Monday 14 August 2023
Αντίβαρο
Δημήτρης Μαυρίδης Ελληνοτουρκικά

Το Ισραήλ και η ανάκαμψη της Ελλάδας.

Οι ραγδαίες εξελίξεις, οι σχετικές με τη μεταβολή της στάσης της Τουρκίας και τη ζητούμενη συνεργασία Ελλάδας-Ισραήλ, δεν άφησαν χρόνο για αξιολόγηση της κατάστασης και της σημασίας της. Οι περισσότερες αναλύσεις και συζητήσεις βασίστηκαν σε στερεοτυπικές αντιλήψεις και ευχές που δεν έχουν σχέση με την επιδίωξη της ισχύος.
 
Όμως το θέμα είναι τόσο σοβαρό, ώστε δεν μπορούμε να το παρακάμψουμε χωρίς να το συζητήσουμε. Πρόκειται, κατά τη γνώμη μας και κατά βάση, για τη διεθνή θέση της Τουρκίας, πράγμα που αποτελεί και το κλειδί της ανάσχεσης της επιθετικότητας της χώρας αυτής, όπως και της ματαίωσης των σχεδίων που καταρτίζει κατά της χώρας μας. Από ό,τι φαίνεται η Τουρκία προσανατολίζεται προς μία ισλαμοκεντρική κατεύθυνση και φιλοδοξεί –ούτε  λίγο, ούτε πολύ– να ηγηθεί στο μεσανατολικό αραβικό κόσμο, αλλά  και να δημιουργήσει μια σχέση συνεργασίας με το Ιράν. Οι σχεδιαστές της τουρκικής πολιτικής έχουν επίγνωση ότι ένας νέος πολυπολικός κόσμος αναδύεται, στον οποίο θέλουν η Τουρκία να αποτελεί ένα ισότιμο πόλο.  Το μεγαλεπήβολο και φιλόδοξο αυτό εγχείρημα σκόπευε η Τουρκία να το ενισχύσει και να το πλαισιώσει με την συνέχιση της ιδιάζουσας δυτικοστρέφειας που ακολουθεί από την ίδρυσή της. Φαίνεται όμως ότι οι αντιδράσεις των ΗΠΑ είναι άμεσες και αποφασιστικές.  Αν λοιπόν η Τουρκία επιμείνει στην πρόσφατη κατεύθυνση της εξωτερικής της πολιτικής, φαίνεται ότι οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να διακόψουν την ειδική μεταχείριση που απολαμβάνει η χώρα αυτή από μέρους τους εδώ και πολλές δεκαετίες. Αλλά, και η πολιτική των ΗΠΑ, η σχετική με το κουρδικό πρόβλημα, δείχνει από καιρό ότι οι ΗΠΑ δεν συμμερίζονται τις μεγαλοϊδεατικές βλέψεις της Τουρκίας και σχεδιάζουν τον περιορισμό και την αποδυνάμωσή της.
 
Όσον αφορά εμάς, φαίνεται ότι για πρώτη φορά μετά το 1922, θα βρεθούμε, ή ήδη βρισκόμαστε, σε διαφορετικό στρατόπεδο από αυτό που βρίσκεται η Τουρκία. Το γεγονός αυτό μας επιτρέπει να ασκήσουμε μια ευρύτερη εξωτερική πολιτική και αναβαθμίζει τη γεωπολιτική και γεωστρατηγική μας σημασία, ενώ αυξάνει κατακόρυφα το γεωπολιτικό δυναμικό της χώρας μας. Περιορίζεται έτσι, η δυνατότητα εφαρμογής άνισης διπλωματίας εις βάρος μας, πράγμα που χαρακτηρίζει τις ιστορικές μας σχέσεις με τους ισχυρούς προστάτες που είμαστε αναγκασμένοι να αναζητούμε.  Ήδη, μέσα σε ένα διάστημα λίγων μηνών, βρεθήκαμε να δεχόμαστε προτάσεις συνεργασίας από το Ισραήλ και βέβαια στην ουσία από τις ΗΠΑ. Το Ισραήλ φαίνεται να αναζητά πρακτικές διευκολύνσεις, κάτι που σημαίνει ότι από πλευράς μας μπορούμε να εξασφαλίσουμε σοβαρά ανταλλάγματα. Με άλλα λόγια, να αναιρέσουμε σε κάποιο βαθμό την προϊούσα απομείωση και έκλειψη του γεωπολιτικού μας δυναμικού και την απομάκρυνση από τον γεωγραφικό μας χώρο, που βέβαια περιλαμβάνει και την Ανατολική Μεσόγειο. Ίσως μπορέσουμε μάλιστα να σχεδιάσουμε μια πολιτική που θα τολμά να στοχεύει στην αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο, στην αποκατάσταση της ισορροπίας δυνάμεων με την Τουρκία και στην αποτελεσματική ανάσχεση της τουρκικής επιθετικότητας. Θα πρέπει να αξιολογήσουμε το τι μπορούν να μας προσφέρουν οι ΗΠΑ, οι οποίες θα παραμείνουν υπερδύναμη και στρατιωτικός παράγων στη Μέση Ανατολή για τις προσεχείς δεκαετίες.
 
Όσον αφορά την συγκεκριμένη απειλή που αντιμετωπίζουμε από μέρους της Τουρκίας,  ο γενικότερος αρνητικός ψυχισμός ο οποίος έχει δημιουργηθεί  προστίθεται στο υπάρχον από το 1922 φοβικό σύνδρομο απέναντι στην Τουρκία, αποτέλεσμα εθνικών ταπεινώσεων της Ελλάδας, αλλά και ανατροπής της ισορροπίας δυνάμεως μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας. Αλλά και το μέγεθος του προβλήματος και ο εθισμός μας στην άνεση του παρασιτικού καταναλωτισμού μας εμποδίζουν να υιοθετήσουμε μια ενεργητική και δυναμική στάση. Στάση που επιβάλλεται από την πραγματικότητα μιας χώρας που βρίσκεται υπό απειλή και πολιορκία. Ήδη το 1974 δεν πολεμήσαμε. Έκτοτε,  απέτυχε η επιδίωξή μας να απαλλαγούμε από τους ισχυρούς προστάτες που αναγκαζόμαστε να αναζητούμε. Ακυρώνεται έτσι ο κύριος και ανομολόγητος  λόγος της συμμετοχής μας στο συνεταιρισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ενδεχόμενη συνεργασία μας λοιπόν με μια χώρα όπως το Ισραήλ, που ζει μέσα στο μάτι του κυκλώνα θα μας εμπλουτίσει με πραγματικότητες τις οποίες αρνούμεθα να δούμε, παρ’ όλο το ότι και εμείς οι ίδιοι ζούμε στο μάτι του κυκλώνα.
 
Αλλά και το ίδιο το πολιορκημένο Ισραήλ θα πρέπει να το δούμε σαν μια χώρα που αγωνίζεται αποφασιστικά για την ύπαρξή της. Μια χώρα για την οποία οι εξωτερικές απειλ
ές παρουσιάζουν πολλές ομοιότητες με τις απειλές που και εμείς αντιμετωπίζουμε. Έτσι, θα απαλλαγούμε από τις ιδεολογικές αγκυλώσεις που μας επιβάλλουν   να κρίνουμε τα πράγματα με όρους διεθνούς δικαίου, κάτι που εν πολλοίς δεν υπάρχει και που αποτελούν προπέτασμα και συχνά είναι κατασκεύασμα των συγκυριών. Και είναι γεγονός ότι οι ιδεολογικές αγκυλώσεις είναι υπεύθυνες για την περιθωριοποίησή μας και την έκλειψη από τον γεωγραφικό μας χώρο. Αγνοήσαμε εγκληματικά τους κανόνες της ισχύος, η οποία και μόνον κατά τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο αποτελεί «το ισχυρότερον των εθνικών δικαίων επιχείρημα».
 
Τα εμπόδια βρίσκονται στον τρόπο σκέψης στον οποίο έχουμε συνηθίσει. Δηλαδή στον ψυχισμό παραίτησης και απογοήτευσης, ο οποίος μας εμποδίζει από το  να επιχειρήσουμε. Η κατάστασή μας θεωρείται αθεράπευτη και προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν μπορούμε να κατορθώσουμε τίποτε.  Κυριαρχεί ένα μείγμα φαταλισμού και απαισιοδοξίας στο οποίο προσκρούουν όλες οι προσπάθειες για δράση και όλες οι σκέψεις για βελτίωση των πραγμάτων. Και βέβαια η Ελλάδα πρέπει να στηριχθεί παραγωγικά στον εαυτό της και να υπερβεί την παρασιτική εξάρτηση στην οποία έχει συνηθίσει, γνωρίζουμε όμως ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει αύριο και συνεπώς δεν μπορεί να αποτελέσει προϋπόθεση  για δράση. Πρόκειται για την στάση στην οποία οδηγούνται μερικοί από τους πιο σημαντικούς διανοούμενους μας, σε ό,τι αφορά το υπαρξιακό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε. Η δυσχερής θέση στην οποία βρισκόμαστε έχει βέβαια ενδογενείς αιτίες, πράγμα που οδηγεί συχνά σε αδιέξοδες απελπισίες. Αυτό καταλήγει για συγκεκριμένα θέματα τα οποία συζητούνται ως επιχείρημα ότι δεν πρέπει να επιχειρούμε, αφού θεωρείται βέβαιο ότι θα αποτύχουμε.
 
Στο συγκεκριμένο πρόβλημα το οποίο συζητάμε, κινδυνεύουμε να παραλύσουμε κάτω από το βάρος της ανάλυσής του. Το δίλημμα βρίσκεται στο αν πρόκειται για ευκαιρία αναβάθμισης της γεωπολιτικής μας θέσης  ή για εμπλοκή σε αδιέξοδες καταστάσεις. Πιστεύω πως αντί να παραθέτουμε επιχειρήματα πρέπει να ζυγίσουμε τα υπέρ και τα κατά αυτού που μας ζητούν. Γιατί μας ζητούν κάτι και δεν εκλιπαρούμε εμείς, όπως συνήθως συμβαίνει.
 
Μια συνεργασία με το Ισραήλ εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους. Ωστόσο, θα πρέπει να αναλύσουμε σε ποιούς κινδύνους μας εκθέτει η μη συνεργασία μαζί του. Αν υποθέσουμε ότι αρνούμεθα την συνεργασία και την παροχή διευκολύνσεων προς το Ισραήλ, τι θα συμβεί; Η πιο πιθανή εξέλιξη θα είναι να  πάρουν ό,τι ζητούν χωρίς τη δική μας συναίνεση, όπως έγινε κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Στην περίπτωση αυτή ο κίνδυνος να καταλήξουμε σε μια Ελλάδα της Μελούνας θα είναι μεγάλος. Στην αντίθετη περίπτωση παρέχοντας τις διευκολύνσεις που μας ζητούν θα αποκτήσουμε τουλάχιστον ένα πλεονέκτημα απέναντι στην Τουρκία. Δηλαδή την προτίμηση και την υποστήριξη των Δυτικών, πράγμα για το οποίο  πάντα μακαρίζαμε την Τουρκία, που κατά την αντίληψή μας το απολάμβανε.

.

10 comments

Eleftherios 30 August 2010 at 22:46

Υποθέτε ότι υπάρχουν πολιτικοί (ειδικά της παρούσης κυβερνήσεως) οι οποίοι
εργάζονται για τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού;
Καλά τα λέτε κ. Μαυρίδη. Ομως οι μαλθακοί και αδύναμοι πολιτικοί μας δεν είχαν
την βούληση π.χ. να σταματήσουν το λεωφορείο με τους Ελληνες ομήρους του Αλβανού κακοποιού, το οποίο το άφησαν να μπει στην Αλβανία όπου οι Αλβανοί αστυνομικοί σκότωσαν Ελληνες πολίτες. Μονο σε περιπέτειες μπορούν να μας βάλουν οι ανάξιοι πολιτικοί κ. Μαυρίδη.

Reply
Ανώνυμος 5 September 2010 at 08:47

Πως να το σχολιάσω τώρα αυτό; Ο φίλος θέλει την υποστήριξη και συμμαχία των Δυτικών απέναντι στη Τουρκία και επειδή φοβάται το Ισραήλ (αφού λέει αν αρνηθούμε θα το πάρουν έτσι και αλλιώς αυτό που θέλουν) μας προτρέπει σε συνεργασία (υποδούλωση στους Ισραηλινούς).. Πάντως τσάμπα πολέμησαν οι Έλληνες για την ανεξαρτησία τους, για την ανεξαρτησία τους που σήμερα δεν υπάρχει.. Τσάμπα τόσοι φοιτητές και πανεπιστήμια. Γιατί κανένας μα κανένας δεν σκέφτεται ότι μπορούμε να γίνουμε δυνατοί χωρίς συμμάχους κτλπ; Ο Μ. Αλέξανδρος πως το κατάφερε; Ο Κολοκοτρώνης που το κατάφερε; Αλλά δυστυχώς μερικοί γεννιούνται προδότες και δούλοι και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο για μια χώρα…

Reply
mauridhs 6 September 2010 at 06:47

Απάντηση προς το ανώνυμο σχόλιο της 31.8.10.
Οι αντιρρήσεις σας είναι ορθές. Ωστόσο το να παραιτηθούμε από την άσκηση πολιτικής επειδή το πολιτικό μας σύστημα είναι ανίκανο ή διεφθαρμένο σημαίνει την αυτοκτονία μας ή την αποδοχή του τέλους μας. Αλλά και το να αρνούμεθα τη δυναότητα άσκησης πολιτικής σημαίνει ότι έχουμε απελπιστεί.
Δεν θέλω να παραδεχθώ ότι τα πράγματα έχουν φθάσει εκεί.

Reply
mauridhs 6 September 2010 at 06:54

Απάντηση προς το ανώνυμο σχόλιο της 5/9/10
Καταλαβαίνω τις αντιρρήσεις σας. Δεν πρότεινα τίποτε. Μόνο έδωσα τη διάσταση της ενδεχόμενης ευκαιρίας για ανόρθωση των γεωπολιτικών ερεισμάτων που έχουμε ανάγκη. Την ευκαιρία αυτή, εφ’ όσον υπάρχει, οφείλουμε να εξετάσουμε και να μελετήσουμε. Παρά τις ιστορικές μας εμπειρίες δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις παρούσες δυσχέρειες των καιρών χωρίς ερείσματα.

Reply
Επισκέπτης 6 September 2010 at 07:49

Ανώνυμε 05/09/2010 – 10:47

Γράφεις “μας προτρέπει σε συνεργασία (υποδούλωση στους Ισραηλινούς)”.

Γιατί η συνεργασία είναι υποδούλωση, δεν κατάλαβα. Η Τουρκία, που συνεργαζόταν τόσα χρόνια με το Ισραήλ, υποδουλώθηκε σ’ αυτό, ή απέκτησε τεχνογνωσία κι έκανε συμπαραγωγές πολλαπλά ωφέλιμες γι αυτήν;

Από εμάς εξαρτάται πώς θα χειριστούμε αυτή την συνεργασία, η οποία μας προσφέρθηκε και στο παρελθόν δύο φορές και την απορρίψαμε, λόγω των γνωστών προκαταλήψεων και αγκυλώσεων.

Έχω παρατηρήσει στον ελληνικό ιστοχώρο έναν υφέρποντα αντισημιτισμό, μία περίεργη “εβραιοφοβία”, υπό το κάλυμμα του αντισιωνισμού. Το τι κάνει το Ισραήλ με τους Παλαιστίνιους και το ποιος έχει δίκιο, δεν είναι δική μας δουλειά και ούτε μπορεί να επηρεάζει την εξωτερική μας πολιτική. Εμείς οφείλουμε να μετρούμε τα συν και τα πλην κάθε συνεργασίας με γνώμονα το ΔΙΚΟ ΜΑΣ εθνικό συμφέρον και μόνο και να πράττουμε αναλόγως.

Reply
Ανώνυμος 7 September 2010 at 04:39

Θέλετε συνεργασία;
Η συνεργασία γίνεται υπό τον όρο αμοιβαιότητας και ανάμεσα σε ΙΣΑ ΜΕΡΗ ώστε να μην εκμεταλλευτεί ο ένας τον άλλον..
Είναι η Ελλάδα ίση με το Ισραήλ;
Δεν είναι θέμα αντισημιτισμού και μίσους προς Εβραίους..

Δείτε την ιστορία λίγο..
Την εκμετάλλευση εις βάρος της Ελλάδας και Τουρκίας μέσω του σχεδίου Marshall.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 7 September 2010 at 05:26

Φυσικά, πολύ καλύτερα τά πῆγε ἡ Ἀλβανία καὶ ὅλο τὸ Σοβιετικό μπλόκ ποὺ δὲν πῆρε μία ἀπὸ τὸ σχέδιο Marshall …
Μήπως νὰ συνερχόμαστε λιγάκι ;

Reply
Costas1 26 September 2010 at 00:15

Ο αντισιμιτισμός των Ελλήνων δεν είναι αγαπητέ ούτε υφέρπον, ούτε γίνεται κάτω από κανένα κάλλυμα.

ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΕΡΟΣ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ, και είναι εθνική ντροπή!!

Παρά το ότι ποτέ κανείς σύγχρονος Ισραηλίτης δεν έχει βλάψει τον Ελληνισμό, και το γεγονός ότι ένα μέτωπο/συμμαχία με το Ισραήλ θα ενδυνάμωνε αφάνταστα την Ελλάδα.

Reply
Avantas 27 September 2010 at 20:53

@costas1, αν δεν ήσουν ανιστόρητος (και για κάποιο ανεξήγητο λόγο φανατικός ανθέλληνας) θα ήξερες ότι οι Έλληνες δεν είναι ακριβώς αντισιμίτες, αλλά μάλλον κουμπωμένοι απέναντι στους Ισραηλινούς και τους Εβραίους λόγω Ιστορίας. Γιατί ιστορικά, οι Έλληνες δεν διέπραξαν ποτέ οργανωμένη σφαγή ή διωγμό κατά των Εβραίων, ενώ οι Εβραίοι έχουν επανειλημένως σφάξει (οργανωμένα) Έλληνες. Οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεςι είναι η σφαγή των Ελλήνων της Νάουσας από τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης οι οποίοι ακολουθούσσαν τον πασά της Θεσσαλονίκης που πήγε να καταστείλει την επανάσταση της Νάουσας το 1822 και η σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων στην Κύπρο από Εβραίους τον 2ο μ.Χ αιώνα. Αλλά και άλλες περιπτώσεις κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας και το 1922 στη Μικρασία (μαζί με τους “φίλους μας” τώρα Κούρδους). Ειδικά η σφαγή των Ελλήνων της Νάουσας είναι χαρακτηριστική γιατί σύμφωνα με τις μαρτυρίες, οι Εβραίοι ζήτησαν την άδεια του πασά να σκοτώσουν οι ίδιοι (και όχι οι Τούρκοι) τους Έλληνες!
Και να μην ξεχνάμε και τη συμπεριφορά του σημερινού Ισραήλ απέναντι στους Έλληνες. Τόσο καιρό μετά, το Ισραήλ δεν έχει αναγνωρίσει τον Πατριάρχη της Ιερουσαλήμ, βασικά γιατί είναι Έλληνας. Την ίδια στιγμή με τη βοήθεια ανθρώπων σαν και σένα (και την υπόγεια βοήθεια του Ισραήλ) στήνονται Συναγωγές στην Κρήτη (Χανιά) με ένα μόνο άτομο Εβραίο! για να δημιουργηθεί εβραϊκή παρουσία στην περιοχή, να δημιουργήσει ερείσματα και να επεκτείνει το ζωτικό του χώρο το Ισραήλ.

Reply
dipas 14 October 2010 at 10:14

Όλοι οι υγιείς Έλληνες θα ήθελαν ένα κράτος που να λειτουργεί στα πρότυπα του Ισραήλ. Δηλαδή:
Ένοπλες δυνάμεις κυρίαρχες στο φάσμα τους και μόνο..
Επιστήμονες παγκοσμίου κλάσεως καλοπληρωμένοι και αρχηγοί στο φάσμα τους…
Απόδημος Ελληνισμός συντονισμένος και δημιουργικά δεμμένος με τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου μας…
Νεολαία συμπορευόμενη πρώτα με τις παραδόσεις μας και κατόπιν γνωρίζουσα όλες τις διεθνείς τάσεις και μόδες…
Πολιτικοί ορκισμένοι στη δόξα του καθήκοντος και του έθνους…

Reply

Leave a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.