Tuesday 26 March 2024
Αντίβαρο
Βασίλειος Μαρκεζίνης Ομιλίες/Συνεντεύξεις

Βασίλειος Μαρκεζίνης: Κατρακυλάμε συνεχώς στα εθνικά θέματα

Κατά
τον Βασίλειο Μαρκεζίνη η προπαγάνδα ξένων αλλά και Ελλήνων, η οποία
έχει δημιουργήσει αυτό το «κόμπλεξ» ενοχής και κατωτερότητας που μας
διακατέχει απέναντι στην Τουρκία, πρέπει να ξηλωθεί.

Με
την προειδοποίηση ότι, «από την απαράδεκτη συναινετικότητα, κυλάμε στην
εύκολη παράδοση» ο ακαδημαϊκός Βασίλειος Μαρκεζίνης παρεμβαίνει στις
πολιτικές εξελίξεις με τη συνέντευξή του στο «Εθνος της Κυριακής». Ο
γνωστός ακαδημαϊκός, απαντώντας στις ερωτήσεις που θέσαμε υπόψη του,
περιγράφει το δυσμενές πλαίσιο που διαμορφώνεται για τα εθνικά ζητήματα,
υποβάλλει προτάσεις και απευθύνεται προς την κοινή γνώμη, με το μήνυμα
ότι το μνημόνιο δεν σημαίνει και αποδοχή απεμπόλησης κυριαρχικών
δικαιωμάτων.

Συνέντευξη στο Νίκο Μελέτη 

Τέσσερα χρόνια μιλάτε και γράφετε με κεντρικό μοτίβο την ιδέα ότι
η εξωτερική μας πολιτική δεν είναι ελληνική αλλά ξενοκίνητη. Πού
στηρίζετε αυτήν τη μελαγχολική σκέψη;

Σε τέσσερα επιχειρήματα.

Πρώτον: στο γεγονός ότι, ενώ η Αμερική μάς χαρακτηρίζει συνεχώς
«στρατηγικούς εταίρους», δεν παύει ούτε στιγμή να κινείται εναντίον των
συμφερόντων μας. Θυμηθείτε τον ρόλο της στα Ιουλιανά, στη δικτατορία,
στην επιχείρηση της Κύπρου το ’74, στην προσπάθεια να εμποδίσει τον
ερχομό του Ανδρέα το ’81, στον πόλεμο κατά της Σερβίας, στη βοήθεια προς
την πΓΔΜ (ακόμα και στη σύνταξη των επιστολών των Σκοπιανών προς την
ελληνική κυβέρνηση), στην αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου (με όλες τις
συνέπειες που αυτή μπορεί να έχει μια μέρα για εμάς), στις συνεχείς
προσπάθειες να εμποδίσει τις πρωτοβουλίες μας στο πεδίο των αγωγών, στα
εμπόδια που έθεσε στην πρόθεσή μας να προμηθευτούμε ρωσικούς οπλισμούς.
Θυμηθείτε, λοιπόν, αυτές και τόσες άλλες περιπτώσεις και θα δείτε πόσο
αφερέγγυα, κυνική και αδίστακτη είναι η «φίλη» αυτή χώρα στις δημόσιες
σχέσεις της. Οποιος θεωρεί άδικη αυτή την κρίση, ας διαβάσει την
Wikileaks
για να δει τους Αμερικανούς μέσα από τα δικά τους λόγια!

Δεύτερον: φοβάμαι όμως ακόμη περισσότερο εκείνους τους Ελληνες –
πολιτικούς, δημοσιογράφους και κρατικά επιδοτούμενους (απαράδεκτο σε
στιγμές μεγάλης φτώχειας) οργανισμούς (ως, π.χ., το ΕΛΙΑΜΕΠ) που πείθουν
τον εαυτό τους ότι συμφέρει την πατρίδα τους να είναι οι ίδιοι αρεστοί
(αν όχι, ίσως, και υποχωρητικοί) στους Αμερικανούς. Οι κυνικά
διακείμενοι θα μπορούσαν να διατυπώσουν τη γνώμη ότι οι φαντασιώσεις
αυτές δεν διαφέρουν και τόσο από την εγκληματική άγνοια του συμφέροντος
της πατρίδας μας, αλλα ας το αφήσουμε αυτό γι’ άλλη συζήτηση.

Τρίτον: φοβάμαι την αυξανόμενη λαιμαργία των Τούρκων, ορατή σε όλα τα
σύγχρονα πεδία δράσης τους και γνωστή υπό το όνομα «νεο-οθωμανισμός», η
οποία λαμβάνει τρομακτική υποστήριξη από τους Αγγλοσάξoνες.

Τέλος, με ανησυχεί η (επιτυχημένη) επικοινωνιακή πολιτική της
παρούσας κυβέρνησης, η οποία χρησιμοποιεί την οικονομική κρίση τόσο ως
μοχλό εκφοβισμού και πειθάρχησης των δυστυχούντων συμπολιτών μας όσο και
ως δικαιολογία για μια πιθανή απεμπόληση των εθνικών δικαιωμάτων μας.
Και αν τολμήσει κάποιος να διατυπώσει άλλη σκέψη, αμέσως θα τον
«λεκιάσουν» ως φιλοπόλεμο. Αυτή δεν είναι δημοκρατία, είναι τρομοκρατία!

Αναφέρεστε σε κάτι συγκεκριμένο;

Σε δύο χτυπήματα που προβλέπω ότι θα έλθουν απανωτά.

Το πρώτο το προβλέπω εδώ και καιρό. Αναφέρομαι στη συνεκμετάλλευση
στο Αιγαίο. Το δεύτερο είναι το μειονοτικό «θέμα» στη Θράκη, το οποίο
σιγά σιγά μεταμορφώνεται σε «πρόβλημα» πρώτου μεγέθους, αν και λίγοι το
καταλαβαίνουν και ακόμη λιγότεροι θέλουν καν να το σκέφτονται!

Για περισσότερες λεπτομέρειες ως προς το πρώτο θέμα, παραπέμπω στο
αποκαλυπτικό άρθρο των κ. Λυγερού και Κωνσταντακόπουλου στον «Κόσμο του
Επενδυτή» της 27ης Νοεμβρίου 2010, σχετικά με «άκρως απόρρητο» κείμενο
του υπουργείου Εξωτερικών, το περιεχόμενο του οποίου και ο δημόσια μη
γνωστός τρόπος γενέσεώς του, όμως, είναι ενδεικτικά του πώς δουλεύει (ή
δεν δουλεύει) το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών. Επιπλέον, η υβριστική
αντίδραση του εκπροσώπου του τελευταίου αποδεικνύει -για πολλούς- ότι ο
συντάκτης του κειμένου ευθαρσώς προειδοποίησε τους διαπραγματευτάς μας
για τους κινδύνους που συνεπάγονται για τα εθνικά συμφέροντα αυτά που
συζητούν με τους Τούρκους.

Για το «Θρακικό Πρόβλημα» παρατηρώ τρία πράγματα.

Πρώτον: το θέμα των μειονοτικών ομάδων της Θράκης – και υπενθυμίζω ότι
είναι τρεις, όχι μία – όπως άλλωστε και το θέμα της πΓΔΜ, το έχουμε
κάνει πιο δυσχερές εμείς οι Ελληνες, είτε με το να αφήνουμε την
κατάσταση να χειροτερεύει μόνη της με την πάροδο του χρόνου είτε με το
να ενεργούμε οι ίδιοι με κομματικά ή προσωπικά κριτήρια. Περαιτέρω, με
το να φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε σε μειονοτικές ομάδες δικαιώματα που
επιβάλλουν όχι μόνο οι διεθνείς μας υποχρεώσεις αλλά και ο ίδιος ο
πολιτισμός μας και συγχρόνως να είμαστε εξαιρετικά ενδοτικοί στις
δραστηριότητες του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής.

Δεύτερον: δεν βλέπω, αλλά και αμφιβάλλω εάν υπάρχουν σχέδια για το
μέλλον, όταν οι Τούρκοι, έχοντας (με τη βοήθειά μας) «λύσει» τα
προβλήματά τους στο Αιγαίο, στρέψουν την προσοχή τους στη Θράκη, όπως
μας έχει ήδη προειδοποιήσει ο κ. Νταβούτογλου.

Είναι αίσχος πλην όμως αληθές το να πει κανείς ότι μια τέτοια εξέλιξη
(εμμέσως) ενθαρρύνεται από το ελληνικό κράτος το οποίο συνεχώς: (α)
παραχωρεί τις εξουσίες του σε θεσμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης χωρίς να
διασφαλίσει ότι ακραίοι κύκλοι που κινούνται στους κόλπους και των
κομμάτων δεν θα τους μετατρέψουν σε θεσμούς «αυτονομίας» ειδικά σε
περιοχές που τους ευνοεί η συγκέντρωση πληθυσμού, (β) παραβλέπει τη
δημογραφική εξέλιξη στην περιοχή, η οποία ΔΕΝ ευνοεί τους Ελληνες
χριστιανούς.

Λαμβανομένων υπόψη των ανωτέρω, πόσος άραγε χρόνος θα χρειαστεί
προτού οι Τούρκοι αρχίσουν να μιλούν περί «αυτόνομου» ή «ανεξάρτητου
κρατιδίου (το οποίο σε πρώτη φάση θα περιλαμβάνει τις ελληνικές
μουσουλμανικές περιοχές και σε δεύτερη θα προσθέσει τους γειτονεύοντες
μουσουλμάνους της Βουλγαρίας) με βάση τις αρχές του Κοσσυφοπεδίου;
Βεβαίως, τις αρχές αυτές οι Αγγλοσάξονες τις απορρίπτουν όταν δεν τους
συμφέρουν (βλ. αίτημα Σέρβων της Βοσνίας). Σίγουρα, όμως, θα έβλεπαν με
«καλό μάτι» οτιδήποτε ευχαριστούσε τη «φίλη Τουρκία».

Και μία τελευταία σκέψη-ερώτηση: κινδυνολογώ χωρίς λόγο; Οχι. Προειδοποιώ, δεν κινδυνολογώ.

Αλλά, και αν ακόμη το δεύτερο συμβαίνει στα μάτια όσων εξ
επαγγέλματος έχουν την πρόθεση να παρεξηγούν και την ικανότητα να
απλοποιούν, αναλαμβάνω την ευθύνη των απόψεών μου, μια και θεωρώ
αναγκαίο αυτά τα θέματα να συζητηθούν εγκαίρως και ευρέως και να μην
αποφασίζονται από μια κυβέρνηση που, προφανώς πλέον, δεν μπορεί να
υποστηρίξει ότι έχει τη στήριξη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού!

Οι απόψεις σας αυτές πιστεύετε ότι μπορεί να έχουν απήχηση και να βρίσκουν υποστηρικτές;

Θα ήθελα να πιστεύω ότι η καλοζωία, ο καταναλωτισμός και ο υλισμός
της εποχής μας, σε συνδυασμό με τη συμφεροντολογία ενός εν πολλοίς
ανυπόληπτου Τύπου, δεν έχουν διαβρώσει εντελώς τη φιλοπατρία και τη
λεβεντιά της πατρίδας μου. Αλλά, και αν κάνω λάθος, δεν με νοιάζει.
Γιατί υπάρχουν στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου – εξαιρουμένων, βεβαίως, των
φιλοχρήματων οπορτουνιστών – όπου έκαστος κάνει αυτό που του υπαγορεύουν
η συνείδησή του, η παράδοσή του, η φιλοπατρία του και η όση συναίσθηση
καθήκοντος μπορεί να έχει.

Τι σημαίνει αυτό; Aς μην ξεχνάμε ότι μπορεί να υπογράψαμε -καλώς ή
κακώς – το μνημόνιο, που συνεπάγεται απαράδεκτους περιορισμούς στην
άσκηση της οικονομικής μας πολιτικής. Ουδέποτε όμως, εξ όσων γνωρίζω,
υπογράψαμε μνημόνιο που μας αναγκάζει να απεμπολήσουμε τα εθνικά μας
συμφέροντα.

Ως εδώ, λοιπόν, κύριοι και μη παρέκει! Η στιγμή που αυτό το σύνθημα
θα γίνει δεκτό πλησιάζει και θα ακουσθεί τρανταχτά στους δρόμους.

(Ερχονται χτυπήματα σε Θράκη και Αιγαίο)

Για να επανέλθουμε στο Καστελόριζο: η τμηματική, ας την
ονομάσουμε έτσι, διαπραγμάτευση θεωρείτε ότι διευκολύνει την επίλυση των
προβλημάτων των δύο χωρών;

Οχι, για δύο λόγους.

Πρώτον: γιατί πάντα λέγαμε, μέχρις ότου άλλαξε τα πράγματα ο κ.
Σημίτης στη Μαδρίτη, ότι εμείς ένα πρόβλημα παραδεχόμαστε μόνο και αυτό
ήταν το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας. Σταδιακά, η λίστα de facto
διευρύνθηκε, όπως ήθελαν οι Τούρκοι, οι οποίοι ιστορικά πορεύονται «σιγά
σιγά», χωρίς όμως ποτέ να κάνουν πίσω!

Εάν έτσι, λοιπόν, μας κληροδότησαν τα Ιμια και τη Μαδρίτη, τότε
πρέπει και εμείς να διατυπώσουμε τα δικά μας «παράπονα» και αυτά δεν
αφορούν μόνο τα ζητήματα του Πατριαρχείου που εξάλλου είναι θέματα
θρησκευτικών ελευθεριών. Και, ενδεχομένως, θα συμπλήρωνα: «Εφόσον θέλετε
να συμπεριφέρεστε έτσι, δεν βλέπουμε για ποιον λόγο εμείς πρέπει να
σπεύδουμε, όπως κάκιστα πράττει σήμερα ο κ. Δρούτσας (εντείνων την
πολιτική Μπακογιάννη), να πρωτοστατούμε στον ευρωπαϊκό χώρο για την
αποδοχή σας ως πλήρους μέλους της ΕΕ».

Αναφορικά τώρα με το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου, εάν
δεχτούμε να το αποσυνδέσουμε από τα Δωδεκάνησα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι
αργότερα η Τουρκία θα εμφανίσει την περιοχή ως νησίδες που επικάθονται
στην τουρκική υφαλοκρηπίδα, με απώτερο σκοπό να τους αρνηθεί το δικαίωμα
να διεκδικήσουν τη δική τους Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Μπορεί,
δηλαδή, η ελληνική παραχώρηση (σήμερα) να διευκολύνει την Τουρκία
(αύριο) να επικαλεστεί την αρχή της αναλογικότητας, για να αποκτήσει το
υπέδαφος μεγάλης θαλάσσιας περιοχής που από καιρό (και με σχετική
ευκολία) οφείλαμε να είχαμε διεκδικήσει και κατοχυρώσει εμείς.
Εναλλακτικά ή και επιπλέον οι Τούρκοι θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν στο
Καστελόριζο τις ίδιες αρχές που προσπαθούν να μας πείσουν να δεχθούμε ως
βάση του διαμελισμού του Αιγαίου. Οπως, λοιπόν, πρότεινα σε πρόσφατη
επιστολή που έγραψα με τον Ελληνοαμερικανό καθηγητή κ. Καριώτη
, η Ελλάς
πρέπει να προχωρήσει στην οριοθέτηση της ΑΟΖ της, τουλάχιστον με την
Κυπριακή Δημοκρατία.

Λέτε συχνά ότι η «παράδοση» θα παρουσιασθεί στο κοινό ωραιοποιημένη. Πώς το φαντάζεστε ακριβώς;

Πρώτα απ’ όλα θα βασίζεται σε δύο πυλώνες: τα χρήματα και τους φόβους των ταλαιπωρημένων συμπολιτών μας.

Ο πρώτος θα υπερβάλλει πόσο θα ωφεληθούμε από τις γεωτρήσεις.

Ο δεύτερος πυλώνας θα είναι η παρούσα «μουγκαμάρα» των φοβισμένων
Ελλήνων που θα υποστούν καταιγισμό δημοσιευμάτων για το πόσο αναγκαίο
είναι να δώσουμε ένα τέλος σε μια ατυχή σειρά «πολεμικών συρράξεων»
-όπως πρόσφατα και τόσο άστοχα χαρακτήρισε η κυρία Μπακογιάννη την Αλωση
της Κωνσταντινουπόλεως και την Επανάσταση του 1821- που αδίκως οι
«γλαφυροί πατριώτες» -βλέπε φανατισμένοι προγονοί μας- κατ’ επανάληψη
παρερμήνευσαν!

Βεβαίως, τι μπορεί ο «κακόμοιρος» Ελληνας να αντιτάξει σ’ έναν τέτοιο
καλά χρηματοδοτούμενο -γιατί «λεφτά υπάρχουν» για τέτοιες προσπάθειες-
πόλεμο; Θα μπει, λοιπόν, στο καβούκι του, δίκαια θα γίνει ακόμη πιο
κυνικός και, δίκαια πάλι, θα ονειρεύεται την ημέρα που αυτός πια θα
επιβάλλει από τα κάτω τη δίκαιη τιμωρία.

Τι ακριβώς θα κάνατε διαφορετικό από ό,τι πράττει σήμερα ο κ. Δρούτσας;

Εννοείτε τον κ. Παπανδρέου, μια και ο κ. Δρούτσας, ως γνωστόν, είναι ετερόφωτος επιστάτης των πρωθυπουργικών διαταγών.

Πρώτον: θα προκαλούσα -δεν θα απέφευγα- μια δημόσια συζήτηση για όλα αυτά τα θέματα. Το σκότος αρέσει μόνο στους συνωμότες.

Δεύτερον: θα αντέκρουα αυτή την αηδή και συνεχώς προβαλλόμενη φενάκη,
από τις γνωστές επιδοτούμενες δεξαμενές σκέψης ότι η Τουρκία τάχα
άλλαξε και αιφνιδίως μεταβλήθηκε σε επιστήθια φίλη μας.

Τρίτον: θα καθυστερούσα την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ,
επικαλούμενος το συμφέρον της Ευρώπης να μην κληρονομήσει τα προβλήματα
που -καθ’ ομολογίαν του ίδιου του κ. Νταβούτογλου- θα έφερνε μαζί της
μια πλήρης ένταξη.

Τέταρτον: θα προετοίμαζα, με διάφορους τρόπους, τη μονομερή διακήρυξη
των δικαιωμάτων μου στην ΑΟΖ μας και μετά θα προχωρούσα στην οριοθέτησή
της.

Πέμπτον: εν συνδυασμώ με τα ανωτέρω, θα ενίσχυα τις δικές μας
διαπραγματευτικές δυνατότητες, πλησιάζοντας όλους όσοι μπορούν να μας
βοηθήσουν, και δεν θα βασιζόμουν μόνο σ’ αυτούς που μας εγκατέλειψαν στο
παρελθόν.

Εκτον: μαζί με όλα τα προηγούμενα, θα ξαναέδινα στους συμπατριώτες
μου αυτοπεποίθηση, ενισχύοντας την πίστη τους στο παρελθόν τους, την
ιστορία και τη θρησκεία τους, και θα «ξήλωνα» τάχιστα την προπαγάνδα
ξένων αλλά και Ελλήνων, η οποία έχει δημιουργήσει αυτό το «κόμπλεξ»
ενοχής και κατωτερότητας που μας διακατέχει απέναντι στην Τουρκία.

Τέλος, θα προειδοποιούσα τόσο τους ενδοτικούς πολιτικούς όσο και τα
δημοσιοϋπαλληλικά (και επιδοτούμενα) «ακαδημαϊκά δεκανίκια» τους ότι με
την παρούσα συμπεριφορά τους πλησιάζουν το οριακό σημείο όπου η πολιτική
ευθύνη ενδέχεται να μετατραπεί σε ποινική.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&pubid=49734948

.

12 comments

Αρης Δαβαράκης 9 January 2011 at 17:53

Εξαιρετική συνέντευξη. Νομίζω πως στη φράση “θα προκαλούσα -δεν θα απέφευγα- μια δημόσια συζήτηση για όλα αυτά τα θέματα. Το σκότος αρέσει μόνο στους συνωμότες”, συμπυκνώνεται όλη η ουσία. Πρέπει, όπως μπορούμε ο καθένας, να πιέσουμε να ανοίξει αυτός ο διάλογος, να γίνει δημόσιος και να κληθούν όλοι όσοι διαμορφώνουν “πολιτική” να ξεκαθαρίσουν τις θέσεις τους. Και η φράση “Ως εδώ, λοιπόν, κύριοι και μη παρέκει!”, ας γίνει σύνθημα επιτέλους (ακόμα και αν χρειαστεί να παραληφθεί η λέξη “κύριοι” για όσους δεν διεκδικούν τέτοιον τίτλο τιμής αλλά χαϊδεύουν τις κοιλιές τους και ρεύονται, ακόμα, σε κοινή θέα).

Reply
imago 9 January 2011 at 18:50

Εγώ πιστεύω ότι οι “προτάσεις” βρύθουνε εθνικολουμπενολαϊκών συνθημάτων και δεν περιέχουνε απολύτως τίποτε εφαρμόσιμο.

“θα αντέκρουα αυτή την αηδή και συνεχώς προβαλλόμενη φενάκη, από τις γνωστές επιδοτούμενες δεξαμενές σκέψης ότι η Τουρκία τάχα άλλαξε και αιφνιδίως μεταβλήθηκε σε επιστήθια φίλη μας”

Η εξωτερική πολιτική ασκείται έναντι της τουρκίας (ή άλλης χώρας) και όχι για εσωτερική κατανάλωση!

Reply
Καινούριος 9 January 2011 at 21:23

Γιατί βρε γκρινιάρη δεν έχουν τίποτα εφαρμόσιμο; για τις δούμε μία μία τις προτάσεις

1. δημόσια συζήτηση. Δεν είναι εφαρμόσιμο; η μόνη δημόσια συζήτηση που δέχεται εδώ και πολλά χρόνια το Υπουργείο Εξωτερικών (με τη ΦΩΤΕΙΝΗ εξαίρεση της περιόδου Μολυβιάτη, ειδικά επί Σχεδίο Ανάν) είναι τα κείμενα από το ΕΛΙΑΜΕΠ. Κατά τα άλλα ουδέν. Δεν δέχονται τίποτα.

2. αντίκρουση της άποψης ότι η Τουρκία άλλαξε και έγινε φίλη μας. Δεν είναι εφαρμόσιμο; επειδή πρόκειται για αντίκρουση, ας δούμε σε τι εφαρμόσιμο έχει οδηγήσει η άποψη αυτή. Δύο φορές ήρθε εδώ ο Ερντογκάν με παρατρεχάμενούς του, πάνω από 200! εν μέσω κρίσης και δύο φορές τον επισκέφθηκε ο Γιωργάκης μέσα σε χαρές και πανηγύρια. Υπογραφές σε πάνω από 5-6 κεφάλαια πέρυσι την Άνοιξη για θέματα που κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν ασχολείται! Εχθές μόλις πέρα από τις φιέστες στα γήπεδα είχαν τρίωρη συνάντηση μόνο οι δυο τους. Τον καφέ του έλεγε; εδώ μιλάμε ότι γίνεται μαζική συμφωνία για επίλυση όλων των ελληνοτουρκικών εν μία νυκτί και ο ελληνικός λαός είναι υπνωτισμένος στον ύπνο του ΔΝΤ. Και όλα αυτά ακριβώς επειδή πιστεύουμε ότι η Τουρκία έγινε φίλη και βαλθήκαμε να τα λύσουμε όλα σήμερα για να μην έχουμε τίποτα αύριο.

3. καθυστέρηση της εισόδου της Τουρκίας στην ΕΕ. Μα δεν είναι “περίεργο” ότι όλοι οι Ευρωπαίοι έχουν γίνει πια επιφυλακτικοί και η Ελλάδα είναι ο μόνος θιασώτης της Τουρκικής υποψηφιότητας; μέχρι και την Κύπρο πιέζει (ο Δρούτσας) να κάνει πίσω στο road map της Τουρκίας!

4. διακήρυξη δικαιωμάτων ΑΟΖ και οριοθέτησή της! Σοφόν το σαφές. Ξεκάθαρο, συγκεκριμένο και εφαρμόσιμο.

5. ενίσχυση δυνατοτήτων. Αυτό μπορεί να φαίνεται λίγο ασαφές στον πρωτάρη, αλλά όποιος έχει διαβάσει το ελάχιστο τον Μαρκεζίνη αντιλαμβάνεται ότι μιλάει για τη Ρωσία ως τη δύναμη που “μπορεί να μας βοηθήσει” και την Αμερική ως τη δύναμη που “μας εγκατέλειψε στο παρελθόν”. Το δεύτερο σκέλος το αναφέρει μάλιστα και στην ίδια αυτή συνέντευξη!

6. ξήλωμα του κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι στην Τουρκία. Εξίσου σαφές με δεκάδες παραδείγματα των τελευταίων ετών, ειδικά από το 1999 και ύστερα. Δεκάδες, για όσους παρακολουθούν τα γεγονότα.

Το στίγμα του Μαρκεζίνη είναι ξεκάθαρο και άμεσα εφαρμόσιμο. Όσοι μυξοκλαίγονται ή κάνουν ότι δεν το καταλαβαίνουν, ουσιαστικά στηρίζουν το ισχύον ενδοτικό πολιτικό σύστημα, για το οποίο ο Μαρκεζίνης λέει ότι πλησιάζουν στο οριακό σημείο που οι πολιτικές ευθύνες τους θα γίνουν ποινικές. Για ποιο λόγο να στηρίζει κανείς ένα τέτοιο σύστημα, εκτός από την ανικανότητά του να αντιληφθεί τα πράγματα ως έχουν ή εκτός από το αν τρέφεται από αυτό, είναι αδιανόητο πια. Καθαρά τα πράγματα. Τουλάχιστον, ας έδινε μία δική του εναλλακτική. Αλλά το μυκοκλάψιμο δε βοηθά.

Ο Μαρκεζίνης είναι σαφής. Όσοι τον κρίνουν άσχημα ή θα προτείνουν κάτι διαφορετικό ή ανοιχτά θα πουν ότι στηρίζουν το δεδομένο ενδοτικό πολιτικό σύστημα. Απλά τα πράγματα.

Reply
Αρης Δαβαράκης 9 January 2011 at 21:49

Νομίζω πως θα ήταν σαφές και εντιμότατο να πουν αυτό που προτείνεις, Καινούργιε, ακριβώς : ότι στηρίζουν το δεδομένο ενδοτικό πολιτικό σύστημα.

Reply
imago 10 January 2011 at 06:07

Για να τις δούμε λοιπόν:

1. η δημόσια συζήτηση δεν αποτελεί εξωτερική πολιτική, γίνεται μόνο για εσωτερική κατανάλωση.

2. αντίκρουση της άποψης για την συμπεριφορά της τουρκίας επίσης δεν αποτελεί εξωτερική πολιτική, ούτε χρειάζεται να γίνει, γιατί δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας πολίτης, ο οποίος να μην έχει “ενημερωθεί” για τις καθημερινές παραβιάσεις και παραβάσεις των τούρκων.

3. αστειεύεστε μάλλον. Έχετε μήπως την εντύπωση, ότι η τουρκία βρίσκεται στα πρόθυρα της Ε.Ε., για να την καθυστερήσουμε εμείς;

4. Είναι εντελώς γελοίο να πιστεύουμε, ότι με μονομερείς διακυρήξεις εκ μέρους μας μπορεί να υπάρχει εξέλιξη. Το ζητούμενο είναι τί αναγνωρίζουνε οι άλλοι.

5. η Ρωσία δεν κούνησε ούτε δάχτυλο, την ώρα που αμερικανικά βομβαρδιστικά μετέτρεπαν επιλεγμένα σημεία σερβικού εδάφους σε σεληνιακά τοπία. Εξάλλου είδαμε πόσο ενισχύθηκε η θέση της Κύπρου επί Μακάριου, με την πολιτική των “ίσων αποστάσεων”.

6. δεν πρόκειται για κόμπλεξ αλλά για δεδομένα. Το κυριότερο εξ’ αυτών: η τουρκική στρατιωτική δύναμη.

Reply
Επισκέπτης 10 January 2011 at 09:01

Υποχώρηση-σοκ της Λευκωσίας στην Ε.Ε.: Δεν διεκδικεί ευρωπαϊκή αρωγή ως θύμα τουρκικής εισβολής

Σωστά αυτά που λέει ο κ. Μαρκεζίνης, αλλά αυτός ο άνευ προηγουμένου ενδοτισμός έναντι της Τουρκίας, ο οποίος έχει γίνει πια πάγια πολιτική των Ελλήνων, δεν νομίζω ότι θα αλλάξει τόσο εύκολα.

Reply
Καινούριος 10 January 2011 at 14:43

1. όταν λέμε δημόσια συζήτηση δεν εννοούμε τα πάνελ του ΜΕΓΚΑ. Ανέφερα ενδεικτικά το ΕΛΙΑΜΕΠ αλλά εσύ αγρόν αγόραζες. Μιλάμε για χρήση και αξιολόγηση του έργου ακαδημαικών. Δημόσιος διάλογος μεταξύ του Υπουργείου και του ΕΛΙΑΜΕΠ γίνεται. Αλλά είναι μονομερής. Υπάρχουν κι άλλοι που προτείνουν πράγματα αλλά αγνοούνται. Ποτέ δεν τους ζητήθηκε να συνδράμουν, έστω και με τη διαφωνία τους. Αυτό λέμε. Τόσο δύσκολο να γίνει αντιληπτό;

2. μα δε μιλάμε για τον Έλληνα πολίτη! Για την επίσημη πολιτική του Υπ.Εξ. μιλάμε

3. ξαναδιαβάστε τι έγραψα.

4. ποιο είναι το γελοίο; να κάνουμε συμφωνία με την Αίγυπτο για την ΑΟΖ όπως έκανε η Κύπρος με το Ισραήλ; ποιον κοροϊδεύετε;

5. η απάντηση της Ρωσίας για το Κόσοβο ήταν η Γεωργία πολύ καιρό μετά. Έτσι αναχαίτισε την απάντηση της Δύσης εκεί. Μάθετε κύριε πριν κάνετε τον περισπούδαστο να βλέπετε σφαιρικά τα πράγματα. Και η Ρωσία πράγματι βοήθησε στην Κύπρο. Έθεσε βέτο στο ΣΑ του ΟΗΕ όταν πήγαν οι Αμερικάνοι να περάσουν το Σχέδιο Ανάν από εκεί. Δεν το θυμάστε; Τέλος, ποιος μίλησε για “ίσες αποστάσεις”; το να βάζεις και δεύτερο παίχτη στο παιχνίδι σου είναι κακό μόνο για κάποιον που εμμένει πίσω από το φουστάνι των Αμερικανών. Οπότε απαντώ “είδαμε πόσο ενισχύθηκε η θέση της Ελλάδας διεθνώς με μοναδικό προστάτη την Αμερική τις τελευταίες δεκαετίες”

6. αυτό το λέτε επειδή έχετε στο αίμα σας το κόμπλεξ. Η Τουρκία έχει πολλαπλάσια σύνορα με μας και όλο εχθρούς γύρω της. Επίσης, ο αμυνόμενος χρειάζεται ένα κλάσμα δυνάμεων, ειδικά όταν ευνοείται από το έδαφος (βουνά στον Έβρο, αξιόλογο ναυτικό και αεροπορία στο Αιγαίο). Αλλά δεν αναφέρθηκα καν σ’ αυτό. Μιλούσα για τον εμποτισμό κόμπλεξ απέναντι στην Τουρκία στον απλό λαό (από τουρκικές σειρές στην τηλεόραση μέχρι τη θεοποίηση του Νταβούτογλου και την αλλαγή των ελληνικών βιβλίων ιστορίας όπως θα ήθελε η Τουρκία για να μην ενοχλείται).

Πράγματι έχουμε διάσταση απόψεων. Πράγματι εκφράζετε υποστήριξη στο υπάρχον ενδοτικό πολιτικό σύστημα. Πράγματι είστε ένα βήμα από τον νεο-οθωμανισμό. Αν συμπληρωθεί αυτό με το αντιεκκλησιαστικό σας μένος που εκφράζετε ενίοτε στα σχόλιά σας, έχουμε ένα Συνασπιστήρι που δεν το ξέρει καν ότι είναι Συνασπισήρι, επειδή ίσως διαφωνεί στο μεταναστευτικό. Αυτό είναι το στίγμα σας κύριε με το παράξενο όνομα.

Reply
imago 10 January 2011 at 16:31

“Πράγματι έχουμε διάσταση απόψεων. Πράγματι εκφράζετε υποστήριξη στο υπάρχον ενδοτικό πολιτικό σύστημα. Πράγματι είστε ένα βήμα από τον νεο-οθωμανισμό.”

Εξίσου γελοίο και εθνικολουμπενολαϊκό είναι, να νομίζει κανείς, ότι αντιστέκεται στο “υπάρχον ενδοτικό πολιτικό σύστημα” επειδή το αποκαλεί ως τέτοιο!

Reply
Ψυριδης Εμμανουηλ 12 January 2011 at 09:12

Σημασία δεν έχει η σταρτιωτική δύναμη αλλά η διπλωματία(1). Δευτερον ο εν δυνάμει επιτιθέμενος (είτε λέγεται Τουρκία, είτε ΗΠΑ,είτε Ρωσία κτλ) δεν ειναι διατεθημένος να χάσει πολλά για να επιτυχει το σκοπό του.Θα χτυπήσει σε χρόνο, τόπο και με τρόπο που ουσιαστικά θα αιφνιδιάσει το θυμα του (βλ. σχεδιο “Βαριοπουλα”(2),(3)). Αν λοιπόν διαθέτουμε την Ιστορική Παιδεία και την Πατριωτική Συνείδηση(μεχρι στιγμής έχουμε περιτράνως αποδειχθεί απαίδευτοι και “παρτάκηδες”) που κανονικά καλλιεργούνται στα σχολεία, θα αρκούσαν ως ανασχετήριος μοχλός σε ανάλογα σχεδια.
Όταν ο διεκδικητής βλέπει έναν λαό ενωμένο και αποφασισμένο μάλλον ξανασκέφται 2 και 3 όρες το εγχείρημα όχι γιατί θα χάσει μια πολεμική σύγκρουση, αλλά γιατι για να την κερδίσει θα πρεπει να καταβάλει πολλαπλάσιο τίμημα!
Π.χ: αν θέλω την Porsche (Αιγαίο) του γείτονα, μου είναι πιο εύκολο να την έχει απαξιωμένη και να αδιαφορεί, όποτε βάζω έναν τρλιτο (ΗΠΑ) να του πιπιλάει το μυαλό και να τον απειλεί (έλα ρε μεγαλε με το σσαραβαλό σου, δώστο του να πουμε που κάθεσαι και το πληρώνεις! Ασε που τον εμποδίζει και θα σου κανει καμια μύνηση..Δωστο του να παει στο διαολο!) κι όπως έλεγε ο Goebbles “λέγε λέγε κάτι θα μείνει”. Με τα πολλά μπορέι και να πεισθεί οπότε όταν θα πάω να του τη διαρρήξω/διεκδικήσω δε θα προβάλει ιδιαιτερη αντίσταση.Η Porsche θα είναι όμως πάντα Porsche!! Από την άλλη αν είναι πολυ περήφανος για το απόκτημα του και τολμήσω να απλωσω χέρι μάλλον θα βρω άσχημο μπελά…Το θέμα με την Τουρκία λοιπον δεν είναι αν θα πάρει ή όχι το Αιγαίο αλλα με ποιο τίμημα. Ο λοπωδύτης θεέι πάντα το μέγιστο κέρδος με τι λιγότερη δυνατή ζημιά.. ο νοικοκύρης όμως πόσο έτοιμος είναι να υπερασπιστεί το κληροδότημα του παππού του;

Στην παρούσα φάση γίενται ακριβώς αυτό: τεχνητή οικονομική κρίση (βρήκανε και κανανε.. φταίμε και καλά να πάθουμε μπας και βάλουμε μυαλό!) με συνέπεια την απαξίωση τοης Χώρας κι έχουμε το γείτονα να μας απειλεί συνεχώς για να πάρει κατι που ΔΕΝ του ανήκει!!Μπορεί να το πετύχει.. αντί όμως να καταβάλλει ενα βαρύ τίμημα γι’άυτό, εμείς απλώς ως ραγιάδες θα του ανοίξουμε τρεμάμενοι διάπλατα τις πύλες και ό,τι κερδίσει θα το κερδίσει χωρίς το παραμικρό κόστος! Δευτερον ΗΔΗ έχουμε έναν ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΑ ΑΝΟΜΟΙΟΓΕΝΗ πληθυσμό. ¨οπως άλλωστε έχει γρ΄παωει και η Δρ.Αρβελέρ(4) η ΜΟΝΟΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ έσωσε το ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΟ βυζάντιο και την αρχαία Ελλάδα!! (προσοχή εδώ: Άλλο ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ και άλλο ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ!)Τους Μετανάστες της η Ελλαδα ΔΕΝ τους εχει αφομοιώσει πολιτισμικά και ούτε πρόκειται!
Αυτές οι πολιτικές αβρότητες μου θυμίζουν έντονα τη συμφωνία του Μονάχου (1938).θεωρώ πως ο κ.Μαρκεζίνης έχει απόλυτο δίκιο να κρούει όχι απλώς κώδωνες αλλά κωδωνοστάσια!!Δυστυχώς για μας ΙΣΩΣ εγερθούμε όταν θα είναι πάρα πολύ αργά
Οσο για τις προτάσεις που διατύπωσε:
α)δημίσια συζήτηση= δημοσια ενημέρωση
β)ας μάθουμε ιστορία να βγάλουμε συμπεράσματα!! ειναι οφθαλμοφανής εις το διηνεκές η στάση της Τουρκίας
γ)προς το παρόν -ευτυχώς- το έχουν αναλάβει πιο μεγάλοι (Γερμανία,Γαλλία) και ίσως και πιο σοβαροί
δ)συμφωνώ
ε)διατυπωσε και δημοσίως την απεξάρτηση από το άρμα των ΗΠΑ (5)
στ)πώς; ΝΑΙ μέσα στα σχολεία! και όχι μόνο για τα ελληνόπουλα αλλα κυρίως για τα παιδιά των ξένων.. ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ και κυρίως οι ξένοι να νιώθουν ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΤΙΜΗ να ειναι πολίτες της Χώρας αυτής!! Ο Σεβασμός εμπνέεται δεν επιβλαλεται.. ΠΡΕΠΕΙ λοιπόν να ΕΜΠΝΕΥΣΟΥΜΕ ΟΛΑ τα παιδιά για το ΤΙ ειναι η ΕΛΛΑΔΑ!!! έτσι στο μέλλον θα πάψουμε να έχουμε και ριψασπιδες πολτικούς καθώς αθτοί ΔΕΝ θα εκλέγονται (παραδείγματα Ισλανδίας,Φινλανδιας, Ουγγαρίας κτλ που στα σχολεία τους ετοίμασαν ΠΟΛΙΤΕΣ και όχι αγύρτες)
ζ) θα έρθει από μόνο του αλλα θέλει πολύ χρονο… αραγες τον έχουμε;;;

Ο κος Μαρκεζίνης απολαμβάνει μεγάλης αποδοχής στο ελληνικό κοινό! Αν και μόλις πρόσατα εχει γίνει ευρεώς γνωστός, πολλοί ειναι εκείνοι στις ηλικίες 25-40 που τον παρακολουθούν.. (από μια μικρή έρευνα στον προσωπικό μου κύκλο)

ΠΗΓΕΣ
======
(1) Β.Μαρκεζίνης Μια νεα εξωτερική πολιτική για την Ελλαδα

(2) http://www.elliniki-grothia.com/?tag=%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%BF-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1

(3)http://www.liako.gr/news/free-opinion-greece/18188-turkey.html

(4)http://www.ellinikanea.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=2896:%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CF%81-%CE%B7-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B2%CF%85%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B9%CE%AD%CF%83%CF%89%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D&Itemid=31

(5)http://koutroulis-spyros.blogspot.com/2010/10/blog-post_22.html

Reply
Ψυριδης Εμμανουηλ 12 January 2011 at 09:34

α)δημίσια συζήτηση= δημοσια ενημέρωση
β)ας μάθουμε ιστορία να βγάλουμε συμπεράσματα!! ειναι οφθαλμοφανής εις το διηνεκές η στάση της Τουρκίας..κι αν το ΥΠ.Εξ. δεν τα κάνει όπως πρέπει, να στείλουμε τους πολιτικούς στα σπίτια τους!
γ)προς το παρόν -ευτυχώς- το έχουν αναλάβει πιο μεγάλοι (Γερμανία,Γαλλία) και ίσως και πιο σοβαροί. Η αίτηση της τουρκίας χρονολογείται απο το 1965 -αν δεν κάνω λάθος….
δ)Τους άλλους ΠΡΕΠΕΙ να του πείσεις.. και ΔΕΝ πείθονται με την ενδοτικότητα αλλά με τη σταθερότητα και την αποφασιστικότητα (ΠΡΟΣΟΧΗ ο σκύλος δαγκωνει!!)
ε)Η Ρωσία ήταν αποδυναμωμένη. Η δεκαετία 1990-2000 ήταν μια λαίλαπα γαι τη Ρωσία λόγω του ιδίου του Γιέλτσιν. Ο Κισσινγκερ στο βιβλίο του “Διπλωματία” αναφέρει πως “..ο ρωσικός λαός χαρακτηρίζεται από τους ηγέτες του.Είναι μοναδικό φαινόμενο στην παγκόσμια ανθρώπινη ιστορία οπου οηγέτης καθορίζει το λαό και όχι το αντίθετο”. Ο Γιελτσιν ήταν αλκοολικός και αδιάφορος. Η Ρωσία έγινε ξανα δύναμη με τον Πούτιν.(μετά το 2000)
στ)Από μόνη της δεν αρκεί! χρειάυεται και ισχυρή διπλωματία. και κάτι ακόμα! έναν λαό που είναι ενωμένος και αποασισμένος..πώς; ΝΑΙ μέσα στα σχολεία! και όχι μόνο για τα ελληνόπουλα αλλα κυρίως για τα παιδιά των ξένων.. ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ και κυρίως οι ξένοι να νιώθουν ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΤΙΜΗ να ειναι πολίτες της Χώρας αυτής!! Ο Σεβασμός εμπνέεται δεν επιβλαλεται.. ΠΡΕΠΕΙ λοιπόν να ΕΜΠΝΕΥΣΟΥΜΕ ΟΛΑ τα παιδιά για το ΤΙ ειναι η ΕΛΛΑΔΑ!!! έτσι στο μέλλον θα πάψουμε να έχουμε και ριψασπιδες πολτικούς καθώς αυτοί ΔΕΝ θα εκλέγονται (παραδείγματα Ισλανδίας,Φινλανδιας, Ουγγαρίας κτλ που στα σχολεία τους ετοίμασαν ΠΟΛΙΤΕΣ και όχι αγύρτες)
Η Τουρκία για να πάρει το μισό Αιγαίο δεν θα είναι διατεθημένη να απωλέσει πάνω απο ένα συγκεκριμένο ποσοστό των δυναμεών της και θα εγκαταλείψει την προσπάθεια. Οι ΗΠΑ αποχώρησαν απο το Βιετναμ όταν οι απλώλεις έγιναν μεγαλύτερες από όσες θα μπορούσε να ανεχθεί η κοινή γνώμη. Βομβάρδισαν τη Σερβία γιατι ήταν ο πιο…ασφλής (!) τρόπος επιβολής (η σερβική αεροπιρία ήταν ανυπαρκτη). Επιτέθηκαν στο Ιρακ σε 2 φασεις με τη 2η να καθυστερει προκειμένου να αποδυναμωθεί πλήρως ο αντίπαλος. Στο Ιράν γαιτι δεν τολμούν να επιτεθούν;; φοβούνται τις απώλειες και όχι την ήττα!

Reply
Οδυσσέας 12 January 2011 at 11:06

“στην προσπάθεια να εμποδίσει τον ερχομό του Ανδρέα το ’81”

Αν το έκαναν πράγματι αυτό οι Aμερικανοί, τότε εδώ τουλάχιστον κινούνταν υπέρ των συμφερόντων μας, όχι εναντίον.
Γενικά συμφωνώ με το πνεύμα των επισημάνσεων του κ.Μαρκεζίνη στο θέμα της ενημέρωσης και επαγρύπνησης γύρω από τα εθνικά θέματα. Έχω πολλές επιφυλάξεις για το γενικότερο φιλορωσισμό που καλλιεργείται ως αντίβαρο στην επιρροή των ΗΠΑ. Και δεν εννοώ την πολιτισμική συγγένεια που έχουμε ως ορθόδοξοι αλλά το καθαρά γεωστρατηγικό ζήτημα που δεν ευνοεί καθόλου μια τέτοια προσέγγιση.

Η Ελλάδα είναι ναυτική-νησιωτική χώρα, οι Ρώσοι έχουν το στόλο τους στη Βαλτική και στη Μαύρη Θάλασσα. Για να έρθουν στη Μεσόγειο είναι αναγκασμένοι να διέρχονται είτε από το Γιβραλτάρ(Βρετανία) είτε από τα Στενά(Τουρκία). Δηλαδή η παρουσία τους στη Μεσόγειο τίθεται εξ ορισμού υπό την προαίρεση των ανωτέρω δυνάμεων, άρα αυτομάτως αναιρείται η λογική του να τους βλέπει κανείς ως αντίβαρο είτε στην Τουρκία είτε στη Δύση. Κατά καιρούς προσπάθησαν να δημιουργήσουν βάσεις, στην Αλβανία, έφυγαν, μετά στην Αίγυπτο, έφυγαν κι απο εκεί, τώρα είναι στη Συρία και υποτίθεται ότι θέλουν να κάνουν και στη Λιβύη. Όλα αυτά επισφαλή, εφόσον δεν έχουν κάπου δικό τους έδαφος στις ακτές της Μεσογείου όπως έχουν το Καλίνινγκραντ στη Βαλτική και η Μεσόγειος είναι το ίδιο δυσπρόσιτη θάλασσα για αυτούς όσο είναι η Κασπία ή ο Εύξεινος Πόντος για τους Αμερικανούς. 300 χρόνια τώρα προσπαθούν κάπως να αποκτήσουν σταθερή πρόσβαση και παρουσία στις θερμές θάλασσες και ακόμα στην αρχή είναι.
Συνεπώς όσοι προτείνουν π.χ. να τους δώσουμε κάποιο νησί για να κάνουν κι αυτοί βάση, ώστε να αποτελεί αυτό εχέγγυο δικό μας έναντι της Τουρκίας, μάλλον δεν έχουν επίγνωση ότι ποντάρουν σε κουτσό άλογο. Συν ότι προεξοφλούν μια ρωσικη υποστήριξη υπέρ ημών που καθόλου βέβαιη δεν είναι. Η Ρωσία έχει αναβαθμίσει πολύ τις σχέσεις με την Τουρκία και μάλιστα έχει αναλάβει πρόσφατα να τους φτιάξει και το πρώτο τους πυρηνικό εργοστάσιο.

Επίσης, αυτό που συχνά ξεχνιέται είναι ότι η Ελλάδα είναι ήδη μέρος της Δύσης (ΕΕ, ΝΑΤΟ) και η ιδιαίτερη γεωστρατηγική της θέση την οδηγεί σε “φυσική” συμμαχία με τους κυρίαρχους των δικών μας θαλασσών αγγλοσάξονες. Το ΝΑΤΟ μπορεί να μη μας βοηθά στις ελληνοτουρκικές διαφορές αλλά τι είναι καλύτερο, να είσαι εντός και να έχεις λόγο σε θέματα που σε αφορούν (βλ.Βουκουρέστι για τα Σκόπια) ή εκτός και να έχεις όλο το ΝΑΤΟ με την Τουρκία μέσα εναντίον σου; Τι κέρδισε η Ελλάδα από την αποχώρηση από το στρατιωτικό του σκέλος το ’74 όπου μετά παρακαλούσε για να ξαναεισέλθει (με δυσμενέστερους όρους); Κλασσική περίπτωση εξωτερικής πολιτικής για εσωτερική κατανάλωση.
Δεν φταίει το πλαίσιο, το οποίο ως μικρή χώρα δεν μπορούμε ούτως ή άλλως να ορίσουμε, αν δεν ξέρουμε να κινηθούμε σωστά εντός του ή αν είμαστε αδρανείς και ανίκανοι να το εκμεταλλευτούμε προς όφελός δικό μας. Ούτε φυσικά θα κερδίσουμε με ολική αλλαγή πλαισίου πηγαίνοντας σε ένα άλλο, πολύ πιο άβολο και ριψοκίνδυνο.

Reply
imago 13 January 2011 at 08:13

“Σημασία δεν έχει η σταρτιωτική δύναμη αλλά η διπλωματία”

Για αυτόν τον λόγο προφανώς, όλες οι μεγάλες δυνάμεις (Η.Π.Α., Ρωσία, Κίνα, Μεγ. Βρεταννία, Γαλλία, Ισραήλ) διαθέτουνε εκτός από έναν άρτια εξοπλισμένο και εκπαιδευμένο στρατό και πυρηνικά όπλα. Για να υπογραμμίζουνε με κάθε τρόπο, ότι τους είναι άχρηστα.
Μα καλά αστευεύεσται κύριε; Τα casus belli της τουρκίας είναι επίδειξη διπλωματικής κομψότητας ή στρατιωτικής ισχύς;

Reply

Leave a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.