Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων
Με εγκύκλιό της, η οποία διαβάσθηκε σε όλους τους Ναούς στις 15 Σεπτεμβρίου, η Ορθόδοξη Εκκλησία της μαρτυρικής Κύπρου κατακεραυνώνει τους αποδομητές της Παιδείας και της ελληνορθόδοξης ταυτότητας των Κυπρίων. Η κριτική της Εκκλησίας και του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Β΄ στρέφεται ιδιαιτέρως κατά των μεταρρυθμίσεων που επιχείρησε να επιβάλει το κομμουνιστικό κόμμα ΑΚΕΛ στην εκπαίδευση κατά τη θλιβερή πενταετία του Προέδρου Δημήτρη Χριστόφια.
Η αριστερή διακυβέρνηση στην Κύπρο φέρει τεράστια ευθύνη για το πολύνεκρο δυστύχημα στη ναυτική βάση στο Μαρί. Φέρει εξίσου μεγάλη ευθύνη για την απόπειρα αφελληνισμού και αποχριστιανοποιήσεως της παιδείας. Βίοι παράλληλοι, όπως βλέπουμε, μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου. Οι εγκέφαλοι του ΑΚΕΛ προσπάθησαν να μετατρέψουν το μάθημα των Θρησκευτικών από Ορθόδοξο Χριστιανικό σε θρησκειολογικό, αλλά προσέκρουσαν σε ισχυρότατη αντίδραση. Επιχείρησαν να αφελληνίσουν την Ιστορία με το επιχείρημα ότι έτσι θα προσεγγισθούν καλύτερα οι Τουρκοκύπριοι. Αποπειράθηκαν να υποβαθμίσουν και να αμφισβητήσουν τον απελευθερωτικό αγώνα του 1955-59, στον οποίο το ΑΚΕΛ έλαμψε δια της απουσίας του. Και το χειρότερο όλων: Μεθόδευσαν τη διδασκαλία της τοπικής Κυπριακής διαλέκτου ως κύριας γλώσσας στα σχολεία και εις βάρος της κοινής νεοελληνικής.
Η Εκκλησία της Κύπρου έχει κατανοήσει ότι οι αριστεροί διανοούμενοι υπό την επήρεια των μαρξιστικών διεθνιστικών ιδεοληψιών τους ήθελαν να κατασκευάσουν μία νέα εθνική ταυτότητα, την κυπριακή, ως ανεξάρτητη και αποκομμένη από την ελληνική. Η εγκύκλιος ζητεί την αναθεώρηση των σχολικών προγραμμάτων της προηγουμένης κυβερνήσεως και καλεί την κυβέρνηση του Προέδρου Νίκου Αναστασιάδη να διασφαλίσει «την ελληνική, χριστιανική και δημοκρατική παιδεία του λαού μας».
Εθνική ταυτότητα και δημοκρατία είναι έννοιες στενά συνδεδεμένες. Η κατασκευή τεχνητών εθνών είναι άθλημα στο οποίο επεδόθησαν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Ο Χίτλερ για να υπονομεύσει τη Γαλλία διακήρυττε ότι σε ορισμένες γαλλικές επαρχίες κατοικούν ξεχωριστές εθνότητες. Ο Μουσσολίνι προσπάθησε ανεπιτυχώς να πείσει τους Βλαχοφώνους Έλληνες ότι είναι Ιταλοί και απόγονοι της αρχαίας Ρώμης. Ο Στάλιν κατασκεύασε έθνος Λευκορώσων, αν και παραδεχόταν δημοσίως ότι ήταν ανύπαρκτο. Ο κομμουνιστής δικτάτορας της Γιουγκοσλαβίας Τίτο κατασκεύασε το τεχνητό «μακεδονικό έθνος», το οποίο μας ταλαιπωρεί μέχρι σήμερα.
Προσυπογράφω τη διαπίστωση της Εκκλησίας της Κύπρου: «Λαοί που χάνουν την πολιτιστική τους φυσιογνωμία μοιραία οδηγούνται στην εξαφάνιση»!
Κ.Χ. 18.9.2013
12 comments
Δυστυχώς την πρώτη ευθύνη για τη δημιουργία νεοκυπριακής συνείδησης την φέρει η Εκκλησία της Κύπρου μέσω της ανθενωτικής πολιτικής που άσκησε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, την οποία στην Ελλάδα κατανοώ γιατί είναι τόσο δύσκολο να αναγνωρίσετε.
Λέτε: «Η αριστερή διακυβέρνηση στην Κύπρο φέρει τεράστια ευθύνη για το πολύνεκρο δυστύχημα στη ναυτική βάση στο Μαρί. Φέρει εξίσου μεγάλη ευθύνη για την απόπειρα αφελληνισμού και αποχριστιανοποιήσεως της παιδείας» κ.λπ. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος φέρει τεράστια ευθύνη γιατί καταλήξαμε να θεωρείται πατριωτικό κόμμα το κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο δεν είναι καν «κομμουνιστικό»! Φέρει τεράστια ευθύνη γιατί καταλήξαμε νε εκλέξουμε «αριστερή» κυβέρνηση με τα γνωστά αποτελέσματα.
Η Εκκλησία της Κύπρου, λέτε, «καλεί την κυβέρνηση του Προέδρου Νίκου Αναστασιάδη να διασφαλίσει την ελληνική, χριστιανική και δημοκρατική παιδεία του λαού μας». Η κυβέρνηση Αναστασιάδη είχε να αντιμετωπίσει την σκληρή αντιπολίτευση όχι μόνο της “αριστεράς” αλλά και εκείνη μεγάλης μερίδας της δεξιάς που συνέπλευσε με την νεοκυπριακή πολιτική Μακαρίου, όπως κληρονομήθηκε στους επιγόνους του. Καλείται σήμερα να επανορθώσει ζημιές δεκαετιών. Θα ήθελα να σας πληροφορήσω, ότι η ζημιά που προκάλεσε η πενταετία Χριστόφια – το επιστέγασμα και η κορωνίδα της «πολιτικής» Μακαρίου – είναι διαρθρωτική και περίπου ανεπανόρθωτη. Ακόμα και ο Δη.Συ., το «κυβερνών» κόμμα έχει υποστεί παρακμιακή ζημιά από αυτή την «πολιτική».
Θα είχα πολλά να σας πω επί του θέματος. Θα μπορούσαν πολύ να βοηθήσουν οι Έλληνες αδελφοί, αλλά σας το λέω με πάσα ειλικρίνεια, ότι η βοήθεια δεν είναι αποτελεσματική με λίγα λόγια εδώ κι εκεί. Επισημαίνω επίσης μια διστακτικότητα (δικαιολογημένη βέβαια – αλλά η απάντηση σε αυτή είναι η γενναιότητα, που φαίνεται να λείπει) στο να γίνει αποδεκτή η ιστορική αλήθεια, όσες αποδείξεις κι αν σας προμηθεύουμε.
Λέτε, επίσης, ότι “Η κατασκευή τεχνητών εθνών είναι άθλημα στο οποίο επεδόθησαν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα”. Την τελευταία φορά (1968) που διενήργησε εκλογές ο Μακάριος τού απέφερε 96%. Πέθανε το 1977 και στο μεταξύ δεν υπήρξε “λόγος” για άλλες εκλογές. Αυτό δεν σας λέει τίποτε για τα “ολοκληρωτικά καθεστώτα” που πειρώνται και “κατασκευή τεχνιτών εθνών”;
Πόσο, ἐπὶ τέλους φταίει ὁ Μακάριος ; Ἀφοῦ εἶναι τόσα χρόνια πεθαμένος. Ἀφοῦ ἦταν ἐξουσιολάγνος, ὅπως ἔχετε ἀποδείξει, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ πάει κόντρα στὸν λαό του. Στὸ ἐρώτημα τοῦ Μακαρίου :«Θέλετε ἐμένα Πρόεδρό σας ἢ Ἑλλαδίτες νομάρχες» οἱ Κύπριοι ἐπέλεξαν τὸ πρῶτο. Καὶ δύσκολα θὰ τοὺς ἔδινε κανεὶς ἄδικο τότε πού τὸ ἀποφάσισαν. Συνεπῶς, τὴν ἀνθενωτικὴ πολιτικὴ ὑπαγόρευσε ἡ θέληση τῆς μεγάλης πλειοψηφίας τῶν Ἑλλήνων τῆς Κύπρου. Αὐτὴ ἡ θέληση εἶναι πίσω ἀπὸ τὶς ἐλαφρῶς κωμικὲς προσπάθειες καλλιεργείας νεοκυπριακῆς συνειδήσεως :
Οἱ Ἀλεξανδρινοί ἔνοιωθαν βέβαια
πού ἦσαν λόγια αὐτά καί θεατρικά.
Ἀλλά ἡ μέρα ἤτανε ζεστή καί ποιητική,
ὁ οὐρανός ἕνα γαλάζιο ἀνοιχτό,
τό Ἀλεξανδρινό Γυμνάσιο ἕνα
θριαμβικό κατόρθωμα τῆς τέχνης,
τῶν αὐλικῶν ἡ πολυτέλεια ἔκτακτη,
ὁ Καισαρίων ὅλο χάρις κ’ ἐμορφιά
(τῆς Κλεοπάτρας υἱός, αἷμα τῶν Λαγιδῶν)∙
κ’ οἱ Ἀλεξανδρινοί ἔτρεχαν πιά στήν ἑορτή,
κ’ ἐνθουσιάζονταν, κ’ ἐπευφημοῦσαν
ἑλληνικά, κ’ αἰγυπτιακά, καί ποιοί ἑβραίικα,
γοητευμένοι μέ τ’ ὡραῖο θέαμα –
μ’ ὅλο πού βέβαια ἤξευραν τί ἄξιζαν αὐτά,
τί κούφια λόγια ἤσανε αὐτές ἡ βασιλεῖες.
Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου παίζει κι αὐτὴ τὸν ρόλο τοῦ διὰ τὸ θεαθῆναι ἀντιβάρου στὶς τελετὲς αὐτές. Στὴν Ἑλλαδικὴ ἐπικράτεια ἔχουμε πέντε ἐκκλησιαστικὲς δικαιοδοσίες. Σὲ περίπτωση Ἑνώσεως, ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου θὰ ἦταν μία ἀκόμη ἀπὸ ἕξι. Καλύτερα δὲν τῆς ἔρχεται νὰ εἶναι μόνη της μὲ τὸ Κυπριακὸ κράτος ;
Μα τελικά είναι τόσο καταλυτικό να ζει κανείς σήμερα στην τόσης παρακμής Ελλάδα;
Κύριε Γεωργάνα, με όλη την ειλικρίνειά μου, σας είχα πιο έξυπνο, πιο γνωστικό, πιο πληροφορημένο και πιο ευαίσθητο ακόμα.
Δεν ξέρετε ότι το 1950 ο κυπριακός “λαός” ψήφισε κατά 96% Ένωση με καθοδήγηση Μακαρίου και το 1968 “ανεξαρτησία” κατά 96 % πάλι με καθοδήγηση Μακαρίου;
Τι είναι αυτά τα “κόντρα στο λαό του”, τα “οι Κύπριοι επέλεξαν”; Δεν πιστεύω ότι είναι δυνατό να σοβαρολογείτε!
Όσο για το “δύσκολα θὰ τοὺς ἔδινε κανεὶς ἄδικο τότε πού τὸ ἀποφάσισαν”, θυμίζει τόσο πολύ Άγγελο Βλάχο για τους “ανόητους” Κυπρίους που ήθελαν οι βλάκες ένωση με μια παλαβή και ανίκανη Ελλάδα, που ανατριχιάζω.
Ευχαρίστως θα μπω στον κόπο να εξηγήσω ξανά “γιατί Ένωση”, εκτός κι αν καταλαβαίνετε το λάθος σας.
Γιατί εἶναι ἀνεπίτρεπτο στοὺς Ἕλληνες τῆς Κύπρου νὰ ἀλλάξουν γνώμη μέσα σὲ 18 χρόνια ; Κυρίαρχος λαὸς ἦταν καὶ εἶναι. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις θεωρῶ, μὲ βάση τίς προσωπογραφίες τοῦ Μακαρίου πού ἔχετε θαυμάσια φιλοτεχνήσει (προσβλέπω στὸ μέλλον καὶ σὲ ἄλλες ἀκόμη καλύτερες, διότι τὶς μπορεῖτε), ὅτι ὁ Μακάριος ἀκολούθησε τὴν κοινὴ γνώμη καὶ ἐλάχιστα τὴν «καθοδήγησε». Τέτοιος ἄνθρωπος ἦταν καὶ τέτοιους ἀδιστάκτους ἀνθρώπους θέλουν οἱ λαοὶ γιὰ ἡγέτες τους. Φυσικά, ἂν ἤμουν Κύπριος, θὰ ψήφιζα καὶ θὰ ἐκδηλωνόμουν ὑπὲρ τῆς Ἑνώσεως καὶ στὶς δύο περιπτώσεις, ἁλλὰ αὐτὸ δὲν θὰ ἄλλαζε τὸ ἀποτέλεσμα. Τόσο μποροῦν οἱ λαοὶ, ἤδη ἀπὸ τὸν καιρὸ τοῦ Σόλωνος. Δὲν ὠφελεῖ νὰ θρηνοῦμε γιὰ τὶς ἀδυναμίες αὐτές, Μακάριοι εἶναι ὅσοι ἔχουν τὸ τάλαντον νὰ δημιουργήσουν λογοτεχνικὸ ἢ καλλιτεχνικὸ ἔργο πού φωτίζει (καὶ φωτίζεται) ἀπὸ τὴν μυριάκις ἐπαναλαμβανομένη στὴν ἱστορία τραγωδία αὐτοῦ τοῦ τύπου.
Ἄδικο δίδω στοὺς ἀποφασίσαντες τὴν ταφὴ τῆς Ἑνώσεως τὸ 1964 καὶ τὸ 1968 ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, τὸ ὁποῖον ἔχω τὸ προνόμιο νὰ ξέρω, ἐνῶ ἐκεῖνοι δὲν τὸ ἤξεραν. Θὰ συμφωνήσετε ὅτι τὸ 1964 ἦταν ἀπολύτως ἀδύνατον νὰ γνωρίζει κανένας πῶς θὰ ἐξελισσόταν ἡ ἱστορία τόσον τῆς Ἑλλάδος, ὅσον καὶ τῆς Κύπρου. Μὲ τὴν ἔννοιαν αὐτὴν δίδω δίκαιο σέ ὅσους ἀπεφάσισαν (χωρὶς ἀνταλλάγματα νὰ ἐξηγούμεθα, οἱ πωλήσαντες τὴν ψῆφο εἶναι ἄλλο καπέλλο) ὅτι ἡ ἀνεξαρτησία ἄξιζε νὰ δοκιμασθεῖ. Μήπως δὲν εἶχε δοκιμασθεῖ καὶ στὴν Κρήτη, ὁ Ἑνωτικὸς ἀγῶνας τῆς ὁποίας εἶχε διαρκέσει 90 (!) χρόνια ; Τί προεβλέπετο νὰ χάσουν οἱ Κύπριοι, ἂν περνούσαν καὶ αὐτὴν τὴν φάση ;
Νὰ θυμίσω ὅτι καὶ ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος εἶχε, γιὰ μεγάλη χρονικὴ περίοδο, στιγματισθεῖ, ἀπὸ τοὺς καὶ δῆθεν ἀδιαλλάκτους ἐνωτικούς, ὡς ἀνθενωτικός, στὸ πλαίσιο τῶν πολιτικῶν ἀγώνων καὶ κομματικῶν ἀνταγωνισμῶν στὴν Κρήτη στὴν περίοδο τῆς αὐτονομίας. Ἐπέβαλε τὴν Ἕνωση πραξικοπηματικῶς στὴν Κρήτη (μὲ τὸ φῶς τῶν κεριῶν συνῆλθε ἡ νομοθετικὴ συνέλευσις καὶ μὲ ὁριακὴ ἀπαρτία) καί, μετά, ὡς πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδος, ἀπαγόρευε τὴν εἰσδοχὴ τῶν Κρητῶν βουλευτῶν στὴν Ἑλληνικὴ Βουλή ! Ἀσυνεπῆ δὲν θὰ τὸν λέγαμε κι αὐτόν ;
ΥΓ Τὸ πραξικόπημα τῶν Κρητῶν καὶ τὸ πραξικόπημα μέσα στὸ πραξικόπημα τοῦ Βενιζέλου ἔγινε πρὶν ἀπὸ ἀκριβῶς 105 χρόνια, στὰ τέλη Σεπτεμβρίου τοῦ 1908, μέ ἀφορμὴ τὴν Ἐπανάσταση τῶν Νεοτούρκων καὶ τὴν ἐπακολουθήσασα προσάρτηση τῆς Βοσνίας- Ἑρζεγοβίνης στὴν Αὐστροοὐγγαρία, καθὼς καὶ τὴν ἀνακήρυξη τῆς Βουλγαρικῆς ἀνεξαρτησίας τὴν 22α Σεπτεμβρίου 1908.
Άδικα επιμένετε κ. Γεωργάνα. Δεν τίθεται θέμα επιτρεπτέου και ανεπίτρεπτου, αλλά θέμα του πόσο άγονται και φέρονται οι Κύπριοι ή οποιοσδήποτε άλλος λαός από μια τόσο ισχυρή ηγετική προσωπικότητα.
Και… δεν γίνεται, θα πρέπει να αστεύεστε ότι ο Μακάριος ακολούθησε την κοινή γνώμη και δεν την καθοδήγησε!! Ένας ηγέτης με τόσο ισχυρή προσωπικότητα ενός λαού χίλια χρόνια σκλάβου και αγράμματου, ένας ηγέτης με διττή εξουσία και μάλιστα ορθόδοξος ηγέτης ορθόδοξου λαού, τόσο στενά δεμένου με την εκκλησία! Και μη βάζετε τον εαυτό σας στη θέση του μέσου Κυπρίου ειδικά στις δεκαετίες του 50 και του 60, μέχρι του 70 και του 80 ακόμα. Ουδεμία σχέση.
Και θα επαναλάβω ακόμα μια φορά κι ας θεωρηθεί… διαφήμιση!! Στο βιβλίο μου “Κουράγιο Πηνελόπη” υπάρχουν έγγραφα που για πρώτη φορά δημοσιεύονται, τα οποία αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι Αμερικανοί είχαν ανοίξει διάπλατα τις πόρτες για την ατόφια Ένωση τον Αύγουστο του 1964. Ο Μακάριος απλώς δεν ήθελε να μπει. Παρέσυρε μαζί του στην καταστροφή όχι μόνο την Κύπρο αλλά και την Ελλάδα. Στείλτε μου την ηλεκτρονική σας διεύθυνση (η δική μου είναι a.r@eleftherianews.net) να σας στείλω κάποια έγγραφα για να πάψετε να επιμένετε άδικα.
Τα υπόλοιπα με τους Κρήτες και τις ημερομηνίες δεν καταλαβαίνω ποια σχέση έχουν.
Ἂς ἀρχίσω ἀντιστρόφως : Ἔχει ἀξία ἡ ἱστορία διότι μᾶς έπιτρέπει «τῶν τε γενομένων τὸ σαφὲς σκοπεῖν καὶ τῶν μελλόντων ποτὲ αὖθις κατὰ τὸ ἀνθρώπινον τοιούτων καὶ παραπλησίων ἔσεσθαι» ; Ἂν ναί, τότε πολλὰ μποροῦμε νὰ μάθουμε ἀπὸ τοὺς ἀγῶνες γιὰ τὴν Ἕνωση τῶν Ἑπτανησίων καὶ τῶν Κρητῶν. Θὰ σᾶς στείλω στὴν διεύθυνση ἠλεκτρονικοῦ ταχυδρομείου πού δώσατε (τὴν φύλαξα, ὁπότε ὁ διαχειριστὴς τοῦ ἱστοτόπου μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ τὴν διαγράψει) μερικὲς σελίδες άπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Σπύρου Μελᾶ «Ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1909», τὶς ὁποῖες ἀσφαλῶς θὰ βρεῖτε γνησίως διαφωτιστικές. Οἱ χειρισμοὶ τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου μέσα στὸ κενὸ ἐξουσίας πού δημιούργησε ἡ πραξικοπηματικὴ ἀνατροπὴ τῆς Ἁρμοστείας τὸ 1908 ἀποδεικνύουν ὅτι δὲν ἔχει σημασία ἡ λαϊκὴ ἐπιδοκιμασία, ἂν ὑπάρχει ὁ ἡγέτης καὶ ξέρει τὶ θέλει. Ὁ Μακάριος, ὅπως άποδεικνύετε στὰ βιβλία σας καὶ ὅπως καὶ οἱ πολυάριθμοι θλιβεροὶ κόλακές του ὁμολογοῦν ἐμμέσως, ἡγέτης δὲν ἦταν καί, ποτέ, μὰ ποτέ, δέν ἤξερε τὶ ἤθελε. Ἀντίστοιχες προσωπικότητες ἦταν ὁ Παναγῆς Τσαλδάρης καὶ ὁ Δημήτριος Γούναρης, οἱ ὁποῖοι λατρεύθηκαν ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες ὅσο πολύ λίγοι ἄλλοι. Ὁ δεύτερος, μάλιστα, ἀκολούθησε τοὺς Ἕλληνες μέχρι σχεδὸν τὴν Κόκκινη Μηλιά ! Ξέρουμε μὲ ἀπόλυτη βεβαιότητα ὅτι δὲν πίστευε στὴν Μικρασιατικὴ ἐκστρατεία. Ἀλλὰ δὲν πίστευε καὶ σὲ ὁτιδήποτε ἄλλο ! Στὸν Μακάριο μοιάζει καὶ κατὰ τὸ ὅτι χρίσθηκε ἡγέτης βάσει προσόντων καὶ ὄχι βάσει ἐπιδόσεων.
Ἂς γυρίσουμε στὴν Κύπρο : Οἱ Κύπριοι τῆς ἐποχῆς τοῦ Μακαρίου ἧταν, λέτε, νευρόσπαστα στὰ χέρια του. Οἱ κομμουνιστές, ὅπως κι ἐσεῖς γράφετε, δὲν ἤθελαν μὲ τίποτε τὴν Ἕνωση, ἀκόμα κι ἂν τὴν ἤθελε ὁ Μακάριος. Διότι ἡ Ἕνωση θὰ τοὺς καθιστοῦσε πολίτες τρίτης (ὄχι δευτέρας) κατηγορίας ὡς προδότες τοῦ Ἑνωτικοῦ Ἀγῶνος καὶ ὡς ἘΑΜοβουλγάρους. Αὐτοί, λοιπόν, δὲν ἦταν ἐνεργούμενα τοῦ Μακαρίου. Ἀκόμη λιγώτερο τὴν ἤθελαν οἱ βολεμένοι καὶ ἐπὶ ἀποικιοκρατίας, εἴτε τὴν ἤθελε ὁ Μακάριος, εἴτε ὄχι. Μᾶς μένουν οἱ μᾶζες τῶν χωρικῶν (μέ τὴν γεωγραφία τῆς Κύπρου καθόλου ἀπομονωμένοι ἀπὸ τὰ ἀστικὰ κέντρα), οἱ ὁποῖοι, γράφετε, εἶχαν περίπου θεοποιήσει τὸν Μακάριο. Ἀκόμη κι αὐτοί, ὅμως, ἔπηρεάζονταν άπὸ τοὺς πιὸ μορφωμένους συγγενεῖς ἢ συγχωριανούς τους. Φαίνεται, ὅμως, ὅτι, μεταξὺ αὐτῶν (τῶν διαμορφωτῶν τῆς κοινῆς γνώμης) οἱ ἀδιάλλακτοι ὑποστηρικτὲς τῆς Ἑνώσεως δὲν ἧταν οὔτε ἀρκετοί, οὔτε ἑνωμένοι, οὔτε ὀργανωμένοι.
Ἀλλὰ καὶ ἂν ἦταν, πράγματι, τόσο πολλοὶ Κύπριοι νευρόσπαστα στὰ χέρια τοῦ Μακαρίου, τότε γιατί ἄξιζαν νὰ πάρουν τὴν ἐλευθερία τους ; Γιὰ νὰ τὴν καταθέσουν εὐθὺς ἀμέσως στὰ χέρια τοῦ ὁποιουδήποτε δημαγωγοῦ ; Μὲ τὴν λογικὴ αὐτή, ἡ ἀντίθεση τῶν Ἄγγλων στὴν αὐτοδιάθεση ἐνὸς πολιτικῶς ἀνωρίμου λαοῦ δικαιώνεται πλήρως.
Πράγματι τὸ 1964 προσέφεραν στὴν Ἑλλάδα οἱ ΗΠΑ τὴν Ἕνωση στὸ πιάτο γιὰ χρονικὸ διάστημα, νομίζω, πέντε ἡμερῶν μὲ τὸν ὅρο νὰ ἀνατρέψει τὸν Μακάριο. Τὸ λογικὸ ἦταν νὰ τὸ εἶχαν προτείνει και στὸν Μακάριο προηγουμένως, μήπως καὶ τὸν ἔβαζαν στὸ φιλότιμο. Συνεπῶς, τὸ σενάριο τῆς οἰκειοθελοῦς ἀποχωρήσεως Μακαρίου δὲν εἶναι βιώσιμο ὡς ὑπόθεσις. Ἄρα, στὴν περίπτωση αὐτή, τὴν κρίσιμη εὐθύνη ἔχει ἡ Ἑλληνικὴ κυβέρνηση πού δὲν τόλμησε τὸ πραξικόπημα ποὺ τόλμησε ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος (ἀρχηγὸς τῆς μειοψηφίας, μὴν τὸ ξεχνᾶμε) στὴν Κρήτη τὸ 1908. Διότι καὶ στὴν Κρήτη τὸ 1908 οἱ πρόθυμοι νὰ τολμήσουν πραξικόπημα ἧταν μειοψηφία. Στὴν Κύπρο τὸ 1964 ἦταν ἀμελητέα μειοψηφία.
Θα πάει, φαίνεται, αυτή η ιστορία σε μάκρος. Ο Μακάριος, λέτε, “ἡγέτης δὲν ἦταν καί, ποτέ, μὰ ποτέ, δέν ἤξερε τὶ ἤθελε”. Κανονικά κάθε συζήτηση παύει εδώ γιατί όλοι ξέρουν και παραδέχονται ότι ήταν ηγέτης διότι έπαιρνε τον λαό όπου ήθελε. Το τι ήθελε συζητιέται κι αυτό είναι απόδειξη ότι δεν ήταν τίμιος ηγέτης. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι ήξερε πολύ καλά τι δεν ήθελε: την Ελλάδα.
Ακόμα κι ο Σεφέρης είπε “όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει”. Μα αυτό τον τρόπο προμήθευσε το πανελλήνιο με μια έγκυρη διαμαρτυρία για το “ποιόν” της σημερινής Ελλάδας, αλλά και με μια έγκυρη δικαιολογία για να τη μισούν. Στους τελευταίους συγκαταλέγονται ο Μακάριος και πλείστοι των οπαδών του.
Οι κομμουνιστές ήταν και είναι μέχρι σήμερα οι καλύτεροι οπαδοί του. Δεν ήταν, βέβαια, ενεργούμενά του αλλά εκείνος ενεργούμενό τους. Χωρίς τους πολύ γρήγορα θα έχανε την πολιτική εξουσία. Γι’ αυτό θα είναι πάντα υπόλογοι απέναντι στην ιστορία για τη ματαίωση της Ενώσεως.
Ναι, οι αγωνιστές της Ενώσεως δεν ήταν… κομματικά (όπως τους κομμουνιστές) οργανωμένοι. Ήταν οραματιστές μιας άξιας λόγου πατρίδας. Γι’ αυτό κατέληξαν στις κρεμάλες, στους θανάτους στα βασανιστήρια και στα ολοκαυτώματα. Οι κομμουνιστές και οι φίλοι τους, όλοι οι άλλοι ιδιοτελείς, πήραν την εξουσία. Για δεκαετίες ανέβαζαν και κατέβαζαν προέδρους της Κυπριακής Δημοκρατίας, βρίζοντάς τους ταυτόχρονα ως “άξιους” κι ύστερα “ανάξιους” και τούμπαλιν. Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Ρωτάτε γιατί “τόσα νευρόσπαστα” (ο κυπριακός λαός) άξιζαν να πάρουν την ελευθερία τους. Η απάντηση είναι απλούστατη και με εκπλήττει που σας διαφεύγει: ΓΙΑ ΝΑ ΠAΨΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΣΠΑΣΤΑ.
Δυστυχώς, ναι. Η άποψη των Άγγλων ότι μόνο θέληση ελευθερίας είχαμε κι όχι πείρα αυτοκυβέρνησης δικαιώνεται πλήρως. Γι΄αυτό δεν υπήρχε άλλη επιλογή από την Ένωση – ούτε υπάρχει, ακόμα και σήμερα, γιατί σήμερα προστέθηκαν κι άλλοι λόγοι στην αδυναμία της Κύπρου να επιβιώσει μόνη της ως “κράτος”.
Η τελευταία σας παράγραφος είναι μόνο εν μέρει σωστή.
Οι Αμερικανοί δεν υπήρχε τρόπος να εισηγηθούν στον Μακάριο ευθέως την Ένωση. Τι θα έλεγαν τότε στους Τούρκους; Ήταν έτοιμοι να δεχτούν, όμως, την Ένωση ως de facto επιβολή εκ μέρους της πλειονότητας του νησιού, εκ μέρους του Δικαίου, προς το συμφέρον του ΝΑΤΟ.
Ο Μακάριος δεν ήθελε ν’ ακούσει λέξη. Παρίστανε, μαζί με τους κομμουνιστές, τον “επαναστάτη” κατά του ιμπεριαλισμού και δούλευε τους πάντες (συμπεριλαμβανομένων και των κομμουνιστών που δούλευαν και τον εαυτό τους) ότι ο στόχος τώρα ήταν πολύ μεγαλύτερος από την Ένωση: Θα έβαζε τους Αμερικανούς… στη θέση τους, για το χατίρι της υφηλίου και με τη βοήθεια των… Ρώσων!!
Τέτοια κωμωδία, που κατέληξε σε ποταμούς αιμάτων, που ακόμα ρέουν.
Τέτοιος μύθος, που υποχρεώνει και τον Αναστασιάδη σήμερα να τελεί τα αποκαλυπτήρια του εκδιωχθέντος (λόγω ακαλαισθησίας) αγάλματος του “μεγάλου ηγέτη” από τη Λευκωσία, στον Κύκκο.
Τέτοια τραγωδία, που υποχρεώενει και τον κ. Χολέβα, συντάκτη του περιοδικού “Εκκλησία” να αποσύρεται από μια συζήτηση που ο ίδιος άνοιξε.
Δεν τον κατηγορώ. Κανείς σήμερα δεν μπορεί να πάρει μια συζήτηση για τον Μακάριο μέχρι το τέλος.
Για όλ’ αυτά, αναλυτικότερα, θα σας στείλω ένα εκτενέστερο κείμενο – απάντηση σε Κύπριο ποιητή – όταν έχω μια ηλεκτρονική σας διεύθυνση.
Νὰ δοκιμάσω μιὰν ἀκόμη φορά ; Μποροῦμε νά θεωρήσουμε κάποιον πού λατρεύθηκε ἀπὸ τὸ πλῆθος, ἀλλὰ πού ποτὲ δὲν τοῦ ἐναντιώθηκε, πολιτικὸ ἡγέτη ; Τὸν Ἀνδρέα Παπανδρέου, γιά παράδειγμα ἢ τὸν Κωστάκη Μαλακαρνῆ ; Νομίζω ὄχι, ἀλλά, ἂν εἶναι ἐκεῖ ἡ διαφορά μας, συμφωνῶ νὰ διαφωνῶ μαζί σας.
Δὲν μπορεῖ κανένας νὰ ἀμφισβητήσει ὅτι, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ κιόλας τοῦ Ἀγῶνα, ὅποιος κοίταζε ψυχρὰ τὰ πράγματα, θὰ ἔβλεπε τίς δυσκολίες τῆς Ἑνώσεως : Τοῦρκοι, κομμουνιστές, Ἑνωτικοὶ εὐκαιρίας, Ἄγγλοι, Ἀμερικανοί. Δηλαδή, ὅταν κυβέρνηση καὶ ἀντιπολίτευση στὴν Ἑλλάδα (καὶ Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας στὴν Κωνσταντινούπολη) ἀποδοκίμαζαν τὸ δημοψήφισμα τοῦ 1950 ἢ (ἀπὸ ραδιοφώνου) τὴν ἔναρξη τοῦ Ἀγῶνα τὸ 1955, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἦταν προδότες. Λογικὸ φαίνεται ἕνας ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ σκέπτονταν ἔτσι νὰ ἦταν ὁ Μακάριος. Σ’ αὐτὸν τὸν κύκλο ἀνῆκε καὶ ἐκινεῖτο. Μήπως ὁ Γρίβας ὁ ἴδιος δὲν φαίνεται σὲ πολλὰ σημεῖα τοῦ ἡμερολογίου του νὰ ἀμφιβάλλει καὶ νὰ γίνεται κυνικὸς καὶ ὠμός ; Καί, μάλιστα, ὄχι τόσο μὲ τοὺς κομμουνιστές, ὅσο μὲ τοὺς Ἑνωτικοὺς εὐκαιρίας, αὐτοὺς πού πρίν λίγα χρόνια ἦταν μὲ τοὺς Ἄγγλους, μόνον καὶ μόνον διότι τότε οἱ κομμουνιστὲς ἦταν ἐναντίον τῶν Ἄγγλων.
Δὲν διετέλεσε ποτὲ ὁ Μακάριος Αὐξεντίου ἢ Παλληκαρίδης, ὥστε νὰ τὸν κατηγοροῦμε ὅτι, ἁργότερα, μήδισε. Σὲ κάθε ἀγῶνα ὑπάρχουν οἱ λίγοι γνήσιοι μάρτυρες. Οἱ ὑπόλοιποι κοιτοῦν νὰ ἐπωφεληθοῦν ὅσο μποροῦν ἀπὸ τὴν θυσία τῶν λίγων δυνατῶν. Μήν νομίζετε ὅτι τὸ δικό τους ψυχικὸ δρᾶμα, γεμᾶτο ἐπονειδίστους συμβιβασμούς, εἶναι ἄξιο καταφρονήσεως ἀπὸ ἕναν γόνιμο δημιουργό.
Ἐνδιαφέρουσα ἀνασκόπηση τοῦ Κυπριακοῦ Ἀγῶνος ἀπὸ τὸ 1930 μέχρι τὸ 1960 ἐδῶ :
http://www.elefsis.com.cy/?p=102
Εἶναι σαφὲς ἀπὸ τὰ γεγονότα ποὺ παραθέτει ὁ συγγραφεὺς τοῦ ἱστοτόπου στὸν ὁποῖον παραπέμπω, ὅτι τὸ ζήτημα τῆς Κύπρου, ὅπως καὶ τὰ περισσότερα «ἐθνικὰ» ζητήματα τοῦ Ἑλληνισμοῦ τὸν 20ό αἰῶνα, ἦταν κλωτσοσκούφι τῶν ἀντιπάλων πολιτικῶν παρατάξεων, οἱ ὁποῖες ὕψωναν ἀλληλοδιαδόχως ὅλο καὶ ψηλότερα τὴν σημαία τοῦ ἀδιαλλάκτου πατριωτισμοῦ καὶ τῆς ἐθνικῆς πλειοδοσίας, ἐνῶ τὸ μόνον πού γνησίως ἤθελαν ἦταν ἡ ἐξουσία. Ὅταν, ἐπὶ τέλους, τὴν ἔπαιρναν, ὅλη τους ἡ μέριμνα ἦταν νὰ συμμαζέψουν τὶς προηγούμενες ἀνοησίες τους. Ὁ Μακάριος δὲν τὰ κατάφερε τόσο καλὰ ὅσο ἄλλοι. Ναί, εἶχε τὴν εὐκαιρία,τὸ 1964, νὰ γίνει μεγάλος. Δὲν μπόρεσε νὰ τὴν ἁρπάξει.
Ὀ Μεταξᾶς εἶπε τὸ «ὄχι» κι ἂς ἤξερε ὅτι ἐξ αὐτοῦ «καταρρέει τὸ ἔργον μου». Ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος δημιούργησε περισσότερες εὐκαιρίες, κέρδισε καὶ ἔχασε τόσες ὂσες θὰ κερδίσουν καὶ θὰ χάσουν ὅλοι μαζὶ οἱἝλληνες πολιτικοὶ τὰ ἑπόμενα 3500 χρόνια. Ὁ Μακάριος ἦξερε ὅτι δὲν ἦταν στὴν κατηγορία αὐτή. Χάρη στὸν Ἄντη Ροδίτη, ξέρουμε μὲ βεβαιότητα ὅτι εἶχε τὴν εὐκαιρία καὶ τὴν ἔχασε. Ὄχι ἀπὸ κακία, ἀπὸ δειλία (κατὰ Δάντη καὶ Καβάφη).
Για πολλές από τις λεπτομέρειες ή τα περιθωριακά θέματα που αναφέρετε θα μπορούσε να γραφτεί ολόκληρο εξειδικευμένο βιβλίο. Το πο ενδιαφέρον από όλα θα ήταν το πιθανό δίλημμα: Έλληνας σε σταλινικό κομμουνιστικό σύστημα ή Άγγλος υπήκοος με πλήρη δικαιώματα πολίτη; Μπορεί αυτό να μην έφτανε ποτέ σε επίπεδα αληθινού “διλήμματος”, αλλά δεν θα μπορούσε να μην περάσει από τη σκέψη!
Πάντως δεν είναι “νόμιμη” η σύγκριση μεταξύ Μακαρίου – Αυξεντίου. Οι δυο είχαν μεν τον ίδιο διακηρυγμένο στόχο, αλλά διαφορετικά καθήκοντα και υποχρεώσεις. Και ο μεν πρώτος απέτυχε ενώ ο δεύτερος πέτυχε απόλυτα. Μόλις πριν δυο μέρες απελευθερώθηκαν έγγραφα από τα επίσημα αγγλικά αρχεία όπου οι Άγγλοι παραδέχτηκαν, από τότε, ότι δεν μπορούσαν να νικήσουν και δεν νίκησαν την ΕΟΚΑ. Νικήθηκε η πολιτική μας ηγεσία ή απλώς έβαλε νερό στο κρασί της, άλλως “πρόδωσε”. Αυτό πάντα θα συζητιέται και ο καθένας θα έχει την άποψή του.
Χωρίς να έχω διαβάσει ακόμα το http://www.elefsis.com.cy/?p=102 όπου παραπέμπετε, λέω ότι δεν διαφωνώ με την περίληψη που κάνετε. Από τον καιρό του Ομήρου φαίνεται να μην κατορθώνουμε ο πατριωτισμός (η αγάπη) να νικά τον εγωισμό (το αλληλοφάγωμα). Καθόλου δεν είναι τυχαίο ότι επιλέξαμε, οι Έλληνες, να γίνουμε χριστιανοί. Δεν μας διαφεύγει αυτό που μας λείπει. Αλλά και ως χριστιανοί δεν γλιτώνουμε από τον Σατανά (κυνηγητό της εξουσίας), τον εγωισμό και τον αλληλοσπαραγμό.
Συμφωνώ απόλυτα ότι το 1964 ο Μακάριος είχε την ευκαιρία να μείνει στην Ιστορία ως ένας από τους μεγάλους του ελληνισμού. Σε κάποιο σημείο ο Παπανδρέου (έγγραφο στην “Πηνελόπη”) το είπε ξεκάθαρα: Αυτός θέλει να μείνει ένας μικρός εξουσιαστής αλλά εγώ θα τον κάνω έναν από τους μεγάλους της ελληνικής ιστορίας. Δεν τα κατάφερε. Αν έχετε υπόψη την ιστορία του βασιλιά Κινύρα της Πάφου (γράφτηκε και σύγχρονη λογοτεχνία από τον Πάνο Ιωαννίδη επί του θέματος), ξεγέλασε τον Αγαμέμνονα και αντί να λάβει μέρος στην τρωική εκστρατεία με 10 πλοία, έστειλε ένα αληθινό και 9 πήλινα.
Τελειώνοντας θα αναφέρω και πάλι ένα έγγραφο (συγγνώμη που δεν ανατρέχω σε στοιχεία και σελίδες) όπου οι Αμερικανοί δηλώνουν ότι πρέπει να γίνει η Ένωση γιατί η Ελλάδα έχει μια τέλος πάντων έμπειρη και υπεύθυνη κυβέρνηση, ενώ η Κύπρος είναι άπειρη, επιπόλαιη και εν πολλοίς ανεύθυνη. Κι εδώ, τι να κάνω, πάλι με τους Αμερικανούς συμφωνώ.
Σήμερα, μόλις θυμήθηκα, είναι 1η Οκτωβρίου. Γιορτάζουμε την επέτειο της κυπριακής “ανεξαρτησίας”. Είναι επίσημη αργία. Είναι εδώ και ο υπουργός Άμυνας της Ελλάδος. Θα παρακολουθήσει την στρατιωτική μας παρέλαση μαζί με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όμως, δεν θα παρελάσουν τα άρματά μας, για λόγους οικονομίας. Θα πετάξουν, πάντως, μερικά από τα ελικόπτερά μας. Μουντοί και θλιβεροί επέτειοι, με τον Πενταδάχτυλο απέναντι με στάμπα στις πλαγιές του από καυτό σίδερο τη σημαία της Τουρκίας. Για ένα πείσμα, μια λόξα, έναν ασυμμάζευτο εγωισμό ενός “Κινύρα”!
Ἐμ ἂν ἤξερε ὁ Γεώργιος Παπανδρέου τὴν ἱστορία τοῦ Κινύρα, ἴσως δὲν θὰ εἶχε μπεῖ στὸν κόπο νὰ νουθετήσει τὸν Μακάριο καὶ τοὺς Κυπρίους πού τὸν ἀκολουθοῦσαν. Διότι, προφανῶς, καὶ ὁ Ἀγαμέμνονας δὲν ἐπεχείρησε νὰ καταναγκάσει τὸν Κινύρα (εἶναι ἀφελὲς νὰ νομίζουμε ὅτι τὰ χίλια πλοῖα τῶν Ἀχαιῶν ποὺ ἔπλευσαν κατὰ τῆς Τροίας μαζεύτηκαν μὲ προαιρετικὲς εἰσφορές) νὰ τηρήσει τὸν λόγο του διότι καὶ τότε ἴσχυε ὅτι «ἡ Κύπρος εἶναι μακράν». Ἀντιστοίχως, ἡ ἱστορία τοῦ Ὀνησίλου θὰ ἔπρεπε ἴσως νὰ ἔχει διδάξει ὅσους ἐξηγέρθησαν κατὰ τοῦ Μακαρίου ὅτι, τελικῶς, ἡ πατριωτικὴ ἔξαρση δὲν φθάνει γιὰ νὰ φέρει πατριωτικὸ άποτέλεσμα. Τὸ δίδαγμα καὶ ἀπὸ τὶς τρεῖς ἱστορίες εἶναι ὅτι δὲν φθάνουν οὔτε ὁ ἐγωισμὸς οὔτε ὁ πατριωτισμὸς γιὰ νὰ ἀντικαταστήσουν τὸν ψύχραιμο ὑπολογισμὸ καὶ τὴν ὀρθὴ ἐκτίμηση τῶν πραγματικῶν περιστάσεων. Αὐτὰ τὰ δύο εἶναι ὁ πραγματικὸς πατριωτισμός. Ὁ ἐγωισμὸς τοῦ Μακαρίου ἦταν τὸ λιγώτερο κακό. Ἂν ἦταν γνησίως ἐγωιστής, θὰ ἀπέφευγε τοὺς Σοβιετικοὺς καὶ τὸν Νάσσερ, ἀκριβῶς γιὰ νὰ στηρίξει τὴν ἐξουσία του. Ἀλλοίμονον, ἠ ἀνοησία του νίκησε καὶ τὸν ἐγωισμό του καί τὴν φιλοδοξία του καὶ τὴν ἀρχομανία του.
Αδικαιολόγητες οι “μουντοί και θλιβεροί” (μουντές και θλιβερές επέτειοι) όσο κι αν το μέσο προωθεί την ταχύτητα, την αμεσότητα, την προχειρότητα κι ένα σωρό άλλα. Ζητώ συγγνώμη για την προσβολή στην αισθητική της γλώσσας.