Monday 25 March 2024
Αντίβαρο
Βαλκάνια

Γιατί Διώκομαι

Eίναι γεγονός ότι στη σημερινή εποχή
γίνονται τα πιο μεγάλα εγκλήματα στο όνομα της ελευθερίας των λαών και της
αρμονικής –δήθεν– συμβίωσης. Οι διάφορες δυνάμεις κατοχής ονομάζονται
ειρηνευτικές δυνάμεις και πολλοί λαοί στενάζουν κάτω από την μπότα του
«πολιτισμένου» κατακτητή. Μια τέτοια ιστορία εκτυλίσσεται εδώ και 11 χρόνια στη
χώρα μου τη Σερβία. Και δυστυχώς, όπως σε κάθε θλιβερή ιστορία, από πίσω
κρύβονται οι «Εφιάλτες», οι οποίοι για να επιπλεύσουν μέσα σε δύσκολες
καταστάσεις, δεν διστάζουν να προδώσουν αρχές και ιδανικά και να κάνουν αληθινά
εφιαλτική τη ζωή των συνανθρώπων τους.

Μια τέτοια ιστορία ακολουθεί αμέσως
παρακάτω. Εδώ αποκαλύπτω τους λόγους για τους οποίους είμαι θύμα πολιτικής και
θρησκευτικής δίωξης στη χώρα μου, την Σερβία, οι οποίοι και είναι η πραγματική
αιτία για την οποία είμαι κρατούμενος από τις ελληνικές αρχές.

Ήμουν Πρωτοσύγκελλος στην Επισκοπή
Ράσκας και Πριζρένης, δηλαδή εκκλησιαστικός λειτουργός και ταυτόχρονα
επιφορτισμένος με συγκεκριμένα εκκλησιαστικά καθήκοντα που μου είχε αναθέσει ο
Σεβασμιώτατος Επίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιος (στο Κοσσυφοπέδιο Σερβίας,
στο οποίο τώρα υπάρχει καθεστώς παρουσίας ειρηνευτικών δυνάμεων των ΟΗΕ-ΝΑΤΟ).

Ο Επίσκοπος Αρτέμιος με τις από
11-2-2010 και 2-5-2010 αποφάσεις της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας απομακρύνθηκε
από την Επισκοπή του. Μαζί του σήμερα διώκονται όλοι οι μοναχοί του
Κοσσυφοπεδίου (ήδη πάνω από 100 αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα μοναστήρια
τους) από την ηγεσία της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας για θρησκευτικούς λόγους.
Παράλληλα με αυτούς όμως συντρέχουν και εξίσου ισχυροί πολιτικοί λόγοι, τους
οποίους θα εκθέσω παρακάτω με συντομία.

Το 1999, ως γνωστόν, το ΝΑΤΟ
βομβάρδισε την Σερβία. Ο όρος για την παύση των βομβαρδισμών ήταν η εντός 11
ημερών αποχώρηση των σερβικών στρατιωτικών δυνάμεων και της σερβικής αστυνομίας
από το Κόσοβο (Κοσσυφοπέδιο). Πράγμα που έγινε. Μαζί τους έφυγαν και 250.000
Σέρβοι. Την περιοχή σήμερα ελέγχουν αλβανικες δυνάμεις και βεβαίως υπάρχουν και
οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ, οι οποίες προωθούν την σύσταση δευτέρου αλβανικού κράτους
στα Βαλκάνια.

Με το υπ᾿ αρ.
1244 ψήφισμα του
Συμβουλίου
Ασφαλείας του ΟΗΕ το καλοκαίρι του 1999 δόθηκε η δυνατότητα σε εμάς τους
Σέρβους να φροντίσουμε για τη διατήρηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς στο
Κόσοβο, δηλαδή μας δόθηκε η δυνατότητα μεταξύ άλλων να φροντίσουμε οι ίδιοι για
την αναστήλωση των κατεστραμμένων από Αλβανούς σερβικών μνημείων. Όμως από εδώ
και πέρα ξεκινά το πρόβλημα.

Σε όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν
διάφορα Πογκρόμ (=εθνοκάθαρση) εκ μέρους της αλβανικής πλευράς υπό την ανοχή,
δυστυχώς, των ευρωπαϊκών και άλλων δυνάμεων (ΚFOR) εναντίον των εναπομεινάντων
Σέρβων του Κοσόβου και των σερβικών πολιτιστικών μνημείων (ναοί και
μοναστήρια). Το σπουδαιότερο συνέβη το 2004 στις 17-18 Μαρτίου, κάτω από τα
ατάραχα μάτια των στρατιωτών της ΚFΟR, με αποτέλεσμα να φθάσει ο συνολικός
αριθμός κατεστραμμένων μνημείων τα 156.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) κατόπιν έδινε
χρήματα για την αναστήλωση, απαιτώντας όμως ως προϋπόθεση στην αναστήλωση να
συμμετάσχουν και οι καταστροφείς των μνημείων Αλβανοί του υπό σύστασιν
αλβανικού κράτους του Κοσσόβου επί ίσοις όροις με τους παθόντες Σέρβους.

Αυτό καταρχήν ήταν ένα θέατρο του
παραλόγου: μουσουλμάνοι και άθεοι να πληρώνονται να αναστηλώσουν ορθόδοξες
εκκλησίες, που οι ίδιοι προηγουμένως με τα χέρια τους γκρέμισαν. Αποτελούσε
επίσης έναν εθνικό εξευτελισμό.

Επιπλέον όμως θα σήμαινε εμμέσως
πλην σαφώς ότι κατόπιν τα μνημεία θα θεωρούνταν και δική τους «κοσοβαρική»
κληρονομιά και ιδιοκτησία, πολιτιστική κληρονομιά ενός αρτισύστατου
κράτους-προτεκτοράτου του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, που εκτός από εμπόριο λευκής σαρκός
και ναρκωτικών θα είχε τώρα να επιδείξει και τα δικά του «κοσοβαρικά»
μεσαιωνικά μνημεία. Ενός κράτους που αναζητεί νομιμοφανή λόγο ύπαρξης, πέρα από
το δίκαιο των όπλων και του ΝΑΤΟ.

Σταθερός στόχος της Δύσεως στην
περιοχή ήταν και είναι η δημιουργία ανεξάρτητου αλβανικού κράτους του Κοσόβου
(προτεκτοράτου της Δύσεως). Η φιλοδυτική σημερινή κυβέρνηση της Σερβίας, ενώ
δημοσίως για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης υποκρίνεται ότι αρνείται να το
αναγνωρίσει, εν τούτοις με τις πολιτικές κινήσεις της (δηλώσεις και πράξεις)
προβαίνει σε μία ήπια αναγνώριση, προκειμένου να γίνει μέλος της ΕΕ. Ο
Σεβασμιώτατος Αρτέμιος, εμείς οι συνεργάτες του και ο λαός του Κοσόβου είμασταν
και είμαστε αντίθετοι σε αυτές τις μειοδοτικές επιλογές της Κυβέρνησης.

Στην παραπάνω πολιτική της
κυβέρνησης εγώ προσωπικά αντιστάθηκα με κάθε τρόπο αρθρογραφόντας σε περιοδικά
και εφημερίδες, δίνοντας ομιλίες και διαλέξεις, συμμετέχοντας σε εκπομπές στα
ΜΜΕ και αρθρο γραφόντας στο διαδίκτυο.
Όλα τα παραπάνω τα έκανα με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου, ο οποίος με
ενέπνεε με το παράδειγμά του.

Ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος δημιούργησε
όλες εκείνες τις προϋποθέσεις ώστε τα μνημεία να αρχίσουν να αναστηλώνονται με
χρήματα που προέρχονταν κυρίως από Σέρβους της Διασποράς (ΗΠΑ, Ευρώπη κλπ).
Αυτή η στάση μας λοιπόν μας έφερε σε σύγκρουση εκτός από την Κυβέρνηση και με
την Δύση (ΕΕ, ΝΑΤΟ, HΠΑ), η οποία ενεργούσε ύπουλα εις βάρος των εθνικών
σερβικών, πολιτικών, και εκκλησιαστικών συμφερόντων.

Οι Δυτικοί δεν κατόρθωσαν να
καταβάλουν το απτόητο αγωνιστικό σθένος του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου και γι’ αυτό
προσέφυγαν στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο (ΔΙΣ) της Εκκλησίας της Σερβίας και μέσω
αυτής προσπάθησαν να επιβάλουν στον Σεβασμιώτατο Αρτέμιο τα σχέδιά τους.

Έτσι προέκυψε η πολιτική δίωξη
(υπάρχει και η θρησκευτική δίωξη, στην οποία θ αναφερθώ) εναντίον του
Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου και όλων εκείνων που του συμπαρίσταντο και εμού
προσωπικώς.


Ι.ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΩΞΗ

 

Ενδεικτικώς αναφέρω μερικά από τα
διοικητικά μέτρα που εληφθησαν εις βάρος του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου και των συνεργατών
του εκ μέρους της σερβικής Εκκλησίας, η οποία ενεργούσε κατ εντολήν της
Πολιτείας.

Α) Αντικανονική και παράνομη απομάκρυνση του
Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου από τα ποιμαντικά και διοικητικά καθήκοντα της Επισκοπής
Ράσκας και Πριζρένης (η αλλιώς ονομαζομένης Κοσόβου και Μετοχίων) με την από
11-2-2010 απόφαση της ΔΙΣ και την από 2-5-2010 απόφαση της Ιεραρχίας της
Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, χωρίς δίκη και χωρίς να του επιτραπεί να
απολογηθεί για το κατασκευασμένο κατηγορητήριο, το οποίο του προσήψαν. Ακολούθως
με την από 5-5-2010 απόφαση τον εξόρισαν από το Κόσοβο σε μια περιοχή στα
βόρεια της Σερβίας. Δεν του επιτρέπουν να γυρίσει στο Κόσοβο.

Β) i) Χαρακτηρισμός μου ως κατηγορουμένου
ακόμη και από την προκαταρκτική εξέταση, η οποία υιοθέτησε εξ ολοκληρου τη
μηνυτήρια αναφορά της Συνόδου της σερβικής Εκκλησίας χωρίς περαιτέρω έρευνα.
Σκόπιμη παράνομη έκδοση διεθνούς εντάλματος συλλήψεώς μου με μόνο αποδεικτικό
στοιχείο τις «βάσιμες υπόνοιες» της διωκτικής αρχής ότι έβλαψα τα συμφέροντα
της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Προσέφυγα στο Συνταγματικό Δικαστήριο για
προσβολή του εντάλματος.

ii) Κατάφωρη εξουδένωση της
προσωπικότητάς μου με τη διαπόμπευσή μου από τα ΜΜΕ (έντυπα, ηλεκτρονικά και
τηλεοπτικά) ως ανήθικου και ψυχικώς διαταραγμένου. Για τα παραπάνω προέβην σε
μήνυση εναντίον τριών εφημερίδων και ενός Επισκόπου (πρ. Ερζεγοβίνης και
Ζαχουμίου Αθανασίου Γιέφτιτς), ως ύστατο τρόπο άμυνας.

iii) Εξακολούθηση της ποινικής διώξεώς
μου, παρ όλο που οι καταθέσεις των μαρτύρων, συμπεριλαμβανομένου και του
μάρτυρος κατηγορίας, με απήλλαξαν από κάθε κατηγορία. Ο ίδιος (Τσολάκοβιτς,
29-4-2010) στο δικαστήριο δήλωσε ότι παρ όλο που δεν διέθετε στοιχεία εναντίον
μου, επιθυμούσε την συνέχιση της ποινικής μου δίωξης. Και η σερβική δικαιοσύνη
το δέχθηκε!

iv) Άρνηση των σερβικών δικαστικών
αρχών να δεχτούν τον πληρεξούσιο δικηγόρο μου να με εκπροσωπήσει ως συνήγορός
μου στη δίωξη που ασκήθηκε εις βάρος μου ύστερα από την από 19.02.2010
μηνυτήρια αναφορά της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας

v) Στη Σερβία κράτος και Εκκλησία είναι
εντελώς ξεχωριστά. Κι όμως ο πρόξενος της Σερβίας ήρθε στο κρατητήριο στην
Περαία Θεσσαλονίκης εκπροσωπόντας όχι την Πολιτεία, ως ώφειλε, αλλά την Σερβική
Ορθόδοξη Εκκλησία. Μου επέδωσε έναν φάκελο προερχόμενο από τη Σερβική Ορθόδοξο
Εκκλησία, πράγμα που δεν δικαιολογείται από τους νόμους της χώρας μου, αλλά
αντιθέτως δείχνει την σύμπραξη Κράτους και Εκκλησίας εναντίον μου.

vi) Σκόπιμη καθυστέρηση της
προανακριτικής διαδικασίας. Από 19-2-2010 μέχρι σήμερα, 11-7-2010, δεν έχει
γίνει τίποτε παρά μόνον λήψη καταθέσεων τεσσάρων μαρτύρων. Δεν έχει διαταχθεί
πραγματογνωμοσύνη για την εξακρίβωση των καταγγελομένων εναντίον μου και αυτό
για να τραβήξει εις μάκρος η διαδικασία, ώστε να παραμένουν υπαρκτές οι εις
βάρος μου καταγγελίες οπότε έτσι στη συνείδηση των πολλών να θεωρούμαι ένοχος.
Και έτσι εξακολουθείται σε μένα η πρακτική των ολοκληρωτικών καθεστώτων, που
σημαίνει δημόσιος εξευτελισμός και επί μακρού φυλάκιση του υπόπτου πριν την
δίκη, ώστε η κοινή γνώμη να σχηματίζει πλέον την άποψη ότι υπάρχει όντως ενοχή
του υπόπτου.

Γ) Διώξεις των μοναχών του Κοσόβου
εξαιτίας της συμπαράστασής τους στο εθνικό και θρησκευτικό έργο του
Σεβασμιωτάτου. Εδώ εντάσσεται και η δίωξη όλων των μοναχών της Μονής Μπάνισκα,
της οποίας ήμουν ηγούμενος, καθώς και η δική μου δίωξη. Η εκκένωση των ιερών
Μονών του Κοσυφοπεδίου από τους ορθοδόξους Σέρβους μοναχούς έχει ως αναπόφευκτο
αποτέλεσμα την διευκόλυνση της «αλβανοποίησής» του, μια που και ο ορθόδοξος
σέρβικος πληθυσμός που ήταν συσπειρωμένος γύρω από τα προσφιλή του μοναστήρια
θα αρχίσει αναπόφευκτα να εγκαταλείπει τα πάτρια εδάφη.

Δ) Πιέσεις στο σερβικό λαό του Κοσόβου
εκ μέρους των θρησκευτικών και πολιτικών αρχών να αποδεχτούν την απομάκρυνση
του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου, της δικής μου και των υπολοίπων συνεργατών του
(βλέπε εφημερίδα «ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ», φ. 298, 1-7-2010 και προηγούμενα φύλλα).

Συγκεκριμένα το δημοσίευμα της
1-7-2010 αναφέρει για το πρόσωπό μου τα εξής:
«Τέλος να σημειωθεί ότι και ο Ηγούμενος της Μονής Μπάνισκα Συμεών Βιλόφσκι, ο
στενότερος συνεργάτης του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου, ο άνθρωπος εκείνος που τον
στήριξε στις θεολογικές αντιπαραθέσεις του με μερίδα Ιεραρχών της Σερβικής
Εκκλησίας, αλλά και εκείνος που αγωνίστηκε αντάξια δίπλα του υπέρ των εθνικών
δικαίων της Σερβίας στο Κόσοβο, δέχθηκε έως τώρα τα περισσότερα πυρά. Αυτή τη
στιγμή βρίσκεται κρατούμενος σε ελληνικές φυλακές, κατηγορούμενος με
ανυπόστατες κατηγορίες, και κινδυνεύει, σε περίπτωση που οι ελληνικές αρχές
ενδώσουν στις άδικες απαιτήσεις των αντιστοίχων σερβικών για έκδοση στη Σερβία,
να καταδικαστεί σε κάθειρξη πολλών ετών, αφού, όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν
πρόκειται να τύχει δίκαιης δίκης στην Πατρίδα του.» (βλέπε 26-6-2010 και
2-7-2010 απάντηση Συμεών Βιλόφκσι στη www.romfea.gr
).

 

ΙΙ. ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΔΙΩΞΗ

 

Τα τελευταία χρόνια στη Σερβία
υπάρχουν καινοφανή θεολογικά ρεύματα που αντιστρατεύονται την παραδοσιακή
ορθόδοξη Θεολογία και εκκλησιαστική ζωή, τα οποία, δυστυχώς, ως μη ώφειλε,
εκπροσωπούνται από μερίδα της Ιεραρχίας της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Α) Ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος και όλοι
εμείς οι συνεργάτες του προσπαθήσαμε με θεολογικά επιχειρήματα δημοσιευμένα σε
περιοδικά και σε βιβλία, να ασκήσουμε θεολογική κριτική και να καταδείξουμε τις
θεολογικές αποκλίσεις που περιέχονται στα θεολογικά αυτά ρεύματα.

Τέτοιες οξείες θεολογικές διαφορές
προκύπτουν στην αντιμετώπιση θεμάτων όπως οι σχέσεις μεταξύ της Σερβικής
Ορθοδόξου Εκκλησίας και της παπικής «εκκλησίας» και μεταξύ της Σερβικής
Ορθοδόξου Εκκλησίας και των μουσουλμάνων.
Μάλιστα για να υπoστηρίξουμε τις θέσεις μας είχαμε ιδρύσει δικό μας εκδοτικό
οίκο («Άθως») και εκδώσαμε αρκετά βιβλία αντίθετα προς τον οικουμενισμό, προς
τους νεωτερισμούς στην πίστη και προς τη γλωσσική μεταρρύθμιση. Ακόμη ήμουν ο
συντάκτης του περιοδικού της Μητροπόλεως «Άγιος Πρίγκηπας Λάζαρος» («Sveti Knez
Lazar»), που εξέφραζε τις παραδοσιακές και πατερικές μας θέσεις.

 

Β) Για σειρά ετών εγώ προσωπικά ήρθα επανειλημμένα σε
θεολογική αντιπαράθεση με πάρα πολύ ισχυρό Επίσκοπο της Σερβικής Ορθοδόξου
Εκκλησίας, τον Επίσκοπο πρ. Ερζεγοβίνης και Ζαχουμίου Αθανάσιο Γιέφτιτς. Ο
συκγεκριμένος Επίσκοπος μάλιστα κατέχει έδρα Καθηγητού στη Θεολογική Σχολή του
Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου. Στο διάστημα των τελευταίων ετών, πρωτοστατεί σε
ενέργειες εις βάρος μου. Αποκορύφωμα αυτών είναι ο από τηλεοράσεως και άλλων
ΜΜΕ (εφημερίδων) εξευτελισμός μου που συντελείται τους τελευταίους 5 μήνες με
απώτερο στόχο την εξουδένωσή μου και τον επηρεασμό της κοινής γνώμης, ώστε να
υπάρξουν στη συνέχεια καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον μου. Και όλα αυτά ενώ βρισκόμουν
κρατούμενος στην Ελλάδα περιμένοντας την έκβαση της υπόθεσης της έκδοσής μου.

Γ) Επιπρόσθετο ρόλο στη θρησκευτική
δίωξη την οποία υφίσταμαι είναι η υπογραφή εκ μέρους μου διορθόδοξου κειμένου
με τον τίτλο «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ», το οποίο μερίδα των
Ιεραρχών της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας κατεδίκασε και καυτηρίασε. Επίσης
απαγόρευσε την υπογραφή του από τα μέλη της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας δια
της απειλής αυστηρών ποινών. Το κείμενο αυτό σημειωτέον ότι έχει υπογραφεί από
Επισκόπους της Εκκλησίας της Ελλάδας, της Βουλγαρίας, της Σερβίας κ.α., από
ηγουμένους πολλών μοναστηριών και από μεγάλο πλήθος κληρικών, μοναχών και
λαϊκών στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό.

 

Δ) Ο παραδοσιακός τρόπος τέλεσης της
θείας Λειτουργίας και των υπολοίπων Ακολουθιών της Σερβικής Ορθοδόξου
Εκκλησίας, όπως καθιερώθηκε στη Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης, ύστερα από δική
μου εισήγησή και ένθερμη αποδοχή της από τον Σεβασμιώτατο Αρτέμιο, αποτέλεσε
ένα ακόμη λόγο διώξεώς μου.
Αντίθετα η μερίδα των νεωτεριστών προσπαθεί να καθιερώσει την καθομιλουμένη στη
λειτουργική ζωή της Εκκλησίας.

Ουσιαστικά έγινα στόχος επειδή
αμφισβήτησα με θεολογικά επιχειρήματα την θεολογική τεκμηρίωση των
νεοεισαγόμενων καινοτομιών και έπληξα έτσι ευθέως και δημοσίως την θεολογική επάρκεια
και το κύρος των εκφραστών τους, όπως του προαναφερθέντος πολύ ισχυρού
Επισκόπου Αθανασίου Γιέφτιτς αλλά και άλλων Ιεραρχών (όπως οι Αμφιλόχιος
Ράντοβιτς, Ειρηναίος Μπούλοβιτς, επίσης καθηγητές Πανεπιστημίου) που ασπάζονται
τις απόψεις του.

Εξαιτίας όλων των προηγουμένων
χαλκεύτηκαν εναντίον μου κατηγορίες για δήθεν οικονομικές ατασθαλίες και
ιεροκανονικές παραβάσεις, οι οποίες οδήγησαν σε εκκλησιαστικό και πολιτικό
δικαστήριο εναντίον μου.

Προς το παρόν ολοκληρώθηκε το
εκκλησιαστικό δικαστήριο, το οποίο, κατόπιν αντικανονικής δίκης μου επέβαλε
τριπλή(!) ποινή (καθαίρεση, αποσχηματισμός και αφορισμός), τη στιγμή που οι
Ιεροί Κανόνες προβλέπουν ως μέγιστη ποινή την καθαίρεση (εμφανής η εμπάθεια και
το μίσος εναντίον μου).

Επίσης δικάστηκα ερήμην, καταδικάστηκα
ερήμην και υπήρξε μεθόδευση που μου στέρησε το δικαίωμα της έφεσης στο
δευτεροβάθμιο εκκλησιαστικό δικαστήριο.

Και όλα αυτά στο διάστημα που ήμουν
κρατούμενος στην Ελλάδα, περιμένοντας την έκβαση της υπόθεσης της έκδοσής μου.

Όσον αφορά το πολιτικό δικαστήριο, η
Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας υπέβαλε μηνυτήρια αναφορά
εναντίον μου στο Ανώτατο Δικαστήριο του Βελιγραδίου, χωρίς ωστόσο να
προσκομίσει έστω και μία αποδεδειγμένη κατηγορία έως τώρα. (Βλ. κατάθεση
Τσολάκοβιτς, 29-4-2010, εκπροσώπου της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και μάρτυρα
κατηγορίας εναντίον μου).

Είναι προφανές ότι υπήρξε
μεθοδευμένη προσπάθεια ηθικής και φυσικής εξόντωσής μου, σπίλωσης της τιμής και
της υπόληψής μου, η οποία δεν φαίνεται να λαμβάνει τέλος, μια που ο μάρτυρας
κατηγορίας και εκπρόσωπος της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας Τσολάκοβιτς δήλωσε
ότι, ενώ δεν έχει στοιχεία εναντίον μου, δεν παραιτείται από την ποινική μου
δίωξη. Και οι σερβικές δικαστικές αρχές, που απο την αρχή ασπάστηκαν το έωλο
κατηγορητήριο, εξακολουθούν να με διώκουν χωρίς στοιχεία.

Προς τι, διερωτάται κανείς, όλη αυτή
η μεθόδευση, με τη σύμπραξη μάλιστα κράτους και εκκλησίας;
Σε ποιόν θέλουν να φανούν
αρεστοί; Ποιό είναι το κίνητρο; Ποιόν εξυπηρετούν όλα αυτά; Την απάντηση μας τη
δίνει ο ειδικός εντεταλμένος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Κοσσυφοπέδιο Πίτερ Φέιθ
(Pieter Feith), ο οποίος χαιρέτισε την αλλαγή στάσης της Σερβικής Ορθόδοξης
Εκκλησίας στο θέμα της νότιας σερβικής επαρχίας. Μιλώντας για την κατάσταση στο
Κοσσυφοπέδιο ενώπιον της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού
Κοινοβουλίου την Τρίτη 22-6-2010 ο Φέϊθ δήλωσε:

«Η αλλαγή της θρησκευτικής ηγεσίας
και η μετάβαση προς μια περισσότερο μετριοπαθή προσέγγιση στο θέμα του
Κοσσυφοπεδίου είναι επίσης μια άλλη θετική εξέλιξη» (http://www.eusrinkosovo.eu/?id=20&n=39)

 

Αν αυτό δεν είναι πολιτική δίωξη,
τότε τι είναι;

 

Αν πάω στη Σερβία, όλες αυτές οι
παραπάνω παρανομίες θα λάβουν κάλυμμα νομιμοφάνειας. Θα νομιμοποιήσουν οι
διώκτες μου τις αποφάσεις του εκκλησιαστικού και πολιτικού δικαστηρίου εναντίον
μου και εγώ θα βρεθώ εξευτιλισμένος, ανυπεράσπιστος και ξεχασμένος από τον
κόσμο σε κάποιο σκοτεινό και υγρό κελλί μιας φυλακής, μιας κατ
᾿ πίφασιν
δημοκρατικής
χώρας, μα
που κατά βάση το δικαιικό σύστημά της δεν πρόλαβε να διέλθει από το στάδιο του
ολοκληρωτισμού στο στάδιο της δημοκρατίας.

Συνοψίζοντας θα ήθελα να επισημάνω
ότι όπου θυσιάζεται η αλήθεια για χάρη σκοπιμοτήτων, είτε από την πλευρά της
Πολιτείας είτε από την πλευρά της Εκκλησίας, τότε εκεί συμβαίνουν εγκλήματα εις
βάρος του κοινωνικού συνόλου ή μεμονωμένων προσώπων, όπως εν προκειμένω στην
περίπτωση του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου, των συνεργατών του και εμού προσωπικώς.

 

Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία.

 

Ιερομόναχος Συμεών Βιλόφσκι

11-7-2010

.

6 comments

g c 30 November 2010 at 10:47

Τῶν ἀθανάτων τό κρασί
τὄβρετε σεῖς καί πίνετε.
Ζωή σέ σᾶς ὁ θάνατος
κι ἀθάνατοι θά μείνετε.
(ποίηση Εὐ. Παλληκαρίδη, Κύπρος)

Τό παρόν κείμενο, νομίζω, ἀποτελεῖ μνημεῖο ἀντιστασιακοῦ ἀγῶνα κατά τῆς τυρανίας τῶν κοσμοκρατόρων τῆς νέας ἐποχῆς καί τῆς νέας τάξης.

Μνήσθητι Κύριε τῶν ἐν διωγμοῖς, φυλακαῖς, κακαῖς δουλείαις εὑρισκομένων Πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν καί ἐνδυνάμωσον αὐτούς κατά τό μέγα Σου ἔλεος.

Γεωργία

Reply
ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΟΠΑΛΙΔΗΣ 12 December 2010 at 04:47

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΟΙ, ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ, ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΤΕ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ. Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ (ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΠΟΛΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ ΣΑΣ) π.ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΓΙΕΦΤΙΤΣ, Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΠΡΩΗΝ ΖΑΧΟΥΜΙΟΥ, ΛΕΕΙ ΤΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΟΝ ΚΑΛΟΠΙΣΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙ ΣΤΗ http://www.romfea.gr 2 ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΚΑΙ 1 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ… ΑΝ ΛΑΒΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΥΠ’ ΟΨΙΝ ΤΟΤΕ Ο ΣΥΜΕΩΝ ΒΙΛΟΦΣΚΙ, ΚΑΤΕΔΑΦΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΚΑΙ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ ΚΑΤΑΤΑΣΣΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΕΡΓΑΡΙΣΚΟΥΣ, ΠΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟ ΡΑΣΟ ΚΑΙ ΤΟΝ “ΗΡΩΙΣΜΟ”, ΚΡΥΒΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΗΘΙΚΕΣ, ΑΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΝΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ… ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ, Ο ΜΙΚΡΟΣ ΡΑΣΠΟΥΤΙΝ, ΠΑΙΡΝΕΙ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΥΣ… ΠΡΟΣΕΞΤΕ, ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ Σ’ ΑΥΤΑ Ο ΒΙΛΟΦΣΚΙ. ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΜΙΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ… ΜΑΛΛΟΝ ΑΣΧΕΤΑ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΒΑΡΥΝΟΥΝ… ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΚΑΤΑΧΡΗΣΕΙΣ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ… ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΣΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ ΠΑΙΔΙΑ… ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΞΕΡΟΥΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ, ΜΑΛΛΟΝ, ΔΙΑΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ, ΓΕΦΤΙΤΣ, ΜΠΟΥΛΟΒΙΤΣ, ΡΑΝΤΟΒΙΤΣ (ΔΗΛΑΔΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΩΤΟΠΑΛΙΚΑΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ), ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΝΟΥΝ ΑΠΟ ΨΙΛΟ ΚΟΣΚΙΝΙΣΜΑ, ΠΡΙΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΣΑΣ…
ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ (ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΣΑΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΟΠΑΛΙΔΗΣ
ΔΡΑΜΑ

Reply
g c 12 December 2010 at 22:25

Ἀγαπητέ Γιάννη, ρίξε σέ παρακαλῶ μιά ματιά:

http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=2916&Itemid=138

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=9351

Γεωργία

Reply
ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΟΠΑΛΙΔΗΣ 14 December 2010 at 23:01

Αγαπητοί φίλοι,
αν θέλετε να είστε αντικειμενικοί και φίλα προσκείμενοι στο καλό της Ορθοδοξίας και των ομοδόξων Σέρβων, θα έπρεπε να δημοσιεύσετε και το επόμενο κείμενο… Με την μη επίσημη δημοσίευσή του ως σήμερα, αλλά αντιθέτως με την επιμονή σας να αναδημοσιεύετε κείμενα του Δέϊαν Συμεών Βιλόφσκι, κλονίζετε την εμπιστοσύνη μας προς την ιστοσελίδας σας… Επιπλέον, αγαπητοί φίλοι, όποιος διαφωνεί με τον κατεργαρίσκο Δέιαν Συμεών Βιλόφσκι, ή τον πρώην Ρασκοπριζρένης Αρτέμιο, ή τους καντιωτικούς ή με θεολόγους σαν τον π.Θεόδωρο Ζήση και τα ιστολόγια που ελέγχει, δεν είναι ντε και καλά “οικουμενιστής”, “αιρετικός”, “ανθέλληνας”, “όργανο της νέας τάξης” και άλλα παρόμοια…
Αν το Αντίβαρο στην ιδιωτεία εξελιχθεί σε στήριγμα τέτοιων απόψεων (καθαρά φονταμενταλιστικών κατά τη γνώμη μου), τότε λυπούμαι πολύ…

Το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr» δημοσιεύει σήμερα Τετάρτη, 1 Δεκεμβρίου 2010 την επιστολή του Επισκόπου πρώην Ερζεγοβίνης κ. Αθανασίου (Γιέφτιτς) προς τον Επίσκοπο Αρτέμιο από τα Σερβικά στα Ελληνικά.

Η επιστολή έχει ως έξης:

Το Ευαγγέλιο του Χριστού, Θεού και Σωτήρος ημών και άπαντος του ανθρωπίνου γένους, άρχισε, και αρχίζει πάντοτε εκ νέου, με την σωτηριοφόρο προς όλους μας κλήση: «Mετανοείτε και πιστεύετε εν τω Eυαγγελίω! Mετανοείτε· ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών.»(Μαρκ. 1,15. Ματ. 4,17).

Ο αδελφός μας Αρτέμιος, που εκάρη μοναχός πριν από πενήντα χρόνια (και εγώ δέκα ημέρες αργότερα) από τον αγ. Ιουστίνο τον Νέο, λέει τώρα, όταν η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Σερβίας, λόγω της επίμονης εκ μέρους του υπονομεύσεως της Ενότητος και Καθολικότητος της Εκκλησίας του Χριστού, και του ήδη δημιουργθέντος σχίσματος, με το να εισβάλλει ληστρικώς σε δύο μοναστήρια της Επισκοπής Ρασκοπριζρένης και να «λειτουργήσει» εκεί, καίτοι όντας υπό αργίαν, τον καθήρεσε και τον επανέφερε στην τάξη των μοναχών, πράγμα που σημαίνει ότι του υπενθύμισε εκείνη την αρχική και ποτέ παύουσα ευαγγελική μετάνοια, λέει λοιπόν, ότι επί πενήντα χρόνια «διακόνησε την Εκκλησία της Σερβίας» – το αν μετανοούσε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, δεν το γνωρίζουμε, και φαίνεται ότι μάλλον όχι, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία – αυτός λοιπόν, τώρα θεώρησε πρέπον να καλέσει σε μετάνοια ολόκληρη την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας, αναφέροντας ως πρόφαση τα λόγια του αββά Ιουστίνου: «υπάρχει διέξοδος σε όλα τα αδιέξοδα», ζητεί δηλαδή, μετάνοια μόνον από αυτούς, από τον Πατριάρχη δηλαδή και τους Επισκόπους, αλλά όχι μετάνοια από τον ίδιο, επειδή όλον αυτόν τον καιρό της επίμονης εναντίωσής του στο Άγιο Πνεύμα της εν Χριστώ ειρήνης και της εν τη Εκκλησία ενότητος, «την οποία /Εκκλησία/ διακόνησε» (όπως κόπτεται χωρίς να λέει ότι μόνασε χάριν της σωτηρίας του), δεν θεώρησε αναγκαίο, όλο αυτό το διάστημα, ούτε έστω μία φορά να μνημονεύσει την σωτηριοφόρο ευαγγελική μετάνοια. Αν όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά τουλάχιστον χάριν των λόγων του Χριστού: «ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν».

Ο αδελφός Αρτέμιος, ο οποίος πριν 50 έτη ενεδύθη το ράσο της μετανοίας, τώρα το προτείνει και το προσφέρει στους άλλους, ως διέξοδο από την κατάσταση στην οποία ο ίδιος περιήλθε και κατήντησε, καίτοι θα ήταν πολύ ευκολότερο, απλούστερο και ευαγγελικώς σωτήριο και για τον ίδιο αλλά και για εμάς, να ξεκινούσε από τον εαυτό του, έχοντας τουλάχιστον ως αφετηρία, ως ταπεινή προσευχή τον της χαρμολύπης ύμνο: «της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα Χριστέ».

Όχι, δεν το πράττει, παρά για πολλοστή φορά μέσω των ΜΜΕ – μέσω δηλαδή του παλαιόθεν προσφιλούς του τρόπου με τον οποίο ρίχνει στάχτη στα μάτια του κόσμου ( κάνοντας δηλαδή την “εξομολόγηση” όχι στους αδελφούς του και πατέρες, αλλά σε δημοσιογράφους, σε «νομικούς» και ακριβούς «δικηγόρους») – αντί, σύμφωνα με την αιώνια χαρισματική εμπειρία της Εκκλησίας, την εμπειρία των ευαγγελικώς συνειδητοποιημένων και υπευθύνων εκκλησιαστικών ανθρώπων και δη Αρχιλειτουργών, να υπακούσει στην ευαγγελική συμβουλή του Χριστού, την οποία η Μητέρα Εκκλησία του και Εκκλησία μας πολλές φορές έως τώρα έτεινε να εφαρμόσει σε αυτόν: «εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε και έλεγξον αυτόν , εάν δε μη ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα η δύο … εάν δε παρακούση αυτών, ειπέ τη εκκλησία…κ.τ.λ.» (Mt.18,15-17).

Ο αδελφός Αρτέμιος εχθές, ημέρα της εορτής των Αρχαγγέλων (και ημέρα της κουράς του), είπε ψέμματα ενώπιον Θεού και ανθρώπων λέγοντας, δημοσίως, ότι «δικάσθηκε αντισυνταγματικά και αντικανονικά», ότι δεν του δόθηκε καμμία ευκαιρία απολογίας, όπως ακόμη «και το ρωμαϊκό δίκαιο» επιβάλλει, και ότι το κατηγορητήριο που του προσάπτεται «δεν αποδεικνύει τίποτε»! κ.τ.λ. κ.ο.κ. (και όμως δεν έχει δώσει καμμία μέχρι τώρα απάντηση μέχρι τώρα στα αναφερόμενα ρητώς στο Συνοδικό κατηγορητήριο).

Ο Αρτέμιος και οι, δυστυχώς, μοιραίοι υποβολείς σύμβουλοι και συνεργάτες του του (αρχίζοντας από τον –μοιραίο για εκείνον- ήδη καθαιρεθέντα και αποσχηματοποιημένο Σ. Βιλόβσκι, έως και κάποιους οιονεί νομικούς και οιονεί κανονολόγους, που στο σύνολό τους είναι einai «δικηγόροι ξύλινοι» και ως προς την Εκκλησία του Χριστού «γραμματείς αγράμματοι», δεν θέλει να κατανοήσει ότι ο παραπάνω λόγος του Χριστού στο Ματθ. 18,15-17 έχει κατά κυριολεξία μεταφερθεί στον ιερό 74ο Αποστολικό Κανόνα (παρατίθεται στο κατηγορητήριό του), ο οποίος – θ. Κανών – μεταφέρει πιστά τον ευαγγελικό λόγο του Χριστού.

“Επίσκοπον κατηγορηθέντα… Εάν δε καλούμενος μη υπακούση, καλείσθω και δεύτερον, αποστελλομένων επ’ αυτόν δύο επισκόπων. Εάν δε και ούτω μη υπακούση, καλείσθω και τρίτον, δυό πάλιν επισκόπων αποστελλομένων προς αυτόν.

Εάν δε και ούτω καταφρονήσας μη απαντήση, η Sύνοδος αποφαινέσθω κατ’ αυτού τα δοκούντα· όπως μη δόξη κερδαίνειν φυγοδικών.(Το ίδιο περίπου λέει και ο 19ος Κανών της Συνόδου Καρχηδόνος και άλλοι Κανόνες, όπως και η μακραίωνη πράξη της Εκκλησίας, η οποία ταυτοχρόνως απαγορεύει την προσφυγή στα ρωμαϊκά και γενικά στα κοσμικά δικαστήρια, στα οποία αυτός ελπίζει).

Ο Αρτέμιος εκλήθη από την Ιερά Σύνοδο εις απολογίαν περισσότερες από τρεις φορές και περισσότερες από τρεις φορές ενέπαιξε τις, απαρτιζόμενες από δύο Επισκόπους, αποσταλείσες Συνοδικές Επιτροπές. Κατόπιν, αρχές Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους, βρέθηκε να εμπαίζει και τον neo Πατριάρχη και την Σύνοδο, κάνοντας τον ανήξερο, και έπειτα, δυστυχώς, συνέχισε να λέει αδιάντροπα ψέμματα, όπως αναιδώς και τώρα ψεύδεται, διότι αποκρύπτει την αληθεια των γεγονότων και των παραβάσεών του, κανονικών και οικονομικών.

Την εποχή που εστάλη η πρώτη Επιτροπή, τον Μαϊο του 2006, υπήρξα, ως μέλος της τότε Συνοδικής Επιτροπής, προσωπικά, μάρτυρας του εμπαιγμού ημών των ιδίων και της Συνόδου από πλευράς του Αρτεμίου, η δε πρώτη αυτή Επιτροπή είχε συσταθεί μετά τα πυρά/πυροβολισμούς/ που εξαπέλυσαν οι συνεργάτες του S. Vilovski εναντίον του γραμματέως της Επαρχίας, π. Σεργίου Στάνκοβιτς, των μικρών παιδιών(θυγατέρων) του και της πρεσβυτέρας του (το βράδυ του αγ. Γεωργίου του 2006 στο Ζβέτσαν, πλησίον της Μιτρόβιτσα), και τούτο επειδή ο π. Σέργιος, ως υπεύθυνος γραμματέας της Επισκοπής, άρχισε να αποκαλύπτει τις χρηματο-οικονομικές μηχανορραφίες και αδικοπραγίες του τότε πανίσχυρου επί της Επισκοπικής Επαρχίας και επί του ιδίου του Αρτεμίου Συμεών Βιλόβσκι και του κουμπάρου του P. Σούμποτιτσκι.

Όταν αυτή η φρικτή υπόθεση, πράξη τρομοκρατική μάλλον γνωστή μόνον από τον υπόκοσμο της μαφίας και όχι από την ιστορία της Εκκλησίας του Χριστού, ετέθη υπ’όψιν του Αρτεμίου από εμάς, αυτός το μόνον που έκανε ήταν να μειδιάσει ειρωνικά, και έτσι ειρωνικά φέρεται εδώ και καιρό καιρό όταν παρατίθενται ενώπιόν του οι αποδείξεις (π.χ. το ίδιο βράδυ, του αγ. Γεωργίου 2006, έσπευσε να δηλώσει:

«ένα είναι σίγουρο, ότι αυτά – τους πυροβολισμούς δηλαδή – τα έκαναν οι Αλβανοί», ενώ στην πραγματικότητα τα έκαναν πληρωμένοι γι’αυτό Σέρβοι, εκ των οποίων ένας, που το όνομά του είναι γνωστό (Ντάσιτς, αστυνομικός από το Πριλούζιε στο Κόσοβο), έχει καταδικασθεί και τιμωρηθεί με δύο χρόνια φυλάκιση, ωστόσο διέφυγε και σήμερα κρύβεται ζώντας με τον φόβο της συλλήψεως).

Η Σύνοδος της Ιεραρχίας του Μαΐου 2006, ομοφώνως εντέλλεται τον Επίσκοπο Αρτέμιο να απομακρύνει από το περιβάλλον του και από τις υπηρεσίες της Επισκοπής του, την μαφιόζικου χαρακτήρα ομάδα РАДЕ НЕИМАР ( αδελφοί Βιλόβσκι όπως και ο κουμπάρος τους Π. Σούμποτιτσκι) και να δικάσει εκκλησιαστικά τον Συμεών Βιλόβσκι.

Τότε, δυστυχώς, ο Αρτέμιος μας ενέπαιξε ασύστολα όλους, ακόμη και την ιεραρχία και τον Πατριάρχη, ενώ τον καιρό εκείνο ο Πατριάρχης Παύλος ήταν ήδη αρκετά άρρωστος.

Ο Αρτέμιος εξαπάτησε και τις επόμενες Επιτροπές που του απεστάλησαν, αλλά και αγνόησε, αψήφησε τις κλήσεις να προσέλθει στην Σύνοδο, γι’ αυτό και μετά την έκθεση της τελευταίας Επισκοπικής Συνοδικής Επιτροπής της 10ης Φεβρουαρίου του τρέχοντος, απομακρύνθηκε από την Επαρχία του (με απόφαση που ελήφθη από την Διαρκή Ι. Σύνοδο την 11η και υπεγράφη την 13η Φεβρουαρίου 2010, αλλά υπεγράφη και από τον ίδιο τον Αρτέμιο, την οποία υπογραφή του αρνήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου και εκ νέου στις 13 Οκτωβρίου, λέγοντας πως τότε έκανε λάθος που δέχθηκε να υπογράψει, και τώρα δεν μετανιώνει που την αποσύρει!

Προσέθεσε δε ότι εφ’ εξής δεν θα δέχεται καμία απόφαση της Συνόδου και της Ιεραρχίας, γι’ αυτό και του επεβλήθη αργία, την οποία κράτησε μόνον για ένα μήνα, αφού μετά άρχισε να «λειτουργεί»).

Ο φάκελος με το αποδεικτικό υλικό αυτής της τρίτης Επιτροπής ζυγίζει δεκάδες κιλά, η απόφαση δε της Συνόδου της Ιεραρχίας του Μαΐου 2010, επιβεβαίωσε τα πορίσματα της Επιτροπής και τις αποφάσεις της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, ενώ ο διασυρμός εξ αιτίας της διεξαγομένης δίκης (λόγω της έξωθεν εικόνος προς τον πολύπαθο καταληστευμένο λαό του μαρτυρικού Κοσσυφοπεδίου και Μετοχίου), συγκαταβατικά και χάριν “οικονομίας”, απεφεύχθη δια της αποφάσεως περί εφησυχασμού (θέσεως εις διαθεσιμότητα-αποβολής του από την Επισκοπή-), τουτέστιν περί συνταξιοδοτήσεως του επ. Αρτεμίου, ως μονίμου απομακρύνσεως από την Επισκοπική Επαρχία.

Κωμικοτραγική είναι η «ερμηνεία» του Αρτεμίου να αποδεχθεί το «εφησυχάζειν» αλλά όχι και την «συνταξιοδότηση», σαν να μην είναι το ίδιο, όπως και το να ζητάει μισθό από την Σύνοδο και όχι να συγκατατίθεται σε μία συνταξιοδότηση που του ανήκει!

Ωστόσο, και αυτό πρέπει να ειπωθεί ανοιχτά, γιατί εδώ βρίσκεται και το κυρίως θέμα: ο Αρτέμιος έχει και σήμερα μεγάλες καταθέσεις σε αρκετές σερβικές (Komercijalna Banka) και ελληνικές τράπεζες (Εθνική Τράπεζα, οδός Τσιμισκή 11, Θεσσαλονίκη) και αυτούς τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους κρύβει όπως το φίδι κρύβει τα πόδια του.

Γι’αυτό θα ήταν εντιμότερο να μας πει πόσα χρήματα, προερχόμενα από – και προοριζόμενα για – το Κοσσυφοπέδιο, για τον φτωχό και πάντοτε πάσχοντα εκεί Λαό μας, έχει στους τραπεζικούς λογαριασμούς του ο ίδιος και ο Βιλόβσκι, καθώς επίσης να επιστρέψουν αυτά τα χρήματα στην πρώην Εκκλησιαστική Επαρχία τους (η οποία ανήκει στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας και δεν είναι ιδιωτικό τους φέουδο, το οποίο μπορούν να λυμαίνονται με την συμμορία τους ακόμη και μετά την καταδίκη και την καθαίρεσή τους), στην οποία άφησαν χρέη περίπου ενός εκατομμυρίου ευρώ.

Ο νυν μοναχός Αρτέμιος, παρά τον μοναχικό του όρκο /την υπόσχεσή του στον Χριστό/ περί πτωχείας, πενίας, ακτημοσύνης, σε γραπτή απαίτηση της Ιεράς Συνόδου να επιδείξει τους τραπεζικούς λογαριασμούς του, απάντησε το απίστευτο: «Άραγε η Σύνοδος δεν γνωρίζει ότι κατ’αυτόν τον τρόπο παραβιάζει το Σύνταγμα της Σερβικής Δημοκρατίας, το οποίο εγγυάται την προσωπική ιδιοκτησία»!

Αν oχι για κάποιον άλλο λόγο, ο Αρτέμιος και μόνον για αυτήν, και αυτού του είδους απάντηση του προς την Ιερά Σύνοδο θα έπρεπε ενώπιον του Θεού, της Συνόδου και του Λαού του, να μετανοεί, επειδή, για να τα λέμε με το όνομά τους, εδώ πρόκειται περί κοινής κλοπής ξένων χρημάτων, αφού σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες ο Επίσκοπος δεν έχει «ιδιωτική περιουσία και ιδιοκτησία» (αν και οι «κανονικο-νομικοί» υποκριτές συνεργάτες και υποβολείς του Αρτεμίου του ψιθυρίζουν, σαν σε αμαθή και αδαή περί τους Κανόνες, ότι «οι κανόνες αυτό δεν το απαγορεύουν»!).

Ακόμη δύο επισημάνσεις σε τούτη την επιστολή. Ο αδελφός Αρτέμιος ισχυρίζεται ότι οι αποφάσεις της Συνόδου της Ιεραρχίας και της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου «δεν είναι συνταγματικές, ούτε κανονικές», ενώ είναι ολοφάνερο ότι οι ισχυρισμοί του αυτοί είναι οι αποψιλωμένοι νοήματος!

Λες και η Σύνοδος οφείλει να λαμβάνει τις αποφάσεις της με τον τρόπο που αυτός αναμένει,αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει, μη διακρίνοντας το ότι θέτει τον ίδιο του τον εαυτό μεγαλομανικώς υπεράνω της Συνόδου της Ιεραρχίας, η οποία αποτελεί τον μόνο αρμόδιο και θεόσδοτο ερμηνευτή της Κανονικής Παραδόσεως και είναι ο εκ του Παρακλήτου Πνεύματος παραδοθείς θεσμοθέτης αποστολικός, πατροπαραδοσιακός και καθολικός φύλακας και οδηγός της ζώσης ζωής της Εκκλησίας του Θεανθρώπου Χριστού, της Εκκλησίας των Άγίων Αποστόλων και Πατέρων, των οποίων σήμερα διάδοχοι είναι ο Πατριάρχης και οι Επίσκοποι σε τούτην την Εκκλησία του Λαού του Θεού, ο οποίος ονομάζεται και είναι ο Ορθόδοξος Σερβικός, Αγιο-Σαββικός, Αγιο-Νικολαϊκός, Αγιο-Ιουστινικός πιστός Λαός του Χριστού (και όχι μια χούφτα αστόχαστων, κατ’ όνομα μόνον «μοναχών», διαδηλωτών στους δρόμους και στα ΜΜΕ με το φθηνοκομματικό, σύνθημα: «Μία είναι η Αλήθεια – ο Δεσπότης Αρτέμιος!» παρά το του Ευαγγελίου ότι η Oδός και η Aλήθεια και η Zωή είναι ο Χριστός ο Θεάνθρωπος, (Ιω. 14,6)).

Ακόμη να προσθέσουμε, και αυτό είναι η δεύτερη, για αυτήν την φορά, επισήμανση σε τούτη την πικρή, ανοικτή και ειλικρινή επιστολή (όγδοη κατά σειράν έως τώρα), προς τον ακόμη αδελφό μας Αρτέμιο.

Αυτός ο αυτόκλητος και αυτοβασανισμένος «μάρτυρας», ο αυτοαποκαλούμενος «Επίσκοπος εν εξορία», μέσα στην μεγαλομανία του ισχυρίζεται, ότι για τον ίδιο οι Συνοδικές αποφάσεις «δεν έχουν καμμία σημασία και καμμία ισχύ» για τον ίδιο, προσθέτοντας για την ορθόδοξη εκκλησιαστική συνείδηση λόγια ακατανόητα, λέγοντας ότι δεν βρίσκεται σε σχίσμα: «δεν αποσχίσθηκα από κανένα.

Εξακολουθώ να βρίσκομαι εν ενότητι με την Mία, Αγία, Kαθολική και Aποστολική Εκκλησία, όπως και με τους αγίους Αποστόλους και αγίους Πατέρες» (εφημερίδα “НОВОСТИ” 22/11/2010)! Προφανώς μία τέτοια άποψη και ένας τέτοιος ισχυρισμός, μετά την καθαίρεσή του από την Σύνοδο της Ιεραρχίας (20.11.2010), καταδεικνύει την βαθειά πνευματική του πλάνη, την αυταπάτη ενός τραγικού Επισκόπου, τώρα πλέον τραγικού μοναχού, που χωρίς ίχνος προσωπικής μετανοίας, χωρίς ενδεχομένως ευαγγελική και ανθρώπινη συνείδηση, κάνει μαθήματα περί μετανοίας στην Σύνοδο των Επισκόπων, επί κεφαλής της οποίας είναι – σύμφωνα με την Αγία, Ευαγγελική, Καθολική Παράδοση της παναιωνίου Ορθοδόξου Εκκλησίας (συγκεκριμένα δε, σύμφωνα με τον 34ο Αποστολικό Κανόνα, τον οποίο επί σειρά ετών ο Αρτέμιος εκουσίως αγνοούσε και καταπατούσε) – η Αγιότητά του ο Πατριάρχης και οι κανονικοί Αρχιερείς των επισκοπικών Επαρχιών, και ως τοιούτοι αποτελούν την κανονική Συνοδικο-καθολική Ιεραρχία της Εκκλησίαs του Θεού στην Σερβία και στα εκκλησιαστικά μας εδάφη σε τούτη την βαλκανική χώρα, και όχι κάποια φανταστική, προτεσταντική, «αόρατη Εκκλησία», στην οποία φαντάζεται ότι ανήκει ο Αρτέμιος, με το παπικό του «αλάθητο» και επιπλέον «αναμάρτητο» και την επινοημένη, εικονική (virtuаl) «εκκλησιολογία» του, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά προκάλυψη της πραγματικής σεκταριστικής νοοτροπίας της παρασυναγωγής του, και των 38 αποστησάντων από την Εκκλησία καλογήρων του (με μερικές παρόμοιες καλόγριες), πράγμα για το οποίο του έχω επίσης γράψει, άλλά και ως απάντησή του το μόνον που έκανε ήταν να μειδιάσει ειρωνικά, ο ειρωνευόμενος τα ιερά και τα όσια της Εκκλησίας του Σταυραναστασίμου Χριστού, όπως κάποτε μειδίασε ο σκαιός Διόσκουρος Αλεξανδρείας, όταν λόγω της τρις μη ανταποκρίσεως του στην κλήση της Συνόδου, εκθρονίσθηκε και καθαιρέθηκε, καίτοι επικαλούνταν του δικαιώματος του ως επιγόνου «του Κυρίλου του Μεγάλου», του Αγίου προκατόχου του.

Σε αυτήν την Ιερά Σύνοδο των Σέρβων Επισκόπων, τώρα είναι και κανονικώς εκλεγμένος Επίσκοπος Ράσκας, Πριζρένης και Κοσσυφοπεδίου-Μετοχίου ο μέχρι τώρα Βοηθός Επίσκοπος Λιπλιάνου Θεοδόσιος, τον οποίο πριν από δύο περίπου έτη ο Συμεών και ο Αρτέμιος προσπάθησαν να εκδιώξουν από το Μοναστήρι Ντέτσανι και από την Επαρχία.

Όμως η Ιερά Σύνοδος είχε ήδη από τότε διακρίνει το που έγκειται το εκκλησιαστικό-κανονικό ολίσθημα των Αρτεμίου και Συμεών, και ως εκ τούτου εξουσιοδότησε τον Θεοδόσιο να αναλάβει υπεύθυνα τις αναγκαίες αναστηλώσεις των κατεστραμμένων από τους βαρβάρους Αλβανούς εκκλησιών και μονών, των αγιασμάτων των καθημαγμένων γαιών του Κοσσυφοπεδίου-Μετοχίου, όπου αγίασαν οι Άγιοι Μεγαλομάρτυρες Στέφανοs και Λάζαροs και οι υπόλοιποι ομολογητές της Πίστεως στον Σταυρό και στην του Χριστού και ημετέρα Ανάσταση.

Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας, λόγω της καταπατήσεως πλήθους Ι. Κανόνων-π.χ. ίδρυση Μονών σε ξένη Μητρόπολη, αγορά ιδιοκτήτων ακινήτων στο Βελιγράδι και αλλού, τα οποία είναι «γραμμένα» στο όνομά του, παραμονή και αντικανονική, βίαια εισβολή, την νύχτα της 18ης προς 19ης Νοεμβρίου, σε δύο Μοναστήρια της Μητροπόλεως Κοσσυφοπεδίου, η οποία Μητρόπολις είχε Κανονικό Τοποτηρητή και τώρα Κανονικό Επίσκοπο Ποιμενάρχη, το ότι εξακολουθούσε να λειτουργεί παρ’όλη την επιβολή σ’ αυτόν της αργίας, κ.ο.κ.- επανέφερε τον Αρτέμιο στο αρχικό σημείο της μοναχικής μετανοίας του, γεγονός που συμπτωματικά συνέπεσε με την 50η επέτειο της κουράς του, δίδοντάς του την δυνατότητα να επιστρέψει στην ευαγγελική αφετηρία της κοινής ημών σωτηρίας- της πανσωτηριοφόρου μετανοίας, καθιστώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον εαυτό του το αληθινό πρότυπο και οδηγό των περί αυτόν δύο-τριών δεκάδων ψευδοζηλωτών, κατ’ επίκλησιν μοναχών, η καλλίτερα περιπλανώμενων τυχοδιωκτών, οι οποίοι από τον αληθινό ορθόδοξο μοναχισμό δεν ενστερνίσθηκαν ούτε καν τα αρχικά γράμματα του ύμνου με τον οποίο αρχίσαμε τούτη την επιστολή: «Της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα».

Ι. Μ. Τβέρντος, των Αγ. Αρχαγγέλων 2010.

+Επ. Αθανάσιος, εφησυχάζων Ερζεγοβίνης.

και για την αντιγραφή Γιάννης Τοπαλίδης

Reply
ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΟΠΑΛΙΔΗΣ 14 December 2010 at 23:05

Το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr» δημοσιεύει σήμερα Τετάρτη, 1 Δεκεμβρίου 2010 την επιστολή του Επισκόπου πρώην Ερζεγοβίνης κ. Αθανασίου (Γιέφτιτς) προς τον Επίσκοπο Αρτέμιο από τα Σερβικά στα Ελληνικά.

Η επιστολή έχει ως έξης:

Το Ευαγγέλιο του Χριστού, Θεού και Σωτήρος ημών και άπαντος του ανθρωπίνου γένους, άρχισε, και αρχίζει πάντοτε εκ νέου, με την σωτηριοφόρο προς όλους μας κλήση: «Mετανοείτε και πιστεύετε εν τω Eυαγγελίω! Mετανοείτε· ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών.»(Μαρκ. 1,15. Ματ. 4,17).

Ο αδελφός μας Αρτέμιος, που εκάρη μοναχός πριν από πενήντα χρόνια (και εγώ δέκα ημέρες αργότερα) από τον αγ. Ιουστίνο τον Νέο, λέει τώρα, όταν η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Σερβίας, λόγω της επίμονης εκ μέρους του υπονομεύσεως της Ενότητος και Καθολικότητος της Εκκλησίας του Χριστού, και του ήδη δημιουργθέντος σχίσματος, με το να εισβάλλει ληστρικώς σε δύο μοναστήρια της Επισκοπής Ρασκοπριζρένης και να «λειτουργήσει» εκεί, καίτοι όντας υπό αργίαν, τον καθήρεσε και τον επανέφερε στην τάξη των μοναχών, πράγμα που σημαίνει ότι του υπενθύμισε εκείνη την αρχική και ποτέ παύουσα ευαγγελική μετάνοια, λέει λοιπόν, ότι επί πενήντα χρόνια «διακόνησε την Εκκλησία της Σερβίας» – το αν μετανοούσε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, δεν το γνωρίζουμε, και φαίνεται ότι μάλλον όχι, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία – αυτός λοιπόν, τώρα θεώρησε πρέπον να καλέσει σε μετάνοια ολόκληρη την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας, αναφέροντας ως πρόφαση τα λόγια του αββά Ιουστίνου: «υπάρχει διέξοδος σε όλα τα αδιέξοδα», ζητεί δηλαδή, μετάνοια μόνον από αυτούς, από τον Πατριάρχη δηλαδή και τους Επισκόπους, αλλά όχι μετάνοια από τον ίδιο, επειδή όλον αυτόν τον καιρό της επίμονης εναντίωσής του στο Άγιο Πνεύμα της εν Χριστώ ειρήνης και της εν τη Εκκλησία ενότητος, «την οποία /Εκκλησία/ διακόνησε» (όπως κόπτεται χωρίς να λέει ότι μόνασε χάριν της σωτηρίας του), δεν θεώρησε αναγκαίο, όλο αυτό το διάστημα, ούτε έστω μία φορά να μνημονεύσει την σωτηριοφόρο ευαγγελική μετάνοια. Αν όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά τουλάχιστον χάριν των λόγων του Χριστού: «ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν».

Ο αδελφός Αρτέμιος, ο οποίος πριν 50 έτη ενεδύθη το ράσο της μετανοίας, τώρα το προτείνει και το προσφέρει στους άλλους, ως διέξοδο από την κατάσταση στην οποία ο ίδιος περιήλθε και κατήντησε, καίτοι θα ήταν πολύ ευκολότερο, απλούστερο και ευαγγελικώς σωτήριο και για τον ίδιο αλλά και για εμάς, να ξεκινούσε από τον εαυτό του, έχοντας τουλάχιστον ως αφετηρία, ως ταπεινή προσευχή τον της χαρμολύπης ύμνο: «της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα Χριστέ».

Όχι, δεν το πράττει, παρά για πολλοστή φορά μέσω των ΜΜΕ – μέσω δηλαδή του παλαιόθεν προσφιλούς του τρόπου με τον οποίο ρίχνει στάχτη στα μάτια του κόσμου ( κάνοντας δηλαδή την “εξομολόγηση” όχι στους αδελφούς του και πατέρες, αλλά σε δημοσιογράφους, σε «νομικούς» και ακριβούς «δικηγόρους») – αντί, σύμφωνα με την αιώνια χαρισματική εμπειρία της Εκκλησίας, την εμπειρία των ευαγγελικώς συνειδητοποιημένων και υπευθύνων εκκλησιαστικών ανθρώπων και δη Αρχιλειτουργών, να υπακούσει στην ευαγγελική συμβουλή του Χριστού, την οποία η Μητέρα Εκκλησία του και Εκκλησία μας πολλές φορές έως τώρα έτεινε να εφαρμόσει σε αυτόν: «εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε και έλεγξον αυτόν , εάν δε μη ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα η δύο … εάν δε παρακούση αυτών, ειπέ τη εκκλησία…κ.τ.λ.» (Mt.18,15-17).

Ο αδελφός Αρτέμιος εχθές, ημέρα της εορτής των Αρχαγγέλων (και ημέρα της κουράς του), είπε ψέμματα ενώπιον Θεού και ανθρώπων λέγοντας, δημοσίως, ότι «δικάσθηκε αντισυνταγματικά και αντικανονικά», ότι δεν του δόθηκε καμμία ευκαιρία απολογίας, όπως ακόμη «και το ρωμαϊκό δίκαιο» επιβάλλει, και ότι το κατηγορητήριο που του προσάπτεται «δεν αποδεικνύει τίποτε»! κ.τ.λ. κ.ο.κ. (και όμως δεν έχει δώσει καμμία μέχρι τώρα απάντηση μέχρι τώρα στα αναφερόμενα ρητώς στο Συνοδικό κατηγορητήριο).

Ο Αρτέμιος και οι, δυστυχώς, μοιραίοι υποβολείς σύμβουλοι και συνεργάτες του του (αρχίζοντας από τον –μοιραίο για εκείνον- ήδη καθαιρεθέντα και αποσχηματοποιημένο Σ. Βιλόβσκι, έως και κάποιους οιονεί νομικούς και οιονεί κανονολόγους, που στο σύνολό τους είναι einai «δικηγόροι ξύλινοι» και ως προς την Εκκλησία του Χριστού «γραμματείς αγράμματοι», δεν θέλει να κατανοήσει ότι ο παραπάνω λόγος του Χριστού στο Ματθ. 18,15-17 έχει κατά κυριολεξία μεταφερθεί στον ιερό 74ο Αποστολικό Κανόνα (παρατίθεται στο κατηγορητήριό του), ο οποίος – θ. Κανών – μεταφέρει πιστά τον ευαγγελικό λόγο του Χριστού.

“Επίσκοπον κατηγορηθέντα… Εάν δε καλούμενος μη υπακούση, καλείσθω και δεύτερον, αποστελλομένων επ’ αυτόν δύο επισκόπων. Εάν δε και ούτω μη υπακούση, καλείσθω και τρίτον, δυό πάλιν επισκόπων αποστελλομένων προς αυτόν.

Εάν δε και ούτω καταφρονήσας μη απαντήση, η Sύνοδος αποφαινέσθω κατ’ αυτού τα δοκούντα· όπως μη δόξη κερδαίνειν φυγοδικών.(Το ίδιο περίπου λέει και ο 19ος Κανών της Συνόδου Καρχηδόνος και άλλοι Κανόνες, όπως και η μακραίωνη πράξη της Εκκλησίας, η οποία ταυτοχρόνως απαγορεύει την προσφυγή στα ρωμαϊκά και γενικά στα κοσμικά δικαστήρια, στα οποία αυτός ελπίζει).

Ο Αρτέμιος εκλήθη από την Ιερά Σύνοδο εις απολογίαν περισσότερες από τρεις φορές και περισσότερες από τρεις φορές ενέπαιξε τις, απαρτιζόμενες από δύο Επισκόπους, αποσταλείσες Συνοδικές Επιτροπές. Κατόπιν, αρχές Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους, βρέθηκε να εμπαίζει και τον neo Πατριάρχη και την Σύνοδο, κάνοντας τον ανήξερο, και έπειτα, δυστυχώς, συνέχισε να λέει αδιάντροπα ψέμματα, όπως αναιδώς και τώρα ψεύδεται, διότι αποκρύπτει την αληθεια των γεγονότων και των παραβάσεών του, κανονικών και οικονομικών.

Την εποχή που εστάλη η πρώτη Επιτροπή, τον Μαϊο του 2006, υπήρξα, ως μέλος της τότε Συνοδικής Επιτροπής, προσωπικά, μάρτυρας του εμπαιγμού ημών των ιδίων και της Συνόδου από πλευράς του Αρτεμίου, η δε πρώτη αυτή Επιτροπή είχε συσταθεί μετά τα πυρά/πυροβολισμούς/ που εξαπέλυσαν οι συνεργάτες του S. Vilovski εναντίον του γραμματέως της Επαρχίας, π. Σεργίου Στάνκοβιτς, των μικρών παιδιών(θυγατέρων) του και της πρεσβυτέρας του (το βράδυ του αγ. Γεωργίου του 2006 στο Ζβέτσαν, πλησίον της Μιτρόβιτσα), και τούτο επειδή ο π. Σέργιος, ως υπεύθυνος γραμματέας της Επισκοπής, άρχισε να αποκαλύπτει τις χρηματο-οικονομικές μηχανορραφίες και αδικοπραγίες του τότε πανίσχυρου επί της Επισκοπικής Επαρχίας και επί του ιδίου του Αρτεμίου Συμεών Βιλόβσκι και του κουμπάρου του P. Σούμποτιτσκι.

Όταν αυτή η φρικτή υπόθεση, πράξη τρομοκρατική μάλλον γνωστή μόνον από τον υπόκοσμο της μαφίας και όχι από την ιστορία της Εκκλησίας του Χριστού, ετέθη υπ’όψιν του Αρτεμίου από εμάς, αυτός το μόνον που έκανε ήταν να μειδιάσει ειρωνικά, και έτσι ειρωνικά φέρεται εδώ και καιρό καιρό όταν παρατίθενται ενώπιόν του οι αποδείξεις (π.χ. το ίδιο βράδυ, του αγ. Γεωργίου 2006, έσπευσε να δηλώσει:

«ένα είναι σίγουρο, ότι αυτά – τους πυροβολισμούς δηλαδή – τα έκαναν οι Αλβανοί», ενώ στην πραγματικότητα τα έκαναν πληρωμένοι γι’αυτό Σέρβοι, εκ των οποίων ένας, που το όνομά του είναι γνωστό (Ντάσιτς, αστυνομικός από το Πριλούζιε στο Κόσοβο), έχει καταδικασθεί και τιμωρηθεί με δύο χρόνια φυλάκιση, ωστόσο διέφυγε και σήμερα κρύβεται ζώντας με τον φόβο της συλλήψεως).

Η Σύνοδος της Ιεραρχίας του Μαΐου 2006, ομοφώνως εντέλλεται τον Επίσκοπο Αρτέμιο να απομακρύνει από το περιβάλλον του και από τις υπηρεσίες της Επισκοπής του, την μαφιόζικου χαρακτήρα ομάδα РАДЕ НЕИМАР ( αδελφοί Βιλόβσκι όπως και ο κουμπάρος τους Π. Σούμποτιτσκι) και να δικάσει εκκλησιαστικά τον Συμεών Βιλόβσκι.

Τότε, δυστυχώς, ο Αρτέμιος μας ενέπαιξε ασύστολα όλους, ακόμη και την ιεραρχία και τον Πατριάρχη, ενώ τον καιρό εκείνο ο Πατριάρχης Παύλος ήταν ήδη αρκετά άρρωστος.

Ο Αρτέμιος εξαπάτησε και τις επόμενες Επιτροπές που του απεστάλησαν, αλλά και αγνόησε, αψήφησε τις κλήσεις να προσέλθει στην Σύνοδο, γι’ αυτό και μετά την έκθεση της τελευταίας Επισκοπικής Συνοδικής Επιτροπής της 10ης Φεβρουαρίου του τρέχοντος, απομακρύνθηκε από την Επαρχία του (με απόφαση που ελήφθη από την Διαρκή Ι. Σύνοδο την 11η και υπεγράφη την 13η Φεβρουαρίου 2010, αλλά υπεγράφη και από τον ίδιο τον Αρτέμιο, την οποία υπογραφή του αρνήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου και εκ νέου στις 13 Οκτωβρίου, λέγοντας πως τότε έκανε λάθος που δέχθηκε να υπογράψει, και τώρα δεν μετανιώνει που την αποσύρει!

Προσέθεσε δε ότι εφ’ εξής δεν θα δέχεται καμία απόφαση της Συνόδου και της Ιεραρχίας, γι’ αυτό και του επεβλήθη αργία, την οποία κράτησε μόνον για ένα μήνα, αφού μετά άρχισε να «λειτουργεί»).

Ο φάκελος με το αποδεικτικό υλικό αυτής της τρίτης Επιτροπής ζυγίζει δεκάδες κιλά, η απόφαση δε της Συνόδου της Ιεραρχίας του Μαΐου 2010, επιβεβαίωσε τα πορίσματα της Επιτροπής και τις αποφάσεις της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, ενώ ο διασυρμός εξ αιτίας της διεξαγομένης δίκης (λόγω της έξωθεν εικόνος προς τον πολύπαθο καταληστευμένο λαό του μαρτυρικού Κοσσυφοπεδίου και Μετοχίου), συγκαταβατικά και χάριν “οικονομίας”, απεφεύχθη δια της αποφάσεως περί εφησυχασμού (θέσεως εις διαθεσιμότητα-αποβολής του από την Επισκοπή-), τουτέστιν περί συνταξιοδοτήσεως του επ. Αρτεμίου, ως μονίμου απομακρύνσεως από την Επισκοπική Επαρχία.

Κωμικοτραγική είναι η «ερμηνεία» του Αρτεμίου να αποδεχθεί το «εφησυχάζειν» αλλά όχι και την «συνταξιοδότηση», σαν να μην είναι το ίδιο, όπως και το να ζητάει μισθό από την Σύνοδο και όχι να συγκατατίθεται σε μία συνταξιοδότηση που του ανήκει!

Ωστόσο, και αυτό πρέπει να ειπωθεί ανοιχτά, γιατί εδώ βρίσκεται και το κυρίως θέμα: ο Αρτέμιος έχει και σήμερα μεγάλες καταθέσεις σε αρκετές σερβικές (Komercijalna Banka) και ελληνικές τράπεζες (Εθνική Τράπεζα, οδός Τσιμισκή 11, Θεσσαλονίκη) και αυτούς τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους κρύβει όπως το φίδι κρύβει τα πόδια του.

Γι’αυτό θα ήταν εντιμότερο να μας πει πόσα χρήματα, προερχόμενα από – και προοριζόμενα για – το Κοσσυφοπέδιο, για τον φτωχό και πάντοτε πάσχοντα εκεί Λαό μας, έχει στους τραπεζικούς λογαριασμούς του ο ίδιος και ο Βιλόβσκι, καθώς επίσης να επιστρέψουν αυτά τα χρήματα στην πρώην Εκκλησιαστική Επαρχία τους (η οποία ανήκει στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας και δεν είναι ιδιωτικό τους φέουδο, το οποίο μπορούν να λυμαίνονται με την συμμορία τους ακόμη και μετά την καταδίκη και την καθαίρεσή τους), στην οποία άφησαν χρέη περίπου ενός εκατομμυρίου ευρώ.

Ο νυν μοναχός Αρτέμιος, παρά τον μοναχικό του όρκο /την υπόσχεσή του στον Χριστό/ περί πτωχείας, πενίας, ακτημοσύνης, σε γραπτή απαίτηση της Ιεράς Συνόδου να επιδείξει τους τραπεζικούς λογαριασμούς του, απάντησε το απίστευτο: «Άραγε η Σύνοδος δεν γνωρίζει ότι κατ’αυτόν τον τρόπο παραβιάζει το Σύνταγμα της Σερβικής Δημοκρατίας, το οποίο εγγυάται την προσωπική ιδιοκτησία»!

Αν oχι για κάποιον άλλο λόγο, ο Αρτέμιος και μόνον για αυτήν, και αυτού του είδους απάντηση του προς την Ιερά Σύνοδο θα έπρεπε ενώπιον του Θεού, της Συνόδου και του Λαού του, να μετανοεί, επειδή, για να τα λέμε με το όνομά τους, εδώ πρόκειται περί κοινής κλοπής ξένων χρημάτων, αφού σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες ο Επίσκοπος δεν έχει «ιδιωτική περιουσία και ιδιοκτησία» (αν και οι «κανονικο-νομικοί» υποκριτές συνεργάτες και υποβολείς του Αρτεμίου του ψιθυρίζουν, σαν σε αμαθή και αδαή περί τους Κανόνες, ότι «οι κανόνες αυτό δεν το απαγορεύουν»!).

Ακόμη δύο επισημάνσεις σε τούτη την επιστολή. Ο αδελφός Αρτέμιος ισχυρίζεται ότι οι αποφάσεις της Συνόδου της Ιεραρχίας και της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου «δεν είναι συνταγματικές, ούτε κανονικές», ενώ είναι ολοφάνερο ότι οι ισχυρισμοί του αυτοί είναι οι αποψιλωμένοι νοήματος!

Λες και η Σύνοδος οφείλει να λαμβάνει τις αποφάσεις της με τον τρόπο που αυτός αναμένει,αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει, μη διακρίνοντας το ότι θέτει τον ίδιο του τον εαυτό μεγαλομανικώς υπεράνω της Συνόδου της Ιεραρχίας, η οποία αποτελεί τον μόνο αρμόδιο και θεόσδοτο ερμηνευτή της Κανονικής Παραδόσεως και είναι ο εκ του Παρακλήτου Πνεύματος παραδοθείς θεσμοθέτης αποστολικός, πατροπαραδοσιακός και καθολικός φύλακας και οδηγός της ζώσης ζωής της Εκκλησίας του Θεανθρώπου Χριστού, της Εκκλησίας των Άγίων Αποστόλων και Πατέρων, των οποίων σήμερα διάδοχοι είναι ο Πατριάρχης και οι Επίσκοποι σε τούτην την Εκκλησία του Λαού του Θεού, ο οποίος ονομάζεται και είναι ο Ορθόδοξος Σερβικός, Αγιο-Σαββικός, Αγιο-Νικολαϊκός, Αγιο-Ιουστινικός πιστός Λαός του Χριστού (και όχι μια χούφτα αστόχαστων, κατ’ όνομα μόνον «μοναχών», διαδηλωτών στους δρόμους και στα ΜΜΕ με το φθηνοκομματικό, σύνθημα: «Μία είναι η Αλήθεια – ο Δεσπότης Αρτέμιος!» παρά το του Ευαγγελίου ότι η Oδός και η Aλήθεια και η Zωή είναι ο Χριστός ο Θεάνθρωπος, (Ιω. 14,6)).

Ακόμη να προσθέσουμε, και αυτό είναι η δεύτερη, για αυτήν την φορά, επισήμανση σε τούτη την πικρή, ανοικτή και ειλικρινή επιστολή (όγδοη κατά σειράν έως τώρα), προς τον ακόμη αδελφό μας Αρτέμιο.

Αυτός ο αυτόκλητος και αυτοβασανισμένος «μάρτυρας», ο αυτοαποκαλούμενος «Επίσκοπος εν εξορία», μέσα στην μεγαλομανία του ισχυρίζεται, ότι για τον ίδιο οι Συνοδικές αποφάσεις «δεν έχουν καμμία σημασία και καμμία ισχύ» για τον ίδιο, προσθέτοντας για την ορθόδοξη εκκλησιαστική συνείδηση λόγια ακατανόητα, λέγοντας ότι δεν βρίσκεται σε σχίσμα: «δεν αποσχίσθηκα από κανένα.

Εξακολουθώ να βρίσκομαι εν ενότητι με την Mία, Αγία, Kαθολική και Aποστολική Εκκλησία, όπως και με τους αγίους Αποστόλους και αγίους Πατέρες» (εφημερίδα “НОВОСТИ” 22/11/2010)! Προφανώς μία τέτοια άποψη και ένας τέτοιος ισχυρισμός, μετά την καθαίρεσή του από την Σύνοδο της Ιεραρχίας (20.11.2010), καταδεικνύει την βαθειά πνευματική του πλάνη, την αυταπάτη ενός τραγικού Επισκόπου, τώρα πλέον τραγικού μοναχού, που χωρίς ίχνος προσωπικής μετανοίας, χωρίς ενδεχομένως ευαγγελική και ανθρώπινη συνείδηση, κάνει μαθήματα περί μετανοίας στην Σύνοδο των Επισκόπων, επί κεφαλής της οποίας είναι – σύμφωνα με την Αγία, Ευαγγελική, Καθολική Παράδοση της παναιωνίου Ορθοδόξου Εκκλησίας (συγκεκριμένα δε, σύμφωνα με τον 34ο Αποστολικό Κανόνα, τον οποίο επί σειρά ετών ο Αρτέμιος εκουσίως αγνοούσε και καταπατούσε) – η Αγιότητά του ο Πατριάρχης και οι κανονικοί Αρχιερείς των επισκοπικών Επαρχιών, και ως τοιούτοι αποτελούν την κανονική Συνοδικο-καθολική Ιεραρχία της Εκκλησίαs του Θεού στην Σερβία και στα εκκλησιαστικά μας εδάφη σε τούτη την βαλκανική χώρα, και όχι κάποια φανταστική, προτεσταντική, «αόρατη Εκκλησία», στην οποία φαντάζεται ότι ανήκει ο Αρτέμιος, με το παπικό του «αλάθητο» και επιπλέον «αναμάρτητο» και την επινοημένη, εικονική (virtuаl) «εκκλησιολογία» του, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά προκάλυψη της πραγματικής σεκταριστικής νοοτροπίας της παρασυναγωγής του, και των 38 αποστησάντων από την Εκκλησία καλογήρων του (με μερικές παρόμοιες καλόγριες), πράγμα για το οποίο του έχω επίσης γράψει, άλλά και ως απάντησή του το μόνον που έκανε ήταν να μειδιάσει ειρωνικά, ο ειρωνευόμενος τα ιερά και τα όσια της Εκκλησίας του Σταυραναστασίμου Χριστού, όπως κάποτε μειδίασε ο σκαιός Διόσκουρος Αλεξανδρείας, όταν λόγω της τρις μη ανταποκρίσεως του στην κλήση της Συνόδου, εκθρονίσθηκε και καθαιρέθηκε, καίτοι επικαλούνταν του δικαιώματος του ως επιγόνου «του Κυρίλου του Μεγάλου», του Αγίου προκατόχου του.

Σε αυτήν την Ιερά Σύνοδο των Σέρβων Επισκόπων, τώρα είναι και κανονικώς εκλεγμένος Επίσκοπος Ράσκας, Πριζρένης και Κοσσυφοπεδίου-Μετοχίου ο μέχρι τώρα Βοηθός Επίσκοπος Λιπλιάνου Θεοδόσιος, τον οποίο πριν από δύο περίπου έτη ο Συμεών και ο Αρτέμιος προσπάθησαν να εκδιώξουν από το Μοναστήρι Ντέτσανι και από την Επαρχία.

Όμως η Ιερά Σύνοδος είχε ήδη από τότε διακρίνει το που έγκειται το εκκλησιαστικό-κανονικό ολίσθημα των Αρτεμίου και Συμεών, και ως εκ τούτου εξουσιοδότησε τον Θεοδόσιο να αναλάβει υπεύθυνα τις αναγκαίες αναστηλώσεις των κατεστραμμένων από τους βαρβάρους Αλβανούς εκκλησιών και μονών, των αγιασμάτων των καθημαγμένων γαιών του Κοσσυφοπεδίου-Μετοχίου, όπου αγίασαν οι Άγιοι Μεγαλομάρτυρες Στέφανοs και Λάζαροs και οι υπόλοιποι ομολογητές της Πίστεως στον Σταυρό και στην του Χριστού και ημετέρα Ανάσταση.

Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας, λόγω της καταπατήσεως πλήθους Ι. Κανόνων-π.χ. ίδρυση Μονών σε ξένη Μητρόπολη, αγορά ιδιοκτήτων ακινήτων στο Βελιγράδι και αλλού, τα οποία είναι «γραμμένα» στο όνομά του, παραμονή και αντικανονική, βίαια εισβολή, την νύχτα της 18ης προς 19ης Νοεμβρίου, σε δύο Μοναστήρια της Μητροπόλεως Κοσσυφοπεδίου, η οποία Μητρόπολις είχε Κανονικό Τοποτηρητή και τώρα Κανονικό Επίσκοπο Ποιμενάρχη, το ότι εξακολουθούσε να λειτουργεί παρ’όλη την επιβολή σ’ αυτόν της αργίας, κ.ο.κ.- επανέφερε τον Αρτέμιο στο αρχικό σημείο της μοναχικής μετανοίας του, γεγονός που συμπτωματικά συνέπεσε με την 50η επέτειο της κουράς του, δίδοντάς του την δυνατότητα να επιστρέψει στην ευαγγελική αφετηρία της κοινής ημών σωτηρίας- της πανσωτηριοφόρου μετανοίας, καθιστώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον εαυτό του το αληθινό πρότυπο και οδηγό των περί αυτόν δύο-τριών δεκάδων ψευδοζηλωτών, κατ’ επίκλησιν μοναχών, η καλλίτερα περιπλανώμενων τυχοδιωκτών, οι οποίοι από τον αληθινό ορθόδοξο μοναχισμό δεν ενστερνίσθηκαν ούτε καν τα αρχικά γράμματα του ύμνου με τον οποίο αρχίσαμε τούτη την επιστολή: «Της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα».

Ι. Μ. Τβέρντος, των Αγ. Αρχαγγέλων 2010.

+Επ. Αθανάσιος, εφησυχάζων Ερζεγοβίνης.

Reply
ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΟΠΑΛΙΔΗΣ 14 December 2010 at 23:57

ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΟΣ ΜΟΥ, ΓΙΑ ΝΑΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΕΡΗ ΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΣΑΣ ΝΑ ΛΑΒΟΥΝ ΥΠ’ΟΨΙΝ ΤΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΟΠΑΛΙΔΗΣ

http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=5374:athanasios-gieftits-qsthn-serviki-orthodoxi-ekklhsia-den-diokoume-kanenanq&catid=25:2009-12-18-08-37-46

Reply

Leave a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.