Tuesday 26 March 2024
Αντίβαρο
Γιώργος Κακαρελίδης Παιδεία

Οι Τρείς Ιεράρχες σε «Εφεδρεία»

Του Γιώργου Κακαρελίδη*

‘Αποκλειστικό’!!!. Οι
Τρείς Ιεράρχες δυστυχώς τέθηκαν σε ‘εφεδρεία’. Ειδικώτερα με την 8855/Γ2-26/01/2012 επείγουσα εγκύκλιο τού Υπ. Παιδείας (και λοιπών λεξικολαγνικών α-νοήτων επιθεμάτων), «..Οι σχολικές μονάδες δύνανται να συμμετάσχουν τη συγκεκριμένη ημέρα σε εκκλησιασμό ή/και σεεορταστικές εκδηλώσεις με ευθύνη του Διευθυντή και του Συλλόγου Διδασκόντων ».

‘Δύνανται’. Με άλλα λόγια σπιτική αργία. Η Απαιδεία πέταξε και τα τελευταία φύλλα συκής. Γιατί η ημέρα τής εορτής τών Τριών Ιεραρχών ενοχλεί το καθεστώς, αφού ακόμη και ο πιό φτωχός σε νοήματα πανηγυρικός τής ημέρας, όσο κι’ αν απαρτίζεται από εντέχνως αποσπασθέντα και συρραφέντα χωρία, ώστε να εμφανίζουν τούς Τρείς να μιλάνε γλυκανάλατα για τούς ‘Μαθητές’, για το διάβασμα και τον Χριστό, όσο κι αν ακολουθεί στερεότυπα νουθεσίας νεωτερικού τύπου, αναγκαστικά θα αναφερθεί και σε κάποια επικίνδυνα για την συστημική πολιτική ηγεσία θέματα.

Βλέπετε, οι μαθητές θα ακούσουν, κατά την Θεία Λειτουργία, ‘τα Σα εκ τών Σών Σοί προσφέρομεν’ και μπορεί να σκεφθούν ότι ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εννοεί ότι τα δικά μου και δικά σου είναι ψιλά άνευ κυριότητος κτητικά. Και να προχωρήσουν ακόμα πέρα, σε διαπιστώσεις ότι οι ίδιοι δεν έχουν τίποτε και τα πάντα κατέχουν μόνο οι ελίτ, οπότε μένει ένα μόνο, μικρό βήμα, για την εφαρμογή διαπιστωτικών πράξεων ανατροπής.

Δυστυχώς, ούτε ο Μέγας Βασίλειος αφήνει στο σύστημα περιθώρια αποδοχής του, μια και δεν μπορεί να  ταυτισθεί με τον γραφικό χριστουγεννιάτικο δυτικό χοντρομπαλούλη τής κόκα κόλας, διότι αφού, πάλι δυστυχώς, ξεκαθαρίσει ότι τα ρούχα που έχεις, απλώς τα φυλάσσεις για τους γυμνούς, το ψωμί για τους πεινασμένους και τα χρήματα σου γι’ αυτούς που έχουν ανάγκη, κεραυνοβολεί: λωποδύτη λέμε όποιον γδύνει τον ντυμένο, όμως πώς πρέπει να αποκαλούμε αυτόν που δεν προσπαθεί να ντύσει τον γυμνό; Η απάντηση απαιτεί διόρθωση. Γιατί δεν μπορεί να υπάρχει ειρήνη με καθεστώτα ακόμα και ‘σοσιαλιστικής’ κοπής, που φτιάχνουν –πάντα τούς λαούς και ποτέ την εξουσία, διαρκώς νεόπτωχους.

«-Τα χρήματα τού κάθε πλούσιου δια τούς πτωχούς τής κοινωνίας δωρείται αυτά ο Θεός, αλλοιώς αν δεν τα δώσουν ως φονιάδες θα κριθούν», συνεχίζει, επί Τουρκοκρατίας ο Μανουήλ Νοτάριος τού Μαλαξού. Ως φονιάδες, και ως γνωστόν για τούς φονιάδες, φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς, η τιμωρία είναι θάνατος.

Αλλά, ματα-ξανά δυστυχώς, οι Ορθόδοξοι Πατέρες δεν σταματούν εκεί ως ‘καλοί νοικοκυραίοι’, αλλά μπολιάζουν την Ελληνική Φιλοσοφία, που καταργούσε τα αιματοσυγγενικά συντάγματα και εισήγαγε την έννοια τού Πολίτη και την εκκλησία τού Δήμου ως γεγονός πολιτικής κοινωνίας, με τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Ο Οποίος, μέσω του πρωθύστερα αναφωνούντος Αλκιδάμαντα ότι «ελευθέρους αφήκεν πάντας Θεός, ουδένα δούλον η Φύσις πεποίηκεν», εισάγει δια τής Ορθοδοξίας, την πλήρη ελευθερία και ιερότητα όχι πλέον τού ατόμου ως ‘ατομικό δικαίωμα’, αλλά τού ανθρώπου ως πρόσωπον σε οικουμενικό επίπεδο. Διαλύει τίς κάθε είδους σχέσεις ιεραρχίας, εξουσίας, εργασίας, κοινωνίας, βασισμένες σε οποιαδήποτε ‘διάκριση’ και τις στερεί από κάθε ηθική δηλαδή νομιμοποιητική, βάση πλήν τής ισότητος τών ανθρώπων κατά χάριν Θεού.

Και, ώ τής ‘βλασφημίας’, καταδικάζουν την εξουσία να έχει νομιμότητα μόνον εφ’ όσον διακονεί και προτάσσουν οικουμενικότητα και αναγνώριση τής ετερότητος του Προσώπου.

Τί χρεία άλλων μαρτυριών χρειάζεται ώστε να καταδικαστούν δια παντός σε ….αργία; Και επειδή, ως φαίνεται, τέσσερις χιλάδες χρόνια, αργόσυρτου Ελληνισμού, δεν ήσαν επαρκή για διαγραφή τής Ορθόδοξης συλλογικής μνήμης, οι ηγεσίες τής μετανδρεϊκής ανερμάτιστης αλητείας εισήγαγαν στανικά την έννοια τής πολυπολιτισμικής παγκοσμιοποίησης, δηλαδή τού Ισλάμ, ως μόνου αντίβαρου.

Η νεωτερική Δύση, εισάγοντας τούς όρους παγκοσμιοποίηση & πολυπολιτισμικότητα, εξυπηρετούσε τις βουλιμικές κτητικές ορέξεις τών αρχόντων της, σε πλανητικό επίπεδο, εξυπηρέτησε εκ τών πραγμάτων όμως, και τις αξιώσεις τών τοπικών ελίτ. Δεδομένης τής ομοιότητος τών προταγμάτων Νεωτερικής Δύσης (Προτεσταντισμός)  και τών άλλων χωρών (κυρίως Ισλαμιστικών) ήταν αναπόφευκτη η όσμωση εξουσιαστικών δομών.

Τόσο η Δύση όσο και το Ισλάμ, βλέπουν τα μέλη τών κοινωνιών ως αδιαφοροποίητα άτομα, δηλαδή αγέλη. Τα ‘ατομικά’ δικαιώματα παρέχονται ‘ανωθεν’ (στην Δύση δια τών ‘Συνταγμάτων’ και τών κυβερνητικών ‘εγγυητών’, στο δε Ισλάμ δια τών θρησκευτικο- πολιτικών αρχηγών, προς τούς οποίους εν τέλει, οφείλεται υπακοή δια την επίτευξη τής κοινωνικής αρμονίας-ή υποταγής).

Το άθλημα τής πολιτικής ως πραγμάτωση σε κοινωνικό επίπεδο τών σχέσεων τών πολιτών και τής πολιτικής τους ετερότητος, που βασίζεται αποκλειστικά στην προσωπική ελευθερία και ετερότητα, με άλλα λόγια το άθλημα τής Εκκλησίας, και στις δύο περιπτώσεις πολυπολιτισμικότητος (Νεωτερική Δϋση και Ισλάμ) απορρίπτεται και προκρίνεται η αγελαία υπόσταση τών πολιτών, αποδεχομένων ασμένως τάς … Γραφάς.

Η Ορθοδοξία, απ’ εναντίας, ως σχέση ισότιμων προσώπων εν εκκλησία, αποτελεί εμπειρικό τρόπο ζωής. Και όχι στείρα μεταφυσική. Γιατί η εκζήτηση και όχι σκέτη αποδοχή της Αρχής, που άρχισε το πρώτον στην Ελλάδα 40 αιώνες πριν, τερματίζοντας την εποχή του μύθου, οδήγησε στην θεμελίωση της φιλοσοφίας.

Δημιουργώντας φιλοσοφία, χαράζουμε στάση ζωής δηλαδή θεολογίας, έκφραση της οποίας είναι η θρησκεία, που προσπαθεί να απαντήσει στο απορείν του όντος. Ταυτόχρονα με όργανο τον Λόγο χαράζουμε το επιστημονικό μας κοσμοείδωλο την εμπειρική μας γνώση, που μέσω της επιστήμης και της τεχνολογίας οδηγεί στην δημιουργία κοινωνίας με συγκεκριμένο σύστημα αξιών. Η κοινωνία αυτή πλέον αυτοοργανούται και διοικείται με συγκεκριμένο κοινωνικό και πολιτικό σύστημα.

Αμεσο λογικό αποτέλεσμα αυτών, είναι βεβαίως και το μάταιο των εγχειρημάτων εγκαθίδρυσης πολυπολιτισμικών (εξαιρετικά αδόκιμος όρος, θάλεγαν οι φιλόλογοι) κοινωνιών, χωρίς το εκ βάθρων γκρέμισμα τού κυρίαρχου πολιτισμού και τής συνακόλουθης κοινωνικής και εξουσιαστικής διάρθρωσης, που άμοιροι της φιλοσοφίας- δηλαδή του ορθού λόγου, πολιτικοί και μή,  κραδαίνουν ως πεμπτουσία του διεθνισμού, της ειρήνης, της αγάπης κλπ.

Αλλωστε το ίδιο το Ισλάμ το επιβεβαιώνει, αφού διαχωρίζει τον κόσμο στούς εντός τού Κόλπου του και
τούς εκτός, δηλαδή τούς απίστους, οπότε πάντα κατά τάς Γραφάς, η μοναδική δυνατότητα συμβίωσης είναι το …. Οθωμανικόν ‘ιδεώδες’, δηλαδή η –στην καλύτερη περίπτωση, επικυριαρχία.

Πείτε μου, ακούσατε, ποτέ την ηγεσία τού Υπουργείου α-Παιδείας να μιλά πρακτικά, πάνω σε αυτά; Στην ουσία δηλαδή να προασπίζεται τον Πολιτισμό τον οποίον θεωρητικά προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει στούς μαθητές; Ενύπνια χειμερινής νυκτός, θα μού πείτε. Κα θά ‘χετε δίκαιο.

Εξ ου και η εναπόθεση σε εφεδρεία τών Τριών.

* Ο Γιώργιος Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχ. Ερευνα & Στατιστική τού ΤΕΙ Πατρών

3 comments

Φιλανθρωπηνός 31 January 2012 at 09:53

Θρηνούμε όψιμα για την τυπική υποβάθμιση της εορτής, ενώ αυτή πλέον ουδεμία σχέση έχει με την κρατική Παιδεία. Τα δύσμοιρα παιδιά μας πλέον δεν είναι μέτοχοι της Ελληνορθόδοξης παράδοσης, οπότε ούτε τη Θεία Λειτουργία μπορούν να κατανοήσουν, ούτε τους τετριμμένους πανηγυρικούς. Αμφιβάλλω εάν μπορούν να κατανοήσουν ακόμη και το υπό σχολιασμό αξιόλογο κείμενο. Προφανώς ήμασταν ευχαριστημένοι όταν το κράτος διαφύλασσε την εορτή, όπως μία πινακίδα (Ελληνορθόδοξη παιδεία) σε ένα άδειο οικόπεδο γεμάτο υλικά κατεδάφισης (σύγχρονο σχολείο).
Ο αρθρογράφος έχει δίκιο περί του κινδύνου, αλλά αυτός δεν έγκειται στις θεωρητικές αναζητήσεις των Ιεραρχών, που αποτελούν για τα παιδιά μας terra incognita, αλλά στο πρότυπο ζωής τους. Βλέπετε, μπορεί κάποιος φωτισμένος εκπαιδευτικός να μιλούσε για τον βίο του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, τον ανένδοτο αγώνα του για την κάθαρση και ανύψωση της εκκλησίας, το απαράμιλλο θάρρος του και τη δύναμη της αλήθειας του λόγου του, που πλήρωσε τελικά με τη ζωή του. Δεν είναι κατάλληλος ο καιρός για τέτοια πρότυπα. Βλέπετε, η εποχή μας βρίθει από Ευδοξίες, άπληστους πλουσίους, ιδιοτελείς άρχοντες, αναξίους ποιμένες. Εάν ζούσε ο Χρυσόστομος θα είχε την ίδια τύχη, εάν όχι χειρότερη, αλλά πάντως θα τους δημιουργούσε σοβαρό πονοκέφαλο. Γι΄αυτό θάβουν το παράδειγμά του εν τη γενέσει. Όμως, δεν ξέρουν πως και πάλι ο σπόρος θα βλαστήσει.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 31 January 2012 at 18:42

Ἐν τάξει λοιπόν, ἐμεῖς εἴμαστε διαφοροποιημένα πρόσωπα. Συνεπῶς, νόμους γενικῆς ἐφαρμογῆς δὲν μποροῦμε νὰ ἔχουμε. Ἄλλος θὰ περνᾶ μὲ τὸ κόκκινο καὶ ἄλλος μὲ πράσινο. Ἄλλος θὰ πληρώνει φόρο καὶ ἄλλος ὄχι. Ἄλλος θὰ ἔχει δικαίωμα ψήφου καὶ ἄλλος ὄχι. Ἑκεῖνος ποὺ ἔχει καλὴ ἐπίδοση στὴν μάθηση, δὲν δικαιοῦται ἔπαινο καί, πολύ λιγώτερο, βαθμό. Τὴν πνευματικὴ ἱκανότητα δὲν τὴν ἔχει δική του, ἀλλὰ τὴν κρατᾶ ὡς παρακαταθήκη γιὰ τοὺς πτωχοὺς τῷ πνεύματι. Δέν μοῦ φαίνεται ὅτι τὸ ἔργο τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν εἶναι ἀνατρεπτικό τῆς πολιτικῆς τάξεως, ὅπως θέλει νά τὸ παρουσιάσει ὁ ἀρθρογράφος.
Ἀσφαλῶς θέλουν νὰ ἀνατρέψουν τὴν ἁμαρτία μέσα σὲ κάθε ἄνθρωπο. Ἀλλὰ θέλουν νὰ τὸ κάνουν μὲ τὴν πειθώ καὶ ὄχι μὲ τὸν πολιτικὸ καταναγκασμό. Ἀποκηρύσσουν καὶ τὸ ξῖφος τοῦ Καίσαρος καὶ τὴν βία τοῦ ὄχλου. Καὶ αὐτό, ἐνῶ εἶχαν καὶ τὴν ἐκπαίδευση καὶ τὴν ἐπίδοση ποὺ τοὺς ἐπέτρεπαν καὶ τὸ ξῖφος τοῦ Καίσαρος νά κρατήσουν καὶ τοὺς ὄχλους νὰ διεγείρουν, ὅπως πολλοὶ κατ’ ὄνομα Χριστιανοὶ στὰ χρόνια τους ἔκαναν κατὰ τῶν ἀλλοθρήσκων.
Πολύ ποὺ τοὺς πείραξε λοιπόν, ποὺ τὸ Ὑπουργεῖο Παραπαιδείας δὲν ἐπέβαλε ἑορτασμὸ στοὺς κατὰ πλειοψηφία ἀδιαφόρους δασκάλους καὶ μαθητάς. Ὁ λόγος γενικῶς, ἀλλά, πρωτίστως, ὁ Λόγος τοῦ Κυρίου οὖ δέδεται. Ὅποιος θέλει τὸν βρίσκει.
Τὸ βέβαιον εἶναι ὅτι οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες εἶναι πραγματικοὶ πρωταθλητὲς τῆς πολυπολιτισμικότητος, διότι κάτι ἔχουν νὰ κομίσουν σ’ αὐτήν. Μπορεῖ νὰ κατακεραύνωσαν μὲ τὸν λόγο τοὺς αἱρετικούς, μπορεῖ νὰ ἐπέκριναν δριμέως μὲ τὸν λόγο ἀλλοθρήσκους. Διαταγές ὅμως, δὲν ἔδωσαν. Καὶ τὶς προχριστιανικὲς θρησκεῖες καὶ λατρεῖες μελέτησαν σὲ βάθος, βρῆκαν ἐκεῖ πολλὰ χρήσιμα καὶ τὰ προσέθεσαν στὴν Χριστιανικὴ λατρεία καὶ τὴν θύραθεν παιδεία ὑπὸ μὴ Χριστιανοὺς δασκάλους ἐνεθάρρυναν. Αὐτὸ εἶναι πολυπολιτισμικότητα, ὄχι ὁ ψοφοδεὴς καὶ μισόξενος καὶ μισαλλόδοξος σκοταδισμός ποὺ ὑποδύεται ἀδεξίως τὴν πολυπολιτισμικότητα στὰ κατὰ τόπους τεμπελχανεῖα, τὸ ὁποῖα, μὲ τὴν σειρά τους, ὑποδύονται τὰ Ὑπουργεῖα Παιδείας. Ἔργο ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ δὲν πιστεύουν σὲ τίποτα δέν ὑπάρχει περίπτωση νὰ γίνει. Μόνον λόγια κι αὐτὰ κενά.

Reply
Eλοτανος 1 February 2012 at 00:09

Ο ορθός λόγος και η θεολογία ουδέποτε βρέθηκαν στην ίδια πλευρά…..

Η θεολογια των πατερων της εκκλησιας και κατ’εξοχην των τριων Ιεραρχων, ποτε δεν βρεθηκε σε αντιθετη πλευρα απο τον ορθο λογο. Ισως αναφερεστε στη σχολαστικη και μεταφυσικη ‘θεολογια’ της λατινικης ‘εκκλησιας’, μια που μιλατε για τον Θωμα Ακινατη.

Οσο για την γονιμη αμφιβολια, ειναι αδυνατο να ξεπεραστει φιλοσοφικα αλλα μονο εμπειρικα. Δεν πρεπει να συγχεουμε την πιστη με την φιλοσοφια. Η πιστη στηριζεται στην εμπειρικη γνωση και οι ορθοδοξοι πατερες απερριπταν την φιλοσοφια ως μεθοδο γνωσεως του Θεου.

Η θεολογια των πατερων πιο σωστα εννοειται ως θετικη επιστημη παρα θεωρητικη, στηριζομενη στην παρατηρηση και το πειραμα και την δυνατοτητα επαληθευσης της θεωριας. Προσωπικα βρησκω πολλα κοινα με τον ορισμο της επιστημονικης μεθοδου και αυξηση της αντικειμενικης γνωσης, οπως αναπτυχθηκε αρχικα απο τον Karl Popper

Reply

Leave a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.