Έλεος, όχι και τον Θεοδωράκη

Πήρα
πολλά
μηνύματα για να σχολιάσω την επίσκεψη της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας
στην
Ελλάδα χθες και σήμερα. Δεν έχω να πω και πολλά καθότι τέτοια πανηγύρια
δεν με
συγκινούν αλλά μόνο με θλίβουν. Λέω μόνο τρία πράγματα.

   
Πρώτον,
αυτές τις μέρες κυκλοφορεί το βιβλίο του Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό
βάθος.
Ένα εξαιρετικά σημαντικό κείμενο όπου εκεί μεταξύ πολλών άλλων
περιγράφει
επακριβώς τον εργαλειακό ρόλο τέτοιων κινήσεων της τουρκικής
διπλωματίας.

Όπως εξηγώ σε άλλη σελίδα που μόλις άνοιξα προσθέτοντας ακόμη μια
στις
υπόλοιπες για την Τουρκία, αυτό το κείμενο είναι εγχειρίδιο της
τουρκικής
εξωτερικής πολιτικής της πολιτικής ηγεσίας της οποίας ηγείται ο Ερτογάν
ενώ
περιγράφει σε βάθος και πλάτος την κοσμοθεωρία και την στρατηγική των
νέο-Οθωμανών. Πέραν δαιμονοποίησης ή θεοποίησης λέω μόνο ότι  πρόκειται
για
ανάλυση που δεν αφήνει πλέον πολλά περιθώρια για τις συνήθεις εικασίες
και
ύπουλες υποθέσεις για την τουρκική εξωτερική πολιτική. Ο Νταβούτογλου
είναι ένας
σοβαρός επιστήμων. Λογικά και σε αντίθεση με το πλήθος
ελλήνων-«επιστημόνων»-παπαγαλάκια που είδαμε να περιφέρονται στις
τηλεοράσεις
για να εκλογικεύσουν τους γελοίους μας κατευνασμούς, ο Νταβούτογλου
επιχειρεί να
αναδείξει το τουρκικό εθνικό συμφέρον. Τι άλλο να περιμένει κάποιος από
ένα
τούρκο διεθνολόγο! Για εμένα που επιχειρώ να κατανοήσω επακριβώς και
σωστά την
Τουρκία είναι θησαυρός όπως υποθέτω θα είναι για κάθε άλλο που δεν θέλει
να
νεφελοβατεί. Πέραν αυτού, στο δικό μου πεδίο, την στρατηγική ανάλυση, η
γνώση
του αντιπάλου και των άλλων κρατών αποτελεί προϋπόθεση αξιόπιστης
εθνικής
στρατηγικής.

   
Δεύτερον, επειδή εγώ έχω ήδη διαβάσει την ανάλυση του Νταβούτογλου
δεν με
εκπλήττει το γεγονός ότι μιλούσε στην Αθήνα ως Σουλτάτος. Ήταν
μεθοδευμένο,
υπολογισμένο και με συγκεκριμένους στόχους. Αποτελεί προάγγελο, εξάλλου
πολλών
εξελίξεων απέναντι στην Ελλάδα που εδώ και καιρό στερείται εθνικής
στρατηγικής.
Την εθνική στρατηγική από καιρό την εξαέρωσαν οι κατεργάρηδες της
μετά-εθνικής
εποχής και οι ειδικοί του εθνομηδενισμού που από καιρό κηρύττουν το
τέλος των
εθνών, της κυριαρχίας και των κρατών για να περιγράψουν ένα κόσμο
κερδοσκόπων,
πρακτόρων και ανόητων συνοδοιπόρων τους στα διεθνή καταγώγια. Άξιος ο
μισθός,
των κατεργάρηδων. Συνεχίζουν μια μακρά παράδοση συνειδητών ή
ανεπίγνωστων ή και
απλά δειλών και λιγόψυχων νενέκηδων, εφιαλτών και μηδιζόντων. Τους
συναντάς σε
κάθε κατάσταση, κάθε εξουσία, κάθε εξάρτηση, κάθε κατάκτηση. Εκπληρώνουν
τον πιο
αποκρουστικό και αηδιαστικό ρόλο στον ατελή μας κόσμο.

    Τρίτον,

ο Μίκης Θεοδωράκης τι έφταιγε! Τι βεβήλωση ήταν αυτή να σύρουν τον ιερό
μας
γέροντα στα κατευναστικά τους παιχνίδια! Έλεος … Τι επικοινωνιακή
πλεκτάνη και
αυτή. Και για του λόγου το αληθές διαβάστε πιο κάτω στην παρούσα σελίδα
δηλώσεις
του Μίκη που καταθέτει θέσεις επί συγκεκριμένων θεμάτων που δεν μπορούν
να έχουν
αλλάξει σε μερικές μέρες. Έστω και αν τον έπεισαν να τις αλλάξει, όμως,
ήταν
τόσο απαραίτητο για τις εφήμερες εκλογικεύσεις τους! Δεν σκέφτηκαν κάτι
άλλο
λιγότερο ανίερο!

<15.5.2010.

Έλεος, όχι και τον Θεοδωράκη.>

.