Έχουν περάσει αρκετά χρόνια, θυμάμαι όμως κάτι που μου συνέβη μες στην τάξη. Ήταν η εποχή που κυβερνούσε τούτον τον ταλαίπωρο τόπο ο «αρχιερέας της διαπλοκής» και τα σπιθαμιαία τσιράκια του. Είχαν αποθρασυνθεί τα κομματικά «στελέχια», διόριζαν, έκλεβαν, εκβίαζαν, διέλυαν την πατρίδα, γιατί νόμιζαν ότι θα κυβερνούν και θα βυσσοδομούν δία βίου. Κατά τις θλιβερές νεοδημοκρατικές παρενθέσεις, ανενόχλητοι και το ίδιο ισχυροί και αναιδείς, απολάμβαναν την σοδειά των χρόνων εξουσίας και ακόνιζαν τα νύχια τους για την επικείμενη… επανάταξη.
Τέλος πάντων. Διδάσκω στην Στ’ Δημοτικού το μάθημα «Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή». Συζητούμε με τους μαθητές την σπουδαιότητα της εργασίας. Επιμένω στην ευλογία και τη χαρά του κόπου-«τα αγαθά κόποις κτώνται»- να κατανοήσουν οι μαθητές αυτό που μας άφησε παρακαταθήκη ο ελευθερωτής μας, Γέρος του Μοριά, Θοδωρής Κολοκοτρώνης: «Παιδιά μου… να δοθήτε εις τας σπουδάς σας και καλλίτερα να κοπιάσετε ολίγον δύο και τρεις χρόνους και να ζήσετε ελεύθεροι εις το υπόλοιπο της ζωής σας, παρά να περάσετε τέσσαρους πέντε χρόνους τη νεότητά σας και να μείνετε αγράμματοι». (Από το περίφημο λόγο στην Πνύκα, το 1838. Ας προσεχθεί ότι ο Κολοκοτρώνης συνδέει τα «γράμματα» με την ελευθερία. Και μιλούσε για τα «γράμματα που διαβάζουνε οι αγράμματοι κι αγιάζουνε», όπως λέει ο ποιητής και όχι για τα σημερινά «άθεα γράμματα», που μας επέβαλλαν οι ημιμαθείς, «οι ξεθυμασμένοι φυλετικά Έλληνες», όπως τους ονόμαζε ο Μυριβήλης).
Συζητούμε, λοιπόν, για την αξία της εργασίας με τους μαθητές μου και τις αρετές που πρέπει να την δορυφορούν, εντιμότητα, αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη, γιατί «πάσα επιστήμη χωριζόμενη αρετής πανουργία εστί».
Την επομένη μέρα μια μαθήτριά μου, μου λέει αυθόρμητα:
«-Κύριε, ο μπαμπάς μου είπε ότι αυτά που λέτε είναι ανοησίες». (Έτσι ακριβώς. Κάνουν τεράστιο λάθος οι γονείς που υποτιμούν και χλευάζουν, μπροστά στα παιδιά τους, τους δασκάλους ή καθηγητές. Η μειωτική εικόνα του δασκάλου λειτουργεί αρνητικά στην μάθηση και ενσπείρει στα παιδιά εριστικότητα και επιθετικότητα επί δικαίων και αδίκων. Χάνεται ακόμη η αρετή του σεβασμού.
Ο άγιος Χρυσόστομος γράφει: «… ει γαρ αδελφόν ου δει κρίνειν, πολλώ μάλλον διδάσκαλον», δηλαδή, «αν δεν πρέπει να κατακρίνουμε κάποιον αδελφό-συνάνθρωπο, πολύ περισσότερο δεν πρέπει να κατακρίνουμε τους δασκάλους». Λόγοι όμως δικαιοσύνης επιβάλλουν να τονίσουμε ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, για την «προκλητική» στάση των παιδιών υπεύθυνοι είναι και οι δάσκαλοι, οι ράθυμοι και οι αδιάφοροι. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν ψέγουμε τον δάσκαλο ενώπιον του παιδιού, αλλά πηγαίνουμε στο σχολείο και ζητούμε εξηγήσεις).
Και συνεχίζει η μαθήτρια: «Μου είπε ότι σήμερα για να βρεις δουλειά πρέπει να έχεις βύσμα. Εγώ έχω. Μεγάλωσε είσαι και μη σε νοιάζει. Θα σε βολέψω». Ήταν κομματόσκυλο, τρανό και χωμένο στον βούρκο, έως τις τρίχες της κεφαλής, ο «συνετός» πατέρας. Διορίστηκε ο ίδιος στο Δημόσιο, διαπρέποντας στην αφισοκόλληση και την δουλοπρέπεια στα «πράσινα» μεγαλοερπετά και φρόντισε να μεταγγίσει και στο παιδί του την εμετική, σκωληκοειδή τακτική του. Τι να του πεις αυτού του παιδιού; Το κατέστρεψε ο ίδιος ο γονέας του.
Μεγάλο πρόβλημα αντιμετωπίζουμε σήμερα στο σχολείο με την γλώσσα των παιδιών. Μας κουβαλούν από το σπίτι τις βρισιές που εκτοξεύουν οι γονείς τους στο σπίτι, φαινόμενο λυπηρότατο, το οποίο αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε δραστικά οι δάσκαλοι, γιατί κινδυνεύουμε να βρεθούμε εκτεθειμένοι με την κατηγορία της «λεκτικής βίας». Εκεί καταντήσαμε. Γράφει η απαράμιλλη Γαλάτεια Σουρέλη σε ένα κείμενό της στο βιβλίο «Αγιότητα: Ένα λησμονημένο όραμα»: <>.
Άφησα τελευταίες τις τουρκοσαπουνόπερες. Ας το καταλάβουμε όλοι μας ότι πρόκειται για ύπουλο εξισλαμισμό. Ό,τι δεν μπόρεσαν να κάνουν οι Τουρκοκρατίες με τα παιδομαζώματα και τις εξωμοσίες, γίνεται τώρα μέσω της τηλεόρασης. Οι ψηφίδες μπαίνουν, μία μία, στις θέσεις τους. Ασκέρια λαθρομεταναστών μουσουλμάνων, τζαμιά στην Αθήνα, εθισμός στην γλώσσα, την τουρκική, την οποία ακούν τα παιδιά νυχθημερόν στο σπίτι, περισσότερο από την φωνή των γονιών τους, αφαίρεση από τα σχολικά βιβλία εικόνων και κειμένων που μιλούν για σφαγές Μουσουλμάνων (Τουρκοαιγυπτίων, Τουρκαλβανών) εις βάρος Ορθοδόξων Ελλήνων, κατάργηση ιθαγένειας, θρησκειολογία αντί για ορθόδοξο μάθημα Θρησκευτικών, διά του οποίου επιβάλλεται από την Γ’ Δημοτικού να μαθαίνουν τα παιδιά για τον Μουσουλμανισμό, και αποκαλύπτεται το σχέδιο μετατροπής της πατρίδας μας, ανεπαισθήτως, σε μουσουλμανική αποικία. Προσθέστε τον εκπατρισμό χιλιάδων νέων μας – τα καλύτερα μυαλά λεηλατούνται – και την προδοσία των κομματικών νάνων και αρλεκίνων. (Κοινό υπουργικό συμβούλιο Ελλάδος-Τουρκίας, γεγονός που ποτέ δεν έγινε με την Κύπρο, χώρα ελληνική).
Φέτος στην Στ’ Δημοτικού, στην οποία διδάσκω – μαθαίνουμε την νεοελληνική ιστορία, από την άλωση της Πόλης ως τις μέρες μας- το γεγονός στο οποίο δίνουμε βαρύτητα είναι η Ευλογημένη Επανάσταση του ’21. Ερωτώ: Είναι δυνατόν να διδάσκεις στο σχολείο την Έξοδο του Μεσολογγίου, το ηρωικότερο ίσως κατόρθωμα της ιστορίας μας, και στο σπίτι να ξηλώνονται όσα πέτυχες, γιατί οι γονείς του παιδιού εισπνέουν τις αναθυμιάσεις του Σουλεϊμάν του Γενοκτόνου μας;
«Έρμη, σκλάβα, πικρή Ρωμιοσύνη…
Μην αφήσεις τον άθεο να πάρη
το στερνό θησαυρό!»,
λέει ο Παλαμάς. Και ο στερνός και αδιατίμητος θησαυρός μας είναι μες στο σπίτι μας. Τα παιδιά μας.
10 comments
Μου έτυχε κι έμενα αυτές τις ήμερες ( μαθητής Γυμνασίου ) συνεχώς ειρωνευόμενος να ομολογήσει ότι το έκανε καθ υπόδειξη της μητέρας του. Συνεπώς αυτό που αναφέρετε το θεωρώ αληθινό.
Γιατί κατηγορείτε τα κανάλια για τον τηλεοπτικό αφελληνισμό ; . Οι τηλεθεατές δεν έχουν ευθύνη ; Δεν είναι όλοι αγράμματοι. Πολλοί συνάδελφοι το παρακολουθούν με μανία.
ΔΗΜΗΤΡΗ,ΔΗΜΗΤΡΗ , ΤΙ ΥΠΕΡΟΧΑ ΠΟΥ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΣ !!! ΟΜΩΣ ΕΧΩ ΜΙΑΝ ΑΠΟΡΙΑ… ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ ? ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΛΛΟΙ ?? ΣΙΓΟΥΡΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ …ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ??? ΠΟΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΞΙΟΛΟΓΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΟΥΣ…ΠΟΛΥ ΓΝΩΣΗ(ΠΛΕΡΙΑ) ΑΠΟΤΥΠΩΜΕΝΗ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ !!! ΟΜΩΣ ΠΕΡΑΝ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ,ΓΝΩΣΤΩΝ,ΣΥΓΓΕΝΩΝ ΚΑΙ ΣΟΥΛΑΤΣΑΔΟΡΩΝ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΠΟΥ ΤΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ Η ΤΑ ΠΡΟΣΠΕΡΝΟΥΝ …ΑΛΛΟΝ ΤΙ … ΟΥΔΕΝ …??? ΠΩΣ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΥΣ ΚΑΙ …ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ????
Σε καμμία περίπτωση δεν επιθυμώ να εκληφθεί αυτό που θα πω ως κριτική κατά του Δημήτρη Νατσιού, η προσφορά του οποίου είναι γνωστή και αναγνωρισμένη. Σέβομαι και τιμώ τον άνθρωπο και τον ΔΑΣΚΑΛΟ Δημήτρη Νατσιό, όχι επειδή τον γνωρίζω προσωπικά, αλλά διότι τον παρακολουθώ από το διαδίκτυο και προσυπογράφω τα όσα λέει και κάνει και δηλώνω ότι είναι τιμή μου που είμαι συμπολίτης με έναν Έλληνα της αξίας του, συνονόματού μου, Δημήτρη Νατσιού.
Με όλο το θάρρος όμως και τον πρέποντα σεβασμό, θέλω να διαφωνήσω με την θέση “Κάνουν τεράστιο λάθος οι γονείς που υποτιμούν και χλευάζουν, μπροστά στα παιδιά τους, τους δασκάλους ή καθηγητές.”
Και εξηγώ:
1. Οι περισσότεροι από τους “δασκάλους” και “καθηγητές” που “λειτουργούν” σήμερα στα “ελληνικά σχολεία” είναι κατ’ επίφασιν δάσκαλοι και καθηγητές. Η συντριπτική πλειοψηφία είναι πληρωμένοι δολοφόνοι των ψυχών των παιδιών μας. Πρόκειται για μίσθαρνα όργανα μιας σειράς φαύλων και προδοτικών κυβερνήσεων, οι οποίες κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους ώστε να εκμαυλίζουν (διαχρονικά) τις συνειδήσεις των ελληνόπουλων. Και τούτο διότι τέτοιους πολίτες θέλουν, παραπληροφορημένους, όχι συνειδητοποιημένους και σοβαρά σκεπτόμενους.
2. Όταν ένας “δάσκαλος” ή “καθηγητής” πει κάτι εν ώρα μαθήματος (αλλά και κατ’ ιδίαν, ως προσωπική άποψη) στα παιδιά το οποίο βρίσκεται σε πλήρη ή έστω μερική αντίθεση τόσο με το Σύνταγμα της Ελλάδος, όσο και με τις ελληνοχριστιανικές αξίες και αρχές, ο γονιός, ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ, αφού εξηγήσει επαρκώς τους λόγους στο παιδί του, όχι μόνο να αποκαταστήσει την αλήθεια αλλά και μέσα στα πλαίσια μιας στοιχειώδους αξιοπρέπειας, ΟΦΕΙΛΕΙ να απαξιώσει τον “ρέκτη” “δάσκαλο”. Αρκετά ασχοληθήκαμε με τους δήθεν προοδευτικο-αριστερο-δημοκράτες.
3. Είναι προφανής η θέση ότι γονείς και εκπαιδευτικοί λειτουργοί “δουλεύουν” μαζί με κοινό στόχο την εκπαιδευση των παιδιών (μας). Εν τω προκειμένω όμως δεν έχουμε να κάνουμε με συνεργασία αλλά με ανταγωνισμό. Έναν ανταγωνισμό που δεν ξεκίνησε από εμάς τους γονείς από το σπίτι αλλά μας επεβλήθη δίκην πολέμου στον οποίο απρόθυμα συμμετέχουμε από τους “δασκάλους”. Οι “δάσκαλοι” στα ελληνικά σχολεία, ευτυχώς όχι όλοι, αλλά δυστυχώς η πλειοψηφία, λυπάμαι που το λέω, σήμερα, ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ. Και στον πόλεμο κάνεις τα πάντα ώστε να νικήσεις τον εχθρό σου.
Όταν κάποια μέρα, το εύχομαι ολόψυχα, αποκτήσουμε στα σχολειά μας ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ όπως εσύ αγαπητέ Δημήτρη Νατσιέ τότε να είσαι βέβαιος ότι η αντιμετώπισή που θα τυγχάνουν στο σπίτι μας θα είναι αυτή που ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ προτείνεις.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία, καλή δύναμη σε όλους μας.
—
Δημήτριος Γ. Παναγιωτίδης
Μπορείς να ξεφύγεις την κριτική αδιάφορων γονέων, δεν θα ξεφύγεις όμως την αμείλικτη ευθυκρισία του παιδικού βλέμματος, το οποίο αυθόρμητα διακρίνει την περηφάνεια του αετού από την πονηριά του φιδιού, τη χαρά του πετάγματος κάτω από το λαμπερό ήλιο, από το σούρσιμο στα σκοτεινά λαγούμια του αοράτου!
Ἀγαπητὲ δάσκαλε,
ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ γονέα, εῖμαι τῆς ἄποψης ὅτι ἡ γνώση θέλει κόπο. Ἔχοντας αὐτὸ κατὰ νοῦ προσπαθῶ νὰ εἴσάγω τὰ παιδιά μου στὴν ἀρχαία ἑλληνική· γλῶσσα στὴν ὁποία γράφηκαν σημαντικὰ λόγια ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα, τὸ βυζάντιο μέχρι σήμερα. Θὰ ἐκτιμούσα τὴν ὑπόδειξη κάποιων συγγραμμάτων γιὰ παιδιὰ δημοτικοῦ καὶ ἐνήλικες. Οἱ πηγὲς ποὺ χρησιμοποιῶ εἶναι βιβλία γραμματικῆ καὶ συντακτικοῦ ἀρχαίων ἑλληνικῶν καὶ τῆς ἈποστολικῆςΔιακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Με ἐκτίμηση
Τηλέμαχος Γουλῆς
Νομίζω πως είναι λάθος το να προσπαθούμε να βγάλουμε συμπεράσματα από μια περίπτωση ή από το μέρος για το σύνολο. Επίσης είναι λάθος το να ερευνούμε μια κατάσταση από την ουρά, αγνοώντας την κεφαλή. Τα περιστατικά, που αναφέρονται στο κείμενο του Δάσκαλου κ. Νατσιού, έχουν αναφορά στις πολιτικές της ελληνικής πολιτείας σχετικά με την Παιδεία. Ο σχεδιασμός, που γίνεται πολιτική και πρόγραμμα στο ελληνικό σχολείο, έχει αφετηρία το στόχο, στον οποίο πρέπει να κατευθυνθεί η ελληνική κοινωνία. Αν ο στόχος, όπως λέγεται, είναι ο αφελληνισμός και ο αποχριστιανισμός της ελληνικής κοινωνίας, τότε ανάλογα πρέπει να είναι και τα προγράμματα εκπαίδευσης. Παράλληλα η ελληνική κοινωνία πρέπει να δέχεται ερεθίσματα, που να συνάδουν με το στόχο, πράγμα που γίνεται μέσα από τα ΜΜΕ. Στις μέρες μας, που η Τεχνολογία τρέχει με ασύλληπτη ταχύτητα, οι Ανθρωπιστικές Επιστήμες καρκινοβατούν όχι τυχαία. Ο Πνευματικός λεγόμενος Κόσμος αδυνατεί να αντιδράσει, γιατί η κοινωνία έχει πειστεί πως πρέπει συνεχώς να αγωνίζεται και να διεκδικεί τα δικαιώματά της. Έτσι η προτροπή για θυσία και προσφορά παίρνει τα χαρακτηριστικά γραφικότητας. Στο αναγνωστικό της εποχής μου ο μπαμπάς μπαίνοντας στο σπίτι βρήκε το Γιωργάκη να μαζεύει τα κομμάτια ενός σπασμένου βάζου και το χειροτόνησε. Κι ο Γιωργάκης δεν είπε πως το βάζο το είχε σπάσει η αδελφή του. Σήμερα αυτό είναι αδιανόητο μήνυμα αρετής για παιδιά. Όταν η αρετή είναι αδιανόητη φιλοσοφία για μια κοινωνία, τότε και οι δάσκαλοι και οι μαθητές και οι γονείς καθίστανται συστατικά του χυλού, που κάποιοι μαγειρεύουν!
Συμφωνώ με το σχόλιο του Δημήτρη Παναγιωτίδη. Οι Δάσκαλοι που κάνουν μάθημα στα παιδία μας είναι ΑΘΛΙΟΙ όπως και το εκπαιδευτικό σύστημα που τους παρήγαγε.
Όχι μόνο δεν πέπει να λέμε στα παιδιά ότι βαθία σας κοιμίζουν οι δάσκαλοί σας αλλά και απ΄ευθείας σε αυτούς να το λέμε!.
Κύριε Νάτσιε εκτός από διαπιστώσεις των λαθών των δασκάλων δώστε μας ΠΗΓΕΣ.
Καλά κείμενα για όλες τις τάξεις της εκπαιδευσης.
1. Λένε: μὲ ὅποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θὰ μάθης. Ὀρθόν.
Ὅμως τὸ ¨φτιάξιμο¨δασκάλων εἶναι καθῆκον καὶ εὐθύνη τῆς Πολιτείας. Ποὺ παράγει σωρηδὸν δασκάλους ἐκτὸς κάθε συνταγματικῆς ἐπιταγῆς Παιδείας. Γιὰ νὰ μὴν πῶ ὅτι κλᾶσμα μόνον φιλολόγων ξέρει την γλῶσσα τοῦ Ευαγγελίου ἤ τοῦ Παπαδιαμάντη.
2. Περιττὸ νὰ ἀναφερθῶ στὴν ἐκκωφαντικὴ μοῦγκα τῶν ΔΟΕ καὶ ΟΛΜΕ.
3. Ἦλθε καὶ ὁ Μανιτάκης καὶ ἔδωσε τὴν χαριστικὴ βολὴ στοὺς δασκάλους μὲ τὴν ανεκδιήγητη διάταξη για θέση σὲ ἀργία, πρακτικὰ ἀκόμη καὶ για στραβοκοίταγμα, γιὰ ἰδιωτικὲς ἀστικὲς ὑποθέσεις, γιὰα δῆθεν καταγγελίες καὶ πάει λέγοντας. Πολλῷ δὲ μᾶλλον ἄν ὁ δάσκαλος δίνει ἐργασίες, ἄσκήσεις κλπ γιὰ τὸ σπίτι ἤ ἐκφεύγει τῆς ¨ἐπίσημης¨ γραμμῆς ἤ δὲν ὑποκύπτει στίς πιέσεις γονέων καὶ τῶν συλλόγων τους για χαριστικὲς βαθμολογίες ὥστε οἱ κλῶνοι τους νὰ μποροῦν νὰ πᾶνε στὴν …. σημαῖα. Καὶ ποῦ εἶσθε ἀκόμα.
Έναν θρήνο θέλω να συγγράψω για την ταλαίπωρη Ρωμιοσύνη και την βακχική τρέλα της νεωτερικότητας που λέει όλα καλά και άγια,ζήσε απόλαυσε πέθανε.Δεν είμαι κατά του πολυπολιτισμού ετσι κι αλλιώς η ορθοδοξία δεν κάνει διακρίσεις σε έθνη,αλλά βρε αδερφέ ένας κοινός πολιτισμός να υποάρχει σε μία χώρα να συνεννοούμαστε,παράλληλα με τους άλλους.Όπως στην Ρωμανία:ελληνορωμαικός πολιτισμός και Ορθοδοξία παράλληλα με τις εθνοτικές γλώσσες και πολιτισμούς…Αλλιώς;Μονοπολιτιστική πολυσημία.
Αγαπητέ κ.Νατσιέ,
Επιτρέψτε μου να σας μεταφέρω μερικές σκέψεις μου, ως Έλλην, ως γονέας και ως “δάσκαλος” στρατιωτών.
1ον. Ουδείς διαθέτει το “αλάθητο” στις ιδέες του, ούτε φυσικά στις ιδεοληψίες του, πολλώ δε μάλλον στον τρόπο με το οποίο αμφότερες τις εκφράζει ή τις μεταφέρει.
2ον. Πάντα υπήρχαν άξιοι και ανεπαρκείς θεσμοθετημένοι διδάσκαλοι, όπως επίσης πάντα υπήρχαν αντίστοιχης ποιότητας γονείς-κηδεμόνες. Οι απόλυτοι αριθμοί και οι ποσοστώσεις είναι αντικείμενο στατιστικής έρευνας και μάλλον δεν ενδιαφέρουν και τόσο. Σημασία έχει το είδος και η ποιότητα αντίδρασης σε κάθε πνευματικής ή κοινωνικοπολιτικής φύσης ερέθισμα, η οποία βέβαια προϋποθέτει αντίστοιχη εγρήγορση.
3ον. Το γεγονός ότι η μαθήτρια “επέστρεψε” στο δάσκαλό της την “πράσινη” αντίδραση του πατέρα της, θα πρέπει να σας χαροποιεί ιδιαίτερα, διότι σας δόθηκε η ευκαιρία να προβείτε στις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις. Ελπίζω να το πράξατε.
Εκτιμώ ότι απείρως σημαντικότερη απειλή για την Εθνική Παιδεία και Συνείδηση αποτελεί η αδιαφορία των γονέων για όσα ακούν, βλέπουν και πράττουν τα παιδιά τους ή συμβαίνουν σ΄αυτά, παρά η τυχόν λανθασμένη αντίδραση – παρέμβαση στο διδακτικό έργο.
Φανταστείτε λοιπόν το πρόβλημα – ερώτημα αντίστροφα:
Ποια θα πρέπει να είναι η στάση του γονέα απέναντι στον εμπότιστο με ανθελληνικές, διεθνιστικές, μηδενιστικές απόψεις δάσκαλο ή στην καλύτερη περίπτωση «πράσινο» κηφήνα, ο οποίος διδάσκει βάσει ενός ανιστόρητου, άνευρου, πολιτικά «ορθού» λόγου (κατά την κρατούσα πολιτική τάξη – κόμμα), αποτυπωμένου σε αντίστοιχης ποιότητας βιβλία και αναλυτικά προγράμματα;
Ποιας φύσης και ποιότητας αντίδρασης από τον υποψιασμένο γονέα απαιτείται σ΄αυτή την περίπτωση, όταν δηλαδή ο νόμιμος εκπρόσωπος – φορέας της πρόθεσης του κράτους να εκπαιδεύσει τον λαό του – μεταλαμπαδεύει αυτή τη συγκεκριμένη «πράσινη» σοφία του στο «λευκό πίνακα» του μαθητή – Ελληνόπαις;
Πόσο πιο δύσκολή είναι η θέση του γονέα, όταν θα πρέπει να αντιμετωπίσει την κρατικά μεθοδευμένη προσπάθεια αποδόμησης κάθε εθνικής ή χριστιανικής ιδέας; Απλά απευθύνεται στον δάσκαλο και προσπαθεί να τον πείσει να αλλάξει τις ιδέες του ή να μην ακολουθήσει το δοτό πρόγραμμα; Είναι εφικτό;
Όπως αντιλαμβάνεσθε, το πρόβλημα που περιγράφετε θα είχε νόημα μόνο αν είχε εξασφαλισθεί το «Άριστον» από την πλευρά του διδασκάλου και τότε μόνο θα αρκούσε να επικεντρωθούμε στην εκπαίδευση των γονέων.
Δυστυχώς, το νόημα της εθνικής παρακμής περιλαμβάνει τόσο τον αδαή λαό, όσο και τους εκφυλισμένους πνευματικά και πολιτικά ταγούς του. Εξάλλου, όλοι είμαστε πνευματικά παράγωγα του ίδιου συστήματος. Οι μικρότερες ή μεγαλύτερες αποκλίσεις, θετικές ή αρνητικές, δεν μεταβάλλουν την γενικότερη αίσθηση. Άλλωστε, η παρακμή γίνεται αντιληπτή ως ένα παρατεταμένο ενοχλητικό τσίμπημα στο θυμικό, είτε του ίδιου του υποκείμενου που την βιώνει, είτε στο θυμικό ενός απομακρυσμένου παρατηρητή που παρακολουθεί στην καλύτερη περίπτωση με απάθεια και στη χειρότερη ως πτωματοφάγο αρπακτικό. Συνεπώς, όταν συνεχίζουν να λειτουργούν τα πνευματικά αισθητήρια όργανα του υποκειμένου, η παρακμή γίνεται αισθητή. Αν όμως η κατάσταση θυμίζει ασθενή σε κώμα, τότε η παρακμή απλά δεν γίνεται αντιληπτή.
Ας ελπίσουμε λοιπόν στην εγρήγορση και στην αντίδραση είτε του δασκάλου, είτε του γονέα, όσο λειτουργούν ακόμα τα πνευματικά αισθητήρια.