Ο ελληνικός πυρήνας των ευρωπαϊκών γλωσσών

26 September, 2008

Ευρωπαϊκή Ημέρα Γλωσσών.
Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα: “Ο ελληνικός πυρήνας των ευρωπαϊκών γλωσσών”.

Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών, 27.09.2008, ώρα 19:00.

Ο κ. Νίμιτς και η τεχνητή Μακεδονική εθνότητα

Ξεκινά η πρωτοβουλία δημιουργίας νέας πολιτικής Κίνησης

Σχετικά άρθρα

Please enter your comment!

Please enter your name here

You have entered an incorrect email address!

Please enter your email address here

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Ρήση

«Οὐδὲν ἔθνος εἶνε τοσοῦτον τῆς εὐφωνίας δοῦλον ὡς τὸ ἑλληνικόν. Οἱ παλαιοὶ ἐθεώρουν τὴν κακὴν προφορὰν ὡς σημεῖον ἐλλιποῦς παιδεύσεως, καὶ σήμερον δ᾿ ἔτι προσβάλλεται ἐπαισθητῶς τὸ οὖς τῶν νεωτέρων Ἑλλήνων ἐκ κακοήχου προφορᾶς. Ἡ λεπτότης δ᾿ αὕτη τῶν φωνητικῶν ὀργάνων συνετέλεσεν, ὅπως διατηρήσῃ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς τὸν γλωσσικὸν αὐτοῦ θησαυρὸν ἀπέναντι τῶν ξένων μετ᾿ ἀμειλίκτου πεισμονῆς, προσκεκολλημένος εἰς αὐτὸν δυσαπαλλάκτως καὶ ἀνεχόμενος οἱαδήποτε μᾶλλον ἄλλην ἐξωτερικὴν πίεσιν ἢ τὴν ὑποδούλωσιν τοῦ στόματος αὐτοῦ […]. Ἡ μεταξὺ τῆς νῦν ἰταλικῆς καὶ τῆς παλαιᾶς λατινικῆς γλώσσης σχέσις εἶνε πάντῃ ἀλλοία· διότι ἡ λατινικὴ ἐξέλιπε πράγματι ζῶσα μόλις μιξοβάρβαρος. Ἡ ἑλληνικὴ ὅμως γλῶσσα οὐδέποτε ἀπέθανε τοιοῦτον οἷον ἡ λατινικὴ θάνατον, καὶ διετέλεσε ζῶσα κατὰ τοὺς σκοτεινοτέρους χρόνους. Οἱ ὑπήκοοι τοῦ βυζαντινοῦ θρόνου, λέγει ὁ Γίββων, εἶχον ἔτι ἐν τῇ ἐσχάτη αὐτῶν δουλείᾳ καὶ βαθυτάτῃ καταπτώσει χρυσῆν τινα κλεῖδα, ἀνοίγουσαν αὐτοῖς τοὺς θησαυροὺς τοῦ ἀρχαίου κόσμου: τὴν μουσικὴν ἐκείνην καὶ γόνιμον γλῶσσαν, τὴν ἐμπνέουσαν ψυχὴν εἰς τὰ αἰσθητὰ ἀντικείμενα καὶ περιβάλλουσαν σῶμα τὰ ἀφῃρημένα φιλοσοφήματα. Καὶ πράγματι δέ, οὐδέποτε ἔπαυσε λαλουμένη ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἐν Ἑλλάδι. Μικρὸν ἔτι πρὸς τῆς καταστροφῆς τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐμαρτύρει ὁ πολλὰ ἔτη ἐν αὐτῇ ζήσας Ἰταλὸς Φίλελφος, ὅτι λαλῶν τις μετὰ τῶν Ἑλλήνων ἀνεύρισκε τὴν γλῶσσαν τοῦ Ἀριστοφάνους καὶ Εὐριπίδου, τῶν Ἀθηναίων φιλοσόφων καὶ ἱστορικῶν, καὶ τὸ ὕφος τοῦ γραπτοῦ λόγου ἦν ἔτι καθαρώτερον καὶ δοκιμώτερον […] Καὶ λυπεῖται μὲν ἄλλως ὁ Φίλελφος, ὅτι ἦν διεφθαρμένη ἡ τοῦ λαοῦ γλῶσσα […] Μήπως ἡ παλαιὰ γλῶσσα δὲν εἶχε τὴν δημώδη αὐτῆς διάλεκτον; Ἄλλως ἐλάλουν ἐν τῇ ἀγορᾷ καὶ τοῖς ἀγροῖς καὶ ἄλλως ἐν τῇ ἀκαδημίᾳ· ἀστειοτάτη δὲ φαίνεται ἡμῖν σήμερον ἐν ταῖς κωμῳδίαις τοῦ Ἀριστοφάνους ἡ σκυθικὴ βαρβαροφωνία καὶ ἡ ἰδιῶτις γλῶσσα τῶν χωρικῶν […] Πολὺ δὲ πρὸ τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπαντῶσιν ὡρισμένα φιλολογικὰ ἴχνη τῆς σημερινῆς κοινῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, ἐν τῷ χρονικῷ τοῦ Σίμωνος Σήθου τῆς ΙΑ΄ καὶ τοῖς ποιήμασι τοῦ Πτωχοπροδρόμου τῆς ΙΒ΄ ἑκατονταετηρίδος. Ἐννοεῖται ὅμως, ὅτι ἡ κοινὴ ἁπλῆ διάλεκτος ἐν ᾗ ἔγραψεν ὁ Πτωχοπρόδρομος καὶ ὁ Σίμων Σῆθος, περιωρίσθη ἐπὶ μακρὸν εἰς τὰς κατωτέρας τοῦ λαοῦ τάξεις. Πολὺν χρόνον ἔζησεν ἐν τῷ σκότει ἡ κοινὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα, δειλὴ καὶ κεκρυμμένη ἀπὸ τῆς γλώσσης τῆς αὐλῆς, μέχρις οὗ καταστραφείσης τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ διασκορπισθέντων τῶν Βυζαντινῶν πεπαιδευμένων, ἐξῆλθεν εἰς φῶς καὶ ἔμεινεν ἐντὸς ὀλίγου μόνη κυρία τοῦ πεδίου. Οὕτω ἐγεννήθη ἡ νέα γλῶσσα ἐκ τῆς παλαιᾶς γλώσσης· οὕτως ἡ γλῶσσα ἀπετέλεσε τὸν δεσμὸν μεταξὺ τοῦ πρώην καὶ τοῦ νῦν. Δὲν ὑπάρχει μείζων μεταξὺ Ὁμήρου καὶ Ξενοφῶντος γλωσσικὴ διαφορὰ ἢ μεταξὺ Ξενοφῶντος καὶ πολλῶν σημερινῶν ἐφημερίδων. Ἂν δὲ παρήρχετο εἰς μέσον τῶν νῦν Γάλλων ἢ Γερμανῶν σύγχρονός τις ἢ τοῦ Φροσσὰρ ἢ τοῦ Βόλφραμ von Eshenbach, δυσκολώτερον ἤθελεν ἐννοήσει τοὺς συμπατριώτας αὐτοῦ, ἢ ὁ Δημοσθένης παριστάμενος ἐν μέσῳ τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων.» Carl Mendelssohn Bartholdy (1838-1897)
«Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος, ἀπὸ τῆς ἐν ἔτει 1453 ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, μέχρι τῶν καθ᾿ ἡμᾶς χρόνων», μεταφρασθεῖσα ὑπὸ Ἀγγέλου Βλάχου, σελ. 25 κ.ἕ., ἐκδότης Ἀνδρέας Κορομηλᾶς, 1873.

Ο ελληνικός πυρήνας των ευρωπαϊκών γλωσσών

Σχετικά άρθρα

Ελλάδα, η χώρα που τρώει τα παιδιά της και… τα σωθικά της!

«Ἀράχνες» στίς Τοπικές, «φαντάσματα» στίς κάλπες.

70 ἑκατομμύρια «δῶρο» στά κανάλια γιά νά σταματήσουν τήν κριτική.