Τα αίτια κρίσεων όπως η συντρέχουσα ελληνική διακρίνονται σε πρωταρχικά και δευτερεύοντα. Εδώ θα αναφερθούμε στα πρωταρχικά. Ένα έθνος που λικνίζεται για να ισορροπήσει ή, εάν πέσει, να μπορέσει να ορθοποδήσει και να διασωθεί, απαιτείται να θεραπεύσει την πρωταρχική παθογένεια: Να αναβιώσει τις ουσίες και τα νοήματα που συγκροτούν και συγκρατούν το εθνοκράτος.
Χωρίς μια τέτοια κοσμοθεωρητική ανασύνταξη διέξοδος δεν υπάρχει. «Πνευματικά και πολιτικά ερείσματα υπάρχουν». Βρίσκονται μέσα στον διαχρονικό στοιχειακό υπαρξιακό πυρήνα της ελληνικής κοινωνίας. Είναι τα πολιτικά και πολιτισμικά ερείσματα της μακραίωνης ελληνικότητας. Είναι ο εαυτός μας που πρέπει να ξαναβρούμε. Χωρίς άντληση από αυτή τη δεξαμενή πνευματικού και πολιτικού αίματος οι Έλληνες είναι πολιτικά νεκροί. Χρειάζονται όμως εγερτήριες και διεγερτικές κινητήριες ηγετικές δυνάμεις.
Επί μακρόν τις τελευταίες δεκαετίες η γνήσια και μακραίωνη ελληνικότητα βάλλεται ποικιλοτρόπως, πανταχόθεν και ανελέητα: Στο ένα άκρο του εκκρεμούς βρίσκονται οι γραφικές γελοιότητες περί «Ελλάδας των Ελλήνων Χριστιανών» και στο άλλο άκρο συνωστίζονται τα μέλη ενός μορφικά πανομοιότυπου γυάλινου κόσμου διεθνιστικών και κοσμοπολίτικων ιδεολογικών κατασκευών. Είναι οι ευτελείς προπαγάνδες περί δήθεν επικείμενης έλευσης του ενός ή του άλλου ενωμένου πλανήτη και της μιας ή της άλλης παγκοσμιότητας. Θεωρούν τα εθνοκράτη (όλως περιέργως όχι όμως και τα ηγεμονικά) περιττά και αναλώσιμα. Όπως έγραψε ο Κονδύλης, «συχνά, όσα ωφελούν τους ιδιοτελείς τα προπαγανδίζουν οι αφελείς».
Τις τελευταίες δεκαετίες οι Έλληνες καταβρόχθισαν βουνά ψεύτικων και κίβδηλων ιδεολογημάτων και άφθονη προπαγάνδα. Είναι η στιγμή να τα αποβάλουν. Να αποταχθεί ό,τι υπονομεύει την ιστορικά εδραία ενστικτώδη ταύτιση των Ελλήνων με την ανεξάρτητη Πολιτεία τους και με τη Δημοκρατία ως την προαπαιτούμενη συνθήκη της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Για τους Έλληνες Δημοκρατία και Εθνική Ανεξαρτησία πάντοτε ήταν το δίπτυχο της Ελευθερίας. Να κατεδαφιστούν τα τείχη που κρατούν έξω από τη νεοελληνική κοινωνικοπολιτική σφαίρα τα διαχρονικά πολιτικά και πνευματικά ερείσματα των Ελλήνων. Τα τείχη αυτά οριοθετούν νομικοθεσμικά στενόχωρες, πνευματικά στερημένες και δημοκρατικά ελλειμματικές κατεξουσιαστικές δομές. Όταν ο Έλληνας φυλακίζεται, μέσα σε τέτοιες δομές, ασφυκτιά ή εκρήγνυται.
Η ιδιόμορφη λανθάνουσα ξενοκρατία των δύο τελευταίων δεκαετιών, η οποία καλλιεργήθηκε από πλήθος κραχτών επίπλαστων μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων, ήταν το προοίμιο της ακόμη πιο δυσβάστακτης σημερινής δεσποτείας των αλλεπάλληλων αδιέξοδων «μνημονίων» τα οποία μας επιβάλλονται χωρίς ουσιαστική διαπραγμάτευση. Η «αγανάκτηση» αυτών των ημερών κατά των διεθνικών τοκογλύφων και κατά των ηγετών μας είναι απόλυτα δικαιολογημένη.
Λανθασμένες ήταν και οι εκτιμήσεις για τη φυσιογνωμία και τις λειτουργίες της ΕΕ που ακύρωσαν κάθε αξίωση ορθολογιστικής συμμετοχής στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Οικονομικά και θεσμικά απροετοίμαστοι, εκτεθήκαμε σε ένα ανελέητο χρηματοοικονομικό ανταγωνισμό χωρίς ελπίδα.
Στις επικείμενες σκληρές διαπραγματεύσεις, υπάρχει ελπίδα μόνο εάν θρυμματιστεί ο γυάλινος κόσμος των ιδεολογημάτων και εάν εμφορούμενοι από τις κοσμοθεωρίες μας εισέλθουμε στο διεθνές και ευρωπαϊκό εθνοκρατοκεντρικό πεδίο με κριτήριο το εθνικό συμφέρον έχοντας κατά νου ότι τα προβλήματα δεν είναι μόνο δικά μας. Τότε μόνο μπορούμε να συνομιλούμε όρθιοι, ισότιμα, ορθολογιστικά και ωφέλιμα για τη χώρα μας.
Π. Ήφαιστος
Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς www.ifestosedu.gr
16 comments
[…Στις επικείμενες σκληρές διαπραγματεύσεις, υπάρχει ελπίδα μόνο εάν θρυμματιστεί ο γυάλινος κόσμος των ιδεολογημάτων και εάν εμφορούμενοι από τις κοσμοθεωρίες μας εισέλθουμε στο διεθνές και ευρωπαϊκό εθνοκρατοκεντρικό πεδίο..]
Δηλαδή; Τι σημαίνει αυτό πρακτικά για τον διαπραγματευτή που ετοιμάζεται μεθαύριο να μπεί στην αίθουσα των διαπραγματεύσεων;
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
[…Στις επικείμενες σκληρές διαπραγματεύσεις, υπάρχει ελπίδα μόνο εάν θρυμματιστεί ο γυάλινος κόσμος των ιδεολογημάτων και εάν εμφορούμενοι από τις κοσμοθεωρίες μας εισέλθουμε στο διεθνές και ευρωπαϊκό εθνοκρατοκεντρικό πεδίο..]
Προφανῶς οἱ δικές μας κοσμοθεωρίες δὲν εἶναι γυάλινες καὶ ἰδεολογήματα μόνον καὶ μόνον ἐπειδὴ εἶναι δικές μας !
[με κριτήριο το εθνικό συμφέρον]
Οὔτε καὶ ξέρουμε ποιό εἶναι αὐτὸ τὸ ἐθνικὸ συμφέρον. Ἐθνικὸ εἶναι τὸ συμφέρον τοῦ ἀργομίσθου στὸ εὐρύτερο δημόσιο ;
Παρ’ όλον εκτός θέματος κάπως, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια ενδιαφέρουσα ιστοριούλα, που έμαθα μόλις την προηγούμενη εβδομάδα!
Για να θυμηθείτε ποιοι σήμερα μας επιτιμούν και θέλουν να μας κάνουν και μάθημα!
Σε απόσταση περίπου ένα χλμ. από το χωριό μου ευρίσκεται μια παλιά εκκλησία του Αη Νικόλα του 16ου αι. Είναι εγκαταλελειμμένη από τον καιρό της κατοχής όπου υπέστη βανδαλισμούς από τους Γερμανούς και σήμερα απειλείται με πλήρη κατάρρευση.
Την επισκέφθηκα ξανά αυτές τις μέρες με τη συνοδεία ενός της ενοριακής επιτροπής με σκοπό την τεκμηρίωση της κατάστασης (φωτογραφίες, τεχνικές εκθέσεις κλπ.) για να υποβάλουμε στην μητρόπολη αίτηση άμεσης διάσωσης.
Μετά την είσοδο στο περιτοιχισμένο προαύλιο, παρατηρεί ο συνοδός μου:
Τον βλέπεις τον λάκκο, έ;
Τον ανύποπτο αλλά ανεξήγητο λάκκο που σε άλλες πολλές επισκέψεις μου αλλά πάντα μόνος είχα παρατηρήσει, ήρθε η ώρα να ρωτήσω τι είναι.
Α δεν ξέρεις; Να σου πώ!
Στην κατοχή ήταν ένας γερμανός στρατιώτης που ήταν επιφορτισμένος με την επίταξη των ζώων από όλα τα γύρω χωριά και την οργάνωση των χωρικών για καταναγκαστική εργασία (αγγαρεία) στα οχυρωματικά έργα του χωριού μας. Έγινε περιώνυμος με το παρατσούκλι «γαϊδουράς» στην περιοχή. Οι φήμες γι αυτόν οργίαζαν! Άλλος ότι χρειάστηκε να δώσει τις καδένες της γυναίκας του, άλλη έκλεγε τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια της, ο ευγενής «άρειος» ρήμαζε τα χρυσαφικά των χωρικών με διάφορους εκβιασμούς.
Στον Άη Νικόλα οι γερμανοί ήταν σαν στο σπίτι τους ή μάλλον καλύβι τους σε όλη την κατοχή. Αντάρτικο εδώ δεν είχαμε. Πέρα από τις καταστροφές των αγιογραφιών, όλα τα ξύλινα μέρη (Στασίδια, γυναικωνίτης, στέγη) τα αποξήλωσαν σταδιακά για καύσιμο στις σόμπες τους!
Σε μια άλλη εκκλησία στα μισά της διαδρομής, τον Άη Βλάσση, έβαλαν δυναμίτη στα θεμέλια της και την ανατίναξαν ολοσχερώς γιατί εμπόδιζε τον οχυρωματικό τους σχεδιασμό!
Λίγα μόλις χρόνια μετά τον πόλεμο, ένας χωριανός, σε επαφή με τον πέτρινο περίβολο του Άη Νικόλα και δίπλα στη ρίζα ενός δένδρου, βρίσκει μια μέρα ένα βαθύ λάκκο σαν μικρό πηγάδι!
Εννοείται ότι όποιος το έκανε δεν αφήνει πίσω του αποδεικτικά στοιχεία, ωστόσο όποιον άνθρωπο της περιοχής και να ρωτήσεις θα σου πεί ότι είναι δουλειά του «γαϊδουρά»! Μόνο γερμανός μπορούσε να έχει εκεί θησαυρό. Πού ήρθε μετά τον πόλεμο να εισπράξει τους κόπους του για την προσφορά του στην Ελλάδα!
Παιδιά και εγγόνια του «γαϊδουρά» και όλων των ομοίων του σε όλη την Ελλάδα είναι αυτοί που ακόμα θεωρούν ότι τους χρωστάμε και μας υψώνουν χυδαία και το μεσαίο δάχτυλο!
Παράξενο θέμα πιάσατε κ. Χονδρογιάννη…
Δεν μπορώ να το χειριστώ εύκολα, ίσως δεν μπορέσω σ’ όλη μου τη ζωή. Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1943 οι γερμανοί μπήκαν στην επαρχία Βιάννου. Εκτελέστηκαν πεντακόσιοι άνθρωποι. Ο πατέρας μου ήταν τότε οκτώ ετών. Δεν έμειναν άνδρες άνω των 15 ετών στα χωριά. Τα παιδιά μεγάλωσαν ανάμεσα στις γυναίκες με τα μαύρα. Χωρίς πατέρες. Χωρίς θείους, παππούδες, αδέλφια. Μόνα. Ανάμεσα στις γυναίκες με τα μαύρα.
Στις 14 Σεπτεμβρίου 2008, 65 χρόνια μετά, τιμήθηκε η μνήμη τους με τον πατέρα μου κύριο ομιλητή. Τιμές απέδιδε ένα άγημα της Σ.Ε.Α.Π. στην οποία – κατά σύμπτωση – είχα κάποτε υπηρετήσει ως Αρχηγός Σχολής.
Ο γιός μου παρακολουθούσε. Ρούφαγε εικόνες: Τους επίσημους. Τον πρόεδρο της δημοκρατίας. Τον παππού να μιλάει. Το άγημα να παρουσιάζει όπλα. Τον κόσμο να κλαίει. Το όνομα του, ίδιο με του παππού, γραμμένο στο Μνημείο. Και το δικό μου. Και του θείου. Ο αδελφός μου τον ησυχάζει: “Δεν είμαστε εμείς” του είπε. Και μετά του εξηγεί: πως είναι οι άνδρες των προηγούμενων γενεών, οι παπούδες μας που χάθηκαν. Εχουμε τα ονόματά τους.
“Τελικά μικρέ, εμείς είμαστε”…
Ο γιός μου ήταν οκτώ ετών.
Δύσκολο θέμα πιάσατε κ. Χονδρογιάννη. Διάβαζα τον επίλογό σας και μου ερχόταν να σας αγκαλιάσω. Μα πάλι…
Οταν ο γιός μου θα είναι 18 χρονών θα χρωστάει στον εγγονό του “γαϊδουρά” και σίγουρα δεν θα φταίει. Αλλά ξέρετε, δεν θα φταίει ούτε ο εγγονός του “γαϊδουρά”.
Αν κάτι πρέπει να στηθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου ίσως αυτό να μην είναι τα έθνη μα οι γενιές. Κι αν το σκεφτείτε, κατηγορούμενοι δεν είναι τα εγγόνια, σίγουρα όχι. Ούτε οι παππούδες, δικοί μας και δικοί τους, έφυγαν πιά. Δείτε λίγο μήπως είμαστε εμείς. Εσείς κι εγώ.
Αν ο γιός μου ζητήσει κάποτε από κάποιον το λόγο που χρωστάει, θα πρέπει να τον ζητήσει από μένα, όχι από τον εγγονό του γαϊδουρά.
Κι αν ο εγγονός του γαϊδουρά του υψώσει ποτέ το δάχτυλο ως Γερμανός, θέλω ο γιός μου να του το σπάσει σαν Ελληνας.
Οχι σαν γιός ριγμένου δανειολήπτη.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Δεν υποψιαζόμουν ότι μπορούσα να ξυπνήσω μνήμες από τέτοια συμβάντα στην ομήγυρη τουλάχιστον. Παρ’ όλο που γνωρίζω τέτοια γεγονότα, συμπεριφέρθηκα ίσως σαν αυτά να συνέβησαν αλλού και για άλλους. Όντως πολύ ευαίσθητο θέμα άγγιξα!
Η δική μου ιστορία περιέχει πιό πολύ θυμό, γιατί δεν έχει τόσο πόνο.
Και είναι αξιέπαινο εκ μέρους σας που πρώτα ενδοσκοπείτε αυτοκριτικά για τη διαφύλαξη την προσωπικής σας ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ και ακολούθως με ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ να καταλογίσετε ξένες ευθύνες. Στοιχείο βαθέως πολιτισμού και ιστορικής κληρονομιάς, είναι αυτό που κάνει τη διαφορά από τους “γαϊδουράδες”!
Δε βαριέστε κ. Χονδρογιάννη, λίγο – πολύ οι περισσότεροι τόποι κρύβουν και τις τραγωδίες τους. Ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος έχει στοιχειώσει τις συλλογικές μνήμες σ’ όλα τα έθνη, έχει αγγίξει σχεδόν κάθε ευρωπαϊκή οικογένεια. Στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν χειρότερα, κι όλοι έχουμε τις απόψεις μας για το γιατί, έστω κι αν δεν συμφωνούν απαραίτητα μεταξύ τους. Η ίδια η Γερμανία, οι μνήμες, οι ενοχές, τα ύστερα βιώματά της, είναι άλλο ένα τεράστιο κεφάλαιο του θέματος.
Ξέρετε, το σκέφτομαι μερικές φορές: αν παρακολουθήσει κανείς από κοντά το Αντίβαρο θα δει μεγάλη ζωντάνια , συμμετοχή, κι ένταση σε συζητήσεις που αφορούν σ’ όλες τις ιστορικές περιόδους.
Για τον 20ο αιώνα (μέχρι και την μεταπολίτευση) επικρατεί σιγή. Οι θόρυβοι ξαναρχίζουν μετά την μεταπολίτευση. Θα δείτε παρατηρήσετε πλήθος τσακωμών για το Βυζάντιο και ελάχιστους (ίσως κανένα) για την κατοχή και τον εμφύλιο.
Σε άλλες ιστοσελίδες φυσικά γίνεται χαμός γι’ αυτή τη περίοδο, αλλά εδώ όχι. Έχω τη θεωρία μου επ’ αυτού αλλά θα ήθελα κατ’ αρχήν να βεβαιωθώ ότι η παρατήρησή μου ισχύει. Πάω να μετρήσω…
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Υ.Γ. Δεν κάνατε καθόλου άσχημα που το πιάσατε κ. Χονδρογιάννη. Καθόλου άσχημα!
Αγαπητέ Γιάννη Μικρέ
Μία παρατήρηση: τα ελλείμματα και άρα τα χρέη μιας χώρας είναι το παντεσπάνι μιας άλλης. Για κάθε ένα μάρκο ή ευρώ πλέον, που ο πολυταλαιπωρημένος και αδικημένος (ας γελάσω !) Γερμανός φορολογούμενος έστελνε στην Ελλάδα μέσω των Κοιν. Πλαισ. Στήριξ., έπαιρνε πίσω τουλάχιστον 10 σε μορφή καταναλωτικών αγαθών και παραγγελιών για κεφαλαιουχικά αγαθά σε γερμανικές εταιρείες (ειδική μορφή πολλαπλασιαστή δημοσίων επενδύσεων). Επίσης από την υπερτιμολόγηση των δημοσίων έργων, προμηθειών κτλ. μέρος της τεράστιας χασούρας του Ελληνικού Δημοσίου πήγαινε και σε Γερμανικές εταιρείες.
Η Γερμανία και οι άλλοι “εταίροι” δεν μας δέχτηκαν στην τότε ΕΟΚ για να μπορέσουμε (ή να μας επιτρέψουν) μία μέρα να κατασκευάσουμε αυτοκίνητα ή αεροπλάνα και να τους ανταγωνιστούμε !! Αγορές για τα προϊόντα τους ήθελαν και είμασταν και εμείς μέρος του σχεδίου τους. Εστω και πέρνοντας δανεικά. Αρκεί να αγοράζουμε τα και τα δικά τους προϊόντα και να αποπληρώνουμε τα τοκοχρεολύσια. Μπήκαμε από τη Γ’ Εθνική να ανταγωνισούμε επί ίσοις όροις ομάδες στο Champions League ! Ηταν σίγουρο ότι θα μας έτρωγαν. Το ήξεραν και οι ίδιοι. Και ας κάνουν τώρα τους ανήξερους. Είμασταν και είμαστε μία ειδική μορφή της οικονομικής σχέσης “κέντρο-περιφέρεια”.
Γι’αυτό, όταν ένας Γερμαναράς μιλάει για τους “φόρους” του, που “χάνονται” στο νότο της Ευρώπης, πρέπει να βουλώνει το στόμα του γιατί του έχουν επιστραφεί πολλαπλάσια ! Η διαφθορά μας, το δικό μας ζειν εκτός ορίων, η καταστροφή της βιοτεχνίας μας, η καθυστέρηση (και κατάρρευση) της βιομηχανίας μας, ήταν προς ΠΟΛΛΑΠΛΟ όφελός του.
Κανένα κόμπλεξ κατωτερότητας στον εγγονό του “γαϊδουρά”. Τον έχουμε χρυσοπληρώσει και με το παραπάνω.
Ναί το ξέρω το επιχείρημα. Ισχύει. Πρόκειται για την μισή αλήθεια. Η ροή χρήματος που περιγράφετε είναι σωστή. Με την διαφορά ότι η χρήση του δανειακού χρήματος ήταν ελεύθερη και οι επιλογές που κάναμε ήταν αποκλειστικώς δική μας αρμοδιότητα. Το γεγονός ότι ακολουθήσαμε καταναλωτικές ή σκανδαλωδώς σπάταλες οδούς ήταν δική μας επιλογή.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
“Με την διαφορά ότι η χρήση του δανειακού χρήματος ήταν ελεύθερη και οι επιλογές που κάναμε ήταν αποκλειστικώς δική μας αρμοδιότητα”.
Και αυτό όμως είναι η μισή αλήθεια κ. Μικρέ.
Μιλάμε για δανειακό χρήμα της κεντρικής κυβέρνησης βεβαίως, αυτό που σήμερα λέμε ότι χρωστάμε σαν κράτος.
1) Μεγάλο μέρος αυτού ήταν πάντοτε αναχρηματοδότηση παλαιών δανείων (με δημοσιονομικό έλλειμα πώς αλλιώς;)και άρα υποχρεωτικά αυξανόμενο τόσο σε απόλυτους αριθμούς όσο και σχετικούς (χρέος/ΑΕΠ).
2) Άλλο μέρος πήγαινε για να καλύψει την εθνική συμμετοχή (πάλι λόγω δημοσιονομικού ελλείμματος) σε συγχρηματοδοτούμενα με Ε.Ε. έργα. Και εδώ ίσως μπορούμε να δεχθούμε και έναν βαθμό ωφέλιμης διαχείρισης των δανεικών. Σίγουρα τα περισσότερα έργα που εκτελέσαμε δεν ήταν και τα αναγκαιότερα, δεν ακολουθούσαν κάποιο ορθολογικό σχεδιασμό για να συντονίζουν την οικονομία, υπερκοστολογήθηκαν και έγιναν σπατάλες.
Μπορούμε έστω να παρηγορηθούμε ότι σε αυτά κυρίως βασίστηκαν οι ρυθμοί ανάπτυξης των προηγουμένων ετών, μπορεί και ο μπάρμπας μας ο “εργολάβος” (καλουπατζής δηλαδή) να πεί ότι έφαε και αυτός λίγο ψωμί, μπορεί σε αυτά να οφείλουμε τον όποιο “εξωραϊσμό” της πλατείας του χωριού μας. Σίγουρα σ’ αυτόν τον τομέα επικεντρώνονται οι κριτικές όλων μας για μη ορθολογική χρήση και σπατάλη δημοσίου χρήματος. Είναι όμως ΚΛΑΣΜΑ των δανεικών μας το οποίο πρέπει να πολλαπλασιαστεί προς άλλο απροσδιόριστο κλάσμα που θα λαμβάνει υπόψιν ότι και κάποια χρήματα ορθώς εδαπανήθησαν.
3) Άλλο μέρος που εμείς οι αδαείς πολίτες ούτε γνωρίζουμε ούτε μπορούμε να κατανοήσουμε είναι αυτό που διαχειρίστηκε στα εσώτερα του κράτους, με τις οικονομικές ακροβασίες και επενδύσεις τους (ομόλογα, χρηματοπιστωτικά προϊόντα, ασφαλιστικά ταμεία, Goldman Sachs και λοιπός συρφετός, προμήθειες και μίζες ….)
“Το γεγονός ότι ακολουθήσαμε καταναλωτικές ή σκανδαλωδώς σπάταλες οδούς ήταν δική μας επιλογή”. Αυτό κυρίως αναφέρεται στο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ δράμα καθενός, το ΙΔΙΩΤΙΚΟ του χρέος, το οποίο σε όποιο βαθμό το εκτίναξε θα το βρεί ΠΡΟΣΤΙΘΕΜΕΝΟ στο ΔΗΜΟΣΙΟ που του αναλογεί!
Εκεί που θέλω τελικά να καταλήξω είναι ότι, τόσο οι “επιδοτήσεις” και το Κ.Π.Σ. όσο και τα “δανεικά”, πυλώνες του ίδιου οικοδομήματος είναι τελικά, στο οποίο ναι μεν οφείλαμε να έχουμε ενεργότερη συμμετοχή και να επιδείξουμε μεγαλύτερη φροντίδα για το τελικό προϊόν, αλλά μην ξεχνάμε και ότι οι αρχιτέκτονες δεν ήμασταν εμείς και αποδεχθήκαμε τα σχέδια όπως μας ήρθαν έτοιμα από αλλού! Δεν είχαμε τελικά και τόσους βαθμούς ελευθερίας!
Δεν διαφωνώ μ’ αυτά που σημειώνετε κύριε Χονδρογιάννη. Η επισήμανσή μου περί ελευθέρας επιλογής (και περί του πως την χειριστήκαμε) τοποθετείται απέναντι στην επισήμανση περί της συνδρομής μας στις γερμανικές εξαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών.
Τώρα για τους βαθμούς ελευθερίας που διαθέταμε, πιστεύω ότι ήταν απολύτως επαρκείς για να έχουμε αποφύγει το σημερινό χάλι, να έχουμε αξιοποιήσει τις ευκαιρίες μας και να είμαστε μια ευρωπαϊκή, ευνομούμενη χώρα, σε ένα καλό επίπεδο – καλώς νοούμενης – ευημερίας.
Έχει βέβαια σημασία να προσδιορίσει κανείς το “εμείς”. Ομιλώ για την Ελλάδα έναντι του Ευρωπαϊκού Συστήματος, όχι κατ’ ανάγκην για τους “πολίτες” έναντι του πολιτικού συστήματος (μας). Ως Ελλάδα είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι. Ως πολίτες λιγότερο, αλλά όχι πολύ λιγότερο. Αποχρωματίζω αν θέλετε το “αποκλειστικά” γιατί αναπόφευκτα τέτοιου είδους απόψεις είναι γενικές και ατελείς αν δεν κατανέμουν την ευθύνη. Κάτι άνευ νοήματος αυτή τη στιγμή.
Εν πάσει περιπτώσει, μπορεί να μην ήμασταν οι σχεδιαστές του παιχνιδιού ήμασταν όμως οι παίκτες. Κι έχοντας προσωπικά γνώση για το ύψος και την διαχείριση ορισμένων ευρωπαϊκών “κονδυλίων” αντιδρώ έντονα στη γενική θέση ότι το παιχνίδι ήταν σχεδιασμένο να μας αδικήσει.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Δεν διαφωνώ μ’ αυτά που σημειώνετε κύριε Χονδρογιάννη. Η επισήμανσή μου περί ελευθέρας επιλογής (και περί του πως την χειριστήκαμε) τοποθετείται απέναντι στην επισήμανση περί της συνδρομής μας στις γερμανικές εξαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών.
Τώρα για τους βαθμούς ελευθερίας που διαθέταμε, πιστεύω ότι ήταν απολύτως επαρκείς για να έχουμε αποφύγει το σημερινό χάλι, να έχουμε αξιοποιήσει τις ευκαιρίες μας και να είμαστε μια ευρωπαϊκή, ευνομούμενη χώρα, σε ένα καλό επίπεδο – καλώς νοούμενης – ευημερίας.
Έχει βέβαια σημασία να προσδιορίσει κανείς το “εμείς”. Ομιλώ για την Ελλάδα έναντι του Ευρωπαϊκού Συστήματος, όχι κατ’ ανάγκην για τους “πολίτες” έναντι του πολιτικού συστήματος (μας). Ως Ελλάδα είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι. Ως πολίτες λιγότερο, αλλά όχι πολύ λιγότερο. Αποχρωματίζω αν θέλετε το “αποκλειστικά” γιατί αναπόφευκτα τέτοιου είδους απόψεις είναι γενικές και ατελείς αν δεν κατανέμουν την ευθύνη. Κάτι άνευ νοήματος αυτή τη στιγμή.
Εν πάσει περιπτώσει, μπορεί να μην ήμασταν οι σχεδιαστές του παιχνιδιού ήμασταν όμως οι παίκτες. Κι έχοντας προσωπικά γνώση για το ύψος και την διαχείριση ορισμένων ευρωπαϊκών “κονδυλίων” αντιδρώ έντονα στη γενική θέση ότι το παιχνίδι ήταν σχεδιασμένο να μας αδικήσει.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Συμφωνώ και εγώ ότι με τους βαθμούς ελευθερίας που είχαμε θα μπορούσαμε να έχουμε αποφύγει το σημερινό χάλι και να είμαστε περίπου στην ίδια μοίρα με πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Έστω και σαν αρνιά που κάθε χρόνο τα κουρεύουν, τους μένει όμως και ζωή δική τους! Σήμερα μας διακατέχει η απόγνωση αμνών προ του θυσιαστηρίου!
Και άλλες χώρες χρωστάνε πολλά, κάποιες ισχυρές και πολύ περισσότερα από μας και δεν βρίσκονται στην ίδια θέση! Με προβληματίζει όμως, γιατί το πρόβλημα επικεντρώνεται στα PIGS; Και οι Πορτογάλοι και οι Ιρλανδοί όμοιοι μας;
Στο παιχνίδι ήμασταν σίγουρα παίκτες, αμυντικοί έστω, με τη χειρότερη απόδοση!
Εγώ άλλωστε δέχθηκα και τις ευθύνες μας, αναφερόμενος σε μισή αλήθεια!
Και μια και το ξαναφέρνει η κουβέντα, και επειδή το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να επικεντρωνόμαστε στα ΔΙΚΑ μας λάθη (αναπόφευκτο και ίσως μόνο δυνατό όπως παρατήρησα και στο σημείο 2 προηγουμένως), για τη “διαχείριση” ευρωπαϊκών “κονδυλίων” αλλά και εθνικών, να δείτε εγώ τι έχω να ξεράσω!
Αυτά τα ΚΠΣ και λοιπά προγράμματα στήριξαν τελικά την ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ μας!
Από αυτά που μπόρεσα να παρακολουθήσω σε επίπεδο Τοπικής Αυτοδιοίκησης (φανταστείτε τι θα έγινε παραπάνω!) θα έλεγε κανείς ότι αποτέλεσαν προγράμματα ΔΙΑΣΤΡΟΦΗΣ του Ελληνικού λαού!
Συνήθως είχαν δύο συνισταμένες.
α) ΙΔΙΩΤΙΚΟ σκέλος. Εδώ για να μπω εγώ και σεις θα μας περνούσαν από σαράντα κύματα και συνήθως υπήρχε μια απίστευτη γραφειοκρατία και σχεδόν ΠΑΝΤΑ κάποιος όρος που δεν εκπληρούσαμε! Και στο τέλος ανακαλύπταμε ότι αξιολογούνταν πάντα γνωστοί ύποπτοι που τσεπώναν τα λεφτά! Και οι οργανισμοί “αξιολόγησης” ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ παραμάγαζα ήταν και είναι!
β) ΔΗΜΟΣΙΟ σκέλος. Εδώ να δείτε πως εντάσσονταν “έργα” από δημαρχαίους και λοιπούς με μιά σελίδα Τεχνικό Δελτίο και ποσά που παρέπεμπαν σε φαραωνικά μεγαλεία! Εδώ να δείτε πως διαστρέφονταν οι διακηρυγμένοι στόχοι του προγράμματος και όμως τα έργα αυτά εγκρίνονταν σχεδόν ΟΛΑ και χωρίς πολλές κουβέντες! Και έλεγχος του έργου υπήρχε ΜΟΝΟΝ λογιστικός, δηλαδή προσκόμιση στην ελέγχουσα αρχή αντιστοίχων τιμολογίων, κανείς δεν πήγαινε να δει αν το έργο είχε ΟΝΤΩΣ εκτελεσθεί και πως!
Τι συζητάμε τώρα, τα ξέρουμε δυστυχώς όλοι!
Stop! Stop εδώ! Δεν αντέχω κ. Χονδρογιάννη, σας μιλώ ειλικρινά. Τα έχω δεί!
– Δράσεις με απορροφητικότητες της τάξης του 5%
– Δράσεις στις οποίες επιχειρήσεις στριμώχνονται και δεν προλαβαίνουν
– Περιπτώσεις κατά τις οποίες συμβαίνουν και τα δύο!
Τι τα θέλετε κ. Χονδρογιάννη; Τα ξέρετε. Tα περισσότερα κατέληξαν πεταμένα λεφτά. Κι ως γνωστόν, τα πεταμένα λεφτά θέλουν και επιτήδειες τσέπες.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Γιατί όμως το “υψηλό” κράτος άφηνε έτσι ασύδοτη την Τοπική Αυτοδιοίκηση (πανθομολογουμένως την μεγαλύτερη πληγή) ενώ γνώριζε;
Όταν ο “κατεργάρης” είναι μόνο στη μιά πλευρά αντιμετωπίζεται!
Πέραν όμως του ότι και το κράτος ήταν το ίδιο “κατεργάρης” και όμοιος τον όμοιον … κλπ, υπήρχε και άλλος λόγος!
Όχι μόνον δεν της παραχωρούσε νέους πόρους, δεν της απέδιδε ούτε όλα τα χρωστούμενα από τα θεσμοθετημένα!
Συνεπώς καθιερώθηκε η άτυπη συμφωνία “Δεν ζητάτε άλλα λεφτά, δεν σας ελέγχουμε!”
Εξαιρετικό, έτσι;
Και μετά έβγαζαν και ένα πύρινο λόγο περί “πατάξεως της διαφθοράς” …. κλπ., κλπ!
Τοπική Αυτοδίοικηση; Τι ήταν αυτό πάλι; Ακου Τοπική Αυτοδιοίκηση! Μα τι σας έπιασε σήμερα κ. Χονδρογιάννη; Θέλετε να μας αρρωστήσετε; Δεν είπαμε να συζητάμε για το τι πρέπει να γίνει από ‘δώ και μπρός;
Δίκιο έχετε! Μετά από αυτήν την κρίση “νοσταλγίας του παρελθόντος” λέω να ατενίσω με αισιοδοξία το μέλλον, να το γιορτάσω μάλιστα και δεόντως το Σαββατοκύριακο. Το ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ψηφίστηκε!
Με τις υγιές μας!