Προς: Tο Βήμα, 19/9/2008
Με αφορμή το «σκάνδαλο» των ανταλλαγών ακινήτων μεταξύ Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου και Ελληνικού Δημοσίου ας μου επιτραπούν οι ακόλουθες γενικές παρατηρήσεις αναφορικά με την δημοσιογραφική διάσταση του θέματος:
α) αποκαλύφθηκε η ένδεια νομικών γνώσεων των περισσοτέρων ασχολουμένων με το ζήτημα δημοσιογράφων και η έλλειψη επαρκούς για τα ζητήματα που άπτονται νομικών θεμάτων παιδείας τους, γεγονός που πρέπει να προβληματίσει σοβαρά,
β) κυριάρχησε ο αποφθεγματικός, καταγγελτικός και σκληρά κατακριτικός λόγος χωρίς διάκριση, προσοχή και αίσθημα ευθύνης έναντι υψηλών πνευματικών εννοιών και παραδόσεων.
Πράγματι, ζητήθηκε από πολλούς, με αφορμή το «σκάνδαλο», η άρση της προστασίας της εκκλησιαστικής περιουσίας, η δήμευσή της, η κατάργηση του μοναχικού πολιτεύματος, ο ομαδικός «διωγμός» της ευλαβούς αδελφότητος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, που κάποιος ακροαριστερός την αποκάλεσε «ιερή μαφία» (μα όλη η αδελφότητα συμβλήθηκε στα επίμαχα συμβόλαια;) κλπ.
Εκφράζω την έκπληξή μου για τον παραλογισμό που επικράτησε. Πράγματι, ποτέ κανείς (πλην ολίγων) δεν ζήτησε την κατάργηση των κομμάτων με αφορμή τα πολλαπλά και αενάως επαναλαμβανόμενα σκάνδαλα, στα οποία εμπλέκονται στελέχη τους, ελάχιστοι τολμούν να ζητήσουν την κατάργηση των ιδιωτικών επιχειρήσεων με αφορμή τις αμέτρητες νομικές παραβάσεις ή ατασθαλίες που καθημερινώς διαπράττουν πλείστες όσες εξ αυτών, ενώ ουδείς διανοήθηκε καν να ζητήσει την κατάργηση των… εφημερίδων (Θεός φυλάξοι!) με αφορμή το γνωστό «σκάνδαλο» φερομένης ως αθέμιτης συναλλαγής, φοροδιαφυγής ή δεν ξέρω τι άλλο πασίγνωστου πρωτοθεματικού δημοσιογράφου.
Περαιτέρω, άλλοι, με οξύτερο το αίσθημα της μισαλλοδοξίας, στράφηκαν όχι μόνον εναντίον του θεσμού της εκκλησιαστικής περιουσίας, αλλά και κατά της πίστης στον Χριστό, των Ιερών Μυστηρίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, της Εξομολόγησης και των εξομολογουμένων, της Πνευματικής Πατρότητας ως οδού σωτηρίας της ψυχής κ.λ.π. Αυτά όλα πώς σχετίζονται με τις γνωμοδοτήσεις του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και άλλων κρατικών οργάνων, μόνο στο μυαλό των μισαλλόδοξων δύναται κανείς να αναζητήσει.
Αποκαλύφθηκε έτσι, με την ευκαιρία αυτή, η ακραία περιφρονητική έως ρατσιστική (για να χρησιμοποιήσω τον μοντέρνο αυτόν όρο) αντίληψη και άποψη των αθέων έναντι των πιστών, στους οποίους ορισμένοι είναι έτοιμοι να αμφισβητήσουν με κάθε ευκαιρία το δικαίωμα αυτοκαθορισμού και ανεμπόδιστης διαμόρφωσης και άσκησης της θρησκευτικής τους συνείδησης χωρίς να υφίστανται άνευ λόγων ειρωνείες, αδόκητους χλευασμούς και ανάρμοστα σχόλια. Νομίζω όμως ότι και το ανωτέρω δικαίωμα των πιστών θίγεται εξίσου (όπως και άλλων κοινωνικών ομάδων σε ανάλογες περιπτώσεις) από παρόμοια σχολιογραφία και τούτο πρέπει να προβληματίσει τους εμφανιζομένους -υποκριτικώς συνήθως- ως προασπιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αξιών.”
ΣΣ: Έκτοτε, τον ακροαριστερό “εκδότη” της άμοιρης και δυστυχούς πρωινής εφημερίδας, που χυδαιολόγησε αποκαλώντας την αδελφότητα της ΙΜ.Β. “ιερή μαφία”, ακολούθησαν και άλλοι ακροαριστεροί και άθεοι, βουλευτές, αρχηγοί κομμάτων, αφισοκολλητές (πλημμύρισε η Θεσσαλονίκη από αφίσες κιτρίνου χρώματος και πολυτελούς εκτύπωσης με απίστευτα υβριστικό περιεχόμενο για τους ιερείς και την Εκκλησία) ενθαρρυμένοι όλοι αυτοί από την παντελή αδιαφορία του λείμματος. Άραγε, η αδιαφορία αυτή θα γνωρίσει κάποτε κάποια όρια, κάποιες κόκκινες γραμμές ή θα ακολουθήσομε πορεία ανάλογη της προεπαναστατικής Ρωσίας;.