Γράφει ο Κυριακός Παπαδόπουλος.
Διάβασα το βιβλίο Διερχόμενοι δια του Ναού, του Δημήτρη Μα#ρόπουλου (εκδόσεις ΔΟΜΟΣ), και έμαθα ότι η ανάγνωση του Συμβόλου της Πίστεως είναι το όριο μεταξύ της Λειτουργίας των Κατηχουμένων και της Θείας Ευχαριστίας. Όλα τα κείμενα, προ της ανάγνωσης του Συμβόλου, έχουν κατηχητικό χαρακτήρα. Παλαιότερα, πριν καθιερωθεί για ιστορικούς λόγους ο νηπιοβαπτισμός, οι κατηχούμενοι, μετά το πέρας της ανάγνωσης του “Πιστεύω”, αποχωρούσαν από τον ναό, και παρέμεναν μόνον οι βαπτισμένοι, για το Μέγα Μυστήριον, όπου τα δώρα που προσέφερε το Εκκλησίασμα και ακουμπούσε στην Αγία Τράπεζα, ο άρτος και οίνος δηλαδή, μεταβάλλονται σε Σώμα και Αίμα Χριστού.
Δεν αλλάζει η φύση του ψωμιού και του κρασιού: δεν μετουσιώνονται αυτά τα δύο στοιχεία, από μια υπερφυσική δύναμη που παραβιάζει τους όρους της φύσης. Γι’ αυτό και το ψωμί που προσφέρεται είναι νόστιμο και το κρασί γλυκό, και γι’ αυτό από παιδιά περιμέναμε πώς και πώς να κοινωνήσουμε την νόστιμη Θεία Κοινωνία. Ένας ιδιότυπος μονοφυσιτισμός, όπως αναφέρεται στο προαναφερθέν βιβλίο, δεν θέλει το ψωμί ως ψωμί και το κρασί ως κρασί, στην Θεία Κοινωνία: για παράδειγμα, οι φραγκικής εθνοτικής προέλευσης Χριστιανοί κοινωνούν άζυμο δισκίο άρτου, που λιώνει μόλις τοποθετηθεί κάτω από την γλώσσα. Σαν να είναι κακό να νιώθει κανείς, με τα αισθητήρια όργανα του στόματος, την παρουσία γλυκού οίνου και γευστικότατου άρτου. Κάπου εκεί, βέβαια, μπορεί κανείς να κατανοήσει και την βαθύτερη ανάγκη της προσθήκης του φιλιοκβε: η μη αποδοχή της ανθρώπινης φύσης του Χριστού είναι αυτή που κρύβεται σε αυτή την προσθήκη, καθώς και στο δισκίο του αζύμου άρτου.
Εδώ θα πρέπει να προστεθεί ότι με τις συγκλονιστικές ευχές, που διαβάζονται από τον ιερέα, στο Ποτήριον προστίθεται βραστό νερό, που συμβολίζει την θερμότητα του αίματος και του ύδατος που εξήλθε από την πλευρά του Εσταυρωμένου, ενώ ομολογεί Ζέσις Πίστεως Πνεύματος Αγίου. Η δε μαγιά, του ένζυμου άρτου, συμβολίζει την Ανάσταση.
Για την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, την Ορθόδοξη Εκκλησία δηλαδή, “Οι μετέχοντες του δείπνου κοινωνούν την προϋπόθεση της ζωής τους (την βρώση και την πόση) ως επανάληψη της κένωσης του Χριστού…και νικώνται της φύσεως οι όροι: η κοινωνία του άρτου και του οίνου είναι μετοχή στη σάρκα και στο αίμα του Χριστού, στον τρόπο υπάρξεως που συγκροτεί την Εκκλησία”, όπως εμπνευσμένα έγραψε ο Χρήστος Γιανναράς στο βιβλίο του Ενάντια στην Θρησκεία (εκδόσεις Ίκαρος).
Οι χλευαστές της Εκκλησίας στόχευαν πάντα σε αυτόν τρον τρόπο υπάρξεως, που συγκροτεί την Εκκλησία μας: στην Θεία Ευχαριστία. Γι’ αυτό και το μένος πολλών δημοσιογράφων, των οποίων η συμπεριφορά βρίσκεται στα όρια του κοινωνικού ρατσισμού. Σπέρνουν φόβο, κεκαλυμμένο μίσος έναντι αυτών που εκκλησιάζονται. Ξαφνικά, όλα τα προβλήματα στην χώρα μας, για να μην πώ όλα τα προβλήματα της Ανθρωπότητας, οφείλονται στους Χριστιανούς που κοινωνούν από το Κοινόν Ποτήριον, και γίνονται μέλη του Σώματος του Χριστού.
Αυτοί οι χλευαστές της Εκκλησίας, δημοσιογράφοι, δημοσιογραφούντες, εξιδεικευμένοι επιστήμονες, κλ.π., εστιάζoυν στην Θεία Κοινωνία: “Αυτή η πλάκα με τη Θεία Κοινωνία πρέπει να σταματήσει αμέσως: Να ανασταλεί μέχρι να περάσει η λαίλαπα…”, γράφει σήμερα έγκριτος και αγαπημένος δημοσιογράφος. Ας προσέξουμε την προστακτική “Να ανασταλεί”, “Να σταματήσει, αμέσως” και την διακωμώδηση του Μυστηρίου “Αυτή η πλάκα με τη Θεία Κοινωνία”.
Αυτοί οι χλευαστές της Εκκλησίας παρουσιάζουν την Επιστήμη, έτσι γενικά και αόριστα, ως την Μόνη Αλήθεια, που επιβάλλεται “αμέσως” να εμπιστευθούμε, σταματώντας “αμέσως” το οτιδήποτε αποτελεί για εμάς Υπόσταση.
Φυσικά και η Επιστήμη προσέφερε και προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στην ανθρωπότητα. Δεν είναι αλάθητη, ωστόσο. Η Επιστήμη είναι αυτή που θα σώσει ένα βρέφος που γεννήθηκε πρόωρα, μέσω των τεχνολογικών επιτευγμάτων της, η Επιστήμη είναι και αυτή που θα τερματίσει την ζωή ενός εμβρύου, που θεωρείται “ανεπιθύμητη κύηση”, για παράδειγμα, και θα πλασσάρει αυτή την πράξη ως κάτι το υγειές, φυσιολογικό και ως αποκλειστικό δικαίωμα της εγκύου (το να χρησιμοποιείται η έκτρωση ως μέθοδος αντισύλληψης, δηλαδή). Η Επιστήμη είναι αυτή που με την απλή ασπιρίνη σώζει εκατομμύρια ανθρώπους ενώ, την ίδια στιγμή, οι φαρμακοβιομηχανίες πλασσάρουν άχρηστα φάρμακα, που οδηγούν εντέλει στον θάνατο άλλων εκατομμυρίων. Η Επιστήμη εφηύρε τα πυρηνικά όπλα, τα μεταλλαγμένα προϊόντα, τις καρκινογόνες ουσίες που χρησιμοποιούμε καθημερινά, όπως εφηύρε και το τεστ Παπ, το εμβόλιο κατά της ελονοσίας, κλ.π. Θα ξεφεύγαμε πολύ από το θέμα, αν αναλύαμε και τα λάθη της επιστημονικής γνώσης: πόσες “αποδείξεις” δεν αποδείχτηκαν, στην συνέχεια, ότι ήταν λανθασμένες; Πόσες δημοσιεύσεις, στα καλύτερα επιστημονικά περιοδικά του κόσμου, δεν βρέθηκε ότι στηρίζονταν σε λάθος αποτελέσματα; Αρκεί η μηχανή google, για τον αναγνώστη, για να του φανερώσει έναν ατελείωτο αριθμό επιστημονικών αποτελεσμάτων που αποδείχτηκαν εσφαλμένα. Έτσι είναι η Επιστήμη: είτε βασίζεται στο πείραμα και την στατιστική, είτε στην μαθηματική απόδειξη, δεν έχει το αλάθητο. Εκεί βρίσκεται και μια αντίφαση: οι χλευαστές της Εκκλησίας θρησκειοποιούν την Επιστήμη,
Οι χλευαστές της Εκκλησίας μας προτρέπουν (στην καλύτερη περίπτωση) ή απαιτούν από εμάς (στην χειρότερη) να εμπιστευθούμε την Επιστήμη, διακόπτοντας _αμέσως_ την Κοινωνία. Διότι, για αυτούς, η Εκκλησία δεν είναι παρά μια “πλάκα” (sic, από τον προαναφερθέντα τίτλο), που “πρέπει επιτέλους να σταματήσει”. “Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά”, γράφουν, “να κοινωνάς, κοτζαμ ενήλικας, και να πιστεύεις ότι γίνεσαι και μέλος του Σώματος του…Χριστού’.
Μας λένε, δηλαδή, να πετάξουμε στα σκουπίδια το Είναι μας, να καθαρίσουμε τον εαυτό μας από οτιδήποτε μας κάνει Σώμα Χριστού, εδώ και δύο χιλιετίες, μέχρι να περάσει η “λαίλαπα”. Σήμερα αυτήν του κορονοϊού, αύριο κάτι άλλου, ίσως χειρότερου…δεν μας λένε, ωστόσο, μέχρι πότε “να περιμένουμε”, και να αναστείλουμε την χριστιανική μας υπόσταση… για δύο μήνες; Για τρείς; Για δύο χρόνια; Μήπως για δέκα; Ας μας πούνε, τουλάχιστον, μέχρι πότε θα θέλανε να αναμένουμε…για να ξέρουμε κι εμείς!
Μας λένε, επί της ουσίας, ότι είμαστε καρνάβαλοι, και απαιτούν να πετάξουμε την ενοχλητική μας φορεσιά, έτσι ώστε να νιώθουνε πιο ασφαλείς. Εμείς, δηλαδή, τους δημιουργούμε υπαρξιακή ανασφάλεια. Εμείς, και μόνον εμείς.
Κάτι δεν πάει καλά σε αυτό τον (κοινό για αυτούς τους συνανθρώπους μας) συλλογισμό, αγαπητοί συμπατριώτες. Και βέβαια θα πρέπει να παρθούν μέτρα, για τον περιορισμό της εξάπλωσης του κορονοϊού. Και βέβαια θα πρέπει να γίνει ενημέρωση, για τον τρόπο προστασίας της κοινωνίας από αυτόν τον σχεδόν αόρατο εχθρό, που μεταδίδεται (όπως εικάζεται) ραγδαία. Δεν δικαιολογείται ωστόσο η υστερία έναντι των Χριστιανών, της Θείας Κοινωνίας, οι απίστευτοι χαρακτηρισμοί που διαβάζουμε σε καθημερινή βάση, και μας πληγώνουν πραγματικά, την στιγμή που ούτε η Επιστήμη δεν έχει κατασταλάξει για τα αίτια του ιού, καθώς και τις συνθήκες που δύνανται να τερματήσουν την μετάδοσή του. Πολλά τα fake news, πολύς ο πανικός, πολλοί και οι ειδικοί επιστήμονες, που βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα, πολλές και οι απόψεις.
Η υστερία αυτής της αντι-χριστιανικής διαλεκτικής των συνανθρώπων μας βασίζεται στον απελπιστικό Εγωισμό: να απομονωθούμε. Να αποστειρωθούμε. Να αποκλειστούμε. Να απομακρυνθούμε ο ένας από τον άλλο, όσο πιο πολύ γίνεται. Να σώσουμε το σώμα μας από την ασθένεια, μην τύχει και πεθάνουμε, γι’ αυτό να αναστείλουμε άμεσα (sic) οτιδήποτε μας κάνει ένα ενιαίο Σώμα. Σώμα Κοινωνίας ή, ακόμα χειρότερα, Θείας Κοινωνίας.
Δεν τους είδα, ωστόσο, αυτούς του ανθρώπους να γράφουν με το ίδιο ενδιαφέρον και την ίδια ένταση και θέρμη για τους θανάτους από τροχαία, στην Ελλάδα, ή τις (απίστευτα καταστροφικές) επιπτώσεις από το παθητικό κάπνισμα ή για την μάστιγα της έκτρωσης = αντισύλληψης (δεν αναφερόμαστε ευρύτερα στην έκτρωση, αλλά αποκλειστικά σε αυτό το παράδειγμα), και αμέσως θεωρείσαι “άνθρωπος τους Μεσαίωνα” (ποιού ακριβώς Μεσαίωνα, δεν μας διευκρινίζουν, ωστόσο…).
Σύνοψη: υποστηρίζουμε την ενημέρωση, την πρόληψη. Δεν κατανοούμε ωστόσο το μένος και την στοχοποίηση έναντι των Χριστιανών και της Θείας Ευχαριστίας. Ο αντιρατσιστικός νόμος του Κράτους μας, που έχει γίνει καραμέλα τον τελευταίο καιρό, προβλέπει κάτι για την αντι-χριστιανική ρητορική;