Γράφει ο Στυλιανός Καβάζης.
Ζούμε σε μια εποχή που η δικαιοσύνη και η αλήθεια δεν είναι απλώς σχετικές – είναι ταξικά, πολιτικά και επικοινωνιακά διαχειρίσιμες. Αν είσαι μόνος, αν δεν έχεις κομματική ομπρέλα ή αν δεν είσαι μέρος του συστήματος εξουσίας, σε συντρίβουν. Αν όμως βρίσκεσαι «μέσα στα πράγματα», καλύπτεσαι με ασυλία, σιωπή και χειραγώγηση.
Ο Πατέρας Αντώνιος ένας άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του στους απόκληρους. Χωρίς κρατική στήριξη, χωρίς ιδιωτικά κονδύλια, χωρίς πολιτικές πλάτες. Μόνο με πίστη και πράξεις. Κι όμως, όταν ήρθε η στιγμή να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένα συμφέροντα, όταν κάποιους ενόχλησε το έργο του ή τα περιουσιακά στοιχεία της Κιβωτού, στήθηκε μια οργανωμένη εκστρατεία διασυρμού. Κατηγορήθηκε, διαπομπεύθηκε, δικάστηκε από τηλεπαράθυρα, χωρίς αποδείξεις, χωρίς τελεσίδικες αποφάσεις. Σαν να ήθελαν να γκρεμίσουν ό,τι απέμεινε από την εμπιστοσύνη του κόσμου σε κάθε τι αυθεντικό και μη ελεγχόμενο.
Και τώρα μετά από ένα πλήθος ατασθαλιών αποκαλύπτεται ένα ακόμη τεράστιο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, εκατοντάδες εκατομμύρια σε ψεύτικες επιδοτήσεις, πλαστά χωράφια, εικονικοί αγρότες. Μια λεηλασία δημοσίου χρήματος που γινόταν συστηματικά με κυβερνητική ανοχή – ή και με καθοδήγηση. Κι όμως, δεν είδαμε κανέναν υπουργό να παραιτείται. Δεν είδαμε τον Πρωθυπουργό να ζητά συγγνώμη. Δεν είδαμε Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να παρεμβαίνει. Αντί γι’ αυτό, βλέπουμε ένα συντονισμένο επικοινωνιακό “κουκούλωμα”. Όλα να περάσουν στα «ψιλά». Ούτε ένας δεν διαπομπεύθηκε. Ούτε ένας δεν οδηγήθηκε μπροστά στην κοινωνία για να λογοδοτήσει.
Η επιλεκτική ευαισθησία της εξουσίας είναι εξοργιστική. Εκεί που έπρεπε να υπάρξει διαφάνεια, υπάρχει σκοτάδι. Εκεί που έπρεπε να υπάρξει προστασία, υπήρξε καταστροφή. Κι έτσι, το μήνυμα προς την κοινωνία είναι ξεκάθαρο και επικίνδυνο:
Αν δεν είσαι “δικός μας”, θα σε διαλύσουμε. Αν είσαι “δικός μας”, είσαι στο απυρόβλητο.
Αυτό δεν είναι Δημοκρατία. Είναι καθεστώς. Είναι οργανωμένη υποκρισία με κυβερνητική σφραγίδα.
Η μεγαλύτερη τραγωδία όμως δεν είναι μόνο η αυθαιρεσία των ισχυρών. Είναι η σιωπηλή συνενοχή του λαού. Ένας λαός που καταπίνει σκάνδαλα σαν να πρόκειται για δελτία καιρού. Που εξαντλεί την “αγανάκτησή” του σε αναρτήσεις και καφενειακές συζητήσεις, αλλά δεν αντιδρά. Που ξαναψηφίζει τους ίδιους, ανέχεται τα ίδια, ελπίζει για αλλαγή από εκείνους που φροντίζουν να μη γίνει ποτέ τίποτα.
Όταν η αδικία επαναλαμβάνεται και δεν προκαλεί κοινωνική οργή, παύει να είναι απλώς ευθύνη του συστήματος — γίνεται συνενοχή της κοινωνίας. Γιατί κάθε σκανδαλώδης συγκάλυψη χρειάζεται και μια κοινή γνώμη πρόθυμη να ξεχάσει γρήγορα. Κάθε διασυρμός ενός «μη αρεστού» χρειάζεται και τηλεθεατές έτοιμους να καταδικάσουν χωρίς απόδειξη.
Δεν υπάρχει κράτος Δικαίου χωρίς πολίτες που απαιτούν δικαιοσύνη. Δεν υπάρχει αλήθεια χωρίς ανθρώπους που έχουν το θάρρος να την υπερασπιστούν. Και δεν υπάρχει ελπίδα, όταν η ανοχή γίνεται συνήθεια και η συνήθεια γίνεται υποταγή. Αν δεν αλλάξουμε στάση, τότε ας μην περιμένουμε να αλλάξει τίποτα. Θα φταίνε αυτοί που κυβερνούν, αλλά ηθικοί αυτουργοί θα είναι αυτοί που τους έχουν επιλέξει να κυβερνούν έτσι.