Γράφει ο Στυλιανός Καβάζης.
«Ζωντανοὺς στὴν Ἑλλάδα βρίσκεις μόνο στὰ νεκροταφεῖα. Ἡ Ἑλλάδα, αὐτὴ τὴ στιγμή, κατοικεῖται ἀπὸ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι εἶναι ἄψυχοι, καὶ ποὺ ἔτσι καὶ τολμήσεις νὰ πεῖς τὸ ὄνομα «Ἑλλάδα», τὸ ὄνομα «πατρίδα» ἤ τὴ λέξη «ἔθνος», χαρακτηρίζεσαι «ἐθνικιστής» ἀπὸ κάποια τσόφλια τῆς δημοσιογραφίας καὶ τῆς ὑποκουλτούρας. Εἶναι ντροπή. Εἶναι ντροπὴ τὸ νὰ ντρέπεται κάποιος γιὰ τὴν καταγωγή του. Εἶναι ντροπὴ νὰ ντρέπεται γιὰ τὴν δόξα τῶν προγόνων του. Γιατὶ δὲν μποροῦμε ἐμεῖς, στὸ χάλι ποὺ ἔχουμε φτάσει, νὰ δημιουργήσουμε μιὰ δόξα γιὰ τὰ παιδιά μας. Τοὐλάχιστον, ἄς ἀφήσουμε τὴ δόξα τῶν παλαιῶν. Μὴν τὴ σπιλώνουμε κι αὐτή. Μὴ τὴ σπιλώνουμε κι αὐτή. Δὲν μποροῦν οἱ νᾶνοι τοῦ σήμερα νὰ ὑψώνουν τὸ ἀνάστημά τους στοὺς γίγαντες τοῦ χθές».
~Σαράντος Καργάκος~
Ο Σαράντος Καργάκος υπήρξε ένας από τους πιο ένθερμους υπερασπιστές της ελληνικής Ιστορίας, της παράδοσης και των αξιών που συγκροτούν την ψυχή του έθνους. Στο παραπάνω απόσπασμα, η φωνή του ακούγεται σαν συναγερμός που προειδοποιεί για μια κοινωνία που έχει χάσει την πνοή της, που ντρέπεται να πει τη λέξη «πατρίδα», που φοβάται τη λέξη «έθνος» και που αρκείται να αμαυρώνει την δόξα των προγόνων της. Ο Καργάκος δεν μιλά μόνο για έλλειψη πίστης στον εαυτό μας, μιλά για μια επίθεση εκ των έσω, από εκείνους που υποτίθεται ότι υπηρετούν την κοινωνία και την αλήθεια.
Ειδικότερα σήμερα, η πολεμική εναντίον των πατροπαράδοτων αξιών πατρίδα, πολιτισμός, θρησκεία, οικογένεια είναι περισσότερο εμφανής από ποτέ. Μέσω των μέσων μαζικής εξαπάτησης, της εκπαίδευσης και της πολιτικής, η αίσθηση της εθνικής ταυτότητας δαιμονοποιείται. Η πατρίδα παρουσιάζεται συχνά ως περιοριστική έννοια, η θρησκεία ως υπολειμματική δεισιδαιμονία, η οικογένεια ως αναχρονιστικό θεσμικό πλαίσιο και ο πολιτισμός ως στοιχείο που πρέπει να «εκσυγχρονιστεί» ή να παραμεριστεί. Το κατεστημένο επιδιώκει τη διάλυση της συλλογικής συνείδησης, προβάλλοντας μια «προοδευτικότητα» που στην πράξη υπονομεύει τη ρίζα και την ταυτότητα των πολιτών.
Κατά τον αείμνηστο σπουδαίο Δάσκαλο Σαράντο Καργάκο, αυτή η υπονόμευση οδηγεί σε μια κοινωνία απονεκρωμένη, όπου οι νέοι νιώθουν ντροπή για την καταγωγή τους και αδυνατούν να υψώσουν το ανάστημά τους μπροστά στο μεγαλείο των προγόνων. Οι «νάνοι» του σήμερα, όπως τους αποκαλεί, περιπλανώνται ανάμεσα σε ιδεολογίες που τους αποκόπτουν από την Ιστορία και τους διδάσκουν να αμφισβητούν ή να ντρέπονται για ό,τι με τόση θυσία οικοδομήθηκε.
Η εποχή μας απαιτεί αναπόδραστα έναν ενεργό, δημιουργικό πατριωτισμό. Όχι έναν πατριωτισμό της ρητορικής και του εύκολου συναισθήματος, αλλά ένα κίνημα και αίσθημα που θα μετατρέψει την κληρονομιά σε έργο, την πίστη σε δράση και την ιστορική μνήμη σε έμπνευση για το μέλλον. Το στοίχημα είναι να τιμήσουμε τις παραδόσεις μας, να υπερασπιστούμε τις αξίες μας και να δημιουργήσουμε μια δόξα που θα αντέξει στον χρόνο, χωρίς να εγκλωβιστούμε σε έναν παρελθοντισμό ή σε μια φθαρμένη νοσταλγία.
Η φωνή του Σαράντου Καργάκου ηχεί σαν προειδοποίηση αλλά και σαν πρόκληση η Ελλάδα που αδιαφορεί ή ντρέπεται για τις ρίζες της καταδικάζεται να χάσει την ψυχή και το μέλλον της. Το κατεστημένο επιδιώκει να αμαυρώσει τις παραδοσιακές αξίες πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, πολιτισμό και να τις παρουσιάσει ως αναχρονιστικές. Ωστόσο, η αντίσταση υπάρχει και περνά μέσα από τη συνειδητοποίηση, τη δράση και τη δημιουργία. Ο μόνος δρόμος είναι ένας πατριωτισμός ζωντανός, ενεργός και δημιουργικός, που θα συνδέει το παρελθόν με το μέλλον, τιμώντας τους γίγαντες του χθες και οικοδομώντας τη δόξα των παιδιών μας!