Τα Πέτρινα λόγια τους έγιναν πέτρες, σφαίρες, θάνατος, φωτιά.
Λόγω του ότι δεν παρατηρώ έστω εκ των υστέρων μια αίσθηση ευθύνης και ειλικρινούς ανάληψης ευθυνών από την δημόσια σφαίρα της χώρας, αντίθετα οι υπεύθυνοι παρουσιάζονται ως κριτές, οφείλω να σημειώσω τα εξής:
Είναι γνωστό ότι έχουμε την πλέον αδύνατη, ανεπαρκή πολιτική τάξη της Ευρώπης. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν διακρίνεται για τις επιδόσεις, την παραγωγικότητα του, την πολιτική εξυπνάδα του.
Η τραγωδία είχε βάθος χρόνων. Τα Εξάρχεια ήταν χρόνιο, διαρκές πεδίο βολής.
Υπήρξε όμως πολύ υψηλό το επίπεδο ανευθυνότητας, ανικανότητας, επιπλέον πολιτικός τυχοδιωκτισμός, αυτή είναι η λέξη, από τις λεγόμενες ηγεσίες, ειδικά την πρώτη ημέρα της κρίσης που έριξε την χώρα στα Τάρταρα.
Η Αθήνα δεν ήταν Παρίσι, η Ελλάδα δεν ήταν Τουρκία, Αλβανία, Σομαλία. Τις έκαναν η πολιτική ανεπάρκεια, η ανευθυνότητα, η πολιτικάντικη νοοτροπία τους. Η ανευθυνότητα τους συνοδεύονταν από την πρόταξη του ιδιωτικού συμφέροντος παρά της Αθήνας, της Πόλης, της Ελλάδας.
Προσπάθησαν εν των υστέρων όταν είδαν τί έσπειραν να παραστήσουν τους υπεύθυνους, να καλυφθούν, να αλλάξουν μάσκα αλλά ήταν ήδη αργά, η φωτιά ολοκλήρωσε το καταστροφικό της έργο.
Έχουμε μια συμπεριφορά, μια στάση ιδιωτών παρά ανθρώπων της δημόσιας σφαίρας, της Κοινωνίας, της Πολιτικής, του Κράτους, του Κράτους Δικαίου. Δεν νομίζω ότι διακρίνουν, γνωρίζουν αυτές τις έννοιες. Αυτό είναι ορατό ειδικά στους επιστημονικούς ερευνητές αλλά και τους έξυπνους πολίτες.
Η Ελλάδα πρέπει να βγει από αυτό το μεγάλο πλήγμα, το Εθνικό σοκ, την υποκρισία που το συνοδεύει με μια άλλη δημόσια πολιτική ηθική, με μια άλλη δημόσια πολιτική ικανότητα, επάρκεια στην ηγεσία της. Το αύριο δεν θα είναι το χθες. Το παλιό πρέπει να φύγει αντί να το ανακυκλώνουν, το συντηρούν. Η μόνη προσφορά του μπορεί να είναι η κυοφορία μίας νέας τραγωδίας, ενός νέου νεκρού Αλέξη. Η παραγωγή προαναγγελθέντων κύκλων θανάτων και τραγωδιών.
Πόσες τραγωδίες προκάλεσαν αυτοί οι μικροί, τυχαίοι, μοιραίοι για την Ελλάδα άνθρωποι; Αυτές του λεγόμενου ΠΑ.ΣΟ.Κ. τις γνωρίζω και μπορώ – οφείλω να τις απαριθμήσω. Οι πρωταγωνιστές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι πάντα οι ίδιοι άνθρωποι.
Σε ποιόν τομέα πέτυχαν αυτοί οι αιωνόβιοι πλέον στις καρέκλες δημόσιοι ιδιώτες, η πολιτική ελίτ μας;
Όλοι μαζί οικοδόμησαν μικρά και μεγάλα συστήματα που παράγουν πλέον βία και θάνατο.
Οι ημέρες της αλήθειας, της αποκάλυψης, η ιστορία και η πολιτική θέτουν το εξής ερώτημα. Οι αρχηγοί, οι πολιτικοί ηγέτες αισθάνονται τύψεις, αισθάνονται υπεύθυνοι για το τέλος της ζωής ενός δεκαπεντάχρονου; Η μεταθέτουν την ευθύνη στον Βαραβά. Την κρίση, στο πεδίο της Ρωμαϊκής Αρένας, της μεσαιωνικής πλατείας, της πλατείας της Καμπούλ, του σόου, της τηλεπολιτικής.
Η χώρα έχει ανάγκη μια βαθιά στον λόγο και τα συναισθήματα, ειλικρινή ανθρώπινη συζήτηση, που παρ’ όλα τα εμπόδια, τα τείχη που υψώνει το άφωνο, ανίκανο, ανήθικο παλιό να την αποτρέψει. Θα γίνει. Γιατί αυτό θέλει η ιστορία, οι ανάγκες της χώρας, οι ανάγκες του Έθνους. Μία συζήτηση που θα ενώνει και δεν θα διαιρεί τους Έλληνες.
Έχει ανάγκη την επιστροφή της σχέσης της με την αληθινή πολιτική, την Αγορά, τον Λόγο. Αυτό που πρόσφερε στον ανθρώπινο πολιτισμό και τις τελευταίες δεκαετίες αποποιήθηκε. Αυτό που έλειψε και προετοίμασε την τραγωδία.
Τα πέτρινα, ξύλινα λόγια τους έγιναν πέτρες, ξύλα, σφαίρες, θάνατο, φωτιά στην πατρίδα του Λόγου, του Εν Αρχή ην ο Λόγος.
Προσωπικά με κοστίζει πολύ να βλέπω τις απόψεις, τις προτάσεις, τις προβλέψεις μου να επαληθεύονται μέσα στην τραγικότητα. Ακόμη και για την τραγωδία των Εξαρχείων, του μικρού παιδιού, των παιδιών της άλλης οικογένειας. Αυτό το ανθρώπινο δράμα που γέννησε η δική τους – όλων μαζί – κακή πολιτική.
Η πολιτική είναι πρόλογος όχι εκ των υστέρων παρακμιακός επίλογος, παρακμιακός επιτάφιος, κλάμα, πολιτικάντικο θέατρο και υποκριτική χυδαιότητα.
Στο πέρασμα από το 2008 στο 2009 θέλουμε έναν αναγεννητικό επιτάφιο. Το παλιό φοβάται, μισεί τον Λόγο. Η απουσία συγνώμης δηλώνει το αδιόρθωτο της πολιτικής τους ύπαρξης.
.