Γράφει ο δρ Γεώργιος Μούρτος
Φαντάζομαι πως η «ανεξάρτητη» ΕΡΤ σας ενημέρωσε για το συλλαλητήριο της Κυριακής. Ωστόσο, κρίνω σκόπιμο να καταθέσω τη δική μου ζωντανή μαρτυρία μια που ήμουν παρών στο γεγονός. Ήταν ένα συλλαλητήριο από τους «ωραίους» Έλληνες, γιατί η σύνθεσή του ήταν οικογενειακή –γονείς, παιδιά, παππούδες- και είχε αξιοπρέπεια και παλμό. Οι συμμετέχοντες διαδήλωσαν από αγνές προθέσεις και πατριωτικά αισθήματα. Γι΄ αυτό, όταν τα δακρυγόνα έπεφταν και η ατμόσφαιρα έγινε πολεμική από τις επανωτές εκρήξεις των χειροβομβίδων κρότου και λάμψης, ακόμα και όταν άρχισε να βρέχει, όλοι εμείς παραμείναμε εκεί μέχρι το τέλος της εκδήλωσης.
Συμπεράσματα:
1. Όταν ένα «ευρωπαϊκό» κράτος δεν μπορεί να αποτρέψει τα βιαία ξεσπάσματα είκοσι κατσαπλιάδων και πολύ περισσότερο να τους συλλάβει, σημαίνει ότι είτε είναι ανίκανο είτε τους υποθάλπει το ίδιο. Εάν, λόγου χάρη, είχε ένα “drone” να υπερίπταται του χώρου, ή έστω μια υδροφόρα της Πυροσβεστικής να μουσκέψει τους «εισβολείς» στη Βουλή, θα μπορούσε να τους συλλάβει έναν έναν και με το γάντι!
2. Το συλλαλητήριο ήταν μια ανοικτή και καθόλα έγκαιρη δημοσκόπηση. Ήταν μια κορυφαία στιγμή άμεσης δημοκρατίας. Για παράδειγμα, τα επιφωνήματα αποδοκιμασίας του κόσμου, δηλαδή τα γνωστά «ου….», ήταν εντονότατα στο άκουσμα του ονόματος του Προέδρου της Δημοκρατίας, περισσότερο και από αυτό του πρωθυπουργού, ενώ υψηλό μερίδιο αποδοκιμασιών αποσπούσε και η αναφορά των ομιλητών στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τη ΝΔ –απόδειξη της διπλοπροσωπίας της που μαζεύει τελευταία ξεκομμένους «προοδευτικούς» στις τάξεις της! Γλύτωσε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, καθότι δεν έγινε ούτε μία αναφορά στο όνομά του, σε αντίθεση με αυτό του μακαριστού Χριστοδούλου που το χειροκρότημα ήταν αυθόρμητο, θερμό και συγκινητικό. Θερμό χειροκρότημα απέσπασαν οι Μητροπολίτες Μεσογαίας και Πειραιώς.
3. Άπτεται της επιστημονικής εξειδίκευσής μου. Αυτό που μάθαμε όσοι εξ ημών σπούδασαν την τεχνική της διεθνούς διαπραγμάτευσης είναι ότι κάθε διαπραγμάτευση αποτελείται από τρία στάδια. Το 1ο είναι η διαμόρφωση της ατζέντας· το 2ο οι τεχνικές δεξιότητες στην επιχειρηματολογία και η διαμόρφωση του κειμένου της συμφωνίας· το 3ο, και κυριότερο, το μετά την υπογραφή της συμφωνίας. Και τούτο, διότι για να έχει κύρος νομιμότητας μια συμφωνία και διάρκεια ζωής πρέπει να βασίζεται στο αμοιβαίο συμφέρον. Ακριβώς αυτό το στοιχείο λείπει από τη συμφωνία των Πρεσπών, η οποία αμφισβητείται εντονότατα από τον λαό της γειτονικής χώρας, όπως αυτό αποτυπώθηκε τόσο με το δημοψήφισμα όσο και με τη μη υπογραφή της από τον Πρόεδρο Ιβάνοφ (αλλά από τον Αλβανό Πρόεδρο της Βουλής –κανονικό πραξικόπημα δηλαδή), καθώς και με την ανοικτή παρέμβαση του Δυτικού παράγοντα με εξαγορές βουλευτών, για να επιτευχθεί ο οριακός αριθμός της πλειοψηφίας. Αλλά και στην άλλη πλευρά η συμφωνία αυτή διχάζει τη χώρα, καθότι τα στοιχεία της είναι στοιχεία αμφισβήτησης της εθνικής και πολιτισμικής ταυτότητας ενός ιστορικού λαού, όπως ο ελληνικός. Έτσι, όσες δεκαετίες και αν παρέλθουν, η συμφωνία δε θα έχει λαϊκή νομιμοποίηση και θα αποτελεί σημείο τριβής στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Και το χειρότερο, η συμφωνία αυτή έσπειρε τον σπόρο του εφιαλτικού εθνικού διχασμού.
Ενδεικτικό παράδειγμα που ενισχύει την προαναφερόμενη άποψη είναι η συμφωνία για τον τερματισμό του Παγκοσμίου Πολέμου Α΄ που υπονομεύτηκε από τη Γερμανία ευθύς αμέσως με την υπογραφή της, διότι θεωρήθηκε κατάφορα άδικη από το Βερολίνο. Και έτσι οδηγηθήκαμε αναπόφευκτα στον επόμενο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μια κρίσιμη επισήμανση. Εδώ είναι Βαλκάνια και οι συμφωνίες υπογράφονται τόσο εύκολα όσο εύκολα καταπατούνται και ακυρώνονται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η συμφωνία Ελλάδας-Αλβανίας για την ΑΟΖ. Όσο η Αλβανία «κόπτονταν» να πάρει τη συγκατάθεση της Αθήνας για την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, υπέγραψε τη συμφωνία την οποία ακύρωσε ευθύς αμέσως με το πρόσχημα της αντισυνταγματικότητας που επικαλέστηκε η επόμενη κυβέρνηση, η σημερινή του Ράμα.
Και ένα τελευταίο. Δεν αποτελεί λύση η υπογραφή μιας συμφωνίας που δημιουργεί διχοστασίες, πολώσεις και έντονες αντιπαραθέσεις και στα δύο μέρη του. Ούτε ευσταθεί στη λογική η επίκληση του επιχειρήματος ότι το θέμα του ονόματος «λιμνάζει» εδώ και 28 χρόνια. Διότι, το Θρακικό, το Αιγαιακό, το Κυπριακό «λιμνάζουν» κατά πολύ περισσότερο. Μήπως επείγει και αυτών η επίλυση, τώρα που πήραμε φόρα;