Thursday 17 August 2023
Αντίβαρο
Ελληνοτουρκικά Κωνσταντίνος Χολέβας Πολυτονικό

Από τα Σεπτεμβριανά του 1955 στον Νεο-Οθωμανισμό του 2010

Τά τραγικά γεγονότα τῆς 6ης καί 7ης Σεπτεμβρίου 1955, ἀπό τά ὁποῖα ξεκίνησε ὁ ξεριζωμός καί ἡ συρρίκνωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, δέν ἦσαν ἕνα τυχαῖο καί μεμονωμένο γεγονός. Ἦταν αποτέλεσμα μακροχρονίου σχεδιασμοῦ, τόν ὁποῖο τηρεῖ ἀπαρέγκλιτα τό τουρκικό κράτος στά ἐθνικά του θέματα, παρά τή συνεχῆ ἐναλλαγή κυβερνήσεων. Ἀπό τό 1914, ὅταν ἄρχισε ἡ γενοκτονία τῶν Μικρασιατῶν, καί μέ ἀποκορύφωμα τό 1919, ὅταν ἄρχισε ἡ γενοκτονία 350.000 Ἑλλήνων Ποντίων, μέχρι καί σήμερα ἡ πολιτική τοῦ τουρκικοῦ ἐθνικισμοῦ ἔχει δύο σταθερούς ἄξονες: α) Τή δημιουργία ὁμοιογενοῦς ἐθνικοῦ κράτους μέ τήν ἐξόντωση ἤ ἐκδίωξη τῶν Χριστιανικῶν μειονοτήτων (Ἑλλήνων, Ἀρμενίων, Ἀσσυρίων κἄ.). β) Τήν ἐπέκταση τῆς στρατιωτικῆς, οίκονομικῆς καί πολιτικῆς ἐπιρροῆς τῆς Τουρκίας πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις καί κυρίως πρός τόν ἐδαφικό χῶρο τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ἡ εἰσβολή τοῦ Ἀττίλα στήν Κϋπρο τό 1974.

Στήν ἐπίτευξη τῶν τουρκικῶν στόχων δυστυχῶς ἔχει βοηθήσει κατά καιρούς ἡ ἀφέλεια, ἡ ἱστορική ἀμνησία καί ἡ ἐσφαλμένη κρίση τῆς ἑλληνικῆς πλευρᾶς. Κάθε ὑποχώρησή μας δέν ἐκλαμβάνεται ἀπό τήν Ἄγκυρα ὡς φιλική σχέση μεταξύ γειτόνων, ἀλλά ὡς ἔνδειξη ἀδυναμίας. Ἡ Τουρκία εἴτε ὡς Ὀθωμανική εἴτε ὡς Νεοτουρκική εἴτε
ὡς Κεμαλική εἴτε ὡς Νεο-οθωμανική τῆς σημερινῆς περιόδου ἀποθρασύνεται κάθε φορά πού οἱ ἁρμόδιοι γιά τίς τύχες τοῦ Ἑλληνισμοῦ δείχνουν ἀδυναμία καί ὑποχωρητικότητα. Αὐτό μᾶς δείχνει καί ἡ προϊστορία τῶν Σεπτεμβριανῶν τοῦ 1955. Θυμίζω τά ἱστορικά γεγονότα:

Κατά τήν περίοδο 1928-1932 ὁ Ἐλ. Βενιζέλος καλλιέργησε τήν ἑλληνοτουρκική φιλία μέ τόν Κεμάλ Ἀτατούρκ. Ἡ ἀνταμοιβή μας ἦταν τό «βαρλίκ βεργκισί». Δηλαδή κατά τή διάρκεια τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οἱ πολυάριθμοι Ἕλληνες τῆς Πόλης φορολογήθηκαν ὑπέρογκα καί ἄδικα.Ὅποιος δέν μποροῦσε νά πληρώσει ἀπεστέλλετο σέ κάτεργα γιά καταναγκαστικά ἔργα καί πολλοί πέθαναν ἀπό τίς κακουχίες. Τό 1952 ἡ Ἑλλάς σέ ἔνδειξη φιλίας πρός τούς γείτονες ἐπέτρεψε τή λειτουργία τουρκόφωνου Γυμνασίου στή Θράκη μέ τό ὄνομα τοῦ Τούρκου Προέδρου τῆς Δημοκρατίας Τζελάλ Μπαγιάρ καί –κακῶς ὡς ἀπεδείχθη- ἀνάγκασε ὅλους τούς Μουσουλμάνους τῆς Δυτικῆς Θράκης νά μαθαίνουν τήν τουρκική γλῶσσα. Ἡ ἀνταμοιβή μας ἦταν τά Σεπτεμβριανά τοῦ 1955. Ἡ ἱστορία ἔχει καί συνέχεια. Τό 1999, μετά τόν φονικό σεισμό στήν Κωνσταντινούπολη, ὁ λαός μας ἐπέδειξε τή χριστιανική ἀλληλεγγύη του καί κάποιοι ὑπεριασιόδοξοι καλλιέργησαν τήν λεγόμενη «διπλωματία τῶν σεισμῶν» μέ τήν ἐλπίδα νά ἐπιτύχουν βελτίωση τῶν σχέσεων. Ἡ ἀνταμοιβή μας ἦλθε στά ἀμέσως ἑπόμενα χρόνια μέ τίς συνεχεῖς ἀμφισβητήσεις τῶν ἐδαφικῶν, θαλασσίων καί ἐναερίων δικαίων μας, μέ προκλήσεις στή Δ. Θράκη, μέ τήν προβολή τῆς θεωρίας τῶν δύο κρατῶν στήν Κύπρο καί μέ τόν Νέο Ὀθωμανισμό τῶν κ.κ.Ἐρντογάν καί Νταβούτογλου.

Κάτι πού πρέπει πάντα νά προσέχουμε εἶναι ἡ συνήθης τουρκική τακτική τῆς «προβοκάτσιας», δηλαδή τῶν σκηνοθετημένων ἐπεισοδίων. Τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1955 ὅλα ἄρχισαν ὅταν ἐξερράγη μία βόμβα στόν αὐλόγυρο τοῦ Τουρκικοῦ Προξενείου στή Θεσσαλονίκη, τό ὁποῖο θεωρεῖται ὡς ἡ οἰκία πού γεννήθηκε ὁ Κεμάλ Ἀτατούρκ. Σέ ἐλάχιστες ὧρες οἱ ἐφημερίδες στήν Κωνσταντινούπολη κυκλοφόρησαν μέ πηχυαίους τίτλους, ἄρα κάποιος τούς εἶχε προειδοποιήσει. Ὁ ὄχλος ἐφοδιάσθηκε μέ ὁμοιόμορφους ξύλινους λοστούς, ἄρα κάποιο συντονιστικό κέντρο ὐπῆρχε πίσω ἀπό τό σπάσιμο τῶν ἑλληνικῶν καταστημάτων, τους βιασμούς και τή θανάτωση τοῦ μοναχοῦ Χρυσάνθου. Ὅπως ἀπεδείχθη τή βόμβα τήν εἶχε βάλει σκοπίμως ἕνας ὑπάλληλος τοῦ Τουρκικοῦ Προξενείου, ὁ ὁποῖος μετά ἀπό λίγες δεκαετίες ἀνταμείφθηκε μέ τή θέση τοῦ Νομάρχη στήν Τουρκία! Ἡ μέθοδος τῆς σκηνοθεσίας ἐπανελήφθη καί τόν Ἰανουάριο τοῦ 1996, ὅταν ἡ δῆθεν τυχαία προσάραξη ἑνός τουρκικοῦ φορτηγοῦ πλοίου ὁδήγησε στήν κρίση τῶν Ἰμίων.

Ἡ τουρκική ἐξωτερική πολιτική χρησιμοποιεῖ ὁρισμένες σταθερές μεθόδους, γι’αὐτό καλό εἶναι νά μελετοῦμε τήν ἄλλη πλευρά καί νά προλαμβάνουμε ὅσα μποροῦμε. Ὡς Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι καί δημοκρατικοί πολίτες δέν ἔχουμε μίσος ἤ ἐχθρότητα πρός τόν απλό Τοῦρκο πολίτη. Ἔχουμε ὅμως σοβαρές ἐνστάσεις καί ἀνησυχίες ὅταν διαβάζουμε τίς σαφεῖς καί δημοσιευμένες δηλώσεις τῶν ὀπαδῶν τοῦ Νέου Ὀθωμανισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τήν ἐπίσημη πολιτική τῆς Ἄγκυρας σήμερα. Ὅπως παρατηρεῖ εὔστοχα ὁ Τουρκολόγος Καθηγητής Νεοκλῆς Σαρρῆς οἱ Τοῦρκοι προαναγγέλλουν δημοσίως τά σχέδια καί τίς ἀπειλές τους. Διαβάζουμε, λοιπόν, τά σχέδια τοῦ Ὀθωμανισμοῦ στό βιβλίο τοῦ Τούρκου Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν Ἀχμέτ Ντααβούτογλου, τό ὁποῖο μεταφράσθηκε καί στά ἑλληνικά. Λέγεται «Τό Στραηγικό Βάθος-Ἡ Διεθνής θέση τῆς Τουρκίας» καί ἐξεδόθη στήν Ἀθήνα τό 2010 ἀπό τίς ἐκδόσεις ΠΟΙΟΤΗΤΑ. Ἡ ἀρχική ἔκδοση ἔγινε στά τουρκικά τό 2001. ὁ Νταβούτογλου, Πανεπιστημιακός καί Διεθνολόγος πέραν τῆς σημερινῆς του ἰδιότητας, πιστεύει ὅτι ἡ Τουρκία πρέπει νά ἔχει ἔντονη καί πολύμορφη παρουσία στά Βαλκάνια, στόν Καύκασο καί στή Μέση Ἀνατολή, νά ἐνταχθεῖ στήν Εὐρώπη παραμένοντας μία ἡγετική δύναμη στόν Ἰσλαμικό κόσμο, νά διατηρήσει τόν στρατό της στήν Κύπρο ἔστω κι ἄν δέν μείνει οὔτε ἕνας τουρκοκύπριος, νά διδάξει πόσο καλή ἦταν ἡ Ὀθωμανική περίοδος γιά τούς ὑποδούλους λαούς καί νά ἀξιοποιήσει τίς μουσουμανικές κοινότητες καί μειονότητες τῆς περιοχῆς ὥστε νά παρεμβαίνει δυναμικά. Εἶναι χαρακτηριστικό τό ἀπόσπασμα τοῦ Νταβούτογλου, μέ τό ὁποῖο ὁμολογεῖ ὅτι αὐτά πού ἔκαναν στήν Κύπρο θέλουν νά τά ἐπαναλάβουν καί στήν ἑλληνική Θράκη. Γράφει στή σελίδα 200 τά ἑξῆς:

«Οἱ δύο σημαντικοί βραχυπρόθεσμοι καί μεσοπρόθεσμοι στόχοι τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῆς Τουρκίας στά Βαλκάνια εἶναι ἡ ἰσχυροποίηση τῆς Βοσνίας καί τῆς Ἀλβανίας μέσα σ’ἕνα πλαίσιο σταθερότητας καί ἡ δημιουργία ἑνός διεθνοῦς νομικοῦ πλαισίου πού θά θέσει ὑπό τήν προστασία του τίς ἐθνικές μειονότητες τῆς περιοχῆς. Στό νομικό αὐτό πλαίσιο ἡ Τουρκία πρέπει νά ἐπιδιώκει συνεχῶς τήν ἐξασφάλιση ἐγγυήσεων πού θά τῆς παρέχουν τό δικαίωμα παρέμβασης στά ζητήματα πού ἀφοροῦν τίς μουσουλμανικές μειονότητες τῶν Βαλκανίων. Ἡ νομιμότητα τῆς ἐπέμβασης τῆς Κύπρου (σ.σ. ἐννοεῖ τόν Ἀττίλα τοῦ 1974), πού ἀποτελεῖ ἕνα ἐντυπωσιακό παράδειγμα στή σύγχρονη ἐποχή, κατέστη δυνατή ἐντός ἑνός τέτοιου εἴδους νομικοῦ πλαισίου»!

Αὐτή εἶναι ἡ σκληρή πραγματικότητα καί ἄν θέλουμε νά μήν ἐπαναληφθοῦν τά Σεπτεμβριανά τοῦ 1955 καί ὁ Ἀττίλας τοῦ 1974 ὀφείλουμε νά σταματήσουμε τίς μονομερεῖς ὑποχωρήσεις μας (π.χ. ἀφελληνισμένα σχολικά βιβλία) καί τίς γλυκανάλατες «ἑλληνοτουρκικές προσεγγίσεις» πού ἐνθαρρύνουν τόν Νέο Ὀθωμανισμό.

.

5 comments

Επισκέπτης 5 September 2010 at 17:44

Την τακτική της εθνοκάθαρσης, βιώνει σήμερα ο ελληνισμός της Β. Ηπείρου. Ουδείς ενδιαφέρεται εκ των κυβερνώντων. Αλλά μήπως ενδιαφερόμαστε κι εμείς, σαν λαός;

Reply
imago 6 September 2010 at 08:04

“Ὡς Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι καί δημοκρατικοί πολίτες δέν ἔχουμε μίσος ἤ ἐχθρότητα πρός τόν απλό Τοῦρκο πολίτη.”

Η ηττοπάθεια, μοιρολατρεία και ενδοτικότητα της ελληνικής πλευράς στηρίζονται σε δύο, αφελείς μεν, διαδεδομένες δε, προσεγγίσεις.

Η πρώτη είναι η εκτίμηση, ότι για όλα αυτά τα οποία συμβαίνουνε δεν φταίει ο “απλός τουρκικός λαός” αλλά η πολιτική του ηγεσία. Όμως η πολιτική η οποία ακολουθείτε, αποτελεί στην ουσία ιστορική συνέχεια από την εποχή των πρώτων (βίαιων πάντα) εξισλαμισμών στην Μικρά Ασία, είναι λοιπόν άμεσα συνδεδεμένη με την νοοτροπία του τουρκικού λαού, ο οποίος από την στιγμή την οποία δεν είναι σε θέση να δημιουργήσει πολιτισμό και οικονομία, είναι καταδικασμένος να αρπάζει και να σκοτώνει προς επιβίωση.

Η δεύτερη είναι η αντίληψη την οποία έχουμε για την εξωτερική πολιτική, η οποία κατ’ εμάς οφείλει να ασκείται στην βάση ηθικών κριτηρίων (Ορθοδοξία, Δημοκρατία κ.ο.κ.) και όχι εθνικών συμφερόντων. Φθάνουμε δε πολλάκις στο κωμικοτραγικό σημείο να υποτάσσουμε την εθνική μας κυριαρχία, σε έναν ιδεώδη στόχο διαφύλαξης της ειρήνης και ασφάλειας στην περιοχή, στόχος ο οποίος μπορεί ωστόσο να επιτευχθεί μόνο από αυτόν, ο οποίος έχει αρχικά καί την ισχύ αλλά καί την βούληση να τον αντιστρατευθεί. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το κυπριακό. Πολλές κυβερνήσεις σχηματίζονται και πέφτουνε ανάλογα με την πολιτική την οποία προτείνουνε για την επίλυσή του. Το κυπριακό όμως δεν είναι ηθικό ζήτημα, ούτε κατά βάση πολιτικό. Είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής και μπορεί στην ουσία να επιλυθεί αποκλειστικά και μόνο από αυτόν ο οποίος εισέβαλλε και (εξακολουθεί) να κατέχει!

Reply
nectos 6 September 2010 at 09:41

Τα τραγικά γεγονότα του Σεπτεμβρίου του 1955 είναι το κλειδί για να καταλάβουμε ότι ο Τούρκος
δεν γίνεται και ότι πάντα θα χρησιμοποιεί την υποστήριξη της Αλβανίας και των Σκοπίων για να
πετύχει την αυτονόμηση της Δυτ.Θράκης και την διχοτόμηση του Αιγαίου.
Εμείς πρέπει να καλλιεργούμε μέσω της εκπαίδευσης την αληθινή ιστορία στα παιδιά μας,να
οργανώσουμε αξιοκρατικά και ανταγωνιστικά την οικονομία μας και τον πολιτισμό μας ώστε να
βελτιώσουμε την απόδοση του ορθόδοξου τόξου και να φτιάξουμε ισχυρές ένοπλες δυνάμεις για να
καταλάβουν οι Τούρκοι ότι η διεκδίκηση ελληνικών εδαφών είναι αδύνατη.
Νεκτάριος Κατσιλιώτης
Ιστορικός-Εκδότης

Reply
Antonis L. 6 September 2010 at 12:27

Το τότε κεμαλικό κράτος σήμερα μεταλλάχθηκε σε ισλαμικό με προς τα μέσα και προς τα έξω απατηλά ανθρωπιστική πρόσοψή. Η στρατηγική του νεο-οθωμανισμού αποτελεί προέκταση αλλά και ολοκλήρωση του κεμαλισμού. Στοχεύει στην ανάδειξη της Τουρκίας σε περιφερειακή υπερδύναμη. Χρησιμοποιεί την τακτική της οικονομικής και πολιτισμικής διείσδυσης στις γειτονικές της χώρες, και για αυτό ακριβώς θεωρείται πιο ύπουλη.
Εμείς οι Πολίτες δεν πρέπει να εφησυχάζουμε με κάποιες παραχωρήσεις του Τουρκικού Κράτους προς την Ομογένεια και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Όλες θα αποτελέσουν διαπραγματευτικά χαρτιά της Τουρκίας για πολύ σημαντικότερες παραχωρήσεις ελληνικών δικαιωμάτων.

Για αυτό, εμείς αλλά και ολόκληρος ο Ελληνισμός πρέπει να επαγρυπνούμε και να δίνουμε καθημερινά τη μάχη μας.
Για τη δικαίωση των προγόνων μας αλλά και ως παρακαταθήκη για τις μέλλουσες γενιές.

Reply
Δημήτριος Π. 30 September 2010 at 04:12

Ελπίζω να μου επιτρέψεις να συμφωνήσω απόλυτα με τα όσα λες, εκτός από ένα με το οποίο θα διαφωνήσω κάθετα: “Το ‘Κυπριακό’ μπορεί στην ουσία να επιλυθεί αποκλειστικά και μόνο από αυτόν που εισέβαλλε, κλπ.” Σε καμμία περίπτωση δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο. Και αυτό διότι η Τουρκία το έχει δηλώσει κατηγορηματικά και διαχρονικά (εσχάτως δε και δια στόματος Νταούτογλου) ότι από την Κύπρο “με το καλό” δεν πρόκειται να φύγει, μακάρι τι, ούτε στον αιώνα τον άπαντα. Η (μισή σχεδόν) Κύπρος χάθηκε με πόλεμο όπου η Ελλάδα -ουσιαστικά- δεν πολέμησε. Αν τότε η Ελλάδα πολεμούσε , η Τουρκία θα υφίστατο μια πανωλεθρία τόσο ανεπανάληπτη που δεν θα ξανατολμούσε να κάνει “κιχ” για κάνα αιώνα και βάλε. Δυστυχώς η ιστορική πορεία Τούρκων και Ελλήνων από την μάχη του Μαντζικέρτ (1071 μ.Χ.) και μετά και μέχρι τον θάνατο του Ηλιάκη (και βλέπουμε ποιό θα είναι το επόμενο) είναι δύο τροχιές παράλληλες που κάθε τόσο παρεκλίνουν κάθετα προς την άλλη και τέμνονται. Το πρόβλημα είναι ότι η τελευταία φορά που η τομή αυτή απέβη νικηφόρα για τον Ελληνισμό είναι το έπος του 1912-’13. Από ‘κει και μετά η Ελλάδα συνήθως ή υποχωρεί ή ηττάται. Στην Κύπρο το 1974 ηττήθηκε ο Ελληνισμός διότι προδόθηκε από την πολιτική και στρατιωτική του ηγεσία. Αντιθέτως οι τούρκοι έχουν να περηφανεύονται για τους πολιτικούς και στρατιωτικούς τους. Και για να μην κουράζω, η Κύπρος χάθηκε με πόλεμο. Μόνο με πόλεμο μπορεί να κερδηθεί πίσω και με μια παράλληλα δραστήρια όσο και ευρηματική διπλωματική δράση. Αυτά τα δύο όμως (ισχυρός στρατός και στιβαρή διπλωματία) απαιτούν οικονομική άνεση κάτι που η Έλλάδα του ΔΝΤ/μνημονίου ως χώρα ΔΕΝ διαθέτει. Συμπερασμα: Κάποιοι-κάπου-κάποτε βρεθήκανε και αποφασίσανε να τελειώνουνε με το θέμα Ελλάδα-Έλληνες-Ελληνισμός. Η Κύπρος ήταν μόνο μέρος της παρτίδας, σαν ένα “άνοιγμα” στο σκάκι, πώς λέμε “Ναπολεόντιο” ε αυτό είναι το “Οθωμανικό”. Αυτή την στιγμή βιώνουμε την κυρίως επίθεση, σε πλήρη εξέλιξη, και πολύ φοβάμαι ότι Έλληνες όπως εγώ που διάγουμε την 5η δεκαετία της ζωής μας έχουμε μπροστά μας αρκετό χρόνο ακόμα ώστε να “απολαύσουμε” εν πλήρει διαύγεια νου και το αναπόφευκτο “ματ”. Όπερ κατ’ εμέ σημαίνει, η Ελλάς (όπως την ξέραμε) “τετέλεσται” μέσα στα επόμενα 20, άντε 30 το πολύ χρόνια.

Reply

Leave a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.