Δεν έγινε καμία αναγνώριση «μακεδονικής» γλώσσας το 1977

Δεν έγινε καμία αναγνώριση γλώσσας το 1977. Καμία μα καμία απολύτως.

Τι έγινε το 1977;

Έγινε ένα συνέδριο γλωσσολόγων (και όχι πολιτικών, υπουργών ή τέλος πάντων ανθρώπων της εξουσίας που έχουν λαϊκή εντολή για να αποφασίζουν το Α ή το Β). Επρόκειτο για συνέδριο υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.
Από την ελληνική πλευρά, παρόλο που έγινε στην Αθήνα, συμμετείχε μόνο ένας άνθρωπος. Ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης. Ο εμβριθέστερος Έλληνας γλωσσολόγος.

Το θέμα του συνεδρίου ΔΕΝ ήταν «αναγνωρίσεις γλωσσών». Ήταν πολύ συγκεκριμένο. Ήταν η μεταφορά στο λατινικό αλφάβητο ορισμένων τοπωνυμίων από γλώσσες που δεν χρησιμοποιούν το λατινικό αλφάβητο. Αραβικό, κινέζικο, κυριλλικό, ελληνικό, και άλλα αλφάβητα. Μελέτησαν λοιπόν τον τρόπο εκφοράς των τοπωνυμίων αυτών και συμφώνησαν ως προς το πώς θα γράφονται στο λατινικό αλφάβητο στους διεθνείς χάρτες και γενικώς στη βιβλιογραφία.

Και στο κείμενο υπήρξε κάπου και μία, μία μόνο, αναφορά στη «μακεδονική», όχι ως «γλώσσα», αλλά ως αλφάβητο που χρησιμοποιείτο στο εσωτερικό της Γιουγκοσλαβίας. Τα τοπωνύμια εντός της Γιουγκοσλαβίας δεν μεταφέρθηκαν με δύο ή περισσότερους διαφορετικούς τρόπους, σαν να ήταν γραμμένα δηλαδή, πχ στα σέρβικα ή κροάτικα ή «μακεδονικά» ή δεν ξέρω γω τι άλλο. Αλλά από μία γραφή με το κυριλλικό σε μία γραφή στο λατινικό αλφάβητο.

Απλώς υπήρχε μία αναφορά στην «μακεδονική», όπως είπα πριν, στις γλώσσας που μιλούνταν εκείνη την εποχή στο εσωτερικό της Γιουγκοσλαβίας.

Δεν έγινε καμία αναγνώριση γλώσσας από την Ελλάδα. Οι γλωσσολόγοι που συμμετείχαν στο συνέδριο δεν είχαν καμία αρμοδιότητα ή εξουσία να αναγνωρίσουν κάποια γλώσσα με κάποιο όνομα, εκ μέρους του κράτους από το οποίο προέρχονταν.

Συμμετείχαν ως ειδικοί περί της γλώσσας, και μάλιστα ο καθένας εξέφραζε την κύρια άποψη για τα τοπωνύμια της δικής του γλώσσας ως προς το πώς θα μεταφερθούν στο λατινικό αλφάβητο. Αυτός που γνώριζε τα αραβικά πρότεινε τη μεταφορά των αραβικών τοπωνυμίων, αντίστοιχα ο κ. Μπαμπινιώτης για τα ελληνικά και κάποιος σλαβόφωνος για τα δικά του κλπ.

Πρόκειται για μία τρομακτική μεγέθυνση ενός πολύ απλού θέματος, η οποία έγινε για πρώτη φορά το 2018 από κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να αιτιολογήσουν την αποδοχή τους ότι τα σκοπιανά μπορούν να ονομαστούν «μακεδονική γλώσσα».

Και το έγραψαν και στην Συμφωνία των Πρεσπών, για να αποκτήσει αυτή η απίστευτη υπερβολή αποδεικτικό στοιχείο μίας δήθεν προγενέστερης αναγνώρισης γλώσσας από την Ελλάδα, η οποία ουδέποτε έγινε. Έγινε το 2018 στις Πρέσπες και το 2019 στη Βουλή. Όχι το 1977 από τον παντελώς αναρμόδιο για να εκπροσωπεί την Ελλάδα σε τέτοιες αποφάσεις κ. Μπαμπινιώτη.

Στο κάτω κάτω, ρωτήστε και τον ίδιο τον Μπαμπινιώτη να σας τα πει. Αυτός ήταν εκεί και τα ξέρει από πρώτο χέρι. Τα έχει πει δηλαδή δημόσια αυτά που λέω εγώ.

Έτσι, για να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους.

Και ασφαλώς, οι Έλληνες πολίτες που δεν δεχόμαστε τη Συμφωνία των Πρεσπών, ούτε θα ονομάσουμε ποτέ τους Σκοπιανούς ως Μακεδόνες, ούτε τη χώρα τους ως «κάτι Μακεδονία», ούτε τη γλώσσα τους ως «μακεδονική». Εις τον αιώνα τον άπαντα.

Μάλιστα, η ίδια η Συμφωνία των Πρεσών στο άρθρο 7(5) και στο άρθρο 8, λέει ξεκάθαρα ότι μπορούν οι Έλληνες (το «πρώτο μέρος») να συνεχίσει να αποδίδει στον όρο Μακεδονία, Μακεδόνας και μακεδονικό, την ίδια έννοια που απέδιδε ως τώρα, χωρίς καμία αλλοίωση ή διαφορά. Διαβάστε το για να το επιβεβαιώσετε.
Απλούστατα λοιπόν, εφόσον για μας, το επίθετο «μακεδονικός» συνδέεται από τον Ηρόδοτο μέχρι σήμερα με την Ελλάδα, δεν μπορεί ξαφνικά να αποδεχθούμε τη χρήση του με κάποια διαφορετική έννοια.

ΥΓ. Όπως μου θύμισε και σχολιαστής πιο κάτω, στο συνέδριο του 1977 συμμετείχε και η Βουλγαρία, η οποία δεν αναγνωρίζει ούτε μέχρι σήμερα «μακεδονική γλώσσα». Αν πει κανείς στους Βούλγαρος ότι την αναγνώρισαν το 1977, θα τον ταράξει στις καρπαζιές. Μόνο στην Ελλάδα περνάνε αυτές οι ιδεοληπτικές ανοησίες.

Ας δούμε τι λέει για το θέμα ο ίδιος ο Γ. Μπαμπινιώτης