Μία ελληνική χρεωκοπία για την οποία δε μιλάει κανείς

Ὰν διαβάσετε λίγο τὴν μεθοδολογία τῆς ἐρεύνης ἐδῶ, http://www.freedomhouse.org/template.cfm?page=350&ana_page=368&year=2010 , θὰ δεῖτε ὅτι αυτὸ ποὺ μᾶς κατεβάζει στὴν βαθμολογία εἶναι, πιθανώτατα, ἡ ὑπερβολικὴ ἐλευθερία τοῦ τύπου. Αὐτὴ ἔχει ὁδηγήσει σὲ ὑπερπληθυσμὸ μέσων ἐνημερώσεως καί, συνεπῶς, σὲ οἰκονομικὸ ἀδιέξοδο τὰ μέσα αὐτά. Ἡ οἰκονομικὴ στενότης μετρᾶ ἀρνητικὰ στὴν βαθμολογία τῆς ἐλευθερίας τοῦ τύπου.
Τέτοια ἐλαττώμματα ἔχουν συχνὰ οἱ ἔρευνες αυτοῦ τοῦ είδους.
Ἠ βαθμολογία βάζει σωστὰ στὴν τελευταία θέση τὴν Βόρειο Κορέα. Στὴν πρώτη θέση θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἡ Ἑλλάδα. Δὲν ἔχετε άκούσει τὸ ἀνέκδοτο ὅτι οἱ μυστικὲς ὑπηρεσίες ἔχουν κλείσει τά τμήματά τους στὴν Ἑλλάδα ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει κανένα μυστικὸ νὰ ἐρευνήσουν ;

Αγαπητέ κε. Γεωργάνα, μία παρανόηση είναι η εξής. Ο υπερπληθυσμός ΜΜΕ δεν σημαίνει απαραίτητα υπερβολική ελευθερία του τύπου. Προσωπικά θα έλεγα το αντίθετο. Και ίσως αυτός είναι ο λόγος που θεωρείται αρνητικός παράγοντας. Ο λόγος, από την ελληνική πραγματικότητα τουλάχιστον, είναι σαφής και είναι ο εξής. Όταν έχουμε δεκάδες εφημερίδες και ίσως εκατοντάδες περιοδικά πανελλήνιας κυκλοφορίας με πωλήσεις λιγότερες από 10,000 φύλλα ημερησίως ή τέλος πάντων με πωλήσεις λιγότερες από όσες θα απαιτούνταν για τη βιωσιμότητά τους, και τέτοια έντυπα αντί να μειώνονται περιέργως αναπαράγονται, τότε θα πρέπει να υπάρχουν τρίτοι πόροι προς αυτούς. Στην Ελλάδα αυτοί οι πόροι είναι συνήθως η λεγόμενη «κρατική διαφήμιση». Άλλοι πόροι μπορεί να είναι τα συμφέροντα των ιδιοκτητών από τις εκτός του τύπου δραστηριότητές τους (όταν δηλαδή χρησιμοποιούν τον τύπου που κατέχουν για να τα εξυπηρετήσουν). Τέτοιοι λόγοι είναι που δημιουργούν εξαρτήσεις και άρα κατευθυνόμενη δημοσιογραφία, δεν είναι έτσι;

Θα δώσω ένα ακόμη παράδειγμα, και ας ακουστεί τραβηγμένο. Θεωρήθηκε από μεγάλο μέρος της κοινωνίας ότι τα “μπλογκς” συνεισφέρουν στην ελευθερία του τύπου. Αυτό είναι κατ’ αρχήν σωστό. Όμως εμπεριέχει και παγίδες! Ποια μπλογκς; Ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που ενημερώνεται κυρίως από το διαδίκτυο (και άρα πιστεύει ότι ενημερώνεται δίκαια), προτιμά -και ίσως γνωρίζει – μόνο 4-5 από τα λεγόμενα «ανώνυμα δημοσιογραφικά μπλογκς». Ορισμένα από αυτά συνήθως ανήκουν σε επαγγελματίες δημοσιογράφους που έχουν ούτως ή άλλως «μερίδιο αγοράς» στον χώρο. Επίσης, προτιμώνται μεγάλα πόρταλς που ανήκουν στους ίδιους τους κατόχους των κεντρικών ΜΜΕ. Συγχωρήστε με, αλλά αμφιβάλλω αν αυτό συνιστά ανεξάρτητη ενημέρωση. Είναι μάλλον μία διαφορετική δίοδος για να διατηρηθεί το μερίδιο αγοράς, όπως είπα, στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Προσοχή. Δεν λέω να μη χρησιμοποιούνται τέτοιες πηγές. Λέω μόνο το εξής. Ενημέρωση σημαίνει σφαιρικότητα. Και σφαιρικότητα δεν παίρνει κανείς από δύο διαφορετικές διόδους της ίδιας όμως πηγής. Αυτό λέω.

Ανδρέας.

@Ἀνδρέας
Μεγάλο θέμα ἀνοίξατε. Κατὰ μιὰν ἄποψη, ἡ ἐλευθερία ἐκφράσεως περιλαμβάνει τὴν ἐλευθερία νὰ ἐνοικιάζει κανεὶς τὴν φωνή του σὲ ὅποιον πληρώνει τὰ περισσότερα. Ἐπίσης, κατὰ τὴν ἄποψη αὐτή, ἡ ἑλευθερία ἐκφράσεως περιλαμβάνει τὴν ἐλευθερία νὰ ἐκβιάζει κανείς, ἀτιμωρητί, διὰ τοῦ τύπου. Ὁ κίνδυνος νὰ φιμωθεῖ ἡ ἀλήθεια, διότι ἡ ἀγορασμένη πολυφωνία διασπᾶ τὴν προσοχὴ τῶν πολιτῶν καὶ τῆς στερεῖ καὶ ἔσοδα, εἶναι πραγματικός, γι’ αὐτὸ καὶ τὸ ἐρωτηματολόγιο ἀξιολογεῖ τὴν οἰκονομικὴ εὐρωστία τοῦ τύπου. Πῶς, ὅμως, μποροῦμε πρακτικῶς νὰ περιορίσουμε τὸν κίνδυνο αὐτό ; Μόνον δύο τρόποι εἶναι λογικῶς δυνατοί : Εἴτε μὲ θεσμικὲς ρυθμίσεις, γιὰ παράδειγμα μὲ ἀδειοδότηση ἐφημερίδων καὶ δημοσιογράφων, περιορισμό, δηλαδή, τῆς ἀπολύτου ἐλευθερίας. Αὐτὸ ἐννοοῦσα ὅταν ἔγραφα γιὰ ὑπερβολικὴ ἐλευθερία τοῦ τύπου στὴν Ἑλλάδα. Εἴτε μὲ τὴν ὀρθὴ κρίση τῶν πολιτῶν, οἱ ὀποῖοι, μετὰ τὶς πρῶτες καρπαζιές, θὰ καταλάβουν πόσο ἀνόητο εἶναι νὰ ἐμπιστεύεται κανεὶς ψεῦτες. Προφανῶς ἐλπίζουμε νὰ συμβεῖ τὸ δεύτερο, ἀφοῦ, μὲ τὸ κράτος ποὺ ἔχουμε, τὸ πρῶτο, άκόμα κι ἂν ἦταν ἐπιθυμητό, δὲν θὰ ἦταν ἐφικτό.

ΥΓ Ἡ νομιμοποίηση ἀπὸ μέρους τοῦ Τσίμα τοῦ λυντσαρίσματος διὰ τοῦ τύπου, τὴν ὁποία ἀποκαλύψατε σὲ ἄλλο νῆμα, εἶναι μόνον τὸ πιὸ πρόσφατο ἐπεισόδιο σὲ μακρὰ ἱστορία ἐπιτυχημένων συκοφαντιῶν.

Μάλλον εμείς παρακμάζουμε ως κοινωνία και όχι η “ιθύνουσα τάξη”, αφού τα κέρδη τους, των τραπεζών και των 7 ομίλων “μεγαλονταβάδων” που κατέχουν τα μήντια συνεχώς αυξάνονται επι δεκαετίες. Τώρα μάλιστα που βαλθήκαν να “ξεπουλήσουν” την Ελλάδα ολόκληρη, τα “φονταμένταλς” τους απογειώθηκαν μαζύ με τις “προσδοκίες” για μίζες μαμούθ της λειτουργίας τους ως ενδιάμεσος κρίκος, από τέτοια ιστορικά πρωτοφανέρωτη “πιτα”. Η δε “εθνικότης” είναι αυτή που πρωτη χάνουμε, αν δεν χάσαμε ήδη, με κύρια την ευθύνη των Μεσων Μαζικού Εξανδραποδισμού (και Κατοχικού Ψυχολογικού Πολέμου) ιδιοκτησίας των αγαπητών “νταβάδων”.
Το περίεργο προς διερεύνηση είναι που πήγε το μεράκι και η όποια ανιδιοτέλεια, της αμέσως προηγούμενης εποχής όταν όπως ορθώς επισημαίνεται ο Τύπος “ήταν πιο ελεύθερος, πιο ειλικρινής και πολυφωνικός”. Τότε που υπήρχε ακόμη ανεξαρτητη δημοσιογραφική έρευνα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παντού στις δυτικές χώρες που τώρα δεν έχουμε ούτε για δείγμα… Ολοι να εξαγοράστηκαν οι παλιοί και να μην έχει απομείνει το στίγμα έστω της τέχνης σε νεώτερους ? Ποιός θα ερευνήσει σοβαρά για το θάνατο της δημοσιογραφικής έρευνας που μοιραία οδηγεί στο τέλος της ανεξαρτησίας στη δημόσιας έκφραση γνώμης.