Γράφει ο Στυλιανός Καβάζης.
Μια ζωντανή μαρτυρία πίστης!!!
Σε καιρούς που ακόμη και μέσα στην Εκκλησία ακούστηκαν λίαν προσφάτως φωνές από νεο-μετα-πατερικούς θεολόγους (ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν και ο προσφάτως κοιμηθείς γνωστός Θεολόγος της συμπρωτεύουσας) και ιερωμένους, οι οποίοι ήθελαν να αλλάξουν τον τρόπο μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας με πλαστικά κουταλάκια (σε κάποιες περιπτώσεις εφαρμόστηκε όπως για παράδειγμα στην Αμερική από τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο) ή με εμβαπτισμένο άρτο «για λόγους υγιεινής», η μαρτυρία του πατρός Χρυσάνθου Κατσουλογιαννάκη έρχεται να σταθεί ως ζωντανή απόδειξη πίστης και εμπιστοσύνης στη δύναμη του Μυστηρίου. Ο «παπάς της Σπιναλόγκα» δεν λογάριασε ούτε τον κίνδυνο ούτε την κοινωνική προκατάληψη. Για δέκα ολόκληρα χρόνια, μέσα στο κέντρο της πιο μολυσματικής και φοβερής ασθένειας της εποχής, τη λέπρα, κοινωνούσε τους ασθενείς και στη συνέχεια καταλύοντας έπινε από το ίδιο Άγιο Ποτήριο. Δεν αρρώστησε ποτέ αντίθετα, με την αφοβία και την πίστη του ενίσχυσε το ηθικό των χανσενικών, οι οποίοι ξαναβρήκαν την ελπίδα και την παρηγοριά της Εκκλησίας.
Οι λεπροί της Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη δοκιμασία. Όταν ο Γεραπετρίτης ιερέας τόλμησε να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, κανείς δεν πάτησε στο ναό. Οι ασθενείς άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία και άλλοτε τη σκέπαζαν με βογκητά κι άλλοτε με κατάρες.
Ο πατήρ Χρύσανθος όμως ξαναπήγε. Στη δεύτερη επίσκεψη ένας ασθενής του είπε:
— «Παπά, θα κάτσω στη Λειτουργία σου μ’ έναν όρο. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα κάνεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου.»
Ο ιερέας έγνευσε συγκαταβατικά. Οι υπόλοιποι παρακολουθούσαν κρυφά. Όταν είδαν τον παπά δακρυσμένο και γονατιστό να καταλύει, έμειναν κατάπληκτοι. Περίμεναν πως σύντομα θα εμφανιζόταν ασθενής. Μα εκείνος γύρισε υγιής και ροδαλός.
Από τότε και για δέκα ολόκληρα χρόνια, η Σπιναλόγκα είχε τον ιερέα της. Οι λεπροί αναστύλωσαν μόνοι τους την εκκλησία και μαζί της αναστύλωσαν και την πίστη τους. Κοινωνούσαν τακτικά, κι όμως κάθε φορά κοίταζαν με δέος τον παπά τους την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν ότι το «θαύμα της Σπιναλόγκα» συνέβαινε ξανά και ξανά.
Το 1957, με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και την ίαση των λεπρών, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε. Μόνο ο ιερέας έμεινε εκεί έως το 1962, για να μνημονεύει τους λεπρούς μέχρι πέντε χρόνια μετά τον θάνατό τους.
Ο πατήρ Χρύσανθος Κατσουλογιαννάκης υπήρξε ένας σύγχρονος μάρτυρας πίστης και αυταπάρνησης. Δεν τιμήθηκε όσο του άξιζε (όπως συνήθως αντιθέτως συνηθίζεται να τιμούνται αυτοί που δεν το αξίζουν από κοσμικής πλευράς βέβαια) όμως η μνήμη του παραμένει ζωντανή, για να υπενθυμίζει ότι η Θεία Κοινωνία είναι ζωή και αφθαρσία και ότι η αληθινή αγιότητα κρύβεται σε εκείνους που προσφέρουν σιωπηλά τον εαυτό τους για τους άλλους.
Παραδείγματα όπως αυτό του πατρός Χρυσάνθου Κατσουλογιαννάκη δεν ανήκουν μόνο στην ιστορία, αλλά αποτελούν ζωντανούς φάρους πίστης. Δείχνουν τον δρόμο στους πιστούς να εμπιστεύονται ακλόνητα τη δύναμη του Θεού, ακόμη και μέσα στις πιο δύσκολες δοκιμασίες, και υπενθυμίζουν στον κλήρο ότι η αποστολή του δεν είναι απλώς να τελεί τυπικά τα Μυστήρια, αλλά να μαρτυρεί με θάρρος και αγάπη την αλήθεια τους. Ο «παπάς της Σπιναλόγκα» μένει έτσι αιώνιο υπόδειγμα ότι η Θεία Κοινωνία δεν είναι θέμα «υγιεινής», αλλά ζωής και σωτηρίας.
Να παρατηρήσω στο άρθρο ότι όλοι οι ιερείς που κατά καιρούς πέρασαν από την Σπίναλόγκα κοινωνούσαν κανονικά τούς λεπρούς και μετά κατέλυαν. Εννοείται ότι ουδείς έπαθε το παραμικρό, αφού, ως γνωστόν πια, η λέπρα δεν είναι μεταδοτική. Τότε όμως δεν το γνώριζαν ακόμη και ασφαλώς απαιτούσε θάρρος και πίστη η πράξη αυτή.
Στο λεπροκομείο τής Σπίναλογκας εργαζόταν πολλά άτομα, κυρίως γυναίκες, από το απέντνατι χωριό, την Πλάκα, έπλεναν ρούχα λεπρών, καθάριζαν, έκαναν διάφορες δουλειές και το βράδυ επέστρεφαν στα σπίτια των. Ουδείς έπαθε το παραμικρό.
Τα γράφω αυτά για να μην δημιουργηθεί η εσφαλμένη εντύπωση ότι μόνον ένας ιερέας είχε το θάρρος/πίστη να κάνει αυτό που έκανε.
προς τον Κωνσταντίνο
Η λέπρα δεν είναι μεταδοτική; Και πως μεταδίδεται τότε; Και γιατί τους είχαν σε περιορισμό; Για να μην τους χαλάνε την αισθητική; Μια χαρά μεταδίδεται και μάλιστα ο πιο εύκολος τρόπος μετάδοσης οποιασδήποτε ασθενείας είναι μέσω του σάλιου. Οι ιερείς που κατέλυαν δεν ασθενούσαν γιατί η Θεία Κοινωνία αποτελεί Σώμα και Αίμα Χριστού και δεν είναι δυνατόν να είναι φορέας ασθενείας. Για τις γυναίκες δεν γνωρίζω και έχω και αμφιβολίες αν είναι αλήθεια
@ Νίκος, Κόρινθος
Επιδημιολογία – Μετάδοση – Στατιστικά
Τούς είχαν υπό περιορισμό
α) Επειδή την θεωρούσαν εξαιρετικά μεταδοτική και
β) Επειδή τότε δεν γνώριζαν τα φάρμακα που γνωρίζουν σήμερα για την θεραπεία (κυρίως αντιβιοτικά). Να αντιστρέψω το ερώτημα: Γιατί σήμερα δεν τούς κρατούν υπό περιορισμό;
“Για τις γυναίκες δεν γνωρίζω και έχω και αμφιβολίες αν είναι αλήθεια”
Αφού δεν γνωρίζεις, πώς έχεις αμφιβολία; Εγώ, όμως, που σαν παιδί έκανα στην Πλάκα τα καοκαίρια μου και είμαι σε θέση να γνωρίζω.
“Εγώ, όμως, που σαν παιδί έκανα στην Πλάκα τα καοκαίρια μου και είμαι σε θέση να γνωρίζω”
Διόρθωση: Εγώ, όμως, που σαν παιδί έκανα στην Πλάκα τα καλοκαίρια μου, είμαι σε θέση να γνωρίζω.