Αναλόγως τού πόσο επιτρέψαμε εις ευτούς, μάς άγγιξε λιγότερο ή περισσότερο το «υπερφυές, μέγα και παράδοξον» θαύμα της Θείας Γέννησης και ολόκληρου του κύκλου του αγίου Δωδεκαημέρου. Στην εμπειρία της Εκκλησίας ζωντανεύουν συνεχώς το Σπήλαιον, οι αγραυλούντες Ποιμένες, οι Μάγοι, ο Αστέρας, οι δοξολογούντες Άγγελοι.
Σε καιρό γενικής αποσάρθρωσης, γενικευμένης ανασφάλειας και αυτοτροφοδοτούμενης καθολικής αβεβαιότητας το μήνυμα των μεγάλων Εορτών εμπνέει βεβαιότητα και φωτίζει οδούς σωτηρίας. Συγκρατούμε τη σοφή σκέψη τουOlivier Clement: « Η Εκκλησία δεν διαψεύδει όταν κανείς ξέρει τι είναι Εκκλησία : αυτό το έδαφος – τροφοδότης, αυτή η μεγάλη δύναμη της ζωής που μας προσφέρεται και που εξαρτάται από μας να την αξιοποιήσουμε ελεύθερα» (Ο άλλος ήλιος, σ.160).
Είναι ολοκληρωτική η βεβαίωση της σωτηρίας που παρέχει ο Ενανθρωπήσας Θεός : « Ου γαρ ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμον, αλλ’ ίνα σώσω τον κόσμον» (Ιω. 12,47). Δεν ήλθα δηλαδή να (κατα)δικάσω τον κόσμο, αλλά να τον σώσω.
Οι κοινωνίες κυριαρχούνται από βαθιά και παρατεταμένη κρίση αξιών που εντοπίζεται κυρίως στα σύνδρομα της αποϊέρωσης και του εθνομηδενισμού. Ιερό και Πατρίδα στάθηκαν αείποτε μεγάλες δυνάμεις της ψυχής. Κατεξοχήν της ελληνικής ψυχής ως βιωματικές σχέσεις. Επαληθεύεται Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυς που αποφαίνεται ότι: «οι μετά λόγου βιώσαντες, Χριστιανοί εισί κάν άθεοι ενομίσθησαν».
Την Ορθοδοξία ως θετική πρόκληση και προοπτική ζωής προβάλλει αδιάκοπα ο Οικουμενικός Πατριάρχης : «Εις μίαν εποχήν ανατροπής των αξιών, η οποία απαξιώνει πολλά σημαντικά και απολυτοποιεί πλείστα όσα ασήμαντα, η Εκκλησία προβάλλει θεοφιλή ιεράρχησιν των αξιών». (Ο Πατριάρχης της Αλληλεγγύης, σ. 86).
Σε ομόλογο μήκος κύματος ο πάπας Φραγκίσκος καταδικάζει τον φετιχισμό του χρήματος και την δικτατορία μιας οικονομίας χωρίς ανθρώπινο πρόσωπο. Και καταγγέλλει τη «νέα αόρατη τυραννία» αποτέλεσμα της απόλυτης αυτονομίας των θεοποιημένων αγορών και της κατάλυσης του δικαιώματος ελέγχου των κρατών. (Η χαρά του Ευαγγελίου σ. 48). Στην Ελλάδα βιώνουμε στην διαπασών αυτήν την πραγματικότητα.
Παραδοθήκαμε, καταραμένη ώρα στην στυγνότερη αποικιοκρατική Κατοχή. Το Ευαγγέλιο επιτάσσει «μη δώτε το άγιον τοις κυσί»(Ματθ.7,6). Αλλά εμείς το δώσαμε…
Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την πατρίδα μας, το φάντασμα του Εθνικού Διχασμού. Βούτυρο στο ψωμί δανειστών και λοιπών επίβουλων εχθρών μας. Δεξιά και Αριστερά χρωστούν να τον «ξορκίσουν».Το εκλογικό σώμα θα δώσει την τιμωρητική ψήφο σ’ αυτούς που το έφεραν σ’ αυτό το χάλι και ψήφο ανοχής και αναμονής, όχι εμπιστοσύνης, στους καινούριους. Θα δοκιμάσει τις αρετές και τις ικανότητές τους στην επακόλουθη μεταβατική φάση. Όσο το λαϊκό κριτήριο λειτουργήσει τιμίως και ευσυνειδήτως, ο κρίσιμος χρόνος θα ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο και θα αναδυθούν νέα πρόσωπα και νέα σχήματα μέσα από το καμίνι μυρίων δυσκολιών.
Ενδοτικές εκ πεποιθήσεως οι ηγετικές ελίτ της χώρας, με εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, υποχωρούν στους υποτιθέμενους ισχυρούς Τούρκους. Το Barbaros με συνοδεία πολεμικών αλωνίζει στην κυπριακή ΑΟΖ. Η Κύπρος ολομόναχη, ερήμην της Ελλάδος παλεύει με τα θηρία της ΕΕ να ματαιώσει το άνοιγμα κεφαλαίων υπέρ της Τουρκίας και εμείς σκύβουμε και στους πολλαπλώς ασήμαντους σκοπιανούς. Κραυγαλέα η πρόσφατη περίπτωση του προεδρικού αεροπλάνου τους που με το πρόσχημα ότι δεν του αρκούσαν τα καύσιμα, αντί να αναχαιτισθεί ή να συμμορφωθεί χρησιμοποιώντας τη διεθνή ονομασία FYROM του επιτράπη να περάσει πανηγυρικά με το κλοπιμαίο Μακεδονία !
Κλείνουμε με το βαθύ μήνυμα των Χριστουγέννων : Η ανισότητα είναι η ρίζα του κοινωνικού κακού. «Ρίζα πάντων των κακών η φιλαργυρία» (Απ. Παύλος). Βροντοφωνάζει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος : «Το να μη δίνουμε στους φτωχούς από τα δικά μας χρήματα είναι αρπαγή των φτωχών και στέρηση της ζωής τους. Διότι κατακρατούμε τα δικά τους και όχι τα δικά μας». «Ου τα ημέτερα, αλλά τα εκείνων κατέχομεν » (Ομιλία εις τον πτωχόν Λάζαρον, Β’).
Το ποιός θα είναι ο επόμενος πρόεδρος ποσώς ενδιαφέρει τους πολίτες. Αλλού πονούν. Οπωσδήποτε όμως « η μοίρα μας βρίσκεται στα χέρια μας » (Ελύτης).
Ο Στέλιος Παπαθεμελής για τον Σεραφείμ Φυντανίδη
Η πρόωρη και αιφνίδια εκδημία του Σεραφείμ Φυντανίδη αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό στο χώρο της εγγράμματης δημοσιογραφίας.
Αυτοδημιούργητος, ακαταπόνητος και υπερδραστήριος σφράγισε με την πληθωρική παρουσία του τα πολιτικο – δημοσιογραφικά δρώμενα της τελευταίας 40ετίας.
Με τον Σεραφείμ και συμφωνούσαμε και διαφωνούσαμε χωρίς όμως ποτέ να διαταράξουμε τη φιλία μας.
Ο Θεός να τον αναπαύσει εν χώρα ζώντων.