Γράφει ο Στυλιανός Καβάζης.
Το καλοκαίρι του 1974 παραμένει χαραγμένο στο συλλογικό υποσυνείδητο του κυπριακού Ελληνισμού ως ανεξίτηλο τραύμα. Από τις πιο χαρακτηριστικές και οδυνηρές εικόνες εκείνης της εποχής είναι αυτή ενός Ελληνοκύπριου αιχμαλώτου, καθισμένου ανάμεσα σε Τούρκους στρατιώτες που προσποιούνται πως τον φροντίζουν, προσφέροντάς του τσιγάρο και νερό.
Το βλέμμα του, ωστόσο, μαρτυρά την αλήθεια φόβος, εξευτελισμός, κακοποίηση. Η τουρκική προπαγάνδα συμπλήρωνε τη σκηνοθεσία με την κατηγορία ότι «πιάστηκε την ώρα που δηλητηρίαζε πηγάδι». Η τύχη του έκτοτε αγνοείται. Ήταν από τους πολλούς που «έσβησαν» χωρίς απαντήσεις.
Πενήντα χρόνια και πλέον μετά, ένα άλλο καλοκαίρι με άλλη απειλή. Οι πυρκαγιές μαίνονται, κατακαίγοντας δάση, περιουσίες, ελπίδες. Και την ώρα που η Κύπρος παλεύει με τη φωτιά, κάνει την εμφάνισή της «βοήθεια» από την άλλη πλευρά. Απλοί Τουρκοκύπριοι προβάλλονται από τα μέσα μαζικής εξαπάτησης -εεε επικοινωνίας ήθελα να πω- να σπεύδουν να στηρίξουν, να προσφέρουν μέσα, να δείξουν αλληλεγγύη.
Δεν πρέπει να είμαστε άδικοι, οι προθέσεις πολλών απλών Τουρκοκυπρίων ίσως είναι ειλικρινείς. Ίσως κι αυτοί να κουράστηκαν από τη διχόνοια, τη βία, την ιστορία που μας κρατά αιχμάλωτους. Όμως το πρόβλημα δεν είναι οι πολίτες. Το ζήτημα είναι η ηγεσία. Μια ηγεσία που για δεκαετίες στηρίζεται από την Άγκυρα, που κινείται με στρατηγική, που αξιοποιεί ακόμα και την καταστροφή για πολιτικό κέρδος. Μια ηγεσία που μπορεί, με το ένα χέρι, να «προσφέρει» βοήθεια και με το άλλο να υποκινεί ή να σιωπά απέναντι σε πράξεις πρόκλησης και υβριδικού πολέμου. Δεν είναι αδιανόητο να αναρωτηθεί κανείς, μήπως κάποιες από τις φωτιές δεν ήταν τυχαίες;
Και μέσα σε αυτό το σκηνικό, η απουσία της ελληνικής κυβέρνησης είναι τραγική. Όχι από λόγια, αλλά από πράξεις. Όταν η Κύπρος καίγεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, η στήριξη της μητέρας πατρίδας θα έπρεπε να είναι άμεση, ορατή, ξεκάθαρη. Όχι να περιορίζεται σε ευχές και δηλώσεις. Τα αδέλφια μας στην Κύπρο δεν ζητούν χάρες, ζητούν την έμπρακτη παρουσία και βοήθεια μας.
Η μνήμη του 1974 δεν έχει σβήσει. Κι αν σήμερα κάποιοι παρουσιάζουν ένα νέο «ανθρωπιστικό» πρόσωπο, το παρελθόν μας καλεί να είμαστε προσεκτικοί. Οι καλές προθέσεις δεν είναι ποτέ αρκετές όταν οι αποφάσεις λαμβάνονται αλλού, πίσω από κλειστές πόρτες και με βλέμματα στραμμένα σε χάρτες και όχι σε ανθρώπους.
Η φωτιά θα σβήσει. Αλλά η στάχτη θα μείνει και μαζί της η ανάγκη να βλέπουμε καθαρά. Πίσω από κάθε εικόνα, πίσω από κάθε χέρι βοήθειας, να αναρωτιόμαστε ποιος το κινεί και γιατί;
Σημ. Η διερεύνηση της εν λόγω φωτογραφίας και της τύχης του εικονιζόμενου, γίνεται από την σελίδα «1974 Μαρτυρίες & Τεκμήρια», πρόκειται για αγνοούμενο στην περιοχή της Λάπηθου, και προτρέπονται όσοι μπορούν να συμβάλουν στην σχετική ερευνά να επικοινωνήσουν με την παρακάτω σελίδα https://www.facebook.com/groups/Cyprus1974.EyeWitnesses.Evidences