του Κωνσταντίνου Φουράκη
Η διεθνής κοινή γνώμη εξεπλάγη με την εκλογή ενός άγνωστου, πέραν κάθε προσδοκίας, outsider Καθολικού καρδιναλίου από την μακρινή Αργεντινή ως το νέο ποντίφικα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας αλλά και αμέτρητοι Ορθόδοξοι και Ευαγγελικοί-Διαμαρτυρόμενοι Χριστιανοί, η κοινή αλλεργία αμφοτέρων των οποίων έναντι του παπισμού και των Ιησουιτών είναι ίσως ο ισχυρότερος τόπος διαδογματικής απόλυτης συμφωνίας και θερμής συμμαχίας τους εναντίον αυτών των Ιησουϊτών λόγω των πολλαπλών πληγμάτων, διώξεων και σφοδρών πολεμικών που επέφεραν εναντίον της Θρησκευτικής Αναμορφώσεως και της Ορθοδοξίας, εκτός από την έκπληξη τους, ένιωσαν ρίγη φρίκης κι ανατριχίλας στο άκουσμα του ότι εξελέγη Ιησουίτης Ρωμαιοκαθολικός πάπας, ο μοναδικός Ιησουίτης ποντίφικας στην ιστορία του παπισμού.
Διαπιστώνω τώρα ότι κακώς εξεπλάγην κι εγώ αφού έπρεπε να ανέμενα αυτήν την εξέλιξη όταν με πληροφόρησε με νόημα ένας παλιός μου φίλος καθηγητής Εκκλησιαστικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Βατικανού ότι ο Πάπας Βενέδικτος είχε διορίσει τον Ιησουΐτη ιερομόναχο Φεντερίκο Λομπάρντι ως γενικό υπεύθυνο τής επικοινωνίας του Βατικανού, δηλαδή διευθυντή του γραφείου Τύπου, του Ραδιοφώνου και της Τηλεοράσεως του, ήγουν τεραστίας σημασίας κι αξίας θέση, πράγμα το οποίο με παραξένεψε αφού οι Ιησουίτες είχαν κρατηθεί επιμόνως σε απόσταση απ’ το Βατικανό απ΄την εποχή του Ιωάννη-Παύλου Α’, τον οποίο λέγεται ότι δηλητηρίασαν, αλλά δεν του’ δωσα περαιτέρω σημασία. Έπρεπε να’ χα αντιληφθεί την διήθηση και την κατάληψη των καίριων «πόστων» απ αυτούς τότε. Ο Βενέδικτος ανακοίνωσε την παραίτηση του τέσσερις μέρες μετά τον επίσημο διορισμό του και την κατάληψη αυτής της επίζηλης θέσεως απ’ τον Φ. Λομπάρντι. Άραγε να ήταν ένα τυχαίο συμβάν;
Το Τάγμα των Ιησουϊτών μοναχών είναι ένα μοναστικό τάγμα της Καθολικής Εκκλησίας, ιδρυθέν το 1363 στην Ιταλία από τους μοναχούς Ιωάννη Κολομπίνι και Φραγκίσκο Χαβιέ και λαβόν αυτό το όνομα απ΄τις ιαχές “Ζεί ο Ιησούς” και “Δόξα τω Ιησού” που εξέβαλαν οι οπαδοί του Κολομπίνι όταν ο Πάπας Ουρβανός Ε’ επέστρεφε από την εξορία και το ανεγνώρισε ως ένα νέο, διακριτό τάγμα μοναχών αλλά απηγόρευσε στους μοναχούς του να περιέρχονται άλλες χώρες εκτός Ιταλίας. Όμως, παρά τις Παπικές δεσμεύσεις, αυό το νεόκοπο τάγμα άρχισε να εξαπλώνεται με γοργό ρυθμό και με φεουδαλικό μοναστικό οικονομικό σύστημα σε ολόκληρη την Ιταλία πλην παρεξετράπη του αρχικού σκοπού ιδρύσεως του που ήταν η περίθαλψη των ασθενών και διατάχθηκε η διάλυσή του το 1668.
Οι Ιησουίτες έπεσαν σαν σμήνος καταστροφικών ακριδών σε εκτέλεση σκοτεινών σχεδίων σε διάφορες χώρες, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Πολωνία, η Ινδία, η Ιαπωνία, η Κίνα κι η Νότια Αμερική κατά τον 16ο και 17ο Αιώνες αλλά η Αγγλία ήταν η χώρα η οποία δέχτηκε τις εντονότερες και μαζικότερες επιθέσεις τους.
Όλες αυτές οι χώρες ξαπόστειλαν τους Ιησουίτες μοναχούς πίσω στην Ιταλία, όπου ένας παπικός ιεράρχης ονόματι Κορμενίνος ανέκραξε: «Το χώμα της Ιταλίας μολύνθηκε από αυτόν τον μιασματικό βόρβορο το οποίον ξεφορτώθηκαν τα άλλα έθνη και ξαπόστειλαν πίσω στην Ρώμη, την κολυμβήθρα όλης της διαφθοράς». Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πολλοί Διαμαρτυρόμενοι και Ορθόδοξοι θεολόγοι ταυτίζουν την επτάλοφο Ρώμη, την έδρα του παπισμού, με την Βαβυλώνα «την μεγάλη, την μάνα των πορνών και των σιχαμάτων της γης», όπως αναφέρει το βιβλίο της Αποκαλύψεως του Ιωάννη (17: 1-6 18, 1-3, 15-24) και τον πάπα της Ρώμης με τον Αντίχριστο.
Ο πάπας Κλήμης ΙΓ’ δέχτηκε πιέσεις για να καταδίωκε ολόκληρο το τάγμα των Ιησουιτών αλλά την προηγούμενη νύχτα της καταδιώξεως των, το έτος 1769, αρρώστησε εντελώς ξαφνικά και κραύγασε, «Πεθαίνω! Πεθαίνω!», πράγμα το οποίο ήταν αναμφιβόλως δουλειά των Ιησουιτών αφού δεν ήταν ο μόνος πάπας ή βασιλιάς που δολοφονούνταν απ’ τους Ιησουίτες. Τελικώς, το 1773, ο πάπας Κλήμης ΙΔ’ υπέγραψε διάταγμα διαλύσεως του εν λόγω τάγματος κι ακόμα φυλάκισε τον αρχηγό τους. Απ’ αυτές τις εξελίξεις μπορεί κάποιος να φανταστεί το πόσο απαίσιο είχε γίνει αυτό το τάγμα όταν ακόμα κι ένας Ρωμαιοκαθολικός ποντίφικας, τελών υπό την πίεση άλλων καθολικών χωρών, υποχρεώθηκε να στραφεί εναντίον τους αλλά ο Κλήμης ΙΔ’ πλήρωσε –κι αυτός- αυτήν την πράξη του με την ζωή του καθώς είχε πει, σαν να’ ξερε το τι τον περίμενε, ότι: «Αυτή η δίωξη θα με σκοτώσει». Μηνύματα άρχισαν να τοιχοκολλούνταν στους τοίχους του παπικού ανακτόρου με τα γράμματα: «ISSSV», που ήτανε τα αρχικά των λέξεων στην πρόταση που έλεγε «In Settembre, Sara Sede Vacante” (Τον Σεπτέμβριο η Έδρα θα είναι κενή). Δηλητηριάστηκε στις 22 Σεπτεμβρίου του 1774.
Όμως, εγείρονται πολλές καυτές και καίριες ερωτήσεις σχετικώς και με τον παραιτηθέντα και με τον νεοεκλεγέντα πάπα, όπως γιατί παραιτήθηκε ο Βενέδικτος έτσι αιφνιδίως κι ανεξηγήτως (σιγά μη πιστέψαμε πως το’ κανε για λόγους υγείας) χωρίς να είχε υπάρξει ποτέ τέτοιο προηγούμενο (εθελουσίας παραιτήσεως από τον παπικό θρόνο) καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας αφού ακόμα και ένα παρόμοιο επεισόδιο που συνέβη το 1415 (πριν από 598 χρόνια) δεν αφορούσε σε οικειοθελή παραίτηση αλλά σε παύση ή έκπτωση από το παπικό αξίωμα του Αντιπάπα Βενέδικτου (τι σύμπτωση!) ΙΓ’, ο οποίος ήταν όμηρος των Γάλλων στην Αβινιόν κι υποχρεώθηκε να αποκηρύξει τις διεκδικήσεις του για παποσύνη ως «σχισματικός», και σε εξαναγκασμό σε παραίτηση, που περάστηκε ως «ηθελημένη» κι έκανε αποδεκτή» το Συμβούλιο της Κωνσταντίας, του κανονικού πάπα Γρηγορίου ΙΒ’ για να έληγε το Δυτικό Σχίσμα (1378-1417) καθώς και αν και εξελέγη ο Μαρτίνος Ε’ ως νέος πάπας ως διάδοχος του Γρηγορίου ΙΒ’, η παπική έδρα έμεινε κενή ως τον θάνατο του τελευταίου; Μήπως επειδή ένιωσε πως δεν μπορούσε να τα’ βγαζε πέρα με ή φοβόταν -τον σάλο που θα ξεσπούσε εις βάρος του αν αποκαλυπτόταν- τα συσσωρευμένα προβλήματα της αναδυόμενης κατά καιρούς συνεργασίας της Καθολικής Εκκλησίας με την Μάφια, των οικονομικών σκανδάλων της Τράπεζας του Αγίου Πνεύματος του Βατικανού, διοικητή της οποίας είχε διορίσει ένα ανεψιό του πριν από την παραίτηση του των ολοένα εκρηγνυόμενων πολυαρίθμων κρουσμάτων παιδεραστίας κι ομοφυλοφιλίας μεταξύ ιερέων κι ιεραρχών της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας; Μήπως ήθελε να καταπολεμούσε την διαφθορά στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας αλλά φοβήθηκε μήπως εδολοφονείτο όπως είχε συμβεί με κάμποσους άλλους προκατόχους του και προτίμησε να αποχωρούσε για να έσωζε την ζωή του μεν αλλά να μην είχε καμία συμμετοχή και τύψεις συνειδήσεως απ’ τα σκάνδαλα που του αποκαλύφθηκαν; Γιατί έχει εκλεγεί Ιησουίτης Πάπας για πρώτη φορά στην Ιστορία του Ρωμαιοκαθολικισμού; Μήπως επειδή τον επέβαλε το πανίσχυρο τάγμα του για να΄ρθει στα πράγματα και ασκήσει εξουσία μέσω αυτού ή/και επειδή με την επιτηδειότητα του ως Ιησουίτης θα κατορθώσει να σκεπάσει της πομπές της Εκκλησίας του και εξωραΐσει το τσαλακωμένο κύρος και προσωπείο της στην διεθνή κοινότητα; Είναι δυνατόν ο νέος πάπας να μην γνωρίζει την ιστορία, τις μεθοδεύσεις και τις επιδιώξεις του τάγματος του και να μην έχει τις καλές και κακές (μάλλον ολέθριες) ιδιότητες ενός δαιμόνιου Ιησουΐτη;
Η ίδια η λέξη «Ιησουίτης» είναι ακόμα συνώνυμη του υποκριτή, του εξωτερικώς εμφανιζομένου ως αγγέλου καλοσύνης, πίστεως και αγνότητας αλλά εσωτερικώς αδίσταχτου, ανενδοίαστου ατόμου. Όντως, ο νεόκοπος Αργεντινός πάπας, ο οποίος κατηγορείται ότι παρίστανε τον αντιδικτατορικό ιεράρχη αλλά, στην ουσία, ήταν σύμμαχος και υποστηρικτής του στυγνού Αργεντινού δικτάτορα Βιντέλα κι ότι ανέχτηκε την φυλάκιση και βασανισμό αντιφρονούντων πολιτών, ιερέων και ιεραρχών απ’ το απολυταρχικό Αργεντινό καθεστώς χωρίς να έβγαζε άχνα, έκανε, με το που ανακηρύχτηκε πάπας, τρία Ιησουΐτικα λαϊκίστικα κόλπα: α) διάλεξε για τον εαυτό του το όνομα του Φραγκίσκου Χαβιέ (Francisco de Jasso y Azpilicueta [1506-1552]), ενός Ρωμαιοκαθολικού –τομαριού και καθάρματος- ιεραποστόλου και συνιδρυτή του Τάγματος των Ιησουιτών, κι άφησε να φαινόταν ότι το πήρε από τον άλλο Φραγκίσκο, αυτόν το καλό άγιο των πουλιών και των ζώων, απ’ την Ασίζη, για να’ κανε καλή εντύπωση στους πιστούς, β) πλήρωσε την παραμονή του στην πανσιόν στην οποία έμεινε κατά την εκλογική διαδικασία αναδείξεως πάπα στο Βατικανό για να θαύμαζαν όλοι –μαζί με τους δικούς μας τηλεπαρουσιαστές, οι οποίοι τσίμπησαν το δόλωμα- και να λένε «Ααα! Τι τίμιος, τι καθωσπρέπει ιεράρχης!» και γ) είπε στους καρδιναλίους που τον είχαν ψηφίσει «Ο Θεός να σας συγχωρήσει…που με ψηφίσατε κι αναδείξατε σε Πάπα» και χα, χα, χα αυτοί. Αμ οι Ιησουίτες είναι μανούλες στο θέατρο, στο καμουφλάρισμα, στην παραλλαγή και στην υποκρισία.
Μακάρι ο νέος πάπας, στον οποίο εύχομαι μακροημέρευση και ευδόκιμη θητεία, να αποδειχτεί άσπιλος, άμωμος, άχραντος κι άμοιρος των ιστορικώς και διαχρονικώς καταγραμμένων κι αποδεδειγμένων αισχρών τάσεων, επιδιώξεων και πρακτικών των αδελφών του Ιησουϊτών για το καλό της Ρωμαιοκαθολικής αλλά και της παγκόσμιας της του Ιησού Χριστού Εκκλησίας καθώς και του χριστεπωνύμου πληρώματος της διεθνώς αλλά, ωσότου μας δείξει και αποδείξει τον άγιο βίο και την ενάρετη πολιτεία του, θα διατηρούμε ένα ερευνητικό και καχύποπτο «ελέγχου οφθαλμόν» πάνω του. Οψόμεθα!
18 comments
Δὲν βρισκόμαστε στὸ 1054 οὔτε στὸ 1204. Σήμερα ἕνας εἶναι ὁ ἐχθρός, ὁ -ἀγγλοσαξωνικὸς ἀστοκαπιταλοφιλελεμαρξιστικὸς- προτεσταντισμός, καὶ ἡ Ρώμη εἶναι στρατηγικὸς σύμμαχος. Ζήτω ἡ Μεσόγειος καὶ ἡ Ἑλληνορωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία.
Ἡ παραπάνω παρέμβαση τοῦ Φ. Μπουρλᾶ δὲν θεωρεῖται προσβλητικὴ
καὶ μάλλον ἐκτὸς θέματος, ἀπὸ τὸν ἰδρυτὴ τοῦ Ἀντιβάρου τὸν
Ἀνδρέα Σταλίδη;
Ὁ Φειδίας δίνει ὑποδείξεις, μὲ τὸν πλέον κατηγορηματικὸ τρόπο, στὸν
φιλοξενούμενο συγγραφέα, καὶ στὸ τέλος τὰ γνωστὰ μανιφέστα καὶ τὰ
μπραβοζήτω…
Λοιπόν, Ἀνδρέα, πάρε μιὰ ἀπόφαση: τί προσεβεύετε ἐδωπέρα; Αποκαλύπτετε
τὸ νέο κλίμα ἐδωμέσα μὲ τὴν σημερινὴ παρέμβαση. Τὰ ἄρθρα ὑπάρχουν ΚΑΙ οἱ σχολιασμοί.
Αγαπητέ κ. Φουράκη,
Νομίζω ότι στο ενδιαφέρον άρθρο σας υπάρχει μία σύγχυση, εκτός κι αν τα μπερδεύω εγώ. Γράφετε “Το Τάγμα των Ιησουϊτών μοναχών είναι ένα μοναστικό τάγμα της Καθολικής Εκκλησίας, ιδρυθέν το 1363 στην Ιταλία από τους μοναχούς Ιωάννη Κολομπίνι και Φραγκίσκο Χαβιέ και λαβόν αυτό το όνομα απ΄τις ιαχές “Ζεί ο Ιησούς” και “Δόξα τω Ιησού”.
Πράγματι υπήρξε και τέτοιο τάγμα, αλλά αυτό δεν έχει καμμία σχέση με τους Ιησουίτες, από τους οποίους προέρχεται ο νέος Πάπας. Εκείνος μάλλον προέρχεται από το τάγμα των Ιησουϊτών, που ίδρυσε ο Ισπανός Ignacio de Loyola κι έμειναν γνωστοί για την δράση τους σε όλες τις ηπείρους για την διάδοση του Ρωμαιοκαθολικισμού, προπαντός μέσω σχολείων, επειδή έδιναν μεγάλη σημασία στην παιδεία. Να κάνω τόσο λάθος;
Διόρθωση: Δεν “έμειναν” γνωστοί, αλλά είναι και δεν “έδιναν”, αλλά δίνουν μεγάλη σημασία στη εκπαίδευση. Λάθος χρόνο έβαλα, αφού το τάγμα υφίσταται.
H ιστοσελίδα του http://www.sjweb.info/
Απ’ ό,τι βλέπω, μάλλον δεν έκανα λάθος. Αυτό είναι το γνωστό Τάγμα των Ιησουιτών, από το οποίο προέρχεται και ο σημερινός Ποντίφικας.
O αγαπητός κ. Φειδίας Μπουρλάς, αφού μας ενημερώσει ότι δεν «βρισκόμαστε στο 1054 οὔτε στὸ 1204» μήπως έχουμε ξεχαστεί (ενώ ο ίδιος φαίνεται να λησμονεί το δημώδες ο λύκος κι αν εγέρασε κι άλλαξε το μαλλί του μηδέ την γνώση τα’ άλλαξε μηδέ την κεφαλή του) και διαβάζουμε το τρέχον σωτήριο έτος 2013, στο οποίο ζούμε πραγματικώς, αναψηφισμένο ως 1320 σαν να πάσχαμε από οξεία δυσλεξία, μας κραδαίνει, σκιαγραφημένο εναργώς, τον, κατά την άποψη του, βδελυρό, ολετήρα εχθρό (ποιανού εχθρός είναι αυτός δεν καθορίζει ακριβώς, ίσως, για να αφήσει άρωμα μυστηρίου και περιέργειας περί αυτόν να πλανάται γοητευτικώς στην ατμόσφαιρα) ….τον -ἀγγλοσαξωνικὸ-ἀστο-καπιταλο-φιλελευθερο-μαρξιστικὸ-προτεσταντικό τοιούτο, απ’ τον οποίο παρατηρώ με έκπληξη μου το ότι λείπει ο τρομερός «σιωνιστικο-εβραίος» εχθρός, ο οποίος αποτελεί το βασικό συστατικό στοιχείο κάθε αξιοπρεπώς επικίνδυνου εχθρού, αναλύεται σε ενθουσιώδεις συγκινητικές ζητωκραυγές υπέρ της Μεσογείου κα της Ελληνορωμαϊκής Αυτοκρατορίας, συγχέων τον, κατά βάση, αρχαίο Ελληνικό Μεσογειακό πολιτισμό με τον σφετεριστή, κάπηλο και διαστρεβλωτή του Ρωμαϊκό τοιούτο αλλά, στο τέλος, φαίνεται να συμφωνεί με μένα στο ότι αυτός ο (ἀγγλοσαξωνικὸ-ἀστο-καπιταλο-φιλελευθερο-μαρξιστικὸ-προτεσταντικός) «εχθρός» του είναι «στρατηγικὸς σύμμαχος» της (Ρωμαιοκαθολικής;) Ρώμης. Πάλι καλά! Πάντως, τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτήν την έμμεση συμφωνία του με τις ταπεινές μου απόψεις, τον ενδιαφέρον του γι΄αυτές και την τιμή την οποία μου επεδαψίλευσε με το να τις σχολίαζε.
Αγαπητέ μου «Πατριώτη»,
Αφού σας ευχαριστήσω για τον φιλοφρονητικό σχολιασμό σας για το σχετικό άρθρο μου περί του Τάγματος των Ιησουιτών μοναχών, σπεύδω να δηλώσω ότι αν έχει εμφιλοχωρήσει κάποια σύγχυση στα πράγματα, αυτή δεν προέρχεται από μένα για τους παρακάτω λόγους:
α) στους συνιδρυτές αυτού του Τάγματος των Ιησουιτών Αδελφών (γνωστό και ως Αδελφότητα ή Εταιρεία του Ιησού) μοναχούς Ιωάννη Κολομπίνι και Φραγκίσκο Χαβιέ προσετέθη αργότερα κι ένας τρίτος συνιδρυτής του: ο φανατικός καθολικός Ισπανός μοναχός Ιγνάτιος ντε Λογιόλα (1491 – 1556), επίσης γνωστός ως Ίνιχο Ονάζ Λόπεζ ντε Λογιόλα, ανακηρυχθείς κι ως άγιος της Ρωμαικαθολικής Εκκλησίας μετά τον θάνατο του, ο οποίος έθεσε τις θεωρητικές βάσεις και τις κατευθυντήριες γραμμές αυτού του μοναστικού τάγματος με τις διαβόητες «Πνευματικές Ασκήσεις» του και διορίστηκε από τον Πάπα να καταπολεμούσε το Κίνημα των Διαμαρτυρομένων στο πλαίσια μιας σφοδρής Αντιμεταρρυθμίσεως. Αυτές τις Λογιολικές Ιησουϊτικές «Πνευματικές Ασκήσεις» διάβασε κι ο Χίτλερ, ο οποίος, συναρπασμένος απ’ αυτήν την μοναστική αδελφότητα, δήλωσε ότι: «Έμαθα πολλά για το Τάγμα των Ιησουϊτών. Μπορώ να δω τον Χίμλερ ως τον δικό μας Ιγνάτιο Λογιόλα» ενώ ο Νατσιστής Βάλτερ Σέλεμπεργκ δήλωσε ότι «Η οργάνωση της Κεντρικής Υπηρεσίας Ασφαλείας των Ες-Ες στηρίχτηκε στην οργάνωση και τις μεθόδους των Ιησουϊτών. Άλλωστε, κορυφαίες θέσεις στον μηχανισμό του Γ’ Ράϊχ κατέχονταν από Ιησουϊτες κληρικούς και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι των Τάγμα των Ιησουϊτών μοναχών φέρει το αίμα αθώων σφαγιασθέντων θυμάτων στα χέρια των μελών του είτε σ’ αυτήν τη γη ή στον άλλο κόαμο.
β) Είναι αξιοσημείωτο το ότι ο νεοεκλεγείς ποντίφικας μετέβη στην Παπική Βασιλική της Αγίας Μαρίας Υπερτερας (Basilica Papale di Santa Maria Maggiore), απ’ όπου εξεφώνησε την πρώτη ομιλία του ως πάπας και όπου –εντελώς συμπτωματικώς άραγε;- ο περιβόητος Ιγνάτιος Λογιόλα, ο πνευματικός συνιδρυτής του, ενορχηστρωτής και ιθύνων νους του Τάγματος των Ιησουϊτών μοναχών χοροστάτησε στην πρώτη του λειτουργία μετά την χειροτονία του ως ιερέας την 25η Δεκεμβρίου του 1538,
και
γ) ο νεόκοπος πάπας επέλεξε το όνομα του Φραγκίσκου Χαβιέ (Francisco de Jasso y Azpilicueta [1506 – 1552)]), του συνιδρυτή του εν λόγω τάγματος, ως όνομα του, πράγμα το οποίο συνιστά μια συμβολική κι έμμεση αλλά ξεκάθαρη μαρτυρία και απόδειξη υποβολής των σεβών, της αποδοχής, της υπακοής στους νόμους, κανονισμούς και σκοπούς σ΄ αυτό το τάγμα εκ μέρους του, αφήνοντας να νομιζόταν στο κόσμο πως τιμούσε τον άκακο, άγιο, φίλων των ζώων και πτωχών, συνονόματο του Φραγκίσκο της Ασίζης. Μ’ ένα σμπάρο δύο τριγώια δηλαδή.
Εν των μεταξύ άκουσα τον «φίλο» μου Φεντερίκο Λομπάρντι, τον νεοδιορισθέντα Ιησουϊτη προϊστάμενο των παπικών ΜΜΕ, να λέει σ’ έναν δημοσιογράφο από το Ραδιόφωνο του Βατικανού (Radio Vaticana http://media.vaticanradiowebcast.org/live/player.html?ch=5) ότι «κατεξεπλάγη», είπε, «για την εκλογή ενός μέλους της Κοινωνίας του Ιησού ως ποντίφικα αφού για μας η ιδέα του να έχει εκλεγεί ένας Ιησουΐτης πάπας είναι πολύ παράξενη» και να εξηγεί ότι ιστορικώς οι Ιησουΐτες έχουν πάντα θεωρήσει αυτούς ως «υπηρέτες» κι όχι «πρόσωπα εξουσίας κι αρχής στην Εκκλησία» αλλά η εκλογή του Μπεργκόλιο «ανοίγει ένα μονοπάτι γεμάτο ελπίδα για την εκκλησία σε τέτοιους κρίσιμους καιρούς» για να τελειώσει διακηρύσσοντας με κατηγορηματικότητα και παρρησία την οποιαδήποτε συμμετοχή του στην εκλογή του νέου πάπα. Σιγά μην σε πιστέψαμε! Αφού οι Ιησουΐτες είναι «υπηρέτες» κι όχι «άρχοντες» στην Εκκλησία σας, γιατί, κουκλάκι μου, δέχτηκε ο Μπεργκόλιο να γινόταν πάπας, να κατελάμβανε δηλαδή την ανώτατη εξουσία κι αρχή αυτής της εκκλησίας, κι εσύ Υπουργός Επικοινωνιών του Βατικανού;
Το ότι οι Ιησουϊτες έδιναν μεγάλη σημασία στην περίθαλψη των ασθενών, την παραμυθία των φτωχών και στην μόρφωση των νέων (κι εμένα μου’ νε ο πατέρας μου να έλυνα ασκήσεις γεωμετρίας Ιησουϊτών για εξάσκηση όταν ήμουν στο γυμνάσιο και στο λύκειο αλλά με φώναζε κι «Ιησουΐτη» όταν προσπαθούσα να’ βγαινα άγιο λάδι από κάποια αταξία που είχα κάνει) αυτό ήταν η στάχτη στα μάτια του κόσμου για να αποκοίμιζαν συνειδήσεις κι έκανα υπογείως την δουλειά τους. Άλλωστε, κι ο διάβολος μπορεί να πάρει την μορφή αγγέλου του φωτός για να σαγηνεύσει τα θύματα του και τα καταστρέψει ενώ αν έδειχνε την απαίσια μορφή του θα λάκιζαν μακριά.
Δείτε κι εδώ:
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/religions/jesuits.htm
Πολύ αγαπητέ μου Κύριε Κυριάκε Παπαδόπουλε,
Αφού σας ευχαριστήσω θερμώς για την θαρραλέα συνηγορία σας υπέρ εμού έναντι του, όντως, πολύ «γραφικού» -κι ως εκ του τούτου, πολύ διασκεδαστικού αν κι ελαφρώς άσχετου με τα γραφόμενα μου- σχολίου του κ. Φ. Μπουρλά, σας διαβεβαιώνω εντίμως ότι δεν το πήρα καθόλου ως προσβλητικό αφού, για να συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να το είχα πάρει στα σοβαρά εκ των προτέρων και να είχα την ανοησία ή/και την έλλειψη αυτογνωσίας στο να αφηνόμουν να προσβαλλόμουν με τέτοιου είδους σχόλια. Βλέπετε, οι προσβολές, μπηχτές, ύβρεις και υπαινικτικές σφήνες οι οποίες εξαπολύονται εκάστοτε από ένα άτομο εναντίον ενός άλλου πιάνουν τόπο και καταξιώνονται στον βαθμό κατά τον οποίο το τελευταίο –ο στόχος τους- τις εκλαμβάνει ως υποστατές, σοβαρές και εύστοχες κι ανταπαντά με ενοχλημένο ή/και παρομοίως προσβλητικό ύφος, πράγμα το οποίο, όμως, δικαιώνει, ικανοποιεί, δικαιολογεί και καταξιώνει κι αυτές και τον εξαπολύσαντα της ενώ αν τις αγνοήσει ως φαιδρές ή αναλύσει χιουμοριστικώς κι ειρωνικώς ως αστείες, τον ακυρώνει, ενοχλεί και θυμώνει.
Επίσης, σας οφείλω μια δευτερολογία, την οποία αδυνατούσα να παρείχα λόγω δραματικής ελλείψεως χρόνου εκ μέρους μου, στο αντισχόλιο σας επί της απαντήσεως μου στο πρώτο δικό σας για το γλωσσολογικό άρθρο μου. Σας διαβεβαιώνω λοιπόν ότι ο γραπτός σας λόγος είναι χυμώδης, ειλικρινής, αυτοκριτικός, ακριβής, ορθός και δομικώς καλοφτιαγμένος ενώ τα δυνητικά «ολισθήματα γραφίδος» (εδώ γίνονται «ολισθήματα δακτυλοτυπήσεως») δε πιάνονται ως πραγματικά λάθη αφού κι εγώ έγραψα «…τις λέξης..» στο εν λόγω άρθρο μου και κατακοκκίνισα από ντροπή αλλά δεν μου το «χτύπησε» κανείς/καμία αναγνώστης/αναγνώστρια από καλοσύνη και υπόθεση πως ίσως να ήξερα να’ γραφα «τις λέξεις».. Διαισθάνομαι πως είστε ένα πολύ νεαρό άτομο με ιδιαιτέρως ώριμο, επεξεργασμένο, καλλιεργημένο και ακονισμένο νόα και πάρα πού καλή ανατροφή και παιδεία.
Αγαπητέ κ. Φουράκη,
Ευχαριστώ για την διευκρίνιση. Είχα την εντύπωση ότι πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά τάγματα, αφού οι μεν Clerici apostolici Sancti Hieronymi ιδρύθηκαν από τον Giovanni Colombini στην Siena το 1360 και τελικά διαλύθηκαν από τον πάπα Κλήμη Θ’ το 1668, ενώ η Societas Iesu ιδρύθηκε από τον Βάσκο πρώην στρατιωτικό Íñigo López de Loyola στο Παρίσι το 1534, πήρε τρία χρόνια μετά την έγκριση από τον πάπα Παύλο Γ’ και φυσικά υπάρχει ακόμη.
Εν πάση περιπτώσει, ευχαριστώ και πάλι.
κε Φουράκη, συγχαρητήρια για το κείμενο αλλά και για τις παρεμβάσεις σας. Δράττομαι της ευκαιρίας να εκθέσω το παράπονό μου, που αποτελεί συγχρόνως και απορία : τη δική σας πληροφόρηση και γνώση δεν τη διέθετε ο ιεράρχης που έσπευσε να παραστεί κατά την ενθρόνιση, να αναλωθεί σε εγκάρδιους χαιρετισμούς και φιλοφρονήσεις, και μάλιστα ενώ ήταν παρόντες και ευάριθμοι Ουνίτες “κληρικοί”; Ορθά, κατά τη γνώμη μου, καταλήξατε στην κρίση ότι ενόψει των δεδομένων που παραθέσατε “… θα διατηρούμε ένα ερευνητικό και καχύποπτο «ελέγχου οφθαλμόν» πάνω του”. Όμως, ουδεμία ερευνητική διάθεση επέδειξε εκείνος που ασμένως και ανενδοιάστως προσέφερε την παρουσία του (και την πρόσκλησή του) ως σαφή ένδειξη άκριτης αποδοχής και πρόωρης νομιμοποίησης. Εάν δεν γνώριζε όσα αναφέρονται στο κείμενό σας, θα μπορούσε ίσως να δικαιολογηθεί για την πρωτοβουλία του. Ωστόσο, νομίζω ότι λόγω της εγνωσμένης μορφώσεώς του θα ήταν εξαιρετικά υποτιμητικό να υποτεθεί ότι αγνοούσε πλήρως τα στοιχεία αυτά. Άρα, τα εγνώριζε άριστα και παρά ταύτα απαξίωσε τη στάθμισή τους κατά την λήψη της αποφάσεώς του; Το παρελθόν του παπισμού και ειδικά του συγκεκριμένου τάγματος δεν ήταν αρκετά για να επιβάλουν μία πιο προσεκτική προσέγγιση;
Αγαπητέ «Πατριώτη»
Αφού σας ευχαριστήσω ενθέρμως για το ενδιαφέρον σας περί το σχετικό άρθρο μου περί του νεόκοπου Ρωμαιοκαθολικού πάπα και την βαθιά ενδελέχεια σας στην εύρεση της εσωτερικής κι ακριβούς φύσεως των πραγμάτων, δεν μπορώ να μην θυμηθώ και αναφέρω εδώ την αποτελεσματικότητα και λειτουργικότητας της ρήσεως του αρχαίου έλληνα κυνικού φιλόσοφου Αντισθένη ότι «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις» αφού η γενεσιουργός αιτία της σχετικής επίμαχης «συγχύσεως» οφειλόταν στην σχεδόν όμοια και -γι’ αυτόν τον λόγο- «παρεξηγήσιμη» ονομασία δύο –αν κι όχι εντελώς- διαφορετικών οντοτήτων με κατάληξη την ταύτιση τους, κάποιο μερίδιο της ευθύνης αυτής της –ας την πούμε- «συγχύσεως φέρων κι εγώ, ο οποίος δεν ήμουν ακριβής στην ονοματοδοσία δύο διακριτών αλλήλοις πραγμάτων. Όμως, μόλις τώρα ενετόπισα την «ρίζα» του θέματος και σπεύδω να εξηγηθώ αμέσως.
Λοιπόν, ο μεν Ιωάννης Κολομπίνι ίδρυσε το μοναστικό Τάγμα ή την Εταιρεία των «Ιησουϊστών (Sοcieta di Jesuati), η οποία ονομασία τιυς εδόθη δια βοής από το πλήθος του Βιτέρμπο -επειδή τα μέλη της κραύγαζαν «Δόξα τω Ιησού Χριστώ» συνεχώς- αν και έφεραν εκ παραλλήλου τον τίτλο Αποστολικοί Κληρικοί του Αγίου Ιερωνύμου (Clerici Apostolici di San Hieronymi), λόγω της μεγάλης αφοσιώσεως τους στον Άγιο Ιερώνυμο,, στην Σιένα το 1363 και ο Ιγνάτιος Λογιόλα ίδρυσε το μοναστικό Τάγμα ή την Εταιρεία των «Ιησουϊτών (Sοcieta di Jesuiti) στο Παρίσι το έτος 1534, δηλαδή, ενώ οι πρώτοι λεγότανε «Ιησουϊστές», οι οποίοι, όπως αναφέρετε πολύ σωστά, διαλύθηκαν από τον Πάπα Κλήμεντα Θ’ το 1868, οι δεύτεροι έφεραν την ονομασία «Ιησουΐτες».
Όμως, ο κύριος όγκος των Ιησουϊστών απορροφήθηκε μεταγενεστέρως απ’ του Ιησουΐτες (του Ιγνάτιου Λογιόλα) με την υποχρέωση των πρώτων να προσέθεταν κι ένα τέταρτο όρκο στους τρεις βασικούς (πτωχεία, αγαμία, υπακοή): αυτόν της τυφλής υπακοής στον πάπα (δείτε σχετικώς και τα βιβλία: «Liturgy, Sanctity and History in Tridentine Italy» του Pietro Maria Campi και «Agonia Dei Jesuiti. (Anni Memorabili Pei Gesuiti)», έκδοση του 1848)
Συνεπώς, αμφότερα τα τάγματα (Ιησουϊστών και Ιησουϊτών) –είτε πριν συνενωνότανε είτε μετά την συνένωση τους- ήσαν περιβόητα για την μόρφωση, εκπαιδευτική δεινότητα και κοινωνική υπηρεσία αλλά και δολιότητα, υποκρισία, ραδιουργία κι εγκληματικότητα και ο σημερινός πάπας ανήκει στο μέλανος κα σκοτεινού παρελθόντος τάγμα των Ιησουϊτών του Ιγνάτιου Λογιόλα.
Πιστεύω ότι τώρα θα πρέπει να έχει διασκεδαστεί οποιαδήποτε σκιά αμφιβολίας.
Υγιαίνετε, έρρωσθε κι ευτυχείτε!
Αγαπητέ κ. Φουράκη,
Ευχαριστώ για την νέα διευκρίνιση και τις παραπομπές, που φώτισαν το θέμα για μένα. Να είστε καλά.
Αγαπητέ Κύριε Φιλανθρωπινέ,
αφού σας ευχαριστήσω εκθύμως για τα φιλοφρονητικά λόγια σας για μένα και για το εξαιρετικώς ενδιαφέρον κι εύστοχο σχόλια σας, σας δηλώνω ότι αυτό το σχόλιο θίγει τόσα πολλά, αλληλοσυγκρουόμενα και αμφίσημα θέματα που, ομολογώ, σκέφτηκα πολύ πριν το απαντήσω. Οφείλω επίσης να δηλώσω ότι, αν και δεν είμαι κληρικός ο ίδιος, έρχομαι σε στενή επαφή κατά καιρούς με το μέσο και το ανώτατο ιερατείο της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας (ειρήσθω εν παρόδω πως συμμετείχα στο συνέδριο για την επέτειο της δισχιλιετούς επισκέψεως του Αποστόλου Παύλου στους Φιλίππους τον προπέρσινο Μάϊο και συνέφαγα αλλά και συζήτησα με την Αυτού Αγιότητα των Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο), της Δυτικής Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και των περισσοτέρων Ομολογιών της Αναμορφωμένης Εκκλησίας (Διαμαρτυρόμενοι) και μάλλον είμαι σε θέση να γνωρίζω πως σκέφτονται και δρουν αλλά και υπό ποίων ελατηρίων ελαύνονται εκάστοτε.
Εν πρώτοις, θα πρέπει να γίνει παραδεκτό το ότι η εξουσία –και μάλιστα η ισχυρή κι ανεξέλεγκτη- οποιασδήποτε (π,χ, πολιτικής, πλουτοκρατικής, ιερατικής κλπ) μορφής γεννά και υποθάλπει απολυταρχισμό, αλαζονεία, απληστία, ματαιοδοξία, κενότητα, αυθαιρεσία, τρυφηλότητα, ματαιοδοξία και μωροφιλοδοξία, πράγμα το οποίο ισχύει και για τους ανώτατους ενδεδυμένους με χρυσοποίκιλτα άμφια, φέροντες μαλαματένια εγκόλπια, αδαμαντοκόλλητες μίτρες και πατερίτσες και εποχούμενους πανάκριβων, αστραφτερών αυτοκινήτων οχημάτων, κληρικούς κι ιεράρχες όλων των χριστιανικών ομολογιών και δη όταν αυτοί ισχυρίζονται –ψευδόμενοι εκ των πραγμάτων και αντιφάσκοντες ως προς το- ότι αντιπροσωπεύουν ένα Θεό, ονοματοδότη κι ιδρυτή της θρησκείας και του τίτλου του, ο οποίος δεν έφερε ποτέ χρήματα ή οποιοδήποτε κόσμημα πάνω του, φορούσε ένα υφαντό, μονοκόμματο χιτώνα ως το μοναδικό του ένδυμα, συναγελαζόταν με λαϊκά ή/και περιθωριακά στοιχεία και μια φορά επέβη πώλου όνου αντί κέλητος κατά την διάρκεια της ζωής του επί γης. Ο Απόστολος Πέτρος ονομάζει όλο το χριστεπώνυμο πλήρωμα ως «ιερείς» (…ὑμεῖς δὲ γένος ἐκλεκτόν, βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, λαὸς εἰς περιποίησιν, ὅπως τὰς ἀρετὰς ἐξαγγείλητε τοῦ ἐκ σκότους ὑμᾶς καλέσαντος εἰς τὸ θαυμαστὸν αὐτοῦ φῶς·… [Α’ Επιστολή Πέτρου, 2:9]) και διόρισε πρεσβυτέρους στις κατά τόπους εκκλησίες για την διοίκηση, καθοδήγηση, ποίμανση και υπηρέτηση των πιστών τους («….τους μεταξύ σας πρεσβυτέρους παρακαλάς… ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιο του Θεού, επισκοπούντες…[Α΄ Πέτρ. ε’ 1-3]). Από του 3ου Αιώνος, όμως, και μετά, με την αύξηση των χριστιανικών εκκλησιών στην επαρχία, οι επίσκοποι κεντρικών πόλεων επεδίωξαν την απόκτηση δικαιοδοσιών και στις εκκλησίες της περιφέρειας τους, στην αρχή λόγω φυσικής εξαρτήσεως της υπαίθρου από το κέντρο και στη συνέχεια λόγω προσωπικών φιλοδοξιών και, έτσι, δημιουργήθηκε ο νέος βαθμός του επισκόπου περιοχής. Με τον τρόπο αυτό, ο επίσκοπος της πρωτεύουσας της επαρχίας, απέκτησε διοικητική υπεροχή έναντι των άλλων επισκόπων, οπότε και πάλι δημιουργήθηκαν αντιδράσεις μέχρι που η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος το 325 μ.Χ επέβαλε παντού το αξίωμα του Μητροπολίτη (Εκκλησ. Ιστορία Στεφανίδη, σελ 97-99) και κατόπιν τον αρχιεπίσκοπο, τον πατριάρχη και τους πάπες-πατριάρχες Ρώμης και Νέας Ρώμης (Κωνσταντινουπόλεως). Συνεπώς, οι αρχιερείς, οι πατριάρχες, ένας από τους οποίους είναι κι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κι ο οποίος δεν βλέπει το γιατί να μην συναντηθεί μ’ ένα άλλο κοσμικοθρησκευτικό ηγέτη, κι ο πάπας της Ρώμης είναι εκκοσμικευμένοι θρησκευτικοί άρχοντες χωρίς ουσιαστικές ποιοτικές και άλλες ειδοποιούς διαφορές από τους κοσμικούς και διοικητικούς τοιούτους κι άρα ελάχιστη επαφή έχουν με τον Ιησού χριστό και την διδασκαλία του. Εκ δευτέρου, ο Πάπας της Ρώμης, με την βορβορώδη εγκληματική, ματωμένη, οργιώδη, γεμάτη ραδιουργίες και συγκρούσεις ιστορία των εκάστοτε κατόχων αυτού του αυθαίρετου –σύμφωνα με την διδασκαλία του Χριστού και τις αποστολικές διδαχές- εκκλησιαστικού τίτλου, τον βλάσφημο ισχυρισμό του πως –καίτοι θνητός άνθρωπος- είναι αλάθητος και αντιπρόσωπος του Θεού στην γη, τα εγκλήματα των προκατόχων του με την καύση στην πυρά και τα βασανιστήρια όποιων διαφωνούσαν μ΄αυτούς μέσω της Ιεράς Εξετάσεως, τις δολοφονίες και διώξεις εναντίον διαμαρτυρομένων και Ορθοδόξων πιστών και ιερέων αλά και των Αναμορφωμένων και Ορθοδόξων Εκκλησιών και με την εφεύρεση της απατηλής Ουνίας εις βάρος της Ορθοδοξίας είναι αμαρτωλός και βδέλυγμα στα μάτια του Θεού. Όμως, ο ελλόγιμος και μορφωμένος Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως βεβαίως διαθέτει την γνώση περί αυτό το θέμα την οποία έχω κι εγώ αλλά μπορεί να ισχυριστεί εδώ πως μετέβη στην Ρώμη και παρέστη στην τελετή ενθρονίσεως ενός (Ιησουΐτη) κιόλας πάπα επειδή «ενεργεί υπέρ της των πάντων ενώσεως» και εισακούει κι εφαρμόζει στην πράξη τις αδελφικές παραινέσεις του Ιησού Χριστού και τον αποστόλων Του περί τις “εβδομηκοντάκις επτά” φορές κατά τις οποίες οφείλουν να παρέχουν συγγνώμη υπέρ του αμαρτήσαντος «αδελφού» του αλλά και για την «προβολή και προώθηση» των σκοπών και δικαίων της Ανατολικής Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησία παγκοσμίως μέσω μιας τέτοιας τελετής ενθρονίσεως διεθνούς τηλοραματικότητας και να γίνει πιστευτός. Πλην, με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και τον πάπα της Ρώμης να μην έχουν προβεί ακόμα σε συμμάζεμα ή διάλυση της Ουνίας αλλά να την διατηρούν με το ψευδορθόδοξο εξωτερικό σχήμα των ιερέων και των εκκλησιών της πρώτη ως δορά προβάτου για την κάλυψη του καθολικισμού που υποκρύπτεται από κάτω του για το πλάνεμα και ψάρεμα ορθοδόξων πληθυσμών, η παρουσία του κ. Βαρθολομαίου ήταν προσβολή στην μνήμη και αξιοπρέπεια της Εκκλησίας της οποίας ηγείται και δείγμα άκρατου, κοσμικού, ματαιόδοξου μεγαλείου και εξουσιαστικής αίγλης όπως ακριβώς δείχνει να έχει κι ο Ρωμαικαθολικός ομόλογος του. Συνεπώς, αν ο Πάπας της Ρώμης δεν ζητήσει συγγνώμη συλλογικώς ως προς τις εχθρικές πράξεις τις οποίες έχει διενεργήσει εις βάρος την Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας πολυειδώς και διαχρονικώς και δεν προβεί σε δραστική αναθεώρηση, όπως έχει κάθε δικαίωμα κι εξουσία να κάνει, της Ουνίας, ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μπορεί ν’ ανταλλάσσει μεν τυπικές επισκέψεις, επικοινωνίες διαδογματικές συζητήσεις-διαπραγματεύσεις μ’ αυτόν και την Εκκλησία του αλλά δεν μπορεί να παρίσταται σε ενθρονίσεις, συλλείτουργα και κοινές εκδηλώσεις λατρείας μ’ αυτόν διότι νομιμοποιεί εμμέσως αλλά σαφώς και την πολιτεία του Ρωμαιοκαθολικισμού και την υπεροψία του επί του Έλληνα Πατριάρχη ενώ, συγχρόνως, προσβάλλει και ταπεινώνει την Ορθόδοξη Εκκλησία με το να την φέρει συμπεριφερόμενη ως παρίας κι ουραγός ενός Χριστιανισμού κατεξουσιαζόμενου και διοικούμενου από τον Ρωμαιοκαθολικισμό και τον ηγέτη του.
Τέλος, ο νέος Ιησουΐτης ποντίφικας-ηγέτης της πολυανθρωπότερης ομολογίας της Χριστιανικής θρησκείας στην οικουμένη, αν θέλει να πείσει τους χριστιανούς όλων των δογμάτων κι ομολογιών αλλά και τους αλλόθρησκους της οικουμένης περί το ότι όντως διακατέχεται από και ασπάζεται τις αρχές και αξίες οι οποίες έχουν τεθεί ως θεμελιώδεις ακρογωνιαίοι λίθοι του χριστιανισμού από τον ιδρυτή της Ιησού Χριστό, τους αποστόλους και τους αγίους του, δηλαδή, αυτές της αγάπης προς τον πλησίον,ταπεινότητας, πραότητας, συγχωρητικότητας, πίστεως, ανεκτικότητας στο διαφορετικό,υλικής ανιδιοτέλειας, φιλανθρωπίας, φιλαλληλίας και ειλικρινούς μετανοίας, απ’ τις οποίες το τάγμα, ο τίτλος κι η Εκκλησία διατείνονται πως διακατέχονται, ας βγει και δηλώσει δημοσίως, κατηγορηματικώς, απεριφράστως και θαρραλέως, πέραν της διενεργείας θεατρικών χειρονομιών δήθεν απλότητας και ταπεινότητας όπως το πλύσιμο των καθαρών, αρωματισμένων ποδών άλλων αρχιερέων, ότι:
α)δεν υπάρχει “πρώτος” ή “πρώτος μεταξύ ίσων” ή δεύτερος τη τάξει ηγέτης στην Εκκλησία την οποία ίδρυσε ο Ιησού Χριστός διότι ο πραγματικός ηγέτης της είναι μόνο ο ίδιος κι όλοι οι λειτουργοί του επί γης είναι απλοί υπηρέτες του καθώς ενταγμένοι απ’ Αυτόν ως ποιμένες, καθοδηγητές και αρωγοί του χριστεπωνύμου πληρώματος της γης και διότι “…οὐκ ἔνι ᾿Ιουδαῖος οὐδὲ ῞Ελλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ..” (Γαλάτες 3:28),
β)δεν είναι κατ΄ουδένα τρόπο -από ή εκτός καθέδρας- ούτε αλάθητος ούτε πανάγιος επειδή κι ο ίδιος είναι θνητός κι αμαρτωλός κι όλοι -κι αυτός κι εμείς- είμαστε ένοχοι ενώπιον του Θεού καιζητούμε εξίσου το έλεος Του καθώς “Πάντες γαρ ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού” (Ρωμαίους 3:23)κι έτσι, να μην δέχεται πλέον προσκύνηση από και προτείνει το χέρι του για φίλημα του δαχτυλιδιού του το οποίο φέρει επ’ αυτού προς τον πλησιάζοντα αυτόν σαν να’ ταν ειδωλολάτρης μεγιστάνας του παλιού καιρού όπως δεν απαιτούσαν προσκύνηση και φίλημα δαχτυλιδιών ο Ιησούς Χριστός κι οι απόστολοι Του στην επαφή τους με το πλήθος,
γ) δεν έχει καμία σχέση με οικονομικο-πολιτικά συμφέροντα και, ιδίως, με την “Τράπεζα του Αγίου Πνεύματος” (Il Banco di Santo Spirito)αφού ο Λόγος του Θεού παροτρύνει να κι αναφέρει σαφώς πως “..Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν· ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν” (Ματθ. 6:20-21,)
και ότι
δ)ούτε αυτός κι οι αρχιερείς του αλλά ούτε κι παπικές ευλογίες, τα αυτομαστιγώματα, οι αυτοτραυματισμοί, οι γονυκλισίες, οι νηστείες, τα ροζάρια, οι επιδεικτικές δωρεές στην εκκλησία κι άλλα “έργα νόμου” ή τελετουργίες ή υλικές προσφορές είναι ικανές να σώσουν τον άνθρωπο διότι ο Λόγος του Θεού μας ενημερώνει και διαβεβαιώνει ότι “…Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον· ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις. Διότι αυτού ποίημα είμεθα, κτισθέντες εν Χριστώ Ιησού προς έργα καλά, τα οποία προητοίμασεν ο Θεός διά να περιπατήσωμεν εν αυτοίς.” (Εφεσίους 2:8-10)
Αγαπητ’ε Πατριώτη,
εγώ οφείλω να σας ευχαριστήσω περισσότερο απ’ότι εσείς εμένα για το ενδιαφέρον το οποίο επιδείξατε στο άρθρο μου και την εύστοχη διασαφηνιστική παρατήρηση στην οποία προέβητε επί μιας συγκεκριμένης δυνητικής αμφισημίας η οποία περιεχόταν σ’ αυτό και έδωσε το έναυσμα για την επακολουθήσασα εξαιρετικώς διαφωτιστική και επιμορφωτική συζήτηση η οποία διεξήχθη εκατέρωθεν ημών
Υγιαίνετε κι ευτυχείτε!
κε Φουράκη, ευχαριστώ ιδιαιτέρως για την διεξοδική απάντηση. Με καλύψατε πλήρως. Νομίζω ότι θα άξιζε τον κόπο να αναρτηθεί ένα ξεχωριστό άρθρο για τα πλαίσια των διαδογματικών προσεγγίσεων, καθώς είναι απολύτως βέβαιον ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του νέου Ιησουίτη Πάπα θα υπάρξουν στο πεδίο αυτό σημαντικές εξελίξεις, οι οποίες φοβούμαι ότι πόρρω θα απέχουν των προσδοκιών μας.
Αγαπητέ Κύριε Φιλανθρωπινέ
Αφού σας ευχαριστήσω κι εγώ με την σειρά μου για την ευμενή αποδοχή και αξιολόγηση της αποκρίσεως μου στο τελευταίο σχόλιο σας, σας δηλώνω ευθαρσώς ότι φρονώ πως οι μακροχρόνιοι, βραδυκίνητοι κι ατελέσφοροι διαδογματικοί διάλογοι «θεολογίας κορυφής» έχουν αποδειχτεί ως τώρα κάτι σαν «μαστίγωμα νεκρού αλόγου» αφού ο σκοπός στον οποίον υποτίθεται πως κατατείνουν, δηλαδή, η «ένωση» των εκκλησιών είναι κενός περιεχομένου όταν η Ρωμαιοκαθολικοί Εκκλησία δεν είναι διατεθειμένη να υπαναχωρήσει ούτε χιλιοστό από τις ιστορικές, θεμελιώδεις δογματικές της πλάνες -η πεισματική διατήρηση των οποίων συνιστά ανυπέρβλητο εμπόδιο για κάθε ουσιαστικό διάλογο και καθιστά ανέφικτη οποιαδήποτε επιτυχή τελεσφόρηση του με τις Διαμαρτυρόμενες Ομολογίες και τις Ορθόδοξες Εκκλησίες- όπως είναι κυρίως:
α) το πρωτείο του Πάπα της Ρώμης,
β) η διενέργεια της Θείας Κοινωνίας με άζυμο άρτο και την απουσία οίνου,
γ) το παπικό αλάθητο,
β) το Καθαρτήριο Πυρ,
γ) η προσθήκη της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού
και (ειδικώς για την Ελληνική Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία)
δ) η διατήρηση, συντήρηση κι εγκόλπωση της Ουνίας
Όμως, αν οι ατέρμονοι κι αλυσιτελείς διαδογματικοί διάλογοι «θεολογίας κορυφής» με σκοπό την φρούδα ένωση των χριστιανικών εκκλησιών είναι κενοί νοήματος κι ουσίας, μη εξυπηρετούντες κανένα εφικτό σκοπό, μπορούν και πρέπει να συνεχιστούν οι διαδογματικοί διάλογοι «χαμηλής θεολογίας» αλλά υψηλής αποτελεσματικότητας για την επίτευξη όχι πια της ανέφικτης ενώσεως αλλά της πολύ περισσότερο πραγματοποιήσιμης και εφαρμόσιμης χριστιανικής ενότητας μεταξύ των χριστιανικών εκκλησιών, όπως είναι η εγκατάλειψη της μισαλλοδοξίας μεταξύ των διαφόρων χριστιανικών ομολογιών, η σύσφιξη των διαπροσωπικών σχέσεων μεταξύ των πιστών και του –κατώτερου, μέσου, ανώτερου κι ανώτατου κλήρου- των, η διαδογματική συμμετοχή στην διενέργεια κοινών συναντήσεων προσευχής, σύσταση κοινών ομάδων εργασίας για την πάταξη των ναρκωτικών, της πορνείας, της αθεΐας και του αλκοολισμού, η κοινή προσπάθεια για την διάδοση της Αγίας Γραφής (όπως έχει συμβεί στην Ελλάδα με τη εκχώρηση της κοινής διοικήσεως και λειτουργίας της πρώην αμιγώς Ευαγγελικής Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας σε Ορθόδοξους και Καθολικούς), η ενωτική απόδυση των τριών κύριων Χριστιανικών Ομολογιών σε έργα αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας των δοκιμαζομένων από την τρέχουσα δεινή οικονομική κρίση και γενικώς από την φτώχεια λαών, η σύσταση συμμαχίας εναντίον της απειλής η οποία ορθώνεται εμφανώς κι επικινδύνως απ’ το συνεχώς διευρυνόμενο, ανερχόμενο, επιθετικότερο κι απειλητικότερο για όλον τον Χριστιανισμό Μουσουλμανικό τόξο κλπ.
Μπορεί οι πιστοί των διαφόρων χριστιανικών εκκλησιών να χωρίζονται από ποταμούς διαφορών αλλά ενώνονται με τις γέφυρες της αγάπης, της ανεκτικότητας, της φιλαλληλίας, της αλληλοβοήθειας, του πνεύματος κατανοήσεως, καλής πίστεως και συνεργασίας καθώς και της συγγνώμης όπως καθορίζει, συστήνει, προτείνει και επιτάσσει η διδασκαλία του ιδρυτή της «μίας αγίας, καθολικής κι αποστολικής εκκλησίας» την οποία ίδρυσε ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος ούτε επεδοκίμασε κι επιδοκιμάζει την τραγική τριχοτόμηση τους αλλ’ ούτε κι έδωσε σε οποιαδήποτε παραφυάδα, ομολογία και φράξια αυτής της Εκκλησίας το προνόμιο του να ισχυρίζεται πως είναι η μόνη ανεπίληπτη, «καθολική», «ορθόδοξη» κι «ευαγγελική» έναντι των άλλων, να τον αντιπροσωπεύει αποκλειστικώς, να προβαίνει σε αναντίρρητα θέσφατα, και να τον μονοπωλεί αδιαμφισβητήτως εδώ στην γη.
ΥΓ: Σε ότι αφορά στον νεόκοπο Ιησουΐτη πάπα, είναι λίαν πιθανό και εμφανές ότι η αιφνίδια, απροσδόκητη κι απίθανη ανάρρηση του στον ποντιφικό “θρόνο” (οποία βλασφημία αφού ο μοναδικός θρόνος της χριστιανικής εκκλησίας είναι ο πνευματικός τοιούτος της βασιλείας του Χριστού και του θεού εν ουρανοίς κι όχι ο κοσμικός ενός δούλου Του επί της γης)μετά την εξίσου αδόκητη, ουσιαστικώς αναιτιολόγητη παραίτηση από το παπικό αξίωμα προκατόχου του για την εξυπηρέτηση ακόμα αφανών αλλά σφόδρα πιθανώς υποκρυπτομένων παντοειδών σκοπών, η αληθινή φύση των οποίων μέλλεται να αναφανεί νομοτελειακώς στο πέραμα του χρόνου και έως τότε ας είμαστε προσεκτικοί, επιφυλακτικοί και παρατηρητικοί, επισκοπούντες σχολαστικώς τα σημεία των καιρών.
Αγαπητέ Κ. Φουράκη, δε μπορώ να καταλάβω γιατί μπερδευτήκατε!
Είναι γνωστό σε όλους πως σε αιρετικές ομάδες δεν αναπαύεται το Πνεύμα το Άγιο. Αμέσως, λοιπόν και με κάθε σαφήνεια γίνεται γνωστό το ότι ο Κύριος δεν είναι εν μέσω δύο ή τριών αιρετικών έστω κι αν αυτοί λένε ότι είναι συνηγμένοι εις το όνομα του Κυρίου!
Πώς, λοιπόν, εσείς λέτε :
“..ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος ούτε επεδοκίμασε κι επιδοκιμάζει την τραγική τριχοτόμηση τους αλλ’ ούτε κι έδωσε σε οποιαδήποτε παραφυάδα, ομολογία και φράξια αυτής της Εκκλησίας το προνόμιο του να ισχυρίζεται πως είναι η μόνη ανεπίληπτη, «καθολική», «ορθόδοξη» κι «ευαγγελική» έναντι των άλλων, να τον αντιπροσωπεύει αποκλειστικώς, να προβαίνει σε αναντίρρητα θέσφατα, και να τον μονοπωλεί αδιαμφισβητήτως εδώ στην γη.”
Ο Κύριος δεν είναι παρών ανάμεσα σε ψευδοπροφήτες, ψευτοεκκλησίες δηλαδή στους αιρετικούς τελεία και παύλα πλην όμως είναι παρών ανάμεσα σε εμάς τους ορθοδόξους. Και ποιος άλλος μπορεί να μιλά για κάποιον παρά μόνο εκείνος ο οποίος τον γνωρίζει πραγματικά;
Κι εκείνο το «η διαδογματική συμμετοχή στην διενέργεια κοινών συναντήσεων προσευχής» τι το θέλατε;; Ή εσείς είστε υπεράνω των Κανόνων και των λόγων των Πατέρων;
Όπως καταλάβατε πρέπει, πάραυτα, να αναθεωρήσετε!
κ. Φουράκη, τις απλές απαντήσεις σε αψιμαχίες περί συντακτικών θεμάτων βλέπω τις έχετε εύκαιρες … Προτείνω να μην αναλώνεστε σε αψιμαχίες για δευτερεύοντα θέματα και να μας λέγατε αν τελικά αναθεωρήσατε;;