα μείνω νηστικός !!!
Με εκτίμηση και πάλι σας ευχαριστώ, όλους τους αναγνώστες/ σχολιάστες για την συμμετοχή σας στο διάλογο, γιατί μου πήγατε την σκέψη παραπέρα …
Δημ. Σταθακόπουλος

Επιτρέψτε μου να πιστεύω και να ελπίζω πως υπάρχει και άλλη πολιτικοοικονομική λύση , καλλίτερη πέραν των εφαρμοζομένων παγκοσμίως.
Ici se trouve un article intéressant Diaspora Grecque: http://diaspora-grecque.com/modules/altern8news/article.php?storyid=2867
Θα αναφανεί κάποια στιγμή στο μέλλον και ελπίζω να ζούμε να την δούμε/ βιώσουμε.
Είναι νομοτελιακό, το αποδεικνύει η κοινή πείρα της ιστορίας.
Σίγουρα δεν προκύπτει κάτι από το μπάχαλο και δεν είπα για μπάχαλο, μίλησα για δημιουργία ΧΑΟΥΣ ( σύγχυση – σόκ ) από κινήσεις μάτ που μπορούμε να κάνουμε σαν κοινωνία προς του κυβερνώντες, τα οικονομικά συμφέροντα κ.λ.π
Θα είναι η καλλίτερη απάντηση/ αντίμετρο στα όσα τα παγκόσμια συμφέροντα μας έκαναν με το περιβόητο πιά ΔΟΓΜΑ του ΣΟΚ που ήδη υλοποιούν κατά εθνών, κρατών και κοινωνιών.
Αν τους κάνουμε κάτι τέτοιο αναπάντεχα και χωρίς να έχουν έτοιμη ψευδεπίγραφη λύση, θα πάθουν σύγχυση – σόκ και από το ΧΑΟΣ τους , θα δημιουργηθεί κάτι νέο, σαν τον Ησιόδειο Φάνητα !!!
Το ΧΑΟΣ και το σόκ, σύγχυση θα το έχουν αυτοί και όχι εμείς.
Επιτρέψτε μου να έχω οραματισμούς και ελπίδες και να μη αναμένω φαιδρές λύσεις αυτοθέσμισης ενός σαθρού και φαύλου συστήματος.
Νομίζω πιά πως έχω γίνει εντελώς σαφής σε “επίπεδο διατριβής” !!! με τόση αρθρογραφία εδώ και μήνες για το τι εννοώ. Εστω και εάν δεν συμφωνείτε ολικώς ή μερικώς, παρακαλώ δεχθείτε την άποψή μου όπως και εγώ κατανοώ, αλλά δεν συμμερίζομαι τις δικές σας.
Οψόμεθα,

Υπηρετώντας το 1987 -1989 στις ειδικές δυνάμεις , μας έμαθαν πως για να καταρρεύσει το αμυντικό σύστημα του αντιπάλου, που φαντάζει δυνατός και φοβερός, πρέπει να του καταφέρουμε ένα ξαφνικό μη αναμενώμενο χτύπημα σε ζωτικό σημείο, ούτως ώστε αφενός να πάθει σύγχυση , ΣΟΚ, να του δημιουργηθεί χάος μέχρι να καταλάβει τι του συνέβη, αφετέρου όταν συνέλθει και ανασυνταχθεί , το κατεστραμμένο ζωτικό σημείο του να τον καθιστά ανίκανο πλήρους ανάκαμψης. Με αυτόν τον τρόπο, πρώτον η ομάδα κρούσης ξεφεύγει ( άρα δεν βρίσκεται σε χαοτικό σόκ όπως ο εχθρός ) και δεύτερον ο εχθρός αποδυναμωμένος πλέον είναι πιό ευάλωτος. Βρίσκοντάς τον λοιπόν έτσι ο φοβισμένος καθειλωμένος στρατός μας, θα αναθαρρήσει και πιθανώς θα νικήσει.
Επομένως άν σταματήσουμε να τους φοβόμαστε, πούμε πως είμαστε αποφασισμένοι να αντέξουμε τα μέτρα τους (απειλές πτωχεύσεων, καταστροφών κ.λ.π ) και με “καταδρομικά” αντιμετρα ΣΟΚ στις αγορές τους ( π.χ δεν υπερκαταναλώνουμε, δημιουργούμε ψευδείς πληροφορίες και γεγονότα ) και αυτές λόγω λάθος εκτιμήσεων καταρρεύσουν, είμαι σίγουρος πως κάτι νέο θα έρθει. Τα είπαμε και παραπάνω και με το π.χ της ιεράς εξέτασης και της βλακείας περί επίπεδου κόσμου. Εμείς έχουμε δίκιο και όχι αυτοί.
Το κίνημα αυτό είναι παγκόσμιο ήδη και δεν έχετε παρά να το παρακολουθήσετε στι διαδίκτυο και όπου δη http://do.pasok.gr/wp-users/mastampas/walden_bello.pdf
Δείτε και αυτό:
«Ελληνες, σας ευχαριστούμε πολύ»
«Η στάση των Ελλήνων, αντίδραση στους τεχνοκράτες»
Ο διευθυντής της εφημερίδας «Liberation» εκφράζοντας τη γενικότερη άποψη της εφημερίδας, υπογραμμίζει πως η έως τώρα στάση του ελληνικού λαού, δεν είναι παρά αντίδραση στη διακυβέρνηση της χώρας από τους τεχνοκράτες της Ευρώπης και του ∆ΝΤ.
«Γιατί κάποια στιγµή πρέπει επιτέλους να µπορεί να αποφασίζει ο ίδιος ο λαός για την τύχη του», τονίζει.
«Δεν είναι πολιτικό λάθος το δημοψήφισμα»
«Η πρόταση του Παπανδρέου σαφώς έπεσε σε κακή στιγµή, µε κακό τρόπο και µε συνέπειες δυνητικά εκρηκτικές για όλους. Το να θέλει όµως κανείς να απευθυνθεί στον λαό δεν πρέπει να θεωρείται πολιτικό λάθος. Σήµερα όλα τα ΜΜΕ καταφέρονται εναντίον των Ελλήνων και λένε ότι δεν έχουν δικαίωµα να διεκδικούν οτιδήποτε, αφού είναι οι ίδιοι υπαίτιοι για την κατάστασή τους. Η Ευρωπαϊκη Ενωση όµως είναι ένα πολιτικό οικοδόµηµα που στόχο έχει να ξεπεράσει τέτοιου είδους προσεγγίσεις.
Στη θέση της Ελλάδας αύριο µπορεί να είναι η Ιταλία και µεθαύριο η Γαλλία. Πρέπει κάποια στιγµή να βάλουµε τον εαυτό µας στη θέση των Ελλήνων και να σκεφθούµε: “Εµείς ως Γάλλοι θέλουµε 15 στελέχη του ∆ΝΤ και της Ευρώπης να µας λένε ποιο σχολείο και ποιο νοσοκοµείο θα κλείσει, χωρίς να δέχονται αντίρρηση;”«, προσθέτωντας επίσης οτι :
«Η δηµοκρατία δεν αποτελεί κίνδυνο. Το δηµοψήφισµα αυτό δεν θα διεξαχθεί, αλλά θα έχει θέσει µε τρόπο θορυβώδη το ερώτηµα τι είναι δηµοκρατία».
«Αυτό ήθελα να δείξω µε το εξώφυλλο αυτό που εντυπωσίασε τόσο πολύ τους Ελληνες. Και θα ήθελα να απευθύνω το εξής µήνυµα στους συµπατριώτες σας: Ελληνες, είστε πρωτοπόροι στην κρίση αυτή και υφίστασθε πρώτοι τις πιο τραγικές συνέπειές της. Είστε οι πρώτοι που θέτετε το ερώτηµα τι σηµαίνει δηµοκρατία και οι πρώτοι που δίνετε την απάντηση. Και γι’ αυτό σας ευχαριστούµε. Σας ευχαριστούµε πολύ!».
ΠΗΓΗ…συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής»
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο Facebook
Αναρτήθηκε Κυριακή, Νοέμβριος 06, 2011

ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΜΕ ΛΟΙΔΩΡΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ.

Ελεος πιά με αυτά !!!
Να ρωτήσουμε τότε και την ξεκληρισμένη γενιά μου στα Καλάβρυτα εάν ήθελαν να μας εκτελέσουν οι Γερμανοί ( 13.12.1943 ) και να μας κάψουν τα σπίτια, να πάει ο παππούς μου αναγκαστικά μετανάστης στην Αμερική για 10 χρόνια και η μάνα μου να μην ξέρει εάν είχε πατέρα.
Αυτά δεν είναι επιχειρήματα.

Υ.Γ: Βάζετε και τον εαυτό σας στους τεμπέληδες ; γιατί εγώ δεν είμαι , ούτε με τάϊσε κανένας Γερμανός !!! Αρα στους Ελληνες “τεμπέληδες” ( sic )αφαιρέστε έναν. Σύμφωνα με τον νόμο , αυτός ο ένας αρκεί για να μην στέκεται ο γενικός και καταχρηστικός χαρακτηρισμός σας των ελλήνων ως τεμπέληδων ( έστω και εάν κάποιοι ήταν και είναι “ελληνάρες” , γενίτσαροι κρατικοδίαιτοι ενός εκμαυλιστικού κομματικού κράτους που ελπίζω να καταρρεύσει σύντομα ). Η στάση του προδότη Εφιάλτη χαρακτηρίζει μόνον αυτό και ταυτόχρονα δίνει αξία στη θυσία του Λεωνίδα και των 300. Αρα η στάση των κρατικοδίαιτων γενιτσάρων του κομματικού εκμαυλιστικού κράτους, χαρακτηρίζει μόνον αυτούς και αντιθέτως δίνει αξία στον δικό μου καθημερινό αγώνα που δεν ξέρω τι μου ξημερώνει και τρέχω με την τσάντα να βγάλω τα προς το ζην της οικογενείας μου.

Χαχαχα .. πραγματικά επιτυχημένο το σχόλιό σας.
Πιστεύω πως στο νέο σύστημα δεν θα έχουμε πραιτοριανούς/ γενίτσαρους του συστήματος, μιάς και αυτό θα παλέψουμε να μην είναι πελατειακό, αλλά αξιακό 🙂

Ναι στην αρρώστεια της δημιουργίας 🙂

Ἀγαπητὴ κυρία, κύριε ἢ ὁτιδήποτε ὁρίζετε τὸν ἑαυτὸ σας ὅτι εἶσθε.
Πρῶτ’ ἀπ´ ὅλα σᾶς εὐχαριστῶ γιὰ τὸν κόπο ποὺ λάβατε νὰ ἀναζητήσετε στὸ διαδίκτυο καὶ νὰ ἀντιγράψετε τὸν βαθυνούστατο ὁρισμὸ τοῦ ὅρου troll.
Δὲν γνωρίζω ἐὰν τελειώσατε τὸ λύκειο καὶ πότε, ἀλλὰ σᾶς διαβεβαιῶ ὂτι τὸν καιρὸ ποὺ πήγαινα σχολεῖο ἐδιδάσκετο τὸ μάθημα τῆς Λογικῆς. Μᾶς ἐδίδαξαν λοιπόν, τότε, ὅτι ἡ ἀξία τῶν ὁρισμῶν ἔγκειται ἀποκλειστικῶς στὴν χρησιμότητά τους γιὰ τὴν σκέψη καὶ τὴν συζήτηση. Ὁρισμοὶ πού περιέχουν ὐποκειμενικοὺς ὅρους ὅπως «πονηρὰ προκλητικές», «σκόπιμα ἀνόητες» ἢ «ἐπιτηδευμένα ἐκτὸς θέματος» δέν θεωροῦνται ὂτι βοηθοῦν τὴν σκέψη καὶ ἀσφαλῶς δὲν βοηθοῦν τήν συζήτηση. Καὶ τοῦτο διότι προϋποθέτουν συμφωνία τῶν συζητούντων ἐπὶ θεμάτων στὰ ὀποῖα δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ἐξ ἀρχῆς καὶ ἀναμφήριστος συμφωνία. Δὲν ὑπάρχει, βλέπετε, σημεῖο ἀναφορᾶς γενικῆς παραδοχῆς στὰ ζητήματα αὐτά.
Τήν διαπίστωση αὐτὴ ἐπιβεβαιώνει κανεὶς εὔκολα ὅταν παρατηρήσει ὅτι τὸν χαρακτηρισμὸ «troll» ἀπευθύνουν ἀμοιβαίως εἰς ἀλλήλους οἱ ἑκάστοτε διαδικτυακῶς διαφωνοῦντες διότι γνωρίζουν ἄριστα ὅτι ὁ ὁρισμός του εἶναι τόσο ἐλαττωματικὸς ὥστε καταντᾶ κενός.
Γιὰ παράδειγμα, προδικτυακῶς τὰ ἴδια εἶχε πάθει καὶ ὁ ὅρος «δημοκρατία», ὁ ὁποῖος δὲν εἶχε καμμία ἀξία διακρίσεως μεταξὺ τῶν ποικίλων πολιτικῶν συστημάτων, ἀφοῦ ὅλα θεωροῦσαν ἑαυτὰ δημοκρατίες.
Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλα, πέραν τῆς ἐπιπολαίας ἀντιγραφῆς καὶ τῆς ἐλλείψεως καταρτίσεως ἐπιπέδου δευτεροβαθμίας ἐκπαιδεύσεως, φαίνεται ὅτι ἡ νοητικὴ λειτουργία τοῦ ἀνθρωπίνου ἐγκεφάλου δὲν ἐκλήθη νὰ συνεισφέρει ὐπερβαλλόντως στὴν σύνταξη τοῦ σχολίου σας. Δὲν ἔχω, λέτε, ἄλλη δουλειὰ ἀπὸ τὸ νὰ ὑποβαθμίζω τὴν ποιότητα τῆς συζήτησης τοῦ χώρου συζητήσεων ; Προφανῶς αὐτὸ τὸ θεωρεῖτε ἔργον ἀντάξιον τοῦ δικοῦ σας χρόνου. Τοῦ δικοῦ μου πάντως, δὲν εἶναι.

Καὶ πράττετε ἄριστα.
Γιὰ τρεῖς λὸγους :
Τὴν ἀντιδικία τὴν ξεκινήσατε ἀπροκλήτως ‘σεῖς.
Οἱ συζήτήσεις ἐδῶ δὲν ἔχουν θέμα ἐμένα.
Ἀπὸ ὅσα πολλὰ ἔχω γράψει, ἐσεῖς ἐπισημάνατε αὐτὰ ποὺ γράφετε στὸ προηγούμενο σχόλιό σας. Αὑτὸ ἀποδεικνύει ὂτι εἴτε δὲν δύνασθε εἴτε δὲν θέλετε νὰ συζητήσετε καὶ νὰ κρίνετε μὲ ἀνοικτὸ πνεῦμα. Μὲχρι στιγμῆς, στὸν ἱστοχῶρο αὐτό συζητήσεων, ἀντίθετα μὲ ἄλλους ὅπου ἐπικρατεῖ ὄχλος, δὲν ἔχει κανένας τὸ δικαίωμα νὰ ἐπιβάλλει τὴν στενομυαλιά του σὲ ἄλλον.
Σημασία δὲν ἔχει νὰ πείσω κανέναν ἂν ὁ Γιῶργος Παπανδρέου εἶναι καλός. Σημασία ἔχει νὰ καταγράψω ἐλεύθερα τί ἔκανε στὴν πραγματικότητα, κακὸ ἢ καλό κατὰ τὴν αἰτιολογημένη γνώμη μου. Ἀπὸ ‘κεῖ καὶ πέρα, ὅποιος θέλει μπορεῖ νὰ ἀποκρούσει αἰτιολογημένως τὴν δική μου ἢ ὁποιαδήποτε ἄλλη γνώμη.