Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος*
Αύριο θα εορτάσουμε το ηρωικό «Όχι» που είπε ο Ιωάννης Μεταξάς και έκανε πράξη ο ελληνικός λαός στα βουνά της Ηπείρου. Κάθε εθνική επέτειος προκαλεί προβληματισμό για το πως μπορούμε να επικαιροποιήσουμε το μήνυμά της. Κάποιοι, αναζητούμε τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να καταστήσουμε ελκυστικό στα νέα παιδιά τον εορτασμό του «Όχι», να τα κάνουμε να αγαπήσουν την πατρίδα τους και να μάθουν να τιμούν τις εθνικές επετείους, με ένα συνδυασμό παλιών και νέων μεθόδων, σε αντίθεση με τα σχολικά βιβλία που ζέχνουν φοβικότητα και εθνοαποδομητισμό.
Σε μια κοινωνία που βρίσκει διαρκώς αφορμές, υπαρκτές ή όχι, να διχάζεται, με έναν γείτονα που καθημερινά αμφισβητεί την κυριαρχία μας, με μια νεολαία που αποπροσανατολίζεται και χάνει την αθωότητά της, με ένα κράτος που προωθεί παντοιοτρόπως μια κουλτούρα αλλότρια στις παραδόσεις μας, δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα, που κάνει την πατρίδα μας να βρίσκεται σε «σημείο βρασμού».
Αν εξαιρέσουμε την μεταφυσική και την πίστη μας στον Θεό, ως τη μόνη ελπίδα σωτηρίας, δεν μένουν πολλά πράγματα για να αισιοδοξούμε. Ως εκ τούτου, υπάρχει η επιλογή της νομοτελειακής παραδοχής των γεγονότων, που έχει ως συνέπεια την αβελτηρία μας και το τέλμα. Αντίθετα, υπάρχει και η άποψη ότι παρά την δικαιολογημένη απαισιοδοξία, έχουμε ένα χρέος που πρέπει να αναλάβουμε και να πορευτούμε βάσει αυτού. Το χρέος αυτό, είναι η αντίσταση στην φαινομενικά αναπόδραστη κατάσταση. Η πρώτη φροντίδα για να προχωρήσουμε στην εκπλήρωση του χρέους είναι η εκπαίδευση των νέων και η επιστροφή στις ελληνορθόδοξες αξίες. Πολλές φορές, όταν χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο, σκέφτομαι ότι σήμερα από πολλούς, θεωρείται παρωχημένος. Όμως, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι διαφορετικό απ’ αυτό, ως τ(ρ)όπο αντίστασης στην καταθλιπτική εποχή μας.
Ανάχωμα στην προσπάθεια αντίστασης, αποτελούν δυστυχώς τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά μας. Στα πρώτα, τα βιβλία μεγαλώνουν παιδιά χωρίς ρίζες και αξίες, στα δεύτερα επικρατεί ο εθνοαποδομητισμός, οι τραμπουκισμοί και η μπαχαλοποίηση των πάντων. Οπότε, το βάρος πέφτει σε κάποιους φωτισμένους δασκάλους που αντιστέκονται στη σήψη και στην παρακμή και σε κάθε γονέα που οφείλει να γαλουχήσει τα παιδιά του με ιδανικά και αξίες που θα τα κάνουν χρήσιμους ενήλικες, σωστούς ανθρώπους, συνειδητοποιημένους πολίτες και περήφανους Έλληνες.
Συμπερασματικά και σε αυτήν την περίπτωση ισχύει το γνωμικό «όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος». Αρκεί να θέλουμε να μεταδώσουμε στα παιδιά μας τη φλόγα των ιερών αγώνων του έθνους μας. Για να μην απαλλασσόμαστε βέβαια από τις ευθύνες μας ως γονείς, το παράδειγμα μας δίνει ένας από τους κορυφαίους δασκάλους της εποχής μας ο Δημήτρης Νατσιός, που συνηθίζει να λέει: «τα “πρέπει”, καμία αξία δεν έχουν ούτε νουθετούν, διότι δεν διδάσκει το “πρέπει”, απρόσωπο ρήμα εξάλλου, αλλά το “πρέπον”, το οποίο είναι μετοχή, δηλαδή το παράδειγμα»
Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!
Πάντα λεύτεροι!
* (Μ.Α.) Δημόσια Ιστορία
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία” στις 27/10/2022.