Η αποχαύνωση ως παιδαγωγική μέθοδος

Τα γενεθλια κυριε Νατσιο ειναι μια απο τις σημαντικοτερες εορτες του ετος για ενα ανθρωπο και πολυ μεγαλυτερης σημασιας απο την ονομαστικη μας εορτη. Στα γενεθλια εορταζουμε την γενεση της ψυχης μας και οχι το ονομα καποιου αλλου ακομα και αν αυτος ο αλλος ειναι ενας Αγιος. Στην αρχαιοτητα οι Ελληνες παππουδες μας αποκτουσανε τα ονοματα με διαφορετικο τροπο, ουσιαστικα το ονομα ειτανε ενας προσδιορισμος, μια επιδιωξη ζωης που θα επρεπε να εχει ο νεος, η νεα. Τα ονοματα τοτε ειχανε μια σημασια, μια βαρυτητα και δεν ειτανε απλα το ονομα του παππου η της γιαγιας που περασε σε εμας. Σε αυτη την περιπτωση θα ειτανε αξιολογο να εορτασουμε την ημερα που αποκτησαμε αυτο το ονομα διαφορετικα ο θρησκευτικος λογος που προβαλλεται ειναι πολυ λιγος. Οσο για τα ολοημερα σχολεια που θα χρησιμοποιουνε υπολογιστες για διαφορες εργασιες με την βοηθεια του διαδικτυου αμην και ποτε. Αναφερεστε στο ολο θεμα λες και θα ερθει η καταστροφη, δαιμονοποιωντας ενα πανισχυρο εργαλειο οπως ειναι το διαδικτυο χωρις το οποιο δεν θα μπορουσατε να γραψετε εδω μεσα. Μας πηγαινετε πισω 100 χρονια με μια σκεψη που δυστυχως δεν εχει τιποτα Ελληνικα αναγνωρισιμο. Η δαιμονοποιηση της επιστημης και της τεχνολογιας κυριε Νατσιο ειναι τα φραγκικα ξενοφερτα εκτρωματα και οχι αυτο που μας αναφερετε. Οι προγονοι μας εφτασαν στο μεγαλειο που εφτασαν γιατι εναγκαλιασαν την επιστημη, το φως, την αληθεια. Νομιζω οτι σαν λαος εχουμε καιρο ακομα για την αναγεννηση μας, ειδικα οταν ακομα υπαρχουν σκεψεις οπως η δικη σας. Οσο για το υπουργειο Παιδειας, πραγματι συμφωνω οτι κανει πολλα λαθη, παραγει βιβλια εκτρωματα που δεν διδασκουν την πραγματικη ιστορια των Ελληνων και καλλιεργει λανθασμενες αποψεις. Παρα ταυτα δεν ειναι παντου λαθος και δεν ειναι ολοι λαθος, δεν μπορουμε να γενικευουμε ετσι απλα.

Ας παρουν πισω τα κομπιουτερ απο τους μαθητες κι’ας τους δωσουν απο μια βιβλο να την διαβαζουν και να προσευχονται σαν τους μουσουλμανους και θα δεις σε ποσο λιγο καιρο θα λυθουν ολα μας τα προβληματα…
Δεν μπορω να σε καταλαβω κ.Νατσιε, παρατησε το δασκαλικι και γινε πολιτκος και προσπαθησε να γινεις και Υπουργος Παιδειας να σωσεις τα παιδια μας και το εθνος.

Ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε από την ανεπίγνωστη παιδεία την οποία έχουμε, διατηρώντας ωστόσο ότι μας φαίνεται σωστό, είναι η χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών και προγραμμάτων.
Βέβαια μαθήματα όπως Γλώσσα, Έκθεση, Φιλολογία δεν είναι δυνατόν να διδάσκονται με ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ούτε όμως με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο διδάσκονται τα μαθηματικά.

δασκαλε σημερα ειναι η επετειος της μεγαλης εθνοσωτηριου επαναστασεως. Πώς θα τη εορτασετε;

Μα και πολυ ζαχαρι αν θα φας θα παθεις ζηλητηριασι!!
Παν μετρον αριστον, δεν νομιζω ομως οτι τα κομπιουτερ που διδασκονται σε αλλους λαους τους κανουν κακο.

Δάσκαλε Νατσιέ, μιλάς σε μια κοινωνία σε αφασία.
Τα λόγια σου στο μυαλό του 99% του πληθυσμού φαντάζουν για κινέζικα.

Εκεί καταντήσαμε. Μόνο ένα θαύμα μας σώζει.
Θαύματα μας σώσανε παλιά. Γι’αυτό ελπίζουμε.

Θα πρέπει να μάθουμε τα παιδιά να χρησιμοποιούν τον υπολογιστή όπως τα μαθαίνουμε να χρησιμοποιούν το μολύβι, το τετράδιο και το βιβλίο. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Μην θεοποιούμε την τεχνολογία.

Απαντώ πρώτα στον Ανώνυμο που με ρωτάει”πώς θα εορτάσω την εθνοσωτήριο”. Μα σκεπτόμενος ότι κάτι αφασικά μαλάκια σαν αυτόν μας οδήγησαν στην σημερινή κατάρρευση. Βουλιάξαμε από τότε ξεφτιλίστηκε (Χούντα) που ποινικοποιήθηκε (προοδοαριστερά) η φιλοπατρία. Με μια φράση ο Ν. Σαρρής συνόψισε το πρόβλημα: “άλλοι πουλούν πατρίδα και άλλοι πουλούν την πατρίδα”.
Ο κ. Μικρός με τα δύο ερωτήματά του συμπυκνώνειτον προβληματισμό ή καλύτερα την αγωνία μου. Κάθε εβδομάδα έρχονται γονείς στο σχολείο ζητώντας μου βοήθεια, γιατί το παιδί “κόλλησε στον υπολογιστή”. Το σχολείο δεν θα καταντήσει προέκταση του παιδικού δωματίου. Ας προσεχθεί ο συντηρητικός χαρακτήρας και ας μην φοβόμαστε τις λέξεις λόγω των “χρήσιμων ηλίθιων” του συστήματος. Το ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε είναι αν αντικαθίστaνται το βιβλίο και ο δάσκαλος. Με τα ψηφιακά τα πάντα θα είναι ελεγχόμενα. Αυτό δεν φοβίζεΙ, δεν θυμίζει Όργουελ;Συγγνώμη για τον συνθηματικό τρόπο γραφής, αλλά κυριοκεκτικά τρομάζω στην σκέψη ότι θα στήσουμε πρωτάκια μπροστά σε υπολογιστές. Έκανα ένα πείραμα. Πήγα τους μαθητές μου στην αίθουσα των υπολογιστών και τους έβαλα να διαβάσουν (στον υπολογιστή) ένα κείμενο για τον Κολοκοτρώνη, με εικόνες κλπ. Στην συνέχεια στην τάξη τους δίδαξα περίπου τα ίδια πράγματα, με άλλα λόγια, “από καρδίας”. Ό,τι τους έμεινε ήταν από αυτά που δίδαξα και όχι το ψηφιακό μάθημα. Το πρόσωπο διδάσκει αγαπητοί και όχι το άψυχο μηχάνημα.

Κυριε Νατσιο το μηχανημα οπως γραψατε ειναι αψυχο, ειναι ενα εργαλειο και απλα επεκταση του ανθρωπινου σωματος οπως ενα τσεκουρι η ενα κατσαβιδι η μια τηλεοραση. Το πως χρησιμοποιουμε αυτα τα εργαλεια εξαρταται μοναχα απο εμας και κανεναν αλλο. Το να τρομαζουμε στην δυναμη του διαδικτυου και του υπολογιστη ειναι εντελως ανοητο μιας και αυτη η δυναμη τους μπορει να χρησιμοποιειθει για πολλα καλα. Το σχολειο πρεπει να μαθαινει στα παιδια πως να σκεπτονται, νομιζω εδω ολοι συμφωνουμε. Αν ο υπολογιστης βοηθαει σε αυτη την διαδικασια παιδευσης γιατι να μην χρησιμοποιειθει; Ο προβληματισμος σας εκδηλωνει μια αγνοια και απαραδεκτη φοβια για Ελληνα δασκαλο. Εργαζομαι στον χωρο της πληροφορικης πανω απο 13 χρονια και παραλληλα διδασκω σε πολλους νεους τις δυνατοτητες που μας δινουν αυτα τα μηχανηματα. Χωρις τον ανθρωπο τιποτα δεν γινεται παραλληλα ομως δεν μπορουμε να αγνοουμε παντελως την συγχρονη τεχνολογια. Να σας ρωτησω εχεται επισκεφθει ποτε σας το μουσειο Αρχαιας Τεχνολογιας στην Θεσσαλονικη; Εχεται δει απο κοντα τα τεχνολογικα θαυματα των Αρχαιων προγονων μας; Αν οχι να πατε για να δειτε απο μονος σας τι καταφερνει ο ανθρωπινος νους οταν εχει οραματα και τολμη, οταν αγκαλιαζει την επιστημη και την τεχνολογια. Στην κοινωνια του Orwell δεν υπαρχουν κακα μηχανηματα που καταδυναστευουν τον ανθρωπο. Υπαρχουν πονηρα μυαλα που περιμενουν να εκμεταλευτουν φοβισμενους και αβουλους πολιτες. Πολυ καλα κανατε και διδαξατε στα πρωτακια την ιστορια του Κολοκοτρωνη, τιποτα δεν αντικαθιστα τον δασκαλο. Το τι θα κανουν τα παιδια μετα το μαθημα εξαρταται απο εσας και τους γονεις του. Αν εσεις απο μονος σας εχετε τις φοβιες που εχετε και οι γονεις τους παντελη αγνοια και τεμπελια τοτε τα παιδια τι θα κανουν; Φυσικα θα ανοιξουν τον υπολογιστη, θα βρουνε παιχνιδια και θα αποχαυνωθουν. Εσεις ξερετε τι πρεπει να τα βαλετε να κανουν στον υπολογιστη τους; Οι γονεις που παραπονουνται ξερουνε οτι πρεπει να κατσουνε μαζι με τα παιδια τους και να δουλεψουν μαζι τους για να μαθουν να βλεπουνε τον υπολογιστη σαν εργαλειο παρα σαν παιχνιδι; Δηλαδη πως θα γινουνε ολα, ουρανοκατεβατα και με την συγκατεθεση του θεου; Το συν Αθηνα και χειρα κινει το ξερουμε;

Ειλικρινα λυπαμαι που ακομα υπαρχουν δασκαλοι και Ελληνες στην Ελλαδα σαν και εσας. Αυτη η χωρα παει μπροστα 10 βηματα και πισω 100.

ΥΓ: Καποιος ανεφερε σε προηγουμενο ποστ το Παν Μετρον Αριστον. Αμορφωτε Ελλην, διαβασε πρωτα ενα Αριστοτελη, ενα Πλατωνα πριν γραψεις τους μπουρδολογιες των ΝεοΕλληνων. Μετρον Αριστον ειναι το σωστο μιας και δεν ειναι το καθε μετρο αριστο αλλα μονο το μετρο. Καλυνυχτα μας.

Μας διέφυγε, νομίζω, ότι η αποστολή του σχολείου δεν είναι μόνο η μετάδοση γνώσεων και δεξιοτήτων στα παιδιά, αλλά πρώτα απο όλα η κοινωνικοποίησή τους, η μεταβίβαση δηλαδή όλων εκείνων των στοιχείων που συνθέτουν την ταυτότητα και το χαρακτήρα της (κάθε) κοινωνίας. Η κοινωνικοποίηση, όμως, για να είναι ομαλη χρειάζεται την ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία κάτι που δεν μπορεί να επιτευχθεί μπροστά σε ένα γυαλί, ειδικά όταν αναφερόμαστε σε παιδιά της πρώτης σχολικής ηλικίας. Η έλξη που ασκεί σε ένα παιδί ο υπολογιστής και ο χρόνος που μοιραία θα σπαταλά μπροστά του μειώνουν το χρόνο που θα μπορεί αυτό να συνεργάζεται να επικοινωνεί και να ΠΑΙΖΕΙ με την οικογένεια του, τους φίλους του και το περιβάλλον του.
Σμφωνώ ότι ο υπολογιστής είναι ένα πολύ ισχυρό εργαλείο αλλά όπως όλα τα εργαλεία θα πρέπει να ξέρεις τί να κάνεις με αυτό. Δεν φτάνει να γνωρίζεις πώς να βιδώνεις μια βίδα με το κατσαβίδι (κάποιος έγραψε για κατσαβίδια) αλλά θα πρέπει να ξέρεις που και πως χρησιμοποιούνται οι… βίδες. Τελικά, αυτό που χρειάζεται η παιδεία μας είναι το περιεχόμενο. Αν ο πίνακας της τάξης είναι διαδραστικός, whiteboard, ή μαυροπίνακας είναι κάτι που έχει πολύ μικρή σημασία.

Το πιο πιθανο ειναι πως οι υπολογιστες ειναι ακαταλληλοι στις νεες ηλικιες για την εμπεδωση της μαθησης. Ηδη ερευνες εχουν αποδειξει το ποσο λαθος ειναι οι λεγομενοι διαδραστικοι πινακες που βασιζονται στο Powerpoint. Αυτο βεβαια δεν ειναι δημιουργει μια θεση εναντια στην χρηση και εκμαθηση υπολογιστων στο σχολειο. Υποχρεωτικα καποιος αποφοιτος λυκειου πρεπει να ξερει Office και στοιχεια προγραμματισμου σε μια απλη γλωσσα πχ Basic, Gauss κλπ.
Οταν το σχολειο δεν διδασκει υπολογιστες και τουλαχιστον μια ξενη γλωσσα συμβαλει στην επομενη γενια νεοπτωχων στον νεο καταμερισμο της εργασιας. Και βεβαια οι χαμενοι ειναι οι ηδη πτωχοι που δεν μπορουν να πληρωσουν για φροντιστηρια και υπολογιστες.

Γενέθλια – ἑορτή
῾Η ἑλληνική παράδοσις ἀπό τά ἀρχαῖα χρόνια, ἦταν ἡ συμμετοχή καί ἡ προσφορά τοῦ προσώπου στά κοινά. ῾Ο στόχος ἦταν νά γίνη κάποιος χρήσιμος πολίτης, δηλαδή ἄξιο κομμάτι τοῦ συνόλου. ῎Ετσι βλέπουμε ὅτι ὡς ὑπέρτατη ἰδέα εἶχαν τήν πατρίδα, ἔτσι ὁ Αἰσχύλος ἐνῶ εἶχε διαπρέψει ἀτομικά, τό μόνο πού ζήτησε νά γράψουν στόν τάφο του ἦταν ὅτι πολέμησε στόν Μαραθώνα, ἔτσι οἱ ἑορτές τους ἦταν μόνον κοινές.
᾿Αντιθέτως στή Δύση ὡς ἀξία εἶχαν τό ἄτομο. Γι’ αὐτό βλέπουμε αὐτό τό πάθος πού ἔχουν γιά τά ἀτομικά δικαιώματα( ἑνῶ στή χώρα μας μέ τό δημοκρατικό φρόνημα πού μᾶς διακατέχει πάντα, δέν ὑφίστατο ποτέ τέτοιο προβλημα), γιά τά προσωπικά δεδομένα, γιά τίς ἀτομικές ἐλευθερίες. ᾿Απόρροια αὐτῆς τῆς νοοτροπίας εἶναι ἡ πρόταξη τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν γενεθλίων ὡς ἀνάδειξη τοῦ “ἐγώ”. Στήν ῾Ελλάδα ὅμως ὡς συνέχεια τοῦ ἀρχαίου πνεύματος δώσαμε βάση στόν ἑορτασμό τῶν ῾Αγίων, πού παρ’ ὅλο τόν ἰδιαίτερο ἑορτοσμό τῶν φερόντων τό ὅνομά τους, στήν οὑσία οἱ ἑορτές ἦταν ὁμαδικές στούς Ναούς κ.λ.π.
῎Εχει λοιπόν δίκιο ὁ κύριος Νατσιός πού ἀναφέρεται σέ δυτικόφερτη φραγκοσυνήθεια, ὅπως καί γιά πολλές ἀκόμα εἰσαγώμενες “ἑορτές”.

Κύριε Δημούτσο, αυτή τη διάζευξη μεταξύ των “κοινών” και του “ατόμου” την συναντώ πολλές φορές στα κείμενα φίλων αρθρογράφων και σχολιαστών. Αντιλαμβάνομαι όχι μόνο την φιλοσοφική αλλά και την εντελώς πρακτική της αξία στο να κατανοούμε κοινωνίες, ιστορικές περιόδους, συμπεριφορές, κώδικες αξιών κλπ. Εχω βέβαια την εντύπωση ότι γίνεται κάποια κατάχρηση της (της διάκρισης αυτής) συνδέοντάς την αιτιολογικά με διάφορα – πχ την εορτή ή μη των γενεθλίων. Ωστόσο, δέχομαι ό,τι λέτε, ομολογώ ότι δεν έχω επαρκή μόρφωση να καταπιαστώ. Νομίζω ότι η σύνδεση που παρουσιάζετε είναι ισχυρή, ίσως όχι. Λογική μου φαίνεται.

Ομως, κατά την διατύπωση του συλλογισμού σας, παρεμβάλατε κάτι περί ατομικών δικαιωμάτων. Μιά στιγμή λοιπόν, το θέμα αποκτά ενδιαφέρον μεγαλύτερο από τα κεράκια των γενεθλίων.

Ναί συμφωνώ, και είναι λογικό: η έμφαση στο άτομο, εξελίσσεται σε κωδικοποίηση ορισμένων αρχών ως “ατομικών δικαιωμάτων”. Και κάπου εκεί αρχίζουν οι παρατηρήσεις:

1) Ποιά από τα δικαιώματα αυτά δεν θα άξιζε κανείς να υπερασπιστεί; Το “πάθος” το σημειώνετε κάπως απαξιωτικά, αλλά δεν θα σταθώ εκεί. Πάθος μπορεί να δείξει κανείς για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για την προάσπιση της πατρίδος, για τα δικαιώματα των ζώων, για την προστασία του περιβάλλοντος ή για την διάδοση της ελληνικής φέτας. Μόνο του λοιπόν το κατά περίπτωση πάθος δεν είναι κακό – στο βαθμό κατά τον οποίο δεν καταδεικνύεται τι ακριβώς κινδυνεύει από το πάθος αυτό. Δηλαδή, με τι ακριβώς έρχεται σε σύγκρουση η υπερασπιζόμενη αξία (ανθρώπινα δικαιώματα ή πρόβεια φέτα);

2) Τα ατομικά δικαιώματα, τα συγκεκριμένα, τα καταγεγραμμένα, με τι ακριβώς έρχονται σε σύγκρουση λοιπόν; Δεν θέλω να μου πείτε ότι η “ατομοκεντρική κοινωνία μας οδηγεί σε αδιέξοδα”, συμφωνώ και επαυξάνω. Θέλω να μου απαντήσετε συγκεκριμένα: Ποιό ακριβώς ατομικό δικαίωμα όταν ασκείται έρχεται σε σύγκρουση με ποιά αξία. Αυτό θέλω να μάθω. Οχι απαραιτήτως για να διαφωνήσω – πχ για την θανατική ποινή θα μπορούσα να υπερασπιστώ αμφότερες τις θέσεις και να επιχειρούσα ίσως να θέσω σε σύγκρουση το “δικαίωμα στη ζωή” με το “περί δικαίου αίσθημα”. Αρα παρακαλώ μην εκλάβετε την ερώτηση ως προκλητική, θέλω πράγματι να εμβαθύνω στο συλλογισμό σας.

3) Δεν θα προσυπέγραφα καθόλου ότι “στη Ελλάδα μας διακατέχει πάντα το δημοκρατικό φρόνημα”. Πως προκύπτει αυτό; Αρχίζοντας να μετράμε από πότε; Και το λέτε αυτό έναντι τίνων; Των Ελβετών; Των Αγγλων; Των Γάλλων; Αλλά τέλος πάντων δεν θα μαλώσουμε εκεί.

Θα μαλώσουμε όμως αν το λέτε ως εάν να υπονοείτε ότι “εμείς-εδώ-έχουμε-παραδοσιακά δημοκρατικό-φρόνημα, μην-σκάτε-και-πολύ-για-τα-ατομικά-δικαιώματα”.

Γιατί αν είναι οι παραδόσεις μας να εμποδίζουν τις παραβιάσεις των φραγκο-δικαιωμάτων, όπως εμπόδισαν τα φραγκο-γενέθλια (συ είπας!), τότε να ανησυχώ.

Ας είναι. Ο γιός μου σβήνει κεράκια κάθε χρόνο και κατά πως φαίνεται θα έπρεπε γι’ αυτό να ανησυχώ περισσότερο. Αλλά με ηρεμεί ότι καταβροχθίζει και μισό κιλό φέτα στην καθησιά.

Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.

᾿Αγαπητέ κύριε Μικρέ
᾿Εκλάβετε τό “πάθος” ὡς “προτεραιότητα” γιά νά μήν παρεξηγούμαστε. Στήν μιά περίπτωση εἶναι προτεραιότητα τοῦ “ἐγώ”, στήν ἄλλη τοῦ “ἐμεῖς”. Στήν πρώτη εἶναι ἡ ἀνάδειξη-ἐπιβολή τοῦ ἀτόμου, στήν ἄλλη ἡ διακονία-θυσία τοῦ προσώπου ὑπέρ τοῦ συνόλου. Οἱ σχέσεις στήν ἀρχαία ῾Ελλάδα καί στήν συνέχεια στήν ᾿Ορθοδοξία εἶχαν ὀριζόντια μορφή, ἐνῶ στήν Δύση πυραμιδοειδῆ. Αὐτή ὁδηγεῖ σέ ἱερά ἐξέταση, ἐξουσία, ἐπιθετικούς πολέμους. ᾿Ακόμα καί στά παιδικά ἔργα βλέπουμε σάν στόχο τήν ἐπικυριαρχία ἐφ’ ὅλου τοῦ κόσμου.
Δέν ἐξιδανικεύω τήν δική μας νοοτροπία ἡ ὁποῖα παρεκκλίνει σέ ἄλλα ἐλαττώματα. ᾿Απλῶς σημειώνω τίς διαφορές.
Βέβαια τό ἑλληνικό πνεῦμα σήμερα ἔχει διαστρεβλωθεῖ ἐξ αἰτίας τῆς τάσεως πού ἔχουμε νά μιμούμεθα καί νά υἱοθετοῦμε ὅτι μᾶς ἔρχεται ἀπό τήν Δύση, ὅπως λέει κάποιος διαπρεπής πνευματικός ὅτι “τά κεφάλια παπίζουν καί ὁ λαός προτεσταντίζει”. Τό κακό εἶναι ὅτι δεχόμαστε ὡς ἐπί τό πλεῖστον τά ἀρνητικά καί δέν παραδειγματιζόμαστε ἀπό τά θετικά τους.
Πάντως δέν ἀπαγορεύω στά μικρά μου παιδιά νά ἀνάβουν κεράκια. Τά μεγαλύτερα σιγά-σιγά δέν δίνουν καί τόση σημασία, ἀλλά λοιδορῶ τά ἀδέλφια μου καί τούς γονεῖς μου ὅταν μοῦ λένε γιά ἑορτή γενεθλίων.

Θα επιμείνω λίγο στην γενικευμένη διανομή υπολογιστών, αυτή την φορά στις τεχνικές πτυχές του ζητήματος.
Η τεχνολογική εξέλιξη είναι ταχύτατη, ο μέσος χρόνος χρήσης ενός υπολογιστή, είναι δύο χρόνια.
Με ποιά κριτήρια θα γίνεται η διανομή?
Θα δίνεται ανά δύο χρόνια νέος υπολογιστής, νέα software στα παιδιά?
Ποιό το κόστος ενός τέτοιου εγχειρήματος?
Η γονική συναίνεση συνδέεται άμεσα με την τάση των γονέων να διαλέγουνε τα καλύτερα, σύμφωνα με τις οικονομικές των δυνατότητες, η αδυναμία επιρροής της απόφασης, για τον αρμόζων υπολογιστή ενός συγκεκριμένου παιδιού, δεν περιέχει το στοιχείο της αντιδημοκρατικής εξομοίωσης?
Τί εμπειρία έχουμε γενικότερα με τις προμήθειες στον δημόσιο τομέα, μήπως αυτό το εγχείρημα θα γιγαντώσει την τάση κρατικοδίαιτης επιχειρηματικής δραστηριότητας, ακυρώνοντας οποιαδήποτε προσπάθεια εξυγίανσης της οικονομίας η οποία περνάει απαραίτητα μέσα από την ατομική καταναλωτική συμπεριφορά η οποία θέτει τον ανταγωνισμό των προμηθευτών σε μια πιο αντικειμενική βάση?

Αγαπητέ Imago όλα τα ερωτήματα που θέτεις είναι βάσιμα. Κι είναι από τις λίγες φορές που μπορώ να χρησιμοποιήσω την επαγγελματική μου εμπειρία για να τοποθετηθώ:

– Τα δύο χρόνια είναι κάπως υπερβολική τοποθέτηση – εξαρτάται από το software που θα χρειαστεί να εκτελείται. Πάντως η πρόσβαση στο internet μπορεί να εξυπηρετηθεί για πολύ περισσότερα χρόνια. Tο θέμα δεν αφορά στην τεχνολογία του υπολογιστή αλλά στις ταχύτητες σύνδεσης.

– Αρα όχι! Δεν πρέπει να δίδεται νέος υπολογιστής. Εάν υποθέσουμε ότι μιά από τις βασικότερες επιδιώξεις είναι η πρόσβαση στο internet ή σε web based εφαρμογές, τότε ο υπολογιστής αρκεί για το μεγαλύτερο μέρος της μέσης εκπαίδευσης. Εντάξει, τα 6 χρόνια θα είναι πολλά αλλά ο βασικός σκοπός θα έχει επιτελεστεί.

– Νέο software, νέες εκδόσεις κλπ ασφαλώς θα πρέπει να προσφέρονται! Δεν το συζητάμε! Μέσω internet ασφαλώς.

Γιά τις πτυχές του ζητήματος της γονικής συναίνεσης αντιλαμβάνομαι την βάση του συλλογισμού σου απλώς ιεραρχώ τα συμπεράσματα κάπως χαμηλότερα – προσπαθώντας να σταθμίσω το θέμα εφ’ όλης της ύλης.

Ποιάς εφ’ όλης όμως; Διότι για τα θέματα κόστους, κρατικών προμηθειών, στρεβλής επιχειρηματικότητας κλπ υιοθετώ πλήρως τις επιφυλάξεις σου! Πλήρως! Βρωμάει αγρίως το θέμα – καθόλου δεν μου αρέσει και μένα. Αν δείς μάλιστα την πρόσφατη αρθρογραφία στο Αντίβαρο, θα δείς τι αισχρό πάρτυ γίνεται τις κρατικές ιστοσελίδες. Εχω μάλιστα και ιδία αντίληψη για το θέμα. Σπεύδω άρα να πω ότι όλες οι απόψεις “υπέρ της διανομής” που κατέθεσα, τελούν υπό την προϋπόθεση ότι η διαδικασία ήταν και θα είναι διαφανής. (Τρέχα γύρευε θα μου πείς κι όλα τα δίκια δικά σου).

Στον κύριο Δημούτσο θα απαντήσω αφού διαβάσω τα κείμενα που υποδεικνύει ο κ. Σταλίδης. Ευχαριστώ αμφότερους.

Και ειδικώς από τους κκ. Νατσιό και Δημούτσο ζητώ συγγνώμη για τον κάπως έντονο τρόπο με τον οποίο σχολίασα μέχρι στιγμής τα κείμενά τους. Θεωρείστε κύριοι τον σεβασμό μου δεδομένο.

Με εκτίμηση,
Γιάννης Μικρός.

Πράγματι, στα περί προμηθείας δεν συμπεριλαμβάνω το λογισμικό. Open source για εφαρμογές σαν αυτές που αναφέρεστε είναι αρκετό.

“Θα πρέπει να μάθουμε τα παιδιά να χρησιμοποιούν τον υπολογιστή όπως τα μαθαίνουμε να χρησιμοποιούν το μολύβι, το τετράδιο και το βιβλίο. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο”. Δηλαδή νομίζετε ότι τα παιδιά ξέρουν να χρησιμοποιούν όλα αυτά; Ή τουλάχιστον το βιβλίο; Θα είχα κάποιες αμφιβολίες. Τώρα το ποιος φταίει είναι άλλο. Ο κάθε ένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του.
Όσο για το ότι “ο υπολογιστής είναι ένα όπλο και εξαρτάται από εμάς να τον χρησιμοποιήσουμε σωστά ή όχι” αυτό είναι μία μεγάλη κουβέντα. Υποθετικά ο άνθρωπος είναι εκείνος που αποφασίζει πώς θα χρησιμοποιήσει την τεχνολογία. Όπως και οποιοδήποτε αντικείμενο έχει στα χερια του. Τουλάχιστον αυτό θέλουμε να πιστεύουμε. Στην ελεύθερη βούληση του ατόμου. Αν λάβουμε όμως υπ’ όψιν το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί η “κακή” χρήση των όπλων, τότε πολύ φοβάμαι ότι η ελεύθερη βούληση από μόνη της δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται και κάτι αλλο. Ίσως κριτική σκέψη, σεβασμός, αξίες, αρχές.
Πέραν αυτού θα ήταν καλό ίσως να σκεφθούμε εάν ο άνθρωπος τα τελευταία κυρίως χρόνια εκφράζεται πραγματικά ελεύθερα, αν αποφασίζει ελεύθερα. Είναι λοιπόν ελεύθερο το παιδί του γυμνασίου ή πολλές φορές και του δημοτικού που το ρωτάς “Τι θέλεις να σπουδάσει;” Και σου απαντάει: “Δεν έχω αποφασίσει ακόμα, ανάλογα πιο επάγγελμα θα δίνει πολλά λεφτά όταν δώσω πανελλήνιες”. Είναι προσωπική απόφαση όταν αυτό που σπουδάζουν τα παιδιά το έχουν αποφάσισει τα μόρια που συγκέντρωσαν και όχι τα ίδια; Δεν ακούω κάποιον τα τελευταία χρόνια να κάνει κάτι που θέλει. Όλοι κάνουν αυτό που εξυπηρετεί το σύστημα. Πέραν αυτού, ο πολίτης είναι ελεύθερος όταν την οποιαδήποτε στιγμή που θα εκφράσει μία άποψη που δεν θα συμφέρει τις εκάστοτε καθοδηγούμενες πολιτικές θα γίνει περίγελως των κάθε λογής τηλεκαρνάβαλων οι οποίοι θα τον στολίσουν με κάθε είδους κοσμητικά επίθετα;
Άλλο ένα σημείο που θίγει ένας συνομιλητής σε κάποιο άλλο σχόλιο είναι ότι “δεν χρειάζεται να γίνουν τα παιδιά προέκταση του υπολογιστή, απλώς θα τον χρησιμοποιούν”. Πολύ φοβάμαι ότι δεν γίνεται ο υπολογιστής πρόεκταση δική μας. Θα έλεγα ότι εμείς τείνουμε να γίνουμε θλιβερές προεκτάσεις δικές του. Εμείς απλά έχουμε μάθει να χτυπάμε τα πλήκτρα. Προ ημερών βρέθηκα σε μεγάλο βιβλιοπωλείο. Δύο από τους υπαλλήλους που έσπευσαν να με εξυπηρετήσουν απέτυχαν γιατί όταν πληκτρολόγησαν το όνομα του συγγραφέα που τους ανέφερα και τον τίτλο του βιβλίου μου ανέφεραν ότι δεν το βρίσκουν. Αποφάσισα λοιπόν να αποτανθώ στον υπεύθυνο του τμήματος ο οποίος με την αναφορά και μόνον του ονόματος του συγγραφέα μου έδωσε και το βιβλίο που έψαχνα και μου κατέβασε από τα ράφια και 5-6 άλλα με παρεμφερές περιεχόμενο. Τελικά διαπίστωσα ότι το τρομακτικό λάθος που δεν επέτρεψε στους δύο προηγούμενους υπαλλήλους να με βοηθήσεουν ήταν το γεγονός ότι είχα παραλήψει ένα άρθρο από τον τίτλο. Το ίδιο μου έχει συμβεί επανειλημένες φορές σε διάφορα βιβλιοπωλεία.
Η χρήση του υπολογιστή δεν σημαίνει ούτε πρόοδο ούτε προοδευτική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Τα πάντα κρίνονται από το αποτέλεσμα το οποίο με την σειρά του κρίνεται από την πρόθεση του υποκειμένου όταν κάνει κάτι. Όταν οι καινοτομίες μπαίνουν σε έναν τόσο σοβαρό χώρο όπως αυτός της παιδείας λόγω πολιτικής βούλησης και όχι λόγω εκπαιδευτικής ανάγκης τότε δεν είναι στραβός ο γυαλός. Κινούμαι κι εγώ στον χώρο της εκπαίδευσης, διδάσκω κάποια ξένη γλώσσα, και τουλάχιστον στο μάθημα που διδάσκω εγώ ο υπολογιστής δεν θα προσέφερε τίποτα. Θεωρίες “προοδευτικές” έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια πολλές. Η μία μετά την άλλη ξεφτίζουν. Ο άνθρωπος για να μάθει δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από αγάπη προς την μάθηση και όρεξη να καθίσει κάτω να διαβάσει. Κανένας υπολογιστής δεν κάνει τον άνθρωπο σοφό. Αν αυτό γινόταν τότε είναι κρίμα που δεν μπήκαν στα σχολεία εδώ και χρόνια. Ίσως να μην είχα ακούσει από πτυχιούχους της φιλοσοφικής εκ των οποίων κάποιοι έχουν και μεταπτυχιακά ότι: 1) Η λέξη “παράθυρο” έχει δύο συλλαβές “παρά-θυρο”. Όταν επέμεινα πήρα την απάντηση ότι δεν έχει σπουδάσει ελληνική φιλολογία και δεν είναι υποχρεωμένη να τα ξέρει αυτά, ούτε επίσης τί είναι οξύτονη, παροξύτονη, κλπ, 2) “Δίνω το βιβλίο στον Γιάννη”, στον Γιάννη είναι υποκείμενο 3) Ερώτηση σχετικά με Ελληνοισπανικό λεξικό: “γιατί αφού στα Ισπανικά δεν υπάρχει ουδέτερο γένος δίπλα στην λέξη “παιδί” γράφει “ουδ.”; 4) Μία Καρυάτιδα βρίσκεται εδώ, μία στο Παρίσι και οι υπόλοιπες στο Λονδίνο, … Τα ανωτέρω άτομα διδάσκουν.
Πριν από 2 ή 3 χρόνια όταν δημοσιεύτηκαν οι βάσεις και τα ονόματα των επιτυχόντων στις ανώτατες σχολές μία ρεπόρτερ από κάποιο κανάλι έκανε σε κάποιον από τους πρωτεύσαντες την εξής καταπλητκική ερώτηση: “Από πότε άρχισες να διαβάζεις;” και το παιδί με ένα χαμόγελο γεμάτο νόημα της απάντησε: “Από την πρώτη δημοτικού”. Δεν ξέρω τί περίμενε να ακούσει η εν λόγω κυρία πάντως από την αντίδρασή της το συγκεκριμένο δεν το περίμενε.

Αντι να μιζεριαζουμε αγαπητε Ιμαγκο ας ξεκινησουμε με 2 απλα ερωτηματα.

1)Οφειλει ο μα8ητης να ξερει μια τουλαχιστον ξενη γλωσσα απο το ελληνικο σχολειο;
2)Οφειλει να ξερει στοιχειωδη χρηση ενος επξεργαστη κειμενου, ενος υπολογιστικου και μιας απλης μακροεντολης σε Basic;

Εγω υποστηριζω πως ΝΑΙ, αλλιως προκειται πλεον για λειτουργικα αναλφαβητους. Και βεβαια η δημοσια παιδεια οφειλει να τα παρεχει αυτα γιατι πλεον η ιδιωτικη με τα PALSO, ECDL και την βιομηχανια φροντιστηριων κονομαει πανω στις πραγματικες αναγκες των νεων. Και παλι οι φτωχοι σε αυτην την περιπτωση ειναι οι πλεον χαμενοι. Οι πλουσιοι ουτως η αλλως εχουν χρηματα για να καλυψουν αυτες τις αναγκες.

Αγαπητέ ανώνυμε Δημήτρη,
Θα σας πρότεινα να διαβάσετε καλύτερα αυτά που γράφω. Νομίζω ότι κάτι δεν έχετε καταλάβει. Νομίζω ότι αναφέρω ξεκάθαρα ότι εάν τα παιδιά δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν τα βιβλία τότε κάποιοι θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Γράφω επίσης ότι αυτό που είναι σημαντικό είναι ο λόγος για τον οποίο γίνεται κάτι. Άρα αυτά που γράφετε τα έχω ήδη αναφέρει στο σχόλιό μου. Πέραν αυτού, οι ευθύνες είναι ομαδικές. Ξεκινούν από αυτόν που επιβάλλει ένα εκπαιδευτικό σύστημα και φθάνουν σε αυτούς που το αποδέχονται.
Σε κάθε εποχή υπάρχουν άνθρωποι που μαθαίνουν πράγματα και κάποιοι που δεν μαθαίνουν, για τους δικούς του λόγους ο κάθε ένας. Σημασία έχει το ποσοστό της κάθε περίπτωσης και το τί μαθαίνουν ή δεν μαθαίνουν τα παιδιά. Ο άνθρωπος ο οποίος περνάει ώρες μπροστά στον υπολογιστή αποκτά μία παθητική στάση. Το λεξιλόγιό του περιορίζεται σε αυτό που του χρειάζεται για να κάνει το κουτί να δουλέψει. Σύμφωνα με στατιστικές, λοιπόν, τα παιδιά αποκτούν όλο και λιγότερες γενικές γνώσεις και μιλούν όλο και χειρότερα την γλώσσα τους. Μπορείται να το εξηγήσετε εσείς αυτό εάν λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι τα τελευταία χρόνια έχουν αυθηθεί τα μέσα ενημέρωσης και η χρήση των υπολογιστών;

Ευχαριστώ πολύ
Αλεξάνδρα Καλούδη

Χριστός Ανέστη.
Πολυ φοβαμαι πως ο συντηρητισμος ουδεποτε ωφελησε μια κοινωνια ποσο μαλλον το οραμα αυτης που εκφραζεται μεσα απο την παιδεια. Εχω κι εγω με τη σειρα μου πολλες ενστασεις για τον τροπο που λειτουργει σημερα ο νεοφιλελευθερισμος, ομως μου ειναι αδυνατο να διανοηθω πως οι νεες τεχνολογιες αποχαυνωνουν ή καταστρεφουν. Οπως καθετι χρησιμο εργαλειο, το κλειδι ειναι η σωστη χρηση..
Σε προακαλω λοιπον στο μεγάλο αφιερωμα του yannidakis live που συμπτωματικα ξεκινα απο την ερχομενη Δευτερα, 26 Απριλιου και για μια εβδομαδα, που γινεται στην παιδεια.
Οι ενστασεις ειναι πολλες φορες χρησιμες :[

Αγαπητέ Ανώνυμε,

Στα ερωτήματα που έθεσες στη συζήτηση, απαντώ:

– Βεβαίως ξένη γλώσσα!
– Βεβαίως χρήση υπολογιστών! Εμβαθύνω λίγο περισσότερο σ’ αυτό το τελευταίο:

Δεν ξέρω εάν είναι αναγκαίο να διδαχθούν τα παιδιά γνώσεις προγραμματισμού – έστω και βασικές (πχ μακροεντολές σε basic). Και το λέω αυτό παρ’ όλο που εργάζομαι επί 20ετία σε εταιρείες software – ίσως μάλιστα ακριβώς γι’ αυτό. Αλλά δεν θα επιμείνω ιδιαίτερα, είναι θέμα εκπαιδευτικού σχεδιασμού. Ισως στο Λύκειο, ίσως σε παιδιά που θα έχουν κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση – δεν ξέρω.

Αυτό που “δεν παζαρεύω”, είναι να μάθουν τα παιδιά να χρησιμοποιούν τον υπολογιστή. Και μάλιστα όχι ως “μάθημα”, ως εάν δηλαδή να είναι είναι “κάτι χωριστό”, αλλά ως επικουρικό βοήθημα όλων, ή τέλος πάντων των περισσοτέρων άλλων μαθημάτων του αναλυτικού προγράμματος. Μια οριζόντια δηλαδή χρήση του υπολογιστή στην εκπαίδευση σε ποικίλους βαθμούς – αναλόγως της συνάφειάς του με τα διδακτέα.

Πρέπει με την ευκαιρία να πώ, ότι παρά τις “υπέρ του υπολογιστή” γενικές θέσεις μου, έχω πολύ σοβαρές επιφυλάξεις για την χρήση του “μέσα στην τάξη”. Αυτό που αναφέρθηκε από τον κ. Ζήση σχετικά με την σημασία του σχολείου στην κοινωνικοποίηση των παιδιών είναι πολύ σωστό.

Αν και δεν συμφωνώ ότι ο υπολογιστής “είναι ένα γυαλί”, (ούτε ότι το βιβλίο ότι “είναι ένα χαρτί” κλπ.), αυτό που είπε ο κ. Ζήσης περί κοινωνικοποιήσεως βάζει την αποφασιστική παράμετρο για να βρούμε το περίφημο μέτρο. Η “γοητεία” που ασκεί η οθόνη είναι όντως αναμφισβήτητη. Αρα η φυσική επικοινωνία δασκάλου και μαθητών δεν πρέπει να διαταράσσεται από μιά άνιση χρήση εποπτικών ή διαδραστικών μέσων. Το θέμα δηλαδή είναι σοβαρό και θέλει καλή μελέτη από ανθρώπους που μαζί με γνώση των τεχνολογιών και του διδακτέου αντικειμένου είναι συνάμα και καλοί παιδαγωγοί.

Δεν διεκδικώ τέτοια επάρκεια. Ως γονιός καλώς – κακώς αυτοσχεδιάζω, ακολουθώ το ένστικτό μου. Αλλά αν έπρεπε να πω μιά άποψη εδώ, θα έλεγα ότι προτιμώ τον υπολογιστή να χρησιμοποιείται στο σπίτι, με πολλά ερεθίσματα από το σχολείο (μεν), αλλά με περιορισμένη χρήση του στην τάξη.

Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.

Κυρία Καλούδη, δεν θέλω να σας αδικήσω. Βλέπω κάπως διαφορετικά τις σχέσεις αιτίας και αιτιατού και επειδή σέβομαι απόλυτα τις απόψεις σας θα προσπαθήσω να εξετάσω το θέμα υπό την καθοδήγησή σας (του κειμένου σας) βήμα προς βήμα.

Σημειώνετε: “Ο άνθρωπος ο οποίος περνάει ώρες μπροστά στον υπολογιστή αποκτά μία παθητική στάση”

Ενα λεπτό. Ναί μπορεί να έχετε δίκιο. Μπορεί και να συμβαίνει (να αποκτά παθητική στάση). Αν έχει μιά ροπή προς αυτό. Η κι αν δεν έχει, μπορεί να συμβαίνει, αν τον συγκρίνετε (τον άνθρωπο αυτό) με ένα άλλο που συναντά ανθρώπους, δρά, κινείται, ασκείται ενδεχομένως, συζητά δια ζώσης κι – αν θέλετε – αν έχει την πολυτέλεια να το κάνει. Μπορεί λέω! Δεν είναι σίγουρο. Αισθάνομαι ότι δεν το έχετε εξηγήσει αυτό.

Πάντως θα μπορούσα να σας πώ ότι “Ο άνθρωπος ο οποίος περνάει ώρες μπροστά στον υπολογιστή αποκτά λιγότερο παθητική στάση απέναντι σ’ αυτόν που περνάει ίδιες ώρες μπροστά στην τηλεόραση”. Κι αυτό επειδή ο υπολογιστής είναι διαδραστικό μέσο ενώ η τηλεόραση δεν είναι. Για παράδειγμα αυτή τη στιγμή διαβάζω αυτά που γράφετε και αντικρούω. Αν τα λέγατε στην τηλεόραση θα καθόμουν να τα ακούω – μόνο.

Αλλά ξέρετε κάτι; Δεν συμφωνώ ούτε στο ότι “ο άνθρωπος που περνάει πολλές ώρες στην τηλεόραση αποκτά παθητική στάση”. Παρ’ όλο που με βολεύει το επιχείρημα, δεν συμφωνώ ούτε σ’ αυτό. Διότι κυρία Καλούδη μπορώ να ισχυριστώ ότι “όσοι τείνουν να τηρούν παθητική στάση ξοδεύουν πολλές ώρες στην τηλεόραση” άρα η θέση σας είναι αυτό που στην Στατιστική λέμε “νόθος συσχέτιση”.

Θα μου πείτε ίσως ότι πριν την τηλεόραση οι άνθρωποι κινούντο περισσότερο κλπ κλπ. Και θα σας έλεγα ότι ο τρόπος ζωής ήταν διαφορετικός στο σύνολό του. Κι ότι εν πάσει περιπτώσει δεν σημαίνει ότι τηρούσαν κατ’ ανάγκην πιό ενεργητική στάση. Ισως πάλι να σας έλεγα ότι η τηλεόραση (αλλά όχι ο υπολογιστής!) ανέδειξε ζητήματα παθητικότητας της ανθρώπινης φύσης που προϋπήρχαν.

Δεν είμαι σίγουρος ότι αντέκρουσα τον ισχυρισμό σας. Θέσεις είναι τις δέχεται κανείς ή τις απορρίπτει, αντικρούει ή όχι. Είμαι όμως απόλυτα σίγουρος ότι ούτε εσείς δείξατε την σχέση του υπολογιστή με “παθητική στάση”.

Σημειώνετε: “Το λεξιλόγιό του περιορίζεται σε αυτό που του χρειάζεται για να κάνει το κουτί να δουλέψει”

Οχι. Το λεξιλόγιό του περιορίζεται ενδεχομένως επειδή δεν διαβάζει. Αν για το γεγονός ότι δεν διαβάζει φταίει ο υπολογιστής το εξετάζουμε. Αν πάντως γύρναγε κι έκανε ορειβασία (μιά θαυμάσια δραστηριότητα δηλαδή) αντί να ασχολείται με τον υπολογιστή, το λεξιλόγιό του θα ήταν εξίσου φτωχό. Και by the way (!) πολλών το λεξιλόγιο – στα Αγγλικά ας πούμε – έχει απογειωθεί από την χρήση του υπολογιστή.

Να σας πω και το άλλο: αν το γεγονός ότι κάποιος δεν διαβάζει είναι δεδομένο και δεν αλλάζει, τότε η (καλή) χρήση του υπολογιστή μπορεί ίσως να μην τον έσωζε μορφωτικά αλλά κακό δεν θα του έκανε.

Αν μου πείτε ότι εξ’ αιτίας του υπολογιστή κάποιος δεν διαβάζει θα σας πω ότι τα ίδια ισχύουν και για την τηλεόραση από την 10ετία του 80. Ούτε η τηλεόραση φταίει γι’ αυτό ούτε ο υπολογιστής. Και άρα ότι δεν είναι εύλογο να συμπεράνουμε ότι τηλεοράσεις και υπολογιστές είναι κακά μέσα για την εκπαιδευτική διαδικασία.

Ας είναι. Διακόπτω προς το παρόν εδώ. Γιατί αν μου πείτε ότι κολλάω στον υπολογιστή, αυτές τις μέρες θα έχετε δίκιο. Αλλά δεν φταίει ο υπολογιστής! Φταίνε οι καλοί συνομιλητές κι ο πολύ ενδιαφέρων διάλογος που αναπτύχθηκε.

Φιλικά,
Γιάννης Μικρός

Το σύστημα θέλει να αποχαυνώσει την νεολαία μέσω της κακής χρήσης της τεχνολογίας και της
διάδοσης του απρόσωπου τρόπου ζωής.Χάσαμε τον διάλογο στη καθημερινότητα μας και η έλλειψη
παιδείας μας οδήγησε στην επιλογή πολιτικών που οδηγούν τη δημοκρατία στη χρεοκοπία μέσω
της επιβολής του ΔΝΤ.
Πάντως οι παγκόσμιοι εξουσιαστές δεν θα νικήσουν.`Ηδη παρατηρούμε μεγάλο μέρος της
νεολαίας να ξεφεύγει από τα κομματικά κλισέ-συνθήματα και να αναζητά την αλήθεια μέσα από
την ουμανιστική γνώση και τη στροφή στη παράδοση.
Νεκτάριος Κατσιλιώτης
Ιστορικός-Εκδότης

Αγαπητή κυρία Καλούδη,

Αν αναφέρεστε σε μένα το κάνετε ευγενώς και σας ευχαριστώ. Την προηγούμενη φορά υπήρξα σχολαστικός με το κείμενό σας, αλλά εντάξει, ας δώσουμε λίγο νεύρο στη συζήτηση και να δούμε πως προχωρούμε. Ας ορίσουμε λοιπόν μιά βάση συνεννόησης πάνω στην “αντζέντα” του τελευταίου σχολίου σας:

1) “Δεν είμαστε αρνητικοί στο να διδάσκονται στα σχολεία νέες τεχνολογίες”. Ωραία, συμφωνούμε όλοι εδώ.

2) Δεν νομίζω ότι από τα σχόλιά μου προκύπτει ότι εισηγούμαι αντικατάσταση βιβλίων ή ανθρώπων (πολύ περισσότερο εκπαιδευτικών) από τον υπολογιστή. Αλλά εν πάσει περιπτώσει να το πω λοιπόν ρητά και κατηγορηματικά: Οχι δεν το εισηγούμαι καθόλου.

Υποθέτω ότι σ’ αυτή την παρεξήγηση κρύβεται η βάση της “αντιπαράθεσης” μας. Ισχυρίζομαι ότι η χρήση των υπολογιστών στην εκπαίδευση (όχι τόσο στην τάξη το ξεκαθάρισα), δεν έρχεται σε αντίθεση ούτε με τη χρήση των βιβλίων, ούτε πολύ περισσότερο με την αναγκαιότητα των δασκάλων. Αυτό λέω. Λέω ότι δεν τίθεται θέμα διάζευξης, δεν τίθεται θέμα “ανταγωνισμού μέσων”. Τίθεται βεβαίως θέμα ορθολογικής χρήσης τους, καλού εκπαιδευτικού σχεδιασμού, κατάρτισης των δασκάλων κλπ – θέματα δηλαδή που δεν περιμέναν τον υπολογιστή για να είναι σοβαρά.

Και λέω και κάτι ακόμα: Οτι εάν τέλος πάντων ο υπολογιστής αλλάζει de facto την ζωή μας, καλά θα κάνει το εκπαιδευτικό σύστημα, έχοντας ούτως ή άλλως το καθήκον να βλέπει τι συμβαίνει γύρω του, να το λάβει υπ’ όψιν του. Για το “πως” και “τι” εννοώ, έχω τοποθετηθεί σε προγενέστερα σχόλια – για να μην θεωρηθεί ότι κρύβω τίποτα πίσω από τις γραμμές.

Κατά συνέπεια, θα ήταν άδικο να διακρίνει κανείς σ’ αυτές τις θέσεις κάποια “τροχιά σύγκρουσης” με το Βιβλίο ή το Δάσκαλο.

Αφησα για το τέλος τις απορίες:

Δεν ξέρω που γίνεται “σύγχυση επιθυμητού και πραγματικότητας”. Τι εννοείτε; Κι όσο κι αν σκέφτηκα, δεν μπορώ να απαντήσω με ασφάλεια “που επικεντρώνεται το θέμα”. Με αιφνιδιάζει κάπως η ερώτησή σας. Συζητάμε αρκετά και νομίζω το κάνουμε με επιμέλεια. Αν παρ’ όλα αυτά χάνω το κέντρο, παρακαλώ βοηθήστε με.

Με εκτίμηση,
Γιάννης Μικρός

Θεωρώ άκρως ενδιαφέρουσα και με προοπτική άμεσης πρακτικής εφαρμογής την κριτική που ασκείται στο “ψηφιακό σχολείο”.

Όντας Γενικός Γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας (http://www.epe.org.gr), εκατοντάδες μέλη της οποίας εργάζονται ως (μόνιμοι, αναπληρωτές ή ωρομίσθιοι) εκπαιδευτικοί στη δευτεροβάθμια και πρωτοβάθμια εκπαίδευση, θα ήθελα να προσπαθήσουμε όλοι τούτη η συζήτηση που άνοιξε με αφορμή το άρθρο του κ. Νατσιού να αρχίσει να συγκλίνει, αν είναι δυνατόν, σε πρακτικές ιδέες άμεσα εφαρμόσιμες όχι τόσο με τη μορφή κεντρικών πολιτικών (ή αναθεωρήσεων της κρατικής πολιτικής) αλλά με τη μορφή προσωπικής στάσης των Πληροφορικών της Εκπαίδευσης ώστε να μη γίνουμε κι εμείς νερό στο μύλο που επιχειρεί να πολτοποιήσει τη νεολαία και την κοινωνία μας. Σε αυτό το πλαίσιο θα παραπέμψω σε (άμεσα ή έμμεσα) σχετικές με το θέμα αναρτήσεις στο προσωπικό μου ιστολόγιο:
http://moumoutzis.blogspot.com/2010/04/to.html
http://moumoutzis.blogspot.com/2010/01/blog-post.html
http://moumoutzis.blogspot.com/2009/09/blog-post.html

Να διευκρινήσω ότι δεν τρέφω ψευδαισθήσεις για τους στόχους του Υπ. Παιδείας (ως πολιτική ηγεσία και ως μηχανισμός). Ελπίζω η αδυναμία τους να αρθούν στον ύψος των προσδοκιών του λαού μας να είναι απλώς αποτέλεσμα μορφωτικών κενών. Επομένως, η μόνη ρεαλιστική διέξοδος, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να προέλθει από τη δημιουργία, έστω και μικρών, οάσεων στη βάση του εκπαιδευτικού συστήματος, μέσα στην τάξη, εκεί που ο δάσκαλος και καθηγητής συναντά το βλέμμα το μαθητών του. Εκεί που το “σύστημα” δείχνει το “πρόσωπό” του και συναντά το “πρόσωπο” της κοινωνίας την οποία είναι ταγμένο να υπηρετεί.

Έχω υπόψη μου πολύ συγκεκριμένες ενέργειες που μπορούν να λειτουργήσουν σε μια θετική κατεύθυνση αν τελικώς αναγκαστούμε να μετατρέψουμε τα σχολεία μας σε internet cafe (κάτι που με βρίσκει κάθετα αντίθετο). Η χρήση ελεύθερου λογισμικού, για παράδειγμα. Η αξιοποίηση εκπαιδευτικών γλωσσών προγραμματισμού για την μύηση των μαθητών μας στις θεμελιώδεις και σταθερές στο χρόνο έννοιες της Πληροφορικής.

Το ζήτημα, βεβαίως, είναι ταυτόχρονα να τους μεταλαμπαδεύσουμε και τις αιώνιες αξίες που γεννήθηκαν στον τόπο μας. Και θέλω να πιστεύω ότι, ακόμη κι αν εξοβελιστούν από το αναλυτικό πρόγραμμα τα αριστουργήματα του λαϊκού και λόγιου πολιτισμού μας που μιλούν για τις αξίες αυτές, μπορούμε και πρέπει να τις βάλουμε “από το παράθυρο” εντάσσοντας τις στα δικά μας αντικείμενα. Για παράδειγμα, αν ένας καθηγητής Πληροφορικής υποχρεούται να μάθει τα παιδιά να χρησιμοποιούν έναν επεξεργαστή κειμένου, ας το κάνει δίνοντας τους για πληκτρολόγηση και μορφοποίηση ένα δημοτικό τραγούδι, ένα ποίημα του Σολωμού, του Κάλβου ή του Παλαμά.
Μπορεί να ακούγονται ως παραδοχή της ήττας αυτά που προτείνω, αλλά πραγματικά δεν θέλω να ξοδεύουν τον πολύτιμο χρόνο τους χιλιάδες άξιοι δάσκαλοι και καθηγητές σε μοιρολόγια γι’ αυτά που χάνουμε ή να “βροντάνε στου κουφού την πόρτα” νομίζοντας ότι υπάρχουν περιθώρια αλλαγής στην κυρίαρχη κατεύθυνση της κρατικής πολιτικής τις τελευταίες δεκαετίες.

Πρέπει να το καταλάβουμε. “Κατά μέτωπο επίθεση” στην επιχείρηση στο ξεθεμέλιωμα της παιδείας είναι αδύνατο να οργανωθεί αυτή τη στιγμή. Ας καταφύγουμε λοιπόν στον “ανταρτοπόλεμο” όντας βέβαιοι ότι αν μη τι άλλο δεν θα έχουμε ενοχές ότι μείναμε στα μετόπισθεν υιοθετώντας κι εμείς το μοντέλο του να αγωνιζόμαστε με το πληκτρολόγιο… Διότι και εδώ αυτό ακριβώς κάνουμε… Και να ξέρετε ότι το πληκτρολόγιο μπορεί να γίνει πολύ πιο αποχαυνωτικό από τον καναπέ. Αυτό λέει η δική μου εμπειρία, εικάζω και των περισσοτέρων από εσάς.

Αγαπητέ κ. Μουμουτζή,

Εξαιρετικά ενδιαφέροντες οι συλλογισμοί και οι προτάσεις σας – τόσο αυτές του εδώ σχολίου σας, όσο κι όσα περιέχονται στις παραπομπές. Αν ως επαγγελματίας του “εμπορικού” λογισμικού μπορεί να φαίνομαι “ύποπτος” υπερασπιζόμενος το “τι μπορεί πρακτικά να γίνει”, εσείς με την διπλή ιδιότητά σας ως εκπαιδευτικού αλλά και ανθρώπου της πληροφορικής έχετε ασύγκριτα πιό βαρύνουσα άποψη. Και τα τεκμήρια ανιδιοτέλειας που τόσο είναι αναγκαία στους ύποπτους αυτούς καιρούς.

Γιάννης Μικρός.

Αγαπητέ κύριε Μικρέ,

Μάλλον δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Δεν εννοώ ότι την αντικατάσταση του δασκάλου και του βιβλίου την εννοείτε εσείς. Εννοώ ότι θα έρθει αναπόφευκτα με τα καινούρια σχέδια του Υπουργείου Παιδείας. Το επιθυμητό και η πραγματικότητα στα οποία αναφέρομαι είναι η σωστή χρήση της τεχνολογίας, η οποία δεν γίνεται. Ελπίζω τώρα να είμαι πιο σαφής και να λύθηκε η παρεξήγηση.

Ευχαριστώ πολύ

Για την μορφοποίηση.
αντ’ αυτής, να γράφουμε διαμόρφωση.

Αυτή η λέξη μαζί με τις παρόμοιες κατασκευές, οπως φιλοτιμοποιώ ή προθυμοποιώ, δεν είναι εγκυρη. Οπως λέει και ο Παπαδιαμάντης, το σωστό είναι προθυμείται και φιλοτιμείται.

το ότι καταλαβαίνω τι θέλει να πεί, δεν δικαιολογεί.

Κύριε Τσίρο συμφωνώ χωρίς δεύτερη κουβέντα. Πρόκειται για αυθαιρεσία όσων παλαιότερα μετέφρασαν εντολές ξένου λογισμικού και οι οποίοι απέδωσαν ως “μορφοποίηση” τον όρο format. Μας έμεινε στα “ελληνοποιημένα” προγράμματα και, ναί, είναι μιά αηδία σκέτη. Σας διαβεβαιώ ότι έχω τσακωθεί αγρίως με συναδέλφους μου (στην παραγωγή λογισμικού) για τέτοια θέματα.

Απλώς δεν θεωρώ σωστό να διακόψουμε την ανάγνωση των όσων σημειώνει ο κ. Μουμουτζής – όχι πως συμφωνώ με όλα βεβαίως – καθώς βρίσκω ότι είναι πρωτότυπα και έχουν μεγάλο ενδιαφέρον.

Γιάννης Μικρός

Το πρόβλημα, αγαπητέ, είναι στους δασκάλους και δεν θέλω να εκληφθεί ως προσωπική οίηση ότι είμαι κάτι το ιδιαίτερο.
Παράδειγμα. Γιορτή Τριών Ιεραρχών. Πρέπει να πάμε στην εκκλησία. Διδάσκω σε πολυθέσιο στο Κιλκίς, 25 και βάλε εκπαιδευτικοί. Ελάχιστοι στον υποχρεωτικό εκκλησιασμό, γεμάτες οι καφετέριες.
Θα ήθελα αντί να ξοδεύονται χρήματα για υπολογιστές “να επιστρατεύσει” το κράτος 5-10 από τους τελευταίους “δασκάλους του Γένους” που μας έμειναν και να μας ανοίξουν τα μάτια. Είναι ουτοπικό βέβαια. Προσυπογράφω όσα λέτε. Φοβάμαι τους υπολογιστές, γιατί φοβάμαι τουε εκπαιδευτικούς της σήμερον. “Εάν τυφλός τυφλόν οδηγεί αμφότεροι εις βόθυνον εμπεσούνται”.
Σας προτείνω το εξαίρετο και διαφωτιστικό βιβλιό “τα χαμένα παιδιά μας” της Ν. Πολονύ, εκδ. Πόλις. Θα συνεννοηθούμε καλύτερα.

ΥΣ.Δεν έχω υπολογιστή στο σπίτι μου. Τα τρία παιδιά μου δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Με εξυπηρετεί η εφημερίδα που αρθρογραφώ.

Ξέχασα.

κι’ αυτή η ιστορία με το ότι θα μορφωθούν οι ελληνόπαιδες από το μπαμπινωδιαδίκτυο μου θυμίζει την άλλη ιστορία με τα τηγανισμένα ψάρια.

Ακριβώς κύριε Νατσιέ ! Ακριβώς! Το θέμα είναι στους δασκάλους. Είτε κρατούν τα καλύτερα βιβλία, είτε κιμωλία, είτε δοκιμαστικούς σωλήνες, είτε υπολογιστές, το θέμα θα είναι κυρίως αυτοί.

Και μιά κουβέντα ακόμα. Οι επιλογές των γονέων σ’ αυτό το θέμα παραμένουν …επιλογές γονέων. Δεν ανακατεύομαι. Εχω πεί τις γενικές απόψεις μου αλλά σέβομαι τις αποφάσεις του κάθε γονέα – εντάσσονται σε μιά συνολική φιλοσοφία ανατροφής. Δεν μου πέφτει λόγος ούτε τι ώρα πάνε τα παιδιά για μπάνιο και ύπνο, ούτε πόση τηλεόραση βλέπουν, ούτε σε τι ηλικία τα πρωτοπάμε γήπεδο ούτε αν θα έχουν ή όχι δικό τους υπολογιστή.

Ας είναι. Ευχαριστώ για την συζήτηση και να είστε σίγουρος ότι θα προσπαθήσω να διαβάσω ό,τι μου προτείνετε.

Με εκτίμηση,
Γιάννης Μικρός.

Κυρία Καλούδη προσυπογράφω ανεπιφύλακτα ό,τι λέτε. Ανεπιφύλακτα. Κι αυτό που λέτε για την σχέση γνώσης και κρίσης πολύ καλά το λέτε, επιτέλους κάποιος το λέει με τ’ όνομά του. Τι να κρίνεις αν δεν ξέρεις;

Το μόνο που αισθάνομαι την ανάγκη να πω – κυρίως λόγω της θεματολογίας της συζήτησης – είναι ότι για την θλιβερή κατάσταση που όλοι διαπιστώνουμε στην παιδεία δεν φταίει “ο υπολογιστής”. Για παράδειγμα το χάλι των Α.Ε.Ι., αυτή η σιχαμένη κατάσταση για την οποία θα έπρεπε να ντρεπόμαστε (από που να αρχίσει κανείς…), έχει προκύψει από πλήθος άλλους λόγους.

Οσο για το δημοτικό, η ποιότητά του έχει καταντήσει εκεί που κατάντησε πολύ νωρίτερα απο οποιαδήποτε συζήτηση περι υπολογιστών – πέραν του ότι το θέμα δεν αφορούσε (απ’ ότι κατάλαβα) τα παιδιά του δημοτικού. Τέλος πάντων τα χάλια του Δημοτικού τα ξέρει κι ο κύριος Νατσιός από μέσα, τα ξέρουν κι όσοι ως γονείς σκύβουν να δουν τι συμβαίνει.

Τώρα να σας πω μιά άποψη για το εάν υπάρχει “σχέδιο” ή όχι. Ουσιαστικά αναφέρομαι στην φράση σας “Και πολύ φοβάμαι ότι αυτό που γίνεται έχει ως σκοπό ακριβώς να μην σκέπτονται οι άνθρωποι”.

Θα σας πω τι πιστεύω – και είναι μιά γενικότερη πεποίθηση για το χάλι της χώρας μας. Μπορεί να υπάρχει σχέδιο μπορεί όχι. Αντιλαμβάνομαι ότι πράγματι πολλά συμφέροντα θα μπορούσαν να ευνοηθούν από πολίτες “μη σκεπτόμενους”. Και πλήθος παραδειγμάτων θα μπορούσαν να μου υποδειχθούν που τεκμηριώνουν την γενικώς ορθή αυτή άποψη.

Απλώς έχω αμεσότερες εξηγήσεις. Δεν χρειάζεται “σχέδιο” για να πετύχεις διάλυση. Δεν χρειάζεται “προδοσία”. Αρκεί κάτι απλούστερο:

Ανικανότητα κυρία μου! Αγνή, παρθένα ανικανότητα. Ενας συνδυασμός ιστορικών και κοινωνικών αιτίων (εδώ φυσικά θα μπορούσαμε να εμβαθύνουμε) έχουν φέρει εδώ και πολλά πολλά χρόνια ανθρώπους ανίκανους (ή αήθεις) στα δημόσια πράγματα. Αν κάτι ποτέ προχώρησε, αν ποτέ κάτι έχει ελπίδα να προχωρήσει, είναι από ανθρώπους που έχουν τις ικανότητες και το κουράγιο να διαχωρίσουν τη θέση τους. Από τις εξαιρέσεις.

Ολοι οι άλλοι, δεν χρειάζεται να είναι προδότες. Δεν χρειάζεται να είναι διεφθαρμένοι (που είναι μερικοί δεν υπάρχει αμφιβολία). Δεν χρειάζεται να είναι καν κουρασμένοι. Δεν χρειάζεται να έχουν κακές προθέσεις. Αρκεί να είναι ανίκανοι.

Αλλά δεν μ’ αρέσει να ξεπετάω θέματα στο πόδι και αντιλαμβάνομαι ότι αυτή η άποψη μου σηκώνει πολύ νερό. Απλώς, με κάπως αμφιλεγόμενο χιούμορ, το φιλοσοφώ λίγο και σκέφτομαι ότι αν αυτό το απύθμενο χάλι είναι αποτέλεσμα “σχεδίων” τότε …έχουμε ελπίδες!

Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.

Σε νομικό επίπεδο κ. Τσίρο, δίκιο έχετε. Δεν αγγίζω το νομικό μέρος. Ο Γιανναράς κάτι είπε, ας πιάσουν οι γνώστες το νήμα από εκεί.

Οντως τα πολιτικά πρόσωπα δεν απαλλάσσονται. Θα κριθούν πολιτικά, θα κριθούν ιστορικά, (ήδη κρίνονται φαντάζομαι) και θα λάβουν την θέση που τους αξίζει – ίσως πολύ αργά για να έχει σημασία γι’ αυτά. Δεν αισιοδοξώ ιδιαίτερα για το νομικό σκέλος.

Κι ούτε πιστεύω ότι η ευθύνη ανήκει μόνο “στα πολιτικά πρόσωπα”.

Μ ε τ έ χ ο υ μ ε τ η ς ε υ θ ύ ν η ς ό λ ο ι, α ν ό λ ο ι μ α ζ ί κ ά τ ι
σ υ γ κ ρ ο τ ο ύ μ ε.

Κι αν ώρες ώρες επαναστατώ και πιστεύω ότι δικαιούμαι να “διαχωρίσω τη θέση μου”, άλλες όμως αισθάνομαι ότι ίσως δεν έκανα αρκετά. Κι ότι οι διαιρέσεις της ευθύνης δεν θα αφήσουν το δικό μου πηλίκο μηδενικό.

Δεν έχω όρεξη να κατηγορήσω κανένα. Αν μη τι άλλο είναι ανιαρό. Ξέρω ασφαλώς, βλέπω, έχω τις απόψεις μου, τις έχουμε όλοι. Αλλά δεν προσθέτω τίποτα. Ψάχνω μόνο καμιά ιδέα μπας και κάνουμε ένα βηματάκι παραπέρα. Γι’ αυτό που όλοι ισχυριζόμαστε ότι αγαπάμε – και τσακωνόμαστε να το ορίσουμε, και μαλώνουμε, και μαλώνουμε και δεν μπορούμε να μοιράσουμε ούτε δυό γαιδάρων άχυρα.

Φτάνει! Αν με κάποιο τρόπο θα ξεμπλέξουμε από εδώ, σίγουρα δεν θα είναι με το να αρπαζόμαστε συνεχώς.

Θα γίνω βαρετός: Ελάτε να πάρουμε μιά απόφαση. Δεν προλαβαίνουμε να σχεδιάσουμε εκπαιδευτικό σύστημα απόψε. Είπαμε ό,τι είπαμε, κάτσαμε κάτω, συζητήσαμε, συνεκτιμήσουμε οφέλη και κινδύνους, αλλού συμφωνήσαμε αλλού διαφωνήσαμε. Το άρθρο του κ. Νατσιού, να είναι καλά ο άνθρωπος, μας έβαλε και σκεφτήκαμε.

Τώρα πρέπει να καταλήξουμε. Οχι εφ’ όλης της ύλης. Δεν με νοιάζει αν η Διαμαντοπούλου δεν μπορεί να μιλήσει ελληνικά ή αν έκανε καλό έργο ή δεν έκανε στην Ευρώπη. Δεν με νοιάζει αν ο Στυλιανίδης είναι τρείς λαλούν και δυό χορεύουν ή είναι ικανός αλλά καβάλησε το καλάμι. ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ! Θέλω να ξέρω ότι εμείς οι υπόλοιποι, κάναμε ησυχία, συζητήσαμε σαν πολιτισμένοι άνθρωποι, συμφωνήσαμε, διαφωνήσαμε και καταλήξαμε:

Οτι το να δίνουμε εφ’ εξής έναν υπολογιστή στους μαθητές του Γυμνασίου, τελικά είναι σωστό – ή είναι λάθος.

Κι αν συμφωνήσουμε πάει καλά. Αν δεν συμφωνήσoυμε πάλι φίλοι είμαστε.

Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.

Σχετικά με το δίλημμα εάν είναι καλό ή όχι να δοθούν υπολογιστές στα παιδιά, θα έλεγα ότι εξαρτάται από το τί σκοπό έχουν αυτοί που τους μοιράζουν. Εάν το κάνουν για να εξοικιωθούν οι νέοι με τις τεχνολογίες, τότε ας τους δώσουν τον υπολογιστή χωρίς να είναι υποχρεωμένος ο μαθητής να τον χρησιμοποιεί ως μέσον μελέτης. Να διανέμουν δηλαδή τον υπολογιστή και παράλληλα τα αντίστοιχα βιβλία και να είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ο μαθητής να αποφασίσει τί θα χρησιμοποιήσει. Εάν από την άλλη υποχρεώνουν τους μαθητές να μελετούν μέσω αυτού, χωρίς βιβλία, τότε θα υποθέσω ότι κάτι πολύ ύποπτο συμβαίνει.
Πέραν αυτού, σχετικά με το θέμα που αναφέρθηκε πιο πάνω σχετικά με την κριτική σκέψη και την γνώση, νομίζετε κύριε Μικρέ ότι τα παιδιά έχουν χρόνο να μελετήσουν για να μάθουν; Γιατί η μάθηση προϋποθέτει μελέτη. Θα χρησιμοποιήσω ένα δικό σας παράδειγμα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το σχόλιο αφορά μόνον εσάς. Όταν το παιδί περάσει κάποιες ώρες μπροστά στον υπολογιστή μπουμπουνίζοντας υφαίστεια και παίζοντας λαβοπόλεμο δημιουργόντας τεκτονικές και εγκατακρημνίσεως δονήσεις, θα έχει μετά διάθεση και χρόνο να καθίσει να διαβάσει για να μάθει και κάτι άλλο; Νομίζετε ότι όταν οι γονείς παίρνουν τα παιδιά τους σαν βαλιτσάκι από το χέρι από το πρωί μέχρι το βράδυ και τα περιφέρουν από στάδιο σε γυμναστήριο και από φροντιστήριο σε φροντιστήριο τα παιδιά έχουν χρόνο να μελετήσουν και να μάθουν;
Τα δώδεκα χρόνια μαθητείας προσφέρουν γενικές γνώσεις και όχι εξειδίκευση ή τουλάχιστον αυτό πρέπει να γίνεται. Τώρα, αν κάποιοι τα τελευταία χρόνια προσπαθούν να ταυτίσουν τα σχολεία με χώρους παραγωγής δυστυχισμένων υπαλληλίσκων που θα δουλεύουν σαν ραγιάδες για να τρωγοπίνουν οι επιτήδειοι είναι άλλο πράγμα.
Και μία γενική παρατήρηση: Δεν είναι περίεργο που τις τελευταίες δεκαετίες τα θέματα παιδείας καθώς επίσης και της εξωτερικής πολιτικής έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα; Μήπως σχετίζονται; Κάποιοι πρέπει να το έχουν αντιληφθεί πολύ καλύτερα από εμάς γι’ αυτό και φροντίζουν αυτά τα υπουργεία οι ίδιοι και αφήνουν σε εμάς να ασχολούμαστε με το Υπουργείο Οικονομικών…

Πολύ καλά τοποθετημένο κυρία Καλούδη. Συμφωνώ με την πρώτη παράγραφο του τελευταίου σχολίου σας ως έχει, δεν θα της άλλαζα ούτε γράμμα.

Επίσης έχουμε ήδη συμφωνήσει ότι η κριτική σκέψη δεν καλλιεργείται “αυτοτελώς”. Προϋποθέτει γνώση (κι άλλα πράγματα βεβαίως αλλά ας μην αποκλίνουμε τώρα), γνώση που αποκτάται με την μελέτη.

Πάμε τώρα ένα βήμα παραπέρα γιατί νομίζω ότι κατανοώ την βάση του προβληματισμού σας. Αναφερθήκατε στο παράδειγμα που χρησιμοποίησα – για το πως ένα παιδί μπορεί να κατανοήσει πολύ καλά τα ηφαίστεια με ένα καλό πρόγραμμα υπολογιστή. Αναρωτηθήκατε λοιπόν εάν “θα έχει μετά διάθεση και χρόνο [το παιδί] να καθίσει να διαβάσει για να μάθει και κάτι άλλο;”

Ενα λεπτό τώρα. Αν καταλαβαίνω καλά, δεν αρνηθήκατε την χρησιμότητα που έχει ο υπολογιστής στο να βοηθήσει το παιδί να καταλάβει τα ηφαίστεια. Θέσατε μιά σειρά άλλων θεμάτων, ήτοι:

1)Τον κίνδυνο η γοητεία της οθόνης να αποτρέψει το παιδί από το να μελετά δια της ανάγνωσης.
2) Την πιθανότητα να αποτελεί ο υπολογιστής “άλλη μία δραστηριότητα”, απ’ αυτές που μία προς μία δεν έχουν τίποτα κακό – πχ αγγλικά, μπάσκετ, καράτε, πιάνο, χορός, κλπ (το “φροντιστήριο” το εξαιρώ, το θεωρώ εκ φύσεως “κακό”) αλλά που όλες μαζί δημιουργούν μιά αρρωστημένη κατάσταση.

Ακούστε, δεν ξέρω αν είναι σωστό να “ανακεφαλαιώνω” αυτά που κατάλαβα, ίσως διαστρεβλώνω αυτό που είπατε. Ισως όμως όχι. Πάντως αν αυτές είναι οι παρατηρήσεις σας, να ξέρετε ότι έχω κι εγώ ανάλογες επιφυλάξεις και συμφωνώ απολύτως ότι πρέπει να τις λάβουμε υπ’ όψιν μας. Επίσης αναγνωρίζω (αν ξέρατε πόσο!) ότι τα ζητήματα αυτά είναι κρίσιμα – και το δεύτερο πολύ κρισιμότερο απ’ όλη τη συζήτηση που γίνεται για τον υπολογιστή.

Ωστόσο ειδικά για το δεύτερο αυτό ζήτημα, ενώ είναι υπαρκτό, δεν νομίζω ότι είναι δίκαιο να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα κατά του υπολογιστή και της διανομής του. Ούτε ο χορός, ούτε η μουσική, ούτε τα στάδια και τα γυμναστήρια (ούτε ο υπολογιστής) “φταίνε” για τον τρόπο με τον οποίο περνούν την εφηβική τους ηλικία τα παιδιά μας. Οι ίδιες δραστηριότητες μπορούν με μέτρο και κατ’ επιλογήν να ενταχθούν θαυμάσια σε ένα συγκροτημένο και ανθρώπινο εκπαιδευτικό σύστημα. Είναι βέβαια τεράστια συζήτηση αυτή, αλλά νομίζω ότι το πρόβλημα έχει λύση και δεν νομίζω ότι θα διαφωνήσουμε σ’ αυτό.

Πιό πολύ με προβληματίζει το πρώτο σημείο. Η γοητεία της οθόνης δηλαδή και η πιθανότητα να προκαλέσει ένα εθισμό τέτοιο που κάνει την ανάγνωση απωθητική. Ναί με απασχολεί το ζήτημα. Κατά ένα ανάλογο τρόπο με είχε απασχολήσει για πρώτη φορά όταν έπρεπε να πάρω μιά απόφαση για την στάση που έπρεπε να κρατήσω απέναντι στα Κλασσικά Εικονογραφημένα. Αν διαβάσεις τον Ροβινσώνα Κρούσο σε Κλασσικά Εικονογραφημένα μετά έχεις όρεξη να διαβάσεις το ίδιο το κείμενο;

Κι αν μιά φορά τα Κλασσικά Εικονογραφημένα είναι γοητευτικά, πόσο περισσότερο δεν είναι ο υπολογιστής;

Δεν ξέρω κυρία Καλούδη. Δεν μπορώ να βγάλω ένα γενικό αφορισμό και να “καθαρίσω”. Και την Οδύσσεια το παιδί την γνώρισε από παιδικά βιβλία, δεν είχα την απαίτηση να διαβάσει κάποια από τις μεγαλειώδεις μεταφράσεις που υπάρχουν – ούτε το αρχαίο κείμενο (όχι ακόμα!). Από την άλλη δεν ήθελα να περιμένω.

Βαρετό, ξεβαρετό να το λέμε, θέλει μέτρο. Δεν είναι κακό το παιδί να μαθαίνει για τα ηφαίστεια από τον υπολογιστή. Είναι κακό να μην έχουν ύλη για τα ηφαίστεια τα βιβλία του. Δεν είναι κακό να παίζει μαθηματικά παιχνίδια. Είναι κακό να υποκαταστήσουν τα βιβλία και τα μαθήματα μαθηματικών.

Τι να πω; Ας δούμε τον δικό σας τομέα, τις ξένες γλώσσες. Δεν ξέρω την άποψή σας για τα μαθήματα μέσω κασετών (CD πλέον). Δεν την ξέρω. Ισως δεν μπορείς να μάθεις έτσι μιά ξένη γλώσσα. Η μπορείς; Θα ξέρετε καλύτερα από μένα. Αλλά εγώ ξέρω καλύτερα Αγγλικά, απ’ ότι εάν δεν τα είχα χρησιμοποιήσει όταν ήμουν φοιτητής. Σήμερα έχω δεί υπέροχα πράγματα στον υπολογιστή πάνω στο θέμα αυτό. Δεν πιστεύω ότι ανταγωνίζονται τον καθηγητή ξένων γλωσσών – παρεμπιπτόντως δε η αδελφή μου είναι καθηγήτρια ξένων γλωσσών και ενθαρρύνει μετ’ ενθουσιασμού την ενασχόληση των μαθητών της με το internet (ποτέ στην τάξη όμως – και στο σπίτι μόνο αφού κάνουν το “συμβατικό” τους homework τους πρώτα). Από την άλλη ο αδελφός μας, που είναι και το καμάρι της οικογενείας, με τον υπολογιστή έχει προσθέσει τα ιταλικά και τα ισπανικά στις 3 γλώσσες που ήδη ήξερε (δια της συμβατικής διδασκαλίας).

Πως ένα τέτοιο μέσο να το “βγάλεις εκτός”; Υπάρχει και το “ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω”, δεν είναι έτσι; Ας κάνουμε μιά στάθμιση άκρων μπας και βρούμε την σωστή απόχρωση:

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε δύο παιδιά. Δεν γνωρίζουμε τίποτα για το οικογενειακό τους περιβάλλον. Τίποτα για τους δασκάλους τους. Τίποτα για το εάν διαβάζουν ή όχι. Δεν ξέρουμε τίποτα πέραν του ότι και όλα είναι όμοια και για τα δύο παιδιά.

Και έχουμε να διαλέξουμε μεταξύ:

α) του κινδύνου να μείνουν τεχνολογικώς αναλαφάβητα, να μείνουν έξω από το τι συμβαίνει στο κόσμο σήμερα, αλλά και να μην έχουν πρόσβαση σε όσα υπέροχα πράγματα μπορεί να γνωρίσουν μέσω του υπολογιστή.

β)του κινδύνου να εθιστούν και να περνούν ώρες ατέλειωτες στον υπολογιστή (και δεν ξέρω αν θα παίζουν με τα ηφαίστεια ή με δήμιους που σκοτώνουν – δεν το ξέρω).

Ναί ξέρω είναι ακραίες καταστάσεις, δεν υπάρχει “προτιμώ” εδώ. Τι να προτιμήσει κανείς χωρίς να πεί ανοησία; Οποιος θέλει να δώσει μιά λογική απάντηση θα σεβαστεί την πολυπλοκότητα που διέπει το θέμα και θα επιχειρήσει να το χειριστεί ως ένα ακόμα σημαντικό παιδαγωγικό ζήτημα – από τα μύρια που (πρέπει να) απασχολούν γονείς και δασκάλους.

Αλλά ξέρετε… αυτή ακριβώς είναι η θέση μου. Οτι είναι πολύπλοκο και ότι δεν χρειάζονται “οργισμένες φωνές” στη συζήτηση αυτή. Προσπαθώ να κρατήσω σταθερές τις λοιπές παραμέτρους – δεν μπορούμε να τα ανακατεύουμε όλα. Ναί το πρόγραμμα των εφήβων είναι ένας εφιάλτης, ήδη από την δεκαετία του 80 μεγαλώνουν έτσι τα παιδιά – τι κρίμα! Τι έγκλημα!

Εν μέρει σχετίζεται με τον σύγχρονο τρόπο ζωής που εν μέρει (σημαντικό μέρος) οφείλεται στους υπολογιστές. Ναι έτσι είναι, αλήθεια είναι. Πρέπει όμως να πάρουμε αποφάσεις μέσα σε ένα κόσμο που αλλάζει κυρία Καλούδη. Δεν έχουμε εμπειρία. Χρειαζόμαστε τα πάντα – κάθε τί για να κρίνουμε. Χρειαζόμαστε και τον Παλαμά, χρειαζόμαστε και την επίπονη μελέτη, χρειαζόμαστε και μιά χαρούμενη ματιά στο κόσμο και τι συμβαίνει σ’ αυτόν – αν μη τι άλλο να κάνουμε ανθρώπους όχι παρτσακλά αλλά ευτυχισμένα.

Τι να σας πω; Ναί ο γιός μου πάει μπάσκετ. Το θέλει. Οχι δεν πρόκειται να τον στείλω στο φροντιστήριο, ανάθεμά με αν το κάνω. Ναί θα προσπαθήσω να διαβάσει τον Ροβινσώνα Κρούσο. Και θα του πάρω υπολογιστή στο γυμνάσιο. Κι ελπίζω ότι κάποτε θα διαβάσει την Οδύσσεια στο πρωτότυπο.

Αλλά κι αν δεν το κάνει, δεν θα σκάσω. Θα σκάσω αν μείνει ανίκανος να κατανοήσει κάποτε το πραγματικό νόημα της Ιθάκης. Της δικής του. Οχι της δικής μας.

Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.

Συνέχεια από το προηγούμενο σχόλιο. Θεωρώ ότι ο υπολογιστής είναι πολύτιμο εργαλείο δουλειάς και όχι μέσον διδασκαλίας σε σχολεία. Στο σπίτι του ο μαθητής μπορεί να τον χρησιμοποιήσει όπως θέλει. Μπορεί επίσης να είναι πηγή πληροφοριών σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, μεταπτυχιακά, κλπ. Για να ανακεφαλαιώσω: δεν απορρίπτω τον υπολογιστή ως εργαλείο όμως θεωρώ ότι δεν θα προσφέρει κάτι θετικό η χρησιμοποίησή του για αντικατάσταση του βιβλίου.

Μην αηδιάζετε και μην ανησυχείτε αγαπητέ/ή κύριε/α jmakryn. Δάσκαλοι σαν τον κύριο Νατσιό δεν υπάρχουν πολλοί, σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης. Οι μαθητές, χωρίς τροχοπέδη, με οδηγούς προοδευτικούς δασκάλους και ακόμα προοδευτικότερα βιβλία, ορμούν ακάθεκτοι στη γνώση.
Αφού όμως έχετε, όπως φαίνεται, κάποια ευαισθησία στο θέμα της Παιδείας, θα σας πρότεινα να δείτε με τα μάτια σας τα νέα βιβλία που προώθησαν στην εκπαίδευση (Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια)οι “πρωτοπόροι” του προοδευτισμού, αλλά και να πάτε μία βόλτα έξω από το προαύλιο του σχολείου της περιοχής σας, για να ακούσετε την θαυμάσια γλώσσα στην οποία, χωρίς τροχοπέδη, εξασκούνται οι μαθητές (σε όλη την επικράτεια, όχι μόνο στο δικό σας σχολείο) υπό το βλέμμα και το χαμόγελο των προοδευτικών δασκάλων τους. Άρωμα προόδου, λοιπόν, στην εκπαίδευση, τις τελευταίες δεκαετίες. Μπορείτε να το απολαύσετε…

Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω σε τέτοια συζήτηση…
Θα ήθελα να πω πως υπάρχουν (λιγοστές δυστυχώς) περιπτώσεις σχολείων όπου τα παιδιά για κάποια μαθήματα όπως γεωγραφία, ιστορία, θρησκευτικά, φυσική ιστορία κ.ά. ‘υποχρεώνονται’ να κάνουν εργασίες χρησιμοποιώντας ως πηγές εγκυκλοπαίδειες, βιβλία (εκτός διδακτέας ύλης) και το διαδίκτυο. Είτε ειναι παιδιά του Γυμνασίου είτε του Λυκείου. Ψάχνοντας και συλλέγοντας πληροφορίες για κάποιο θέμα ‘τους μένουν’ και κάποιες παραπάνω γνώσεις – δεν παπαγαλίζουν μόνο το βιβλίο. Και σ’αυτο βοηθάει ότι τους υποχρεώνουν να ψάξουν και σε άλλες πηγές εκτός του wikipedia (είναι το πρώτο στο οποιο ανατρέχουν στο internet).
Εκτός, δηλαδή, της διδασκαλίας, και των σημειώσεων που κρατουν ίσως τα μεγαλύτερα παιδιά κατά τη διάρκεια του μαθήματος, το διαδίκτυο -τουλάχιστον μέσα στα πλαίσια των σχολικών ωρών – χρησιμοποιείται ως βοηθητικό μέσο.
Αλλά αυτό, όπως είπα, γίνεται σε λιγοστά ιδιωτικά σχολεία.
Johnnie

To parapano itan kirios apantisi ston k.Mikro. (Elpizo na min me pareksigisete k.Mikre)

Tha simfoniso me tin kyria Kaloudi se sxesi me tous anthropous xoris orama pou emathan na papagalizoun. Exei poly ousia afto to sxolio sas. Alla etsi den prospathisan na mas mathoun oloi osoi eixan eksousia (den milao gia kyverniseis mono) pano mas? Se allous petyxe afto, (kai einai dystixismenoi) kai se allous oxi (kai einai psilo-dystixismenoi, gia allous logous vevaia)

Sympliromatika tha ithela na po oti exo varethei na yparxoun anthropoi pou na prospathoun nte kai kala me tropo apaksiotiko na parousiasoun os opisthodromiki mia apopsi pou den “feretai” apo to alogo tou eksyxronismou , opos ekeinoi ton antilamvanontai. Den mas lene diladi ti to toso kalo kerdizoume telika kai me ti antitimo. Mou deixnei anthropo pou eno varietai na skeftei ta epixeirimata tou synomiliti tou, den exei dika tou epixeirimata apta kai praktika alla mia karamela pou synexos epanalamvanei kai mou thymizei sxedon to vareto epanalamvanomeno logidrio tis KNE otan sto sxoleio prospathousan na me peisoun na eiseltho ston kolpo tous. (den exo tipota enantion tis KNE apla tonizo tin flyaria-faflatosini tis)

Symfono me ena sxolio pou diavasa parapano se sxesi me tin asximi epilogi ton pragmaton kai katastaseon pou exoume ferei ap ekso.

Aftoi oi anthropoi pou emathan na vazoun tampeles xoris na skeftontai, as me pareksigisoun den me noiazei.

An kai eimai aristerofron, o logos pou den eimai kommatopoiimenos einai oti pistevo oti kathe anthropos prepei na exei pragmata sta opoia einai pio syntiritikos kai alla sta opoia ofeilei na einai pio proodeftikos. Gi afto kai epeidi prospatho na min exo sxesi me tampeles, den me aforan ta sxolia peri kakou sintiritismou pou anaferontai parapano. Alloste gia enan pragmatika proodeftiko anthropo logizetai os proodos na mporei pou kai pou na ginetai kai ligo syntiritikos, den nomizete?