Γνωστό το γεγονός στην τοπική κοινωνία του Κιλκίς, επί πτερύγων ανέμου ταξίδεψε και σ’ όλη την επικράτεια. Μιας και υπηρετώ στο 4ο Δημοτικό σχολείο του Κιλκίς – δάσκαλος της Στ΄ τάξης – παραθέτω εν συντομία τα γεγονότα. Την Πέμπτη 31/3, την ώρα που σχολάει όλο το σχολείο, κάποιος οδηγός σταθμεύει το αυτοκίνητό του πάνω στη διαγραμμισμένη διάβαση των μαθητών. Του γίνονται υποδείξεις από την σχολική τροχονόμο, αρνείται να απομακρύνει το εμποδίζον την απρόσκοπτη και ασφαλή διέλευση των παιδιών, όχημά του. Καλείται ο διευθυντής, επιλαμβάνεται του θέματος. Τελικά φεύγει ο κρετίνος. Όλα αυτά γίνονται χωρίς ύβρεις και προσβολές εκ μέρους του διευθυντή. Την σκηνή παρακολουθούν δεκάδες μαθητές, γονείς και δάσκαλοι… Προφανώς θίχτηκε ο οδηγός από την εκδίωξή του από το σημείο και θέλησε να εκδικηθεί. Την επομένη Παρασκευή Πρωταπριλιάς, πάλι την ίδια ώρα και ενώ έχουμε όλοι οι δάσκαλοι αποχωρήσει από το σχολείο, έχοντας αυτή τη φορά και βοηθό τον αδελφό του, έστησαν ενέδρα στον διευθυντή του σχολείου μας.
Στην κεντρική είσοδο του σχολείου, αιφνιδιαστικώς, του επιτέθηκαν και με πρωτοφανή βαναυσότητα, τον ξυλοκόπησαν ανηλεώς, με αποτέλεσμα, σύμφωνα με τον ιατρό – χειρούργο του νοσοκομείου Κιλκίς, να κινδυνέψει άμεσα η υγεία του. (Χαρακτήρισε το συμβάν δολοφονική απόπειρα). Το πλέον αποτρόπαιο σ’ όλη την υπόθεση είναι πως η ύπουλη, άνανδρη και εγκληματική αυτή ενέργεια συνέβη ενώπιον μικρών μαθητών του σχολείου μας, τα οποία φοιτούν στο ολοήμερο. Τα παιδιά βρίσκονταν έξω στην αυλή, όταν έγινε το κακό σοκαρίστηκαν, κοίταζαν τρομοκρατημένα, αποσβολωμένα, πολλά ούρλιαζαν και φώναζαν: «σκοτώνουν τον διευθυντή μας», «κλειδώστε μας μέσα στο σχολείο, γιατί θα σκοτώσουν κι εμάς». (Γεγονός που επιβεβαιώνει τη βιαιότητα και τη σκληρότητα της επίθεσης).
Το συμβάν είναι πρωτάκουστο, πρωτοφανές. Τελικά η βία, η εγκληματικότητα, η ανομία που μαστίζει κυριολεκτικά την ελληνική κοινωνία τούτη την αλλόκοτη, την σακατεμένη εποχή μας, αγγίζει, υπερβαίνει και τους σχολικούς φράκτες, και μάλιστα δημοτικού σχολείου.
Πού οφείλεται όμως αυτός ο κανιβαλισμός, η ανθρωποφαγία, το homo homini lupus; (ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος). Μα στο διάχυτο πνεύμα ατιμωρησίας και στην επιγενόμενη ανυποληψία στην οποία έχουν περιέλθει οι συντεταγμένοι θεσμοί της χώρας. Οι ρίζες του φυτού που γέννησαν το νοσηρό αυτό φαινόμενο ανάγονται στην αμέσως μετά την μεταπολίτευση κυρίως εποχή, όταν το σχολείο χάνει την ανθρωποπλαστική, ανθρωποποιό αποστολή του και καταντά εργοστάσιο παραγωγής ανθρωπάκων – κούφια καρύδια – χωρίς ηθικά αντισώματα και αίσθηση αξιοπρέπειας. Τονίζω και ξανατονίζω. Και η πρόστυχη επίθεση κατά του διευθυντή του σχολείου μου, μα και όλα τα δύσοσμα και κακοφορμισμένα συμπτώματα του γαγγραινιασμένου καιρού μας είναι απότοκα ενός μόνον γεγονότος: της ατιμωρησίας.
Πριν από 3-4 χρόνια δημοσίευσα ένα άρθρο με τίτλο: «ατιμωρησία, η γάγγραινα της εποχής». Αποσπώ κάποιες σκέψεις από εκείνο το κείμενο. <<Γενικά ζούμε στη χώρα της ατιμωρησίας υπό το πρόσχημα της ελευθερίας. Και καταλήξαμε στο πλατωνικό θέσφατο «η άγαν ελευθερία έοικεν ουκ εις άλλο τι ή εις άγαν δουλείαν» η άμετρη ελευθερία κατάντησε μεγάλη σκλαβιά. Η τιμωρία και ως λέξη έχει ποινικοποιηθεί. Το λαμπρό αυτό παιδαγωγικό μέσο, με το οποίο κερδίζεις συνέπεια, υπευθυνότητα, δικαιοσύνη και εν τέλει ελευθερία, θεωρείται γνώρισμα αυταρχισμού, απανθρωπίας, οπισθοδρόμησης. Η λέξη όμως έχει έξοχη ετυμολογική καταγωγή. Παράγεται από την τιμή και την ώρα, με ψιλή σημαίνει φροντίδα. Παράδειγμα η λέξη θυρωρός, αυτός που φροντίζει, επιβλέπει την θύρα. Ολιγωρία, η έλλειψη φροντίδας. Άρα τιμωρία είναι φροντίδα, η μέριμνα για την τιμή και την αξιοπρέπεια κάποιου. Τιμωρώ κάποιον γιατί αποβλέπω και επιδιώκω την ενστάλαξη της τιμής σ’ αυτόν. Η ατιμωρησία όμως και η άκριτη ανοχή διατρέχει σύνολη την νεοελληνική κοινωνία, αρχής γενομένης από την οικογένεια και το σχολείο. (Και ας το κατανοήσουν όλοι πως έξω από την οικογένεια και το σχολείο, δεν πρέπει να περιμένουμε σημαντικές αλλαγές, γιατί στην ζωή ο άνθρωπος παρουσιάζεται πια με διαμορφωμένο τον χαρακτήρα του). Στην οικογένεια κυριαρχεί το «δεν πειράζει», ο « δεμπειρασμός», όπως τον είχε ονομάσει πριν από 100 και πλέον χρόνια Γάλλος ελληνιστής και γλωσσολόγος. Κάποιες «προοδευμένες» μάνες, κυρα Κατίνες της συνοικίας, έμαθαν ότι πρέπει να αφήνουν τα παιδιά τους να κάνουν ό,τι θέλουν και να μην τα τιμωρούν («δεν βαριέσαι παιδί είναι», «δεν πειράζει θα μάθει»), για να μην γίνουν «κομπλεξικά». Εξαιτίας της αξιοθρήνητης ανωριμότητας και της βλακείας αυτών των γονέων, μας έρχονται στο σχολείο κάτι τύραννοι, κακομαθημένα θηρία, που δεν έχουν ακούσει ποτέ το ευλογημένο «όχι», δεν ταπεινώθηκαν ποτέ από μια τιμωρία. Στο απροσπέραστο δοκίμιό του «περί παίδων αγωγής» ο Πλούταρχος σημειώνει: «Τα δυο ταύτα, μοιάζουν να είναι στοιχεία της αρετής, η ελπίδα της τιμής, και ο φόβος της τιμωρίας. Το πρώτο μας κάνει πιο ορμητικούς για τις ωραιότερες ενασχολήσεις και το δεύτερο διστακτικούς για τις ανάξιες πράξεις» (εκδ. Κάκτος,σελ. 85). Ίσως η γενιά μου είναι η τελευταία που βίωσε την «βαριά σκιά του πατέρα στο σπίτι και της μάνας το «χαριτωμένο ξύλο», αυτό που βγαίνει από τον παράδεισο, για να γίνουμε άνθρωποι. Μας έσπαζαν τον εγωισμό μας, μας μάθαιναν τον σεβασμό, την υπακοή, την πειθαρχία, αρετές που η «προοδευτική διανόησις» τις θεωρεί ανάρμοστες για ανατροφή παιδιών. Αναμασούν την καραμέλα της «ελεύθερης ανάπτυξης» και της τάχα «πολιτισμένης αγωγής», σαπίζοντας τα θεμέλια της κοινωνίας. Στο σχολείο τα ίδια. Ανήμποροι, απροστάτευτοι, τρομοκρατημένοι οι δάσκαλοι. Βωμολοχούν ασύστολα τα παιδιά και κάνουμε πως δεν ακούμε, γιατί δεν μπορούμε να τιμωρήσουμε. Τώρα έμαθαν κάποιοι προκομμένοι γονείς και σπεύδουν στους «πάνω από μας»και στα βοθροκάναλα και μυξοκλαίγονται για να τιμωρηθεί ο «κακός» ο δάσκαλος που «καταπιέζει» το μοσχοαναθρεμμένο βλαστάρι τους. Όπως πάμε θα καθιερωθεί και η «λεκτική βία», οι επιπλήξεις γιατί «μειώνουν την προσωπικότητα του μαθητή». Για «σφαλιάρα» ούτε λόγος θα σε κατασπαράξουν οι γονείς, κανάλια, υπηρεσία. Κατά τα άλλα μας χλευάζουν, γιατί δεν μπορούμε να επιβληθούμε στα παιδιά… Και βέβαια δεν είμαι υπέρ του ξυλοδαρμού. Μη γένοιτο. Αλλά, επαναλαμβάνω, το εκπαιδευτικό έργο ακυρώνεται, όταν ο δάσκαλος φοβάται. Νομίζω ότι ποτέ γενιά δασκάλων δεν βρέθηκε σε τόσο δύσκολη θέση προκειμένου να εκπληρώσει την καθοδηγητική αποστολή της. Άλλοι κοιτούν να γλιτώσουν με την φυγή από την τάξη, γίνονται συνδικαλιστές. Άλλοι το ρίχνουν στην αδιαφορία και την απάθεια. Κάποιοι παλεύουν με ζήλο και φιλοτιμία καις το τέλος βρίσκονται εκτεθειμένοι. Βλέπουν ανήμποροι και απογοητευμένοι την έκπτωση του σχολείου, αναλογιζόμενοι πως τα χειρότερα έρχονται. Και όλα εξαιτίας της ατιμωρησίας, της μεγάλης αρρώστιας της εποχής μας>>. Αυτά σημείωνα προ καιρού. Οι δράστες είναι περίπου τριάντα χρονών, παιδιά της δεκαετίας του ’80, της δεκαετίας της φρίκης. Τότε που ξεκίνησε η κατεδάφιση και το ξήλωμα του ελληνικού σχολείου, το «προοδευτικό» σάπισμα του λαού μας.
Μα και η Δικαιοσύνη ξέπεσε από το βάθρο της. Αν τα δυο υποκείμενα που ξυλοκόπησαν τον διευθυντή του σχολείου μας, γνώριζαν πως τους αναμένει σκληρότατη ποινή και όχι νομικές θωπείες και κωλυσιεργίες, θα ξανασκέφτονταν την τρισάθλια πράξη τους…
Νατσιός Δημήτρης
δάσκαλος- Κιλκίς
.
13 comments
Ὑπάρχει καὶ ἡ αὐτοδικία, τό πραγματικὸ θεμέλιο τῆς ἐννόμου τάξεως …
Καὶ νὰ γίνει τὸ σχολεῖο οἰονεὶ ἰδιωτικό, μὲ τὸ δημόσιο νὰ πληρώνει δίδακτρα μέχρι ἕνα ὅριο, αὐτὸ ποὺ δαπανᾶ ἀνὰ μαθητὴ καὶ σήμερα. Ἔτσι θὰ ἀποκτήσει τὸ σχολεῖο ἐξουσία νὰ μὴν δέχεται παιδιὰ μὲ προβλήματα, τὰ ὀποῖα ἐξουδετερώνουν τὴν μόρφωση τῶν ὑπολοίπων. Ἂς ξυπνήσουμε κάποτε ἀπὸ τὴν ἠλιθιότητα τοῦ δῆθεν ἀνθρωπισμοῦ : Ὄχι, δὲν κάνουν ὅλοι γιὰ γονεῖς ! Ὄχι δὲν κάνουν ὅλοι γιὰ σχολεῖο καὶ γιὰ γράμματα !
Εκεί που έχει φθάσει η κατάστασις εν Ελλάδι η αυτοδικία φαίνεται να είναι η μόνη λύσις. Κε. Γεώργιε Ιακ. Γ…, θα διαφωνήσω (τι σπάνιον), η ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΣ από την αυτοδικίαν είναι το θεμέλιον της εννόμου τάξεως, ώστε ο νόμος να διέπει τήν επίλυσιν προσωπικών διαφορών, ουχί η σωματική ρώμη ή η σκοπευτική δεινότης. Βεβαίως η έννοια της “εννόμου τάξεως” μόνον ανεκδοτολογικόν χαρακτήρα έχει πλέον εν Ελλάδι, ο οποίος μετεξελίσσεται εις χλευαστικόν γέλωτα και ουρανομήκη καγχασμόν εάν συμπεριληφθή η “τιμωρία” των παντοιοπτρόπως παρανομούντων και εγκληματούντων. Εν Ελλάδι το όλον “σύστημα” αποσκοπεί διαρρήδην εις την προστασίαν των εγκληματιών! Από που να αρχίσει η διεκτραγώδησις; Από την “προστασίαν” των προσωπικών δεδομένων του κάθε αλητηρίου; Από την αποφυγήν εγκλεισμού εις τας φυλακάς λόγω “αδιαχωρήτου” (ανάγνωθι εισπράξεως); από την γελοίαν “ανήκεστον βλάβην” πιστοποιουμένην από ιδιώτην ιατρόν; Από το λεγόμενον “παραδικαστικόν”; Αλήθεια, θα μας πληροφορήση ποτέ το δικαστικόν σώμα τι απέγινε η διαβόητος κα. Ηλία; ούτε ο φαντομάς δεν θα διέφευγε επί 10ετίαν! Επιπροσθέτως δε φρικιώ αναλογιζόμενος το ύψος του χρηματισμού της που της επιτρέπει να επιβιώνει μη “εργαζομένη” τόσα έτη. Κε. Νατσιέ, σας προτείνω να καταφύγετε εις τα φώτα των νεαρωτέρων συναδέλφων σας, αι Αθήναι γνωρίζουν εκ πείρας την δεινότητά των φοιτητών εις την κατασκευήν βομβών μολότωφ. Είμαι βέβαιος ότι τα οχήματα των δύο αδελφών, και των οικογενειών των, θα κατηύγαζον το Κιλκίς. Διά τα λοιπά που αναφέρετε, η εθνικώς θαυμαζομένη “μαγκιά” (έκνομος συμπεριφορά), και ο “τσαμπουκάς” (βαρβαρότης) των τσιφτετελλήνων, και των τέκνων των, ενθαρρύνεται διαρκώς, αδιαλείπτως και αυξανόντως υπό της πολιτείας τα τελευταία τριάκοντα έτη. Θα ήτο παράλειψις να μην συμπεριλάβω την θρασυδειλίαν της “μαγκιάς” και του “τσαμπουκά”, τα οποία “πωλούνται” (ήτοι εκτοξεύονται) πάντοτε κατά ασθενεστέρων, δύο εναντίον ενός εις την υπό συζήτησιν περίπτωσιν. Όσον δε αφορά την εθνικήν διάστασιν, τι μαγκιά και τσαμπουκά πουλάμε στους Τούρκους; Εξετράπην όμως του θέματος και αιτούμαι συγνώμην.
Κε. Γεώργιε Ιακ. Γ…, τα αναφερόμενα εις την δευτέραν ανάρτησίν σας είναι φληναφήματα της δεκάρας, εμπνευσμένα από τα νεοφιλελεύθερα αποκυήματα του Friedman και της συμμορίας της οποίας ηγήθη, συμπηχθείσης υπό των οπαδών του, υπό την επωνυμίαν “Τα παιδιά του Σικάγου”.
Γενικά συμφωνώ με το άρθρο του κυρίου Νατσιού τα κείμενα του οποίου διαβάζω πάντα με προσοχή – και σταθερή εκτίμηση. Βρίσκω κάπως μονοδιάστατη την ερμηνεία του βάσει της οποίας «όλα τα δύσοσμα και κακοφορμισμένα συμπτώματα του γαγγραινιασμένου καιρού μας είναι απότοκα ενός μόνον γεγονότος: της ατιμωρησίας».
Αλλά κατανοώ την έμφαση που αποδίδει σε ένα πραγματικό πρόβλημα κι έτσι δεν ενίσταμαι. Πολύ περισσότερο καθώς αντιλαμβάνομαι ότι μπορεί κανείς χωρίς δυσκολία να συνδέσει την «ατιμωρησία» με πλήθος λοιπές παθογένειες – βάζοντας μάλιστα την σχέση αιτίας αιτιατού να ακολουθεί οιαδήποτε φορά. Αρα για την επισήμανση του προβλήματος της ατιμωρησίας (που είναι εύστοχη), αλλά και για την αγανάκτηση που έχουμε εγκαταλείψει την «τιμωρία» ως μέρος της παιδαγωγικής διαδικασίας, το κείμενο του κ. Νατσιού έχει την επιδοκιμασία μου.
Αλλά έχω και τις επιφυλάξεις μου. Συγκεκριμένα:
Πως συμβιβάζεται η «βαριά σκιά του πατέρα», το «χαριτωμένο ξύλο της μάνας», η «απαγορευμένη σφαλιάρα» με την δήλωση εναντίωσης στον ξυλοδαρμό; Ποιό είναι ακριβώς το όριο; Υπάρχουν κάποιοι κανόνες εμπλοκής που υπονοούνται και δεν καταγράφονται;
Προσωπικά έχω ρίξει σφαλιάρες στο γιό μου – μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού –με την σκοπιμότητα των οποίων γενικά συμφωνώ. Αλλά το ξανασκέφτομαι κιόλας.
Εχω ως δεκάχρονο παιδί φάει γερό βρωμόξυλο στο σχολείο με βέργες που σπάσαν στα χέρια μου. Θα καγχάσω αν κάποιος προβάλλει ανάλογη σκοπιμότητα.
Εάν κάποιος δάσκαλος επιχειρήσει σφαλιάρα στο γιό μου μπορεί να είναι σίγουρος ότι θα με δεί να αυτοδικώ – σε βαθμό μάλιστα που μετά δεν θα δικαιούμαι να αντικρούσω και τον κ. Γεώργιο Ιακ. Γ… σ’ αυτά που λέει περί αυτοδικίας.
Λοιπόν, που είναι το μέτρο αγαπητέ κ. Νατσιέ; Σέβομαι απολύτως το πάθος σας για το λειτούργημά σας και θεωρώ τυχερούς τους μαθητές σας. Μόνο που θα ήθελα να ξέρω συγκεκριμένα τι είναι αυτό που «φοβάται» ο δάσκαλος. Ποιά ακριβώς παιδαγωγική γραμμή επιχειρεί να ακολουθήσει και δεν το κάνει «από φόβο», μπορείτε να μου πείτε;
Τα φαινόμενα τα επισημαίνετε μιά χαρά, συμφωνώ κι επαυξάνω: «φυγή από την τάξη», «αδιαφορία», «απάθεια» . Ισχυρίζεστε δηλαδή ότι για όλα αυτά ευθύνεται ο φόβος;
Είναι αλήθεια: Οσοι παλεύουν με «ζήλο και φιλοτιμία» πράγματι έχουν να αντιμετωπίσουν το λαϊκισμό, την αντίδραση, την στενομυαλιά, ένα τέρας αδρανείας, αμορφωσιάς και αναποτελεσματικότητας να τους πνίγει ολόγυρα. Ισχύει απολύτως. Αλλά φόβος; Φόβος για ποιό πράγμα; Φόβος για ποιά ενδεχόμενη ενέργειά τους ; Αφού στην πραγματικότητα δεν τους ελέγχει κανείς και το ξέρετε καλύτερα από μένα.
Για την σφαλιάρα μήπως; Αυτό είναι που λείπει; Κι αν όχι προς τι αυτές οι αγιογραφίες για τις «βαριές σκιές» και τα «χαριτωμένα ξύλα» που «σπάνε τον εγωισμό»;
Καθόλου δεν είμαι σίγουρος ότι όλα αυτά τα «μετρημένα» προάγουν τον «σεβασμό, την υπακοή και την πειθαρχία» όπως σημειώνετε. Το συζητάμε όσο θέλετε, θα υπάρχουν σημεία που θα έχετε δίκιο, άλλα που θα έχω εγώ.
Το τελευταίο πάντως που θα σκεφτόμουν είναι να εμπιστευτώ τέτοιες «μετρημένες» δικαιοδοσίες σε δασκάλους που «έφυγαν από την τάξη», «που αδιαφόρησαν», «που δείχνουν απάθεια» επειδή το πρόβλημά τους ήταν λέει ο φόβος μήπως τους κράξουν (τα ΜΜΕ φαντάζομαι, δεν έμεινε και τίποτα άλλο) αν τους τσακώνουν να χειροδικούν. Κι άρα, τι να κάνουν κι αυτοί οι φουκαράδες, τα φόρτωσαν στο κόκορα.
Και κάτι τελευταίο, έτσι για να το φιλοσοφήσουμε λίγο: Αν οι γενιές μας ήταν οι τελευταίες που βίωσαν «βαριές σκιές» και «χαριτωμένα ξύλα» τι στην οργή κατάφεραν μπορείτε να μου πείτε; Γιατί αν το δούμε σε επίπεδο «γενεάς» αν κάποιος είναι στα πράγματα είμαστε εμείς οι δαρμένοι.
Προφανώς υπεραπλουστεύω. Αλλά το κάνω με καλή διάθεση και το κάνω κυρίως γιατί πιστεύω ότι για «όλα τα δύσοσμα και κακοφορμισμένα συμπτώματα του γαγγραινιασμένου καιρού μας» δεν χωρούν απλές εξηγήσεις.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
“…ἡ αὐτοδικία, τό πραγματικὸ θεμέλιο τῆς ἐννόμου τάξεως…”. Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τον Stathis. κε Γεώργιε Ιακ. Γ., ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω σε ποιά “έννομη τάξη” αναφέρεστε : στην ζούγκλα, στην αναρχία ή στην προϊστορική περίοδο; Στη νεοελληνική ιστορία υπάρχουν αρκετά παραδείγματα περιοχών (Μάνη, Κρήτη), όπου επεκράτησε παρόμοια “τάξη”, αλλά θεωρούσα ότι αποτελούν παραδείγματα προς αποφυγή. Οι δράστες στην ιστορία του κου Νατσιού είχαν παρόμοια αντίληψη περί “εννόμου τάξεως”, αφού “καταδίκασαν και τιμώρησαν” οι ίδιοι εκείνον που θεώρησαν ότι έθιξε την υπερευαίσθητη υπόληψή τους. Δυστυχώς, οι οπαδοί αυτής της αντιλήψεως ολοένα και πληθαίνουν γύρω μας στρώνοντας το χαλί στην παγκόσμια εξουσία, την πιο ακραία μορφή αυταρχικού ολοκληρωτισμού που θα έχει ποτέ γνωρίσει η ανθρωπότητα. Όσο για την χώρα μας, δυστυχώς οι υποτιθέμενοι ηγέτες της ενδιαφέρονται μόνο για το ταμείο, αδιαφορώντας παγερά για την καθημερινά συντελούμενη κατάρρευση του κράτους και την διάλυση της κοινωνίας. Άλλωστε, ολόκληρη πολιτική παράταξη ξεκάθαρα ενισχύει τα φαινόμενα αυτά για να επιτύχει τον διακαή πόθο της, δηλαδή την κατάληψη της εξουσίας με οποιοδήποτε μέσο, όπως διακήρυξαν και οι “σοφοί” θεωρητικοί ιδρυτές της. Μην ανησυχείτε, λοιπόν, κε Γεώργιε. Σε λίγο καιρό το όραμά σας για την “έννομη τάξη” θα αποτελεί φρικτή πραγματικότητα. Ελπίζω να έχετε προετοιμαστεί κατάλληλα για να μην υποστείτε τις συνέπειες.
Για τις απόψεις περί αυτοδικίας προτιμώ να αφήσω το διάλογο να εξελιχθεί χωρίς να εμπλακώ.
Αλλά για μερικές άλλες αγαπητέ κ. Γεώργιε Ἰακ. Γ… θα χρειαστώ βοήθεια.
Σημειώνετε ότι πρέπει “νὰ γίνει τὸ σχολεῖο οἰονεὶ ἰδιωτικό, μὲ τὸ δημόσιο νὰ πληρώνει δίδακτρα μέχρι ἕνα ὅριο, αὐτὸ ποὺ δαπανᾶ ἀνὰ μαθητὴ καὶ σήμερα”.
Εντάξει το είπατε. Ας αφήσουμε το πλήθος ενστάσεων, επιφυλάξεων και ανησυχιών που προκαλεί η πρόταση, ας αφήσουμε το πλήθος των παραμέτρων που (νομίζω πως) θα έπρεπε να συνεξετάζει και ας διαβάσουμε αυτό που προκρίθηκε ως κυρίαρχο σκεπτικό που την στηρίζει:
“Ἔτσι θὰ ἀποκτήσει τὸ σχολεῖο ἐξουσία νὰ μὴν δέχεται παιδιὰ μὲ προβλήματα, τὰ ὀποῖα ἐξουδετερώνουν τὴν μόρφωση τῶν ὑπολοίπων. Ἂς ξυπνήσουμε κάποτε ἀπὸ τὴν ἠλιθιότητα τοῦ δῆθεν ἀνθρωπισμοῦ: Ὄχι, δὲν κάνουν ὅλοι γιὰ γονεῖς ! Ὄχι δὲν κάνουν ὅλοι γιὰ σχολεῖο καὶ γιὰ γράμματα !”
Κύριε Γεώργιε Ἰακ. Γ… παρακαλώ για τις απαντήσεις σας στα εξής:
– Βάσει ποιάς λογικής η ιδιωτικοποίηση επαυξάνει αυτομάτως τις δικαιοδοσίες (τις εξουσίες) των σχολείων; Υπάρχει κάτι που ένα ιδιωτικό σχολείο θα μπορεί να κάνει αλλά όχι ένα δημόσιο; Κι αυτό το κάτι είναι τόσο ανυπέρβλητο θεσμικά που επιβάλλει την αλλαγή του χαρακτήρα του σχολείου από δημόσιο σε ιδιωτικό;
– Τι ακριβώς έχετε στο μυαλό σας σχετικά με τις “εξουσίες του ιδιωτικού τομέα” γενικώς; Σε τι έκταση τις φαντάζεστε; Ως που θα φτάνουν; Θα είναι θέσφατα με αυτόματη εφαρμογή παντού, ακόμα και στην εκπαίδευση;
Κανονικά το ερώτημα έπρεπε να είναι ρητορικό. Αλλά, έχετε καλά τεκμηριώσει την θέση σας. Λέτε:
“…ἐξουσία νὰ μὴν δέχεται παιδιὰ μὲ προβλήματα, τὰ ὀποῖα ἐξουδετερώνουν τὴν μόρφωση τῶν ὑπολοίπων..”
Το παίρνω στα σοβαρά αυτό. Κι ερωτώ:
– Τι είδους παιδιά και τι είδους προβλήματα εξουδετερώνουν την μόρφωση των υπολοίπων κατά την άποψή σας;
– Σε τι ποσοστό η παρουσία τέτοιων παιδιών / προβλημάτων αρχίζει να εξουδετερώνει την μόρφωση των υπολοίπων;
– Ποιός θα είναι ο αρμόδιος να απαντά τα ανωτέρω ερωτήματα κατα την εφαρμογή;
– Τι θα απογίνονται τα παιδιά με προβλήματα; Θα τους κάνουμε ιδιαίτερα; Θα τα πετάμε στον Καιάδα; Ποιά ενδιάμεση απόχρωση σας φαίνεται ικανοποιητική προκειμένου να την εφαρμόσουμε;
Κύριε Γεώργιε Ἰακ. Γ… μας παρακινείτε “να ξυπνήσουμε κάποτε ἀπὸ τὴν ἠλιθιότητα τοῦ δῆθεν ἀνθρωπισμοῦ” και πραγματικά προτίθεμαι να ακολουθήσω την συμβουλή σας. Θα χρειαστώ βοήθεια:
-Μπορείτε να μου εντοπίσετε την διαφορά μεταξύ του δῆθεν ἀνθρωπισμοῦ και του γνήσιου;
-Εάν υιοθετήσω ενθουσιωδώς την άποψη σας ότι “Ὄχι, δεν κάνουν όλοι για γονείς… Ὄχι δὲν κάνουν ὅλοι γιὰ σχολεῖο καὶ γιὰ γράμματα” πιστεύετε ότι έχω κάνει τα αναγκαία βήματα προς την γνησιότητα του ανθρωπισμού μου;
Αν άρχιζα πάλι να ρωτάω αυτά τα βαρετά περί κριτηρίων διάκρισης, φορέων που θα αποφάσιζαν κλπ πιστεύετε ότι θα έχανα το βηματισμό μου; Μήπως πάλι μιλάτε μόνο για ψυχοπαθείς γονείς και σας αδικώ; Κι αν με τους γονείς μπορείτε φαντάζομαι να βρείτε περιπτώσεις που σας δικαιώνουν, για τα παιδιά τι έχετε ακριβώς στο μυαλό σας;
Αναμένω τις απαντήσεις με ενδιαφέρον.
Γιάννης Μικρός.
Δὲν γράφω γιά ἰδιωτικὸ σχολεῖο, ἀλλὰ μόνο γιὰ οἰονεὶ ἰδιωτικὸ κατὰ τὸ ὑπόδειγμα τῆς Σουηδίας.
Ἡ κρίση γιὰ τὸ ποιά παιδιὰ κάνουν γιά ἕνα συγκεκριμένο σχολεῖο καὶ ποιά ὄχι δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἀνήκει στὴν διεύθυνση κάθε σχολείου, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ εἶναι κατὰ τὴν ἐπιλογὴ τῶν διοικούντων καὶ τῶν διοικουμένων συγκεντρωτικὴ ἢ ἀναρχική ἢ ὀτιδήποτε. Τώρα, ἂν στὴν εὐρεία ποικιλία σχολείων πού, λογικῶς, θὰ προκύψει, μερικὰ παλιόπαιδα δὲν βροῦν κάτι ποὺ θὰ τοὺς δεχθεῖ, μᾶλλον κάτι σημαίνει αὐτό. Οἱ μελετητὲς τοῦ φαινομένου τῆς κοινωνικῆς ἀποτυχίας ἔχουν πλέον καταλήξει ὂτι, σὲ μερικὲς περιπτώσεις, ἡ ἀποτελεσματικώτερη ἄμυνα τῆς κοινωνίας εἶναι ὁ περιορισμὸς ὅσων δὲν μποροῦν νὰ προσαρμοσθοῦν στὴν κοινωνική ζωή. Καὶ ἐννοοῦν περιορισμὸ ἰσοβίως. Ἀσφαλῶς τὸ ἐμπειρικὸ εὕρημα αὐτὸ δὲν συμβιβάζεται μὲ τὰ Χριστιανικὰ καὶ τὰ ἀνθρωπιστικὰ ἰδεώδη. Προφανῶς, ὅμως, κάτι πρέπει νὰ κάνουμε ὥστε ἡ κοινωνία νὰ ἐπιζήσει ἀρκετὸ χρόνο ὥστε νὰ τείνει πρὸς τὰ ἰδεώδη αὐτά.
Σὲ κάθε περίπτωση, μὲ τὸ οἰονεὶ ἰδιωτικὸ σχολεῖο, ὁ γονέας θά ἔχει τὴν εὐχέρεια νὰ έπιλέγει σχολεῖο τιμωρητικὸ ἢ ἀνεκτικό.
Γιὰ τὴν αὐτοδικία, θά θυμίσω μόνον ὂτι ἡ κατάργησή της ἀπὸ τὸν Ἀθηναῖο νομοθέτη Δράκοντα τοῦ ἐπεδαψίλευσε αἰωνία φήμη σκληρότητος: «Δρακόντειος νόμος», λέμε. Συνεπῶς, ἡ κατάργησή της δὲν ἦταν καὶ τόσο δημοφιλής καὶ κατέστη δυνατὴ μόνον ὂταν ἡ ἀπελπισία τῶν πολλῶν ὅπλισε τὸ σιδερένιο χέρι τῆς κρατικῆς ἐξουσίας.
Κε. Γεώργιε Ιακ. Γ…επιδίδεσθε καθ΄έξιν εις ουτοπικά σχήματα, τουλάχιστον όσον αφορά την Ελλάδα. Τα σχολεία εις την Σουηδίαν είναι αρμοδιότης των δήμων και ιδιωτικών οργανισμών, κερδοσκοπικών ή μη. Το κράτος παρέχει εις την οικογένειαν, δι’ έκαστον τέκνον, ένα γραμμάτιον (αξίας 7000 € περίπου εφέτος) το οποίον κατατίθεται εις το σχολείον επιλογής των γονέων. Επιπροσθέτως εισάγονται εισοδηματικά κριτήρια όσον αφορά το ποσόν του γραμματίου δι΄εκάστην οικογένειαν, ήτοι οι πλουσιότερες οικογένειες λαμβάνουν γραμμάτιον μειωμένου ποσού και εισάγεται ανώτατον όριον δι΄αυτάς περιορισμένων μέσων. Δεδομένης της φοροδιαφυγής εν Ελλάδι θα επιδοτήσωμεν μαθητάς προσερχομένους εις το σχολείον με Rolls & Roys, πλην του γεγονότος ότι θα επιδοτηθούν οι μαθηταί ιδιωτικών σχολείων των οποίων οι οικογένειες ουδεμίαν ανάγκην οικονομικής ελαφρύνσεως έχουν. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναφέρω ότι δεν θα διευκολυνθούν οι πτωχότεροι εις την πρόσβασιν εις ιδιωτικά σχολεία διότι τα σχολεία αυτά, ως κερδοσκοπικοί οργανισμοί, θα αυξήσουν τα δίδακτρα αναλόγως. Περιττόν να διεκτραγωδήσω τι θα γίνει με τα παιδιά των μεταναστών, ότι έγινε και με τα επιδόματα, θα δημιουργηθούν σχολεία-σφραγίδες εισπράξεως γραμματίων και μηδενικού εκπαιδευτικού έργου. Γενικώς θεωρώ ότι ο αρθμός των δημοσίων υπαλλήλων πρέπει να μειωθή, αλλά η στοιχειώδης παρακολούθησις των σχολείων αυτών θα απήτει μερικάς χιλιάδας νέων υπαλλήλων, υπό την αίρεσιν του εθνικού μας σπορ, του (μη) χρηματισμού. Η αξιοδάκρυτος κατάστάσις της “τοπικής αυτοδιοίκησης” παρ΄υμίν είναι πανθομολογουμένη, συνεπώς φαντάζεσθε τι θα γίνη; Ότι έγινε και εις τας πολεοδομίας όταν επέρασαν εις την δικαιοδοσίαν των δήμων! Θα διορισθούν αυθωρεί τα (σκυλο)σόγια των (βλαχο)δημάρχων, θα αποκλεισθούν τα ανάλογα, αν όχι και τα τέκνα, (ως επιθυμείτε ο αποκλεισμός μαθητών έγκειται εις την διακριτικήν ευχέρειαν των σχολείων/δημοτικών πρακτορείων) των εναντίων (λόγοι βρίσκονται)και θα γίνει όργιο μίζας και φαβοριτισμού (ποιός θα “κόψει” τον γιόκα του εργοδότη του;).
Εις τι ποσοστόν δεί να ανέρχεται συμφώνως προς την άποψίν σας η ισόβιος καταδίκη ΠΑΙΔΙΩΝ; “….ἡ ἀποτελεσματικώτερη ἄμυνα τῆς κοινωνίας εἶναι ὁ περιορισμὸς ὅσων δὲν μποροῦν νὰ προσαρμοσθοῦν στὴν κοινωνική ζωή. Καὶ ἐννοοῦν περιορισμὸ ἰσοβίως.” Λογικώς, τα παιδιά-ισοβίτες θα σχηματίσουν εγκληματικάς συμμορίας προς προσπορισμόν του επιουσίου, με παρελκόμενον το δικαιολογημένον μίσος κατά της κοινωνίας. Όσον αφορά τα “παλιόπαιδα”-και όντως υπάρχουν-το κράτος εάν ήθελε ευκόλως τα εσυμμάζευε και κυρίως αυτούς που τα εξωθούν προς ίδιον όφελος.
Διερωτώμαι αν αντιλαμβάνεσθε ότι η τελευταία παράγραφός σας αντιστρατεύεται ευθέως την από εσάς διατυπωθείσαν άποψιν περί αυτοδικίας.
Καλόν Πάσχα και Ανάστασιν, ελπίζω και εθνικήν.
Αγαπητέ κύριε Στάθη θα στήριζα τις ενστάσεις μου σε άλλη βάση, αλλά παρουσιάσατε (ως συνήθως!) μιά εξαιρετική επιχειρηματολογία και δεν θα χρειαστεί. Θα προχωρήσω λοιπόν σε κάτι άλλο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν “παλιόπαιδα”. Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι θα με βόλευε ιδιαιτέρως να μην ευρίσκονταν στο σχολείο του γιού μου. Αλλά υπάρχουν ερωτήματα εδώ:
1) Κατ’ αρχήν, για ποιές ακριβώς ηλικίες μιλάμε; Δημοτικό; Γυμνάσιο; Λύκειο;
2) Είναι άραγε εύκολο να εκδηλωθεί “παλιοσυμπεριφορά” εάν το σχολείο βρίσκεται σε εγρήγορση;
3) Αυτή η εγρήγορση και φροντίδα δεν είναι άραγε αποτρεπτική τέτοιων φαινομένων; Και μάλιστα όχι σε επίπεδο συμπεριφοράς αλλά σε επίπεδο ουσίας;
Ναί πράγματι δεν θα εξαλειφθούν τέτοια φαινόμενα – έστω και τότε ποτέ τελείως. Οι εντελώς περιθωριακές περιπτώσεις, που θα χρήζουν μιά διαφορετικής αντιμετώπισης πως θα οριστούν και πως θα αντιμετωπιστούν;
Ας είναι. Πάντα το θεσμικό πλαίσιο παίζει το ρόλο του. Συχνά πάντως είναι καλύτερα να κινείσαι από το κύτταρο προς τον οργανισμό παρά αντιστρόφως:
Ο δάσκαλος είναι το κρίσιμο! Αυτός είναι το κύτταρο. Ο,τι του διασφαλίζει την ευχέρεια να ασκήσει το λειτούργημά του είναι ευκταίο να του παρέχεται. Υπό την έννοια αυτή συζητώ τα πάντα, από τις πιό αχαλίνωτες νεοφιλελεύθερες θέσεις μέχρι την πλήρη απαγόρευση των ιδιωτικών σχολείων. Θα συζητήσω τα πάντα αρχίζοντας την εξέταση από το πως θα επιδράσουν στην τάξη και το προαύλιο και μετά προχωρούμε βήμα βήμα για να καταλήξουμε οπουδήποτε θέλετε. Οπου θέλετε, μέχρι και στο “Γυμνάσιο Coca Cola/Βιάννου” με χώρους κράτησης για τους ισοβίτες παραδίπλα (χορηγός G4S security). Δεν έχω κανένα πρόβλημα αρκεί το σκεπτικό είναι πλήρες.
Αρνούμαι όμως την “αποποίηση της ευθύνης” του δασκάλου. Αρνούμαι την ολιγωρία του απέναντι στο καθήκον του. Ξέρω πολύ καλά ότι έχει να αντιμετωπίσει δύσκολα: Λαϊκισμό. Οργανωτικό χάος. Κοινωνική διάλυση. Αντιδραστικούς γονείς. Προβλήματα με παιδιά μεταναστών. Αδιαφορία για το έργο του. Υπονόμευση ενίοτε. Ωχαδελφισμό συναδέλφων. Μικρότητες. Απογοητεύσεις. Ναί. Σωστό. Ισχύουν όλα.
Υπάρχει όμως αυτή η ιερή στιγμή κατά την οποία η πόρτα της τάξης κλείνει κι ο δάσκαλος βρίσκεται απέναντι στα παιδιά. Κι αν οι αξίες έχουν καταρρεύσει, αν η κοινωνία βρίσκεται σε διάλυση, αν ο λαϊκισμός έχει κατακλίσει τα πάντα, αν πολλοί γονείς λένε μπούρδες, αν τα βιβλία είναι κακά, αν τα ταβάνια στάζουν, αν όλα είναι στραβά γύρω του, πάντως η στιγμή κατά την οποία κάτι πρέπει να αρχίσει να διορθώνεται είναι ακριβώς τότε. Του ανήκει.
Δεν ξέρω τι θα κάνει, αλλά είναι η “μεγάλη του ώρα”. Αυτή για την οποία πρέπει να προετοιμάζεται σε όλη του τη ζωή. Δάσκαλοι όπως ο κ. Νατσιός το έχουν καταλάβει – γι’ αυτό και τον τιμώ βαθύτατα, αλλά και γι’ αυτό θέλω να συζητώ μαζί του έστω κι αν ενίοτε διαφωνώ – ιδίως τότε!
Σ’ αυτόν και σ’ όλους τους εκλεκτούς συνομιλητές εύχομαι Καλό Πάσχα και Ανάσταση.
Γιάννης Μικρός.
Κε. Μικρέ, εκ των γραφομένων σας τεκμαίρεται ότι διαβάζετε τις αναρτήσεις μου, σας ευχαριστώ πολύ, αισθάνομαι ότι με τιμάτε. Δεν εργάζομαι εις τον χώρον της σχολικής εκπαιδεύσεως, ούτε το ηθέλησα ποτέ, αφού μετά την αποφοίτησίν μου εκ της Φιλοσοφικής Σχολής του Αθήνησι Παν/μίου, δεν ενεγράφην καν εις την επετηρίδα προς διορισμόν. Χρηματοδότησα όμως μείζον μέρος των φοιτητικών μου χρόνων, και μετέπειτα, διδάσκων ξένας γλώσσας εις φροντιστήρια. Λόγω των παρατεθέντων η γνώμη μου είναι εντελώς προσωπική και δεν αποτελεί προϊόν πείρας ή ενεργού ενασχολήσεως με τα εκπαιδευτικά θέματα. Συμφωνώ απολύτως με τον καταλυτικόν ρόλον του εκπαιδευτικού (διδασκάλου ή καθηγητού) αλλά φοβούμαι ότι η συντριπτική πλειοψηφία αντιμετωπίζει την διδαχήν ως απλόν βιοπορισμόν μη έχουσα την παραμικράν κλίσιν προς τα εκεί. Η “ιερή στιγμή” και η “μεγάλη του ώρα” εις τας οποίας αναφέρεσθε δεν υφίστανται ούτε καν ως σκέψις πολλώ δε μάλλον ως βίωμα. Οι αιτίες της καταστάσεως αυτής είναι πάμπολλες αλλά θα ηδύναντο να αποσταχθούν, κατά την γνώμην μου, εις το γεγονός ότι εις τα παν/μια, από του 1974, και κυρίως από του 1981, καλλιεργείται αόκνως και επισταμένως η άποψις ότι το κράτος οφείλει εις πάντας τα πάντα και οι αποδέκται των ατελευτήτων αυτών “οφειλών” δεν έχουν την παραμικράν υποχρέωσιν ανταποδώσεως. Η απλή εξίσωσις: Κράτος = Κοινωνία = Πολίται, ήτοι όλοι εμείς ανεξαιρέτως, παρασιωπάται συστηματικώς. Προσωπικώς θεωρώ βέβαιον ότι δεινή θέσις της χώρας, οικονομικώς και ηθικώς, είναι σαφής απόρροια αυτής της αντιλήψεως, η οποία, πλην των άλλων, μας έχει καταστήσει διεθνή περίγελω και αντικείμενον χλεύης. Φοβούμαι όμως ότι παρεκλείνω. Εν τούτοις, πιστεύω ότι μερικά απλά βήματα, εκ μέρους της πολιτείας, θα επεριόριζον ορισμένα θέματα της ενδοσχολικής βίας δραστικώς, ως, επί παραδείγματι, το θέμα των καταλήψεων εις όλας τας βαθμίδας της εκπαιδεύσεως. Άμεσος περιστολή των αποδοχών των διδασκόντων δι΄εκάστην ημέραν “κατάληψης” και συνυπολογισμός των απουσιών διά το αυτόν διάστημα. Το πρώτον θα έθετε ενώπιον των ευθυνών τους τους διδάσκοντες που χρησιμοποιούν τα παιδιά προς πρόωθησιν των αιτημάτων του κλάδου (συνηθέστατα μισθολογικά) και την κοινωνίαν, ήτοι τους γονείς, οίτινες, κατά πλειοψηφίαν, ελάχιστα ενδιαφέρονται εφ΄όσον το σχολείον “κάποτε” θα συνεχίση την λειτουργίαν του. Εν συνεχεία, θα έθετε ενώπιον των ευθυνών των τους γονείς οίτινες προτρέπουν τα τέκνα των εις κατάληψιν προκειμένου να φανούν αρεστοί εις το κόμμα των, θεωρούντες ότι φέρνουν την κυβέρνησιν εις δύσκολον θέσιν και θα απολαύσουν το σχετικόν γέρας “όταν γίνουμε κυβέρνηση”. Ποίος δεν ενθυμείται τον θρασύτατον μαθητήν, ήτις ερωτηθείς υπό τηλεοπτικού συνεργείου περί του λόγου της καταλήψεως, απήντησεν “γιατί οι τυρόπιττες είναι στρογγυλές”. Ανεφέρθην εις τας καταλήψεις διότι θεωρώ ότι αυτές είναι μία μορφή βίας με πολλαπλούς αποδέκτες.
Δεν θα κουράσω τους αναγνώστας με συνέχειαν του φιλιππικού, και πάλιν, τας θερμοτέρας των ευχών μου
Ἀγαπητὲ κύριε Μικρέ,
Ὑπάρχουν, λέτε, τόσοι ἐπαρκεῖς δάσκαλοι ; Μποροῦν νὰ δημιουργηθοῦν ; Πῶς καὶ δὲν τοὺς δημιούργησαν ἄλλα ἔθνη γιὰ νὰ τὰ μιμηθοῦμε ; Καλύτερα σχολεῖα ἔχουν ἀλλοῦ, ἀλλὰ καὶ πάλι οἱ ἐμπνευσμένοι καὶ ἐμπνέοντες δάσκαλοι εἶναι ὀλίγιστοι συγκριτικῶς πρὸς τὶς ἀνάγκες. Κι ἐκεῖ ἡ πλειοψηφία εἶναι ρουτινιέρηδες.
Ἀγαπητὲ κύριε Κατσαρὲ-Λιώση
Ἀσφαλέστατα θὰ δημιουργηθοῦν σχολεῖα-σφραγῖδες. Ἀλλὰ δὲν θὰ εἶναι ὅλα.
Γιὰ τὶς συμμορίες ποὺ λέτε, ἀσφαλέστατα θὰ δημιουργηθοῦν. Δημιουργοῦνται καὶ χωρὶς ἀπόρριψη ἀπὸ τὸ σχολικὸ σύστημα, ἄλλωστε. Μὲ τὴν σημερινὴ τεχνολογία εἶναι ἀπολύτως ἐφικτὸν νὰ κτισθοῦν φυλακές πού διασφαλίζουν μόνιμο ἀσφαλῆ ἐγκλεισμὸ σέ συνθῆκες σύμφωνες μὲ τὸ σύνταγμα καὶ μὲ κόστος χαμηλότερο ἀπὸ τὸ κόστος ποὺ ἔχουν γιὰ τὴν κοινωνία οἱ συμμορίες αὐτὲς ὅσο μένουν ἐλεύθερες. Συνεπῶς, πρόκειται γιὰ μιὰ ἐπωφελῆ, κοινωνικῶς, ἐπένδυση, ὅσο, γιὰ παράδειγμα, μιὰ γέφυρα ἢ ἕνας δρόμος ἢ ἕνα λιμάνι.
Αγαπητέ κύριε Κατσαρέ-Λιώση το πρόβλημα άρχισε πράγματι στα πανεπιστήμια – θα έλεγα μάλιστα ότι παραμένει εκεί οξύτερο από οποιαδήποτε άλλη εκπαιδευτική βαθμίδα. Πραγματικό χάος!
(Υπάρχει μάλιστα παλιό κείμενο έγκριτου πανεπιστημιακού δασκάλου που τεκμηρίωνε την κατάσταση – ειδικώς της Φιλοσοφικής Αθηνών – και το οποίο είχε ακριβώς αυτό τον τίτλο: “Χάος”!)
Οι καταλήψεις στα Γυμνάσια και Λύκεια είναι φυσική συνέχεια των διαδραματιζομένων στα πανεπιστήμια. Οι “δάσκαλοι” ανέχονται και συμμετέχουν στην αναπαραγωγή ενός φαινομένου που ωρίμασε (και εξακολουθεί να οργιάζει) εκεί ακριβώς που φοίτησαν: Στα πανεπιστήμια.
Εχουμε – ως κοινωνία – ανεχθεί αποφάσεις καθηγητών (sic) της ιατρικής βάσει των οποίων διεξάγονται εξετάσεις σε μαθήματα των οποίων το εξάμηνο δεν δίδαξαν ποτέ – λόγω καταλήψεων! Εχουμε δηλαδή δεχτεί ως καθηγητές αυτούς που αυτοακυρώνονται – που συντάσσουν δήλωση αυτοεξευτελισμού και την υπογράφουν σε πρακτικά συνελεύσεων τομέα, τμήματος, σχολής.
Εχουμε ανεχτεί την πιθανότητα οι “επιτυχόντες” των εξετάσεων αυτών να χειρουργούν τα παιδιά μας. Αρα – πολύ ευκολότερα – έχουμε δεχθεί αμόρφωτους, απαίδευτους, αδιάφορους να τα διδάσκουν.
Ας είναι. Από κάπου πρέπει να αρχίσουμε. Ναί, όλα είναι αλληλένδετα. Δεν μπορούμε πιά να λέμε “δεν μπορεί να γίνει αυτό, εάν δεν έχει γίνει προηγουμένως τ’ άλλο”. Δεν υπάρχει χρόνος! Πρέπει όλα να γίνουν ταυτόχρονα κι ας μην είναι καλά σχεδιασμένα.
Ναί πρέπει να βάζουμε απουσία σ’ όσους απουσιάζουν – λόγω καταλήψεων ή άλλων λόγων. Ναί δεν μπορούμε να μισθοδοτούμε όσους δεν εργάζονται και για όσο διάστημα δεν εργάζονται.
Πρέπει ως κράτος, ως κοινωνία, ως πολίτες να δείξουμε – με πλήθος τρόπους – ότι θέλουμε πραγματικά να βγούμε από το τέλμα.
Είναι δύσκολο αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Και στην αρχή πρέπει να βασιστούμε σ’ όσους έχουν το σθένος να πάρουν το ρόλο τους στα σοβαρά – τους δασκάλους εν προκειμένω. Κάθε “θεσμική” εξέλιξη, κάθε “ευρύτερη” θετική εξέλιξη σε επίπεδο κοινωνίας, σε επίπεδο οικονομικό, σε επίπεδο ηθικού κλπ είναι ευπρόσδεκτη, πλην όμως δεν μπορούμε να την περιμένουμε άλλο. Δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου. Πρέπει ΕΔΩ και ΤΩΡΑ να βασιστούμε σε όσους έχουν το κουράγιο να παλέψουν – έστω και με την ελάχιστη μόρφωση που απέκτησαν.
Πρέπει να αρχίσουμε να συμπεριφερόμεθα με θετικό τρόπο οι πάντες. Παρ’ όλο που δεν έχω καταφέρει να εκτιμήσω το δάσκαλο του γιού μου, του συμπεριφέρομαι με σεβασμό, “ως εάν” να είχε συναίσθηση του καθήκοντός του, “ως εάν” να ενδιαφερόταν πραγματικά για το λειτούργημά του, “ως εάν” να στηριζόμουν σ’ αυτόν για να μάθει το παιδί μου γράμματα.
Εναντι μιάς τέτοιας συμπεριφοράς, ελπίζω ότι κάποιοι θα αντιδράσουν θετικά. Κάποιες νησίδες έργου θα σχηματιστούν – κι αυτές οι νησίδες είναι η ελπίδα μας, στην παιδεία όσο και αλλού.
Κύριε Γεώργιε Ἰακ. Γ… παραδέχομαι ότι ενδεχομένως δεν υπάρχουν τόσο επαρκείς δάσκαλοι. Διαφωνώ όμως με όσα σημειώνετε για αναλογίες με “άλλα έθνη”. Αν είναι καλύτερα τα σχολεία τι είναι αυτό που τα κάνει καλύτερα αν όχι οι δάσκαλοι;
Βεβαίως αντιλαμβάνομαι ότι η θέση σας έχει ισχυρή βάση – εννοείτε υποθέτω το “σύστημα”, την πειθαρχία, την τάξη, τις υλικοτεχνικές υποδομές των σχολείων αυτών, τα μοντέλα αξιολόγησής τους, την συντεταγμένη εικόνα της κοινωνίας στην οποία εντάσσονται κλπ. Αν αυτά είναι αρκετά για ένα επιτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα, τι να πω, χαλάλι: Ας είναι οι δάσκαλοι ολίγιστοι. Αλλά, ξέρετε, δεν πιστεύω ότι κάτι μπορεί να επιτύχει ερήμην των ανθρώπων που το συγκροτούν.
Από την άλλη θα συμφωνούσα ότι η συγκρότηση ενός “συστήματος” είναι ένας δρόμος – παραδέχομαι ότι δεν υπάρχουν και πολλοί. Ωστόσο, εάν εντάσσετε στο σύστημα αυτό τα όσα σημειώνετε για τις φυλακές υψηλής τεχνολογίας θα σας πω ότι μένω άναυδος. Κατά βάθος πιστεύω ότι αστειεύεστε. Το γεγονός ότι σε μιά τέτοια συζήτηση έχετε προκρίνει τους αποκλεισμούς και τις φυλακές ως κεντρικό σημείο των θέσεών σας με φέρνει σε αμηχανία. Εν πάσει περιπτώσει, το συζητάμε.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Διάβασα φυσικά το κείμενο του κου Νατσιού όπως επίσης και τα σχόλιά σας αγαπητοί φίλοι.
Η γυναίκα μου είναι εκπαιδευτικός δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό που ακούω συνέχεια είναι για ένα φόβο που κυριαρχεί, κυρίως στους ευσυνείδητους καθηγητές. Στην αρχή είχα την αντίληψη του κου Μικρού. Τι φόβος; Τι φοβούνται;
Θα σας πω πολύ απλά με μια μικρή ιστορική αναδρομή! Τη δεκαετία του ’80 (που τόσο χλευάζει ο κος Νατσιός) ήμουν μαθητής δημοτικού. Πάντα σε εμάς τους μαθητές υπήρχαν δύο φόβοι. Ο φόβος του δασκάλου και ο φόβος του γονέα. Όταν ο βαθμός τριμήνου στη Φυσική ήταν κάτω του 15, οι πατεράδες μας που έρχονταν να ρωτήσουν τους καθηγητές για την πρόοδό μας, στη συνέχεια μας έλεγαν “ΓΙΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟΣ ΒΑΘΜΟΣ;”. Και να οι τιμωρίες, και να οι αποκλεισμοί στο σπίτι. Σε κάποιες οικογένειες υπήρχε και τιμωρία με χειροδικία. Στη δική μου οικογένεια που αποτελούνταν απο μορφωμένους γονείς η τιμωρία ήταν πολύ χειρότερη, όπως στέρηση εξόδου, στέρηση χαρτζιλικιού κλπ.
ΣΗΜΕΡΑ: Η φράση “ΓΙΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟΣ ΒΑΘΜΟΣ;” απευθύνεται απο τους γονείς προς τον εκπαιδευτικό, λες και ο εκπαιδευτικός φταίει που ο κανακάρης μας έγραψε για 5 στα 20. Λες και εμείς δεν έχουμε ευθύνη που τα παιδιά μας είναι ανεξέλεγτα και μόνο με δικαιώματα αλλά όχι υποχρεώσεις. Ο εκπαιδευτικός πλέον κύριε Μικρέ (που μόνο τέτοιος δεν είστε σύμφωνα με τα γραφόμενά σας), γίνεται παιχνιδάκι στα χέρια των μαθητών με τα δικαιώματα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που εκπαιδευτικοί έπεσαν σε δυσμένεια επειδή δεν χαιδολόγησαν το γέννημα του κουμπάρου του δημάρχου κλπ. κυρίως σε σχολεία της επαρχίας. Δεν μπορώ να πω περισσότερα (Υπάρχουν κατατεθειμένες καταγγελίες επώνυμα στο ΥΠΕΠΘ).
Γεννήθηκα το 1975. Η πλειονότητα των συμμαθητών μου είναι πλέον γονείς. Και απαντώ και στον κύριο Νατσιό εδώ. Ε λοιπόν αυτή την κατάπτωση των αξιών που δημιούργησαν οι “προοδευτικοί” γονείς της γενιάς του Πολυτεχνείου δεν έχει προηγούμενο. Ελάχιστοι συνομίλικοί μου, σήμερα γονείς, οι οποίοι είχαν γονείς της γενιάς μεταξύ ’40 – ’60, δρουν με τέτοιο τρόπο, βάζοντας το παιδάκι τους πάνω ακόμα και απο τους γενικούς κανόνες του σχολείου.
Κύριε Νατσιέ. Πήγα σχολείο το 1980. Διδάχτηκα μέσα στη δεκαετία του ’80 για Αρχαία Ελλάδα, Ήρωες του ’21, Ρωμιοσύνη, Έπος του ’40… Διδάχτηκα απο απίστευτα βιβλία θρησκευτικών για τον Χριστιανισμό. Και απο συναδέλφους σας της παλιάς σχολής, της προ-Πολυτεχνείου σχολής. Με ιδανικά και όραμα. Την πρώτη μου δασκάλα τη βλέπω ακόμα και πραγματικά χαίρομαι που μου έδωσε εκείνες τις δύο ξυλιές στον πισινό όταν κόλλησα τσίχλα στα μαλλιά συμμαθήτριάς μου. Χαίρομαι όταν βλέπω τους αγαπημένους μου καθηγητές στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο που με έβαζαν τιμωρία όρθιο στο πίσω μέρος της τάξης όταν έκανα “παρατυπίες”. Και οι γονείς μου (η μητέρα μου πλέον) χαίρονταν που εγώ πέρασα απο τα χέρια της κυρίας Παραρά με τις ξυλιές… Όχι για τις ξυλιές! Για την εφαρμογή του δικαίου και την διδασκαλία της έννοιας της τιμωρίας.
Επαναλαμβάνω. Τα πρόσωπα στα οποία αναφέρομαι είναι άνθρωποι της γενιάς ’40 – ’60 και ο γράφων δεν υπήρξε ένα ήσυχο παιδί του 20! Κάθε άλλο! Όμως θεωρώ ευτύχημα κύριε Νατσιέ οτι δεν με πρόλαβε η λαίλαπα της γενιάς του Πολυτεχνείου. Δεν διδάχτηκα μέσα σε άθεο περιβάλλον, με κατεβασμένες εικόνες. Ο Χριστός υπήρχε πάντα πάνω απο τον πίνακα (ναι τότε είχαμε πίνακα και όχι διαδραστική ανοησία και τα χέρια μας γέμιζαν κιμωλία). Ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Νικηταράς μας κοίταζαν αυστηρά μέσα απο τα κάδρα τους. Διδαχτήκαμε Καζαντζάκη σύμφωνα με το αναλυτικό πρόγραμμα αλλά ΚΑΙ Μακρυγιάννη, ΚΑΙ Ελύτη, ΚΑΙ Σεφέρη, ΚΑΙ Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Στο σχολείο και στο σπίτι μάθαμε την αλήθεια απο νωρίς για τον Άγιο Μέγα Βασίλειο… Απογοητευτήκαμε που δεν έφερνε δώρα σε έλκηθρο αλλά δεν γίναμε Αμερικανάκια.
Και σήμερα η πλειονότητα της γενιάς μας, όπως το βλέπω απο την πλευρά μου, μπορεί να μην είναι τέλεια παραδείγματα γονέων, όμως θεωρώ οτι δεν είναι ο ξεπεσμός των γονιών της γενιάς του Πολυτεχνείου… Σε αυτή τη γενιά είναι το πρόβλημα κύριε Νατσιέ. Αυτή η γενιά κατέστρεψε τον τόπο. Αυτοί οι ψευτοπροοδευτικοί θέλησαν να μας κάνουν με το ζόρι Δυτικούς. Εμείς το ’80 διδαχτήκαμε Γραμματική του Τριανταφυλλίδη, Αγουρίδη στα θρησκευτικά, Μάζη στη φυσική, Φίλια στην κοινωνιολογία! Δεν είχαμε ούτε Βερέμη, ούτε Ρεπούση, ούτε κανέναν νεοψευτοπροοδευτικό…
Τα βιβλία μας έγραφαν ιστορία όχι αρλούμπες. Μάθαμε να αναλύουμε ένα θέμα, να γράφουμε δοκίμιο. Όχι να απαντάμε σε ερωτήσεις με 300 λέξεις… Μάθαμε σύνθεση γνώσεων, συνδιαστικές απαντήσεις και όχι πολλαπλών επιλογών λόττο! Περάστε και παίξτε, η μία στις 3 είναι η σωστή! Έπαθλο; Ένα παράσημο ανοιχτής παλάμης αφού ο επιτυχών ούτε έμαθε, ούτε δούλεψε να μάθει…
Σας κούρασα με προσωπικές ιστορίες όμως ήθελα πολύ να εκφράσω την άποψή μου! Θα μου πείτε, πως μπορεί και γράφει καλά ένας μαθητής με απολυτήριο Λυκείου 11…
Κύριε Νατσιέ, είμαι απολυτηριούχος Λυκείου με 11 της εποχής του ’80. Τότε που φυτευόταν ο σπόρος της γνώσης και της μάθησης. Που το σχολείο μπορεί να φαινόταν αγγαρεία αλλά σου εμφύτευε την περιέργεια. Στις θετικές επιστήμες και κυρίως στη Φυσική ήμουν μαθητής του 10 και χαρισματικά 10. Σήμερα άνετα συνομιλώ με τελειόφοιτους του τμήματος αστροφυσικής… Γιατί αυτό το καταραμένο σχολείο του ’80, κατ’ εσάς, με έκανε πάνω απ’ όλα να αγαπώ τη γνώση, τη φύση, τον συνάνθρωπο, τον Θεό!
Ίσως λοιπόν θα πρέπει να αναθεωρήσετε την άποψή σας για τους μαθητές της δεκαετίας του ’80…
Κύριε Μικρέ, θα σεβαστώ οποιαδήποτε αντίρρηση προβάλλετε σε αυτά που έγραψα. Δεν ήταν παρά προσωπικά βιώματα και αναμνήσεις.
Να στε όλοι καλά και εύχομαι να διαφωνούμε πάντα ώστε να βρίσκουμε τις καλυτερες λύσεις στα προβλήματά μας!
Καλή χρονιά σε όλους!
Θεοδωράτος Σπύρος
Αθήνα