«Ξεχνούν οι βιαστικοί επικριτές ότι, χρονικά, το Βυζάντιο είναι η πολιτισμική συνέχεια του ελληνιστικού Ελληνισμού, της γλώσσας και της σκέψης του, ότι το κράτος και η κοινωνία του Βυζαντίου ποτέ δεν γνώρισαν το έρεβος του δυτικοευρωπαϊκού Μεσαίωνα, του οποίου τη ρωμαϊκή καταβολή είχαν κλονίσει τα βαρβαρικά λεγόμενα στίφη, και ότι, τέλος, η ευρωπαϊκή Αναγέννηση μπολιάζεται από το βυζαντινό μάθημα, που μεταφέρουν στη Δύση οι αυτοεξόριστοι βυζαντινοί λόγιοι. Και ας μην ακούμε τους δήθεν ειδήμονες, που διατείνονται ότι οι Άραβες ήταν ο δίαυλος της διάδοσης των αρχαιοελληνικών συγγραμμάτων στην Ευρώπη. Τους ρωτώ απλά: Πού είναι ο αραβικός Όμηρος; Πού οι αραβικοί αρχαίοι τραγικοί και πού η αραβική Σαπφώ; Και οι λυρικοί ποιητές; Να θυμίσω ότι για πρώτη φορά μεταφράστηκε ως και ο Αριστοτέλης στα Λατινικά, κατευθείαν από το αρχαίο κείμενο, από τους Κωνσταντινουπολίτες λογίους που είχαν καταφύγει στην Ιταλία μετά την Άλωση του 1453.» Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ