«Συνωστισμός οστών» από τον Κεμάλ σε Γάλλους το 1924!! (New York Times)

Καθόλου περίεργη δὲν εἶναι ἠ εἴδηση. Ἡ Γαλλική Δημοκρατία ἦταν ἡ πρώτη ἀπὸ τὶς «Συμμάχους» τῆς Ἑλλάδος στὸν Πρῶτο Παγκόσμιο Πόλεμο πού συνῆψε συμφωνία μὲ τὴν Κεμαλικὴ Τουρκία τὴν 9η Μαρτίου 1921 [Καλὴ ἰδέα θὰ ἦταν νὰ ἑορτάζεται ἡ ἐπέτειός της ὡς ἡμέρα τῆς Ἑλληνογαλλικῆς καὶ τῆς Γαλλοελληνικῆς φιλίας]. Τέσσαρες μῆνες πρωτύτερα οἱ Ἕλληνες ψηφοφόροι εἶχαν καταψηφίσει τὸν Ἐλευθέριο Βενιζέλο καὶ εΐχε ἀρχίσει ἡ ἀποχουντοποίηση ἀπὸ τὴν Γαλλόδουλη χούντα πού εἶχε ἐπιβάλει ἐκεῖνος. Ὀ Βασιλεύς Κωνσταντῖνος, εϊς πεῖσμα τῶν Συμμάχων εΐχε ἐπανέλθει μὲ δημοψήφισμα στὸν θρόνο του. Ἐπειδὴ δέ, οἱ Σύμμαχοι δὲν ἀνεγνώριζαν τὸν «Γερμανόφιλο» βασιλέα, ἡ κυβέρνηση προσπάθησε νὰ τοὺς προσφέρει διάφορες ἐκδουλεύσεις, οἱ ὁποῖες δέν ἧταν πρὸς τὸ ἀπόλυτο συμφέρον τῆς χώρας, προκειμένου νὰ ἀποσπάσει τὴν ἀναγνώρισή τους καὶ νὰ σταματήσει ἡ διπλωματικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἀπομόνωση τῆς χώρας. Ματαίως ! Ἡ κυβέρνηση, λοιπόν, κατέληξε στὴν μοιραία ἀπόφαση νὰ ἀπορρίψει καὶ νὰ ἀποκρύψει ἀπὸ τὸν λαὸ τὶς ἐπανειλλημένες προτάσεις συμβιβασμοῦ τῶν Συμμάχων ( μὲ συνενόχους στὴν ἀπόκρυψη καὶ τὴν ἀπόρριψη τοὺς Φιλελευθέρους τοῦ Βενιζέλου πού ἤλπιζαν νὰ γίνουν ἐκεῖνοι ἀρχηγοὶ τοῦ κόμματος στὴν θέση του !) καὶ νὰ στηρίξει τὸ πᾶν στὴν «Ἑλληνικὴν λόγχην». Ἤλπιζε ὅτι ἡ στρατιωτικὴ ἐπιτυχία θὰ παρέσυρε τοὺς Συμμάχους, θὰ συνεσπείρωνε τὸν λαὸ γύρω της (καὶ θὰ ἀπεδείκνυε, παρεμπιπτόντως, ὅτι μποροῦσαν οἱ πολιτικοὶ ἀντίπαλοι τοῦ Βενιζέλου νὰ ξεπεράσουν σὲ ἐθνικὰ ἐπιτεύγματα τὸν Βενιζέλο).
Ἐλαφρυντικὰ γιὰ τὴν θέση τῶν Συμμάχων εἶναι ὅτι, ἂν καὶ νικητές, ἦταν στὴν οὐσία σὲ χειρότερη κατάσταση ἀπὸ ὑλικῆς καὶ ἠθικῆς πλευρᾶς ἀπὸ τὴν ἡττημένη Τουρκία καὶ ἦταν φυσικὸ νὰ τρέφουν αντιπάθεια πρὸς τὴν Ἑλλάδα, ἡ ὁποία, ἂν καὶ εἶχε καταφάει πολυτίμους πόρους πού τῆς προσέφεραν γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσει στὴν πόλεμο, εἶχε καταφέρει νὰ τὴν βγάλει πολύ φθηνά σὲ σύγκριση μὲ τοὺς ἄλλους νικητές.
Εἶναι προφανές ὅτι ἡ ἱστορία τῆς συγκεκριμένης ἱστορικῆς περιόδου προσφέρει πολύ ἐνδιαφέρον πεδίο γιὰ συγκρίσεις μὲ τὴν σημερινή, ἰδίως γιὰ τὴν ἀποτίμηση τοῦ κόστους τῆς οἰκονομικῆς καὶ διπλωματικῆς ἀπομονώσεως. Ἂς ἐλπίσουμε ὅτι ἡ μεγάλη ἰδέα τῆς δικῆς μας ἐποχῆς, ἡ ἰσότιμος συμμετοχὴ στὴν Εὐρωπαϊκὴ (καὶ τὴν παγκόσμιο) οἰκογένεια, δέν θά ἔχει τὴν τύχη τῆς ἄλλης Μεγάλης Ἰδέας, ἡ ὁποία ἔπεσε θῦμα τῶν «ὑπερδημοκρατῶν», τῶν «ὑπερπατριωτῶν» καὶ τῶν «ὑπερκυβερνητῶν». Καὶ δὲν ἧταν ἡ Μεγάλη ἰδέα τὸ μεγαλύτερο θῦμα …

“Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του 20ου αιώνα κατά άμαχου πληθυσμού, υπήρξε η σφαγή και η πυρπόληση της Σμύρνης από τους νικητές του ελληνοτουρκικού πολέμου (1919-1922).

Το ζήτημα αυτό, που αποσιωπήθηκε εντέχνως στην Ελλάδα (της οποίας οι κυρίαρχες ελίτ είχαν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την εξέλιξη αυτή) διχάζει έως σήμερα τους Νεοέλληνες ιστορικούς.

Στο θέμα αυτό, με βάση τις τουρκικές πηγές, είναι αφιερωμένο το ιστορικό δισέλιδο της “Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας”, στις 22/9/2013, (ένθετο Plus).

Επίσης σε κείμενο του Ι.Θεοφανίδη παρουσιάζεται το πως σταμάτησε η σφαγή και γιατί ο Μουσταφά Κεμάλ επέτρεψε την αναχώρηση των Μικρασιατών….”