Γράφει ο Στυλιανός Καβάζης.
Στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831, η Ελλάδα έχασε τον άνθρωπο που οραματίστηκε μια πατρίδα πέρα από το χάος, πέρα από τις πληγές του πολέμου, πέρα από τη μικρόνοια και την απληστία. Στα σκαλοπάτια της Εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο, ο πρώτος Κυβερνήτης της ελεύθερης Ελλάδας, ο Ιωάννης Καποδίστριας, έπεσε θύμα της μισαλλοδοξίας, της αχαριστίας και των ξένων δολοπλοκιών από χέρι ελληνικό.
Ο γιατρός από την Κέρκυρα, που πήρε τρία διδακτορικά στην Ιταλία (στην Ιατρική, το Δίκαιο και τη Φιλοσοφία) έγινε κυβερνήτης της Επτανήσου Πολιτείας μόλις στα 26 του χρόνια και συνέταξε το Σύνταγμά της. Στη διπλωματική του πορεία έσωσε τη Γαλλία από διαμελισμό μετά το Βατερλώ, δημιούργησε το πολιτειακό σύστημα της Ελβετίας που ισχύει μέχρι σήμερα και διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, συνομιλητής και διαπραγματευτής των Μεγάλων Δυνάμεων. Όταν η Ελληνική Επανάσταση έμοιαζε χαμένη, εκείνος με τη δύναμη του λόγου και της διπλωματίας την κράτησε ζωντανή.
Το 1828, όταν πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα, βρήκε μια χώρα ρημαγμένη, πεινασμένη, διχασμένη, κατεστραμμένη. Δεν πήρε μισθό, δεν έχτισε για τον εαυτό του, δεν μοίρασε αξιώματα σε συγγενείς. Έδινε την προσωπική του περιουσία για να θρέψει τον λαό. «Όταν βεβαιωθώ πως ουδέν Ελληνόπουλο πεινά, τότε ίσως δεχθώ έναν οβολό», έλεγε.
Οργάνωσε στρατό και στόλο, έθεσε τέλος στην πειρατεία, ίδρυσε σχολεία και ορφανοτροφεία, νοσοκομεία και κοινωνικά ιδρύματα, ξεκίνησε απογραφές και έθεσε τις βάσεις μιας πραγματικής πολιτείας. Ήταν ο μόνος που στήριξε την εκπαίδευση, την οικογένεια και την κοινωνία σε χριστιανικά θεμέλια.
Δεν έβλεπε την Ελλάδα ως απλό κράτος την θεωρούσε «κράτος Ιερόν», φάρο γνώσης και ανθρωπισμού για όλη την οικουμένη. Είχε βαθιά και συνειδητή πίστη στον Θεό. Σεβάστηκε και προστάτευσε την Εκκλησία από πολιτικές επεμβάσεις. Αντιστάθηκε στη μασονία. Πάλεψε να προστατεύσει το νεοσύστατο κράτος από ξένες επεμβάσεις. Έβλεπε το καθήκον του ως θυσία και το πλήρωσε με τη ζωή του.
Ο Γκαίτε ο σπουδαιότερος Γερμανός όλων των εποχών, ο οποίος ήταν μεγάλος θαυμαστής του, έγραφε:
«Ο Καποδίστριας πίστευε ότι θα μπορούσε να κάνει όλους τους ανθρώπους τόσο τίμιους όσο τίμιος ήταν και ο ίδιος. Αλλά σας αποκαλύπτω ένα μυστικό ο Καποδίστριας δεν θα κυβερνά για πολύν καιρό την Ελλάδα, δεν υπάρχει παράδειγμα όπου άνθρωπος γραφείου υπέταξε στρατηγούς».
Μετά τη δολοφονία του, φώναξε πικρά:
«Από σήμερα, παύω να είμαι Φιλέλλην».
Η δολοφονία του Καποδίστρια δεν σήμαινε μόνο το τέλος ενός ανθρώπου. Ήταν η «πατροκτονία» ενός έθνους που δεν μπόρεσε να αντέξει το ύψος του οράματός του. Ο Κολοκοτρώνης τον αποκάλεσε «Πατέρα του Έθνους», ο Κανάρης μίλησε για «πατροκτονία», ενώ η Ευρώπη τον τίμησε και τον τιμά ακόμη σε Ελβετία, Ρωσία και Γαλλία. Μόνο η Ελλάδα δεν τον αναγνώρισε επισήμως ως «Πατέρα του Έθνους».
Σήμερα, η Ελλάδα χρειάζεται ηγέτες με ακεραιότητα και όραμα. Πόσοι θα αναγνώριζαν έναν νέο Καποδίστρια; Πόσοι θα υπέτασσαν το προσωπικό συμφέρον στην πατρίδα; Οι ψευτοσωτήρες και οι διεφθαρμένοι συχνά επισκιάζουν τους αληθινούς ηγέτες. Το παράδειγμα του Καποδίστρια παραμένει φάρος, υπενθυμίζοντας ότι η δύναμη ενός κράτους βρίσκεται στο όραμα και το ήθος εκείνων που το ονειρεύτηκαν.
Καταλήγοντας ο Ιωάννης Καποδίστριας δεν ήταν απλώς ένας κυβερνήτης. Ήταν ο Άγιος της πολιτικής, ο άνθρωπος που σήκωσε μόνος του έναν λαό από τα ερείπια και τον έβαλε στον δρόμο της πολιτείας. Θυσιάστηκε χωρίς να ζητήσει τίποτε. Έβαλε την Ελλάδα πάνω από τον εαυτό του. Η Ελλάδα σήμερα έχει χρέος να τον θυμάται, να τον μιμείται και να τον ανακηρύξει επιτέλους Πατέρα του Έθνους. Μόνο τότε η χώρα θα συμφιλιωθεί με το ύψος της Ιστορίας της!!
Υ.Γ. Η ταινία “Καποδίστριας” του Γιάννη Σμαραγδή θα κυκλοφορήσει ανήμερα των Χριστουγέννων, 25 Δεκεμβρίου.
Μην την χάσει κανένας Έλληνας. Όχι ως ψυχαγωγία, αλλά ως πράξη ιστορικής και ηθικής μνήμης.
