Γράφει ο Στυλιανός Καβάζης.
Το παρακάτω απόσπασμα από την Α’ προς Κορινθίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, γνωστό ως «Ύμνος της Αγάπης», αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα και διαχρονικότερα κείμενα του παγκόσμιου πνευματικού πολιτισμού. Δεν ξεχωρίζει μόνο για το βάθος του θεολογικού του μηνύματος, αλλά και για την απαράμιλλη γλωσσική του τελειότητα.
Η ελληνική γλώσσα, με την ασύγκριτη εκφραστικότητα, τη φιλοσοφική ακρίβεια και τη μουσικότητα της μορφής της, είναι το μόνο “όργανο” που μπορούσε να αποδώσει με πληρότητα την υπερβατική έννοια της ἀγάπης όχι απλώς ως συναίσθημα, αλλά ως πνευματική ουσία, ως τρόπος ύπαρξης.
Λέξεις-κλειδιά όπως μακροθυμεί (δείχνει μακροχρόνια υπομονή και ανοχή), χρηστεύεται (είναι ενεργά αγαθός), περπερεύεται (αυτοεπιδεικνύεται), ασχημονεί(φέρεται ανάρμοστα), πάντα στέγει (υπομένει σιωπηλά τα πάντα) δεν υπάρχουν αντίστοιχες σε καμία άλλη γλώσσα του κόσμου που να αποδίδουν με τέτοια λεπτότητα και πληρότητα την πνευματική διάσταση αυτών των εννοιών. Η ελληνική δεν μεταφράζει απλώς έννοιες αλλά τις ενσαρκώνει.
Αυτή η μοναδική δύναμη της ελληνικής γλώσσας διαφυλάχθηκε και ανυψώθηκε μέσα στο Βυζάντιο το φως της Ορθοδοξίας και της πνευματικής παράδοσης του ελληνικού κόσμου. Το Βυζάντιο δεν υπήρξε μόνο πολιτισμός, αλλά και πνευματική μήτρα που διέσωσε, ερμήνευσε και ύμνησε την Αγία Γραφή και την Θεία Αλήθεια με την ελληνική γλώσσα στο κέντρο. Στα βυζαντινά χειρόγραφα, στις ιερές ακολουθίες και στη θεολογική γραμματεία, η ελληνική λειτούργησε ως το ιερό δοχείο της χάριτος.
Ο «Ύμνος της Αγάπης» δεν είναι απλώς ένα θεολογικό κείμενο, είναι ένα παγκόσμιο μνημείο λόγου, ένα ζωντανό σύμβολο της αλήθειας και της ομορφιάς, που ξεπερνά σύνορα, εποχές και πολιτισμούς ο οποίος μόνο στο πρωτότυπο ελληνικό του κείμενο διατηρεί πλήρως τη λάμψη και το θεϊκό του μεγαλείο.
Σήμερα, σε μια εποχή κυνισμού, διχασμού και πνευματικής σύγχυσης, τα λόγια του Παύλου δεν είναι απλώς διαχρονικά, είναι απολύτως αναγκαία. Η κοινωνία μας έχει ανάγκη όσο ποτέ να επιστρέψει στον πυρήνα της αληθινής ἀγάπης αυτής που δεν ζητά τα εαυτής, που δεν παροξύνεται, που δεν λογίζεται το κακόν, που πάντα ελπίζει.
Καθώς λοιπόν πλησιάζει η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ας στρέψουμε το βλέμμα μας στην Παναγία, την Υπέρμαχο Στρατηγό του Γένους, που ενσάρκωσε με τρόπο απόλυτο τον Ύμνο της Αγάπης μέσα από τη σιωπή, την ταπείνωση και τη μητρική της μεσιτεία. Στο πρόσωπό της η Ορθόδοξη Εκκλησία βλέπει τη ζωντανή έκφραση της ἀγάπης που ουδέποτε ἐκπίπτει.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τον Ύμνο της Αγάπης να γίνει το πρότυπο της εποχής μας. Όχι ως απλό λογοτεχνικό κόσμημα, αλλά ως οδικός χάρτης πνευματικής αναγέννησης, ατομικής και συλλογικής. Γιατί χωρίς αγάπη, οὐδέν ἐσμεν!