Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος*
Στην αρχή της παλιάς, αγαπημένης, ελληνικής ταινίας για το 1821, τον «Παπαφλέσσα», βλέπουμε τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στον ομώνυμο ρόλο, να ξεριζώνει κάποιους πασσάλους και να τους πετάει στο χώμα. Οι πάσσαλοι ήταν το όριο που έδειχνε μέχρι ποιο σημείο ήταν η γη του μοναστηριού και από ποιο σημείο ξεκινούσαν τα κτήματα του τοπικού αγά. Ο Παπαφλέσσας πετώντας τους πασσάλους αμφισβητούσε τη γη που άνηκε στον αγά και προσπαθούσε να κερδίσει χώρο για το μοναστήρι. Αυτό γινόταν πολύ συχνά, όπου η κάθε πλευρά προσπαθούσε με τους πασσάλους να κερδίσει λίγο χώρο παραπάνω.
Το ίδιο γίνεται και με τους ιδεολογικούς πασσάλους. Στην μάχη των ιδεών βλέπουμε την κάθε πλευρά να προσπαθεί με τις δράσεις της και την παρουσία της να κερδίζει έδαφος στις ιδεολογικές μάχες που δίνει. Εδώ και δεκαετίες, στην χώρα μας βλέπουμε ως επί το πλείστον την μια πλευρά να δίνει μάχες και να κερδίζει χώρο και η άλλη πλευρά να υποχωρεί και να χάνει έδαφος. Βέβαια, μπορούμε να δικαιολογήσουμε την πλευρά που χάνει έδαφος αν σκεφτούμε ότι καλείται να παλέψει για πράγματα που θεωρούνται εν πολλοίς αυτονόητα και ορμέμφυτα, όπως τα ταυτοτικά ζητήματα. Την πίστη στον Θεό, την αγάπη στην πατρίδα, την υπεράσπιση του θεσμού της οικογένειας και γενικότερα ζητήματα που σχετίζονται με δεσμούς και με τις ρίζες μας. Αντίθετα, η άλλη πλευρά, αγωνίζεται να αποδομήσει. Να γκρεμίσει τα παραδοθέντα και να χτίσει γκρεμό.
Αυτό το βλέπουμε να γίνεται στα Πανεπιστήμια, στα Μέσα Ενημέρωσης, στον λεγόμενο «πνευματικό κόσμο» και πολύ εμφατικά στους δημόσιους χώρους με την ασχήμια των συνθημάτων και την αφισορύπανση που ασχημαίνουν την, ήδη ανυπόφορη, καθημερινότητά μας. Σε όλα αυτά μιλάμε για ξεκάθαρη ηγεμονία του λεγόμενου εθνοαποδομητικού χώρου.
Ένας θεσμός που δεν έχουν καταφέρει να γκρεμίσουν και να αποδομήσουν, αν και εργάζονται πολλά χρόνια εντατικά προς αυτήν την κατεύθυνση, είναι οι παρελάσεις. Τους χαλάνε πολλά πράγματα. Η ομοιομορφία, η βλακώδης σύνδεση των παρελάσεων με τον Μεταξά, η πειθαρχία, η ιεραρχία, η σημαία με τον σταυρό, οι στολές, τα Σώματα Ασφαλείας, ο Εθνικός Ύμνος και όλα αυτά που συνθέτουν τον θεσμό της παρέλασης.
Εμείς χαιρόμαστε που με την πάροδο του χρόνου, εκεί που ο θεσμός πριν κάποια χρόνια έδειχνε να εξασθενεί, ξαναπαίρνει τα πάνω του και «ξανά προς τη δόξα τραβά», σε πείσμα των απάτριδων και των Ελληνοφοβικών, όπως φάνηκε και με τις πρόσφατες παρελάσεις, με την παρουσία και τη συγκίνηση του κόσμου.
Από τα παραπάνω, γίνεται κατανοητό ότι όσοι επιθυμούν να υπερασπιστούν τις προαναφερθείσες αξίες, πρέπει να αγωνιστούν για να μετακινήσουν τους πασσάλους. Βήμα – βήμα, μέρα με τη μέρα. Αρκεί να αγωνιστούν…
*(M.A.) Δημόσιας Ιστορίας
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία” στις 30/03/2023