«Υπάρχει ένα είδος αριστεράς πιο χρήσιμο από τη δεξιά…»

                                                                        Γράφει ο Στέλιος Παπαθεμελής

 

Ψάχνοντας να αποκωδικοποιήσουμε όσα συμβαίνουν στην έρημη χώρα μας σκοντάψαμε στο ακόλουθο απόφθεγμα: «Υπάρχει ένα είδος αριστεράς που είναι πιο χρήσιμο από την δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η δεξιά». Ο λόγος είναι του Ιταλού οικονομικού μεγιστάνα Giovanni (Gianni) Agnelli, θεωρουμένου ως του σημαντικότερου μεγαλοεπιχειρηματία του 20^ου αιώνα στη γείτονα. Με το απόσταγμα των εμπειριών του προέδρου της FIAT και της ποδοσφαιρικής Γιουβέντους, ο  Agnelli άθελά του ερμηνεύει και τα τρέχοντα ελληνικά δρώμενα.

Στο προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2017 υπάρχει ένα νούμερο ιδιαζόντως απεχθές: Το κονδύλι για μισθούς και συντάξεις που κατά το τρέχον έτος ήταν 18,162 δισ. κατρακυλάει για το 2017 στα 12,293!

Αυτό σημαίνει στην πράξη την απόλυτη φτωχοποίηση της ήδη φτωχοποιημένης ελληνικής κοινωνίας και μαζί με τους αυξημένους έμμεσους φόρους τον στραγγαλισμό μεγάλων ομάδων της στο όνομα μιας ιδιότυπης κρατικής ηθικής «ενάρετης αυτοκτονίας».

Οι αντοχές των Ελλήνων έχουν υπερβεί τα έσχατα όριά τους. Στο μεταξύ τράπεζες, μίντια, κόμματα τον χαβά τους.

Κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι «διαπλοκολογούν» και εντός και «εκτός ημερησίας διατάξεως». Αλλά από πράξεις πάταξης και αποτροπής της διαφθοράς κανένα σοβαρό μέτρο.

Απόλυτο όμως κενό απλώνεται στα μείζονα εθνικά, τα υπαρξιακά προβλήματα του Ελληνισμού. Εξωτερική πολιτική, αγρίως πολιορκούμενη  Κύπρος, σκοπιανή και αλβανική αποθράσυνση. Αλλά κυρίως νεοοθωμανική προκλητικότητα που εκδηλώνεται ευθέως κατά των δύο κρατικών πυλώνων μας ( Ελλάδος-Κύπρου) καθώς επίσης με την προώθηση στον βαλκανικό περίγυρό μας της «στρατηγικής βάθους» με πολύμορφη διείσδυση οικονομικοπολιτική, ου μήν αλλά και στρατιωτική εντόνως ανθελληνικού προσανατολισμού.

Από την πλευρά του ο πανίσχυρος νεοΜεττερνίχος του Βερολίνου παραβλέποντας τα ίδια κακουργήματα ( Siemens, Deutsche Bank κ.λ.π.) επιμένει στην άτεγκτη μέχρι κεραίας εφαρμογή του αμαρτωλού «Προγράμματος». Κόντρα μάλιστα στο ΔΝΤ που εισηγείται άμεση ρύθμιση του χρέους αυτός το παραπέμπει στο 2018 και με βάθος δεκαετίας! Για τα πρωτογενή πλεονάσματα ενώ το ΔΝΤ θεωρεί εφικτό μόνο το 1,5%, αυτός αξιώνει το ανέφικτο 3,5%. Ωμός σαδισμός που θα οδηγήσει στην σταδιακή δήμευση και των ιδιωτικών περιουσιών των Ελλήνων – τον δημόσιο πλούτο τον έχουν ήδη υπαγάγει στο Κατοχικό Ταμείο – . Τελικά δίνουμε την εικόνα μιας χώρας που πολέμησε με αυταπάρνηση τα ναζιστικά στρατεύματα για να υποκύψει στον οικονομικό εκβιασμό των επιγόνων τους.

Το γεγονός μας βυθίζει σε απόγνωση. Εδώ όμως πρέπει να πρυτανεύσει η διαπίστωση του Μεγάλου Φωτίου: «Ισχυρόν και άμαχον η απόγνωσις όπλον» (=ισχυρό και ακαταμάχητο όπλο η απελπισία), γιατί γεννά ελπίδα και θέληση.

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση αντιπαρήλθαν με σχεδόν αιδήμονα σιγή την χονδροκομμένη πρόκληση του Τούρκου  περί Λωζάννης.  Η Συνθήκη της Λωζάννης (24.6.1923) δεν είναι διμερής ελληνοτουρκική. Την συνυπέγραψαν Βρεταννία, Γαλλία, Ιαπωνία, Ρουμανία Γιουγκοσλαβία και καταγράφει την αμετάκλητη παραίτηση της  Τουρκίας από τις εκτάσεις που περιελάμβανει η εκλείψασα Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτήν ονειρεύεται να νεκραναστήσει ο Ερντογάν. Και βρίσκει ατυχώς ευήκοα ώτα σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Κατά  περίπτωση και σε Ρωσία, όσο εμείς απέχουμε. Είμαστε  σε μία φάση αδράνειας. Ο νεοοθωμανός στοχεύει γεωπολιτικές αλλαγές σε Αιγαίο, Κύπρο, Θράκη, πολλαπλασιάζει και αναβαθμίζει τις διεκδικήσεις του και καθίσταται κάθε μέρα και επιθετικότερος.

Επιβάλλεται η άμεση ανασύνταξη των δυνάμεων του Έθνους. Εθνική πανστρατιά για αναστήλωση της ψυχολογίας μας, απόκρουση της ενδοϋπονόμευσης  από τον εθνομηδενισμό  που ακυρώνει  την εθνική συνοχή πλήττοντας  την ελληνορθόδοξη ταυτότητα του λαού μας.

Καιρός να διακηρύξουμε  urbi et orbi την εκτίμηση του Σατωμπριάν (Memoires): «Το να προτίθεσαι να εκπολιτίσεις την Τουρκία, δίνοντας ατμόπλοια και σιδηροδρόμους, εκπαιδεύοντας το στόλο της και μαθαίνοντας να χειρίζεται το στόλο τους δεν σημαίνει ότι επεκτείνεις τον πολιτισμό στην Ανατολή αλλ’ ότι εισάγεις την βαρβαρότητα στην Δύση».

Αλήθεια, σε λίγες μέρες διεξάγονται οι αμερικανικές εκλογές. Πού είναι το Εθνικό Κέντρο να παράγει πολιτική, να κατευθύνει την Ομογένεια, να δεσμεύσει τους υποψηφίους Προέδρους για τα εθνικά μας θέματα;

Μέχρι στιγμής η επίσημη Ελλάς φαίνεται απέχει μακαρίως, ενώ η Ομογένεια ακαθοδήγητη εξάντλησε το χρέος στη δοκιμαζόμενη πρώτη πατρίδα τους με τα κάπου 3 εκ. δολ. «βοήθεια» + το γλέντι στο εμβληματικό Waldorf Astoria της Ν.  Υόρκης προχθές.

Αμφότεροι οι υποψήφιοι για την αμερικανική προεδρία κρίνονται από τους αναλυτές κατώτεροι των περιστάσεων. Αυτό σε μιαν ώρα που: οι διεθνείς συγκυρίες αξιώνουν από τον αυριανό ηγέτη της υπερδύναμης σοφία, γνώση, ευθυκρισία, αποφασιστικότητα για να υπάρξει ειρήνη και δικαιοσύνη στον κόσμο.

Η Κλίντον είναι κλασική εκπρόσωπος της αμερικανικής παγκοσμιοκρατίας και της περιβόητης «πολιτικής ορθότητας».

Ο Τραμπ είναι άφρων πλούσιος, οζόστομος εκ πεποιθήσεως με πρωτόγονες συμπεριφορές και χύδην λόγο.

Έστω όμως την εσχάτη στιγμή μία Διακομματική αντιπροσωπεία να σπεύσει στην Ουάσιγκτον και από κοινού με τους κορυφαίους της Ομογένειας να δεσμεύσει – όσο αυτό είναι εφικτό – τους υποψηφίους για τα εθνικά μας θέματα.

Αλλοιώς, όπως έλεγε ο Λουκρήτιος, De nihilo nihil («Από το τίποτε, τίποτε»)!

Υ.Γ.: Τσακίζει κόκκαλα το σχόλιο του ΣΤΑΘΗ (Ενικός,7/10/16) για την Φίλεια χειρουργική της Ιστορίας Α΄ Λυκείου όπου εφεξής Περσικοί πόλεμοι, Πελοποννησιακός, Φίλιππος Β΄, Μέγας Αλέξανδρος «θα διδάσκονται συνοπτικά και δεν θα εξετάζονται».

Πού να ξέρει ο δύστυχος ότι «Ο λαός των λειψάνων ζεί και βασιλεύει χιλιόψυχος».(Κ. Παλαμάς)