ΚΡ 63– 26.10.2007
Στριμμένο κάγκελο
Ως ουσία και ως παράδοση
Γράφει ο Κρίτων Σαλπιγκτής
Γραφέας
Συμπαθώ τους αντιεξουσιαστές. Περισσότερο από κάτι -περασμένες μου αγάπες- της ανανεωτικής Αριστεράς, μαθές και της οικολογίας, που άνοιξαν γι’ αλλού πανιά. Ίσως μάλιστα, ως απεχθής κάθε εξουσίας και φωνή ανεξέλεγκτη, ν’ αποτελώ μακρινό συγγενή τους. Κι ασφαλώς θα ήμουν εξ αίματος εάν, ως απεχθής της βίας, δεν παρέμεινα διά βίου ένας αστός σπιτόγατος. Οξύμωρο ίσως, μα θαυμάζω την ενίοτε παλικαριά τους κι αγαλλιάζω με κάτι ωραία τους, όπως το «αν οι εκλογές άλλαζαν την ζωή μας, θα ήταν παράνομες». Χαλάστηκα όμως εσχάτως μ’ ένα σύνθημά τους: «στις παρελάσεις γεννιέται ο φασισμός». Τι λέτε, ρε παιδιά; Την γρίπη του ΣΥΡΙΖΑ κολλήσατε ή σε τοίχο κουτουλήσατε; Ως φασίστες πολέμησαν οι παππούδες σας στην Αλβανία, για να μην μπουν οι… φασίστες στον τόπο; Φασίστες ήταν οι ελευθερωτές της Θεσσαλονίκης; Μήπως να δώσουμε την πόλη μας πίσω στους Τούρκους; Ώστε να ησυχάσουν κι όσοι ευαίσθητοι εσχάτως δακρύζουν με τον Μαζάουερ και το πόσοι ήταν οι Τούρκοι το 1912, χωρίς να τους κόφτει να μάθουν πόσοι ήταν οι Έλληνες παλαιότερα και πώς λιγόστεψαν;
Προσκύνημα στη μνήμη των νεκρών συνιστά η ετήσια παρέλαση. Κι αποτελεί μέθεξη. Όπου στρατός και κόσμος ενώνονται σ’ ένα κοινό σώμα, στο πιο πολύτιμο συνεκτικό υλικό της κοινωνίας. Η παρέλαση ανήκει οιονεί στην παράδοση. Ως υπόσχεση πως οι ζώντες θα τιμούν τους νεκρούς, πάνω στην ζωή των οποίων δομήθηκε η ειρήνη. Για να’ ναι καλά και να χαίρονται εν ειρήνη την ζωή τα Ελληνόπουλα –κι όσα παιδιά ξένων αξίζουν να παρελάσουν μαζί τους στη μαθητική. Μα και για να πολεμήσουν σαν άντρες για την πατρίδα, εάν χρειαστεί. Διότι τα αφύλακτα πέφτουν. Έστω κι αν με χρυσό καλαμάκι ρουφάνε μερικοί το βιος του λαού στις στρατιωτικές προμήθειες. Έστω κι αν οι εθελόδουλοι πάντα θα πουλάνε την πατρίδα. Έστω κι αν ένα κόμμα μπήκε στη βουλή «πουλώντας πατρίδα» κατά την εύστοχη ρήση του κεντρώου. Τους εναντιώνομαι όμως δεν σημαίνει πως παύω να είμαι φύλακας.
Η ανεκτίμητη ειρήνη ατυχώς διατηρείται μόνο με τη δύναμη και με τη θέληση. Όπου αενάως πετάνε γεράκια, τα αγαπησιάρικα περί ειρήνης λόγια είναι για την ταβέρνα. Ή για εθελοντές σε μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπου με εκτονωτικές ασκήσεις παίρνει ανάσα το σύστημα. Πικρή η αλήθεια.